Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPP1/443-540/13/IK
z 20 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 czerwca 2013 r. (data wpływu 12 czerwca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 12 września 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania i dokumentowania rozliczeń pomiędzy inwestorami - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 czerwca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie sposobu opodatkowania i dokumentowania rozliczeń pomiędzy inwestorami.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca razem z inną spółką wybudował pensjonat (nie jest właścicielem gruntu, na którym pobudowano pensjonat, ani właścicielem pensjonatu). Rezultat budowy - pensjonat - stanowi składnik przedsiębiorstwa obu inwestorów, w tym Wnioskodawcy. Wnioskodawca wskazuje, że obaj inwestorzy będą dalej zwani także współwłaścicielami (co należy odnosić do własności nakładów poczynionych przez wnioskodawcę w postaci pensjonatu). Obaj (tak rozumiani) współwłaściciele są przedsiębiorcami i podatnikami podatku od towarów i usług. Obaj współwłaściciele, jako przedsiębiorcy, prowadzą w wybudowanym pensjonacie działalność gospodarczą, polegającą na prowadzeniu i czerpaniu zysków z usług wspólnego pensjonatu (usług krótkoterminowego wynajmu pomieszczeń - apartamentów pensjonatu). W ramach tej działalności obaj inwestorzy podejmują w szczególności działania nakierowane na propagowanie (reklamowanie) działalności pensjonatu i pozyskiwanie klientów-gości pensjonatu. Jednocześnie obaj współwłaściciele aktywnie współdziałają w prowadzeniu pensjonatu i obaj sprawują zarząd nad pensjonatem, obaj administrują nim, każdy z nich dba o jego utrzymanie (w tym utrzymanie czystości, właściwego stanu technicznego wyposażenia), każdy z nich nabywa towary i usługi związane z utrzymaniem i funkcjonowaniem pensjonatu i każdy z nich ponosi koszty tegoż utrzymania (zasadą jest bowiem, by każdego ze współwłaścicieli obciążała połowa kosztów). Ponosząc wydatek i nabywając świadczenia (usługi) związane z utrzymaniem i eksploatacją pensjonatu każdy z inwestorów działa w imieniu własnym, ale także na rzecz drugiego współwłaściciela pensjonatu. Z tego tytułu każdy ze współwłaścicieli, w tym Wnioskodawca, obciąża drugiego połową kosztu nabycia świadczenia (usługi) na rzecz wspólnego przedsięwzięcia, stosując tzw. refakturę, uznając, że co do połowy wartości świadczenia ma tu miejsce tzw. pośrednictwo w świadczeniu usługi/dostawy.

Sposób czerpania pożytków z pensjonatu inwestorzy uregulowali w sposób umowny (a przy tym odmienny), w ramach umowy o wspólnym przedsięwzięciu w zakresie wynajmu krótkoterminowego we wspólnym pensjonacie. Zgodnie z tą umową (i stanem faktycznym) Wnioskodawca godzi się na (toleruje, znosi) zawieranie przez drugiego współwłaściciela wyłącznie w imieniu własnym tego drugiego współwłaściciela umów krótkoterminowego wynajmu pomieszczeń (apartamentów) pensjonatu (umów na usługi pensjonatu). Na tej też podstawie Wnioskodawca zgadza się (toleruje) na pobieranie przez drugiego współwłaściciela całości opłat uiszczanych przez gości pensjonatu zakwaterowanych przez tegoż drugiego współwłaściciela. Wnioskodawca zobowiązał się przy tym w umowie, że sam będzie powstrzymywał się od kwaterowania gości w pensjonacie i pobierania od nich opłat, tolerując wyłączność działań drugiego współwłaściciela w tym zakresie (umowne ograniczenie i powstrzymywanie się z wykonywaniem uprawnień własnych Wnioskodawcy). Jednocześnie jednak, zgodnie z zawartą między współwłaścicielami umową, z tytułu tego znoszenia (tolerowania) kwaterowania gości i pobierania od nich całości opłat samodzielnie przez drugiego współwłaściciela, i powstrzymywania się samemu od tych działań, Wnioskodawca uzyskuje od drugiego współwłaściciela umowne wynagrodzenie miesięczne, równe procentowo określonej w umowie części wartości netto (bez podatku VAT) pożytków uzyskanych w danym miesiącu przez drugiego współwłaściciela tytułem wynajmu krótkoterminowego wspólnych apartamentów (% opłat uiszczonych przez gości pensjonatu). Płatność tego wynagrodzenia następuje na podstawie comiesięcznej faktury wystawionej przez Wnioskodawcę.

