2013.10.04 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-594/13/KJ
z 4 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 czerwca 2013 r. (data wpływu 5 lipca 2013r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług:

w zakresie zwolnienia od podatku oraz udokumentowania dostawy działek zabudowanych w zamian za odszkodowanie – jest prawidłowe,
w zakresie zastosowania do przedmiotowej sprawy art. 2 pkt 33 ustawy o VAT – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 5 lipca 2013r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania dostawy działek zabudowanych za odszkodowaniem.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Prezydent Miasta, decyzjami Wojewody z dnia 28 marca 2013 r. zobowiązany został do wypłaty odszkodowania z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości objętych decyzją Wojewody z dnia 20 lutego 2012 r. o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pn (…). Na podstawie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej Wojewoda zatwierdził projekt budowlany ww. inwestycji i udzielił pozwolenia na budowę. Ponadto na mocy decyzji z dnia 20 lutego 2012 r. nieruchomości ozn. jako działki nr 942/22 i nr 934/21, stanowiące własność Gminy z mocy prawa stały się własnością Skarbu Państwa. Podstawą do ustalenia odszkodowań stosowanie do art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz.U. z 2008 r, Nr 193 poz. 1194 z późn. zm.) jest wartość nieruchomości ustalona przez rzeczoznawcę majątkowego, którą określa się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania. Wyceny przedmiotowych nieruchomości zgodnie z tymi wymogami dokonał rzeczoznawca majątkowy w operatach szacunkowych sporządzonych w dniu 30 sierpnia 2012 r. W operatach szacunkowych uwzględnione zostały uwarunkowania prawne, merytoryczne i formalne oraz stan nieruchomości na dzień 20 lutego 2012 r. Operaty określają wartość rynkową prawa własności nieruchomości. Działka nr 942/22 jest nieogrodzona zajęta jest rowem stanowiącym część infrastruktury technicznej uzbrojenia terenu. Zważywszy na fakt, iż rów odwadniający jest integralnym elementem wyposażenia technicznego drogi, jest elementem niezbędnym i ściśle związanym z drogą jako infrastruktura towarzysząca, dlatego można uznać iż rów ten jest trwale z gruntem związany. Działka nr 934/21 jest nieogrodzona, użytkowana jako droga. Powyższa droga jest drogą wewnętrzną utwardzoną kruszywem służy jako dojście dla pieszych oraz jako dojazd do pól. Przez działkę przechodzi rurociąg gazowy magistralny o średnicy 350 mm. Gmina nie posiada informacji przez kogo i kiedy została wybudowana droga i rów odwadniający, jak również nie posiada informacji kiedy oddano drogę do użytku. Rów znajdujący się na działce nr 942/22 stanowi odwodnienie drogi, zatem nie jest traktowany jako osobna budowla i stanowi całość techniczno - użytkową drogi, której część przebiega po działce nr 934/21. Powyższa budowla oznaczona jest symbolem PKOB 2112. Dla obszaru obejmującego działki nr 942/22 i nr 934/21 nie był sporządzony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z ustaleniami Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego miasta, ww. działki znajdują się na terenie zabudowy mieszkaniowej z dopuszczeniem usług. Dla przedmiotowych działek nie zostały wydane decyzje ustalające warunki zabudowy i zagospodarowania terenu.

Odszkodowanie, o którym mowa we wniosku o wydanie indywidualnej interpretacji podatkowej będzie jedynym wynagrodzeniem należnym Gminie z tytułu wywłaszczenia.

Działki i budowle objęte przedmiotowym wnioskiem nie były przedmiotem najmu lub dzierżawy. Budowle znajdujące się na działkach objętych wnioskiem nie były przedmiotem najmu, dzierżawy ani innych czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Ponadto Wnioskodawca informuje, iż w stosunku do działek objętych przedmiotowym wnioskiem nie nastąpiło pierwsze zasiedlenie w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.). Gminie w stosunku do wskazanych we wniosku budowli nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Gmina nie ponosiła wydatków na ulepszenie budowli wskazanych we wniosku.

