INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012, poz. 749 ze zm.) oraz § 8 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 10.06.2013 r. (data wpływu 12.06.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12.06.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jako osoba fizyczna zamieszkała za granicą kupił lokal mieszkalny we W i jest jedynym właścicielem tego lokalu (w akcie notarialnym widnieje jako jedyny nabywca i właściciel tego lokalu). Środki finansowe na zakup ww. lokalu pochodziły z walutowego kredytu hipotecznego, do którego przystąpił wspólnie z ojcem (w umowie kredytowej jako kredytobiorca wskazany jest Wnioskodawca i jego ojciec). Kredyt został zaciągnięty w banku mającym siedzibę na terenie Polski. Do spłaty kredytu Wnioskodawca jest zobowiązani solidarnie - czyli ojciec i on. Wnioskodawca posiada z ojcem w banku wspólne konto, z którego bank co miesiąc ściąga należne kwoty rat kredytowych (taki sposób rozliczania płatności jest ustalony z bankiem w umowie kredytowej). Środki na spłatę kredytu (kapitału i odsetek) zapewnia wyłącznie Wnioskodawca, zarabiając je za granicą i wpłacając osobiście na wspólne konto bankowe, z którego ściągane są raty kredytu. Wpłaty na to konto Wnioskodawca dokonuje w okienku kasowym w oddziale banku. Lokal mieszkalny Wnioskodawca oddaje w najem okazjonalny i rozlicza się z najmu na zasadach ogólnych, do kosztów zaliczając m.in. odsetkowe części rat kredytowych.

Uruchomienie wyżej wymienionego walutowego kredytu hipotecznego odbyło się w postaci wypłaty przez bank równowartości kwoty kredytu w polskich złotych przy określonym na tamten dzień kursie wymiany. Kurs ten od momentu uruchomienia kredytu uległ zmianie, co po przeliczeniu na polskie złote generuje różnice w wartości pożyczonych i spłacanych kapitałowych części rat kredytowych.

Wyżej opisany lokal mieszkalny jest przeznaczony na wynajem przez cały rok, jednak zdarza się, że w miesiącach wakacyjnych z powodu przerw semestralnych na uczelniach pomimo ogłoszeń publikowanych w internecie lokal nie jest wynajęty przez jeden, czasem dwa miesiące w roku. Jest to stan niezależny od Wnioskodawcy - zamiarem Wnioskodawcy jest wynajmować lokal przez cały rok, jednak pomimo starań z jego strony, aby zachować ciągłość najmu, nie zawsze jest to możliwe.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy jako jedyny właściciel lokalu osoba faktycznie ponosząca w całości ciężar spłaty kredytu mam prawo zaliczyć całość odsetkowych części rat kredytowych jako koszty uzyskania przychodu z najmu lokalu, mimo że po stronie kredytobiorcy w umowie kredytowej widnieje Wnioskodawca i jego ojciec...
2. Czy Wnioskodawca ma możliwość, ale nie konieczność zaliczania do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych za miesiąc(e), w których lokal nie był wynajęty w sytuacji, gdy występuje przerwa między jedną umową najmu a drugą, a lokal w tym czasie nie jest przeznaczony na żaden inny cel oraz skoro w tym czasie Wnioskodawca poszukuje najemcy i ma zamiar nieprzerwanie wynajmować ten lokal...
3. Czy jako osoba fizyczna rozliczająca dochody z najmu nie ma obowiązku ani prawa rozliczać wyżej opisanych różnic kursowych, wynikających ze zmienności kursu waluty jako przychodu lub też jako kosztu uzyskania przychodu...
   
   

Odpowiedź na pytanie Nr 2 stanowi przedmiot niniejszej interpretacji. Odpowiedź na pozostałe pytania zostanie udzielona odrębnie.

