INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 9 września 2013 r. (data wpływu 9 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania instytucji przekazu za formę uregulowania należności oraz braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w świetle art. 89b ustawy – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego w sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania instytucji przekazu za formę uregulowania należności oraz braku obowiązku dokonania korekty podatku naliczonego w świetle art. 89b ustawy oraz podatku dochodowego od osób prawnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca, Spółka) jest osobą prawną, polskim rezydentem podatkowym podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych (dalej: CIT) od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania oraz jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT) w Polsce. Wnioskodawca należy do grupy kapitałowej S. Group (dalej: Grupa). Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest produkcja i sprzedaż wyrobów spirytusowych. Wnioskodawca planuje zakupić prawa własności intelektualnej, w szczególności prawa autorskie oraz prawa dotyczące znaków towarowych i wzorów przemysłowych.

Prawa autorskie są majątkowymi prawami autorskimi do utworów (np. majątkowe prawa autorskie do etykiet na butelki, do wzorów butelek, logotypów, materiałów reklamowych) w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz. U. z 2006 r., Nr 90, poz. 631 ze zmianami). Prawami dotyczącymi znaków towarowych są w szczególności prawa ochronne na znaki towarowe, o których mowa w artykule 121 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz. U. z 2003 r., Nr 119, poz. 1117 ze zmianami, dalej: Prawo własności przemysłowej, PWP), jak również prawa z rejestracji znaków towarowych, o których mowa w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U, Nr 5, poz. 17 ze zm.) w zw. z art. 315 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej, lub prawa z wniosków o udzielenie praw ochronnych na znaki towarowe, jak również inne prawa opisane poniżej. Prawami dotyczącymi wzorów przemysłowych jest w szczególności prawo z rejestracji wzoru przemysłowego (wzór dotyczący butelki), określone w artykule 105 ust. 1 Prawa własności przemysłowej. Przedmiotem transakcji będą również prawa dotyczące wspólnotowych znaków towarowych uzyskane w Unii Europejskiej lub inne prawa do znaków towarowych. Prawa będące przedmiotem transakcji zakupu określane są dalej łącznie jako: Prawa.

Obecnie właścicielem Praw jest W. Sp. z o.o. spółka komandytowa (dalej: Zbywca, Spółka Komandytowa), w której Wnioskodawca jest obecnie wspólnikiem (komandytariuszem). Prawa zostały wniesione do Zbywcy w 2009 r. w drodze aportu przez Wnioskodawcę. Zbywca wykorzystywał Prawa w ramach prowadzonej działalności poprzez oddawanie Praw do używania na podstawie umowy licencji w zamian za wynagrodzenie.

Co do zasady, Prawa zostaną ujęte w Ewidencji Środków Trwałych i Wartości Niematerialnych i Prawnych prowadzonej przez Spółkę i będą przekazane do używania przez Wnioskodawcę niezwłocznie po ich zakupie. Potencjalnie niektóre z Praw mogą zostać przekazane do używania i/lub wpisane do Ewidencji Środków Trwałych i Wartości Niematerialnych i Prawnych przez Wnioskodawcę w późniejszym terminie. Przewidywany okres używania Praw w działalności Wnioskodawcy jest dłuższy niż rok.

Przed sprzedażą Praw, w związku z rozważanymi działaniami restrukturyzacyjnymi w ramach Grupy, Planowane jest przekształcenie Zbywcy w spółkę komandytowo – akcyjną (dalej: Spółka Komandytowo – Akcyjna, SKA). Przekształcenie zostanie dokonane w trybie określonym w Kodeksie Spółek Handlowych (dalej: KSH).

W wyniku przekształcenia wspólnicy Zbywcy, w tym Wnioskodawca, staną się wspólnikami Spółki Komandytowo-Akcyjnej. W szczególności Wnioskodawca uzyska status akcjonariusza oraz będzie miał prawo do udziału w zyskach uzyskiwanych przez Spółkę Komandytowo – Akcyjną. Wnioskodawca będzie jedynym akcjonariuszem Spółki Komandytowo – Akcyjnej. Drugim wspólnikiem (komplementariuszem) w Spółce Komandytowo – Akcyjnej będzie inny podmiot z Grupy (spółka kapitałowa z siedzibą i miejscem zarządu na terytorium Polski) będący obecnie komplementariuszem Spółki komandytowej.