Kwoty odszkodowań określone w ww. decyzjach w dniu 8 maja 2013 r. zostały przekazane z rachunku bankowego wydatków Gminy na rachunek dochodów Gminy. W związku z powyższym wystawiono faktury VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10 i 10 a oraz art. 29 ust. 5 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 19 ust. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2013 r. Nr 260 z późn. zm.) w granicach miast na prawach powiatu zarządcą dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad i dróg ekspresowych jest prezydent miasta. Do jego zadań należy budowa, przebudowa, remont, utrzymanie i ochrona dróg publicznych, dla których jest zarządcą drogi. Stosownie do art. 22 ust.1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych koszty nabycia nieruchomości pod drogi, w tym odszkodowania, finansowane są na podstawie przepisów o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego, przepisów o drogach publicznych, przepisów o autostradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Drogowym. Na mocy art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego (Dz.U. nr 267, poz. 2251 z późn. zm.) w granicach miast na prawach powiatu zadania w zakresie finansowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami publicznymi, finansowane są z budżetów tych miast.

Przedmiotem dostawy są zabudowane nieruchomości gruntowe, a zatem obowiązek podatkowy z tytułu dostawy powstaje według zasad określonych w art. 19 ust. 1 i 4 ustawy o VAT. Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 19 ust. 1 ww. ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1. Jednocześnie w ust. 4 powołanego przepisu zaznaczono, że w przypadku, gdy dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Natomiast zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2013 r. poz. 247 z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. w przypadku przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty. Ponadto w myśl art. 106 ust. 1 ww. ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, ust. 4 i ust. 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zgodnie z art. 11a ust. 1 Prezydent Miasta wykonujący zadania z zakresu administracji rządowej lub Wojewoda Śląski wydaje decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Na podstawie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zatwierdza się projekt budowlany inwestycji i udziela się pozwolenia na budowę. Ponadto zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.) terenami budowlanymi są grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nie została wymieniona w przedmiotowej definicji. Czysto literalnie nie jest ona decyzją ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, niemniej jednak zatwierdza ona projekt budowlany.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ww. odszkodowania w przypadku nieruchomości zabudowanych podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT i udokumentowaniu fakturami VAT, w przypadku gdy przedmiotowe transakcje są nieruchomościami zabudowanymi, dla których nie był sporządzony plan zagospodarowania przestrzennego jak również nie ma decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, a jest natomiast decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej?
Czy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej wydana w oparciu o ustawę z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 193 poz. 1194 z późn. zm.), zatwierdzająca między innymi projekt budowlany przebudowy lub budowy drogi, daje podstawę, by zgodnie z definicją zawartą w art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.), działki objęte przedmiotową decyzją uznać za tereny zabudowane, a tym samym do tego, by odszkodowanie przyznane za te nieruchomości opodatkować podatkiem VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.) zwaną ustawą o VAT, opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów, import towarów, wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju, oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów. Przez towary zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o podatku od towarów i usług rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Przez dostawę towarów w myśl art. 7 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzenie towarami jak właściciel w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. W przytoczonym zdarzeniu miało miejsce przeniesienie z mocy prawa własności nieruchomości zabudowanych budowlami. Za przejęte z mocy prawa nieruchomości należy się odszkodowanie, które zostało ustalone poprzez wydanie decyzji Wojewody. W stosunku do budowli wskazanych we wniosku Gminie od nabytych nieruchomości oraz od poniesionych wydatków na ulepszenie nie przysługiwało prawo do obniżenie kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 1 ww. ustawy, który stanowi „w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124”. Zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o podatku od towarów i usług „Nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych”. § 13 ust. 1 pkt 12 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r., który mówi, że „zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych”. Gmina nie ponosiła wydatków na ulepszenie budowli wskazanych we wniosku. Działki i budowle objęte przedmiotowym wnioskiem nie były przedmiotem najmu lub dzierżawy.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10a, w powiązaniu z art. 29 ust. 5 ustawy o VAT przedmiotowa dostawa nieruchomości zabudowanych, podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania podatkiem VAT. Art. 43 ust. 1 pkt 10a mówi że „zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem że: w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów”. Zgodne z art. 29 ust 5 „W przypadku dostawy budynków i budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu”. Przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, nabiera odpłatnego charakteru dopiero w momencie przyznania odszkodowania i ustalenia jego wysokości. W przedmiotowej sprawie decyzja zezwalająca na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna 4 kwietnia 2012 r., a odszkodowanie zostało ustalone poprzez wydanie przez Wojewodę stosownych decyzji. Obowiązek podatkowy w omawianym przypadku powstał z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, zgodnie z § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r., w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, który mówi „W przypadku przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.”

