Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-647/13-3/MK
z 21 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 19 lipca 2013 r. (data wpływu 22 lipca 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 16 sierpnia 2013 r. (data wpływu 22 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT współmałżonka prowadzącego najem nieruchomości – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT współmałżonka prowadzącego najem nieruchomości. Dnia 22 sierpnia 2013 r. Zainteresowany doprecyzował opis zdarzenia przyszłego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą zwolnioną przedmiotowo od podatku VAT w związku z czym nie jestem zarejestrowanym płatnikiem VAT. Mąż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym płatnikiem VAT. Razem prowadzone jest jedno gospodarstwo domowe i istnieje wspólność majątkowa. Małżonkowie są wspólnie właścicielami lokali użytkowych. Nie stanowią one własności firmy, są prywatnym majątkiem. Wnioskodawczyni i małżonek planują w niedalekiej przyszłości wynająć te lokale spółce z o.o. Będzie to zatem prywatny najem nie przekraczający rocznie kwoty 150.000,00 zł. Jako małżonkowie, między którymi istnieje wspólność majątkowa, osiągać będą przychody z prywatnego najmu i mogą wówczas dokonać wyboru, czy podatek z tego tytułu rozlicza każdy z małżonków od połowy dochodu z najmu, czy też tylko jedno z małżonków od całego dochodu.

Wnioskodawczyni i małżonek zdecydują, że całość dochodu rozliczać będzie Wnioskodawczyni i złożą stosowne oświadczenie do urzędu skarbowego. Do końca roku podatkowego obowiązywać będzie wybrana przez małżonków forma opodatkowania, tj. rozliczanie podatku od całości dochodu z prywatnego najmu tylko przez Wnioskodawczynie, jako jednego z małżonków. Wówczas zastosowanie będzie miało zwolnienie od VAT, na podstawie artykułu 113 Ustawy o podatku od towarów i usług, do kwoty 150 000,00 zł i od najmu prywatnego nie będzie naliczany VAT.

Dnia 22 sierpnia 2013 r. Zainteresowana wyjaśniła, że w związku ze zmianą założeń, zmienia opis zdarzenia przyszłego. Nowy opis zdarzenia jest następujący:

Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, której główna działalność jest zwolniona przedmiotowo od podatku VAT, a pozostała działalność nie przekracza limitu 150 000,00 zł rocznie. W związku z tym, nie jest zarejestrowanym płatnikiem VAT.

Mąż Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym płatnikiem VAT. Razem pozostają we wspólnocie majątkowej. Wnioskodawczyni i małżonek są wspólnie właścicielami lokali mieszkalnych ze zmienionym sposobem użytkowania z mieszkalnego na usługowy. Nie stanowią one własności żadnej z naszych działalności gospodarczych, są prywatnym majątkiem.

Wnioskodawczyni planuje w niedalekiej przyszłości wynająć te lokale Spółce z o.o. To Wnioskodawczyni podpisze wówczas umowę najmu ze spółką z o.o. i wynajmie w ten sposób lokale prywatne, należące do majątku wspólnego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowanym w piśmie z dnia 16 sierpnia 2013 r.).

1. czy podatnikiem podatku od towarów i usług będzie tylko Wnioskodawczyni, jako ten z małżonków, pozostających we wspólnocie majątkowej, który dokona czynności podlegającej opodatkowaniu, tj. podpisze umowę najmu i wynajmie w ten sposób lokale prywatne, należące do majątku wspólnego i biorąc pod uwagę, że działalność gospodarcza Wnioskodawczyni obejmująca również usługi podlegające opodatkowaniu VAT prowadzona jest od roku 2000, a wspomniany najem podlegający opodatkowaniu podatkiem VAT, zacznie obowiązywać dopiero w ostatnim kwartale roku 2013?
2. czy możliwe będzie skorzystanie przez Wnioskodawczynię ze zwolnienia z VAT w roku 2013, jeśli łączne przychody ze wspomnianego najmu oraz z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności w części nie podlegającej zwolnieniu przedmiotowemu od podatku VAT nie przekroczą rocznie kwoty 150 000,00 zł?
   