Przeniesienie Praw będących przedmiotem sprzedaży nastąpi z momentem podpisania umowy sprzedaży ze Spółką Komandytowo-Akcyjną. Termin płatności z tytułu nabycia Praw zostanie ustalony przez strony w umowie. W wyniku zawarcia umowy sprzedaży Praw Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty ceny sprzedaży za te Prawa na rzecz SKA.

W ramach planowanych działań restrukturyzacyjnych Wnioskodawca uzyskał odpłatną pożyczkę bankową (dalej: Pożyczka Bankowa), a środki finansowe uzyskane w ten sposób przeznaczył na zakup obligacji wyemitowanych przez inną spółkę z Grupy z siedzibą w L. (dalej: Emitent). Z tytułu nabytych obligacji, Wnioskodawca jest uprawniony do wynagrodzenia w formie odsetek oraz do kwoty z tytułu ich wykupu.

Ze względów biznesowych, Wnioskodawca kwotę z tytułu wykupu planuje przeznaczyć na uregulowanie własnego zobowiązania z tytułu części ceny zakupu Praw od SKA.

Planowane jest, iż Wnioskodawca nakaże Emitentowi zapłatę kwoty przysługującej Wnioskodawcy z tytułu wykupu obligacji bezpośrednio do SKA, jako uregulowanie należnej SKA od Wnioskodawcy części ceny za Prawa, wykorzystując uregulowaną w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks Cywilny (Dz. U. z dnia 18 maja 1964 r. ze zm.) (dalej: KC) instytucję przekazu. Emitent, w ramach uregulowania zobowiązania wobec Wnioskodawcy do zapłaty kwoty z tytułu wykupu obligacji rozliczył swoje zobowiązanie w tym zakresie poprzez potrącenie innych, odrębnych od opisywanych w niniejszym wniosku transakcji, wzajemnych zobowiązań pomiędzy Emitentem a SKA; planowane jest, że zobowiązanie wobec SKA z tytułu zapłaty części ceny za Prawa zostanie uregulowane bez fizycznego wpływu gotówki na rachunek bankowy SKA.

Strony rozliczą (czyli dokonają przekazu) zobowiązania z tytułu zapłaty części ceny zakupu Praw przez Spółkę przed upływem 90 dni od momentu rozpoznania przez Wnioskodawcę jako kosztu podatkowego części kwoty stanowiącej cenę nabycia Praw (poprzez pierwsze odpisy amortyzacyjne).

Na marginesie Wnioskodawca pragnie nadmienić, że w zależności od uwarunkowań biznesowych możliwe jest prowadzenie również dodatkowych czynności restrukturyzacyjnych wobec SKA w tym:

1. zbycie akcji oraz całości praw i obowiązków komplementariusza w Spółce Komandytowo – Akcyjnej,
2. likwidacja Spółki Komandytowo – Akcyjnej,
3. połączenie Spółki Komandytowo – Akcyjnej z innym podmiotem, w tym Wnioskodawcą, gdzie Wnioskodawca będzie spółką przejmującą, lub
4. przekształcenie Spółki Komandytowo – Akcyjnej (np. w spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością i ewentualne połączenie z innym podmiotem, w tym potencjalnie Wnioskodawcą, gdzie Wnioskodawca będzie spółką przejmującą),
5. lub też SKA może kontynuować działalność.
   
