Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPP3/443-199/13-2/KB
z 5 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 01.03.2013 r. (data wpływu 14.03.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego przy refakturowaniu odsprzedawanych usług – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.03.2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie momentu powstania obowiązku podatkowego przy refakturowaniu odsprzedawanych usług.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Spółka jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy kapitałowej. W ramach swojej działalności nabywa usługi w imieniu własnym lecz na rzecz podmiotów trzecich (w szczególności, na rzecz pozostałych Spółek z grupy kapitałowej). Nabywanie usług w tym trybie następuje na zasadzie, iż Wnioskodawca nabywa Usługi od danego podmiotu, a następnie refakturuje je na rzecz jednostki w interesie której dokonał nabycia.

Jednocześnie należy wskazać, że spółka nie jest w żadnym razie beneficjentem usług nabywanych we własnym imieniu lecz na rzecz podmiotów trzecich. Tym samym ostatecznymi i wyłącznymi beneficjentami nabywanych usług, są podmioty na rzecz których Wnioskodawca dokonał ich nabycia i następnie refaktury.

Przeprowadzanie operacji gospodarczych na zasadzie, iż podmiotem odpowiedzialnym za nabycie danej usługi jest Wnioskodawca, który następnie refakturuje je na rzecz innych podmiotów, w szczególności spółek z grupy, wynika z przyjętej w grupie strategii ekonomicznej i pozytywnie wpływa na działalność gospodarczą całej grupy gdyż umożliwia m.in. uzyskanie „efektu skali” i zmniejsza koszty funkcjonowania grupy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy na tle przedstawionego stanu faktycznego słuszne jest stanowisko Wnioskodawcy, zgodnie z którym, jeżeli obowiązek podatkowy powstaje na tzw. zasadach ogólnych (określonych w art. 19 ust. 1 w zw. z art. 19 ust. 4 ustawy VAT), momentem powstania obowiązku podatkowego, gdy dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, jest chwila wystawienia faktury (refaktury) przez Spółkę, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wykonania usługi, przy czym za dzień wykonania usługi powinien być przyjmowany dzień odsprzedaży usługi przez spółkę na rzecz ostatecznego beneficjanta?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zdaniem Spółki w przypadku jeżeli obowiązek podatkowy powstaje na tzw. zasadach ogólnych (określonych w art. 19 ust. 1 w zw. z art. 19 ust. 4 ustawy VAT), momentem powstania obowiązku podatkowego, gdy dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, jest chwila wystawienia faktury (refaktury) przez Spółkę, nie później jednak niż w 7 dniu, licząc od dnia wykonania usługi, przy czym za dzień wykonania usługi powinien być przyjmowany dzień odsprzedaży usługi przez spółkę na rzecz ostatecznego beneficjanta.

Zgodnie z art. 19 ust. 1 w zw. z art. 19 ust. 4 ustawy VAT, momentem powstania obowiązku podatkowego, gdy dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, jest chwila wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7 dzień, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Tym samym, zdaniem Spółki w przypadku refakturowania przez nią kosztów usług, moment powstania obowiązku podatkowego powinien być rozpoznawany na zasadach takich samych, jakby sama świadczyła daną usługę tj. w momencie wystawienia faktury (refaktury) przez Spółkę, nie później jednak niż w ciągu 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi, przy czym za dzień wykonania usługi powinien być przyjmowany dzień odsprzedaży usługi przez Spółkę na rzecz ostatecznego beneficjanta.

Stanowisko Spółki znajduje uzasadnienie w treści art. 8 ust. 2a ustawy VAT, który jest odzwierciedleniem art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. W sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej z dnia 28 listopada 2006 r. (Dz.Urz.UE. L Nr 347, str. 1, dalej jako: Dyrektywa VAT), zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Tym samym, uzasadniony wydaje się pogląd, zgodnie z którym w sytuacji gdy Spółka działając we własnym imieniu bierze udział w świadczeniu usług na rzecz ich rzeczywistych beneficjentów, przyjmuje się, że Spółka najpierw sama nabyła te usługi, a następnie wyświadczyła je na rzecz ostatecznych odbiorców.