Na podstawie decyzji Wojewody z dnia 20 lutego 2012 r. o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pn. (…) nieruchomości gminne stały się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa. Na mocy art. 3 ust. 3 ustawy z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury transportu lądowego (Dz. U. nr 267, poz. 2251 z późn. zm.) w granicach miast na prawach powiatu zadania w zakresie finansowania, budowy, przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony i zarządzania drogami publicznymi, finansowane są z budżetów tych miast. Zdaniem Gminy przeniesienie z mocy prawa nieruchomości zabudowanych budowlami podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 pkt 10a. w połączeniu z art. 29 ust 5. W związku z powyższym powinny być wystawione faktury VAT, gdzie dla dostawy nieruchomości zabudowanych zastosowane będzie zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT na mocy art. 43 pkt 10a oraz art. 29 ust. 5 ustawy o VAT.

Ponadto zgodnie z art. 2 pkt 33 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 z późn. zm.) terenami budowlanymi są grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej nie została wymieniona w przedmiotowej definicji. Czysto literalnie nie jest ona decyzją ustalającą warunki zabudowy i zagospodarowania terenu, niemniej jednak zatwierdza ona projekt budowlany. Zdaniem Gminy daje to podstawę uznać, iż nieruchomości objęte decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej w dniu jej ostateczności stają się terenami budowlanymi, a tym samym odszkodowanie przyznane za te nieruchomości należy opodatkować podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się:

za prawidłowe – w zakresie zwolnienia od podatku oraz udokumentowania dostawy działek zabudowanych w zamian za odszkodowanie,
za nieprawidłowe – w zakresie zastosowania do przedmiotowej sprawy art. 2 pkt 33 ustawy o VAT.

Na wstępie należy zaznaczyć, że z uwagi na fakt ścisłego powiązania z sobą zagadnień będących przedmiotem zapytania Wnioskodawcy, tut. organ udzielił odpowiedzi na nie w jednej interpretacji indywidualnej.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, pod pojęciem dostawy towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;
wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;
wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;
wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;
ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;
oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;
zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

W myśl art. 2 pkt 6 ustawy, przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Zgodnie zatem z ww. przepisami, zarówno grunty, jak i budynki i budowle na nich posadowione spełniają definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Z przywołanego przepisu art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wynika, iż przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa prawa własności towarów (nieruchomości) w zamian za odszkodowanie jest objęte podatkiem od towarów i usług. W takiej sytuacji uznać należy, że ma miejsce dostawa towarów w zamian za odszkodowanie, zaś odszkodowanie pełni funkcję wynagrodzenia za przeniesienie własności towarów, czyniąc tego rodzaju dostawę faktycznie odpłatną. Ponadto zaznaczyć należy, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług nie podlega samo odszkodowanie, lecz stanowiące dostawę towarów przeniesienie własności nieruchomości w zamian za wynagrodzenie przyjmujące formę odszkodowania.

Zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wyznacza nie tylko czynnik przedmiotowy – opodatkowaniu podlega odpłatna dostawa towarów lub odpłatne świadczenie usług, ale także czynnik podmiotowy – czynności muszą być wykonywane przez podatnika.

