Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB1/415-956/13-2/KS
z 13 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 4 września 2013 r. (data wpływu 10 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia samochodu wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia samochodu wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w grudniu 2012 roku rozpoczął wykonywanie indywidualnej działalności gospodarczej w formie kancelarii radcy prawnego. W dniu rozpoczęcia wykonywania działalności Wnioskodawca był właścicielem samochodu osobowego (zakupionego w listopadzie 2009 roku), który przekazał na potrzeby wykonywania tej działalności (zwanego dalej „starym samochodem”). Wnioskodawca wykorzystywał stary samochód dla celów indywidualnej działalności gospodarczej krócej niż jeden rok. Przed upływem jednego roku Wnioskodawca zakupił nowy samochód, który został ujęty w ewidencji środków trwałych. W związku z tym, że stary samochód był użytkowany przez Wnioskodawcę przez okres krótszy niż jeden rok nie został on zaliczony do środków trwałych indywidualnej działalności, tylko został zakwalifikowany jako wyposażenie zgodnie z definicją zawartą w § pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i i rozchodów (Dz. U. z 2003 r., Nr 12, poz. 1475). Po zakupie nowego samochodu stary samochód został przekazany z powrotem na cele osobiste Wnioskodawcy, po czym sprzedany w lipcu 2013 roku.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy sprzedaż starego samochodu, który był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, ale nie jako środek trwały tylko jako wyposażenie dokonana po jego powrotnym przekazaniu na cele osobiste podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym?

Zdaniem Wnioskodawcy sprzedaż starego samochodu, który był wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej ale nie jako środek trwały tylko jako wyposażenie, dokonana po jego powrotnym przekazaniu na cele osobiste nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Do wniosku takiego prowadzi analiza poniższych przepisów:

Art. 10 ust. 2 pkt 3 PIT stanowi, że przepisów art. 10 ust. 1 pkt 8 PIT (karencja podatkowa dla - zbywanych nieruchomości i ruchomości) nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 PIT, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia nie upłynęło 8 lat. Wynika z tego, że zbycie składników majątku wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 PIT pociąga za sobą obowiązek podatkowy w podatku dochodowym od osób fizycznych. Analizy wymaga zatem okoliczność, czy składniki majątku zakwalifikowane jako wyposażenie objęte są dyspozycją art. 14 ust. 2 pkt 1 PIT.

Zgodnie z przepisem art. 14 ust. 2 pkt 1 PIT - przychodem z działalności gospodarczej są również: przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku będących:

1. środkami trwałymi — a takim nie jest samochód zakwalifikowany jako wyposażenie zgodnie z § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenie podatkowej księgi przychodów i rozchodów,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa nie przekracza 1.500 zł - art. 22d ust. 1 zawiera natomiast odesłanie do art. 22a i 22b ustawy PIT. Analizując treść tych przepisów dochodzimy do wniosku, że składnik majątku przedsiębiorcy ujęty jako wyposażenie nie jest objęty zakresem pojęciowym ani art. 22a PIT (który odnosi się do praw spółdzielczych, autorskich, własności przemysłowej, wartości firmy oraz kosztów praw rozwojowych),
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi - nie są takimi przedmioty zakwalifikowane jako wyposażenia.
   
   

Z analizy ww. przepisów wynika, że składnik majątku wykorzystywany przy prowadzeniu działalności gospodarczej, który został ujęty w ewidencji wyposażenia nie jest objęty zakresem pojęciowym art. 14 ust 2 pkt 1 PIT, co prowadzi do dalszego wniosku, że do sprzedaży takiego składnika nie będzie mieć zastosowania art. 10 ust 2 PIT tylko ogólna reguła ustanowiona w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit d) PIT.

W związku z tym z uwagi na fakt, że pomiędzy nabyciem przez Wnioskodawcę starego samochodu a jego zbyciem upłynęły prawie 4 lata, sprzedaż starego samochodu nie spowoduje obowiązku podatkowego w PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 10 ust. 1 pkt 3, i 8 powołanej ustawy, źródłami przychodów są:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
  

• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
  1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
     
  2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
     
  3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
  4. innych rzeczy,
  - jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.
  
  

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy nie ma zastosowania do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy - nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat (art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy).

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Wymieniony wyżej art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przychodem z działalności gospodarczej jest również odpłatne zbycie składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
   
3. wartościami niematerialnymi i prawnymi

- ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Wyjaśnić należy, że przychodami z działalności gospodarczej są zarówno przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą składników majątku używanych aktualnie w działalności, jak i przychody uzyskane ze sprzedaży tych składników majątku, które zostały z działalności gospodarczej z różnych względów wycofane, w tym z powodu jej likwidacji. Jeżeli jednak między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia upłynęło 6 lat, to przychód ze sprzedaży tych składników majątku nie stanowi przychodu z działalności gospodarczej.

Powołane przepisy ustawy podatkowej nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, dlatego też dokonując wykładni przepisów ustawy w tym zakresie należy mieć na względzie, że przychód z działalności gospodarczej stanowi co do zasady każda kwota należna podatnikowi związana w jakikolwiek sposób z prowadzoną działalnością gospodarczą. Przepis art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do przychodów z działalności gospodarczej. Z tego względu, sprzedaż każdego innego składnika, wykorzystywanego w określonym przedziale czasowym w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tytułu działalności gospodarczej na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych).

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wywieść należy, że Wnioskodawca wykorzystywał samochód dla celów indywidualnie prowadzonej działalności gospodarczej krócej niż jeden rok. Samochód był użytkowany przez Wnioskodawcę przez okres krótszy niż jeden rok i w związku z tym nie został zaliczony do środków trwałych indywidualnej działalności, tylko został zakwalifikowany jako wyposażenie. Następnie samochód został przekazany na cele osobiste Wnioskodawcy, po czym sprzedany w lipcu 2013 roku.

Podkreślić należy, że chociaż ww. samochód nie stanowił (bo nie mógł stanowić) środka trwałego, to był składnikiem majątku wykorzystywanym w tej działalności, stanowiącym wyposażenie, przez które stosownie do treści § 3 pkt 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.), należy rozumieć rzeczowe składniki majątku, związane z wykonywaną działalnością, niezaliczone, zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym, do środków trwałych.

Z powyższego wynika, że istnieje ścisłe powiązanie pomiędzy tym składnikiem majątku a prowadzoną działalnością gospodarczą. Niezależnie zatem od argumentacji przedstawionej we wniosku, w pełni uzasadnione jest uznanie, że samochód wykorzystywany w działalności gospodarczej, był składnikiem majątku związanym z działalnością gospodarczą, a wycofanie z tej działalności nastąpiło w momencie przekazania go na cele osobiste.

Należy zauważyć, że cytowany przepis art. 14 ust. 1 powołanej ustawy nie wymienia wszystkich przychodów z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy. Natomiast przepis art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy wskazuje na niektóre rodzaje przychodów zaliczanych również do przychodów z działalności gospodarczej.

Zatem przychód z odpłatnego zbycia składnika majątku wykorzystywanego w działalności gospodarczej (a więc również, ze sprzedaży używanego przy prowadzeniu działalności gospodarczej samochodu,) nawet jeżeli nie został on wprowadzony do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych (a więc nie był środkiem trwałym), stanowi przychód z działalności gospodarczej, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że sprzedaż nastąpiłaby po upływie terminu, o którym mowa w art. 10 ust. 2 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. po upływie 6 lat od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym składnik majątku został wycofany z działalności.

Podsumowując, mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny oraz powołane przepisy prawa podatkowego, wskazać należy, że sprzedaż samochodu, o którym mowa we wniosku generować będzie przychód ze źródła o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej. Dochód uzyskany z tej sprzedaży podlega opodatkowaniu na zasadach stosowanych w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę pozarolniczej działalności gospodarczej.

W świetle powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie skutków podatkowych odpłatnego zbycia samochodu wykorzystywanego na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.