INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 02.05.2012 r. (data wpływu 08.05.2012 r.) uzupełnionym pismem (data nadania 30.07.2012 r., data wpływu 02.08.2012 r. złożonym na wezwanie Nr IPPB1/415-483/12-2/AM z dnia 23.07.2012 r. (data nadania 24.07.2012 r., data doręczenia 26.07.2012 r.) oraz pismem z dnia z dnia 20.08.2012 r ( data nadania 21.08.2012 r, data wpływu 24.08.2012 r.) złożonym na wezwania Nr IPPB1/415-483/12-4/AM z dnia 10.08.2012 r. ( data nadania 13.08.2012 r.data doręczenia 17.08.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 08.05.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w 2011 r. prowadziła razem z bratem działalność polegającą na najmie lokalu mieszkalnego mieszczącego się w W. W tym samym roku wynajmowany lokal został wyremontowany, którego zakres obejmował między innymi remont instalacji gazowej, centralnego ogrzewania i sanitarnej. W dniu 21.12.2011 r. Wnioskodawczyni złożyła w Urzędzie Skarbowym wniosek VZM-1, w którym wystąpiła o zwrot niektórych wydatków poniesionych na ten remont udokumentowanych fakturami VAT na Jej nazwisko. Natomiast w dniu 23.04.2012 r. Wnioskodawczyni złożyła zeznanie PIT-36 o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podatkowym 2011, w którym tych faktur nie uwzględniłam, jako kosztu uzyskania przychodu.

Wnioskodawczyni wskazała. iż, nie jest płatnikiem podatku VAT w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

W odpowiedzi na wezwanie z dnia 23.07.2012 r. Nr IPPB1/415-483/12-2/AM Wnioskodawczyni uzupełniła przedmiotowy wniosek, pismem z dnia 30.07.2012 r. wskazując, iż:

• najem lokalu odbywał się w ramach najmu prywatnego,

• najem lokalu opodatkowany był na zasadach ogólnych,

• jest właścicielką #189; udziału w wynajmowanym lokalu na podstawie aktu notarialnego sporządzonego w Kancelarii Notarialnej,

• brat Wnioskodawczyni jest właścicielem #189; udziału w wynajmowanym lokalu.
  
  

Ponadto pismem z dnia 20.08.2012 r. (data wpływu 24.08.2012 r.) w związku z rozbieżnościami pomiędzy przedstawionym stanem faktycznym sprawy a sformułowanym pytaniem Wnioskodawczyni przeformułowała pytanie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy faktury, które zostały odliczone we wniosku VZM - o zwrot niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym poniesionych w 2011 roku mogą być ponownie odliczone, jako koszty uzyskania przychodów podatku dochodowego od osób fizycznych, jeśli były to koszty poniesione na remont odpłatnie wynajmowanego lokalu.

Zdaniem Wnioskodawcy faktury, które wcześniej odliczyła we wniosku VZM-1 można ponownie odliczyć, jako koszt uzyskania przychodu z prowadzonej działalności polegającej na najmie lokalu w rocznym zeznaniu podatkowym PIT-36. Tyle że w zeznaniu rocznym PIT-36 należy odliczyć kwoty netto z faktur, tzn. bez uwzględniania podatku VAT, który był wcześniej odliczony we wniosku VZM-1 .Takiego odliczenia nie wyklucza ani ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych ani ustawa o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy źródłem przychodu jest m.in. najem, jako odrębne od działalności gospodarczej źródło przychodu. Zgodnie, bowiem z tym przepisem źródłem przychodu jest najem, podnajem, dzierżawa, poddzierżawa oraz inne umowy o podobnym charakterze, w tym również dzierżawa, poddzierżawa działów specjalnych produkcji rolnej oraz gospodarstwa rolnego lub jego składników na cele nierolnicze albo na prowadzenie działów specjalnych produkcji rolnej, z wyjątkiem składników majątku związanych z działalnością gospodarczą.

W przypadku opodatkowania dochodów z najmu według skali podatkowej (na zasadach ogólnych), podatnik ma prawo do obniżania osiągniętego przychodu o koszty jego uzyskania.

Zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Tak więc, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,

• jest definitywny, a więc bezzwrotny,

• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy,

• został właściwie udokumentowany.
  
  

Wydatki ponoszone przez podatnika na remont, nie zostały ujęte w katalogu wydatków nieuznawanych za koszt uzyskania przychodów, zawartym w treści art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednakże, nie stanowi to wystarczającej przesłanki do zaliczenia poniesionych wydatków do kosztów uzyskania przychodów. Dla uzyskania takiego statusu, konieczne jest również zaistnienie związku przyczynowego między poniesionym przez podatnika wydatkiem, a celem, jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów.

Należy podkreślić, że o tym, co jest celowe i potrzebne w ramach wynajmu lokalu, decyduje podatnik, a nie organ podatkowy. Na podatniku spoczywa, zatem obowiązek wykazania związku poniesionych kosztów oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia sporu w tej kwestii.

W przypadku najmu, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie wydatki, które mają związek z uzyskaniem przychodu z najmu, w tym również wydatki remontowe.

Ponadto w myśl art. 22g ust. 17 ww. ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, jeżeli środki trwałe uległy ulepszeniu w wyniku przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji wartość początkową tych środków, ustaloną zgodnie z ust. l, 3-9 i 11-15, powiększa się o sumę wydatków na ulepszenie, w tym także o wydatki na nabycie części składowych lub peryferyjnych, których jednostkowa cena nabycia przekracza 3.500 zł. Środki trwałe uważa się za ulepszone, gdy suma wydatków poniesionych na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację w danym roku podatkowym przekracza 3.500 zł i wydatki te powodują wzrost wartości użytkowej w stosunku do wartości z dnia przyjęcia środków trwałych do używania, mierzonej w szczególności okresem używania, zdolnością wytwórczą, jakością produktów uzyskiwanych za pomocą ulepszonych środków trwałych i kosztami ich eksploatacji.

Rozstrzygające znaczenia ma charakter prac wykonanych w lokalu.

Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji remontu, dlatego w odniesieniu do remontu należy stosować definicję sformułowaną w przepisach prawa budowlanego. Zgodnie z art. 3 pkt 8 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), remontem jest wykonanie w istniejącym obiekcie budowlanym robót budowlanych polegających na odtworzeniu pierwotnego stanu technicznego i użytkowego środka trwałego, a nie stanowiących bieżącej konserwacji, przy czym dopuszcza się stosowanie wyrobów budowlanych innych niż użyto w stanie pierwotnym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni poniosła wydatki na remont lokalu mieszkalnego będącego przedmiotem najmu prywatnego.

Mając na względzie powyższe, wydatki związane z remontem instalacji gazowej, centralnego ogrzewania i sanitarnej mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w kwocie wynikającej z faktury pomniejszonej o dokonany zwrot.

Wyjaśnić jedynie należy, iż tut. Organ podatkowy dokonał oceny prawnej stanowiska Wnioskodawcy w zakresie objętym zadanym pytaniem.

Organ nie odniósł się natomiast do kwestii możliwości ubiegania się Wnioskodawczyni jako osoby fizycznej o zwrot niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym na zakup niektórych materiałów budowlanych, gdyż kwestia ta nie była przedmiotem zapytania.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.