INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku sygnowanym datą 9 sierpnia 2013 r. (data wpływu 23 września 2013 r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży biletów wstępu na saunę – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 września 2013 r. został złożony ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku dla sprzedaży biletów wstępu na saunę.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, utworzoną przez Gminę, która posiada w Spółce 100% udziałów, która zrealizowała inwestycję w postaci budowy centrum sportowo-rekreacyjnego obejmującego kompleks rekreacyjno-wypoczynkowy (Aquapark), składający się z parku wodnego z typowymi dla takich obiektów atrakcjami, saunarium, obszaru wellness oraz basenu sportowego. Poza podstawową działalnością, tj. świadczeniem usług wstępu na basen, Spółka sprzedaje również usługi o charakterze „towarzyszącym”, w tym m.in. bilety/karnety wstępu na saunę, siłownię oraz strefę odnowy biologicznej SPA.

W zakresie swojej działalności Wnioskodawca będzie sprzedawał bilety obejmujące wstęp wyłącznie na saunę rozróżniając bilety normalne, ulgowe, rodzinne, grupowy pełny, grupowy ulgowy oraz grupowy uprzywilejowany. Zgodnie z ustalonym cennikiem Wnioskodawca w zakresie sprzedaży biletu wstępu na saunę przyjął stawkę 8% VAT, klasyfikując świadczone usługi jako „Pozostałe usługi związane z rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu” według poz. 186 załącznika nr 3 do UoVAT.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawca postąpił właściwie w zakresie zastosowania preferencyjnej stawki 8% w podatku od towarów i usług dla opodatkowania sprzedaży biletów wstępu na saunę...

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie sprzedaży biletu wstępu na saunę ma on prawo stosować preferencyjną stawkę w podatku VAT, w wysokości 8% zgodnie z art. 41 ust. 2 UoVAT oraz załącznikiem nr 3 do ww. ustawy.

Przede wszystkim uzasadniając swoje stanowisko Wnioskodawca wskazuje, że zgodnie z obowiązującym od 1 stycznia 2011 r. przepisem art. 5a UoVAT, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne. Art. 5a został dodany do UoVAT na podstawie art. 1 pkt 2 obowiązującej od 1 stycznia 2011 r. ustawy z dnia 29 października 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 226, poz. 1476).

Stosownie do art. 41 ust. 2 ustawy o VAT, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1. Natomiast zgodnie z art. 146a UoVAT, w okresie od 1 stycznia 2011 r. do 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%,
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Jak wskazuje Wnioskodawca, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (Dz.U. Nr 207, poz. 1293 ze zm. – dalej jako PKWiU) usługi wstępu na saunę należy według niego klasyfikować do celów statystycznych w zależności od tego czy mają one charakter samodzielnej usługi, czy też są elementem usługi kompleksowej. I tak, usługi wstępu na saunę, kiedy są one samodzielną usługą, klasyfikować należy pod kodem 93.29.19.0 – wg PKWiU 2008, a więc jako „Pozostałe usługi związane z rekreacją, gdzie indziej niesklasyfikowane”. Wskazać również należy, że wpływ na odpowiednią klasyfikację świadczonych usług może mieć przedmiot działalności danego podmiotu. W tym też zakresie, zgodnie z Krajowym Rejestrem Sądowym Wnioskodawca jako główny przedmiot działalności wskazał działalność obiektów sportowych (PKD 93.11.Z). Ponieważ zgodnie z wyjaśnieniami do tego kodu, w tym zakresie mieści się m.in. działalność obiektów sportowych, tj. np. basenów, to uznać należy, że obiekt w postaci Spółki z o.o. jest obiektem sportowym, o którym mowa zarówno w klasyfikacji PKD, jak i w PKWiU. Potwierdzają to również wyjaśnienia GUS, które wskazują, że: „obiektem sportowym jest zwarty zespół urządzeń terenowych oraz urządzeń przeznaczony do celów sportowych”.

W związku z powyższym zasadne byłoby wskazać, że usługa wstępu na saunę jako samodzielna usługa jest sklasyfikowana pod kodem 93.11.10.0, a więc jako „Usługi związane z działalnością obiektów sportowych”.

