INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 02 marca 2012 r. (data wpływu 09 marca 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości kontynuacji umów leasingu operacyjnego w związku z nabyciem przedsiębiorstwa w drodze aportu – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 25 maja 2012 r. (data wpływu 30.05.2012 r.) – o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości:

• kontynuacji umów leasingu operacyjnego w związku z nabyciem przedsiębiorstwa w drodze aportu,
• zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów spłacanych przez Wnioskodawcę odsetek od przejętych w wyniku aportu przedsiębiorstwa kredytów i pożyczek.
  
  

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

W wyniku reorganizacji funkcjonowania spółek z Grupy N planowane jest wniesienie do Sp. z o.o. (dalej: Wnioskodawca) przedsiębiorstwa innej spółki kapitałowej należącej do Grupy N (dalej: Spółka). Reorganizacja ma na celu uproszenie struktury własnościowej w Grupie N; w efekcie przeprowadzonych działań Spółka stałaby się spółką holdingową posiadającą udziały / akcje w spółkach operacyjnych.

Działalność operacyjna byłaby realizowana przez spółki zależne. Planowane zmiany w zamierzeniu, poza uproszczeniem schematu organizacyjnego Grupy N, pozwolą na efektywniejsze zarządzanie poszczególnymi podmiotami wchodzącymi w skład Grupy N, a także optymalizację kosztów związanych z funkcjonowaniem poszczególnych podmiotów.

W wyniku aportu przedsiębiorstwa Spółki, na Wnioskodawcę przeniesione zostaną prawa i obowiązki wynikające z zawartych przez Spółkę umów, w tym prawa i obowiązki wynikające z umów leasingu samochodów osobowych, samochodów ciężarowych oraz koparek.

Ponadto, na Wnioskodawcę przeniesione będą prawa i obowiązki wynikające z zawartych przez Spółkę umów kredytów w rachunku bieżącym, umów kredytu obrotowego (odnawialnego), a także gwarancji bankowych, w których okres kredytowania wynosi od roku do trzech lat.

W piśmie uzupełniającym z dnia 25 maja 2012 r. doprecyzowano przedstawiony opis zdarzenia przyszłego wskazując, iż:

• okres od dnia przejęcia umów leasingu do dnia ich zakończenia nie będzie stanowić co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji leasingowanych samochodów osobowych, samochodów ciężarowych lub koparek,
• suma opłat w umowach leasingu (w okresie po cesji), pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, nie będzie odpowiadała co najmniej wartości początkowej leasingowanych samochodów osobowych, samochodów ciężarowych oraz koparek.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy po wniesieniu aportem przedsiębiorstwa w zamian za udziały do Wnioskodawcy oraz po przejęciu przez Wnioskodawcę umów leasingu (w wyniku aneksu lub cesji do umowy leasingu) zawartych wcześniej przez Spółkę, Wnioskodawca będzie mógł kwalifikować taką umowę jako podatkową umowę leasingu...
2. Czy odsetki od przejętych w wyniku aportu przedsiębiorstwa kredytów i pożyczek spłacane przez Wnioskodawcę od dnia dokonania aportu będą stanowiły koszt uzyskania przychodu...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie nr 1. Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 2 został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 05 czerwca 2012 r. nr ILPB4/423-94/12-5/DS.

Zdaniem Wnioskodawcy, analizę skutków podatkowych przejęcia przez Wnioskodawcę umów leasingu wchodzących w skład przedsiębiorstwa Spółki należy rozpocząć od przedstawienia cywilnoprawnych konsekwencji wstąpienia Wnioskodawcy do przedmiotowych umów w miejsce Spółki. Uzasadnia to fakt, iż ustawodawca, wprost w art. 17a pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397) odnosi się do cywilnoprawnej konstrukcji umowy leasingu.

Umowa leasingu jest umową nazwaną uregulowaną w 709¹ - 709¹⁸ ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.; dalej: KC).

Z analizy wskazanych przepisów wynika, że jest to umowa wzajemna oraz dwustronnie zobowiązująca. Co do zasady, skuteczne przeniesienie na osobę trzecią praw i obowiązków wynikających z takiej umowy wymaga dokonania „przelewu wierzytelności” (cesji) oraz „przejęcia długu” na podstawie przepisów 509 do 525 KC. Pogląd ten potwierdza m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 grudnia 2004 r. (sygn. akt I ACa 558/04).