W rezultacie, jako że Wnioskodawca dokonuje refakturowania usług, występuje on jako fikcyjnie świadczący usługi na rzecz podmiotu którego obciąża kosztami tych usług. Stanowisko te znajduje potwierdzenie w doktrynie prawa podatkowego, gdzie wskazuje się, że art. 8 ust. 2a Ustawy VAT „(...) Tworzy więc fikcję prawną, w której podmiot, który jedynie kupuje i odprzedaje usługę, jest uważany za podmiot, który jest nabywcą tej usługi i świadczącym tę usługę. Przyjęcie tej fikcji stwarza wiele rozmaitych konsekwencji. Po pierwsze, skoro Ustawa przewiduje, że podatnik, o którym mowa w art. 8 ust. 2a, jest uważany za nabywcę usługi, w związku z tym podatek naliczony z faktury otrzymanej od wykonawcy usługi może być przez niego odliczony na zasadach ogólnych - ustawa przyjmuje bowiem fikcję, że podatnik ten otrzymał usługę. Po drugie, skoro podatnik ów jest uważany za świadczącego usługę, to oznacza to, że jego kontrahent będzie mógł odliczyć podatek naliczony zawarty na fakturze wystawionej przez podatnika, który faktycznie nie wykonał usługi na zasadach ogólnych.” (T. Michalik, VAT. Komentarz. Wyd. 8, Warszawa 2012). W rezultacie, przy odsprzedaży usług rzeczywiście świadczona jest jedna usługa, jednak dla celów VAT przyjąć należy, że jest ona świadczona dwa razy (tj. była przedmiotem dwóch odrębnych transakcji). Podmiot świadczący daną usługę, którą uprzednio nabył we własnym imieniu, jednak na rzecz osoby trzeciej, traktowany jest w pierwszej kolejności jako Usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Powoduje to konieczność traktowania odsprzedającego usługę, jako dokonującego jej wykonania w dacie odsprzedaży.

Dodatkowo zgodnie z art. 30 ust. 3 ustawy VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług (art. 8 ust. 2 ustawy VAT), podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku. Przepis ten jest zgodny ze wskazanym art. 28 dyrektywy VAT. Oznacza to, że Spółka, jako podmiot obciążający kosztem usługi zakupionej we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej, traktowana jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie kosztów na inny podmiot, nie może być zatem potraktowane w żaden inny sposób niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania Wnioskodawcy biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi. Tym samym, w opisywanym stanie faktycznym dochodzi do dwóch odrębnych czynności tj.

• świadczenia usługi między pierwotnym sprzedawcą i Spółką oraz
• świadczenia usługi na rzecz ostatecznego nabywcy (beneficjenta usługi).
  
  

W rezultacie, jeżeli art. 19 ust. 4 Ustawy VAT nakazuje rozpoznanie powstania obowiązku podatkowego w momencie wystawienia faktur (jednak nie później niż w 7 dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi), obowiązek podatkowy w opisanym stanie faktycznym powinien powstać w momencie wystawienia przez Spółkę faktury, jednak nie później niż w ciągu 7 dni od dnia odsprzedaży usług podmiotom, na rzecz których dokonuje w imieniu własnym nabycia tych usług.

Spółka pragnie podkreślić, że odmienna interpretacja tego przepisu, tj. uznanie, iż obowiązek podatkowy powstaje w dacie wystawienia faktury (refaktury) jednak nie później niż w ciągu 7 dni od dnia wykonania usługi przez pierwotnego usługodawcę uniemożliwia prawidłowe rozliczenie podatku VAT z tytułu refaktury i narusza tym samym zasady neutralności VAT dla podatników tego podatku, która to zasada wynika m.in. z art. 1 ust. 2 Dyrektywy VAT.

W szczególności, uznając że moment powstania obowiązku podatkowego w transakcji refakturowania powinien być wiązany z faktem realizacji usługi na rzecz Spółki przez podmiot, od którego jest ona nabywana w celu jej refakturowania, powodować będzie, że prawidłowe wykazanie usług będzie zależeć od czynników, na które Spółka nie ma i nie może mieć wpływu, w tym wypadku prawidłowe rozliczenie VAT przez spółkę zależeć będzie w głównej mierze od momentu wystawienia i dostarczenia Spółce faktury przez tego pierwotnego usługodawcę. W przypadku gdy np. Usługodawca wykonuje usługę 20 kwietnia 2013 (co implikuje konsekwencję wystawiania faktury do 27 kwietnia i ujęcie w deklaracji za kwiecień) ale Spółka otrzymuje fakturę dopiero 27 maja 2013 (tj. po terminie złożenia deklaracji VAT za kwiecień 2013) spółka nie będzie mogła rozliczyć prawidłowo obowiązku podatkowego ani wystawić faktury w ciągu 7 dni od dnia wykonania tej usługi.

Najwcześniejszy możliwy termin na dokonanie refaktury to w tym przypadku 27 maj 2013, gdyż dopiero w tej dacie Spółka otrzyma fakturę. Jednocześnie, przyjmując, iż Spółka powinna była rozpoznać obowiązek podatkowy w ciągu 7 dni od dnia wykonania usług przez pierwotnego usługodawcę powodować będzie, że wymagana od spółki faktura wystawiana będzie niezgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wystawiania faktur z dnia 28 marca 2011 r. (Dz. U. Nr 68, poz. 360 ze zm. Dalej jako: Rozporządzenie fakturowe), jak również w rozliczeniu za kwiecień 2013 powodować będzie zaległość podatkową (gdyż Spółka będzie mogła wystawić fakturę i rozliczyć VAT już po terminie zapłaty VAT za kwiecień 2013).

Powyższe, jest szczególnie widoczne w sytuacji gdy Spółka nabywa usługi od podmiotów spoza terytorium Polski. W przypadku nabywania usług od podmiotów spoza terytorium Unii Europejskiej, dla których miejscem świadczenia zgodnie z art. 28b ustawy VAT jest Polska (import usług), możliwe są sytuacje w których przepisy obowiązujące w państwie usługodawcy ustalają zasady i tryb wystawienia faktury w sposób uniemożliwiający Wnioskodawcy prawidłowe rozliczenie podatku VAT we właściwym terminie np. przewidują obowiązek wystawienia i doręczania faktury na koniec miesiąca, po którym wykonano usługę. Analogiczna sytuacja ma miejsce gdy zgodnie z art. 219A pkt 2 Dyrektywy VAT, fakturowanie podlega przepisom mającym zastosowanie w państwie członkowskim, w którym usługodawca ma siedzibę działalności gospodarczej lub stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej. W rezultacie, zastosowanie znajdą przepisy podatkowe obowiązujące w państwie członkowskim siedziby usługodawcy (tj. państwie innym niż Polska), od którego Spółka nabywa usługi, które następnie refakturuje. Przepisy te mogą przewidywać obowiązek wystawienia i dostarczenia faktury dla Wnioskodawcy w sposób uniemożliwiający mu terminowe rozliczenie podatku, co tym samym będzie skutkowało powstaniem zaległości podatkowej, z przyczyn od niego niezależnych. W konsekwencji, mając na uwadze leżącą u podstaw tworzenia i stosowania zasadę racjonalności prawodawcy, uniemożliwiały one podatnikowi terminowe rozliczenie podatku.

Reasumując, w przypadku odsprzedaży (refaktury) przez Wnioskodawcę usług, które nabył w imieniu własnym ale na rzecz innych podmiotów, momentem powstania obowiązku podatkowego, gdy dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, jest chwila wystawienia faktury (refaktury) przez Spółkę, nie później jednak niż 7 dzień, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi. Stanowisko te znajduje potwierdzenie m.in.

• w interpretacji indywidualnej, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, z dnia 9 marca 2012, syg. IPPP3/443
  
  -1580/11-2/KC

„W związku z powyższym, Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy prawidłowym będzie postępowanie, w którym obowiązek podatkowy powstanie z datą wystawienia na rzecz właściciela wagonów faktury VAT dokumentującej refakturowanie usług naprawy wagonów.”

„Biorąc pod uwagę powyższe, uznać należy, że celem refakturowania jest przeniesienie poniesionych kosztów przez podmiot refakturujący na podmiot, który z danych usług faktycznie korzystał, pomimo że podmiot refakturujący danej usługi nie wykonał. „Refaktura” jest więc zwykłą fakturą VAT wystawioną przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje usługę, a następnie w stanie nieprzetworzonym odsprzedaje ją swojemu kontrahentowi.

Odnosząc powyższe do okoliczności sprawy, należy stwierdzić, że Wnioskodawca jako podmiot dokonujący odsprzedaży usług naprawy wagonów, staje się tym samym podmiotem świadczącym tę usługę, choć faktycznie usługi tej nie wykonał. Zgodzić się należy z Wnioskodawcą iż w przypadku refakturowania mają faktycznie miejsce dwie odrębne od siebie czynności: najpierw dochodzi do świadczenia usługi między faktycznym usługodawcą a refakturującym a następnie refakturujący świadczy usługę na rzecz ostatecznego nabywcy. Oznacza to, że usługa refakturowana jest usługą odrębną od usługi pierwotnej.”

„Zatem w przypadku odsprzedaży przez Wnioskodawcę usług dla właściciela wagonów, który będzie polskim podatnikiem, obowiązek podatkowy powstanie zgodnie z art. 19 ust. 1-4 ustawy, przy czym za moment wykonania usługi Wnioskodawca przyjmie dzień wystawienia przez faktury VAT. W przypadku świadczenia usług na rzecz zagranicznego podatnika, moment powstania obowiązku podatkowego określony zostanie na podstawie art. 19 ust. 19a ustawy, tj. w momencie wykonania usługi, czyli będzie to data wystawienia faktury przez Wnioskodawcę. W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.”

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 9 sierpnia 2012, sygn. IPPP2/443-458/12-2/KOM
  
  

„Mając na uwadze stan prawny i okoliczności niniejszej sprawy, a zwłaszcza fakt, że Wnioskodawca dopiero z chwilą otrzymania faktury od kontrahenta (dokumentującej zresztą usługi wykonane dużo wcześniej, w których zamawianiu zainteresowany nie brał udziału), ma możliwość zapoznania się z szeregiem dodatkowych kosztów, które nie tylko będzie musiał ponieść, ale i które będzie musiał przenieść na producenta oraz to, że otrzymując fakturę od kontrahenta Wnioskodawca nie jest informowany, co do daty wykonanych usług, a ustalenie tego jest często wręcz niemożliwe, należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, zgodnie z którym dniem wykonania odsprzedawanej na rzecz producenta usługi jest dzień, kiedy Wnioskodawca obciąża go kosztami. Data wystawienia faktury (nie później niż 7 dnia od dnia wykonania usługi) jest zatem dniem obciążenia kosztami wykonanej usługi i wyznacza obowiązek podatkowy, który w rozpatrywanej sprawie będzie wynikał z art. 19 ust. 1-4 ustawy o VAT.”

• w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 2012.09.13, sygn. ITPP1/443-725/12/AJ
  
  

„powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE 1347, str. 1, ze zm.), zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.”

W konsekwencji, Spółka wnosi o potwierdzenie Jej stanowiska.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
   
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów ustawy wynika, że przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, niebędące dostawą towarów.

Zauważyć jednak należy, iż usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym. W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ww. ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Zaznaczyć tu należy, że przepis art. 8 ust. 2a ustawy o VAT, doprecyzowuje uregulowania zawarte w art. 30 ust. 3 ustawy, zgodnie z którym, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, podstawą opodatkowania jest kwota należna z tytułu świadczenia usług, pomniejszona o kwotę podatku.

Z treści obu artykułów można wywieść, że przy odsprzedaży usług w rzeczywistości świadczona jest jedna usługa, jednak dla celów podatkowych należy przyjąć, iż była ona wyświadczona dwa razy (była przedmiotem dwóch odrębnych transakcji). Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. A zatem, ten kto odsprzedaje usługę, jest uznawany za dokonującego sprzedaży w zakresie powstania obowiązku podatkowego i wystawiania faktur. Celem obciążenia kosztami podmiotu, który faktycznie korzystał z usługi jest odsprzedaż tej usługi przez podmiot uczestniczący pośrednio w świadczeniu, pomimo że pośrednik danej usługi nie wykonał. Przenoszenie kosztów jest więc świadczeniem pomiędzy podmiotem pośredniczącym pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą tej usługi.

Przepisy ustawy oraz przepisy wykonawcze dotyczące podatku od towarów i usług nie zawierają szczególnych regulacji w zakresie powstania obowiązku podatkowego w przypadku odsprzedaży usług. W świetle powyższego, wobec braku specyficznych przepisów określających zasady ustalania momentu powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do ww. czynności, zastosowanie znajdą przepisy dotyczące obowiązku podatkowego, określone w art. 19 ustawy.

W myśl art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wydania towaru lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.

Zgodnie z art. 19 ust. 4 ustawy o VAT, jeżeli dostawa towaru lub wykonanie usługi powinny być potwierdzone fakturą, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury, nie później jednak niż w 7. dniu, licząc od dnia wydania towaru lub wykonania usługi.

Ponadto dla różnego rodzaju usług ustawodawca określił obowiązek podatkowy w sposób szczególny (art. 19 ust. 13 ustawy).

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Spółka jest podmiotem należącym do międzynarodowej grupy kapitałowej. W ramach swojej działalności nabywa usługi w imieniu własnym lecz na rzecz podmiotów trzecich (w szczególności, na rzecz pozostałych Spółek z grupy kapitałowej). Nabywanie usług w tym trybie następuje na zasadzie, iż Wnioskodawca nabywa Usługi od danego podmiotu, a następnie refakturuje je na rzecz jednostki w interesie której dokonał nabycia.

Jednocześnie Spółka wskazała, że nie jest w żadnym razie beneficjentem usług nabywanych we własnym imieniu lecz na rzecz podmiotów trzecich. Tym samym ostatecznymi i wyłącznymi beneficjentami nabywanych usług, są podmioty na rzecz których Wnioskodawca dokonał ich nabycia i następnie refaktury.

Mając na uwadze stan prawny i okoliczności niniejszej sprawy, należy zgodzić się z Wnioskodawcą, że w przypadku odsprzedaży przez Spółkę usług, których dostawa powinna być udokumentowana fakturą, momentem powstania obowiązku podatkowego jest chwila wystawienia faktury przez Spółkę, nie później jednak niż 7 dni od dnia wykonania usługi tj. od dnia jej odsprzedaży.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.