INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2013 r. (data wpływu 22 lipca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 22 października 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 11 października 2013 r., nr ILPB1/415-838/13-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 15 października 2013 r., a w dniu 22 października 2013 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej 21 października 2013 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych. W umowach o pracę wskazany jest obszar działania – 150 km od miejsca zamieszkania np. miejscowość A i promień 150 km od miasta A. Spółka nie traktuje wyjazdów w ramach obszaru działania jako podróży służbowych i nie wypłaca pracownikom diet oraz nie pokrywa kosztów noclegu. Sporadycznie zdarzają się sytuacje, że pracownik wizytuje klienta na swoim obszarze przez dwa kolejne dni. Pracownik w takim przypadku wraca od klienta do miejsca zamieszkania jednego dnia późnym wieczorem, a następnego dnia rano wraca do klienta.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, że miejsce zamieszkania przedstawicieli handlowych (pracowników), którzy będą korzystać z usług hotelowych, jest położone poza miejscowością Spółki, poza miejscowością zamieszkania pracownika, ale na obszarze działania.

Ponadto pracownicy (przedstawiciele handlowi), którzy będą korzystać z usług hotelowych na swoim obszarze działania, nie będą korzystać z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przedstawiciel handlowy może w wyjątkowych sytuacjach korzystać z usługi hotelowej bez doliczania wartości noclegu do przychodu pracownika, a jedynym warunkiem, jaki musi spełnić, jest niekorzystanie z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu (treść wynika z uzupełnienia wniosku).

Czy wyżej przedstawione stanowisko jest prawidłowe...

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższe stanowisko jest prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

W myśl art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy – wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Mając na uwadze wyżej powołane uregulowania prawne, należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności”, co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy, jak również wartość otrzymanych świadczeń nieodpłatnych.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Spółka zatrudnia na podstawie umów o pracę przedstawicieli handlowych. Spółka nie traktuje wyjazdów w ramach obszaru działania jako podróży służbowych i nie wypłaca pracownikom diet oraz nie pokrywa kosztów noclegu. Miejsce zamieszkania przedstawicieli handlowych (pracowników), którzy będą korzystać z usług hotelowych, jest położone poza miejscowością Spółki, poza miejscowością zamieszkania pracownika, ale na obszarze działania. Ponadto pracownicy (przedstawiciele handlowi), którzy będą korzystać z usług hotelowych na swoim obszarze działania, nie będą korzystać z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W sytuacji zwrotu pracownikowi wydatków związanych z noclegami w trasie, tego rodzaju świadczenia mają osobisty charakter niezależnie od celu i okoliczności w jakich zostały poniesione. W konsekwencji, fakt sfinansowania pracownikowi przez pracodawcę kosztów zakwaterowania (niezwiązanych z podróżą służbową) powoduje powstanie u pracownika przychodu z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wyjątek stanowią jedynie świadczenia wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych.

Nadmienić bowiem należy, że na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł.

Stosownie natomiast do art. 21 ust. 14 ww. ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 19, ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie korzysta z kosztów uzyskania przychodów określonych w art. 22 ust. 2 pkt 3 i 4.

Zatem, wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę w związku z zapewnieniem pracownikom noclegu może korzystać ze zwolnienia od podatku – przy zachowaniu warunków w granicach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca wyraził pogląd, że przedstawiciel handlowy może w wyjątkowych sytuacjach korzystać z usługi hotelowej bez doliczania wartości noclegu do przychodu pracownika, a jedynym warunkiem, jaki musi spełnić, jest niekorzystanie z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu.

Z tym twierdzeniem nie można się jednak zgodzić, gdyż ustawodawca uzależnił prawo do przedmiotowego zwolnienia nie tylko od rezygnacji podatnika ze stosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów. Prawo to uzależnione jest również od miejsca zamieszkania podatnika, gdyż omawiane zwolnienie ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy.

W związku z powyższym stwierdzeniem Wnioskodawcy, że jedynym warunkiem, jaki musi spełnić pracownik aby Spółka nie doliczała wartości noclegu do przychodu pracownika w sytuacji korzystania z usługi hotelowej, jest niekorzystanie z podwyższonych kosztów uzyskania przychodu, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego, uwzględniając przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych znajdujące zastosowanie w przedmiotowej sprawie, należy stwierdzić, że w sytuacji przedstawionej we wniosku wydatki ponoszone przez Spółkę z tytułu opłacenia przedstawicielom handlowym (pracownikom) usługi hotelowej (kosztów zakwaterowania niezwiązanych z podróżą służbową) będą stanowić dla nich przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, po spełnieniu wszystkich warunków zawartych w ww. artykule.

Biorąc pod uwagę treść art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na Spółce nie będzie spoczywał obowiązek doliczania przedmiotowego świadczenia do wysokości 500 zł każdemu z otrzymujących je pracowników do przychodów ze stosunku pracy, a w konsekwencji do potrącania z tego tytułu zaliczek na podatek dochodowy. Obowiązek taki powstanie dopiero w sytuacji, gdy wartość świadczeń otrzymywanych przez pracownika przekroczy ustawowy limit 500 zł. Wówczas doliczeniu do przychodów ze stosunku pracy podlegać będzie różnica pomiędzy faktyczną wartością świadczenia, a wskazanym w ww. artykule limitem.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy, należy uznać, że stanowisko przedstawione przez Spółkę jest nieprawidłowe, z uwagi na jego błędne uzasadnienie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.