Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-665/13/AB
z 17 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 4 lipca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 9 lipca 2013 r.), uzupełnionym 26 września 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie:

• możliwości zaliczenia do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza przychodów uzyskanych ze sprzedaży koni – jest prawidłowe.
• sposobu ustalenia podatkowego kosztu uzyskania tego przychodu – jest nieprawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych m.in. w zakresie możliwości zaliczenia do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza przychodów uzyskanych ze sprzedaży koni oraz sposobu ustalenia podatkowego kosztu uzyskania tego przychodu. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 16 września 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-665/13/AB, IBPBI/1/415-666/13/AB wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło 26 września 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, w ramach jednego przedsiębiorstwa, prowadzi działalność rolniczą w gospodarstwach rolnych i pozarolniczą działalność gospodarczą. Prowadzi księgi rachunkowe stosownie do przepisów ustawy o rachunkowości oraz jest czynnym podatnikiem VAT.

Między Wnioskodawcą, a Jego małżonką istnieje wspólność majątkowa. Art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że przepisów ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, nie stosuje się do działalności rolniczej. Działalność rolnicza dla potrzeb podatku dochodowego osób fizycznych, zdefiniowana jest w art. 2 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych, który stanowi, że działalnością rolniczą jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym z własnych upraw albo hodowli i chowu, w tym również produkcja materiału hodowlanego oraz reprodukcyjnego. Art. 2 ust. 4 ww. ustawy stanowi, że ilekroć w ustawie jest mowa o gospodarstwie rolnym, oznacza to gospodarstwo rolne w myśl przepisów o podatku rolnym. Z kolei art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. o podatku rolnym (t.j. Dz.U. z 2006 r. Nr 136 poz. 969 ze zm.) stanowi, że za gospodarstwo rolne uważa się obszar gruntów, o których mowa w art. 1, o łącznej powierzchni przekraczającej 1ha lub 1ha przeliczeniowy, stanowiących własność lub znajdujących się w posiadaniu osoby fizycznej, osoby prawnej albo jednostki organizacyjnej, w tym spółki, nieposiadającej osobowości prawnej. Rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz.U. Nr 38, poz. 454) określa, co zaliczane jest do użytków rolnych, o których mowa w art. 1 ustawy o podatku rolnym (§ 68 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Składniki majątkowe prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa, to nieruchomości, tj. grunty, budynki, budowle, jak też ruchomości, np.: maszyny i urządzenia służące działalności rolniczej, służące działalności pozarolniczej, służące obu działalnością, jak też inwentarz żywy stanowiący rzeczowe aktywa trwałe przedsiębiorstwa (art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o rachunkowości).

Wszystkie rzeczowe aktywa trwałe zostały ujęte w ewidencji środków trwałych i są amortyzowane bilansowo, zgodnie z ustawą o rachunkowości, natomiast amortyzacja (odpis) od rzeczowych aktywów trwałych ujętych w ewidencji środków trwałych, a służących działalności rolniczej nie stanowi podatkowego kosztu uzyskania przychodu. Posiadając składniki majątkowe jak m.in. grunty, a w tym użytki rolne, łąki, pastwiska, drogi w gospodarstwach rolnych, nieużytki, lasy i inne wg ewidencji gruntów oraz budynki i budowle, jak też ruchomości Wnioskodawca posiada zarówno gospodarstwo rolne (zdefiniowane w wyżej przywołanej ustawie o podatku rolnym, do której to definicji odnosi się ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych), a jednocześnie gospodarstwo to, czyli jego składniki majątkowe, stanowią rzeczowe aktywa trwałe (środki trwałe) przedsiębiorstwa osoby fizycznej - prowadzonego przez Wnioskodawcę.

W ww. ewidencji środków trwałych, oprócz stada podstawowego (z zakupu, nie z hodowli), znajduje się także tzw. inwentarz żywy, czyli zwierzęta, których chów i hodowlę, w tym konie prowadzi Wnioskodawca. W załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (Dz.U. Nr 242, poz. 1622 - obowiązuje od dnia 1 stycznia 2011 r.), wskazano, iż Grupa 9 - to inwentarz żywy, który obejmuje zarówno pojedyncze sztuki zwierząt, jak i całe stada produkcyjne. Zatem inwentarz żywy został zaewidencjonowany w 9 Grupie KŚT. Grupa 9, jak grupa 0 KŚT - nie podlega amortyzacji, co oznacza, iż wartość nabycia (koszt wytworzenia) nie ulega zmniejszeniu poprzez odpisy amortyzacyjne, natomiast cały koszt nabycia lub koszt wytworzenia staje się kosztem w momencie zbycia danego składnika, np. konia. Powyższa klasyfikacja wskazuje jednocześnie, iż inwentarz żywy jest środkiem trwałym. W ramach działalności rolniczej, Wnioskodawca m.in. prowadził chów i hodowlę trzody chlewnej, pobór nasienia od ogierów zarodowych, obecnie prowadzi chów i hodowlę koni, uprawę płodów rolnych, jak np. w różnych latach pszenica, żyto, jęczmień, kukurydza, rzepak, inne. Natomiast w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawca uzyskuje dochody m.in. z najmu, dzierżawy, usług noclegowych i inne.

Wnioskodawca prowadzi działalność w dwóch zbiorczych lokalizacjach: A i B. Ponoszone koszty można bezpośrednio przypisać do rodzaju przychodu, jak też miejsca ich powstawania. Można również wydzielić koszty ogólne, które dotyczą całej firmy, np. obsługa prawna, księgowa, banki. Wnioskodawca dokonuje podziału kosztów na podstawie przepisów art. 22 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kierując się strukturą przychodów.

W prowadzonym przedsiębiorstwie następuje pierwszy podział na:

• przychody podatkowe i koszty podatkowe (te które są związane z tymi przychodami),
• przychody z działalności rolniczej oraz zwolnione i koszty niepodatkowe.
  
  

Koszty dzielone są wg poniższego klucza:

• Lokalizacja A: sumowane są przychody podatkowe i niepodatkowe (w tym z działalności rolniczej) osiągnięte we wszystkich oddziałach, które dają łączny przychód z lokalizacji A i ustalany jest udział procentowy przychodów podatkowych i niepodatkowych dla tej lokalizacji. Tym udziałem procentowym dzielone są koszty wspólne lokalizacji A, na koszty podatkowe i niepodatkowe;
• Lokalizacja B: sumowane są przychody podatkowe i niepodatkowe (w tym z działalności rolniczej) osiągnięte w lokalizacji B, które dają łączny przychód z lokalizacji B i ustalany jest udział procentowy przychodów podatkowych i niepodatkowych dla lokalizacji B. Tym udziałem procentowym dzielone są koszty wspólne lokalizacji B, na koszty podatkowe i niepodatkowe;
• koszty wspólne całej firmy dzielone są na podatkowe i niepodatkowe według stosunku procentowego przychodów podatkowych i niepodatkowych osiągniętych w całej firmie we wszystkich lokalizacjach.
  
  

Gospodarstwo rolne w lokalizacji A posiadało i posiada konie, które w trakcie prowadzenia działalności były wydzierżawiane, a tym samym były wykorzystywane dla celów pozarolniczej działalności gospodarczej. Przychód z najmu/dzierżawy koni był przychodem podatkowym przez kilka lat podatkowych.

Przedsiębiorstwo Wnioskodawcy powstało 1 grudnia 1999 r. i wtedy też została założona ewidencja środków trwałych, w której to ewidencji zostały ujawnione składniki majątkowe, które Wnioskodawca nabył wraz z żoną przed rozpoczęciem działalności, tj. przed 1 grudnia 1999 r., jako osoba prywatna, a które planował wykorzystać w działalności przedsiębiorstwa. W 1999 r. obowiązywało rozporządzenie Ministra Finansów z 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w którym to w § 6 wskazano, co uważa się za cenę nabycia środka trwałego, w tym m.in. w razie odpłatnego nabycia - cenę nabycia. Za cenę nabycia uważa kwotę należną zbywającemu powiększona o koszty związane z nabyciem. Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych lub ich części nabytych przez podatników przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu o którym mowa w § 11 - wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia (§ 6 ust. 6 tego rozporządzenia).

Obecnie ww. rozporządzenie nie obowiązuje. Jednakże art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest tożsamy, z ww. zapisem dot. możliwości dokonania wyceny własnej przez podatnika w przypadku gdy składniki zostały nabyte przed założeniem ewidencji. Korzystając z ww. przepisu w 1999 r. Wnioskodawca przyjął na stan aktywów firmy, a zarazem jej środków trwałych zakupione przed rozpoczęciem działalności konie. Przyjęcie nastąpiło dokumentem OT do którego załącznikiem i integralną częścią była lista koni wraz z ich wartościami określonymi na podstawie własnej wyceny. Dokument OT wraz z listą koni stanowił i stanowi dla Wnioskodawcy wycenę, na podstawie której dokonywane były zapisy w księgach firmy w pozycji aktywa trwałe, jak też stanowił podstawę do ujęcia tychże koni na ewidencji środków trwałych firmy, które nie podlegają amortyzacji. Wartość wskazana w tym dokumencie wraz z listą określa wartość każdego poszczególnego konia i ich łączną sumę. Od 1999 r. tak przyjęty inwentarz żywy stanowił aktywa trwałe oraz został ujęty w ewidencji środków trwałych (grupa 9). W 2012 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży części koni przyjętych 1 grudnia 1999 r. W związku z tym, iż przedmiotowe konie, które zostały sprzedane w 2012 r. były wykorzystywane m.in. dla celów osiągania przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej z tytułu ich dzierżawy, najmu, tym samym przychód z ich sprzedaży zobowiązany był zaliczyć do przychodów podatkowych, a nie do przychodów z działalności rolniczej. Tym samym mając na względzie współmierność kosztów z przychodami, w okresie sprzedaży ww. koni, wartość nabycia określona własną wyceną w chwili ich wprowadzenia do ewidencji środków trwałych firmy, stanowiła koszt podatkowy w chwili sprzedaży związany z przychodem podatkowym.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 20 września 2013 r., Wnioskodawca wskazał m.in., iż:

1. Konie będące przedmiotem sprzedaży zostały nabyte na cele hodowlane, tj. związane z działalnością rolniczą przed rozpoczęciem działalności gospodarczej na podstawie umów sprzedaży. Z chwilą podjęcia decyzji o rozpoczęciu działalności gospodarczej zostały ujęte w ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej,
2. Pierwotnie konie zostały nabyte na cele działalności rolniczej, a następnie z chwilą rozpoczęcia działalności zostały ujęte w ewidencji związanej z działalnością przedsiębiorstwa, które to przedsiębiorstwo prowadzi zarówno działalność rolniczą w gospodarstwach rolnych, jak i pozarolniczą działalność gospodarczą,
3. Konie przyjęte do ewidencji środków trwałych wg OT z 1 grudnia 1999 r. stanowiły w firmie składnik majątkowy (inwentarz żywy), który jako środek trwały, grupa 9 KŚT, nie podlegał amortyzacji. Tym samym w okresie ich posiadania firma nie dokonywała, ani bilansowych, ani podatkowych odpisów amortyzacyjnych, które były zaliczane do kosztów podatkowych. Konie objęte wnioskiem, będące przedmiotem sprzedaży w 2012 r., a przyjęte wg OT z 1 grudnia 1999 r., to konie które były przedmiotem umowy najmu przez kilka lat, co oznacza, że Wnioskodawca, otrzymywał czynsz za wynajem koni, który to czynsz za najem tychże koni był przychodem podatkowym z tytułu najmu rozliczanym w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W związku z tym, że konie były wykorzystywane przez kilka lat do osiągania przychodów podatkowych z najmu, w ramach pozarolniczej działalności gospodarczej, tym samym w momencie sprzedaży koszt ich nabycia określony wg dokumentu OT z 1 grudnia 1999 r. (własna wycena podatnika) i przyjęcia do ewidencji środków trwałych w 1999 r. stanowił podatkowy koszt uzyskania przychodu. Koszty nabycia koni ustalone w oparciu o dokument OT z 1 grudnia 1999 r. stanowiły podatkowe koszty uzyskania przychodów z działalności gospodarczej w momencie ich sprzedaży i zostały zaliczone do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszt był podatkowym kosztem w chwili sprzedaży, ponieważ przychód ze sprzedaży przedmiotowych koni wykorzystywanych przez kilka lat również dla celów najmu, tj. pozarolniczej działalności gospodarczej, stanowił przychód podatkowy z działalności gospodarczej w chwili sprzedaży.
4. Konie o których mowa we wniosku były wykorzystywane w okresie posiadania dla celów hodowlanych (działalności rolniczej), jak również były wynajmowane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, czyli służyły osiąganiu przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej zaliczanej do źródła przychodu, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w związku z art. 14, w szczególności art. 14 ust 1 tej ustawy.
   
   

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy przychód ze sprzedaży koni, będących w toku posiadania przedmiotem najmu, dzierżawy, stanowi w momencie ich sprzedaży przychód podatkowy, czy przychód z działalności rolniczej uwzględniając fakt, iż przychód osiągany z najmu, dzierżawy tychże koni w okresie posiadania stanowił przychód podatkowy?

Czy koszt (wartość początkowa) nabycia konia (koni) przyjętych w dniu 1 grudnia 1999 r., wg własnej wyceny stanowi w chwili sprzedaży koni podatkowy koszt uzyskania przychodu?

(pytania oznaczone we wniosku Nr 1 i 2)

Zdaniem Wnioskodawcy, przychód ze sprzedaży koni (opisanych w stanie faktycznym), będących w toku posiadania przedmiotem najmu, dzierżawy, stanowi w momencie ich sprzedaży przychód podatkowy z uwagi na fakt, iż przychód osiągany z najmu, dzierżawy koni stanowił przychód podatkowy, czyli były one wykorzystywane również w pozarolniczej działalności gospodarczej w toku ich posiadania.

Koszt (wartość początkowa) nabycia konia (koni) z 1 grudnia 1999 r. przyjętych wg własnej wyceny Wnioskodawcy (jak opisano w stanie faktycznym), stanowi w chwili sprzedaży tychże koni podatkowy koszt uzyskania przychodu.

W uzasadnieniu swojego stanowiska Wnioskodawca powołał wydaną w jego sprawie interpretację z dnia 29 czerwca 2009 r. Znak: Nr IBPBI/1/415-513/09/KB dot. m.in. kwalifikacji przychodów w związku z prowadzoną działalnością rolniczą i pozarolniczą oraz w związku ze sprzedażą składników majątku wykorzystywanych w działalności rolniczej i pozarolniczej. Na stronie 10 ww. interpretacji stwierdzono, że ”dochód uzyskany ze sprzedaży składników majątku stanowiących środki trwałe prowadzonego przez Wnioskodawcę przedsiębiorstwa, jak również nie stanowiących tychże środków wykorzystywanych zarówno w działalności rolniczej jak i pozarolniczej działalności gospodarczej podlegać będą opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezależnie od faktu, iż wykorzystywanie w działalności gospodarczej miało charakter incydentalny”.

Zatem, jeżeli przychód ze sprzedaży koni w opisanym stanie faktycznym stanowi przychód podatkowy z działalności gospodarczej, poprzez ich wykorzystanie w okresie posiadania dla celów działalności pozarolniczej (najmu, dzierżawy), tym samym koszt ich nabycia określony wg wyceny w dniu ich ujęcia w ewidencji środków trwałych, a zarazem aktywów firmy, stanowi podatkowy koszt uzyskania przychodu ze sprzedaży składnika majątkowego w postaci inwentarza żywego.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), przepisów ustawy nie stosuje się do przychodów z działalności rolniczej, z wyjątkiem przychodów z działów specjalnych produkcji rolnej.

W myśl art. 2 ust. 2 ww. ustawy, działalnością rolniczą, w rozumieniu ust. 1 pkt 1, jest działalność polegająca na wytwarzaniu produktów roślinnych lub zwierzęcych w stanie nieprzetworzonym (naturalnym) z własnych upraw albo hodowli lub chowu, w tym również produkcja materiału siewnego, szkółkarskiego, hodowlanego oraz reprodukcyjnego, produkcja warzywnicza gruntowa, szklarniowa i pod folią, produkcja roślin ozdobnych, grzybów uprawnych i sadownicza, hodowla i produkcja materiału zarodowego zwierząt, ptactwa i owadów użytkowych, produkcja zwierzęca typu przemysłowo-fermowego oraz hodowla ryb, a także działalność, w której minimalne okresy przetrzymywania zakupionych zwierząt i roślin, w trakcie których następuje ich biologiczny wzrost, wynoszą co najmniej:

1. miesiąc - w przypadku roślin,
2. 16 dni - w przypadku wysokointensywnego tuczu specjalizowanego gęsi lub kaczek,
3. 6 tygodni - w przypadku pozostałego drobiu rzeźnego,
4. 2 miesiące - w przypadku pozostałych zwierząt

-licząc od dnia nabycia.

Zauważyć przy tym należy, iż ustawodawca precyzuje wyraźnie, co dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych należy rozumieć przez działalność rolniczą, a wyliczenie dokonane w ww. art. 2 ust. 2 ww. ustawy ma charakter wyczerpujący. Zgodnie z przedstawioną definicją działalności rolniczej podstawową jej cechą jest uzyskiwanie produktów w stanie nieprzetworzonym, pochodzących z uprawy (produkty roślinne), chowu lub hodowli (produkty zwierzęce). Wszelkie inne przychody pośrednio związane z działalnością rolniczą, czy też powstające przy okazji prowadzenia działalności rolniczej - nie stanowią przychodów z tej działalności. Przychody te, mimo iż uzyskiwane są przez osoby prowadzące działalność rolniczą, pochodzą jednakże z innych źródeł niż ta działalność i w związku z tym podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, według zasad określonych w ustawie.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odrębnym źródłem przychodów są określone w pkt 3 i 8 tego przepisu:

• pozarolnicza działalność gospodarcza,
• odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:
1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
   
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
   
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
   
4. innych rzeczy,
-jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) - przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy - przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

W myśl art. 10 ust. 2 pkt 3 ww. ustawy, przepisów ust. 1 pkt 8 nie stosuje się do odpłatnego zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, z zastrzeżeniem ust. 3, nawet jeżeli przed zbyciem zostały wycofane z działalności gospodarczej, a między pierwszym dniem miesiąca następującego po miesiącu, w którym składniki majątku zostały wycofane z działalności i dniem ich odpłatnego zbycia, nie upłynęło 6 lat.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy, za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 (pozarolniczej działalności gospodarczej), uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej są również przychody z odpłatnego zbycia wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą oraz przy prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej składników majątku będących:

1. środkami trwałymi,
2. składnikami majątku, o których mowa w art. 22d ust. 1, z wyłączeniem składników, których wartość początkowa ustalona zgodnie z art. 22g nie przekracza 1.500 zł,
3. wartościami niematerialnymi i prawnym

-ujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym także przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wymienionych w lit. b), spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu użytkowego lub udziału w takim prawie nieujętych w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem ust. 2c; przy określaniu wysokości przychodów przepisy ust. 1 i art. 19 stosuje się odpowiednio.

Z powyższych przepisów wynika, że przychodami z działalności gospodarczej są przychody z odpłatnego zbycia składników majątku wykorzystywanych na potrzeby związane z działalnością gospodarczą.

Powołane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie regulują wprost zasad opodatkowania przychodu ze sprzedaży składników majątku nie spełniających kryteriów wymienionych w cyt. art. 14 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy. Dokonując jednak wykładni przepisów ww. ustawy w tym zakresie stwierdzić należy, iż zasadą jest, że przychód z działalności gospodarczej stanowi każda kwota należna podatnikowi prowadzącemu działalność gospodarczą. Art. 14 ww. ustawy nie wymienia szczegółowo wszystkich przychodów z tego źródła, zaś w art. 14 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy wymienione zostały tylko niektóre rodzaje przychodów zaliczanych do źródła przychodów jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Należy zatem przyjąć, iż sprzedaż każdego składnika majątku (z wyjątkiem nieruchomości mieszkalnych), wykorzystywanego w działalności gospodarczej, stanowi przychód z tej działalności na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, dla zakwalifikowania przychodu ze sprzedaży składnika majątku do przychodów z pozarolniczej działalności gospodarczej bez znaczenia pozostaje częstotliwość wykorzystywania danego składnika majątku w tej działalności.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca w ramach jednego przedsiębiorstwa prowadzi działalność rolniczą oraz pozarolniczą działalność gospodarczą. Zdarzenia gospodarcze dotyczące prowadzonej działalności ewidencjonuje w księgach rachunkowych. W ramach pozarolniczej działalności gospodarczej Wnioskodawca uzyskuje przychody m.in. z najmu, dzierżawy koni. Przychody te stanowiły przychody z pozarolniczej działalności gospodarczej. W 2012 r. Wnioskodawca sprzedał część koni, które były wykorzystywane dla celów prowadzonej działalności gospodarczej.

W tym miejscu należy wskazać, że na gruncie prawa podatkowego koń, jako inwentarz żywy nie stanowi rzeczowego składnika majątku trwałego podatnika. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, definiując pojęcie środków trwałych nie objęły jego zakresem zwierząt (art. 22a ust. 1 tej ustawy).

Obowiązująca w 1999 r. Klasyfikacja Rodzajowa Środków Trwałych (KRŚT) wydana zarządzeniem Prezesa GUS z dnia 17 grudnia 1991 r. (Dz. Urz. GUS Nr 21, poz. 132), nie klasyfikowała zwierząt do środków trwałych. Z kolei, przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz.U. Nr 242, poz. 1622 - obowiązuje od 1 stycznia 2011 r.), klasyfikują inwentarz żywy do grupy 9, obejmującej zwierzęta hodowlane, zwierzęta gospodarskie, zwierzęta cyrkowe i w ogrodach zoologicznych oraz pozostałe zwierzęta żywe, zarówno pojedyncze sztuki zwierząt, jak i całe stada. Również ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. Nr 121, poz. 591 – w brzmieniu obowiązującym w 1999 r.; t.j. Dz.U. z 2013 r. poz. 330 ze zm. – w brzmieniu obowiązującym w 2012 r.), klasyfikowała inwentarz żywy do środków trwałych, jednak przepisy te nie są podstawą do rozstrzygnięcia prawnopodatkowych konsekwencji działań podejmowanych przez podatnika. Działania te można ocenić jedynie na gruncie przepisów ustawy podatkowej. Mające zastosowanie w omawianej sprawie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie obejmują pojęciem środków trwałych zwierząt. Również, wymieniony w załączniku 1 do ustawy, wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, nie obejmuje grupy 9 KŚT, dotyczącej zwierząt. Zatem w przedmiotowej sprawie nie znajduje zastosowania art. 14 ust. 2 pkt 1 oraz art. 22g ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego, stwierdzić należy, iż na podstawie ogólnej zasady wyrażonej w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychód uzyskany przez Wnioskodawcę ze sprzedaży koni wykorzystywanych w ramach prowadzonej przez Niego pozarolniczej działalności gospodarczej będzie przychodem ze źródła określonego w art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, tj. przychodem z pozarolniczej działalności gospodarczej.

Odnosząc się natomiast do kwestii sposobu ustalenia podatkowego kosztu uzyskania tego przychodu stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu;
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów;
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami lub zachowaniem źródła przychodu. Koszty uzyskania przychodów nie są kosztami uzyskania jakichkolwiek przychodów, lecz zawsze związane są z uzyskaniem konkretnego przychodu. Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem, a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu każdorazowo spoczywa na podatniku

Jak wynika z treści złożonego wniosku, konie będące przedmiotem sprzedaży zostały nabyte przed rozpoczęciem przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, tj. przed 1 grudnia 1999 r., na podstawie umów kupna sprzedaży, a następnie od 1999 r. były wykorzystywane dla celów tej działalności. Jak wskazano powyżej na gruncie prawa podatkowego koń, jako inwentarz żywy nie stanowi rzeczowego składnika majątku trwałego. Z tych względów wydatek na zakup konia nie stanowi wydatku na zakup środka trwałego podlegającego odpisom amortyzacyjnym. Tym samym w przedmiotowej sprawie nie mają zastosowania przepisy dot. sprzedaży środka trwałego.

Reasumując, zgodnie z ogólną zasadą ustalania kosztów uzyskania przychodów wyrażoną w cytowanym powyżej art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki faktycznie poniesione przez Wnioskodawcę na nabycie koni, wynikające z zawartych umów sprzedaży, powiększone o ewentualne koszty związane z tym zakupem mogły w całości stanowić koszt uzyskania przychodów w momencie przekazania koni na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, tj. w 1999 r. W konsekwencji nie mogą być one zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów w tym roku podatkowym, w którym Wnioskodawca uzyska przychód ze sprzedaży koni.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w zakresie:

• możliwości zaliczenia do źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza przychodów uzyskanych ze sprzedaży koni – jest prawidłowe.
• sposobu ustalenia podatkowego kosztu uzyskania tego przychodu – jest nieprawidłowe.
  
  

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała..

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.