INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 22 lipca 2013 r. (data wpływu 29 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie pobrania zaliczki na podatek od wypłaconego odszkodowania - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie pobrania zaliczki na podatek od wypłaconego odszkodowania.

Wezwaniem z dnia 11 października 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy zwrócił się o wyczerpujące przedstawienie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 22 października 2013 r. (data wpływu 25 października 2013 r.) uzupełniono wniosek w ww. zakresie.

W przedmiotowym wniosku oraz w jego uzupełnieniu przedstawiono następujący stan faktyczny.

W dniu 27 września 2012 r. Sp. z o.o. wypowiedziała z zachowaniem 3-miesięcznego okresu wypowiedzenia, umowę o pracę Pracownikowi, zatrudnionemu dotychczas w Spółce na stanowisku Kierownika Biura Logistyki. Przyczynami rozwiązania umowy o pracę wskazanymi w wypowiedzeniu umowy o pracę były w szczególności: nieskorzystanie z propozycji pracy na innym stanowisku, utrata zaufania przełożonego, brak umiejętności organizacji pracy w szczególności w zakresie komunikacji w zarządzanym zespole itp. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 grudnia 2012 r. Pracodawca wypłacił za ten okres Pracownikowi należne wynagrodzenie. Pismem z dnia 4 października 2012 r. Pracownik wniósł do Sądu Pracy działającego przy Sądzie Rejonowym w Krośnie pozew o uznaniu wypowiedzenia umowy o pracę za bezskuteczne. Pracownik zarzucił Pracodawcy w szczególności naruszenie procedury dotyczącej wypowiedzenia umowy o pracę (brak uprzedniego wypowiedzenia zmieniającego), działanie niezgodnie z zasadami współżycia społecznego oraz bezzasadność wypowiedzenia. W odpowiedzi na pozew, Pracodawca podnosił w szczególności, że Pracownik w sposób niewłaściwy odnosił się do podległego mu innego pracownika, zaniedbywał sprawy pozostałych podległych mu pracowników, w sposób niewłaściwy realizował obowiązki służbowe itp. Pismem z dnia 11 stycznia 2013 r. Pracownik podniósł dodatkowo, że Pracodawca przed wypowiedzeniem umowy o pracę, był zobowiązany (zgodnie z Kodeksem Pracy) skonsultować kwestię rozwiązania umowy z Pracownikiem z właściwym związkiem zawodowym, czego nie uczynił. Na marginesie Wnioskodawca wskazuje, że opinia związku zawodowego wydana w ramach konsultacji zamiaru wypowiedzenia umowy o pracę dokonanej przez pracodawcę, nie jest dla niego wiążąca. Następnie, Pracownik za pośrednictwem Sądu Pracy złożył Spółce propozycję wycofania przez niego pozwu pod warunkiem przywrócenia go do pracy. W odpowiedzi na tę propozycję Spółka wskazała, że w jej ocenie dalsza współpraca nie jest możliwa, między innymi z powodu zachowania Pracownika względem pozostałych członków zespołu oraz niespełnianiu oczekiwań Pracodawcy na zajmowanym stanowisku kierowniczym. Jednocześnie jednak, Spółka zaproponowała Pracownikowi zawarcie takiej ugody, na mocy której w przypadku cofnięcia powództwa ze zrzeczeniem roszczeń, Spółka wypłaci Pracownikowi kwotę w wysokości 5-krotności miesięcznego wynagrodzenia Pracownika. W kolejnym piśmie Pracownika doręczonym Spółce za pośrednictwem Sądu, Pracownik wniósł o podanie przez Pracodawcę proponowanej podstawy, jaka będzie brana pod uwagę jako wysokość wynagrodzenia Pracownika za jeden miesiąc, w jego ocenie bowiem do wyliczenia tej kwoty winny zostać przyjęte zarówno stałe miesięczne elementy płacowe, jak i zmienne składniki pensji przysługujące Pracownikowi za okresy dłuższe niż miesiąc, w tym premie - kwartalna i roczna. W kolejnym piśmie Spółka potwierdziła, że podstawę wyliczenia kwoty odszkodowania w zamian za wycofanie powództwa będzie stanowiło średnie wynagrodzenie Pracownika wypłacone w 2012 r. wraz ze zmiennymi składnikami wynagrodzenia wypłaconymi w tamtym roku. W tym stanie rzeczy, Pracownik wyraził chęć zawarcia ugody sądowej pod warunkiem wypłaty przez Spółkę odszkodowania w wysokości 8-krotności tak obliczonego wynagrodzenia. Ostatecznie Spółka zawarła z Pracownikiem przed Sądem Pracy ugodę, na podstawie której zobowiązała się do wypłaty Pracownikowi tytułem odszkodowania w związku z rozwiązaniem umowy o pracę kwoty stanowiącej 7-krotność miesięcznego wynagrodzenia Pracownika, obliczonej zgodnie z powyżej wskazanymi zasadami, a w zamian Pracownik zobowiązał się do wycofania powództwa i zrzeczenia się roszczenia. Jednocześnie, postanowiono zmienić sposób rozwiązania stosunku pracy z wypowiedzenia dokonanego przez Pracodawcę na porozumienie stron skuteczne na dzień 31 grudnia 2012 r.

