Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/436-159/13/TJ
z 13 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 9 sierpnia 2013 r. (data wpływu 13 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie przedmiotu opodatkowania – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 13 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie przedmiotu opodatkowania.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny i zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, polski oddział spółki kapitałowej z siedzibą w Szwecji, pośredniczy w udzielaniu pożyczek społecznościowych w Polsce (tzw. social lending). W tym celu, prowadzi specjalny portal internetowy, na którym mogą się zarejestrować osoby zainteresowane udzielaniem pożyczek oraz osoby zainteresowane wzięciem pożyczki (dalej: "Członkowie").

Pożyczkobiorcami są Członkowie – osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, które pomyślnie przejdą weryfikację i złożą wniosek o pożyczkę.

Pożyczkodawcami mogą być Członkowie – osoby fizyczne nieprowadzące działalności gospodarczej, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą oraz spółki prawa handlowego w rozumieniu Kodeksu Spółek Handlowych.

Żeby złożyć wniosek o pożyczkę lub udzielić pożyczki, Członek musi posiadać własne konto na portalu, które otrzymuje się po rejestracji członkostwa oraz pomyślnym przejściu weryfikacji.

Przez rejestrację na portalu prowadzonym przez Wnioskodawcę oraz dokonanie wpłaty środków pieniężnych na specjalny rachunek bankowy wskazany przez Wnioskodawcę (dalej: "Rachunek do wpłat") uczestnicy wyrażają zgodę na warunki pożyczania wpłaconych środków.

Wnioskodawca nie jest i nie będzie stroną żadnej z umów pożyczki zawieranych za pośrednictwem portalu, działa wyłącznie jako pośrednik pomiędzy pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą oraz ustala zasady na jakich są udzielane pożyczki za pośrednictwem portalu Wnioskodawcy, poprzez ustalanie brzmienia i ewentualnych zmian ogólnych warunków użytkowania portalu prowadzonego przez Wnioskodawcę.

Wszystkie pożyczki, w których udzielaniu pośredniczy Wnioskodawca są pożyczkami z trzydziestodniowym (30-dniowym) okresem kredytowania. Dostępna jest opcja przedłużenia okresu kredytowania.

Stopę oprocentowania dla pożyczek określa Wnioskodawca – wedle własnego uznania – w ogólnych warunkach użytkowania portalu. Stopa procentowa jest taka sama dla wszystkich zawieranych w danym czasie umów pożyczki.

Wszyscy Członkowie mogą za pośrednictwem portalu Wnioskodawcy pożyczać pieniądze innym Członkom. Pożyczkodawcy wpłacają pieniądze na Rachunek do wpłat. Udział pożyczkodawcy w łącznym saldzie Rachunku do wpłat jest równy stosunkowi wpłat takiego pożyczkodawcy do wszystkich wpłat dokonanych przez Członków na Rachunek do wpłat. Dokonanie wpłaty środków pieniężnych na Rachunek do wpłat przez Członka oznacza wyrażenie zgody na warunki pożyczania wpłaconych środków.

Przez wpłatę środków na Rachunek do wpłat Członek wyraża zgodę na występowanie w roli pożyczkodawcy oraz zawieranie umów pożyczki z jednym lub wieloma pożyczkobiorcami, zgodnie ze stosownymi warunkami takich pożyczek i tym samym składa ofertę zawarcia jednej lub kilku umów pożyczki do maksymalnej wysokości kwoty środków pieniężnych wpłaconych na Rachunek do wpłat. Taka oferta złożona przez Członka jest aktualna do momentu wycofania przez niego środków pieniężnych z Rachunku do wpłat. Wnioskodawca, na mocy udzielonego przez Członka umocowania, doprowadza do zawarcia umów pożyczek. Wybór kwot pożyczek udzielonych z kwoty wpłaconej przez Członka oraz wybór pożyczkobiorców (będących Członkami) leży w gestii Wnioskodawcy.

Pożyczkodawca udziela Wnioskodawcy nieodwołalnego pełnomocnictwa do reprezentowania pożyczkodawcy we wszelkich sprawach związanych z umową pożyczki, w tym w szczególności do podpisywania wszystkich dokumentów, negocjowania wszystkich umów i zawierania transakcji związanych z umową pożyczki oraz reprezentowania pożyczkodawcy we wszystkich innych kwestiach związanych z relacją umowną pomiędzy pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą oraz do żądania od osób trzecich podjęcia wszelkich działań, do podjęcia których Wnioskodawca jest upoważniony zgodnie z umową pożyczki lub ogólnymi warunkami korzystania z usług Wnioskodawcy.

Z kwot wpłaconych przez pożyczkodawców na Rachunek do wpłat są udzielane pożyczki pożyczkobiorcom. Rola Wnioskodawcy polega na zarządzaniu płatnościami dokonywanymi przez pożyczkodawców oraz pożyczkobiorców. Wpłacone środki danego pożyczkodawcy na udzielanie pożyczek są dzielone pomiędzy jak największą liczbę pożyczkobiorców, a stronami danej umowy pożyczki może być, po stronie pożyczkodawców, nawet 50 Członków występujących w tej roli. Takie zarządzanie wpłatami pożyczkodawców pozwala na dywersyfikację ryzyka niespłacenia pożyczki przez pożyczkobiorcę po stronie pożyczkodawcy.

Aby uzyskać pożyczkę, Członek, który przeszedł weryfikację, składa wniosek o udzielenie pożyczki. Pozytywne rozpatrzenie takiego wniosku o udzielenie pożyczki skutkuje przedstawieniem pożyczkobiorcy oferty zawarcia umowy pożyczki, przedstawiającej warunki pożyczki. Z chwilą zaakceptowania warunków pożyczki, przez pożyczkobiorcę następuje przyjęcie oferty pożyczkodawcy (zgodnej z warunkami pożyczki) oraz zawarcie umowy pożyczki.

Umowa pożyczki jest zawierana pomiędzy pożyczkobiorcą a poszczególnymi podmiotami przyporządkowanymi jako pożyczkodawcy w części przypadającej na danego pożyczkodawcę. Umowa pożyczki zawierana pomiędzy pożyczkobiorcą a kilkoma pożyczkodawcami nie kreuje stosunku solidarności po stronie pożyczkodawców, stanowi wiązkę niezależnych stosunków prawnych pomiędzy pożyczkobiorcą a każdym z pożyczkodawców.

W umowach pożyczki nie jest ujawniana tożsamość pożyczkodawcy i pożyczkobiorcy, częściowo ze względów bezpieczeństwa, a częściowo ze względów praktycznych, ponieważ każda kwota pożyczona dla pożyczkobiorcy składa się z "wiązki" kilku umów z różnymi pożyczkodawcami.

Spłata pożyczki przez pożyczkobiorcę jest dokonywana na rachunek bankowy wskazany przez Wnioskodawcę (dalej: "Rachunek do spłat"), będący jednocześnie Rachunkiem do wpłat. Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązanie pożyczkobiorcy do spłaty jakichkolwiek kwot wobec pożyczkodawcy.

Wszelkie spłaty należności ze strony pożyczkobiorcy (tj. płatności kapitału i odsetek) wynikające z umów pożyczek są uznawane za środki Pożyczkodawców, aczkolwiek z potrąceniem odpowiednich opłat należnych Wnioskodawcy. Oprócz odsetek od pożyczki, pożyczkobiorca uiszcza również opłatę na rzecz Wnioskodawcy za administrowanie i zorganizowanie zawarcia umowy pożyczki w roli pośrednika.

W przypadku gdy pożyczkobiorca zalega ze spłatą pożyczki, Wnioskodawca jest uprawniony, aby w imieniu pożyczkodawcy przenieść całość lub część roszczeń pożyczkodawcy względem pożyczkobiorcy na firmę windykacyjną lub inną osobę trzecią, zgodnie z ustaleniami zawartymi w warunkach ogólnych użytkowania portalu. Ryzyko braku spłat przez pożyczkobiorców obciąża pożyczkodawców.

Wobec powyższego zadano następujące pytanie w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych:

Czy w związku z przechowywaniem przez Wnioskodawcę pieniędzy wpłaconych przez pożyczkodawców i pożyczkobiorców na rachunki bankowe będące własnością Wnioskodawcy, powstaje dla Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. j) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, przechowywanie przez Niego pieniędzy wpłaconych przez pożyczkodawców i pożyczkobiorców na specjalne, wydzielone rachunki bankowe będące własnością Wnioskodawcy nie może zostać uznane za depozyt nieprawidłowy, a w konsekwencji nie powstaje dla Wnioskodawcy obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. j) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. j) ustawy o podatku od czynności cywilnoprawnych (dalej: „ustawa o pcc”) podatkowi od czynności cywilnoprawnych podlegają umowy depozytu nieprawidłowego. W myśl art. 845 Kodeksu cywilnego – jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu (przepisy te zawarte są w art. 835 - 844 Kodeksu cywilnego). Wnioskodawca wyjaśnia, że depozyt nieprawidłowy uznawany jest albo za odmianę zwykłej umowy przechowania, instytucję odrębną od umowy pożyczki, albo odrębny typ umowy nazwanej. Uznaje się również, że depozyt nieprawidłowy (przechowanie nieprawidłowe) jest umową szczególnego rodzaju, zawierającą elementy przechowania i pożyczki. Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być wyłącznie pieniądze lub rzeczy oznaczone tylko co do gatunku. Osoba biorąca pieniądze (rzecz) do depozytu nieprawidłowego ma obowiązek oddać taką samą ilość pieniędzy (rzeczy), ale niekoniecznie tę samą.

Depozyt nieprawidłowy ma miejsce wtedy, gdy z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku. Upoważnienie do rozporządzania oddanymi na przechowanie pieniędzmi jest dla bytu umowy depozytu nieprawidłowego konieczne – sam fakt oddania na przechowanie pieniędzy nie tworzy bowiem jeszcze stosunku depozytu nieprawidłowego z prawem rozporządzania nimi. Przechowawca „nieprawidłowy" nabywa na własność przedmiot depozytu i może nim rozporządzać tak, jak w umowie pożyczki. Depozyt nieprawidłowy może być odpłatny lub nieodpłatny.

Na podstawie art. 4 pkt 7 ustawy o pcc obowiązek podatkowy ciąży, przy umowie depozytu nieprawidłowym, na przechowawcy.

Wobec powyższego Wnioskodawca wyjaśnia, że w przedstawionym we wniosku opisie stanu faktycznego, pożyczkodawcy wpłacają pieniądze na specjalny, wydzielony rachunek bankowy Wnioskodawcy – Rachunek do wpłat. Pożyczkobiorcy spłacają zaciągnięte pożyczki poprzez wpłatę pieniędzy na specjalny, wydzielony rachunek bankowy Wnioskodawcy zwany Rachunkiem do spłat.

Pieniądze są wpłacane przez Członków na Rachunek do wpłat oraz Rachunek do spłat w z góry określonym celu – pieniądze mają albo zostać przeznaczone na udzielanie pożyczek albo na spłatę zaciągniętych zgodnie z regulaminem portalu, podpisanymi umowami pożyczki oraz udzielonym Wnioskodawcy pełnomocnictwem.

Wnioskodawca jako podmiot, który pośredniczy w zawieraniu pożyczek społecznościowych oraz zarządza płatnościami dokonywanymi przez pożyczkodawców/pożyczkobiorców, nie może swobodnie dysponować wpłaconymi na Rachunek do wpłat i Rachunek do spłat pieniędzmi. Pieniądze wpłacane przez Członków są przeznaczone na konkretny cel – odpowiednio w celu udzielenia lub spłaty pożyczki, a Wnioskodawca, zgodnie z zasadami działania portalu, nie może ich przeznaczyć na inny cel. Wnioskodawca w rozporządzaniu pieniędzmi jest związany postanowieniami ogólnych warunków działania portalu oraz udzielonymi mu przez pożyczkodawców pełnomocnictwami do działania w ich imieniu. Tym samym, Wnioskodawca nie może swobodnie dysponować wpłaconymi na jego specjalne rachunki bankowe pieniędzmi.

W świetle przytoczonych argumentów Wnioskodawca uważa, że skoro nie może swobodnie dysponować środkami pieniężnymi wpłacanymi przez Członków na jego specjalne, wydzielone rachunki bankowe, to przechowywanie przez Wnioskodawcę wpłacanych przez Członków pieniędzy nie może zostać zakwalifikowane jako depozyt nieprawidłowy, stąd nie podlega opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

W myśl art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o podatku od czynności cywilnoprawnych (t. jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 101, poz. 649 ze zm.) podatkowi temu podlegają:

1. następujące czynności cywilnoprawne:
   
   
   
   1. umowy sprzedaży oraz zamiany rzeczy i praw majątkowych,
   2. umowy pożyczki pieniędzy lub rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku,
   3. (uchylona),
   4. umowy darowizny - w części dotyczącej przejęcia przez obdarowanego długów i ciężarów albo zobowiązań darczyńcy,
   5. umowy dożywocia,
   6. umowy o dział spadku oraz umowy o zniesienie współwłasności - w części dotyczącej spłat lub dopłat,
   7. (uchylona),
   8. ustanowienie hipoteki,
   9. ustanowienie odpłatnego użytkowania, w tym nieprawidłowego, oraz odpłatnej służebności,
   10. umowy depozytu nieprawidłowego,
   11. umowy spółki;
   
   
   
2. zmiany umów wymienionych w pkt 1, jeżeli powodują one podwyższenie podstawy opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych, z zastrzeżeniem ust. 3 pkt 4;
   
3. orzeczenia sądów, w tym również polubownych, oraz ugody, jeżeli wywołują one takie same skutki prawne, jak czynności cywilnoprawne wymienione w pkt 1 lub 2.

Zawarty w zacytowanym przepisie katalog czynności podlegających opodatkowaniu jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że tylko czynności enumeratywnie w nim wskazane mogą powodować powstanie obowiązku podatkowego w podatku od czynności cywilnoprawnych. Pamiętać przy tym należy, że o kwalifikacji określonej czynności prawnej, a w konsekwencji o jej podleganiu opodatkowaniu tym podatkiem decyduje jej treść (elementy przedmiotowo istotne), a nie nazwa. Tym samym, jeżeli strony zawierają umowę i układają stosunki w jej ramach w określony sposób to dla oceny, czy powstanie obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych, w związku z dokonaniem wskazanej w ustawie czynności, miarodajne będą rzeczywiste prawa i obowiązki stron tej umowy pozwalające na ich kwalifikację pod względem prawnym.

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca pośredniczy w udzielaniu pożyczek społecznościowych w Polsce (tzw. social lending). W tym celu, prowadzi specjalny portal internetowy, na którym mogą się zarejestrować osoby zainteresowane udzielaniem pożyczek oraz osoby zainteresowane wzięciem pożyczki (dalej: "Członkowie"). Wnioskodawca nie jest i nie będzie stroną żadnej z umów pożyczki zawieranych za pośrednictwem portalu, działa wyłącznie jako pośrednik pomiędzy pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą oraz ustala zasady na jakich są udzielane pożyczki za pośrednictwem portalu, poprzez ustalanie brzmienia i ewentualnych zmian ogólnych warunków użytkowania portalu. Wszyscy Członkowie mogą za pośrednictwem portalu Wnioskodawcy pożyczać pieniądze innym Członkom. Pożyczkodawcy wpłacają pieniądze na Rachunek do wpłat. Przez wpłatę środków na Rachunek do wpłat Członek wyraża zgodę na występowanie w roli pożyczkodawcy oraz zawieranie umów pożyczki z jednym lub wieloma pożyczkobiorcami, zgodnie ze stosownymi warunkami takich pożyczek i tym samym składa ofertę zawarcia jednej lub kilku umów pożyczki do maksymalnej wysokości kwoty środków pieniężnych wpłaconych na Rachunek do wpłat. Wybór kwot pożyczek udzielonych z kwoty wpłaconej przez Członka oraz wybór pożyczkobiorców (będących Członkami) leży w gestii Wnioskodawcy. Pożyczkodawca udziela Wnioskodawcy nieodwołalnego pełnomocnictwa do reprezentowania go we wszelkich sprawach związanych z umową pożyczki, w tym w szczególności do podpisywania wszystkich dokumentów, negocjowania wszystkich umów i zawierania transakcji związanych z umową pożyczki oraz reprezentowania pożyczkodawcy we wszystkich innych kwestiach związanych z relacją umowną pomiędzy pożyczkodawcą a pożyczkobiorcą oraz do żądania od osób trzecich podjęcia wszelkich działań, do podjęcia których Wnioskodawca jest upoważniony zgodnie z umową pożyczki lub ogólnymi warunkami korzystania z usług Wnioskodawcy. Rola Wnioskodawcy polega również na zarządzaniu płatnościami dokonywanymi przez pożyczkodawców oraz pożyczkobiorców. Umowa pożyczki jest zawierana pomiędzy pożyczkobiorcą a poszczególnymi podmiotami przyporządkowanymi jako pożyczkodawcy w części przypadającej na danego pożyczkodawcę. Spłata pożyczki przez pożyczkobiorcę jest dokonywana na rachunek bankowy wskazany przez Wnioskodawcę (dalej: "Rachunek do spłat"), będący jednocześnie Rachunkiem do wpłat. Wnioskodawca nie ponosi odpowiedzialności za zobowiązanie pożyczkobiorcy do spłaty jakichkolwiek kwot wobec pożyczkodawcy. Wszelkie spłaty należności ze strony pożyczkobiorcy (tj. płatności kapitału i odsetek) wynikające z umów pożyczek są uznawane za środki Pożyczkodawców, aczkolwiek z potrąceniem odpowiednich opłat należnych Wnioskodawcy. Oprócz odsetek od pożyczki, pożyczkobiorca uiszcza również opłatę na rzecz Wnioskodawcy za administrowanie i zorganizowanie zawarcia umowy pożyczki w roli pośrednika.

Wobec tak przedstawionego zagadnienia stwierdzić należy, że w związku z faktem, iż ustawa o podatku od czynności cywilnoprawnych nie definiuje czynności prawnych objętych opodatkowaniem, przy ich interpretacji odwołać się należy do znaczenia nadanego im w przepisach prawa cywilnego. Wskazać jednak należy, że użycie przez ustawodawcę podatkowego pojęcia prawnego z innej gałęzi prawa musi powodować ten skutek, że pojęcie to i związany z nim całokształt regulacji prawnych powinny być interpretowane z wykorzystaniem zasad wykładni właściwych dla prawa podatkowego. Konsekwencją powyższego jest fakt, że bez względu na dominujące dyrektywy wykładni gałęzi prawa, z którego pochodzi owo swoiste pojęcie, w procesie wykładni tego pojęcia dla potrzeb podatkowych należy stosować przede wszystkim dyrektywy wykładni językowej.

W związku z powyższym wyjaśnić należy, że stosownie do art. 845 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) jeżeli z przepisów szczególnych albo z umowy lub okoliczności wynika, że przechowawca może rozporządzać oddanymi na przechowanie pieniędzmi lub innymi rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku, stosuje się odpowiednio przepisy o pożyczce (depozyt nieprawidłowy). Czas i miejsce zwrotu określają przepisy o przechowaniu.

Z zacytowanego przepisu wynika, że polski ustawodawca przewidział możliwość zawarcia umowy upoważniającej przechowawcę do rozporządzania pieniędzmi lub rzeczami oznaczonymi tylko co do gatunku oddanymi na przechowanie. O tym, że umowa taka została zawarta decyduje wola stron albo przepisy prawa, gdyż tego rodzaju umowy nie można domniemywać. Instytucja depozytu nieprawidłowego nosi w sobie znamiona zarówno umowy przechowania jak i umowy pożyczki. Przedmiotem depozytu nieprawidłowego mogą być tylko pieniądze lub inne rzeczy oznaczone co do gatunku, co zbliża tę instytucję do umowy pożyczki. W odróżnieniu od niej depozyt nieprawidłowy jest czynnością prawną realną, która dochodzi do skutku dopiero po wręczeniu przechowawcy nieprawidłowemu znaków pieniężnych lub innych rzeczy określonych rodzajowo. Otrzymane rzeczy przechowawca nabywa na własność z obowiązkiem ich zwrotu, może również nimi swobodnie rozporządzać. Niemniej jednak jest to rodzaj umowy przechowania, o czym świadczy fakt umieszczenia tej konstrukcji prawnej w tytule dotyczącym przechowania, w związku z czym jej istotą jest przyjęcie przez przechowawcę obowiązku pieczy nad powierzoną mu rzeczą.

Przedstawione wyżej cechy czynności cywilnoprawnej, jaką jest depozyt nieprawidłowy, prowadzą do wniosku, że w omawianej sytuacji brak jest podstaw do przyjęcia, że dokonywane przez Wnioskodawcę czynności noszą jej znamiona. Jak wskazano bowiem w treści wniosku będące przedmiotem transakcji środki pieniężne na żadnym etapie transakcji nie stają się własnością Wnioskodawcy, jak również nie może on nimi swobodnie dysponować. Pośredniczy on jedynie w procesie zawierania umów pożyczek pomiędzy zarejestrowanymi na portalu Członkami jak również w przekazywaniu środków pieniężnych, będących ich przedmiotem. Tym samym nie można uznać, że w opisanej sytuacji, w związku z przechowywaniem środków pieniężnych na rachunku bankowym będącym własnością Wnioskodawcy, ciąży na Nim obowiązek podatkowy w podatku od czynności cywilnoprawnych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.