   

Zdaniem Wnioskodawczyni, jeśli podpisze umowę najmu ze spółką z o.o. i wynajmę w ten sposób lokale prywatne, należące do majątku wspólnego, to dokonam w ten sposób czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W tej sytuacji, pomimo tego, że przedmiotem najmu będą lokale stanowiące majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług od wspomnianego najmu będę wyłącznie ja. jako ten z małżonków, który dokonał wynajmu we własnym imieniu, tj. który jest stroną czynności prawnej.

Będzie to jednak prywatny najem, a łączne przychody z tego najmu oraz z prowadzonej przeze mnie działalności nie podlegającej zwolnieniu przedmiotowemu z podatku VAT nie przekroczą rocznie kwoty 150 000,00 zł. W takim przypadku skorzystam ze zwolnienia od VAT, na podstawie artykułu 113 Ustawy o podatku od towarów i usług.

W moim przypadku, ze względu na prowadzoną od roku 2000 działalność gospodarczą obejmującą również usługi podlegające opodatkowaniu VAT, w roku 2013 limit uprawniający do zwolnienia od VAT (150.000,00 zł) będzie obowiązywał w całości, a nie będzie obliczony proporcjonalnie, pomimo że najem podlegający opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, zacznie obowiązywać dopiero w ostatnim kwartale roku 2013.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Czynności określone w ust. 1 podlegają opodatkowaniu niezależnie od tego, czy zostały wykonane z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa (art. 5 ust. 2).

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Art. 8 ust. 1 stanowi, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Pod pojęciem usługi (świadczenia) należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą towarów w myśl art. 7 ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Pod pojęciem działalności gospodarczej, na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 659 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. – Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nie oznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Z powyższego wynika, że najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną; odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy polegające na płaceniu umówionego czynszu.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych, a jak wiadomo, zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe. W konsekwencji najem nieruchomości stanowi odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 i podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Wskazać także należy, że stosownie do treści art. 195 Kodeksu cywilnego, własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Współwłasność nie jest instytucją samodzielną, stanowi odmianę własności i cechuje się tym, że własność rzeczy (ruchomej lub nieruchomej) przysługuje kilku podmiotom, a każdy z nich może rozporządzać swoim udziałem bez zgody pozostałych współwłaścicieli. Natomiast z przepisu art. 206 Kodeksu cywilnego wynika, że każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli. Zgodnie z powołanym wyżej przepisem każdy ze współwłaścicieli ma uprawnienie do bezpośredniego korzystania z rzeczy wspólnej. Może posiadać całą rzecz i korzystać z całej rzeczy. Identyczne uprawnienia przysługują pozostałym współwłaścicielom.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

W myśl art. 146a pkt 1 ww. ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Należy zauważyć, że ustawa o podatku od towarów i usług, w myśl art. 43 ust. 1 pkt 36 zwalnia od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Z powołanego przepisu wynika więc, że zwolnieniu od podatku od towarów i usług podlega wyłącznie świadczenie usług w zakresie wynajmowania nieruchomości, po pierwsze o charakterze mieszkalnym, po drugie - na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu oraz dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu.

Z uwagi na fakt, że jak wynika ze złożonego wniosku, Wnioskodawczyni jest współwłaścicielem nieruchomości, którą zamierza wynajmować na cele użytkowe, tj. inne niż mieszkaniowe. Zatem wskazany powyżej przepis nie będzie miał w przedmiotowym przypadku zastosowania.

Wobec powyższego, Wnioskodawczyni świadcząc usługę najmu (we własnym imieniu i na własny rachunek) będzie podatnikiem podatku od towarów i usług, a najem będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, nie korzystającą ze zwolnienia przedmiotowego od podatku VAT.

Zgodnie z art. 113 ust. 1 ustawy, zwalnia się od podatku podatników, u których wartość sprzedaży opodatkowanej nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 150.000 zł. Do wartości sprzedaży nie wlicza się kwoty podatku.

Stosownie do art. 113 ust. 2 ustawy, do wartości sprzedaży, o której mowa w ust. 1, nie wlicza się odpłatnej dostawy towarów oraz odpłatnego świadczenia usług zwolnionych od podatku, a także towarów, które na podstawie przepisów o podatku dochodowym są zaliczane przez podatnika do środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych podlegających amortyzacji.