   

Powyższe działania restrukturyzacyjne (o ile wystąpią) nie będą miały wpływu na powyżej opisaną transakcję sprzedaży Praw i wskazany tu sposób uregulowania przez Wnioskodawcę części ceny zakupu Praw poprzez wykorzystywanie instytucji przekazu (tj. skutki prawne powyższych działań restrukturyzacyjnych wskazanych w punktach a) – e) będą miały miejsce już o tych transakcjach; działania te mogą natomiast mieć miejsce przed spłatą przez Wnioskodawcę otrzymanego finansowania). Wnioskodawca wspomina o nich jedynie w celu kompletności opisu zdarzenia przyszłego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisana instytucja przekazu będzie stanowiła formę uregulowania należności z tytułu sprzedaży Praw w świetle art. 89b ustawy o VAT, w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do korekty podatku naliczonego związanego z nabyciem Praw po upływie terminu 150 dni od dnia upływu terminu płatności za prawa...

Zdaniem Wnioskodawcy, opisana instytucja przekazu będzie stanowiła formę uregulowania należności z tytułu sprzedaży Praw w świetle art. 89b ustawy o VAT, w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do korekty podatku naliczonego związanego z zakupem Praw, pod warunkiem, że przekaz zostanie dokonany nie później niż w terminie 150 dni od dnia upływu terminu płatności potrącanych należności.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczy bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Stosownie zaś do art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Zgodnie z art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Z kolei, art. 89b ust. 1 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2013 r., stanowi, iż w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

W przedstawionym zdarzeniu przyszłym, Emitent zobowiązany będzie do wypłaty na rzecz Wnioskodawcy kwoty z tytułu wykupu obligacji. Natomiast Wnioskodawca z tytułu zawartej umowy sprzedaży Praw będzie zobowiązany do uregulowania na rzecz SKA spłaty części ceny sprzedaży za te Prawa. Wnioskodawca zrealizuje obowiązek uiszczenia części ceny za nabyte Prawa w drodze przekazu.

Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia „uregulowania” należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju dla potrzeb art. 89b. Zdaniem Wnioskodawcy, należy uznać, że „uregulowanie” należności może być dokonane w różnych formach, np. w formie przekazu. Przykładowo, zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego (sjp.pl), „uregulować” oznacza „uiścić jakąś należność”, z kolei „uiścić” to „wywiązać się z obowiązku spłacenia należności”. Należy ponadto podkreślić, że przepisy podatkowe nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy uiszczenia należności.

W powyższym kontekście należy również wskazać, że możliwość uregulowania zobowiązania na różne sposoby wynika expressis verbis z regulacji prawa cywilnego. Jednym z takich sposobów jest instytucja przekazu. Podstawę prawną do dokonania przekazu stanowi art. 9211 KC, zgodnie z którym, kto przekazuje drugiemu (odbiorcy przekazu) świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę przekazu do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek przekazującego.

W doktrynie prawa cywilnego podkreśla się, iż możliwość zastosowania przekazu przy wykonywaniu zobowiązań wiąże się z faktem, że obowiązujące prawo zasadniczo nie wymaga ani tego, by dłużnik osobiście spełniał świadczenie (art. 356 KC), ani tego, by wierzyciel osobiście świadczenie odbierał (art. 452 KC). Zastępstwo w wykonaniu zobowiązania jest uzasadnione zwłaszcza w sytuacji, gdy osoba A jest wierzycielem osoby B w ramach określonego stosunku prawnego, a zarazem dłużnikiem osoby C w ramach innego stosunku prawnego. Osoba A, zamiast domagać się od osoby B spełnienia świadczenia do swoich rąk, a następnie po otrzymaniu tego świadczenia przekazywać je osobie C, może polecić osobie B, aby spełniła swoje świadczenie bezpośrednio do rąk osoby C. Możliwość zastosowania przekazu zachodzi, gdy świadczenia przewidziane w obydwu stosunkach prawnych są tego samego rodzaju. Dzięki temu rozwiązaniu jedno świadczenie na linii B – C zastępuje dwa świadczenia pośrednie na linii B – A i A – C. Konstrukcja przekazu oparta jest na założeniu, że świadczenie spełnione przez osobę B do rąk osoby C zostaje zaliczone (zarachowane) na dwa stosunki prawne, tj. stosunek A – B oraz stosunek A – C. (por. W. Czachórski, Zobowiązania, 2009, s. 576; P. Machnikowski (w:) E. Gniewek, Komentarz, 2008, s. 1439; K. Zawada (w:) K. Pietrzykowski, Komentarz, t. I, 2009, s. 895; Z. Radwański, J. Panowicz -Lipska, Zobowiązania, 2010, s. 340).