Dokonanie w sposób skuteczny wskazanych czynności prawnych będzie skutkować przeniesieniem praw i obowiązków wynikających z pierwotnej umowy leasingu na podmiot trzeci - w rozpatrywanym przypadku na Wnioskodawcę.

Jak wskazuje się na to w doktrynie prawa cywilnego oraz w orzecznictwie sądowym, czynności prawne „przelewu wierzytelności” oraz „przejęcia długu” przez osobę trzecią powodują skuteczne wstąpienie tej osoby do danego stosunku zobowiązaniowego. Istotne jest, że zmiana taka ma charakter wyłącznie podmiotowy i pozostaje bez wpływu na podstawową treść danego stosunku prawnego, tj. danej umowy.

Powyższe, w zakresie instytucji „przelewu wierzytelności” potwierdza m.in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 września 2001 r. (sygn. akt I CKN 379/00), w którym stwierdzono, że:

„W wyniku przelewu wierzytelności w rozumieniu art. 509 k.c. przechodzi na nabywcę ogół uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki wiązał go z dłużnikiem.

Innymi słowy, stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie, natomiast zmienia się osoba uczestnicząca w nim po stronie wierzyciela”.

Z kolei, w zakresie instytucji „przejęcia długu” wypowiedział się m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 17 maja 2007 r. (sygn. akt III CSK 438/06), wskazując, iż:

„Przepis art. 519 § 1 k.c. i następne realizują model sukcesyjnego (translatywnego) przejęcia długu, który to model tym różni się od modelu nowacyjnej zmiany dłużnika, że zmiana dłużnika w odniesieniu do długu w wysokości określonej w umowie przejęcia nie narusza tożsamości dotychczasowego zobowiązania. Przejemca określonego długu zwalnia z długu, w zakresie określonym umową przejęcia dotychczasowego dłużnika, z zachowaniem jednak tożsamości przejmowanego zobowiązania i bez zmiany jego podmiotowej konfiguracji, w zakresie długu nieobjętego umową przejęcia”.

Z przytoczonego orzecznictwa wynika jednoznacznie, że zmiana podmiotowa w ramach umowy wzajemnie zobowiązującej, jaką bezsprzecznie jest umowa leasingu, pozostaje bez wpływu na treść samej umowy, tj. wzajemnych praw i obowiązków stron tej umowy.

Reasumując, należy wskazać, że wstąpienie nowego podmiotu do umowy leasingu nie skutkuje zmianą postanowień samej umowy oraz w żadnym razie nie może być interpretowane jako zawarcie nowej umowy leasingu.

Przedstawionego, cywilnoprawnego charakteru „cesji” umowy leasingu, połączonej z „przejęciem długu” nie można pominąć przy dokonywaniu podatkowej kwalifikacji takiej czynności na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się do podatkowych konsekwencji umowy leasingu, należy wskazać, że zgodnie z art. 17b ust. l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   
   

Tym samym, w sytuacji, gdy zostaną spełnione powyższe warunki, opłaty ustalone w umowie leasingu ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszty uzyskania przychodów korzystającego.

Możliwość zaliczenia do przychodów i kosztów odnosi się przy tej umowie do całej kwoty opłaty (raty leasingowej). Jednocześnie podkreślić należy, iż powyższe warunki odnoszą się wyłącznie do przedmiotu umowy leasingu - a mianowicie czasu jej trwania, określenia rzeczy lub praw, których dotyczy umowa oraz sumy opłat z tytułu umowy leasingu. Przepis ten, w przeciwieństwie do art. 17b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, określając warunki jakie musi spełniać umowa w żadnym miejscu nie odnosi się do osoby korzystającego, czy też osoby finansującego.

W związku z powyższym, należy uznać, iż fakt zawarcia aneksu lub cesji umowy leasingu, na mocy których Wnioskodawca wstąpi w prawa i obowiązki dotychczasowego korzystającego nie może być traktowany na gruncie przepisów podatkowych jako zawarcie nowej umowy leasingowej, lecz jako kontynuacja dotychczasowej umowy leasingu. Jeżeli więc umowa na moment jej zawarcia przez dotychczasowego leasingodawcę spełnia warunki do uznania jej za umowę leasingu w rozumieniu art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wówczas Wnioskodawca:

• będzie miał prawo do zaliczenia płaconych rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodu; na podstawie art. 16 ust. 3c ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie będzie w tym przypadku miało więc zastosowanie ograniczenie dla samochodów osobowych wykorzystywanych na podstawie umowy przewidziane w art. 16 ust. 1 pkt 51 tej ustawy (ograniczenie wynikające z prowadzonej kilometrówki);
• będzie miał do wykupu przedmiotu leasingu po cenie ustalonej w pierwotnych umowach bez ryzyka powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia.
  
