Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-668/13/AP
z 7 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z 8 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 9 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki komandytowej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej znaku towarowego, o którym mowa we wniosku – jest nieprawidłowe,
• sposobu ustalenia wartości początkowej ww. znaku towarowego – jest bezprzedmiotowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej w formie spółki komandytowej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej znaku towarowego, o którym mowa we wniosku oraz sposobu ustalenia wartości początkowej ww. znaku towarowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 30 grudnia 2010 r. Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, aktem notarialnym wniósł do spółki komandytowej aport w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego. Przedmiotem aportu był m.in. znak towarowy słowny, którego wartość wynosiła 725.000 zł. Wyceny znaku towarowego dokonał doradca finansowy. Przedmiotowego znaku towarowego Wnioskodawca nie amortyzował, tj. nie wpisał go do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych ponieważ ten znak wytworzył we własnym zakresie. Znak towarowy (tj. prawo ochronne do znaku towarowego) został wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych spółki komandytowej w dniu 31 grudnia 2010 r., a do wyceny znaku towarowego została użyta metoda opłat licencyjnych. Dnia 29 listopada 2010 r. Wnioskodawca złożył podanie o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy słowy. Urząd Patentowy RP (dalej: „UPRP”) dnia 27 lutego 2012 r. wydał decyzję o udzieleniu prawa ochronnego na ww. znak towarowy słowny na rzecz Wnioskodawcy. Świadectwo ochronne potwierdzające udzielenie ww. prawa na znak towarowy zostało wydane dnia 9 lipca 2012 r. W świadectwie ochronnym jest napisane:” „prawo ochronne trwa od 29 listopada 2010 r.” W związku z aportem dnia 30 grudnia 2010 r. znaku towarowego z prowadzonej przez Wnioskodawcę jednoosobowo działalności do spółki komandytowej, spółka ta złożyła wniosek do Urzędu Patentowego o dokonanie zmiany uprawnionego w rejestrze UPRP do ww. znaku towarowego słownego. Do dnia złożenia wniosku o interpretację indywidualną, spółka komandytowa nie otrzymała decyzji z UPRP o zmianie uprawnionego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Od kiedy spółka komandytowa może amortyzować wniesiony aportem znak towarowy (prawo ochronne na znak towarowy) a Wnioskodawca, będący komandytariuszem w tej spółce, rozliczyć jako koszty uzyskania przychodów amortyzację znaku towarowego zgodnie z art. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy wniesiony aportem znak towarowy (tj. prawo ochronne na znak towarowy) może być amortyzowany przez spółkę komandytową, do której został wniesiony aport, od wartości początkowej określonej jako wartość znaku, ustalonej w wycenie na dzień wniesienia aportu?
   
   

Ad. 1.

Zdaniem Wnioskodawcy, spółka komandytowa może amortyzować otrzymany aportem znak towarowy od miesiąca następnego po otrzymaniu go aportem. Znak towarowy był używany przez spółkę komandytową bezpośrednio po wniesieniu go aportem. Znak towarowy (tj. prawo ochronne do znaku towarowego) mógł być ujęty w ewidencji wartości niematerialnych i prawnych spółki komandytowej w dniu wniesienia go aportem. W dniu wnoszenia aportem znaku towarowego było złożone w UPRP podanie o uzyskanie prawa ochronnego na znak towarowy będący przedmiotem aportu. Wnioskodawca wnosząc aportem do spółki komandytowej znak towarowy słowny wniósł równocześnie prawo ochronne do tegoż znaku. Zgodnie z art. 153 ust. 2 ustawy Prawo własności przemysłowej, prawo ochronne na znak towarowy wynosi 10 lat od daty zgłoszenia znaku towarowego w Urzędzie Patentowym. Zgłoszenie znaku towarowego było dokonane przez Wnioskodawcę dnia 29 listopada 2010 r. natomiast aportu dokonano dnia 30 grudnia 2010 r. Prawo ochronne na znak towarowy ma charakter majątkowy, jest zbywalne i podlega dziedziczeniu. Zdaniem Wnioskodawcy, długotrwałe procedury nadania prawa ochronnego na znak towarowy nie mogą opóźniać momentu rozpoczęcia amortyzacji prawa ochronnego na znak towarowy. Fakt istnienia prawa ochronnego na znak towarowy słowny w momencie wnoszenia aportu przez Wnioskodawcę potwierdza otrzymane przez Niego świadectwo ochronne, które stwierdza, że prawo ochronne na znak towarowy trwa od dnia 29 listopada 2010 r.

Ad. 2.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawo ochronne do znaku towarowego może być amortyzowane od wartości ustalonej w wycenie znaku towarowego na dzień wniesienia aportu. Pomimo wydania decyzji dnia 27 lutego 2012 r. przez UPRP o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy słowny, prawo ochronne istniało w dniu wnoszenia aportu, tj. 30 grudnia 2010 r. o czym świadczy świadectwo ochronne na dany znak towarowy, które stwierdza: „prawo ochronne trwa od 29 listopada 2010 r.” Na podstawie art. 22g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, za wartość początkową wartości niematerialnych i prawnych w razie nabycia w postaci wkładu niepieniężnego (aportu) wniesionego do spółki osobowej spółki handlowej uważa się ustaloną przez wspólników na dzień wniesienia wkładu lub udziału, wartość poszczególnych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie wyższą jednak od ich wartości rynkowej z dnia wniesienia wkładu.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Stosownie do treści art. 22b ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, nabyte nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania prawa określone w ustawie z dnia 30 czerwca 2000 r. – Prawo własności przemysłowej (t.j. Dz.U. z 2003 r. nr 119, poz. 1117 ze zm.) – o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane przez niego do używania na podstawie umowy licencyjnej (sublicencji), umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych przewiduje zamknięty katalog wartości niematerialnych i prawnych, a poniesione na ich nabycie wydatki rozpoznawane powinny być jako koszt podatkowy w formie odpisów amortyzacyjnych. Oznacza to, iż prawa, które nie zostały wymienione wprost w tej ustawie, jako wartości niematerialne i prawne, nie mogą zostać zaliczone do tej kategorii. Tym samym nie podlegają amortyzacji.

Za wartości niematerialne i prawne, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych uznaje m.in. prawa określone w ustawie Prawo własności przemysłowej, która normuje m.in.:

1. stosunki w zakresie wynalazków, wzorów użytkowych, wzorów przemysłowych, znaków towarowych, oznaczeń geograficznych i topografii układów scalonych,
2. zasady, na jakich przedsiębiorcy mogą przyjmować projekty racjonalizatorskie i wynagradzać ich twórców,
3. zadania i organizację Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej, zwanego dalej „Urzędem Patentowym”.
   
   

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ww. ustawy, na warunkach w niej określonych udzielane są patenty oraz dodatkowe prawa ochronne na wynalazki, prawa ochronne na wzory użytkowe i znaki towarowe, a także prawa z rejestracji na wzory przemysłowe, topografie układów scalonych oraz oznaczenia geograficzne.

Znakiem towarowym może być każde oznaczenie, które można przedstawić w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa (art. 120 ust. 1 ww. ustawy).

Znakiem towarowym może być w szczególności wyraz, rysunek, ornament, kompozycja kolorystyczna, forma przestrzenna, w tym forma towaru lub opakowania, a także melodia lub inny sygnał dźwiękowy (art. 120 ust. 2 ww. ustawy). Na znak towarowy może być udzielone prawo ochronne (art. 121 ww. ustawy).

Na podstawie art. 144 ww. ustawy, wydanie decyzji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy następuje po sprawdzeniu przez Urząd Patentowy, czy są spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa. Jeżeli Urząd Patentowy stwierdzi brak ustawowych warunków do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy, wydaje, z zastrzeżeniem ust. 2, decyzję o odmowie jego udzielenia (art. 145 ust. 1 tej ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 147 ust. 1 ww. ustawy, Urząd Patentowy wydaje decyzję o udzieleniu prawa ochronnego, jeżeli nie stwierdzi braku ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy. Udzielone prawa ochronne na znaki towarowe podlegają wpisowi do rejestru znaków towarowych (art. 149 ustawy). Udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy stwierdza się przez wydanie świadectwa ochronnego na znak towarowy (art. 150 ustawy).

Przez uzyskanie prawa ochronnego nabywa się prawo wyłącznego używania znaku towarowego w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej (art. 153 ustawy). Ponadto prawo ochronne na znak towarowy jest zbywalne i podlega dziedziczeniu (art. 162 ust. 1 ustawy). Zgodnie z art. 162 ust. 6 ww. ustawy, powyższy przepis stosuje się odpowiednio do praw z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia, na które nie zostało jeszcze udzielone prawo ochronne.

W związku z powyższym, należy stwierdzić, iż na warunkach określonych w ustawie - Prawo własności przemysłowej - udzielane są m.in. prawa ochronne na znaki towarowe. Po wpłynięciu zgłoszenia znaku towarowego Urząd Patentowy ma dopiero podstawy do zbadania, czy zostały spełnione ustawowe warunki wymagane dla uzyskania prawa ochronnego. Jeśli nie zostały spełnione, Urząd może odmówić udzielenia prawa ochronnego. Natomiast jeżeli nie stwierdzi braku ustawowych warunków wymaganych do uzyskania prawa ochronnego na znak towarowy - wydaje decyzję o udzieleniu prawa ochronnego.

Prawa potwierdzone wydaną przez Urząd Patentowy decyzją, w myśl art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stanowią wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji podatkowej. Decyzja ta bowiem tworzy podmiotowe prawo używania znaku towarowego i oznaczania nim towarów i usług, jako bezwzględne prawo majątkowe. Prawo ochronne jest więc wyłącznym prawem podmiotowym o czasowej i terytorialnej skuteczności. Jednocześnie muszą zostać spełnione również pozostałe przesłanki, tj. prawo takie musi być nabyte i nadające się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok.

Nabycie prawa własności składnika majątku może nastąpić w formie sprzedaży, zamiany, wkładu niepieniężnego, darowizny, spadku, na podstawie innej umowy zobowiązującej do przeniesienia własności rzeczy oznaczonej co do tożsamości, bądź w drodze sukcesji generalnej. Jedną z form nabycia jest także przeniesienie praw własności składników majątkowych w drodze aportu do spółki.

W przypadku wniesienia w ramach aportu prawa ochronnego na znak towarowy dochodzi do nabycia prawa, które może stanowić wartość niematerialną i prawną, o której mowa w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (do nabycia prawa określonego w ustawie - Prawo własności przemysłowej).

Przepis art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pozwala na zaliczenie do wartości niematerialnych i prawnych praw ochronnych do znaków towarowych, które już na dzień nabycia posiadają na mocy prawomocnej decyzji Urzędu Patentowego szczególną ochronę prawną, a w związku z tym są wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Natomiast do tej kategorii nie zalicza się prawa ze zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji.