W świetle art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel i rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2013 r. – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Konieczność implementacji przepisów prawa wspólnotowego do prawa krajowego wymusiła na ustawodawcy odrębne określenie statusu organów władzy publicznej. I tak, na podstawie art. 15 ust. 6 ustawy, nie uznaje się za podatnika organów władzy publicznej oraz urzędów obsługujących te organy w zakresie realizowanych zadań nałożonych odrębnymi przepisami prawa, dla realizacji których zostały one powołane, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Powyższy zapis jest odzwierciedleniem art. 13 obowiązującej od dnia 1 stycznia 2007 r. Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej – (Dz. Urz. UE. L. Nr 347 ze zm.), zgodnie z którym krajowe, regionalne i lokalne organy władzy oraz inne podmioty prawa publicznego nie są uważane za podatników w związku z działalnością, którą podejmują lub transakcjami, których dokonują jako organy władzy publicznej, nawet jeśli pobierają należności, opłaty, składki lub płatności w związku z takimi działaniami lub transakcjami.

Dodatkowo, stosownie do § 13 ust. 1 pkt 12 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 247 ze zm.), zwalnia się od podatku czynności związane z wykonywaniem zadań publicznych nałożonych odrębnymi przepisami, wykonywane w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność przez jednostki samorządu terytorialnego, z wyłączeniem czynności wykonywanych na podstawie zawartych umów cywilnoprawnych.

Z powyższych przepisów wynika, że organy władzy publicznej są co do zasady podatnikami podatku VAT w zakresie czynności wykonywanych przez te podmioty w sferze ich aktywności cywilnoprawnej, np. czynności sprzedaży zamiany, wynajmu, dzierżawy.

W tym miejscu należy wskazać, iż zasady nabywania nieruchomości pod inwestycje w zakresie dróg publicznych reguluje ustawa z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. Nr 193, poz. 1194, z późn. zm.).

I tak, zgodnie z art. 11a ust. 1 ww. ustawy, wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych i gminnych wydają decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Na podstawie art. 11f ust. 1 pkt 6 cyt. ustawy, decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

Stosownie do art. 12 ust. 4 ww. ustawy, nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11f ust. 1 pkt 6, stają się z mocy prawa:

własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych,
własnością odpowiednich jednostek samorządu terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódzkich, powiatowych i gminnych

-z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Na mocy art. 12 ust. 4f ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe.

Na podstawie art. 12 ust. 4a cyt. ustawy, decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4, wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.

Decyzję ww. wydaje się w terminie 30 dni od dnia, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna (art. 12 ust. 4b powołanej ustawy).

W oparciu o art. 12 ust. 5 ww. ustawy, do ustalenia wysokości i wypłacenia odszkodowania, o którym mowa w ust. 4a, stosuje się odpowiednio przepisy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem art. 18.

W myśl art. 18 ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, wysokość odszkodowania, o którym mowa w art. 12 ust. 4a, ustala się według stanu nieruchomości w dniu wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej przez organ I instancji oraz według jej wartości z dnia, w którym następuje ustalenie wysokości odszkodowania.

W myśl art. 98 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651, ze zm.), działki gruntu wydzielone pod drogi publiczne: gminne, powiatowe, wojewódzkie, krajowe - z nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek właściciela, przechodzą, z mocy prawa, odpowiednio na własność gminy, powiatu, województwa lub Skarbu Państwa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis ten stosuje się także do nieruchomości, której podział został dokonany na wniosek użytkownika wieczystego, z tym że prawo użytkowania wieczystego działek gruntu wydzielonych pod drogi publiczne wygasa z dniem, w którym decyzja zatwierdzająca podział stała się ostateczna albo orzeczenie o podziale prawomocne. Przepis stosuje się odpowiednio przy wydzielaniu działek gruntu pod poszerzenie istniejących dróg publicznych.

Za działki gruntu, o których mowa w ust. 1, przysługuje odszkodowanie w wysokości uzgodnionej między właścicielem lub użytkownikiem wieczystym a właściwym organem. Przepis art. 131 stosuje się odpowiednio. Jeżeli do takiego uzgodnienia nie dojdzie, na wniosek właściciela lub użytkownika wieczystego odszkodowanie ustala się i wypłaca według zasad i trybu obowiązujących przy wywłaszczaniu nieruchomości (art. 98 ust. 3 ww. ustawy)

Stosownie do art. 112 ust. 2 ww. ustawy wywłaszczenie nieruchomości polega na pozbawieniu albo ograniczeniu, w drodze decyzji, prawa własności, prawa użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego na nieruchomości.