Należy wskazać, że w zaprezentowanym stanie faktycznym Wnioskodawca jest wierzycielem Emitenta z tytułu zobowiązania do wykupu obligacji, a zarazem dłużnikiem SKA z tytułu zapłaty ceny za Prawa. Z uwagi na fakt, że oba stosunki zobowiązaniowe mają charakter pieniężny, środki przysługujące Wnioskodawcy od Emitenta mogą zostać przekazane bezpośrednio do SKA jako zapłata części ceny za Prawa. W skutek tego przedmiotowy przekaz (dokonany w formie pieniężnej lub w inny sposób (np. poprzez potrącenie innych, niezwiązanych z opisywanymi w niniejszym wniosku transakcjami, wzajemnych zobowiązań pomiędzy Emitentem a SKA) będzie stanowił formę uregulowania należności z tytułu sprzedaży Praw.

Mając na uwadze powyżej wskazane przepisy ustawy o VAT, jak również stanowisko doktryny prawa cywilnego w zakresie wykładni pojęcia „uregulowania” należności oraz instytucji przekazu na gruncie tej ustawy należy stwierdzić, że instytucja przekazu stanowi formę uregulowania zobowiązań lub należności.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, opisana instytucja przekazu w świetle art. 89b ustawy o VAT będzie stanowić formę uregulowania należności z tytułu sprzedaży Praw, a w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do korekty podatku naliczonego związanego z zakupem Praw, gdy przekaz nastąpi nie później niż w terminie 150 dni od dnia upływu terminu płatności przekazywanych należności.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Na podstawie art. 89b ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, w przypadku nieuregulowania należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, dłużnik jest obowiązany do korekty odliczonej kwoty podatku wynikającej z tej faktury, w rozliczeniu za okres, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie lub na fakturze.

Stosownie do art. 89b ust. 1a ustawy, przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli dłużnik uregulował należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego, w którym upłynął 150 dzień od dnia upływu terminu płatności tej należności.

W przypadku częściowego uregulowania należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze, korekta dotyczy podatku naliczonego przypadającego na nieuregulowaną część należności. Przepis ust. 1a stosuje się odpowiednio (art. 89b ust. 2 ww. ustawy).

Powyższe przepisy mają na celu uregulowanie sytuacji, gdy kontrahent pomimo wcześniejszego zobowiązania nie uiszcza zapłaty za dostarczony towar czy też wykonaną usługę. Jest to sytuacja wyjątkowo niekorzystna dla sprzedawcy, ponieważ nie tylko nie otrzymuje on pieniędzy za towar/usługę, ale również jest zobowiązany do zapłaty należnego podatku VAT, jaki powstał z tytułu dokonanej transakcji. Jednocześnie nabywca towaru lub usługi ma możliwość odliczenia podatku naliczonego. Racjonalny ustawodawca wprowadził jednakże regulację prawną pozwalającą na zminimalizowanie negatywnych skutków jakie powstają dla sprzedawcy, w sytuacji gdy nierzetelny nabywca nie zapłaci za towar lub też wykonaną usługę. Możliwość skorygowania przez podatnika-sprzedawcę podatku należnego wiąże się z obowiązkami w zakresie korekty podatku naliczonego przez podatnika-nabywcę. Zastosowanie trybu korekty podatku powoduje de facto, że konstrukcyjnie przestaje istnieć podatek należny, przez co przestaje też faktycznie istnieć podatek naliczony, który można by odliczyć. Stąd też konieczna jest korekta podatku naliczonego. Przepisy art. 89b ust. 1 i ust. 2 ustawy są zawsze konsekwencją zaistnienia sytuacji, o której mowa w art. 89a ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Korekty podatku należnego, na podstawie przepisu art. 89a ust. 1 ustawy, można dokonać bowiem tylko jeśli wierzytelność, z której wynika korygowany podatek należny, nie została uregulowana w określonym przez strony terminie.

Zgodnie z przywołanymi przepisami, dłużnik ma obowiązek skorygowania całości (lub części) uprzednio odliczonego podatku naliczonego wynikającego z faktury, jeżeli nie ureguluje całości (lub części) należności w terminie 150 dni od dnia upływu terminu jej płatności określonego w umowie lub na fakturze. Obowiązek dokonania korekty ciąży na dłużniku niezależnie od faktu, czy jego wierzyciel skorzystał z korekty podatku należnego. Dłużnik nie jest zobowiązany do skorygowania podatku naliczonego wówczas gdy ureguluje należność najpóźniej w ostatnim dniu okresu rozliczeniowego w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu płatności. Korekta winna być dokonana w rozliczeniu za okres w którym upłynął 150. dzień od dnia upływu terminu płatności. Termin 150-dniowy należy każdorazowo liczyć od dnia, w którym upływa termin płatności określony w fakturze lub umowie.

Podkreślić jednakże należy, że ustalony przez strony termin zapłaty winien być obustronną wolą stron transakcji zawartej w ramach stosunku cywilnoprawnego. Wskazać bowiem należy, iż zgodnie z art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.), strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Prawo cywilne przewiduje różne sposoby uregulowania zobowiązań. Jednym z nich jest instytucja przekazu.

Zgodnie z art. 9211 ww. ustawy, kto przekazuje drugiemu (odbiorcy przekazu) świadczenie osoby trzeciej (przekazanego), upoważnia tym samym odbiorcę przekazu do przyjęcia, a przekazanego do spełnienia świadczenia na rachunek przekazującego.

Funkcja przekazu polega zasadniczo na ułatwieniu spełniania świadczeń wynikających ze stosunków zobowiązaniowych i uproszczeniu obrotu. Cywilnoprawna instytucja przekazu zakłada istnienie trzech podmiotów i polega na tym, że jedna osoba (nazywana przekazującym) poleca innej osobie (nazywanej przekazanym albo przekazicielem ) spełnienie określonego świadczenia na rzecz osoby trzeciej (nazywanej odbiorcą przekazu). Możliwość zastosowania przekazu przy wykonywaniu zobowiązań wiąże się z faktem, że obowiązujące prawo zasadniczo nie wymaga ani tego, by dłużnik osobiście spełniał świadczenie (art. 356 k.c.), ani tego, by wierzyciel osobiście świadczenie odbierał (art. 452 k.c.). W tych warunkach świadczenie należne w ramach stosunku zobowiązaniowego może być przez dłużnika spełnione ("przekazane" wierzycielowi) przy pomocy innego podmiotu. Zastępstwo w wykonaniu zobowiązania jest uzasadnione zwłaszcza w sytuacji, gdy osoba A jest wierzycielem osoby B w ramach określonego stosunku prawnego, a zarazem dłużnikiem osoby C w ramach innego stosunku prawnego. Osoba A, zamiast domagać się od osoby B spełnienia świadczenia do swoich rąk, a następnie po otrzymaniu tego świadczenia przekazywać je osobie C, może polecić osobie B, aby spełniła swoje świadczenie bezpośrednio do rąk osoby C. Możliwość zastosowania przekazu zachodzi, gdy świadczenia przewidziane w obydwu stosunkach prawnych są tego samego rodzaju. Dzięki temu rozwiązaniu jedno świadczenie rzeczywiste na linii B-C zastępuje dwa świadczenia pośrednie na linii B-A i A-C. Konstrukcja przekazu oparta jest na założeniu, że świadczenie spełnione faktycznie przez osobę B do rąk osoby C zostaje zaliczone (zarachowane) na dwa stosunki prawne, tj. stosunek A-B oraz stosunek A-C.

