Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-959/13-2/AA
z 30 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 20 sierpnia 2013 r. (data wpływu 26 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Z dnem 1 sierpnia 2011 roku Wnioskodawca podjął prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w zakresie usług budowlanych oraz remontowych - w szczególności związanych z układaniem glazury. W dokumencie rejestracyjnym wskazał „Adres głównego miejsca wykonywania działalności” - miejsce swojego zamieszkania. Prace budowlane Wnioskodawca realizuje w nieruchomościach wskazanych przez zamawiających w ramach zawartych umów.

Z uwagi na zmniejszenie popytu na usługi w okolicach zamieszkania Wnioskodawcy oraz znaczny spadek ich rynkowych cen, Wnioskodawca zaczął wykonywać prace dla zagranicznych (niemieckich) przedsiębiorców - głównie jako podwykonawca.

W związku z powyższym Zainteresowany został zmuszony do częstych wyjazdów do Niemiec w celu realizacji prac budowlanych na położonych tam nieruchomościach, oraz ponoszenia zwiększonych wydatków związanych z utrzymaniem. Niezwłocznie po powrocie do kraju Wnioskodawca rozlicza diety z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą, sporządzając dowód z danymi dotyczącymi w szczególności: dat i godzin wyjazdów oraz powrotów, dat i godzin przekroczenia granicy, środka transportu, miejscowości oraz kraju docelowego, celu wyjazdu, zastosowanego do kalkulacji kursu waluty, stawki i wartości diet. Wysokość i stawka diet kalkulowana jest w oparciu o Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej.

Wnioskodawca prowadzi mikroprzedsiębiorstwo, zatrudniając w ramach umowy-zlecenia jedną osobę. Łączny czas pobytu poza terytorium Polski nie przekracza 180 dni w roku podatkowym.

Dochody z działalności gospodarczej Wnioskodawca opodatkowuje na zasadach ogólnych (prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wartość diet z tytułu podróży służbowych osoby prowadzącej działalność gospodarczą, związanych ze świadczeniem przez Wnioskodawcę na terytorium Niemiec prac budowlanych - w części nieprzekraczającej wysokości diet przysługujących pracownikom, określonej w odrębnych przepisach - stanowi koszt uzyskania przychodu?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość diet z tytułu odbywanej podróży służbowej Zainteresowany może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na oczywisty związek wyjazdów z prowadzoną przez Wnioskodawcę pozarolniczą działalnością gospodarczą, zachowany został warunek określony przez art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponadto ww. diety w naliczanej przez Zainteresowanego wysokości - tj. nieprzekraczającej stawek określonych przez Rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej - nie zostały wyszczególnione w katalogu wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów w art. 23 ustawy o pdof.

Art. 23 - w ustępie 1 pkt 52 - wskazuje, iż nie stanowi kosztów uzyskania przychodów wartość diet osoby prowadzącej działalność gospodarczą w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodu są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Aby wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów, należy zatem ocenić jego związek z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz możliwość osiągnięcia przychodu. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu – w okresie ponoszenia kosztów lub w przyszłości. W związku z tym, kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim.

Dla zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów, określony wydatek nie może być również wyszczególniony w katalogu negatywnym – wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, ujętych w art. 23 ww. ustawy oraz musi być należycie udokumentowany.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy, nie uznaje się za koszt uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących - w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra.

Powyższe oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nieprzekraczającej wysokości diet określonych dla wskazanej grupy pracowników, w odrębnych przepisach.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167) – obowiązujące od 1 marca 2013 r.

Wskazać przy tym należy, że zgodnie § 2 ww. rozporządzenia, z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety;
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejscowej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, że Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wartość diet z tytułu podróży służbowych, do wysokości diet przysługujących pracownikom, wskazanych w ww. rozporządzeniu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.