Usługę znoszenia (umożliwienia) użytkowania pensjonatu przez drugiego inwestora poprzez samodzielny wynajem krótkoterminowy Wnioskodawca kwalifikuje, jako pozostałe usługi związane z zakwaterowaniem (symbol PKWiU poz. 55.90.19.0), opodatkowując tak powstały obrót stawką podatku VAT właściwą dla tych usług (aktualnie 8%).

W uzupełnieniu wniosku wskazano, że Wnioskodawca jest dzierżawcą gruntu, na którym wybudował pensjonat. Pensjonat stanowi nakłady Wnioskodawcy.

Ponadto Wnioskodawca wyjaśnił, że używa pensjonatu we własnej działalności gospodarczej, która polega na czerpaniu pożytków (zysków) z wynajmu krótkoterminowego pokoi (apartamentów) pensjonatu turystom. Wnioskodawca wspólnie z inwestorem zarządza pensjonatem, ponosi koszty jego utrzymania, użytkowania w celu umożliwienia wynajmowania turystom apartamentów w tymże pensjonacie.

W ramach uzgodnień z drugim inwestorem Wnioskodawca zobowiązał się nie wynajmować we własnym imieniu apartamentów i nie pobierać opłat, mimo, że jako współposiadacz pensjonatu mógłby. Usługa „zaniechania” polega na tym, że tylko drugi inwestor będzie zawierał umowy z klientami pensjonatu i pobierał opłaty od klientów. Usługa ta opiera się na umowie zawartej między inwestorami, w której strony tak uzgodniły sposób czerpania pożytków ze wspólnego pensjonatu. Korzyścią, którą osiąga drugi inwestor z usługi „zaniechania” jest możliwość wyłącznego wynajmowania we własnym imieniu wszystkich apartamentów pensjonatu i wyłącznego pobierania opłat od wszystkich gości pensjonatu, nie wyłączając tych, którzy korzystają z usług pensjonatu dzięki staraniom Wnioskodawcy. Drugi inwestor samodzielnie zawiera umowy najmu i pobiera od wszystkich gości opłaty za korzystanie z apartamentów utrzymywanych, urządzanych, sprzątanych i przygotowywanych do eksploatacji przez obu inwestorów, czyli również przez Wnioskodawcę. W zamian Wnioskodawca otrzymuje do drugiego inwestora wynagrodzenia (należność miesięczną), równą połowie opłat pobranych w danym miesiącu od klientów (gości) pensjonatu. Płatność tego wynagrodzenia następuje na podstawie comiesięcznej faktury wystawionej przez Wnioskodawcę.

Wnioskodawca obciąża drugiego inwestora połową kosztów związanych z nabyciem towarów i usług z tytułu utrzymania i eksploatacji pensjonatu na podstawie ww. umowy, dokumentując te obciążenia fakturą VAT. Tak samo czyni drugi inwestor, obciążając Wnioskodawcę połową poniesionych kosztów. Przykładowo, nabywając wodę czy energię jeden z inwestorów wystawia drugiemu (refaktruę) na połowę należności, wynikającej z faktury dostawy wody, czy energii.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy między inwestorami, działającymi jako przedsiębiorcy i podatnicy VAT, w celu uzyskiwania zysków z użytkowania wspólnie wybudowanego pensjonatu, wspólnie prowadzącymi (administrującymi, utrzymującymi, zarządzającymi) pensjonat, występuje obrót w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług?
2. Czy Wnioskodawca prawidłowo uznaje, że znoszenie (tolerowanie) zgodnie z zawartą umową z drugim inwestorem samodzielnego i wyłącznego kwaterowania gości wspólnego pensjonatu przez drugiego współwłaściciela przy jednoczesnym zobowiązaniu się Wnioskodawcy do powstrzymania się od kwaterowania gości, za co Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie naliczane od wysokości przychodów drugiego inwestora, stanowi odpłatną usługę w rozumieniu art. 8 ustawy o podatku od towarów i usług?
3. Czy Wnioskodawca prawidłowo dokumentuje obrót w powyższego tytułu fakturą ze stawką podatku w wysokości 8%, właściwą dla usług związanych z krótkoterminowym zakwaterowaniem?
4. Czy Wnioskodawca prawidłowo rozpoznaje obrót dla celów VAT i dokumentuje go tzw. refakturą z tytułu pośrednictwa w nabywaniu usług i dostaw w zakresie, w jakim działa w imieniu własnym, ale także w połowie na rzecz drugiego inwestora, który korzysta z tak nabytych i refakturowanych świadczeń jako współwłaściciel i współprowadzący pensjonat, za zapłatą (wynagrodzenia równego połowie kosztów nabycia)?