Uczynienie zadość określonemu roszczeniu obligacyjnemu ze skutkiem powodującym jego wygaśnięcie i zarazem zwolnienie dłużnika z długu może nastąpić nie tylko przez spełnienie świadczenia do rąk wierzyciela, ale także osoby trzeciej, będącej podmiotem stosunku powiązanego w określony sposób ze stosunkiem, z którego wynika spełnione świadczenie. Osoba będąca wierzycielem w jednym stosunku i zarazem dłużnikiem w innym stosunku może w szczególności "przekazać" swojemu dłużnikowi spełnienie świadczenia do rąk swego wierzyciela, z tym skutkiem, że pierwszy z nich będzie upoważniony do spełnienia świadczenia zgodnie z przekazem, a drugi do jego przyjęcia. Zastosowanie się do przekazu spowoduje zwolnienie z długu dłużników w obu stosunkach. Przedmiotem przekazu mogą być różnego rodzaju świadczenia, które mogą być spełnione i przyjęte przez osobę trzecią. Treść przekazu zawiera podwójne upoważnienie. Pierwsze wyraża się w tym, że przekazujący (A) upoważnia przekazanego (B) do spełnienia świadczenia na rzecz odbiorcy przekazu (C). Drugim jest upoważnienie udzielane przez przekazującego (A) odbiorcy przekazu (C) do przyjęcia świadczenia od przekazanego na rachunek przekazującego.

Powyższe oznacza, iż instytucja przekazu jest jedną z form wygaśnięcia zobowiązania w wyniku wykonania określonego świadczenia. Przekaz zatem stanowi formę zapłaty za istniejące pomiędzy stronami zobowiązania, co pozwala na traktowanie jej na równi z zapłatą.

Zakres pojęciowy zwrotu użytego w art. 89b ustawy, tj. „uregulowania należności” nie budzi wątpliwości. Jego istotą jest zaspokojenie wierzyciela, zatem należy przyjąć, że „uregulowanie” następuje z chwilą, z którą wierzyciel zostaje zaspokojony.

Użyte w wyżej wymienionych regulacjach pojęcie „uregulowania” jest pojęciem szerokim (szerszym od pojęcia „zapłaty należności”). Poprzez użycie tego pojęcia dopuszcza się różne sposoby uregulowania należności dokonywane pomiędzy kontrahentami.

Kwoty objętej przekazem nie można zatem uznać za kwotę nieuregulowaną w rozumieniu art. 89b ustawy o podatku od towarów i usług.

Wobec powyższego, uregulowanie kwoty należności w drodze przekazu, stanowi uregulowanie należności w rozumieniu przepisów prawa podatkowego.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest czynnym zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług. Wnioskodawca planuje zakupić prawa własności intelektualnej, w szczególności prawa autorskie oraz prawa dotyczące znaków towarowych i wzorów przemysłowych. Obecnie właścicielem Praw jest W. Polska Sp. z o. o. spółka komandytowa, w której Wnioskodawca jest obecnie wspólnikiem (komandytariuszem). Przeniesienie Praw będących przedmiotem sprzedaży nastąpi z momentem podpisania umowy sprzedaży ze Spółką Komandytowo – Akcyjną. Termin płatności z tytułu nabycia Praw zostanie ustalony przez strony w umowie. W wyniku zawarcia umowy sprzedaży Praw Wnioskodawca będzie zobowiązany do zapłaty ceny sprzedaży za te Prawa na rzecz SKA. W ramach planowanych działań restrukturyzacyjnych Wnioskodawca uzyskał odpłatną pożyczkę bankową, a środki finansowe uzyskane w ten sposób przeznaczył na zakup obligacji wyemitowanych przez inną spółkę z Grupy z siedzibą w L. Z tytułu nabytych obligacji, Wnioskodawca jest uprawniony do wynagrodzenia w formie odsetek oraz do kwoty z tytułu ich wykupu. Ze względów biznesowych, Wnioskodawca kwotę z tytułu wykupu planuje przeznaczyć na uregulowanie własnego zobowiązania z tytułu części ceny zakupu Praw od SKA. Planowane jest, iż Wnioskodawca nakaże Emitentowi zapłatę kwoty przysługującej Wnioskodawcy z tytułu wykupu obligacji bezpośrednio do SKA, jako uregulowanie należnej SKA od Wnioskodawcy części ceny za Prawa, wykorzystując uregulowaną w ustawie Kodeks Cywilny instytucję przekazu. Emitent, w ramach uregulowania zobowiązania wobec Wnioskodawcy do zapłaty kwoty z tytułu wykupu obligacji, rozliczył swoje zobowiązanie w tym zakresie poprzez potrącenie innych, odrębnych od opisywanych w niniejszym wniosku transakcji, wzajemnych zobowiązań pomiędzy Emitentem a SKA; planowane jest, że zobowiązanie wobec SKA z tytułu zapłaty części ceny za Prawa zostanie uregulowane bez fizycznego wpływu gotówki na rachunek bankowy SKA. Strony rozliczą (czyli dokonają przekazu) zobowiązania z tytułu zapłaty części ceny zakupu Praw przez Spółkę przed upływem 90 dni od momentu rozpoznania przez Wnioskodawcę jako kosztu podatkowego części kwoty stanowiącej cenę nabycia Praw (poprzez pierwsze odpisy amortyzacyjne).

Powołany wyżej przepis art. 89b ustawy nakłada obowiązek skorygowania podatku naliczonego w przypadku nieuregulowania należności przez dłużnika w określonej sytuacji. Ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia „uregulowania” należności wynikającej z faktury dokumentującej dostawę towarów lub świadczenie usług na terytorium kraju. W art. 89 a ust. 1a regulującym rozliczenie podatku w odniesieniu do nieściągalnych wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona, ustawodawca wskazuje, iż „nieściągalność wierzytelności uważa się za uprawdopodobnioną w przypadku, gdy wierzytelność nie została uregulowana lub zbyta w jakiejkolwiek formie (…)” . Termin „należność uregulowana w jakiejkolwiek formie” obejmuje zaspokojenie wierzyciela, powodujące wygaśnięcie jego roszczeń wobec dłużnika. Wykonanie to może nastąpić w różny sposób, uzgodniony przez strony.

W świetle powyższego należy uznać, iż opisana we wniosku instytucja przekazu będzie stanowiła formę uregulowania należności z tytułu nabycia przez Wnioskodawcę Praw na gruncie ustawy o VAT. W świetle art. 89b ustawy Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do korekty tej części podatku naliczonego, pod warunkiem, że potrącenie zostanie dokonane nie później niż w terminie 150 dni od dnia upływu terminu płatności określonego w umowie, dokumentującej transakcję sprzedaży Praw.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, iż wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania w zakresie podatku od towarów i usług) Zainteresowanego. Inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, które nie zostały objęte pytaniami - nie mogą być zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej - rozpatrzone.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo zauważyć trzeba, że tut. Organ w ramach postępowania w sprawie wydawania interpretacji indywidualnej unormowanego w rozdziale 1a Ordynacji podatkowej nie ma prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, co może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ podatkowy pierwszej instancji postępowania podatkowego. Zasadą jest, iż postanowienia umowne regulują zarówno zakres przedmiotowy umowy (przedmiot, świadczenia), odpłatność, a także inne prawa i obowiązki stron, natomiast organ uprawniony do wydawania interpretacji nie ma prawnej możliwości ingerencji w treść tych umów, jak również rozstrzygania o dopuszczalności zastosowania instytucji przekazu. Ewentualne spory wynikające ze stosunków cywilnoprawnych pomiędzy stronami, rozstrzygają właściwe sądy powszechne.

Niniejsza interpretacja załatwiono wniosek w części dotyczącej podatku od towarów i usług. Natomiast wniosek w części dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych zostanie załatwiony odrębnym rozstrzygnięciem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.