Przez prawo do znaku towarowego w rozumieniu przywołanego art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy rozumieć wyłącznie prawo do znaku towarowego zarejestrowanego, tzn. znaku, w odniesieniu do którego zostało uzyskane prawo ochronne. Przymiotu tego nie posiada znak towarowy niezarejestrowany, w tym również zgłoszony do rejestracji.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż w dniu 30 grudnia 2010 r. Wnioskodawca, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą, aktem notarialnym wniósł do spółki komandytowej aport w postaci przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 Kodeksu cywilnego. Przedmiotem aportu był m.in. znak towarowy słowny, którego wartość wynosiła 725.000 zł. Przedmiotowego znaku towarowego Wnioskodawca nie amortyzował, nie wpisał go do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych ponieważ znak ten wytworzył we własnym zakresie. Znak towarowy (tj. prawo ochronne do znaku towarowego) został wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych spółki komandytowej w dniu 31 grudnia 2010 r., Uprzednio, dnia 29 listopada 2010 r. Wnioskodawca złożył podanie o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy. Urząd Patentowy w dniu 27 lutego 2012 r. wydał decyzję o udzieleniu prawa ochronnego na ww. znak towarowy słowny na rzecz Wnioskodawcy. Świadectwo ochronne potwierdzające udzielenie ww. prawa na znak towarowy zostało wydane dnia 9 lipca 2012 r. W świadectwie ochronnym zostało napisane: „prawo ochronne trwa od 29 listopada 2010 r.” W związku z aportem dokonanym dnia 30 grudnia 2010 r. znaku towarowego z prowadzonej przez Wnioskodawcę jednoosobowo działalności do spółki komandytowej, spółka ta dnia 12 czerwca 2013 r. złożyła wniosek do Urzędu Patentowego o dokonanie zmiany uprawnionego w rejestrze UPRP do ww. znaku towarowego słownego. Do dnia złożenia wniosku o interpretację indywidualną, spółka komandytowa nie otrzymała decyzji z UPRP o zmianie uprawnionego.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż w momencie wniesienia znaku towarowego do spółki komandytowej (tj. w 2010 r.), na znak ten nie zostało udzielone prawo ochronne, ponieważ nie została wydana przez Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej decyzja o udzieleniu prawa ochronnego na ten znak (prawo to nie istniało przed wydaniem takiej decyzji). Powołany wyżej art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie daje podstaw do amortyzowania znaków towarowych. Amortyzacji podatkowej podlegają bowiem nabyte prawa ochronne do znaków towarowych na zasadach wynikających z przepisów ustawy – Prawo własności przemysłowej. Powołany wyżej przepis, nie daje również podstawy do amortyzowania, jako wartości niematerialnych i prawnych, nabytych praw z dokonanego w Urzędzie Patentowym zgłoszenia znaku towarowego. Prawa te są bowiem jedynie ekspektatywą prawa ochronnego na znak towarowy.

Z związku z powyższym w dniu wniesienia przedmiotowego znaku towarowego do spółki komandytowej, której Wnioskodawca jest wspólnikiem, znak ten nie spełniał warunków określonych w art. 22b ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizyczny, tym samym nie mógł zostać uznany za wartość niematerialną i prawną. W konsekwencji, Wnioskodawca nie mógł wprowadzić ww. znaku towarowego do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych spółki i dokonywać odpisów amortyzacyjnych od jego wartości początkowej.

Wnioskodawca nie mógł również rozpocząć amortyzacji przedmiotowego znaku towarowego w momencie, gdy uzyskał decyzję o udzieleniu przez Urząd Patentowy RP prawa ochronnego na ten znak towarowy, bowiem prawo ochronne do ww. znaku towarowego zostało nadane już po otrzymaniu przez ww. spółkę komandytową tego znaku w formie aportu. W konsekwencji przedmiotowe prawo nie zostało „nabyte” w rozumieniu art. 22b ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a przez to nie będzie podlegało amortyzacji podatkowej, bowiem jak wskazano wyżej, amortyzacji jako wartości niematerialne i prawne, podlegają jedynie te prawa, które zostały nabyte.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie możliwości amortyzacji wniesionego aportem do spółki komandytowej znaku towarowego, o którym mowa we wniosku, należy uznać za nieprawidłowe.

Zauważyć przy tym należy, iż prawidłowość stanowiska Organu w tym względzie potwierdzają m.in. wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 kwietnia 2009 r. sygn. akt II FSK 23/08, z dnia 28 sierpnia 2009 r. sygn. akt II FSK 412/08, z dnia 25 sierpnia 2010 r. sygn. akt II FSK 627/09, Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 22 grudnia 2009 r. sygn. akt I SA/Rz 815/09.

W związku z powyższym, skoro jak wskazano wyżej, przedmiotowy znak towarowy nie może zostać uznany za wartość niematerialną i prawną podlegającą amortyzacji, to tym samym pytanie w zakresie sposobu ustalenia jego wartości początkowej (oznaczone we wniosku nr 2) oraz stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie uznać należało za bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.