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro wykorzystuje on pensjonat jako składnik własnego przedsiębiorstwa, skoro bezpośrednio i aktywnie współzarządza i administruje pensjonatem, uczestniczy w jego utrzymaniu, umożliwia i udostępnia pensjonat na cele najmu krótkoterminowego (kwaterowania gości) i uzyskuje z tego tytułu wynagrodzenie (zapłatę), to świadczy usługi w rozumieniu art. 8 ustawy. Okoliczność, że nie jest to usługa świadczona na rzecz gości pensjonatu (umowy z nimi zawiera wyłącznie drugi inwestor) ma tylko to znaczenie, że odbiorcą usługi jest drugi inwestor, w stosunku do którego Wnioskodawca zobowiązał się nie zawierać umów z gośćmi pensjonatu i tolerować zawieranie tych umów wyłącznie przez drugiego współwłaściciela. Dzięki takiemu zobowiązaniu oraz współuczestniczeniu Wnioskodawcy w zarządzie, administrowaniu i utrzymaniu pensjonatu drugi współwłaściciel uzyskuje możliwość wynajmu i czerpania pożytków z usług zakwaterowania w pensjonacie. Z tego tytułu Wnioskodawca uzyskuje za ze swe świadczenia i zobowiązanie wynagrodzenie. Usługa Wnioskodawcy zawiera zatem w sobie element typowego świadczenia (zarządzanie i utrzymanie pensjonatu), świadczenia szczególnego, o którym mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawcy, skoro poprzez swe działalnie w zakresie zarządu, prowadzenia i utrzymania pensjonatu, a z drugiej strony poprzez tolerowanie wyłącznego kwaterowania gości i pobierania opłat przez drugiego współwłaściciela, umożliwia on świadczenie usług wynajmu krótkoterminowego, to uczestniczy w realizacji tych usług (dzięki działaniom i zaniechaniom Wnioskodawcy usługi te są wykonywane). Poprzez działanie i treść zawartej umowy o wspólnym przedsięwzięciu Wnioskodawca realizuje zamiar wykorzystywania pensjonatu, którego jest współwłaścicielem na cele najmu krótkoterminowego. Usługi Wnioskodawcy są niewątpliwie związane z zakwaterowaniem. Jako objęte załącznikiem nr 3 do ustawy o podatku od towarów i usług, usługi te powinny być opodatkowane stawką podatku w wysokości 8%.

Jednocześnie, skoro Wnioskodawca nabywa towary/usługi w związku z prowadzeniem, utrzymaniem i eksploatacją pensjonatu w części także na rzecz drugiego inwestora (który z tych towarów i usług korzysta współprowadząc pensjonat) pośredniczy w tym zakresie w dostarczaniu/wykonywaniu tych towarów i usług, czyli odsprzedaje je w tej części drugiemu inwestorowi. W tym zakresie Wnioskodawca winien także rozpoznawać obrót dla celów opodatkowania podatkiem VAT równy kwocie kosztów, którą obciąża drugiego inwestora stosownymi refakturami, ze stawkami VAT właściwymi dla danego towaru i danej usługi.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

W art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) postanowiono, iż przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W przepisie art. 8 ust. 1 ustawy zdefiniowano, iż przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W powyższym przepisie przyjęto generalną zasadę, zgodnie z którą usługami są wszelkie odpłatne świadczenia, niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług, transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Określeniem „usługi” w przepisach ustawy o podatku od towarów i usług objęto obszerny krąg czynności, obejmujący swym zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń, które nie są ujęte w tych klasyfikacjach.

