INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 1 czerwca 2012 r. (data wpływu 6 czerwca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wliczenia wartości mandatu karnego do podstawy opodatkowania świadczonej usługi transportowej - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 czerwca 2012 r. został złożony wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie obowiązku wliczenia wartości mandatu karnego do podstawy opodatkowania świadczonej usługi transportowej.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Świadczy usługi transportowe. W miesiącu kwietniu 2012 r. świadczyła ww. usługę na rzecz polskiego zleceniodawcy. W trakcie wykonywania usługi, samochód został zatrzymany przez austriacki przygraniczny punkt kontrolny. Okazało się, że waga ładunku nie zgadzała się z dokumentami przekazanymi przez załadowcę, a samochód był przeładowany. Spółka została obciążona mandatem karnym. W związku z tym, że wina leżała po stronie zleceniodawcy, koszty mandatu zostały przeniesione na niego. Spółka wystawiła fakturę VAT za usługę transportową, dodając do podstawy opodatkowania także kwotę mandatu karnego i opodatkowując całość 23% podatkiem.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy Spółka prawidłowo postąpiła doliczając mandat karny do podstawy opodatkowania usługi...

Zdaniem Wnioskodawcy, postąpił nieprawidłowo doliczając mandat karny do podstawy opodatkowania, gdyż jest to należność publiczna, która nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług. Jednocześnie Spółka uważa, że powinna na koszty mandatu wystawić notę obciążeniową bez podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Przez sprzedaż – w myśl art. 2 pkt 22 ustawy - rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z treści art. 7 ust. 1 ustawy wynika, że przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (...).

Stosownie do treści art. 8 ust. 1 ww. ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Analizując art. 29 ust.1 w powiązaniu z art. 2 pkt 22 ustawy należy stwierdzić, że podstawą opodatkowania jest obrót, który stanowi kwotę należną z tytułu sprzedaży, a więc m. in. z tytułu odpłatnego świadczenia usług, pomniejszoną o podatek należny.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Spółka będąca podatnikiem podatku od towarów i usług świadczy usługi transportowe. W miesiącu kwietniu 2012 r. świadczyła usługę na rzecz polskiego zleceniodawcy. W trakcie jej wykonywania, samochód został zatrzymany przez austriacki przygraniczny punkt kontrolny. W związku z tym, że waga ładunku nie zgadzała się z dokumentami przekazanymi przez załadowcę (samochód był przeładowany), Spółka została obciążona mandatem karnym. W związku z tym, że wina leżała po stronie zleceniodawcy, koszty mandatu zostały przeniesione na niego. Spółka wystawiła fakturę VAT za usługę transportową, dodając do podstawy opodatkowania także kwotę mandatu karnego opodatkowując całość 23% podatkiem.

Biorąc pod uwagę powyższe oraz powołane wyżej przepisy należy stwierdzić, że w sytuacji, kiedy z zawartej umowy wynika, iż kwota należna Spółce z tytułu wykonania usługi transportu, kalkulowana jest w oparciu o wszystkie koszty związane z tą usługą, w tym koszty poniesionego mandatu, to zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, wartość mandatu jako element cenotwórczy ww. usługi, powinna być uwzględniona w podstawie opodatkowania. Dokumentem właściwym dla udokumentowania ww. usługi jest faktura VAT.

Jednocześnie należy podkreślić, iż kwota należna za wykonaną usługę oraz sposób jej wyliczenia winny wynikać z umowy zawartej pomiędzy stronami. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów cywilnoprawnych i przyjęty w nich sposób rozliczeń pomiędzy kontrahentami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w drodze postępowania podatkowego przeprowadzonego przez właściwy organ podatkowy pierwszej instancji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.