INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 marca 2012 r. (wpływu do tutejszego organu dnia 20 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienie przedmiotowego.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Niektórzy pracownicy Wnioskodawcy używają w pracy własnych instrumentów i akcesoriów do instrumentów. Zgodnie z art. 31a ust. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz obowiązującym u Wnioskodawcy Regulaminem wynagradzania, pracownikom tym zostało przyznane z tego tytułu dodatkowe świadczenie pieniężne, nazwane dodatkowym wynagrodzeniem za używanie w pracy własnego instrumentu muzycznego i akcesoriów do instrumentu. Świadczenie to dotychczas, tj. do dnia 1 stycznia 2012 r. było nazwane ekwiwalentem za używanie własnego instrumentu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ww. dodatkowe wynagrodzenie za używanie w pracy własnego instrumentu muzycznego i akcesoriów do instrumentu jest przychodem, który podlega zwolnieniu przedmiotowemu z podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, dodatkowe wynagrodzenie pracowników za używanie w pracy własnego instrumentu muzycznego i akcesoriów do instrumentu jest przychodem, który podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używanie przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Dodatkowe wynagrodzenie wypłacane jest na podstawie art. 31a ust. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz zapisów obowiązujących u pracodawcy (Wnioskodawcy) Regulaminu wynagradzania. Ww. przepis ustawy wprowadzony został od dnia 1 stycznia 2012 r. i w istocie odpowiada wypłacanemu muzykom przed nowelizacją ekwiwalentowi za używanie własnego instrumentu.

Wnioskodawca podkreśla, że ww. dodatkowe wynagrodzenie, identycznie jak wcześniej wypłacany ekwiwalent, nie stanowi zapłaty za wykonaną pracę; nie jest więc wynagrodzeniem w rozumieniu Kodeksu pracy. Jest to w istocie odpłatność za wykorzystywanie własnego mienia pracownika w pracy, nie wynika zaś z samego faktu wykonywania przez pracownika pracy. Dodatkowo wynagrodzenie rekompensuje pracownikowi zużycie przez niego prywatnego mienia dla celów służbowych, nie stanowi natomiast jego dochodu. W ocenie Wnioskodawcy, znowelizowana ustawa wprowadziła jedynie zmianę nazewnictwa, podczas gdy charakter i funkcja wypłacanego muzykom świadczenia pozostała bez zmian. Wynagrodzenie przewidziane w znowelizowanych przepisach jest faktycznie ekwiwalentem pieniężnym za użyte przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt będące własnością pracownika, czyli przychodem niebędącym podstawą wymiaru składek. Potwierdza to też nazwa tego świadczenia, określanego jako dodatkowe wynagrodzenie, a nie wynagrodzenie sensu stricte za wykonywaną pracę. W uzasadnieniu do projektu nowelizacji ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej przedmiotowe wynagrodzenie jest opisane jako przyznana fakultatywnie odpłatność za używanie własnego instrumentu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 13 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracowników przy wykonywaniu pracy narzędzia, materiały lub sprzęt, stanowiące ich własność.

Z powyższego przepisu wynika, że zwrot kosztów poniesionych przez pracownika z ww. tytułu ma zastosowanie po spełnieniu łącznie kilku warunków:

1. ekwiwalent musi być wypłacony w pieniądzu,
2. kwota ekwiwalentu powinna odpowiadać poniesionym przez pracownika wydatkom, to znaczy musi zachodzić racjonalny związek pomiędzy kwotą wypłaconą pracownikowi a wartością używanych dla celów pracodawcy narzędzi, materiałów lub sprzętu należących do pracownika oraz stopniem zużycia rzeczy dokonanego w trakcie tego używania,
3. narzędzia, materiały lub sprzęt muszą stanowić własność pracownika,
4. narzędzia, materiały lub sprzęt należące do pracownika muszą być wykorzystywane przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy.

Definicje zawarte w słownikach języka polskiego określają, iż:

• „narzędzie” to urządzenie proste lub złożone umożliwiające wykonywanie jakiejś czynności lub pracy; przyrząd, instrument;

• „materiał” to jest to, z czego wytwarzane są przedmioty, tworzywo, substancja, artykuł, produkt;

• „sprzęt” to przedmioty użytkowe, maszyny, urządzenia.

Natomiast - ekwiwalent – zgodnie z definicjami zawartymi w ww. słownikach oznacza: rzecz zastępująca inną rzecz o równej wartości, odpowiednik, równoważnik.

Po spełnieniu powyższych warunków kwota wypłaconego ekwiwalentu korzysta ze zwolnienia od podatku.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że niektórzy pracownicy Wnioskodawcy używają w pracy własnych instrumentów i akcesoriów do instrumentów. Zgodnie z art. 31a ust. 2 ustawy o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz obowiązującym u Wnioskodawcy Regulaminem wynagradzania, pracownikom tym zostało przyznane z tego tytułu dodatkowe świadczenie pieniężne, nazwane dodatkowym wynagrodzeniem za używanie w pracy własnego instrumentu muzycznego i akcesoriów do instrumentu. Świadczenie to dotychczas, tj. do dnia 1 stycznia 2012 r. było nazwane ekwiwalentem za używanie własnego instrumentu.

Zgodnie z art. 31a ust. 2 ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej (t. j. Dz. U. z 2012 r. , poz. 406 ze zm.) – obowiązującym od dnia 1 stycznia 2012 r. - pracownik instytucji artystycznej używający w pracy, za zgodą pracodawcy, własnego instrumentu, akcesoriów do instrumentu, ubioru scenicznego, rekwizytu lub narzędzi otrzymuje dodatkowe wynagrodzenie za ich używanie.

Ww. przepis zobowiązuje zatem pracodawcę do wypłacania dodatkowego wynagrodzenia pracownikom instytucji artystycznych, którzy używają w pracy m.in. własne instrumenty albo akcesoria do tych instrumentów.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić zatem należy, iż w sytuacji gdy wypłacone przez Wnioskodawcę świadczenie ma charakter ekwiwalentu pieniężnego, a jego wysokość odzwierciedla wydatki poniesione przez pracownika w związku z wykorzystywaniem własnych instrumentów muzycznych i akcesoriów do tych instrumentów przy wykonywaniu pracy na rzecz pracodawcy (Wnioskodawcy), ww. świadczenie – niezależnie od jego nazwy zawartej w ustawie o organizowaniu i prowadzeniu działalności kulturalnej oraz w Regulaminie wynagradzania pracodawcy - stanowi przychód zwolniony od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku, ul. H. Sienkiewicza 84, 15-950 Białystok, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zmianami).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.