Niemniej jednak mając na uwadze stosowny zapis w KRS Wnioskodawcy, który stanowi, że prowadzi on także działalność w zakresie wskazanym pod kodem 93.29.Z, tj. „Pozostała działalność rozrywkowa i rekreacyjna”, wskazać należy, że samodzielna usługa wstępu na saunę winna być sklasyfikowana pod kodem 93.29.19.0, a więc jako „Pozostałe usługi związane z rekreacją, gdzie indziej niesklasyfikowane”.

Dodatkowo należy zauważyć, że obniżona stawka dotyczy „pozostałych usług związanych z rekreacją” (wyłącznie wstęp), bez względu na symbol PKWiU. Powstaje więc aktualne pytanie, co należy rozumieć pod pojęciem „pozostałych usług związanych z rekreacją”. Mając na uwadze fakt, że aktualnie zakres przedmiotowy ww. usług jest niezależny od klasyfikacji tych usług na gruncie PKWiU, sposób zakwalifikowania usług w zakresie sauny na gruncie klasyfikacji statystycznych nie może mieć jakiegokolwiek wpływu na definiowanie tych usług dla celów stosowania obniżonej stawki VAT. Skoro – zgodnie z wyraźnym wskazaniem ustawodawcy – nie jest zasadnym powoływanie się na klasyfikację, należy odwołać się do potocznego rozumienia pojęcia „rekreacji”. Zgodnie z definicją słownikową (Słownik Współczesnego Jęz. Polskiego, Warszawa 1996), rekreacja to – „forma aktywności podejmowana w wolnym czasie dla wypoczynku, wytchnienia, przyjemności, mająca na celu regenerację sił psychicznych, fizycznych oraz zapobieganie dalszemu zmęczeniu”. W świetle ww. definicji, nie ulega wątpliwości, że usługi wstępu do sauny – odpowiadają potocznemu rozumieniu pojęcia rekreacji. Natomiast zgodnie z interpretacją indywidualną Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu nr ILPP4/443-631/11-2/EWW (...) stawką podatku w wysokości 8% objęte zostały m.in. usługi związane z rekreacją, jednakże wyłącznie w zakresie wstępu. Dotyczy to m.in. wstępu na saunę. Jak zauważył Dyrektor Izby Skarbowej przepisy ustawy nie definiują pojęcia „wstępu”. W konsekwencji należy sięgnąć do wykładni językowej, aby poznać jego znaczenie. Jak wskazuje Słownik Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN SA, www.sjp.pwn.pl), pod pojęciem tym należy rozumieć „możliwość wejścia gdzieś”. Oznacza to, że preferencyjną stawkę podatku należy stosować w przypadku, gdy opłata za wstęp jest związana z dostępem do określonego obiektu, czy sprzętu różnego rodzaju, tak jak to ma miejsce w przypadku np. siłowni czy sauny. W sytuacji tego rodzaju opłaty nie ma natomiast znaczenia forma, w jakiej dokumentowane jest uiszczenie tej opłaty (karnet czy bilet). Pojęcia wstępu nie można, w ocenie powyższego Organu utożsamiać z „biletem wstępu/karnetem” uprawniającym do uczestniczenia w zajęciach sportowo-rekreacyjnych. Sytuacja taka ma miejsce wówczas, gdy bilet wstępu/karnet upoważnia osobę będącą w jego posiadaniu do uczestniczenia w zajęciach sportowo-rekreacyjnych pod kierunkiem wykwalifikowanego trenera lub innej osoby odpowiedzialnej za realizację określonego programu zajęć fizycznych. Z takiego względu opłaty (bilet wstępu/karnet) pobierane za uczestnictwo w zajęciach nie mogą być uznane za opłaty za wstęp, lecz udział w zajęciach. Tym samym sprzedaż usług wejścia do sauny, korzysta z preferencyjnej stawki VAT 8%, ponieważ jest to usługa w zakresie wstępu. Klient indywidualnie korzysta z pomieszczenia sauny. Dodatkowo przy świadczeniu usług związanych z rekreacją, od 1 stycznia 2011 r. nie ma znaczenia klasyfikacja PKWiU. Istotna jest nazwa usługi, co zostało uregulowane przez ustawodawcę w załączniku nr 3 do ustawy o VAT. WSA w Krakowie w wyroku z 28 września 2012 r. sygn. akt I SA/Kr 889/12 wskazał, że pojęcie „wstęp” lub „karta wstępu” nie wiąże się z wejściem gdzieś lub prawem uczestniczenia w czymś jedynie w sposób bierny. Powiązanie dwóch określeń znajdujących się w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT „usługi związane z rekreacją” i „w zakresie wstępu” wyklucza przyjęcie, że wstęp w zakresie usług związanych z aktywnym wypoczynkiem, jakim jest rekreacja, dotyczy wyłącznie „biernego” w nich uczestniczenia. Zdaniem Sądu wymienione w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT usługi są implementacją regulacji zawartej w załączniku III do Dyrektywy w sprawie VAT umożliwiającą państwu członkowskiemu stosowanie stawki obniżonej dla usług korzystania z obiektów sportowych (poz. 14), w zakresie wstępu na przedstawienia, do teatrów, cyrków, na targi, do wesołych miasteczek, parków rozrywki, na koncerty, do muzeów, ogrodów zoologicznych, kin, na wystawy oraz podobne imprezy i obiekty kulturalne (poz. 7) oraz wstępu na imprezy sportowe (poz. 13). W oparciu o powyższe, w opinii Sądu, „wstęp” przy pozostałych usługach rekreacyjnych mieści się w kategorii unijnej „korzystania z obiektów sportowych”, czyli również wstępu do tych obiektów w celu skorzystania ze znajdujących się tam urządzeń. Tym samym, w ocenie Spółki, na gruncie aktualnego stanu prawnego zasadnym jest stosowanie w przypadku sprzedaży biletów wstępu na saunę – stawki obniżonej na podstawie poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy – przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Na mocy art. 5a ustawy – towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zauważyć należy, że przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz wydane na jej podstawie rozporządzenia odwołują się do grupowań PKWiU przy ustalaniu preferencyjnych stawek podatkowych i zwolnień przedmiotowych. Prawidłowa pod względem klasyfikacji statystycznych identyfikacja towarów i usług stanowi warunek niezbędny do określenia wysokości opodatkowania podatkiem VAT w stosunku do towarów i usług dla których przepisy VAT powołują stosowną klasyfikację statystyczną.