W myśl art. 128 ust. 1 ww. ustawy, wywłaszczenie własności nieruchomości, użytkowania wieczystego lub innego prawa rzeczowego następuje za odszkodowaniem na rzecz osoby wywłaszczonej odpowiadającym wartości tych praw.

Z powołanych przepisów wynika zatem, iż istotą wywłaszczenia jest pozbawienie lub ograniczenie m. in. prawa własności nieruchomości. Dokonuje się tego za odszkodowaniem wypłaconym na rzecz osoby (podmiotu) wywłaszczanego, co poprzedza wydanie aktu prawnego w randze decyzji. Nieruchomość objęta taką procedurą staje się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydaje organ administracji publicznej, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Z tak określonych zapisów ustawowych wynika jasno, że podmiotem podejmującym cały katalog czynności prawnych jest organ administracji. Nie wymaga się tu współdziałania, czy jakiejkolwiek innej inicjatywy ze strony podmiotu wywłaszczanego.

Z treści wniosku wynika, iż Prezydent Miasta, decyzjami Wojewody z dnia 28 marca 2013 r. zobowiązany został do wypłaty odszkodowania z tytułu przejęcia na rzecz Skarbu Państwa nieruchomości objętych decyzją Wojewody z dnia 20 lutego 2012 r. o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Na podstawie decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej Wojewoda zatwierdził projekt budowlany ww. inwestycji i udzielił pozwolenia na budowę. Ponadto na mocy decyzji z dnia 20 lutego 2012 r. nieruchomości ozn. jako działki nr 942/22 i nr 934/21, stanowiące własność Gminy z mocy prawa stały się własnością Skarbu Państwa.

Działka nr 942/22 jest nieogrodzona zajęta jest rowem stanowiącym część infrastruktury technicznej uzbrojenia terenu. Zważywszy na fakt, iż rów odwadniający jest integralnym elementem wyposażenia technicznego drogi, jest elementem niezbędnym i ściśle związanym z drogą jako infrastruktura towarzysząca, dlatego można uznać iż rów ten jest trwale z gruntem związany.

Działka nr 934/21 jest nieogrodzona, użytkowana jako droga. Powyższa droga jest drogą wewnętrzną utwardzoną kruszywem służy jako dojście dla pieszych oraz jako dojazd do pól. Przez działkę przechodzi rurociąg gazowy magistralny o średnicy 350 mm. Gmina nie posiada informacji przez kogo i kiedy została wybudowana droga i rów odwadniający, jak również nie posiada informacji kiedy oddano drogę do użytku. Dla obszaru obejmującego działki nr 942/22 i nr 934/21 nie był sporządzony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego. Dla przedmiotowych działek nie zostały wydane decyzje ustalające warunki zabudowy i zagospodarowania terenu.

Biorąc zatem pod uwagę przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa stwierdzić należy, że przeniesienie z mocy prawa własności nieruchomości tj. działek o nr 942/22 i 934/21 w zamian za odszkodowanie, stanowi odpłatną dostawę towarów, o której mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Podstawowa stawka podatku – na mocy art. 41 ust. 1 ustawy – wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Natomiast stosownie do treści art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części, z wyjątkiem gdy:

dostawa jest dokonywana w ramach pierwszego zasiedlenia lub przed nim,
pomiędzy pierwszym zasiedleniem a dostawą budynku, budowli lub ich części upłynął okres krótszy niż 2 lata.

W świetle wyżej przytoczonego przepisu, kluczowym dla ustalenia zasad opodatkowania dostawy budynku jest ustalenie, kiedy nastąpiło jego pierwsze zasiedlenie i jaki upłynął okres od tego momentu.