Z przepisu art. 113 ust. 5 ustawy, wynika, że jeżeli wartość sprzedaży u podatników zwolnionych od podatku na podstawie ust. 1 przekroczy kwotę, o której mowa w ust. 1, zwolnienie traci moc w momencie przekroczenia tej kwoty. Obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej kwoty, a opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad tę kwotę.

Natomiast stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy, podatnik rozpoczynający w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 jest zwolniony od podatku, jeżeli przewidywana przez niego wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty określonej w ust. 1.

Ponadto, stosownie do art. 113 ust. 10 ustawy, jeżeli faktyczna wartość sprzedaży, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej, przekroczy w trakcie roku podatkowego kwotę określoną w ust. 1, zwolnienie określone w ust. 9 traci moc z momentem przekroczenia tej kwoty. Opodatkowaniu podlega nadwyżka sprzedaży ponad wartość określoną w zdaniu pierwszym, a obowiązek podatkowy powstaje z momentem przekroczenia tej wartości. Przepis ust. 5 zdanie trzecie stosuje się odpowiednio.

Natomiast w myśl art. 113 ust. 11 ustawy, podatnik, który utracił prawo do zwolnienia od podatku lub zrezygnował z tego zwolnienia, może, nie wcześniej niż po upływie roku, licząc od końca roku, w którym utracił prawo do zwolnienia lub zrezygnował z tego zwolnienia, ponownie skorzystać ze zwolnienia określonego w ust. 1.

Stosownie do treści art. 113 ust. 13 ustawy, zwolnień, o których mowa w ust. 1 i 9, nie stosuje się do importu towarów i usług, wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca, świadczenia usług, dla których zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 8 podatnikiem jest ich usługobiorca, oraz podatników:

1. dokonujących dostaw:
   
   1. wyrobów z metali szlachetnych lub z udziałem tych metali,
      
   2. towarów opodatkowanych podatkiem akcyzowym, z wyjątkiem energii elektrycznej (PKWiU 35.11.10.0) i wyrobów tytoniowych w rozumieniu przepisów o podatku akcyzowym,
      
   3. nowych środków transportu,
      
   4. terenów budowlanych oraz przeznaczonych pod zabudowę;
2. świadczących usługi prawnicze oraz usługi w zakresie doradztwa, a także usługi jubilerskie;
   
3. nieposiadających siedziby działalności gospodarczej na terytorium kraju.
   
   

Natomiast w § 27 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 marca 2011 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 68, poz. 360) ustawodawca określił listę towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku określone w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, stanowiącą załącznik do rozporządzenia.

Ze złożonego wniosku wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą, której główna działalność jest zwolniona przedmiotowo od podatku VAT, a pozostała działalność nie przekracza limitu 150.000 zł rocznie. W związku z tym, nie jestem zarejestrowanym płatnikiem VAT. Mąż prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowanym płatnikiem VAT. Razem pozostają we wspólnocie majątkowej. Wnioskodawczyni i małżonek są wspólnie właścicielami lokali mieszkalnych ze zmienionym sposobem użytkowania z mieszkalnego na usługowy. Nie stanowią one własności żadnej z działalności gospodarczych, są prywatnym majątkiem. Wnioskodawczyni planuje w niedalekiej przyszłości wynająć te lokale spółce z o.o. To Wnioskodawczyni podpisze wówczas umowę najmu ze spółką z o.o. i wynajmie w ten sposób lokale prywatne, należące do majątku wspólnego.

W myśl art. 87 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy prowadzący działalność gospodarczą obowiązani są na żądanie kupującego lub usługobiorcy wystawić rachunek potwierdzający dokonanie sprzedaży lub wykonanie usługi.

Jednocześnie stosownie do art. 3 pkt 9 Ordynacji podatkowej, ilekroć w tej ustawie jest mowa o działalności gospodarczej - rozumie się przez to każdą działalność zarobkową w rozumieniu przepisów o swobodzie działalności gospodarczej, w tym wykonywanie wolnego zawodu, a także każdą inną działalność zarobkową wykonywaną we własnym imieniu i na własny lub cudzy rachunek, nawet gdy inne ustawy nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność - do przedsiębiorców.

W świetle tego przepisu, pojęcie działalności gospodarczej w rozumieniu Ordynacji podatkowej ma szerokie znaczenie i obejmuje swoim zakresem działalność zarobkową również w sytuacji, gdy przepisy innych ustaw nie zaliczają tej działalności do działalności gospodarczej lub osoby wykonującej taką działalność – do przedsiębiorców.

W tym miejscu należy jednak wskazać, że ustawa o podatku od towarów i usług nie wymienia małżonków jako odrębnej kategorii podatników. Powyższe stwarza dla małżonków prowadzących działalność gospodarczą szczególną sytuację prawną. Należy zauważyć, że żaden z przepisów ustawy nie zabrania małżonkom prowadzenia działalności gospodarczej jako odrębnym podatnikom. Nie ma przy tym przeszkód, aby pomiędzy małżonkami prowadzącymi odrębne działalności istniała ustawowa wspólność majątkowa.

W świetle art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 788), z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Zatem, istotą wspólności majątkowej małżeńskiej, zarówno ustawowej, jak i umownej jest to, że każdy z małżonków jest współwłaścicielem poszczególnych składników majątku wspólnego (dorobkowego) na zasadach współwłasności łącznej (bezudziałowej).

Zgodnie z brzmieniem art. 36 § 1 oraz § 2 cyt. ustawy, oboje małżonkowie są obowiązani współdziałać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególności udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie majątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu majątkiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających majątek wspólny. Każdy z małżonków może samodzielnie zarządzać majątkiem wspólnym, chyba że przepisy poniższe stanowią inaczej. Wykonywanie zarządu obejmuje czynności, które dotyczą przedmiotów majątkowych należących do majątku wspólnego, w tym czynności zmierzające do zachowania tego majątku.

W konsekwencji ww. przepisów, podatnikiem podatku od towarów i usług jest ten z małżonków, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu.

Wobec powyższego podmiot świadczący usługę najmu będzie podatnikiem podatku od towarów i usług wówczas, gdy najem ten będzie wykonywał we własnym imieniu i na własny rachunek. Jeżeli przedmiotem najmu jest rzecz stanowiąca majątek wspólny małżonków, to podatnikiem podatku od towarów i usług, w okolicznościach wskazanych w art. 15 ustawy, będzie ten małżonek, który dokonał czynności podlegającej opodatkowaniu, czyli ten, który dokonuje wynajmu we własnym imieniu (jest stroną czynności prawnej). Natomiast jeżeli małżonkowie dokonali czynności wspólnie, to każdy z nich z osobna jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

W rozpatrywanej sprawie stroną umowy z najemcą będzie tylko Wnioskodawczyni. To Zainteresowana podpisze z najemcą pisemną umowę najmu.

Mając na względzie powołane przepisy prawa oraz elementy opisu zdarzenia przyszłego wskazać należy, że Wnioskodawczyni świadcząc przedmiotowe usługi będzie mogła skorzystać ze zwolnienia podmiotowego, o którym mowa w art. 113 ust. 1 i 9 ustawy, jednak korzystanie z tego zwolnienia będzie możliwe tylko do czasu, gdy wartość całej sprzedaży opodatkowanej (najem) u Wnioskodawczyni nie przekroczy kwoty określonej przepisem art. 113 ust. 1 ustawy o VAT. Ponadto – stosownie do art. 113 ust. 9 ustawy – Wnioskodawczyni rozpoczynając w trakcie roku podatkowego wykonywanie czynności określonych w art. 5 (najem lokali) jest zwolniona od podatku, jeżeli przewidywana wartość sprzedaży nie przekroczy, w proporcji do okresu prowadzonej działalności gospodarczej w roku podatkowym, kwoty 150.000 zł.

Podsumowując, to Wnioskodawczyni podpisując umowę najmu lokali – będąc we wspólnocie majątkowej z małżonkiem – stanie się w związku z takimi czynnościami podatnikiem podatku VAT. Ponadto, Wnioskodawczyni będzie uprawniona do zastosowania zwolnienia od podatku VAT w roku 2013 jeśli łączne przychody ze wspomnianego najmu oraz z prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności w części nie podlegającej zwolnieniu przedmiotowemu od podatku VAT nie przekroczą rocznie kwoty 150 000,00 zł.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.