Odszkodowanie, o którym mowa powyżej zostało Pracownikowi wypłacone. Spółka, na podstawie art. 31 w zw. z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych pobrała jako płatnik od wypłacanego odszkodowania zaliczkę na podatek dochodowy. Pobrany podatek Spółka wpłaciła do właściwego urzędu skarbowego.

Pismem z dnia 26 czerwca 2013 r. Pracownik wystąpił do Spółki z żądaniem wypłaty na jego rachunek bankowy pełnej kwoty, o której mowa w zawartej ugodzie sądowej, tj. innymi słowy do wypłacenia brakującej w jego ocenie kwoty stanowiącej równowartość podatku dochodowego jaką Spółka pobrała i wpłaciła do właściwego urzędu skarbowego. Pracownik wskazał w tym piśmie, że w jego ocenie należne mu odszkodowanie podlega zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PDOF. W tym stanie rzeczy, pismem z dnia 12 lipca 2013 r. Spółka poinformowała Pracownika, że w jej ocenie tego typu odszkodowanie, które wypłacone zostało Pracownikowi, nie może skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania, skutkiem czego na Spółce, która jest podmiotem wypłacającym tę należność ciążą obowiązki płatnika. Tym samym, Spółka poinformowała Pracownika, że wystąpi o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego, celem wyeliminowania wątpliwości w tym zakresie.

W przesłanym uzupełnieniu wniosku wskazano, że wypłacone świadczenie ma charakter odszkodowawczy. Jednakże dotyczyć ono może wyłącznie utraconej korzyści (m.in. utraty możliwości uzyskiwania w przyszłości w Spółce wynagrodzenia). Nie wyrządzono pracownikowi szkody rzeczywistej (straty) - nie poniósł on żadnego uszczerbku na własnym majątku. Ani wysokość, ani zasady ustalania świadczenia, które na podstawie zawartej ugody sądowej Spółka wypłaciła pracownikowi nie wynikają wprost z przepisów ustawowych ani z przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jakichkolwiek przepisów ustawowych.

W ocenie Wnioskodawcy jak wskazano wyżej wypłacone świadczenie nie miało związku z żadną rzeczywistą szkodą (stratą) po stronie pracownika, szkoda taka bowiem nie powstała.

W ocenie Wnioskodawcy wypłacone świadczenie stanowi odszkodowanie za utracone korzyści, w tym znaczeniu, że wartość świadczenia odpowiada parokrotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika i zostało wypłacone w związku z rozwiązaniem umowy o pracę. Tym samym świadczenie to ma na celu wyrównanie za umówiony okres korzyści (wynagrodzenia za pracę) jakie pracownik utracił w związku z tym, że rozwiązano z nim umowę o pracę. Podkreślenia wymaga, iż odszkodowanie nie dotyczy "straty" gdyż taka nie powstała po stronie pracownika.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy wypłata należności opisanej w stanie faktycznym, nazwana przez Pracodawcę i Pracownika odszkodowaniem w związku z rozwiązaniem umowy o pracę i w zamian za cofnięcie pozwu i zrzeczenie roszczenia przez Pracownika, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, czy też podlega zwolnieniu na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PDOF, a tym samym czy wypłacając tę należność Pracownikowi na Spółce ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy zakres zwolnienia wynikający z przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnosi się wyłącznie do odszkodowań wypłacanych za wyrządzoną szkodę rzeczywistą czyli za poniesioną stratę a nie za utracone korzyści. Tym samym, wypłacane na podstawie ugody sądowej odszkodowanie w związku z rozwiązaniem umowy o pracę nie zawsze podlega zwolnieniu z opodatkowania podatkiem dochodowym.

Biorąc pod uwagę przyczyny zawarcia ugody, w ocenie Wnioskodawcy trudno dopatrywać się w kwocie odszkodowania, do wypłaty której zobowiązała się Spółka, elementu naprawiania wyrządzonej szkody. Wnioskodawca stoi na stanowisku, że charakter tego odszkodowania bardziej przypomina pewnego rodzaju wynagrodzenie za utracone korzyści w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę oraz stanowi pewnego rodzaju wynagrodzenie za wycofanie powództwa i zrzeczenie się roszczenia, a zatem kwota ta powinna podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych. Typowym przykładem odszkodowania wypłacanego przez pracodawcę, które nie podlega zwolnieniu z opodatkowania jest odszkodowanie płacone w związku z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia, tu bowiem utraconą korzyścią jest kwota wynagrodzenia jaką pracownik by otrzymał gdyby umowę rozwiązano z zachowaniem okresu wypowiedzenia. Omawiana sytuacja może nieco odbiega od powyższego przykładu (umowa została rozwiązana z zachowaniem okresu wypowiedzenia) jednak charakter odszkodowania jakie ma wypłacić Spółka, odwołującego się do parokrotności średniego wynagrodzenia Pracownika wydaje się być podobny, a zatem również nie uprawniający do zastosowania zwolnienia z opodatkowania. W ocenie Wnioskodawcy, w omawianej sytuacji kwota odszkodowania dotyczy nie realnej szkody, lecz stanowi zapłatę za umówiony okres, za który Pracownik otrzymałby wynagrodzenie gdyby nie został zwolniony. Podobnej oceny dokonują organy podatkowe np. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 19 lipca 2012 r. (sygn. akt: ITPB1/415-413/12/AD) stwierdził, że "Szkoda rozpatrywana jest jako uszczerbek o charakterze majątkowym, który może mieć w świetle tego przepisu postać dwojaką. Może obejmować stratę, jakiej doznaje mienie poszkodowanego - wskutek doznania tej straty poszkodowany staje się uboższy, niż był dotychczas, tzw. szkoda rzeczywista, ponadto może obejmować utratę korzyści, jakiej poszkodowany mógłby się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Odszkodowanie natomiast ma przywrócić sytuację majątkową poszkodowanego do takiej, w jakiej znajdowałby się, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Funkcja odszkodowania polega na wyrównaniu, a nie na polepszeniu pozycji majątkowej poszkodowanego". Podobnej oceny dokonał Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi, który wydając w dniu 10 czerwca 2011 r. interpretację przepisów prawa podatkowego o sygn. IPTPB2/415-119/11-2/AK, stwierdził iż zakres zwolnienia wynikający z bezpośredniego brzmienia art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy obejmuje tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli za poniesioną stratę, nie dotyczy natomiast utraconych korzyści".

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy kwota jaką Pracownik otrzymał tytułem zawartej ugody sądowej, nie ma związku z naprawianiem wyrządzonej szkody rzeczywistej, ponieważ Pracownik szkody takiej nie doznał. Jednocześnie, Pracownik nie otrzymałby tej kwoty, gdyby w zamian nie cofnął powództwa i nie zrzekł się roszczenia. Wobec powyższego, Spółka uważa, iż wypłacona kwota, stanowiła dla Pracownika przychód ze stosunku pracy, a zatem Pracodawca był zobowiązany do wykonania obowiązków płatnika, tj. do obliczenia, pobrania i wpłacenia w ustawowym terminie podatku do właściwego organu podatkowego.

Odnosząc się do różnicy pomiędzy odszkodowaniem za szkodę rzeczywistą (korzystającą ze zwolnienia na gruncie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PDOF) a należnością rozumianą jako utracone korzyści (nie korzystającą ze zwolnienia na gruncie wskazanego przepisu) w ocenie Wnioskodawcy warto zwrócić uwagę na interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi (interpretacja z dnia 20 lutego 2012 r., o sygn. akt IPTPB2/415-6/12-2/AK, który uznał za szkodę rzeczywistą (tj. korzystającą ze zwolnienia z opodatkowania) kwotę zaniżonego świadczenia emerytalnego wypłacanego pracownikowi z związku z wadliwie wystawionym przez pracodawcę świadectwem pracy. W tej sytuacji organ podatkowy uznał, że odszkodowanie wypłacone przez pracodawcę stanowiące różnicę pomiędzy kwotą świadczenia emerytalnego faktycznie otrzymaną przez pracownika, a kwotą którą pracownik ten otrzymać powinien gdyby świadectwo pracy zostało wystawione prawidłowo, korzysta ze zwolnienia na mocy art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o PDOF. "Obejmuje ono wyłącznie stratę, jakiej doznał Wnioskodawca w związku z błędami popełnionymi przez byłego pracodawcę, a nie utratę zarobku, który byłby się urzeczywistnił gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło". Stanowisko to Dyrektor IS w Łodzi potwierdził w interpretacjach indywidualnych m.in.: z 4 września 2012 r., IPTPB2/415-376/12-2/AK; z 12 czerwca 2012 r., IPTPB2/415-247/12-2/AK; z 30 maja 2012 r., IPTPB2/415-232/12-2/AK; z 26 kwietnia 2012 r., IPTPB2/415-106/12-2/AK. W ocenie Wnioskodawcy opisana powyżej sytuacja jest zupełnie inna od przedmiotowej sprawy, co tym bardziej potwierdza, że odszkodowanie które wypłaciła Spółka nie ma związku z rzeczywiście wyrządzoną Pracownikowi szkodą, bowiem nie doznał on żadnego uszczerbku w majątku, a zatem wypłacona kwota nie mogła skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania. Tym samym, brak jest podstaw prawnych dla wystąpienia o zwrot podatku pobranego i wpłaconego przez Spółkę do właściwego organu podatkowego.

Co więcej, w ocenie Wnioskodawcy, wypłacone Pracownikowi odszkodowanie nie skorzysta ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych także na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 lit. a i b ustawy o PDOF. Zgodnie z tym przepisem, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw, z wyjątkiem (a) określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę, (b) odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Wysokość lub zasady ustalania odszkodowania, które zostało wypłacone Pracownikowi, na podstawie zawartej ugody sądowej nie są ustalone wprost w przepisach odrębnych ustaw, wysokość tej kwoty została ustalona w drodze negocjacji pomiędzy Pracownikiem a Pracodawcą. Tym samym, wypłacona Pracownikowi kwota nie może skorzystać ze zwolnienia z opodatkowania również na podstawie tego przepisu.

Podsumowując, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że na podstawie art. 31 i zw. z art. 12 ust. 1 ustawy o PDOF, prawidłowo pobrał i wpłacił do właściwego organu podatkowego należny podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej Pracownikowi kwoty odszkodowania ustalonej w ugodzie zawartej przed Sądem Pracy działającym przy Sądzie Rejonowym w Krośnie w związku z wypowiedzeniem umowy o pracę oraz w zamian za wycofanie przez Pracownika powództwa i zrzeczenie się roszczenia. Tym samym, w ocenie Wnioskodawcy skoro podatek był należny, to brak jest podstaw prawych do wystąpienia do organu podatkowego z wnioskiem o jego zwrot.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 31 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Natomiast w przypadku gdy wysokość lub zasady ustalania odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa, wówczas odszkodowanie takie korzysta ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy, z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b ustawy.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Jak wynika ze stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę wypłacone pracownikowi świadczenie ma charakter odszkodowawczy. Jednakże dotyczyć ono może wyłącznie utraconej korzyści (m.in. utraty możliwości uzyskiwania w przyszłości w Spółce wynagrodzenia). Nie wyrządzono pracownikowi szkody rzeczywistej (straty) - nie poniósł on żadnego uszczerbku na własnym majątku. Ani wysokość ani zasady ustalania świadczenia, które na podstawie zawartej ugody sądowej Spółka wypłaciła pracownikowi nie wynikają wprost z przepisów ustawowych ani z przepisów wykonawczych wydanych na podstawie jakichkolwiek przepisów ustawowych.

Wypłacone świadczenie nie miało związku z żadną rzeczywistą szkodą (stratą) po stronie pracownika, szkoda taka bowiem nie powstała. Wypłacone świadczenie stanowi odszkodowanie za utracone korzyści, w tym znaczeniu, że wartość świadczenia odpowiada parokrotności miesięcznego wynagrodzenia pracownika i zostało wypłacone w związku z rozwiązaniem umowy o pracę. Tym samym świadczenie to ma na celu wyrównanie za umówiony okres korzyści (wynagrodzenia za pracę) jakie pracownik utracił w związku z tym, że rozwiązano z nim umowę o pracę. Podkreślenia wymaga, iż odszkodowanie nie dotyczy "straty" gdyż taka nie powstała po stronie pracownika.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż tak wypłacone świadczenie, którego wysokość lub zasady ustalania nie wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie korzysta ze zwolnienia od podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zakres zwolnienia określony w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje natomiast tylko odszkodowania za tzw. szkodę rzeczywistą, czyli poniesione straty, a nie dotyczy utraconych korzyści. Specyfika prawa podatkowego nakazuje inaczej traktować odszkodowanie/zadośćuczynienie z tytułu poniesionych przez poszkodowanego strat i odszkodowanie/zadośćuczynienie z tytułu utraconego zysku. Odszkodowanie/zadośćuczynienie z tytułu utraconych korzyści, jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Zważywszy zatem na opisany przez Wnioskodawcę charakter świadczenia, w szczególności w postaci wyrównania za umówiony okres utraconych korzyści stwierdzić należy, iż nie będzie ono korzystało ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, w przypadku wypłaty przedmiotowego świadczenia pieniężnego na Spółce ciążyły obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych.

Końcowo zaznaczyć należy, że tut. organ wydając interpretację indywidualną jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę. Tym samym, jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, 80-219 Gdańsk Al. Zwycięstwa 16/17 po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.