  

Stanowisko powyższe potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny (dalej: WSA) w Białymstoku w wyroku z dnia 5 maja 2010 r. sygn. akt I SA/Bk 80/10:

„W myśl postanowień art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2, jeżeli umowa ta spełnia następujące warunki:

1. została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, = albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości, oraz
2. suma ustalonych w niej opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych
   
   

Przyjąć zatem należy, że jeżeli zostaną spełnione powyższe warunki, to opłaty ustalone w umowie leasingu ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy stanowią przychód finansującego i odpowiednio koszty uzyskania przychodów korzystającego.

Możliwość zaliczenia do przychodów i kosztów odnosi się przy tej umowie do całej kwoty opłaty (raty leasingowej). Jednocześnie podkreślić należy, na co nie zwrócił uwagi organ dokonujący indywidualnej interpretacji, iż powyższe warunki odnoszą się wyłącznie do przedmiotu umowy leasingu - a mianowicie czasu jej trwania, rzeczy lub praw, których dotyczy umowa, oraz sumy określonych opłat z jej tytułu. Przepis ten, w przeciwieństwie do art. 17b ust. 2 u.p.d.o.p., określając warunki jakie musi spełniać umowa w żadnym miejscu nie odnosi się do osoby korzystającego jak również osoby finansującego.

Nie można zgodzić się z organem podatkowym, iż umowa cesji leasingu stanowi kontynuację pierwotnej umowy jedynie na gruncie prawa cywilnego, natomiast na gruncie prawa podatkowego, jedynie wówczas, gdy zostają spełnione wszystkie warunki z art. 17b ust. 1 u.p.d.o.p. Jak wskazano powyżej, warunki uznania konkretnej umowy jako umowy leasingu operacyjnego dotyczą wyłącznie kwestii przedmiotowych umowy a zatem dokonanie zmian po stronie podmiotowej (zmiany osoby korzystającego) w żaden sposób nie wpływa na treść umowy i wynikające z niej prawa i obowiązki. Oznacza to, że po wstąpieniu do umowy nowego korzystającego nie ulegają zmianie podstawowe okresy trwania umowy, wysokość opłat, czy też przedmiot, którego umowa dotyczy. W dalszym ciągu finansujący będzie uprawniony do odsprzedaży przedmiotu leasingu nowemu korzystającemu na zasadach i w terminach określonych w umowie z poprzednim korzystającym”.

Zasadność przytoczonej argumentacji, została następnie potwierdzona w wyroku WSA w Białymstoku z dnia 8 czerwca 2011 r. (sygn. akt I SA/Bk 176/11).

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, cesja umowy leasingu pozostanie bez wpływu na jej podatkowy charakter, a umowa ta będzie nadal spełniać wymogi wskazane w art. 17b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Konsekwentnie, Wnioskodawca będzie uprawniony do:

• zaliczenia płaconych rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodu;
• wykupu przedmiotu leasingu po cenie ustalonej w pierwotnych umowach bez ryzyka powstania po stronie Wnioskodawcy przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Następstwo prawne polega na przejściu z jednego podmiotu na drugi określonych praw i obowiązków. W przypadku prawa podatkowego mamy do czynienia z pochodnym nabyciem praw, kiedy to następca prawny nabywa prawa i obowiązki przysługujące jego poprzednikowi prawnemu. Jest to nabycie translatywne, gdyż dotyczy praw poprzednio już istniejących. W prawie podatkowym z reguły ma miejsce następstwo prawne pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna), kiedy to mocą jednego zdarzenia prawnego dochodzi do nabycia całego lub części majątku, a nabywca wchodzi zarówno w prawa, jak i w obowiązki swego poprzednika prawnego.

Na gruncie przepisów podatkowych wstąpienie określonego podmiotu w prawa i obowiązki przewidziane w przepisach prawa podatkowego dopuszczalne jest wtedy, gdy istnieje podstawa prawna takiej sukcesji.

Sukcesja praw i obowiązków podatkowych musi opierać się na samodzielnej podstawie. Jeśli nie znajdziemy jej w prawie podatkowym nie możemy jej wywodzić z innej dziedziny prawa. Innymi słowy, gdy przepisy innych gałęzi prawa przewidują następstwo prawne, nie jest to jednoznaczne z istnieniem sukcesji podatkowej.

Tak więc, o ile cesja umowy leasingowej na gruncie prawa cywilnego może nie powodować zmian treści stosunku zobowiązaniowego, zmienia się jedynie podmiot umowy, nie oznacza to, że zdarzenie to będzie miało analogiczne skutki na gruncie prawa podatkowego. Strony umów cywilnoprawnych, w tym umowy leasingu, mogą dowolnie określać swoje wzajemne prawa i obowiązki, nie mogą jednak umową cywilnoprawną przenosić uprawnień (przywilejów) podatkowych.

Kwestie sukcesji prawnej na gruncie podatkowym uregulowane są przepisami Działu III Rozdziału 14 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), które określają przypadki sukcesji oraz katalog następców prawnych, którzy wstępują we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki.

W przepisach art. 93 - 93e Ordynacji podatkowej ustawodawca przedstawił katalog sytuacji, w których zachodzi sukcesja podatkowa, tj. sukcesja praw i obowiązków następców prawnych oraz podmiotów przekształcanych.

Zgodnie z art. 93 § 1 Ordynacji podatkowej, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku łączenia się:

1. osób prawnych,
2. osobowych spółek handlowych,
3. osobowych i kapitałowych spółek handlowych

– wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki każdej z łączących się osób lub spółek.

W myśl art. 93 § 2 tej ustawy, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do osoby prawnej łączącej się przez przejęcie:

1. innej osoby prawnej (osób prawnych);
2. osobowej spółki handlowej (osobowych spółek handlowych).
   
   

Stosownie natomiast do art. 93a § 1 tej ustawy, osoba prawna zawiązana (powstała) w wyniku:

1. przekształcenia innej osoby prawnej,
2. przekształcenia spółki niemającej osobowości prawnej

– wstępuje we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.

W myśl art. 93a § 2 ww. ustawy, przepis § 1 stosuje się odpowiednio do:

1. osobowej spółki handlowej zawiązanej (powstałej) w wyniku przekształcenia:
   1. innej spółki niemającej osobowości prawnej,
   2. spółki kapitałowej;
2. spółki niemającej osobowości prawnej, do której osoba fizyczna wniosła na pokrycie udziału wkład w postaci swojego przedsiębiorstwa.
   
   

Nadmienić przy tym należy, iż zgodnie z art. 93e Ordynacji podatkowej, przepisy art. 93 - 93d stosuje się w zakresie, w jakim odrębne ustawy, umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz inne ratyfikowane umowy międzynarodowe, których stroną jest Rzeczpospolita Polska, nie stanowią inaczej.

Oznacza to, że aby określić zakres przejmowanych przez następcę prawnego praw i obowiązków, należy dokonać oceny nie tylko przepisów Ordynacji podatkowej, ale także innych aktów prawnych.

Powołane przepisy Ordynacji podatkowej zawierają szczególną regulację wejścia we wszelkie prawa i obowiązki innego podatnika. Przepisy te nie znajdują jednak zastosowania w przedmiotowej sprawie, ponieważ nie przewidują następstwa w przypadku wniesienia aportem do spółki kapitałowej przedsiębiorstwa należącego do innej spółki kapitałowej.

Innymi słowy, w opisanym we wniosku zdarzeniu przyszłym, nie występuje sukcesja praw i obowiązków na gruncie przepisów prawa podatkowego.

Konsekwencją powyższego jest to, iż – w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, tj. w sytuacji wniesienia wkładu w postaci przedsiębiorstwa Spółki do Wnioskodawcy – na gruncie przepisów prawa podatkowego, Wnioskodawca nie wchodzi w prawa i obowiązki Spółki – strony umów leasingu operacyjnego, które będą „przejmowane” w ramach aportu przedsiębiorstwa. W takiej sytuacji przystąpienie Wnioskodawcy do umów leasingu operacyjnego na gruncie podatkowym należy rozpatrywać w kategoriach zawarcia nowych umów leasingowych. Tym samym, aby traktować je jako umowy leasingu konieczne jest spełnienie warunków określonych w art. 17b ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.).

Zgodnie z art. 17b ust. 1 ww. ustawy, opłaty ustalone w umowie leasingu, ponoszone przez korzystającego w podstawowym okresie umowy z tytułu używania środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych stanowią przychód finansującego i odpowiednio w przypadku, o którym mowa w pkt 1, koszt uzyskania przychodów korzystającego, z zastrzeżeniem ust. 2 i 3, jeżeli:

1. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym nie jest osoba wymieniona w pkt 2, została zawarta na czas oznaczony, stanowiący co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli przedmiotem umowy leasingu są podlegające odpisom amortyzacyjnym rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na okres co najmniej 10 lat, jeżeli jej przedmiotem są podlegające odpisom amortyzacyjnym nieruchomości;
2. umowa leasingu, w przypadku gdy korzystającym jest osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, została zawarta na czas oznaczony;
3. suma ustalonych opłat w umowie leasingu, o której mowa w pkt 1 lub 2, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   
   

W myśl art. 17c ww. ustawy, jeżeli po upływie podstawowego okresu umowy leasingu, o której mowa w art. 17b ust. 1, finansujący przenosi na korzystającego własność środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, będących przedmiotem tej umowy:

1. przychodem ze sprzedaży środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie sprzedaży; jeżeli jednak cena ta jest niższa od hipotetycznej wartości netto środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, przychód ten określa się w wysokości wartości rynkowej według zasad określonych w art. 14;
2. kosztem uzyskania przychodów przy ustalaniu dochodu ze sprzedaży jest rzeczywista wartość netto.
   
   

Z opisu zdarzenia przyszłego wynika jednak, iż w dacie planowanego wniesienia aportu, okres, jaki pozostanie do końca obowiązywania umów, będzie krótszy niż 40% normatywnego okresu amortyzacji leasingowanych samochodów osobowych, samochodów ciężarowych lub koparek. Jednocześnie suma opłat w umowach leasingu (w okresie po cesji), pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, nie będzie odpowiadała co najmniej wartości początkowej leasingowanych samochodów osobowych, samochodów ciężarowych oraz koparek.

Zatem, skoro nie zostaną spełnione przesłanki wynikające z art. 17b ust. 1 pkt 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, to opłaty ponoszone przez Wnioskodawcę nie mogą być odnoszone w koszty podatkowe stosownie do wskazanej regulacji. Jednocześnie w przedmiocie sprawy nie znajdzie zastosowania art. 17c ww. ustawy.

W takim stanie rzeczy, dla wydatków wynikających z umów leasingu, przejętych na podstawie aneksu lub cesji do tych umów, zastosowanie będą miały ogólne zasady zaliczania przychodów i kosztów do kategorii podatkowych w myśl art. 17l ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym do opodatkowania stron umowy zawartej na czas nieoznaczony lub na czas oznaczony, lecz niespełniającej warunków, określonych w art. 17b ust. 1 pkt 3 (…), stosuje się przepisy, o których mowa w art. 12 – 16, dla umów najmu i dzierżawy.

Mając więc na uwadze brzmienie powyższej regulacji oraz fakt, iż umowy leasingu, na dzień ich „przeniesienia”, nie będą spełniały warunków wynikających z art. 17b tej ustawy, należy – w analizowanej sytuacji – odpowiednio traktować takie umowy jak umowy najmu lub dzierżawy.

Reasumując, po wniesieniu aportem przedsiębiorstwa w zamian za udziały do Wnioskodawcy oraz po przejęciu przez Niego umów leasingu w drodze sporządzonych aneksów lub cesji umów, Wnioskodawca będący nowym korzystającym nie będzie mógł kwalifikować takich umów jako podatkowe umowy leasingu. W związku z tym, do zaliczania płaconych rat leasingowych do kosztów uzyskania przychodów zastosowanie znajdzie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, a do wykupu leasingowanych przedmiotów po cenie ustalonej w pierwotnych umowach może znaleźć zastosowanie art. 12 ust. 1 pkt 2 tej ustawy.

Dodatkowo należy wskazać, iż powołane w treści wniosku orzeczenia sądów administracyjnych nie mogą wpłynąć na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych orzeczeń, jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy stwierdzić, iż zdaniem tut. Organu, tezy badanych rozstrzygnięć nie mają zastosowania w przedmiotowym postępowaniu.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.