Przez pierwsze zasiedlenie – art. 2 pkt 14 ustawy – rozumie się oddanie do użytkowania, w wykonaniu czynności podlegających opodatkowaniu, pierwszemu nabywcy lub użytkownikowi budynków, budowli lub ich części, po ich:

wybudowaniu lub
ulepszeniu, jeżeli wydatki poniesione na ulepszenie, w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Co istotne, oddanie do użytkowania powinno nastąpić w ramach czynności podlegającej opodatkowaniu, a za takie można rozumieć m.in. objęcie we władanie budynku, budowli lub ich części przez pierwszego nabywcę lub pierwszego użytkownika. Dana nieruchomość nie musi być faktycznie zamieszkała czy używana, lecz winna być przejęta przez nabywcę do użytkowania. Wydanie danego obiektu nabywcy winno nastąpić w ramach wykonania przez sprzedającego czynności podlegających opodatkowaniu.

Ponadto, za oddanie do użytkowania w ramach czynności podlegających opodatkowaniu, uznać należy nie tylko sprzedaż, ale również umowy najmu i dzierżawy. Zatem pierwszym zasiedleniem będzie także moment oddania budynku lub budowli do użytkowania pierwszemu najemcy (dzierżawcy).

W tym miejscu należy zauważyć, iż w przypadku nieruchomości niespełniających przesłanek do zwolnienia od podatku na podstawie powołanego wyżej przepisu art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy, ustawodawca umożliwia podatnikom – po spełnieniu określonych warunków – skorzystanie ze zwolnienia wskazanego w art. 43 ust. 1 pkt 10a tej ustawy.

W myśl art. 43 ust. 1 pkt 10a, zwalnia się od podatku dostawę budynków, budowli lub ich części nieobjętą zwolnieniem, o którym mowa w pkt 10, pod warunkiem, że:

w stosunku do tych obiektów nie przysługiwało dokonującemu ich dostawy prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego,
dokonujący ich dostawy nie ponosił wydatków na ich ulepszenie, w stosunku do których miał prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, a jeżeli ponosił takie wydatki, to były one niższe niż 30% wartości początkowej tych obiektów.

Warunku, o którym mowa w ust. 1 pkt 10a lit. b – zgodnie z zapisem art. 43 ust. 7a ustawy – nie stosuje się, jeżeli budynki, budowle lub ich części w stanie ulepszonym były wykorzystywane przez podatnika do czynności opodatkowanych przez co najmniej 5 lat.

Kwestię opodatkowania dostawy gruntu, na którym posadowione zostały budynki lub budowle rozstrzyga przepis art. 29 ust. 5 ustawy, w myśl którego, w przypadku dostawy budynków lub budowli trwale z gruntem związanych albo części takich budynków lub budowli z podstawy opodatkowania nie wyodrębnia się wartości gruntu.

W świetle tego przepisu przy sprzedaży budynków lub budowli, dokonywanej wraz z dostawą gruntu, na którym są one posadowione, grunt dzieli byt prawny budynków w zakresie opodatkowania podatkiem od towarów i usług. Oznacza to, że do dostawy gruntu stosuje się analogiczną stawkę podatku jak dla dostawy budynków, budowli lub ich części na tym gruncie posadowionych. Jeżeli dostawa budynków albo budowli lub ich części korzysta ze zwolnienia od podatku, ze zwolnienia takiego korzysta również dostawa gruntu, na którym obiekt jest posadowiony.

Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.) ilekroć w ustawie jest mowa o obiekcie budowlanym – należy przez to rozumieć:

budynek wraz z instalacjami i urządzeniami technicznymi,
budowlę stanowiącą całość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urządzeniami,
obiekt małej architektury.

Zgodnie z art. 3 pkt 3 ww. ustawy Prawo budowlane przez budowle należy rozumieć każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni wiatrowych, elektrowni jądrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową.

Przez obiekt liniowy zgodnie z art. 3 pkt 3a ww. ustawy należy rozumieć obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego.

Zgodnie natomiast z uregulowaniami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), przez obiekty budowlane rozumie się konstrukcje połączone z gruntem w sposób trwały, wykonane z materiałów budowlanych i elementów składowych, będące wynikiem prac budowlanych. Obiekty inżynierii lądowej i wodnej są to wszystkie obiekty budowlane nie klasyfikowane jako budynki, tj.: drogi kołowe, drogi kolejowe, mosty, autostrady, drogi lotniskowe, zapory wodne, itp.

Z danych przedstawionych we wniosku wynika, że działki nr 942/22 i 934/21 stanowiące własność Wnioskodawcy, które z mocy prawa stały się własnością Skarbu Państwa, są zabudowane rowem odwadniającym oraz drogą. Jak wskazał Wnioskodawca rów znajdujący się na działce nr 942/22 stanowi odwodnienie drogi, zatem nie jest traktowany jako osobna budowla i stanowi całość techniczno - użytkową drogi, której część przebiega po działce nr 934/21. Powyższa budowla oznaczona jest symbolem PKOB 2112 (obiekty inżynierii lądowej i wodnej – infrastruktura transportu – autostrady, drogi ekspresowe, ulice i drogi pozostałe).

Wnioskodawca wskazał, że przedmiotowe działki i budowle nie były przedmiotem najmu lub dzierżawy. Budowle nie były przedmiotem najmu, dzierżawy ani innych czynności opodatkowanych podatkiem VAT. W stosunku do działek nr 942/22 i 934/21 nie nastąpiło pierwsze zasiedlenie w rozumieniu art. 2 pkt 14 ustawy o podatku od towarów i usług.

Analizując zatem powyższe należy stwierdzić, że dostawa budowli tj. rowu odwadniającego znajdującego się na działce 942/22 oraz drogi znajdującej się na działce 934/21, nastąpiła w ramach pierwszego zasiedlenia, tym samym nie korzysta ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10 ustawy. Tym samym należy zbadać, czy w stosunku do dostawy tych budowli możliwe jest zastosowanie zwolnienia, o którym mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawcy w stosunku do wskazanych we wniosku budowli nie przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Gmina nie ponosiła wydatków na ulepszenie budowli wskazanych we wniosku.

Zatem uznać należy, iż odnośnie dostawy w zamian za odszkodowanie budowli znajdujących się na działkach nr 942/22 i 934/21, przesłanki o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 10a ustawy o VAT zostały spełnione.

W konsekwencji powyższego również wskazane przez Wnioskodawcę działki gruntu, na których budowle te są posadowione korzystają ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 29 ust. 5 ustawy.

Stosownie do art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Jak stanowi art. 19 ust. 4 ww. ustawy, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Z kolei na podstawie przepisu § 3 ust. 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2013 r., poz. 247 ze zm.), w przypadku przeniesienia z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu własności towarów w zamian za odszkodowanie, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty.

Powyższa regulacja odnosi się również do sytuacji opisanej we wniosku, tzn. przeniesienia prawa własności nieruchomości na rzecz Skarbu Państwa za odszkodowanie. Odrębny sposób powstania obowiązku podatkowego od zasad ogólnych określonych w art. 19 ustawy wynika z faktu, że kwota faktycznego wynagrodzenia tytułem przejęcia prawa własności nieruchomości może nie być jeszcze ustalona w momencie wywłaszczenia.

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że w opisanym we wniosku stanie faktycznym, obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z § 3 ust. 3 ww. rozporządzenia, z chwilą otrzymania całości lub części zapłaty, tj. w chwili otrzymania w całości lub części odszkodowania z tytułu przeniesienia własności nieruchomości, należących do Wnioskodawcy na rzecz Skarbu Państwa.

Podstawowy obowiązek dokumentowania obrotu dla potrzeb podatku od towarów i usług fakturami VAT przez podatników tego podatku, został określony w art. 106 ust. 1 ustawy, w myśl którego podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Zatem faktura jest dokumentem potwierdzającym zaistnienie określonej transakcji sprzedaży dokonanej przez podatnika podatku VAT.