Przy wyznaczaniu zakresu stosowania stawek obniżonych, w okresie od 1 stycznia 2011 r., wykorzystywana jest Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług, wprowadzona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) (Dz.U. Nr 207, poz. 1293 ze zm.).

Jednocześnie należy wskazać, że to podatnik jest zobowiązany do prawidłowego określenia przedmiotu opodatkowania, co wiąże się z prawidłowym zdefiniowaniem i zaklasyfikowaniem wykonywanych czynności.

Stosownie bowiem do pkt 1 Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Wynika to z faktu, że właśnie m.in. producent, bądź usługodawca posiada wszystkie informacje niezbędne do właściwego zaliczenia produktu, czy usługi do odpowiedniego grupowania PKWiU, tj. informacje dotyczące rodzaju użytego surowca, technologii wytwarzania lub przeznaczenia wyrobu, bądź zakresu świadczonych usług.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy – stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Na mocy art. 41 ust. 13 ustawy, towary i usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, niewymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej podlegają opodatkowaniu stawką w wysokości 22%, z wyjątkiem tych, dla których w ustawie lub przepisach wykonawczych określono inną stawkę.

Zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku, bądź zwolnienie od podatku.

I tak – w myśl art. 41 ust. 2 ustawy – dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.

Natomiast – stosownie do art. 146a pkt 1 i 2 ustawy – w okresie od 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:

1. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110 wynosi 23%;
2. stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
   
   

Z powyższego wynika, że w przypadku gdy ani ustawa, ani przepisy wykonawcze nie przewidują dla danego świadczenia obniżonej stawki, bądź zwolnienia należy je opodatkować według 23% stawki podatku.

W załączniku nr 3 do ustawy stanowiącym „Wykaz towarów i usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 7%” (w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r. – 8%), pod pozycją 186 zostały wymienione „Pozostałe usługi związane z rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu” – bez względu na symbol PKWiU.

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że stawką podatku obniżoną do wysokości 8% objęte zostały pozostałe usługi związane z rekreacją, jednakże wyłącznie w zakresie wstępu.