Zdaniem Wnioskodawcy w myśl art. 22h ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych - z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 23 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów. Z kolei zgodnie z art. 22c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w: którym zawieszono albo zaprzestano tę działalność. Analiza powyższych przepisów pozwala na wysnucie wniosku, iż odpisów amortyzacyjnych dokonuje się za cały okres posiadania i wykorzystywania do celów najmu lokalu mieszkalnego, a jedynie w sytuacji zaprzestania najmu za okres zaprzestania nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych. W przypadku Wnioskodawcy nie zamierza rezygnować z najmu - przerwa w najmie nie wynika z jego decyzji o zaprzestaniu, ale jest uwarunkowana czynnikami zewnętrznymi tj. czasowym brakiem najemcy. W sytuacji, gdy zamiarem Wnioskodawcy jest ciągłość najmu, a brak najemcy jest spowodowany czynnikami niezależnymi od niego, wówczas ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych za m-c lub m-ce, w których z przyczyn ode mnie niezależnych, brak jest najemcy. Ponadto odpisy amortyzacyjne dokonywane w tym czasie (w czasie takiej przerwy) należy uznać za koszty poniesione w celu zabezpieczenia źródła przychodów.

Z kolei konstrukcja wyżej przytoczonych przepisów wskazuje, iż odpisy amortyzacyjne są dokonywane od miesiąca następującego po miesiącu wprowadzenia składnika majątku do ewidencji środków trwałych do końca m-ca w którym nastąpi zrównanie odpisów z wartością początkową lub będzie on zlikwidowany albo stwierdzono jego niedobór. Suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również te odpisy, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 23 ust. 1. A zatem gdy nie zajdą przesłanki z art. 22c pkt 5 ustawy, odpisy amortyzacyjne będą obejmować również te odpisy, których podatnik nie zaliczył do kosztów uzyskania przychodów, mimo że miał takie prawo. Oznacza to, że pomimo przerwy w zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, nie wydłuży się o te m-ce okres amortyzacji środka trwałego w sytuacji, gdy podatnikowi przysługiwało prawo do dokonywania i zaliczania w koszty odpisów amortyzacyjnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje prawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W powołanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawodawca nie wskazuje enumeratywnie jakie wydatki mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu. Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do kategorii kosztów uzyskania przychodów uzależniona została od istnienia związku przyczynowo - skutkowego tzn. poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, bądź funkcjonowanie tego źródła. Kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że podatnik wykaże, iż zostały one w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów.

A zatem kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które łącznie spełniają następujące warunki: zostały faktycznie poniesione w celu uzyskania przychodu, tzn. pozostają w racjonalnym związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami oraz nie zostały wymienione w art. 23 ustawy zawierającym katalog wydatków nie uznawanych za koszty uzyskania przychodów.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca jest właścicielem lokalu mieszkalnego. Lokal ten jest przeznaczony na wynajem przez cały rok, jednak zdarza się, że w miesiącach wakacyjnych z powodu przerw semestralnych na uczelniach lokal nie jest wynajęty przez jeden, czasem dwa miesiące w roku. Jest to stan niezależny od Wnioskodawcy - zamiarem Wnioskodawcy jest wynajmować lokal przez cały rok, jednak pomimo starań z jego strony, aby zachować ciągłość najmu, nie zawsze jest to możliwe.

W myśl art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do art. 22a amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok i są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1.

Z treści art. 22a wynika, że odpisy amortyzacyjne od wynajmowanego lokalu mieszkalnego, stanowią koszt uzyskania przychodu w trakcie trwania umowy najmu, bowiem brak najemcy powoduje, że dany środek trwały nie zużywa się w kategoriach prawno-podatkowych. Zatem gdy środek trwały nie jest przedmiotem najmu odpisy amortyzacyjne dokonywane od tego środka nie powinny być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Jednakże w świetle powołanego na wstępie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych należy podkreślić, że skoro kosztem uzyskania przychodu mogą być wszelkie wydatki poniesione w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby przynosiło ono dochody w przyszłości, to w przypadku czasowego zaprzestania wynajmu lokalu (budynku), jeżeli Wnioskodawca w istocie udowodni, że czynił starania dla pozyskania najemców, czyli nie zrezygnował z najmu odpisy amortyzacyjne dokonane w tym okresie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Reasumując mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, iż Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne lokalu, w okresie, kiedy poszukiwany jest dla niego najemca.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.