Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP4/443-538/13/PK
z 28 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 września 2013r. (data wpływu 2 października 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 17 października 2013r. (data wpływy 24 października 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 października 2013r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 17 października 2013r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca (Spółka) wchodząca w skład grupy, jest wiodącym producentem lusterek samochodowych oraz zbiorników do systemów spryskiwaczy szyb w Europie Środkowo-Wschodniej. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku od towarów i usług (dalej: VAT), zarejestrowanym dla celów VAT również dla transakcji wewnątrzwspólnotowych.

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej, Spółka dokonuje wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów (dalej również: WDT) na rzecz kontrahentów zagranicznych, posiadających swoje siedziby na terytorium państw członkowskich Unii Europejskiej (dalej: UE) innych niż terytorium Polski (dalej: nabywcy lub kontrahenci).

Dostawy dokonywane są na rzecz nabywców posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez dane państwo członkowskie UE. W części transakcji transport towarów będących przedmiotem WDT wykonywany jest na warunkach Ex-Works (EXW) przez zewnętrznych przewoźników i spedytorów.

W ramach relacji handlowych z niektórymi z nabywców, Wnioskodawca zawarł umowy, na podstawie których kontrahenci są uprawnieni do wystawiania w imieniu i na rachunek Spółki faktur sprzedażowych, faktur korygujących oraz duplikatów faktur na towary dostarczane przez Spółkę do tych podmiotów (tzw. samofakturowanie, z języka angielskiego: self-billing). Jednocześnie Wnioskodawca planuje zawarcie analogicznych umów z kolejnymi kontrahentami.

W celu zapewnienia możliwości zastosowania przy transakcjach wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0%, Spółka gromadzi dokumenty opisane w dalszej części niniejszego wniosku wskazujące, że towary wywiezione zostały z terenu Polski i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego innego niż Polska.

Przypadek 1

Przypadek 1 dotyczy sytuacji, gdy pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentami zawarto umowy o samofakturowaniu, które spełniają wszystkie przewidziane w polskich regulacjach wymogi. Tym samym faktury sprzedażowe, faktury korygujące i duplikaty są wystawiane przez kontrahenta w imieniu i na rachunek Spółki.

W Przypadku 1 Wnioskodawca gromadzi następujące dokumenty:

1. kopie faktur sprzedażowych (tzw. samofaktur), które wystawiane są przez kontrahenta po otrzymaniu towaru poza granicami Polski, na terytorium UE. Zgodnie z ustaleniami między kontrahentami, nie jest możliwe wystawienie przez nabywcę faktury przed otrzymaniem przez niego dostawy,
2. kopie dokumentów przewozowych (tj. CMR - egzemplarze dla nadawcy),
3. kopie dokumentów „delivery note" (tzw. dokumenty „WZ”),
4. potwierdzenia płatności - zgodnie z ustaleniami dokonanymi między Wnioskodawcą a nabywcami, płatności za towary będące przedmiotem WDT regulowane są przez kontrahentów po otrzymaniu towarów.
   
   

Przypadek 2

Przypadek 2 dotyczy sytuacji, gdy pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentami zawarto umowy o samofakturowaniu, ale strony nie dopełniły warunków formalnych koniecznych, aby dokumenty wystawiane na podstawie tych umów mogły zostać uznane za faktury VAT.

W szczególności, dotyczy to sytuacji, gdy dokumenty, które wystawia kontrahent w ramach samofakturowania nie spełniają wymogów wynikających z ustawy o VAT oraz przepisów wykonawczych:

• dokumenty wystawiane przez kontrahentów na podstawie umów o samofakturowaniu nie zawierają wyrazu „samofakturowanie”, co, zgodnie z regulacjami w zakresie wystawiania faktur obowiązującymi po 1 stycznia 2013r., jest elementem obowiązkowym dokumentów tego typu, bądź
• umowy o samofakturowaniu - ze względu na niezgodność ich postanowień z polskimi regulacjami - nie zostały zgłoszone przez Wnioskodawcę do właściwego naczelnika urzędu skarbowego (co było jednym z kryteriów możliwości stosowania samofakturowania przez podatników podatku od wartości dodanej nabywających towary od polskich, czynnych podatników VAT przed 1 stycznia 2013 r.).
  
  

Pomimo braku funkcjonowania instytucji samofakturowania w wyżej wymienionych sytuacjach, nabywcy po otrzymaniu towarów wystawiają dokumenty, które, mają pełnić funkcję faktur self-billingowych dokumentujących sprzedaż. Z uwagi jednak na wskazane braki formalne, które z perspektywy polskich uregulowań uniemożliwiają uznanie tychże dokumentów za faktury VAT, Wnioskodawca samodzielnie wystawia prawidłowe faktury VAT dokumentujące sprzedaż.

W Przypadku 2 Wnioskodawca gromadzi następujące dokumenty:

1. kopie faktur sprzedażowych wystawianych przez Spółkę,
2. kopie dokumentów - „faktur self- bilingowych” (niebędących fakturami VAT w rozumieniu polskich przepisów), które wystawiane są przez kontrahenta po otrzymaniu towaru poza granicami Polski na terytorium UE, zawierające m.in. informację o rodzaju, ilości, wartości i terminie dostawy towaru do określonego kontrahenta. Zgodnie z ustaleniami między kontrahentami, nie jest możliwe wystawienie dokumentu przez nabywcę przed otrzymaniem przez niego dostawy,
3. kopie dokumentów przewozowych (tj. CMR - egzemplarze dla nadawcy),
4. kopie dokumentów „delivery note” (tzw. dokumenty „WZ”),
5. potwierdzenia płatności - zgodnie z ustaleniami dokonanymi między Wnioskodawcą a nabywcami, płatności za towary będące przedmiotem WDT regulowane są przez kontrahentów po otrzymaniu towarów.
   
   

Przypadek 3

Przypadek 3 dotyczy sytuacji, gdy pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentami nie zawarto umowy o samofakturowaniu.

W Przypadku 3 Wnioskodawca gromadzi następujące dokumenty:

1. kopie faktur sprzedażowych,
2. kopie dokumentów przewozowych (tj. CMR - egzemplarze dla nadawcy),
3. kopie dokumentów „delivery note” (tzw. dokumenty „WZ”),
4. potwierdzenia płatności - zgodnie z ustaleniami dokonanymi między Wnioskodawcą a nabywcami, płatności za towary będące przedmiotem WDT regulowane są przez kontrahentów po otrzymaniu towarów.
   
   

W przypadku niektórych odbiorców Wnioskodawca dysponuje również wystawianym przez nich zestawieniem dokonanych na ich rzecz dostaw. Zestawienia zawierają m.in. wskazanie daty dostawy, rodzaju, ilości oraz wartości odebranych towarów.

W związku z faktem, iż dostawy w opisanych wyżej sytuacjach (Przypadek 1-3) realizowane są na warunkach Ex-Works (EXW), kopie dokumentów przewozowych posiadanych przez Spółkę (egzemplarze dla nadawcy), nie zawierają potwierdzenia odbiorcy o otrzymaniu towarów. Pomiędzy Wnioskodawcą a przewoźnikami nie istnieje bowiem żaden stosunek prawny, który pozwalałby na wyegzekwowanie dokumentów CMR zawierających podpisy kontrahentów Spółki (tj. listów przewozowych z wypełnionym polem 24). Sposób uzyskania takiego poświadczenia dostarczenia towaru na liście przewozowym nie jest również w żaden sposób określony w obowiązujących przepisach prawa.

Dokumenty „delivery note” (tzw. dokumenty „WZ”), stanowią jednocześnie specyfikację poszczególnych sztuk ładunku w rozumieniu art. 43 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.)

Specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku zawarta jest również na gromadzonych przez Spółkę dla celów dokumentowania wewnątrzwspólnotowych dostaw towarów - kopiach faktur sprzedażowych (o ile w danym przypadku są one wystawiane przez Spółkę) oraz dokumentów wystawianych przez kontrahenta (po otrzymaniu towaru zakupionego od Spółki poza granicami Polski, na terytorium UE):

• w trybie samofakturowania (stanowiących faktury dokumentujące dostawę towarów w rozumieniu polskich przepisów VAT) bądź
• będących jedynie dokumentami rozliczeniowymi, w przypadku gdy faktury VAT są wystawiane przez Spółkę („tzw. faktury self-bilingowe” opisane w Przypadku 2 stanu faktycznego Wniosku).
  
  

W związku z powyższym zadano pytanie:

Czy przy dostawie towarów udokumentowanej w sposób opisany w Przypadkach 1-3 Spółka uprawniona jest/będzie do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0% właściwej dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów?

Zdaniem Wnioskodawcy, dla dostawy towarów udokumentowanej w sposób opisany w Przypadku 1-3 ma on prawo do zastosowania preferencyjnej stawki podatku VAT w wysokości 0% właściwej dla wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, zgodnie z art. 42 ust. 1 ustawy o VAT [ustawa z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.)].

Uzasadnienie:

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 5 ustawy o VAT opodatkowaniu ww. podatkiem podlega m.in. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Z art. 7 ust. 1 ustawy o VAT wynika natomiast, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Art. 13 ust. 1 ustawy o VAT stanowi, iż przez wewnątrzwspólnotowa dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 5, rozumie się wywóz towarów z terytorium kraju w wykonaniu czynności określonych w art. 7 na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju (...).

Przywołane powyżej przepisy wskazują zatem, że jeżeli wywóz towarów następuje w wyniku realizacji transakcji z ustalonym nabywcą, w celu przeniesienia na ten podmiot prawa do rozporządzania wywożonym towarem jak właściciel, po stronie sprzedawcy występuje wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów, której po stronie nabywcy odpowiada wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów.

Zgodnie z art. 41 ust. 3 ustawy VAT, w WDT stawka podatku wynosi 0%, z zastrzeżeniem art. 42.

Stosownie do wskazanego wyżej art. 42 ust. 1 ustawy o VAT, wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów podlega opodatkowaniu według stawki podatku 0%, pod warunkiem, że:

1. podatnik dokonał dostawy na rzecz nabywcy posiadającego właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych, nadany przez państwo członkowskie właściwe dla nabywcy, zawierający dwuliterowy kod stosowany dla podatku od wartości dodanej,
2. podatnik przed upływem terminu do złożenia deklaracji podatkowej za dany okres rozliczeniowy, posiada w swojej dokumentacji dowody, że towary będące przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy zostały wywiezione z terytorium kraju i dostarczone do nabywcy na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju;
3. podatnik składając deklarację podatkową, w której wykazuje tę dostawę towarów, jest zarejestrowany jako podatnik VAT UE.
   
   

W myśl art. 42 ust. 3 ustawy o VAT, dowodami wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem WDT do ich nabywcy są następujące dokumenty, o ile łącznie potwierdzają one fakt dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju:

1. dokumenty przewozowe otrzymane od przewoźnika (spedytora) odpowiedzialnego za wywóz towarów z terytorium kraju, z których jednoznacznie wynika, że towary zostały dostarczone do miejsca ich przeznaczenia na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium kraju - w przypadku gdy przewóz towarów jest zlecany przewoźnikowi (spedytorowi),
2. specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku.
   
   

Dodatkowo, zgodnie z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, w przypadku gdy dokumenty, o których mowa wyżej, nie potwierdzają jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innego niż terytorium kraju, dowodami, o których mowa w art. 42 ust. 1 pkt 2, mogą być również inne dokumenty wskazujące, że nastąpiła dostawa wewnątrzwspólnotowa, a w szczególności:

1. korespondencja handlowa z nabywcą, w tym jego zamówienie,
2. dokumenty dotyczące ubezpieczenia lub kosztów frachtu,
3. dokument potwierdzający zapłatę za towar, z wyjątkiem przypadków, gdy dostawa ma charakter nieodpłatny lub zobowiązanie jest realizowane w innej formie, w takim przypadku inny - dokument stwierdzający wygaśnięcie zobowiązania,
4. dowód potwierdzający przyjęcie przez nabywcę towaru na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.
   
   

Mając na uwadze konstrukcję powołanych powyżej regulacji należy uznać, że dokumenty z art. 42 ust. 3 ustawy o VAT mają charakter dokumentów podstawowych, natomiast dokumenty określone w ust. 11 mają charakter tzw. dokumentów pomocniczych, które mogą potwierdzać dokonanie wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, jeżeli podatnik nie posiada wszystkich dokumentów określonych w ust. 3 lub jeżeli nie potwierdzają one jednoznacznie dostarczenia towarów do nabywcy. Jednocześnie katalog tzw. dokumentów pomocniczych ma charakter otwarty, co oznacza, iż Wnioskodawca ma prawo potwierdzać fakt dokonania dostawy na rzecz podatnika w innym państwie członkowskim również innymi dokumentami niż te, które zostały wprost wymienione w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

W ocenie Spółki, zarówno w Przypadku 1, jak i w Przypadku 2 oraz Przypadku 3, zawarty w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT warunek stosowania stawki 0% dla transakcji WDT jest przez Spółkę spełniony. Dokonuje ona bowiem dostaw towarów na rzecz podmiotów posiadających właściwy i ważny numer identyfikacyjny dla transakcji wewnątrzwspólnotowych nadany przez dane państwo członkowskie UE i właściwie je dokumentuje.

Odnosząc się do katalogu dokumentów gromadzonych przez Wnioskodawcę w Przypadku 1 (a więc warunku zawartego w przepisie art. 42 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT) należy stwierdzić, iż kopia faktury VAT (wystawionej w ramach procesu samofakturowania), łącznie z kopią dokumentów przewozowych oraz dokumentem WZ potwierdzają jednoznacznie, iż Wnioskodawca jako dostawca wywiązał się ze swoich obowiązków wynikających z ustaleń handlowych.

Spółka pragnie zaznaczyć, iż, z uwagi na obowiązujące między stronami umowy o samofakturowaniu, samo wystawienie faktury przez nabywcę stanowić będzie potwierdzenie odbioru towaru, a tym samym dowód, iż towar ten został dostarczony do miejsca odbioru znajdującego się poza granicami Polski na terytorium UE. Zgodnie z ustaleniami między stronami, wystawienie faktury przez kontrahenta w ramach procesu samofakturowania nie jest bowiem możliwe przed otrzymaniem towarów przez nabywcę. Z tego względu, zdaniem Spółki, faktura wystawiona przez kontrahenta w imieniu i na rachunek Spółki będzie, w analizowanym stanie faktycznym, stanowiła potwierdzenie odbioru towarów.

W konsekwencji, w Przypadku 1, już sama kopia faktury, specyfikacja poszczególnych sztuk ładunku oraz posiadany dokument przewozowy potwierdzają jednoznacznie dostarczenie towarów do nabywcy w innym niż Polska państwie członkowskim UE. Jednocześnie Wnioskodawca pragnie wskazać, iż jest to zestaw dokumentów podstawowych zgodny z wymogami art. 42 ust. 3 ustawy o VAT w brzmieniu obowiązującym przed 1 kwietnia 2013 r.

Co więcej, posiadane przez Spółkę dowody uregulowania należności przez odbiorcę potwierdzają dodatkowo, iż przedmiotowe towary zostały otrzymane przez kontrahenta w innym niż Polska kraju UE. W przeciwnym przypadku bowiem (tj. gdyby kontrahent nie otrzymał żądanych towarów lub gdyby nie zostały one dostarczone do miejsca przeznaczenia w innym niż Polska państwie członkowskim UE) należności handlowe nie zostałyby przez nabywcę uregulowane. W tym miejscu należy nadmienić, że dokument potwierdzający zapłatę został przez ustawodawcę wprost wymieniony w katalogu dokumentów uzupełniających z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT. Również organy podatkowe akceptują potwierdzenie dokonania płatności jako jedną z form potwierdzania dokonania dostawy wewnątrzwspólnotowej (np. interpretacja indywidualna wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 11 września 2012 r. sygn. ILPP4/443-255/12-2/ISN).

Odnosząc się do katalogu dokumentów gromadzonych przez Wnioskodawcę w Przypadku 2 Wnioskodawca posiada dokumenty wymienione w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT (tj. specyfikację poszczególnych sztuk ładunku, kopię dokumentów przewozowych a także - odnosząc się do brzmienia przepisu sprzed 1 kwietnia 2013 r. - kopię faktury dokumentującej dostawę). Jednocześnie, zgodnie z brzmieniem art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, Wnioskodawca przechowuje dodatkowe dokumenty wymienione w stanie faktycznym, które jednoznacznie potwierdzają dokonanie dostawy do kontrahenta w innym niż Polska państwie członkowskim UE.

Z uwagi na wskazane w stanie faktycznym braki formalne, które skutkującą z mocy prawa brakiem możliwości traktowania dokumentów wystawianych przez kontrahentów jako faktur VAT, faktury sprzedażowe w Przypadku 2 wystawia samodzielnie Wnioskodawca. Niemniej jednak, dodatkowe dokumenty wystawiane przez kontrahentów ze względu na ich zawartość oraz fakt ich wystawiania po dokonaniu dostawy, stanowią w ocenie Wnioskodawcy, potwierdzenie odbioru towaru, a tym samym dowód, że towar został dostarczony do miejsca odbioru znajdującego się poza granicami Polski na terytorium UE.

Ponadto, podobnie jak w Przypadku 1, Wnioskodawca dysponuje również potwierdzeniami płatności za dostarczone towary.

Zatem, zarówno w Przypadku 1, jak i w Przypadku 2, zestaw dokumentów gromadzonych przez Wnioskodawcę jednoznacznie potwierdza dokonanie dostawy do kontrahenta w innym niż Polska państwie członkowskim UE.

Analogiczne wnioski, odnoszą się zdaniem Wnioskodawcy do Przypadku 3. W ocenie Wnioskodawcy należy stwierdzić, iż katalog dokumentów w postaci kopii faktury VAT (w stanie prawnym obowiązującym do 31 marca 2013 r.), dokumentów przewozowych oraz dokumentów WZ uzupełniony dowodem uregulowania należności przez odbiorcę jednoznacznie potwierdza dokonanie dostawy do kontrahenta w innym niż Polska państwie członkowskim UE. Biorąc pod uwagę, iż zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym, płatności dokonywane są przez kontrahentów po otrzymaniu towarów, dokument tego typu stanowi dowód potwierdzający, iż przedmiotowe towary istotnie opuściły terytorium Polski i dotarły do kontrahenta. Jak zostało już wspomniane powyżej, dokument potwierdzający zapłatę został bowiem przez ustawodawcę wprost wymieniony w katalogu dokumentów uzupełniających w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

Wnioskodawca pragnie wskazać jednocześnie, iż zaprezentowane przez Spółkę stanowisko potwierdzane było wielokrotnie przez organy podatkowe, przykładowo:

1. Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z dnia 11 marca 2013r. o sygn. ITPP3/443-274/12/ MD potwierdził prawidłowość stanowiska podatnika, iż dokonanie WDT może zostać udokumentowane za pomocą kopii faktury VAT, specyfikacji sztuk ładunku oraz dokumentów transportowych,
2. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 11 września 2012r. o sygn. ILPP4/443-255/12-5/ISN stwierdził, iż dla zastosowanie stawki 0% dla transakcji WDT wystarczające są dokumenty w postaci faktury VAT, specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku (Packing List) oraz otrzymywanych od nabywcy w formie elektronicznej (e-mail) lub faksem akceptacji dokumentu wewnętrznego, który zawiera zestawianie faktur dokumentujących dostawy wewnątrzwspólnotowe,
3. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 6 października 2011r. o sygn. ILPP4/443-500/11-4/ISN uznał, że dokonanie WDT może zostać udokumentowane za pomocą kopii faktur, dowodu zapłaty, dowodu wydania towaru (tzw. dokument WZ), dowodu nadania przesyłki przez spedytora oraz specyfikacji poszczególnych sztuk ładunku.
   
   

Powyższe stanowisko organów podatkowych podzielają sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny (dalej: NSA), który w uchwale podjętej składzie siedmiu sędziów z dnia 11 października 2010r. o sygn. 1 FPS 1/10, stwierdził, że dla celów zastosowania stawki VAT w wysokości 0% w odniesieniu do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, nie jest konieczne posiadanie wszystkich dokumentów wymienionych w art. 42 ust. 3 ustawy o VAT. Zdaniem NSA, w razie braku jednego z dokumentów wskazanych w powyższym przepisie, podatnik może posiłkować się dowodami uzupełniającymi, wymienionymi w art. 42 ust. 11 ustawy o VAT.

W szczególności, jak uznał NSA w uchwale o sygn. I FPS 1/10: „(...) dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów, wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami, wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa, o ile łącznie potwierdzają fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju”.

Zatem Wnioskodawca, w celu udokumentowania dokonania WDT może posługiwać się wszelkim posiadanymi dowodami, pod warunkiem, że mają one formę dokumentu.

Także w późniejszych orzeczeniach sądy administracyjne podtrzymywały wskazane stanowisko. Podobnie wypowiedział się bowiem m.in.:

1. NSA w wyroku z dnia 1 czerwca 2011 r. (sygn. I FSK 827/10),
2. NSA w wyroku z dnia 18 maja 2011 r. (sygn. I FSK 639/10),
3. NSA w wyroku z dnia 13 maja 2011 r. (sygn. I FSK 776/10),
4. NSA w wyroku z dnia 10 maja 2011 r. (sygn. I FSK 747/10),
5. Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Warszawie w wyroku z dnia 16 stycznia 2012 r. (sygn. III SA/Wa 1220/11),
6. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 28 listopada 2011 r. (sygn. III SA/Wa 978/11),
7. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 28 października 2011 r. (sygn. I FSK 1538/10),
8. WSA w Warszawie w wyroku z dnia 21 października 2011 r. (sygn. I FSK 1 549/10).
   
   

Za przedstawioną przez Spółkę interpretacją przepisów krajowych przemawiają także regulacje Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 z późn. zm; dalej: Dyrektywa 112) oraz orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE).

Art. 138 ust. 1 Dyrektywy 112 stanowi, że państwa członkowskie zwalniają dostawy towarów wysyłanych lub transportowanych do miejsca przeznaczenia znajdującego się poza terytorium danego państwa, ale na terytorium Wspólnoty, przez sprzedawcę, przez nabywcę lub na ich rzecz, dokonane dla innego podatnika lub osoby prawnej niebędącej podatnikiem, działających w takim charakterze w państwie członkowskim innym niż państwo rozpoczęcia wysyłki lub transportu towarów. Warunki stosowania zwolnienia podatkowego przy WDT określa ustawodawstwo wewnętrzne państw Wspólnoty, jednakże nie mogą wykraczać one poza to, co jest niezbędne dla prawidłowego poboru podatku i unikania oszustw podatkowych (tak przykładowo: wyrok TSUE z dnia 21 marca 2000 r. w sprawach połączonych od C-110/98 do C-147/98 Gabalfrisa i in. oraz postanowienie TSUE z dnia 3 marca 2004 r. w sprawie C-395/02 Transport Sernice).

Odnosząc się do zasady proporcjonalności, TSUE w wyroku z dnia 12 stycznia 2006r. w sprawie Agrarproduktion Staebelow GmbH (sygn. C-504/04) wskazał, że „zasada proporcjonalności, będąca jedną z ogólnych zasad prawa wspólnotowego wymaga, by akty instytucji Wspólnoty nie wykraczały poza to, co jest odpowiednie i konieczne do realizacji uzasadnionych celów, którym mają służyć, przy czym oczywiście tam, gdzie istnieje możliwość wyboru spośród większej liczby odpowiednich działań, należy stosować najmniej dotkliwe, a wynikające z tego niedogodności nie mogą być nadmierne w stosunku do zamierzonych celów”.

Przenosząc tak rozumianą zasadę proporcjonalności na grunt przepisów krajowych w zakresie WDT należy, zdaniem Wnioskodawcy, stwierdzić, że nie mogą one wykraczać w swojej treści i wykładni poza to co niezbędne jest do wykazania rzeczywistego wystąpienia wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. W konsekwencji, zawężanie możliwości dowodowych podatnika w tym zakresie uznać należy za niedopuszczalne.

Jednocześnie, pozbawienie podatnika prawa do stosowania stawki 0% w sytuacji, gdy wykazuje on za pomocą dostępnej mu dokumentacji, że dostawa w rzeczywistości nastąpiła, godziłoby w zasadę neutralności podatku od wartości dodanej. Jeżeli fakt dokonania WDT jest bezsporny, zasada neutralności podatkowej wymaga, by zwolnienie od podatku VAT zostało przyznane w razie spełnienia przesłanek merytorycznych, nawet jeżeli podatnik nie może spełnić pewnych wymogów formalnych. Powyższe potwierdzają wyroki TSUE w sprawach Schmeink Cofreth i Strobel, Rec. (z dnia 19 września 2000 r., sygn. C 454/98) oraz Halifax i in. (z dnia 21 lutego 2006 r., sygn. C 255/02), w których TSUE podkreślił, iż przepisy krajowe nie mogą być wykorzystywane w sposób, który podważałby neutralność podatku VAT, stanowiącą podstawową zasadę wspólnego systemu podatku VAT ustanowionego przez przepisy wspólnotowe.

Ponadto, w opinii TSUE, przepis krajowy, który w istocie uzależnia prawo do zwolnienia z podatku dostawy wewnątrzwspólnotowej od spełnienia obowiązków formalnych, nie uwzględniając jednocześnie wymogów merytorycznych, a w szczególności nie biorąc pod uwagę czy zostały one spełnione, wykracza poza to, co jest niezbędne dla zapewnienia prawidłowego poboru podatku.

W konsekwencji, w ocenie Wnioskodawcy, dokonując analizy przepisów ustawy o VAT, Ordynacji podatkowej i Dyrektywy 112, a także biorąc pod uwagę aktualne stanowisko Ministra Finansów, orzecznictwo TSUE i NSA, należy stwierdzić, iż dla zastosowania stawki 0% przy wewnątrzwspólnotowej dostawie towarów wystarczającym jest, aby podatnik posiadał jedynie niektóre dowody, o jakich mowa w art. 42 ust. 3 ustawy, uzupełnione dokumentami wskazanymi w art. 42 ust. 11 ustawy lub innymi dowodami w formie dokumentów, o których mowa w art. 180 § 1 Ordynacji podatkowej, o ile łącznie potwierdzają one fakt wywiezienia i dostarczenia towarów będących przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy do nabywcy znajdującego się na terytorium państwa członkowskiego innym niż terytorium kraju.

W związku z powyższym, Spółka wnosi o potwierdzenie, że w stosunku do wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów udokumentowanej przez Wnioskodawcę w sposób opisany w Przypadkach 1 -3, w świetle art. 42 ust. 1 w zw. z przepisem art. 42 ust. 3 oraz z art. 42 ust. 11 ustawy o VAT, Wnioskodawca uprawniony będzie do zastosowania stawki VAT w wysokości 0%.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z dnia 14 marca 2012r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.