W myśl art. 106 ust. 4 ustawy o VAT podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Obowiązek wystawiania faktur określony w art. 106 ust. 1 ustawy został sprecyzowany w § 4 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360 ze zm.), zgodnie z którym fakturę wystawia zarejestrowany podatnik VAT czynny.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż fakturę wystawia sprzedawca będący czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług, w celu udokumentowania dokonanej sprzedaży towarów lub świadczonych usług. W przypadku natomiast gdy sprzedaż jest dokonywana na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej, sprzedawca obowiązany jest wystawić fakturę jedynie w sytuacji, gdy nabywcy tego zażądają.

Mając zatem na uwadze powyższe należy stwierdzić, że Wnioskodawca zobowiązany był do wystawienia faktury VAT dokumentującej dostawę działek zabudowanych o nr 942/22 i 934/21 na rzecz Skarbu Państwa.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy, że przeniesienie z mocy prawa nieruchomości zabudowanych budowlami podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 10a w połączeniu z art. 29 ust. 5. W związku z powyższym powinny być wystawione faktury VAT, gdzie dla dostawy nieruchomości zabudowanych zastosowane będzie zwolnienie z opodatkowania podatkiem VAT na mocy art. 43 ust. 1 pkt 10a oraz art. 29 ust. 5 ustawy o VAT, należało uznać za prawidłowe.

Odpowiadając na pytanie nr 2 Wnioskodawcy wskazać należy, iż zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku VAT dostawę terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane.

W myśl art. 2 pkt 33 ustawy o VAT, przez tereny budowlane - rozumie się grunty przeznaczone pod zabudowę zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a w przypadku braku takiego planu - zgodnie z decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, o których mowa w przepisach o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Stosownie do treści art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 647 ze zm.), ustalenie przeznaczenia terenu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego oraz określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Z treści cytowanego przepisu wynika, że w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dochodzi do wiążącego podmioty władzy, w tym administracji, oraz podmioty spoza systemu władzy (osoby fizyczne i ich organizacje) ustalenia bądź zmiany przeznaczenia terenu na określony w tym planie cel.

Zgodnie z art. 4 ust. 2 ww. ustawy, w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowaniu terenu, przy czym:

lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego,
sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, że decyzję o lokalizacji inwestycji celu publicznego należy zaliczyć do decyzji określających warunki i zagospodarowanie terenu w rozumieniu przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Trzeba mieć jednak na uwadze, że decyzja taka ma znaczenie wyłącznie w sytuacji, gdy przedmiotem dostawy są tereny niezabudowane. Natomiast w przypadku dostawy terenów zabudowanych ani przepis art. 43 ust. 1 pkt 9 ani art. 2 pkt 33 ustawy o VAT nie mają zastosowania.

Przenosząc powyższe ustalenia na grunt sprawy będącej przedmiotem wniosku należy stwierdzić, że przepisy te nie będą miały zastosowania do Wnioskodawcy, gdyż przedmiotem dostawy, jak podał w opisie stanu faktycznego Wnioskodawca, są działki zabudowane budowlami, tak więc ich przeznaczenie wynikające z decyzji o lokalizacji drogi pozostaje w przedmiotowej konkretniej sprawie bez wpływu na opodatkowanie.

Jednocześnie należy wskazać, że opodatkowanie danej czynności nie jest tożsame z podleganiem danej czynności opodatkowaniu.

Mówi się, że dana czynność podlega opodatkowaniu, jeżeli jest objęta przepisami ustawy o VAT. Może zatem podlegać opodatkowaniu podatkiem VAT wg stawki np. 23%, 8%, 0%, ale też czynność podlegająca opodatkowaniu może być z tego podatku zwolniona na zasadach określonych w ustawie. Natomiast czynności opodatkowane to takie, których wykonanie jest opodatkowane stawkami VAT, tj. nie jest zwolnione od podatku.

W związku z powyższym w sprawie będącej przedmiotem wniosku czynność dostawy działek zabudowanych podlega opodatkowaniu ale jest zwolniona od podatku, ze względu na budowle, które się na tych działkach znajdują.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy odnośnie do pytania nr 2 należy uznać za nieprawidłowe, gdyż w przedmiotowej sprawie dostawy nieruchomości opisanych we wniosku nie można opodatkować z tego względu, że zgodnie z decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji celu publicznego są to tereny budowlane.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin