2013.11.12 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-686/13/KO
z 12 listopada 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 24 lipca 2013r. (data wpływu 29 lipca 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 25 października 2013r. (data wpływu 29 października 2013r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwoty stanowiącej równowartość opłaty, o której mowa w art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29 lipca 2013r. został złożony ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania kwoty stanowiącej równowartość opłaty, o której mowa w art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 25 października 2013r. (data wpływu 29 października 2013r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 15 października 2013r. znak: IBPP2/443-686/13/KO.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny/zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzi działalność w zakresie usług finansowych oraz usług pośrednictwa finansowego.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca m.in. nabywa wierzytelności (cesja wierzytelności zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego). Wnioskodawca nabywa wierzytelność bez oceny ryzyka jej ściągalności. Wnioskodawca nabywa wierzytelności w sposób definitywny (wierzytelność nie może zostać przeniesiona z powrotem na pierwotnego wierzyciela) jak również warunkowy (wierzytelność po spełnieniu umownych warunków może zostać przeniesiona na pierwotnego wierzyciela). Wszystkie wierzytelności nabywane są po cenie niższej niż ich nominalna wartość.
Wnioskodawca ma zamiar zawierać również ze swoimi kontrahentami umowy upoważnienia inkasowego. Na mocy umowy upoważnienia inkasowego Wnioskodawca nabędzie od kontrahenta uprawnienia do odzyskiwania wierzytelności oraz wszelkich praw z nich wynikających. Za wykonane czynności Wnioskodawca uzyska od swego kontrahenta wynagrodzenie określone w umowie jako część odzyskanej wierzytelności proporcjonalnie do odzyskanych kwot. Po otrzymaniu przez kontrahenta należnej mu na podstawie umowy kwoty Wnioskodawca nabędzie (w drodze cesji) nieodwołalnie prawo do pozostałej części należności oraz wszystkich przynależnych odsetek i innych opłat. Za wyświadczone usługi Wnioskodawca wystawi swojemu kontrahentowi fakturę VAT.

Pismem z dnia 25 października 2013 r. Wnioskodawca uzupełnił stan faktyczny/zdarzenie przyszłe następująco:

Ad II

Wnioskodawca nie jest wierzycielem, który spełnił swoje świadczenie, gdyż do świadczenia na rzecz dłużnika nie był on zobowiązany. Wnioskodawca, jak wskazał w treści wniosku, wstępuje w prawa wierzyciela na mocy umowy cesji (art. 509 Kodeksu cywilnego) lub umowy upoważnienia inkasowego.

Ad III

Wnioskodawca przeformułowuje pytanie nr 1. Wnioskodawca uzupełnia jednocześnie, że nowo sformułowane pytanie dotyczy obu sytuacji opisanych w poz. 68 w pkt 1 i 2 wniosku.

Jednocześnie Wnioskodawca stwierdza, że zdarzenie będące przedmiotem wniosku wpływa w sposób ewidentny na jego sytuację prawnopodatkową albowiem na mocy zawieranych ze swymi kontrahentami umów - cesji wierzytelności - w świetle przepisów Kodeksu cywilnego staję się wierzycielem, tj. wstępuje w stosunek prawny w miejsce dotychczasowego wierzyciela, stając się stroną tego stosunku.

Ad IV

Odpowiedź na IV pytanie organu została właściwie udzielona w pkt III, jednakże Wnioskodawca jeszcze raz podkreśla, że opłata o której mowa w art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych przypada mu jako wierzycielowi, albowiem na mocy zawieranych ze swymi kontrahentami umów - cesji wierzytelności - w świetle przepisów Kodeksu cywilnego staje się wierzycielem, tj. wstępuje w stosunek prawny w miejsce dotychczasowego wierzyciela, stając się stroną tego stosunku.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy opłata, o której mowa w art. 10 ustawy o terminach zapłaty, stanowiąca zryczałtowany koszt windykacji, podlega przepisom ustawy o podatku od towarów i usług?
Czy jeśli z umowy cesji wynika, że opłata o której mowa w art. 10 ww. ustawy przypada Wnioskodawcy (jako wierzycielowi), to czy podlega ona opodatkowaniu podatkiem VAT bez względu na fakt, czy wierzytelność może być przeniesiona z powrotem na pierwotnego wierzyciela, czy też nie?
Czy w przypadku zawarcia umowy upoważnienia inkasowego do podstawy opodatkowania podatkiem VAT usług wykonanych na rzecz kontrahenta przez Wnioskodawcę należy doliczyć opłatę o której mowa w art. 10 ww. ustawy, jeżeli z umowy upoważnienia inkasowego wynika, że należność ta przypada Wnioskodawcy, lub czy opłata ta podlega opodatkowaniu VAT z innego tytułu?

Stanowisko Wnioskodawcy:

1.Opłata stanowiąca zryczałtowany koszt windykacji nie podlega przepisom ustawy dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Zgodnie z art. 4 ustawy o terminach zapłaty, ustawa handlowych ma zastosowanie do umów, których przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony zawierają je w związku z wykonywaną działalnością. Opłata stanowiąca zryczałtowany koszt windykacji

przysługuje wierzycielowi (Wnioskodawcy) z tytułu rekompensaty za koszty odzyskania należności. Nie stanowi ona zatem ani odpłatnej dostawy towarów, ani odpłatnego świadczenia usług, dlatego też nie podlega ona przepisom ww. ustawy.

2.Jeśli z umowy cesji wynika, że opłata o której mowa w art. 10 ww. ustawy przypada Wnioskodawcy (jako wierzycielowi), to opłata ta nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT bez względu na możliwość późniejszego powrotnego przeniesienia własności wierzytelności na pierwotnego wierzyciela.

Zgodnie z art. 5 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Opłata o której mowa w art. 10 ustawy o terminach zapłaty przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszt odzyskiwania należności. Nie stanowi ona czynności o których mowa w art. 5 uVAT, dlatego też nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem VAT. Bez wpływu na powyższe pozostaje ewentualna możliwość powrotnego przeniesienia wierzytelności na pierwotnego wierzyciela, albowiem skutek danej czynności należy oceniać biorąc pod uwagę chwilę jej dokonania. W wyniku zawarcia umowy cesji Wnioskodawca nabywa uprawnienia wierzyciela, zatem przysługująca mu na mocy art. 10 ww. ustawy kwota nie wchodzi w zakres „usługi” o której mowa w art. 5 uVAT nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Jeśli z umowy upoważnienia inkasowego wynika, że opłata o której mowa w art. 10 ww. ustawy przypada Wnioskodawcy, to nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem VAT.

Zgodnie z art. 5 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Opłata o której mowa w art. 10 ustawy o terminach zapłaty przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszt odzyskiwania należności. Nie stanowi ona czynności o których mowa w art. 5 uVAT, dlatego też nie podlega ona opodatkowaniu podatkiem VAT i jako tak nie może być wliczona do podstawy opodatkowania przy świadczeniu usługi wynikającej z zawartej umowy upoważnienia inkasowego. W wyniku wykonania umowy upoważnienia inkasowego Wnioskodawca nabywa w drodze cesji uprawnienia wierzyciela, zatem przysługująca mu na mocy art. 10 ww. ustawy kwota nie wchodzi w zakres „usługi” którą świadczy on na rzecz zbywcy wierzytelności, nie może być ona doliczona do ceny tej „usługi”. Z powodów wskazanych wyżej nie może być ona również w inny sposób opodatkowania podatkiem VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Pod pojęciem towaru rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii (art. 2 pkt 6 ustawy).

Stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

W ramach systemu podatku VAT czynnościami podlegającymi opodatkowaniu są transakcje między stronami, przewidujące zapłatę ceny lub inne wynagrodzenie. Zatem jeżeli czynność polega jedynie na świadczeniu jednej ze stron, bez bezpośredniego wynagrodzenia, nie ma podstawy opodatkowania, w związku z czym świadczenie takie nie podlega podatkowi VAT.

Należy zauważyć, iż świadczenie usługi następuje „odpłatnie” w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, a zatem podlega opodatkowaniu, tylko jeżeli pomiędzy usługodawcą a usługobiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych, gdyż świadczenie otrzymywane przez usługodawcę stanowi rzeczywiste odzwierciedlenie wartości usługi świadczonej usługobiorcy. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT wymaga bezpośredniego związku między wyświadczoną usługą a otrzymanym wynagrodzeniem.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Przeniesienie praw do wierzytelności jako niematerialnych praw majątkowych, co do zasady, stanowi świadczenie usług w rozumieniu cyt. wyżej art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy.

Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Wskazać należy, że w przypadku zbycia wierzytelności własnych o świadczeniu usług można mówić jedynie w odniesieniu do nabywcy tych wierzytelności. Zbycie wierzytelności na rzecz osoby trzeciej najczęściej może mieć miejsce w sytuacji, gdy wierzyciel ma kłopoty z uzyskaniem od dłużnika zapłaty za sprzedane towary lub usługi.

Takie zbycie, z punktu widzenia pierwszego wierzyciela, nie jest sprzedażą towarów ani usług, lecz jednym ze sposobów otrzymania zapłaty za dokonaną wcześniej sprzedaż.

Celem i skutkiem takiej transakcji jest przejście wierzytelności na nabywcę. W wyniku tej transakcji przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Wierzytelność przechodzi na nabywcę w takim stanie, w jakim była w chwili zawarcia umowy o przelew, a więc ze wszystkimi związanymi z nią prawami i brakami (np. przedawnieniem). W przypadku sprzedaży wierzytelności własnej (przez pierwszego wierzyciela) nie można zakładać, iż czynność ta może być wykonywana w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W świetle powołanych wcześniej przepisów stwierdzić należy, iż czynności polegającej na zbyciu wierzytelności własnych nie można uznać za dostawę towaru, gdyż wierzytelność stanowi prawo majątkowe, które nie mieści się w dyspozycji art. 2 pkt 6 ustawy, określającego co należy rozumieć na potrzeby podatku od towarów i usług, pod pojęciem towaru. Zbycie wierzytelności własnej nie stanowi również świadczenia usługi, ponieważ jest ono jedynie przejawem wykonania prawa własności w stosunku do wierzytelności powstałej z innego tytułu (dostawy towaru lub świadczenia usługi).

Natomiast z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usługi dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności. Zakup wierzytelności stanowi usługę polegającą na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności, a jej nabywcą. Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności.

Wnioskodawca we wniosku wskazał, że prowadzi działalność w zakresie usług finansowych oraz usług pośrednictwa finansowego.

W ramach prowadzonej działalności Wnioskodawca m.in. nabywa wierzytelności (cesja wierzytelności zgodnie z art. 509 Kodeksu cywilnego). Wnioskodawca nabywa wierzytelność bez oceny ryzyka jej ściągalności. Wnioskodawca nabywa wierzytelności w sposób definitywny (wierzytelność nie może zostać przeniesiona z powrotem na pierwotnego wierzyciela) jak również warunkowy (wierzytelność po spełnieniu umownych warunków może zostać przeniesiona na pierwotnego wierzyciela). Wszystkie wierzytelności nabywane są po cenie niższej niż ich nominalna wartość.

Wnioskodawca ma zamiar zawierać również ze swoimi kontrahentami umowy upoważnienia inkasowego. Na mocy umowy upoważnienia inkasowego Wnioskodawca nabędzie od kontrahenta uprawnienia do odzyskiwania wierzytelności oraz wszelkich praw z nich wynikających. Za wykonane czynności Wnioskodawca uzyska od swego kontrahenta wynagrodzenie określone w umowie jako część odzyskanej wierzytelności proporcjonalnie do odzyskanych kwot. Po otrzymaniu przez kontrahenta należnej mu na podstawie umowy kwoty Wnioskodawca nabędzie (w drodze cesji) nieodwołalnie prawo do pozostałej części należności oraz wszystkich przynależnych odsetek i innych opłat. Za wyświadczone usługi Wnioskodawca wystawi swojemu kontrahentowi fakturę VAT.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że nie jest wierzycielem, który spełnił swoje świadczenie, gdyż do świadczenia na rzecz dłużnika nie był on zobowiązany. Wnioskodawca, wstępuje w prawa wierzyciela na mocy umowy cesji (art. 509 Kodeksu cywilnego) lub umowy upoważnienia inkasowego.

Wnioskodawca ponadto podkreślił, że opłata o której mowa w art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych przypada mu jako wierzycielowi, albowiem na mocy zawieranych ze swymi kontrahentami umów - cesji wierzytelności - w świetle przepisów Kodeksu cywilnego staję się wierzycielem, tj. wstępuje w stosunek prawny w miejsce dotychczasowego wierzyciela, stając się stroną tego stosunku.

Na podstawie art. 10 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz.U. z 2013 r., poz. 403) wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o którym mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, bez wezwania, przysługuje od dłużnika z tytułu rekompensaty za koszty odzyskiwania należności równowartość kwoty 40 euro przeliczonych na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne.

W przypadku gdy koszty odzyskiwania należności poniesione z tytułu opóźnień w zapłacie w transakcji handlowej przekroczą kwotę, o której mowa w ust. 1, wierzycielowi przysługuje zwrot tych kosztów, w tym kosztów postępowania sądowego, pomniejszonych o tę kwotę.

W świetle art. 7 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych - z wyłączeniem transakcji, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny - wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki w wysokości odsetek za zwłokę określanej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), chyba że strony uzgodniły wyższe odsetki, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

wierzyciel spełnił swoje świadczenie;
wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie albo wezwaniu, o którym mowa w art. 6 ust. 2 i 3.

Zgodnie z brzmieniem art. 8 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, w których dłużnikiem jest podmiot publiczny, wierzycielowi, bez wezwania, przysługują odsetki w wysokości odsetek za zwłokę określanej na podstawie art. 56 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, za okres od dnia wymagalności świadczenia pieniężnego do dnia zapłaty, jeżeli są spełnione łącznie następujące warunki:

wierzyciel spełnił swoje świadczenie;
wierzyciel nie otrzymał zapłaty w terminie określonym w umowie albo wezwaniu, o którym mowa w art. 6 ust. 2 i 3.

Art. 4 pkt 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych stanowi, że użyte w ustawie określenie transakcja handlowa oznacza umowę, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, jeżeli strony, o których mowa w art. 2, zawierają ją w związku z wykonywaną działalnością.

W rozumieniu art. 2 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych przepisy ustawy stosuje się do transakcji handlowych, których wyłącznymi stronami są:

przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów art. 4 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.);
podmioty prowadzące działalność, o której mowa w art. 3 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej;
podmioty, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. - Prawo zamówień publicznych (Dz.U. z 2010 r. Nr 113, poz. 759, z późn. zm.);
osoby wykonujące wolny zawód;
oddziały i przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych;
zagraniczni przedsiębiorcy, o których mowa w art. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne (Dz.U. z 1989 r. Nr 27, poz. 148, z późn. zm.), prowadzący przedsiębiorstwa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;
przedsiębiorcy z państw członkowskich Unii Europejskiej, państw członkowskich Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcarskiej.

Mając na uwadze przedstawiony stan prawny i opis sprawy należy stwierdzić, że Wnioskodawca nie jest wierzycielem o którym mowa w art. 7 ust. i art. 8 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. Wnioskodawca bowiem nie jest stroną transakcji handlowej, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi. Wnioskodawca nabywa tylko wierzytelność natomiast nie jest stroną transakcji handlowej. Wierzycielem, o którym mowa w art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych jest pierwszy wierzyciel będący stroną umowy, której przedmiotem jest odpłatna dostawa towaru lub odpłatne świadczenie usługi, zawieranej w związku z wykonywaną działalnością. A zatem opłata, o której mowa w art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych przysługuje pierwszemu (pierwotnemu) wierzycielowi, a nie Wnioskodawcy, który jest nabywcą wierzytelności od tego pierwotnego wierzyciela.

Należy przyjąć, że w sytuacji gdy następuje zbycie wierzytelności przez pierwotnego wierzyciela, opłata ta w odniesieniu do nowego (wtórnego) wierzyciela – w tej konkretnej sprawie jest nim Wnioskodawca – traci swój charakter jako opłaty należnej na mocy art. 10 ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych i należy ją uznać za należność związaną z usługą nabycia wierzytelności podlegającą opodatkowaniu na zasadach ogólnych.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku zdarzenia przyszłego stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin