Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-719/13/MK
z 18 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 15 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 19 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych korzystania ze sprzętu należącego do firmy przez osoby zatrudnione w ramach kontraktów menedżerskich oraz umów o zarządzanie – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych korzystania ze sprzętu należącego do firmy przez osoby zatrudnione w ramach kontraktów menedżerskich oraz umów o zarządzanie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca na podstawie umów o współpracy (o zarządzaniu), kontraktów menedżerskich (czyli umów o świadczenie usług) powierza osobom trzecim zadania polegające m. in. na:

• zarządzaniu firmą Wnioskodawcy,
• koordynacji i nadzorowaniu działań operacyjnych;
• pozyskiwaniu klientów, negocjowaniu umów;
• administrowaniu powierzonym działem;
• realizacji strategii rozwoju Wnioskodawcy itp.
  
  

Kontrakt menedżerski został zawarty m.in. z członkiem zarządu spółki Wnioskodawcy (osoba ta nie prowadzi działalności gospodarczej). Natomiast umowy współpracy (o zarządzanie) zostały zawarte m.in. z szefami poszczególnych działów wyodrębnionych w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy i na podstawie tychże umów zarządzają oni poszczególnymi działami w firmie Wnioskodawcy (tutaj jedna z umów została zawarta z osobą prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą). Osoby zatrudnione na podstawie ww. umów nie podlegają kierownictwu Wnioskodawcy. Za wykonane zadania zarządzającemu/menedżerowi przysługuje wynagrodzenie stałe oraz zmienne (premia) w zależności od wyników. W każdej z ww. umów Wnioskodawca zobowiązał się do zapewnienia zleceniobiorcy wyposażenia w postaci samochodu, telefonu komórkowego oraz komputera przenośnego. Przedmioty te mają służyć wyłącznie do pracy wykonywanej na rzecz Wnioskodawcy. Zarządzający/zleceniobiorca nie może korzystać z ww. narzędzi w innym celu aniżeli świadczenie usługi na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca pokrywa koszty eksploatacji mienia powierzonego zarządzającym o ile korzystanie z tego mienia służy wykonywaniu usługi na rzecz Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy Wnioskodawca jako płatnik jest zobowiązany doliczyć do podstawy wymiaru podatku dochodowego zarządzającego/menedżera również wartość nieodpłatnych świadczeń (np. samochodu, telefonu, itd.) zagwarantowanych w umowie o świadczenie usług, tym samym czy świadczenia te będą stanowiły przychód dla zarządzającego/menedżera?

W ocenie Wnioskodawcy, nie jest on zobowiązany jako płatnik do podstawy wymiaru podatku z tytułu działalności wykonywanej osobiście przez zarządzającego/menedżera doliczyć wartości świadczeń w postaci udostępnienia samochodu służbowego, telefonu czy też laptopa. Świadczenia te nie stanowią dla ww. osób przychodu do opodatkowania. Zgodnie z przepisem art. 13 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do przychodów z działalności wykonywanej osobiście zalicza się przychody uzyskane m.in. na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej. Do przychodów z działalności wykonywanej osobiście przez członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością (art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) należy zaliczyć wynagrodzenie otrzymywane w związku z pełnieniem tej funkcji na podstawie samego tylko aktu ustanowienia, tj. bez nawiązania odrębnego stosunku zatrudnienia (por. wyrok NSA z 5. lipca 1999 r. I SA/Ka 2233/97). W przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą, które w ramach tego przedsiębiorstwa zawarły umowę o zarządzanie przedsiębiorstwem przychody z tytułu tejże umowy zaliczane są do źródła przychodów określonego w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kontrakt menedżerski jest umową nienazwaną.

Istotą tej umowy jest świadczenie szeroko pojętych usług zarządczych. Treścią obowiązków menedżera jest zarząd podmiotem gospodarczym. W niniejszej sprawie w każdej z umów w zakresie obowiązków znajduje się zarządzanie firmą Wnioskodawcy (jak np. w umowie z członkiem zarządu) czy też poszczególnym działem funkcjonującym w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy (pozostałe umowy). Jednocześnie przepis art. 11 ust. 1 ustawy stanowi, iż przychodami (z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 - w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 oraz art. 20 ust. 3 ustawy), są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wnioskodawca uzasadnia, że jak wynika z literalnej wykładni ostatniego z powołanych przepisów, aby wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń stanowiła przychód, świadczenia te muszą zostać faktycznie otrzymane przez osobę, na rzecz której są dokonywane. Taką interpretację potwierdza również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 lutego 1997 r. zgodnie z którym „z redakcji przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. Nr 90, poz. 416 z późn. zm.) wynika, że do świadczeń w naturze odnosi się wyłącznie pojęcie „otrzymanych”.

Zatem przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 będą wyłącznie wartości otrzymanych świadczeń w naturze, a nie - jak wymaga tego przepis w stosunku do pieniędzy i wartości pieniężnych - również postawionych do dyspozycji podatnika”.

W świetle powyższego Wnioskodawca stwierdza, iż na gruncie przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podstawową przesłanką powstania przychodu jest zatem fakt otrzymania świadczenia. Stawianie tezy o powstaniu przychodu z tytułu świadczeń w naturze lub innych nieodpłatnych świadczeń u podatnika, który nie jest beneficjentem tych świadczeń (tzn. nie odnosi w ich rezultacie żadnych wymiernych korzyści finansowych), nie znajduje żadnych podstaw prawnych.

NSA w wyroku z dnia 24 stycznia 2013 r. II FSK1064/11 stwierdził:

1. Skoro ustawodawca rozróżnia w art. 11 ust. 1 ww. ustawy dwa znaczenia słów „otrzymać” i „postawić do dyspozycji”, oznacza to, że zwrot „otrzymać” nie może być rozumiany jako „postawić do dyspozycji”. Nie można więc zwrotów tych utożsamiać, gdyż zbędne okazałoby się ich rozróżnienie w ustawie podatkowej. W konsekwencji w odniesieniu do świadczeń w naturze (innych nieodpłatnych świadczeń) przychód podatkowy powstaje wówczas, gdy nie są one tylko postawione do dyspozycji podatnika lecz zostały przez niego otrzymane.
2. Zwrot „otrzymane” odnosi się zarówno do samego faktu uzyskania świadczenia, jak i jego wielkości.
   
   

Nie jest zatem dopuszczalna wykładnia art. 11 ust. 1 ustawy, zgodnie z którą osoba fizyczna, zarządzająca przedsiębiorstwem osoby prawnej na podstawie stosownej umowy, zawsze uzyskuje przychód z tytułu korzystania z majątku zarządzanego przedsiębiorstwa. Wykładnia taka mogłaby być zasadna jedynie wówczas, gdyby słuszne było założenie, iż składniki przedsiębiorstwa Spółki, wykorzystywane przez menedżera, z definicji służą jego osobistej korzyści.

Wnioskodawca zauważa, że założenie takie jest niedopuszczalne w stanie faktycznym będącym przedmiotem niniejszego wniosku, gdyż zarówno zawarty między Spółką a menedżerem kontrakt menedżerski jak i sposób jego realizacji w praktyce, wskazują, że przedsiębiorstwo Spółki jest wykorzystywane przez menedżera wyłącznie do celów związanych z zarządzeniem działalnością Spółki. Tym samym, tak długo jak przedsiębiorstwo Spółki nie jest wykorzystywane przez menedżera do celów prywatnych (a więc w sposób pozwalający na osiągnięcie osobistej korzyści majątkowej), po stronie menedżera nie może powstać żaden przychód z tytułu nieodpłatnego świadczenia, gdyż nie tylko nie mamy tu do czynienia z jakimkolwiek „świadczeniem”, którego beneficjentem miałby być menedżer, ale też nie sposób mówić o faktycznym otrzymaniu takiego „świadczenia”.

Zdaniem Wnioskodawcy, prezentowane stanowisko zostało także zaaprobowane przez Ministerstwo Finansów. W wyjaśnieniach z lutego 2013 r. Minister podkreślił, że udostępnienie majątku tylko i wyłączenie w celu zarządzania przedsiębiorstwem zlecającego nie może stanowić nieodpłatnego świadczenia. Udostępniony menedżerowi sprzęt stanowi zabezpieczenie możliwości realizacji kontraktu i korzystanie z niego przez menedżera może podlegać opodatkowaniu tylko w sytuacji wykorzystywania go do celów osobistych.

Stanowisko Wnioskodawcy zostało potwierdzone m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 3 czerwca 2013 r. ITPB2/415-259/13/IB.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie wskazać należy, iż przedmiotem niniejszej interpretacji jest wyłącznie kwestia dotycząca skutków podatkowych korzystania ze sprzętu należącego do firmy przez osoby zatrudnione w ramach kontraktów menedżerskich oraz umów o zarządzanie zgodnie ze sformułowanym pytaniem jak i zawartym we wniosku stanowiskiem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Ustawodawca, w art. 10 ust. 1 pkt 2 powołanej ustawy, wyróżnia jako odrębne źródło przychodów działalność wykonywaną osobiście.

Zgodnie z art. 13 pkt 9 ww. ustawy za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej - z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 7.

Oznacza to, że przychody uzyskane z tych tytułów stanowią zawsze przychody z działalności wykonywanej osobiście, nawet jeżeli tego rodzaju umowy zawierane są w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej.

Wyjątek, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, oznacza, że przychody podatnika, który na podstawie kontraktu menedżerskiego lub umowy o podobnym charakterze powołany został np. do składu zarządu, rady nadzorczej, komisji lub innych organów stanowiących osoby prawnej, są przychodami w rozumieniu art. 13 pkt 7, a nie art. 13 pkt 9 powołanej ustawy.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W myśl art. 11 ust. 2 ww. ustawy wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Przepis art. 11 ust. 2a ww. ustawy stanowi, iż wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia - według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu;
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku - według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
4. w pozostałych przypadkach - na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika (art. 11 ust. 2b ww. ustawy).

W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika.

W prawie cywilnym pojęcie „świadczenia” rozpatruje się na tle stosunku zobowiązaniowego w ten sposób, że przez świadczenie rozumie się zachowanie dłużnika zgodne z treścią zobowiązania i polegające na zadośćuczynieniu podlegającego ochronie interesowi wierzyciela (art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.)). Najogólniej rzecz biorąc świadczenie polegać może na zachowaniu się czynnym - działaniu lub zachowaniu się biernym, tj. zaniechaniu, czyli powstrzymywaniu się od jakiegoś działania.

Pojęcie nieodpłatnego świadczenia dla celów podatkowych ma jednak szerszy zakres niż w prawie cywilnym. I tak przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne (tj. nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu) przysporzenie majątku, mające konkretny wymiar finansowy. Innymi słowy, pod pojęciem tym należy rozumieć każde działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest nie związane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy (uchwała NSA z dnia 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02).

W doktrynie prawa podatkowego oraz orzecznictwie sądów administracyjnych wskazuje się, iż na pojęcie „nieodpłatnego świadczenia” składają się łącznie dwa elementy: po pierwsze chodzi o wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, w wyniku których podatnik otrzymuje w sposób nieodpłatny, tj. nie związany z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy, oraz po drugie takie przysporzenie majątkowe jest uzyskiwane kosztem innego podmiotu.

Świadczenia nieodpłatne to szczególnego rodzaju świadczenia, w przypadku których otrzymujący odnosi określoną korzyść pod tytułem darmym, co oznacza, że nie świadczy nic w zamian. Świadczenie ma charakter nieodpłatny tylko wówczas, gdy otrzymujący w związku z wykonanym na jego rzecz świadczeniem nie świadczy niczego w zamian ani obecnie, ani też w przyszłości. Przychód może być wyrażony wyłącznie w pieniądzu. Stąd też przychodem są nie tyle same świadczenia, lecz ich wartość.

Przychód z tytułu otrzymanych nieodpłatnie rzeczy lub praw oraz wartości innych nieodpłatnych świadczeń powstaje w przypadku, gdy podatnik otrzymuje rzecz, prawo lub innego rodzaju świadczenie w sposób nieodpłatny, podczas gdy w warunkach rynkowych otrzymanie tego rodzaju świadczenia odbywałoby się z zachowaniem odpłatności. W szczególności, zgodnie z art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się – za wyjątkiem przypadków określonych w pkt 1-3 – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca na podstawie umów o współpracy (o zarządzaniu), kontraktów menedżerskich (czyli umów o świadczenie usług) powierza osobom trzecim zadania polegające m.in. na zarządzaniu firmą, koordynacji i nadzorowaniu działań operacyjnych, pozyskiwaniu klientów, negocjowaniu umów, administrowaniu powierzonym działem, realizacji strategii rozwoju Wnioskodawcy, itp.

Kontrakt menedżerski został zawarty m.in. z członkiem zarządu spółki (osoba ta nie prowadzi działalności gospodarczej). Natomiast umowy współpracy (o zarządzanie) zostały zawarte m.in. z szefami poszczególnych działów wyodrębnionych w przedsiębiorstwie Wnioskodawcy i na podstawie tychże umów zarządzają poszczególnymi działami w firmie (tutaj jedna z umów została zawarta z osobą prowadzącą jednoosobową działalność gospodarczą). Osoby zatrudnione na podstawie ww. umów nie podlegają kierownictwu Wnioskodawcy. Za wykonane zadania zarządzającemu/menedżerowi przysługuje wynagrodzenie stałe oraz zmienne (premia) w zależności od wyników. W każdej z ww. umów Wnioskodawca zobowiązał się do zapewnienia zleceniobiorcy wyposażenia w postaci samochodu, telefonu komórkowego oraz komputera przenośnego. Przedmioty te mają służyć wyłącznie do pracy wykonywanej na rzecz Wnioskodawcy. Zarządzający/zleceniobiorca nie może korzystać z ww. narzędzi w innym celu aniżeli świadczenie usługi na rzecz Wnioskodawcy. Wnioskodawca pokrywa koszty eksploatacji mienia powierzonego zarządzającym o ile korzystanie z tego mienia służy wykonywaniu usługi na rzecz Wnioskodawcy.

Jak zatem wynika ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Wnioskodawca zobowiązał się do zapewnienia zleceniobiorcy (zarządzającemu) wyposażenia w postaci samochodu, telefonu komórkowego oraz komputera przenośnego. Przedmioty te mają służyć wyłącznie do pracy wykonywanej na rzecz Wnioskodawcy. Zarządzający/zleceniobiorca nie może korzystać z ww. narzędzi w innym celu aniżeli świadczenie usługi na rzecz Wnioskodawcy.

W przypadku takiego udostępnienia i wykorzystywania składników majątkowych nie sposób uznać, iż wskazane powyżej osoby – zarządzający/menedżer – uzyskują przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Umożliwienie zarządzającym/menedżerom korzystanie ze sprzętu należącego do firmy, w której są zatrudnieni na podstawie umów o współpracy (o zarządzaniu) i kontraktów menedżerskich (umów o świadczenie usług), należy traktować jako formę zabezpieczenia przez firmę realizacji ww. umów i kontraktów. Osoby te uzyskiwałby nieodpłatne świadczenia w sytuacji, gdyby osoby te korzystały z tych składników majątku dla celów prywatnych, natomiast Spółka ponosiłaby koszty takiego korzystania w całości lub w części.

Należy bowiem wyróżnić dwa przypadki:

1. gdy składnik majątkowy wykorzystywany jest jako narzędzie pracy (służy tylko celom służbowym) - wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, nie stanowią przychodu z tytułu nieodpłatnych świadczeń;
2. gdy składnik majątkowy służy osobistej korzyści podatnika i realizacji jego prywatnych celów - wydatki ponoszone przez Spółkę, związane z jego udostępnieniem i eksploatacją, stanowią przychody (zarządzających/menedżerom) w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
   
   

Biorąc powyższe pod uwagę stwierdzić należy, iż Wnioskodawca jako płatnik nie jest zobowiązany doliczać do podstawy opodatkowania (do przychodu z danego źródła przychodów) zarządzającego/menedżera wartości świadczeń w postaci udostępnienia samochodu służbowego, telefonu, czy laptopa zagwarantowanych w umowie o świadczenie usług, ponieważ – jak wykazano powyżej – świadczenia te nie są nieodpłatnymi świadczeniami i w związku z tym nie stanowią przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji organów podatkowych należy stwierdzić, że interpretacje te zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.