Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-659/13/ŚS
z 7 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku 4 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 8 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie:

• sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego (samochodu osobowego) wg ceny nabycia
• możliwości zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej

-jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu ustalenia wartości początkowej wskazanego we wniosku środka trwałego (samochodu osobowego) wg ceny nabycia oraz możliwości zastosowania do jego amortyzacji indywidualnej stawki amortyzacyjnej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca od 2007 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą (PKD 47.11.Z- sprzedaż detaliczna prowadzona w niewyspecjalizowanych sklepach z przewagą żywności oraz PKD 62.09.Z, PKD 95.11.Z.). W zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych rozlicza się na podstawie podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Jest czynnym podatnikiem podatku od towarów usług. W 2009 r. za kwotę 45.000 zł zakupił samochód marki volkswagen (rok produkcji 2005) używany. Jest to furgonetka; jednakże zgodnie z zaświadczeniem o przeprowadzonym badaniu technicznym pojazdu przez stacje diagnostyczną pojazd nie odpowiada dodatkowym warunkom technicznym przewidzianym dla wymagań określonych w art. 3 ust. 2 pkt 2 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, co oznacza, iż w myśl tychże przepisów jest to samochód osobowy. Ww. samochód Wnioskodawca zakupił na cele prywatne, nie związane z działalnością gospodarczą. W grudniu 2012 r. zdecydował, że ww. samochód będzie wykorzystywał dla celów działalności gospodarczej (dowóz towarów, dojazd do klienta, itp.). W grudniu 2012 r. wprowadził ww. samochód do ewidencji środków trwałych swojej firmy. Odpis amortyzacyjny będzie stanowił koszt podatkowy od miesiąca stycznia 2013 r. Wartość początkową środka trwałego, tj. ww. samochodu, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od stycznia 2013 r. przyjął wg ceny nabycia, która jest mu znana i wskazana w umowie sprzedaży z 2009 r. (45.000 zł).

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy prawidłowo została ustalona wartość początkowa środka trwałego (ww. samochodu) w kwocie 45.000 zł, tj. wg ceny nabycia wskazanej w umowie sprzedaży z 2009 r., pomimo iż przedmiotowy samochód użytkowany był już na cele prywatne przez prawie 3 lata? Czy prawidłowo zastosowany został przepis art. 22g ust. 1 pkt 1, a nie przepisy art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?
2. Czy istnieje możliwość zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 2 updof (odpisy amortyzacyjne dla tego środka trwałego byłyby dokonywane przez 30 miesięcy, tj. 2,5 roku) ?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo ustalił wartość początkową środka trwałego (ww. samochodu) w kwocie 45.000 zł, tj. wg ceny nabycia wskazanej w umowie sprzedaży z 2009 r. pomimo, iż przedmiotowy samochód użytkował na cele prywatne prawie 3 lata zanim zdecydował, iż samochód będzie wykorzystywany dla celów działalności gospodarczej. Prawidłowo również zastosował przepisy art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie przepisy art. 22g ust. 8. Wnioskodawca w 2009 r. kupił samochód używany (rok produkcji 2005) więc ma prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, o której mowa w art. 22j ust. 1 pkt 2 updof, co oznacza, że odpisy amortyzacyjne dla tego środka trwałego dokonywane będą przez 30 miesięcy, tj. 2,5roku.

Zasady amortyzacji w tym ustalenia wartości początkowej oraz metod i stawek amortyzacyjnych zostały określone w art. 22a-22o updof. Zgodnie z art. 22 ust. 8 updof, kosztem uzyskania przychodu są odpisy amortyzacyjne z tytułu zużycia środków trwałych. Podstawą naliczania odpisów amortyzacyjnych jest ich wartość początkowa. Art. 22g updof wskazuje co ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych uważa za wartość początkową środka trwałego w zależności od różnego rodzaju sytuacji. Wśród zdefiniowanych wartości początkowych art. 22g ust. 1 pkt 1 updof, wskazuje na cenę nabycia, którą dalej definiuje w ust. 3 tegoż artykułu. Z kolei art. 22g ust. 8 updof stanowi, że jeżeli nie można ustalić ceny nabycia, wówczas podatnik ma prawo do własnej wyceny na zasadach określonych w tym przepisie. Należy zatem uznać, że przepisy dopuszczają możliwość ustalenia wartości początkowej nabytego odpłatnie środka trwałego na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko wtedy, gdy nie można ustalić ceny nabycia.

Zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, iż posiada umowę sprzedaży z 2009 r., w której wskazana jest cena nabycia, to może ustalić wg ww. dokumentu cenę nabycia przedmiotowego samochodu. Z tego też powodu w tym konkretnym przypadku nie można uznać, że ustalenie ceny nabycia jest niemożliwe, gdyż cena nabycia jest dla niego wartością znaną, a nadto potwierdzoną dokumentem w postaci umowy. Art. 22g ust. 8 udpof, nie ma zatem w tym przypadku zastosowania. Zastosowanie znajdą natomiast przepisy art. 22g ust. 1 pkt 1 oraz ust. 3 updof, co oznacza, ze wartość początkową tego środka trwałego prawidłowo ustalił wg ceny nabycia z umowy sprzedaży z 2009 r. w kwocie 45.000 zł.

Środki trwałe mogą być amortyzowane z zastosowaniem indywidualnej stawki amortyzacyjnej na zasadach określonych w art. 22j updof. Należą do nich środki transportu w tym samochody osobowe. Wnioskodawca stwierdził, iż samochód spełnia kryteria uznania za używany w chwili jego zakupu w 2009 r., jak też w chwili wprowadzenia do ewidencji środków trwałych w grudniu 2012 r. Wnioskodawca uznał, że może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną 40% w skali roku, co oznacza, iż okres amortyzacji wyniesie 30 m-cy, czyli 2,5 roku (100% : 2,5 roku = 40% rocznie).

Na potwierdzenie swojego stanowiska Wnioskodawca powołał:

• interpretacje indywidualne wydane przez Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 17 czerwca 2009 r. Znak: ITPB1/415-266/09/PSZ oraz z 06 stycznia 2010 r. Znak: ITPB1/415-857/09/PSZ,
• interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie (winno być Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach) z dnia 12 kwietnia 2010 r. Znak: IBPBI/1/415-53/10/ESZ.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (...).

Kosztem uzyskania przychodów, stosownie do art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych dot. samochodu osobowego wprowadza przepis art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Podstawą dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest wartość początkowa środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Sposób ustalenia tej wartości reguluje art. 22g ww. ustawy.

Stosownie do art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych z uwzględnieniem ust. 2-18 w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia. Zgodnie z art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług.

Natomiast zgodnie z zapisem art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, o których mowa w art. 22n, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Powyższy przepis przewiduje wprawdzie możliwość ustalenia wartości początkowej nabytego w drodze kupna środka trwałego na podstawie wyceny dokonanej przez podatnika, ale tylko w przypadku, gdy nie można ustalić jego ceny nabycia.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, Wnioskodawca od 2007 r. prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą. Na potrzeby tej działalności wykorzystuje samochód osobowy zakupiony w 2009 r. (a wyprodukowany w 2005 r.), który w grudniu 2012 r. uznał za środek trwały i wprowadził do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych. Samochód ten nabyty został za określoną na umowie sprzedaży cenę. W przedmiotowej sprawie nie mamy więc do czynienia z sytuacją, w której ustalenie ceny nabycia środka trwałego nie jest możliwe, gdyż cena zakupu powyższego środka trwałego jest wartością znaną.

Mając na względzie powołane wyżej przepisy oraz przedstawiony we wniosku stan faktyczny, należy stwierdzić, iż wartość początkową nabytego w drodze kupna samochodu osobowego, zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 22g ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, stanowi jego cena nabycia, w rozumieniu art. 22g ust. 3 ww. ustawy, wynikająca z zawartej w 2009 r. umowy sprzedaży.

Zgodnie z art. 22f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z wyjątkiem tych, którzy ze względu na ogłoszoną upadłość obejmującą likwidację majątku nie prowadzą działalności gospodarczej, dokonują odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, o których mowa w art. 22a ust. 1 i ust. 2 pkt 1-3 oraz w art. 22b. W myśl art. 22f ust. 3 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się zgodnie z art. 22h-22m, gdy wartość początkowa środka trwałego albo wartości niematerialnej i prawnej w dniu przyjęcia do używania jest wyższa niż 3.500 zł.

Stosownie do treści art. 22h ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jednocześnie w myśl art. 22i ust. 1 ww. ustawy, odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.

Jednakże stosownie do treści art. 22j ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji dla środków transportu, w tym samochodów osobowych, nie może być krótszy niż 30 miesięcy.

Środki trwałe (środki transportu) zgodnie z art. 22j ust. 2 pkt 1 ww. ustawy, uznaje się za używane, jeżeli podatnik udowodni, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 6 miesięcy.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną, jeżeli nabył używany samochód, który był wykorzystywany u poprzedniego właściciela (przed nabyciem przez podatnika) przez wymagany okres co najmniej 6 miesięcy. Jednakże przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie określają rodzaju dokumentów potwierdzających fakt, iż nabyty samochód przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych, był używany. Ciężar udowodnienia takiego stanu rzeczy spoczywa na podatniku.

Z treści złożonego wniosku wynika, iż Wnioskodawca w 2009 r. zakupił za kwotę 45.000 zł używany samochód osobowy, wyprodukowany w 2005 r. W grudniu 2012 r. wprowadził ww. samochód do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż Wnioskodawca mógł ustalić indywidualną stawkę amortyzacyjną dla tego środka trwałego (samochodu), przy czym okres jego amortyzacji nie może być krótszy niż 30 miesięcy, co oznacza, że maksymalna roczna stawka amortyzacyjna dla tego środka trwałego będzie wynosić 40%.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.