Obowiązujący od 1 lipca 2011 r. art. 32 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r. ustanawiającego środki wykonawcze do Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. L Nr 347, str. 1 ze zm.), wskazuje, że:

1. Usługi wstępu na imprezy kulturalne, artystyczne, sportowe, naukowe, edukacyjne, rozrywkowe lub podobne, o których mowa w art. 53 Dyrektywy 2006/112/WE, obejmują świadczenie usług, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę, w tym opłatę w formie abonamentu, biletu okresowego lub opłaty okresowej.
2. Ustęp 1 ma zastosowanie w szczególności do:
   1. prawa wstępu na spektakle, przedstawienia teatralne, występy cyrkowe, targi, do parków rozrywki, na koncerty, wystawy, jak również inne podobne wydarzenia kulturalne;
   2. prawa wstępu na wydarzenia sportowe, takie jak mecze lub zawody;
   3. prawa wstępu na wydarzenia edukacyjne i naukowe, takie jak konferencje i seminaria.
3. Ustęp 1 nie obejmuje korzystania z obiektów, takich jak sale gimnastyczne i inne, w zamian za opłatę.
   
   

Zatem z ww. przepisów rozporządzenia Rady wynika, że świadczenie usług wstępu, których podstawową cechą jest przyznawanie prawa wstępu w zamian za bilet lub opłatę obejmuje prawo wstępu na spektakle, występy cyrkowe, koncerty, wystawy, mecze, zawody, konferencje, seminaria.

Obecna linia orzecznicza sądów administracyjnych, powołując się m.in. na doktrynę prawa, akcentuje, że wykładnia prawa podatkowego, jak w ogóle wykładnia prawa, jest procesem kompleksowym, wymagającym równoczesnego stosowania co najmniej wszystkich trzech rodzajów wykładni: językowej, systemowej i funkcjonalnej. O ile wykładnia językowa powinna za każdym razem rozpoczynać proces wykładni, to jednak jej rezultat powinien zostać w dalszej kolejności skonfrontowany z efektem pozostałych metod wykładni. Owe pierwszeństwo nie oznacza bowiem, że uzyskane w ten sposób znaczenie przedmiotowego zwrotu jest ostateczne i poprawne.

Zgodnie z poglądem wyrażonym w uchwale składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 14 marca 2011 r. sygn. FPS 8/10: „w procesie wykładni prawa interpretatorowi nie wolno całkowicie ignorować wykładni systemowej lub funkcjonalnej poprzez ograniczenie się wyłącznie do wykładni językowej pojedynczego przepisu. Może się bowiem okazać, że sens przepisu, który wydaje się językowo jasny, okaże się wątpliwy, gdy go skonfrontujemy z innymi przepisami lub weźmiemy pod uwagę cel regulacji prawnej. (...) Żaden przepis prawa nie jest oderwaną jednostką, lecz występuje w pewnym kontekście systemowym – jest częścią określonego aktu normatywnego, który z kolei jest częścią określonej gałęzi prawa przynależącej do systemu prawa polskiego. Wykładając więc dany przepis prawa, należy brać pod uwagę jego relacje do innych przepisów danego aktu normatywnego (wykładnia systemowa wewnętrzna) oraz do przepisów zawartych w innych ustawach (wykładnia systemowa zewnętrzna). Tylko bowiem realizacja tej dyrektywy wykładni prawa, określanej jako argumentum a rubrica, gwarantuje zupełne i niesprzeczne odczytanie danej instytucji prawa z przepisów prawa (por. L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2010, s. 152 i n.)”.

Ponadto, co należy przy tym podkreślić, wykładni winna być poddana cała jednostka redakcyjna danego tekstu prawnego (artykuł, paragraf, ustęp, punkt itp.), a nie tylko jej część czy fragment. Ustalenie bowiem normy prawnej w oparciu o fragment przepisu, a nie jego całości, jest błędem pars pro toto (patrz B. Brzeziński, Podstawy wykładni prawa podatkowego, Oddk Spółka z o.o., Gdańsk 2008, str. 62).

Dlatego, w procesie wykładni treści poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług należy kierować się nie tylko wykładnią językową, ale także wykładnią systemową wewnętrzną, i to całego określenia „Pozostałe usługi związane z rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu”, a nie tylko jego wybranego zwrotu czy fragmentu.

Użycie przez ustawodawcę zwrotu znajdującego się po myślniku, tj. „wyłącznie w zakresie wstępu” ma istotne, wręcz decydujące, znaczenie przy rozpoznawaniu niniejszej sprawy. Dopisanie go bowiem spowodowało znaczne ograniczenie w zakresie objęcia opodatkowaniem preferencyjną stawką podatku VAT, wyłącznie co do samego wstępu. Daje ono jedynie możliwość wejścia i biernego uczestniczenia w usłudze związanej z rekreacją czy rozrywką, tj. przebywania, oglądania i słuchania, nabycie natomiast „pozostałej usługi związanej z rekreacją” bądź „usługi związanej z rozrywką i rekreacją” w szerszym zakresie niż „wstęp”, jest już opodatkowane stawką podstawową.

Gdyby ustawodawca chciał objąć preferencyjną stawką podatku od towarów i usług „pozostałe usługi związane z rekreacją” w szerszym zakresie aniżeli sam „wstęp” to bez wątpienia uczyniłby to, wskazując w poz. 186 załącznika do ustawy o podatku od towarów i usług tylko „pozostałe usługi związane z rekreacją”, pomijając całkowicie określenie „wyłącznie w zakresie wstępu”. Tym bardziej, że takie rozwiązanie ustawodawca zastosował do wielu rodzajów usług wymienionych w zał. nr 3 do tej ustawy; wskazać tu można chociażby poz. 179 ww. załącznika, w której wymieniono „usługi związane z działalnością obiektów sportowych”, obejmując tym samym wszystkie formy i kategorie usług sklasyfikowanych pod symbolem PKWiU 93.11.10.0. Skoro ustawodawca nie zdefiniował pojęcia „wstępu”, nie określił również ani form ani kategorii wstępu, to zasadnym stało się skorzystanie z definicji słownikowej, zgodnie z którą „wstęp” należy rozumieć jako możliwość wejścia „gdzieś” co nie jest równoznaczne możliwością korzystania z dostępnych tam możliwości. Opłata (bilet, karnet) za wstęp jest opłatą wnoszoną przez np. kibica, co do zasady, za uczestniczenie w imprezie poprzez np. oglądanie (bierne uczestnictwo).

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jest Spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, utworzoną przez Gminę, która posiada w Spółce 100% udziałów i zrealizowała inwestycję w postaci budowy centrum sportowo-rekreacyjnego obejmującego kompleks rekreacyjno -wypoczynkowy (Aquapark), składający się z parku wodnego z typowymi dla takich obiektów atrakcjami, saunarium, obszaru wellness oraz basenu sportowego. Poza podstawową działalnością, tj. świadczeniem usług wstępu na basen, Spółka sprzedaje również usługi o charakterze „towarzyszącym”, w tym m.in. bilety/karnety wstępu na saunę, siłownię oraz strefę odnowy biologicznej SPA. W zakresie swojej działalności Wnioskodawca będzie sprzedawał bilety obejmujące wstęp wyłącznie na saunę rozróżniając bilety normalne, ulgowe, rodzinne, grupowy pełny, grupowy ulgowy oraz grupowy uprzywilejowany. Zgodnie z ustalonym cennikiem Wnioskodawca w zakresie sprzedaży biletu wstępu na saunę przyjął stawkę 8% VAT, klasyfikując świadczone usługi jako „Pozostałe usługi związane z rekreacją – wyłącznie w zakresie wstępu” według poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT.

Zatem odnosząc się do kwestii sprzedaży biletów do sauny, odwołując do orzeczenia WSA w Gliwicach z 8 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1543/11, wskazać należy, że Sąd w tym wyroku, wskazał na brzmienie powoływanego powyżej art. 32 rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 282/2011 z dnia 15 marca 2011 r., jako aktu pomagającego w ustaleniu zakresu usług w zakresie „wstępu”. WSA zaznaczył, że pojęcia usług w zakresie wstępu, w kontekście rozpatrywanej normy prawnej wynikającej z treści poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy o VAT nie można utożsamiać z pojęciem „biletu wstępu” uprawniającego do uczestniczenia w zajęciach sportowo-rekreacyjnych, które prowadzone są na zasadzie czynnego uczestnictwa w nich. W związku z powyższym, przenosząc tezy wyroku na grunt przedmiotowej sprawy, opłata, na podstawie, których klient ma prawo do korzystania z pomieszczenia sauny nie jest tożsama z „opłatą w zakresie wstępu”. Poniesienie opłaty za skorzystanie z pomieszczeń sauny nie spowoduje, że usługobiorca nabędzie jakiekolwiek „prawo wstępu”. W zamian za wskazaną opłatę klient będzie miał prawo do skorzystania z pomieszczenia i urządzeń sauny. Zatem opłata za bilety wstępu do sauny nie uprawnia korzystającego do wstępu jedynie w sensie gdzieś, jak to ma miejsce m.in. w przypadku kupienia biletu do kina, lecz obejmuje również czynne korzystanie z pomieszczeń i znajdujących się tam urządzeń.

Ponadto należy zauważyć, że w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług nie definiuje się pojęcia „wstępu”. W konsekwencji należy sięgnąć do wykładni językowej, aby poznać jego znaczenie. Zgodnie z definicją zawartą w Słowniku Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN S.A., strona internetowa www.sjp.pwn.pl) pod pojęciem tym należy rozumieć „możliwość wejścia gdzieś, prawo uczestniczenia w czymś”.

Zatem przez wstęp należy rozumieć możliwość wejścia „gdzieś”, co nie jest równoznaczne z możliwością korzystania z dostępnych tam urządzeń. Opłata (bilet, karnet) za wstęp jest opłatą wnoszoną przez np. kibica co do zasady za uczestniczenie w imprezie poprzez np. oglądanie (uczestnictwo bierne). Z kolei bilet wstępu, np. do sauny, daje możliwość nie tylko wejścia do obiektu, ale przede wszystkim możliwość korzystania z dostępnych tam urządzeń.

Odnosząc opisane we wniosku zdarzenie przyszłe do przytoczonych powyżej przepisów prawa stwierdzić należy, że Wnioskodawca sprzedaje bilety upoważniające do korzystania z sauny, a zatem bilet upoważnia osobę będącą w jego posiadaniu do czynnego korzystania z pomieszczeń – sauny. Z tych też względów opłaty pobierane za korzystanie z sauny, nie mogą być uznane za opłatę za wstęp, lecz przede wszystkim za możliwość korzystania z ww. pomieszczenia, a więc czynne korzystanie z pomieszczeń, urządzeń znajdujących się w saunie. Zatem wstęp do sauny nie uprawnia korzystającego do wstępu jedynie w sensie „gdzieś”, jak to ma miejsce m.in. w przypadku kupienia biletu do kina. Na tak ścisłą wykładnię pojęcia „wstępu” wskazuje użycie w poz. 186 załącznika nr 3 do ustawy, słowa „wyłącznie”, którego znaczenie odnosi się do tych obiektów i stanów rzeczy, które są w nim wymienione (w przedmiotowej sprawie do „wstępu”).

W związku z tym Zainteresowanemu na sprzedaż biletów do sauny nie będzie przysługiwało uprawnienie do zastosowania preferencyjnej 8% stawki podatku od towarów i usług wynikającej z art. 41 ust. 2 w związku z pozycją 186 załącznika nr 3 ustawy. W konsekwencji Wnioskodawca winien opodatkować usługi, o których mowa powyżej podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Wobec powyższego, Wnioskodawca nie będzie mógł zastosować dla opodatkowania sprzedaży biletów wstępu na saunę 8% stawki podatku od towarów i usług wynikającej z art. 41 ust. 2 w związku z pozycją 186 załącznika nr 3 ustawy o podatku od towarów i usług, bowiem czynność ta powinna być opodatkowana podstawową stawką podatku VAT w wysokości 23%.

Dodatkowo tut. Organ wskazuje, że przywołana przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku interpretacja indywidualna jest rozstrzygnięciem w konkretnej sprawie osadzonej w określonym stanie faktycznym i do niego się zawężają, w związku z tym nie ma mocy powszechnie obowiązującego prawa.

Odnosząc się natomiast do powołanego w treści uzasadnienia wyroku polskiego sądu administracyjnego zauważyć należy, że przytoczone orzeczenie tut. Organ potraktował jako element argumentacji Wnioskodawcy, lecz nie mógł mieć on wpływu na ocenę prawną przedmiotowej sprawy. Nie negując tego orzeczenia jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego należy zwrócić uwagę, że Organ podatkowy jest zobowiązany traktować indywidualnie każdą sprawę.

Ponadto należy jednak podkreślić, że linia orzecznicza nie jest jednolita w tym zakresie, na co wskazuje chociażby powołany w interpretacji wyrok WSA w Gliwicach z 8 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Gl 1543/11.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację – w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.