Przez usługę należy rozumieć każde świadczenie na rzecz danego podmiotu, w tym także zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji. Przy czym świadczenie usług, co do zasady podlega opodatkowaniu wówczas gdy ma charakter odpłatny, a więc wtedy gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

Kwestią „odpłatności” zajmował się wielokrotnie w swoim orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (np. w sprawach: C-16/93, C-213/99, C-404/99) podkreślając, iż o dostawie towarów i usług za wynagrodzeniem można mówić jedynie w sytuacji, gdy istnieje ścisły związek pomiędzy wykonywanymi czynnościami i wysokością otrzymanego wynagrodzenia oparty na relacjach cywilnoprawnych pomiędzy podmiotami. Związek, o którym mowa musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że odpłatność następuje za to świadczenie.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W świetle art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Jak wynika z powyższych przepisów, fakturami dokumentuje się jedynie czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Czynności niepodlegające opodatkowaniu tym podatkiem dokumentuje się innymi dokumentami, np. notami księgowymi lub innymi dowodami księgowymi w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

Zgodnie z art. 8 ust. 2a ww. ustawy, w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że ten podatnik sam otrzymał i wyświadczył te usługi. Powyższy przepis stanowi implementację art. 28 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1, ze zm.), zgodnie z którym w przypadku gdy podatnik, działając we własnym imieniu, ale na rzecz osoby trzeciej, bierze udział w świadczeniu usług, przyjmuje się, że podatnik ten sam otrzymał i wyświadczył te usługi.

Oznacza to, że podmiot świadczący (sprzedający) daną usługę nabytą we własnym imieniu, lecz na rzecz osoby trzeciej traktowany jest najpierw jako usługobiorca, a następnie jako usługodawca tej samej usługi. Przeniesienie ciężaru kosztów na inną osobę, nie może być zatem w żaden inny sposób potraktowane niż jako świadczenie usługi w tym samym zakresie. Zatem, konsekwencją uznania podatnika biorącego udział w odsprzedaży usługi za świadczącego, jest wystawienie przez niego faktury dokumentującej wyświadczenie tej usługi.

Na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, postawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

Z treści wniosku wynika, że jest Wnioskodawca dzierżawi grunt, na którym wraz z właścicielem gruntu wybudował pensjonat. Pensjonat stanowi składnik przedsiębiorstw obu inwestorów. Obaj inwestorzy są podatnikami VAT z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej w pensjonacie, która polega na czerpaniu zysków z usług „wspólnego pensjonatu”. Zakres praw i obowiązków związanych z prowadzeniem pensjonatu przez Wnioskodawcę reguluje umowa z inwestorem. W ramach tej umowy obaj inwestorzy współdziałają w prowadzeniu pensjonatu, sprawują zarząd na nim, każdy z nich ponosi koszty utrzymania (po połowie). Jak wskazano we wniosku obaj inwestorzy określili w umowie sposób czerpania zysków. Wynika z niego, że tylko jedna ze stron umowy (drugi inwestor) będzie zawierała umowy z klientami (umowy krótkoterminowego najmu) i pobierała od nich opłaty. Natomiast Wnioskodawca, chociaż uczestniczy w utrzymaniu pensjonatu (m.in. sprzątanie, przygotowanie do eksploatacji przez obu inwestorów, w tym Wnioskodawcę), zobowiązał się nie zawierać samodzielnie umów najmu. Z tego tytułu Wnioskodawca wystawia drugiemu inwestorowi fakturę, dokumentującą świadczenie „usługi zaniechania”, otrzymując w zamian wynagrodzenie równe połowie opłat pobranych w danym miesiącu od klientów.

Na podstawie ww. umowy Wnioskodawca ponosi wydatki związane z utrzymaniem pensjonatu i obciąża drugiego inwestora połową kosztów związanych z nabyciem towarów i usług (refaktura).

W ocenie tut. organu pomimo, iż Wnioskodawca nie jest współwłaścicielem wybudowanego pensjonatu, jednak z zawartej umowy pomiędzy inwestorami, w tym Wnioskodawcę, która reguluje sposób czerpania pożytków oraz ponoszenia kosztów związanych z współprowadzeniem pensjonatu wynika, że Wnioskodawca posiada prawa (do czerpania zysków) i obowiązki (utrzymanie pensjonatu) takie jaki drugi inwestor, który pozostaje formalnoprawnie właścicielem pensjonatu. Ramy wykonywania uprawnień Wnioskodawcy zostały wyznaczone w umowie pomiędzy inwestorami. Dlatego też kwestie dotyczące rozliczeń pomiędzy współprowadzącymi pensjonat należy rozpatrywać w kontekście wykonywania praw, przysługujących współwłaścicielom nieruchomości.

W myśl art. 195 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), własność tej samej rzeczy może przysługiwać niepodzielnie kilku osobom (współwłasność).

Zgodnie z art. 206 ww. ustawy, każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli.

Pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną (art. 207 K.c.).

Zaznacza się, iż kwestię zawierania umów reguluje ustawa Kodeks cywilny. Zasada swobody umów zapisana jest w art. 3531 Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Analizując powyższe przepisy w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego stwierdzić należy, że trudno zidentyfikować zachowanie Wnioskodawcy jako usługę, którą świadczyłby na rzecz drugiego inwestora. Obaj inwestorzy prowadzą wspólnie pensjonat, a zakres wykonywania uprawnień określa zawarta między nimi umowa. Z treści wniosku wynika, że umowa ta reguluje kwestie pobierania pożytków oraz ponoszenia wydatków i ciężary związanych z utrzymaniem prowadzonego wspólnie pensjonatu.

Przekazywanie przez drugiego inwestora Wnioskodawcy pożytków z rzeczy (połowy opłat pobranych od klientów pensjonatu), na zasadach określonych w umowie stanowi realizację uprawnień inwestora jako podmiotu współprowadzącego pensjonat. Tytułem do przekazania części przychodów z wynajmu pensjonatu jest wyłącznie łączący Wnioskodawcę z inwestorem umowy stosunek prawny, określający wspólne prowadzenie nieruchomości. Nie towarzyszy temu żaden wzajemny obowiązek po stronie obu inwestorów, w tym Wnioskodawcy, który można by uznać za „świadczenie usługi” w rozumieniu ustawy podatkowej.

Wobec powyższego wypłacanie Wnioskodawcy połowy opłat wnoszonych przez klientów pensjonatu samo w sobie nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, nie wypełnia definicji usług, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy, nie stanowi również wynagrodzenia za jakąkolwiek świadczenie Wnioskodawcy.

W analizowanym przypadku zapłata w ramach podziału pożytków ze wspólnego pensjonatu wynika z faktu wykonywania przez Wnioskodawcę uprawnień regulowanych w umowie obu inwestorów jako współprowadzących pensjonat i jest przychodem z tytułu zarządzania, administrowania rzeczą wspólną. Nie ma w przedmiotowej sytuacji ekwiwalentności świadczeń. Podział zysków z rzeczy zarządzanej wspólnie nie jest formą zapłaty za jakiekolwiek świadczenia wykonane przez Wnioskodawcę.

Regułą jest, iż wystawca faktury VAT jest podmiotem świadczącym usługę, a odbiorca faktury - beneficjentem świadczenia, odnoszącym z niego bezpośrednią korzyść. Analiza treści wniosku nie wskazuje jednak, by Wnioskodawca wykonywał jakiekolwiek świadczenie, którego drugi inwestor byłaby konsumentem. Trudno uznać za korzyść po stronie drugiego współwłaściciela - możliwość wyłącznego wynajmowania przez niego apartamentów pensjonatu, skoro w wyniku umownych ustaleń współprowadzących pensjonat, przewidziano podział pożytków z tytułu opłat pobieranych od klientów pensjonatu. Tym samym nie można przyjąć, że Wnioskodawca „toleruje” możliwość zawarcia umów wyłącznie przez drugiego inwestora.

W przypadku rozliczeń pomiędzy współprowadzącymi pensjonat Wnioskodawca nie otrzymuje żadnej należnej kwoty od drugiego inwestora, gdyż ten dokonuje tylko „podziału” kwoty z należnych pożytków z rzeczy na zasadach określonych w umowie. Przypadająca na Wnioskodawcę kwota (połowa miesięcznych opłat z tytułu wynajmowania apartamentów w pensjonacie) wynika z podziału z pożytków rzeczy.

Z powyższego jednoznacznie wynika zatem, że Wnioskodawca nie świadczy usługi krótkotrwałego zakwaterowania na rzecz drugiego inwestora.

W konsekwencji Wnioskodawca nieprawidłowo dokumentuje wzajemne rozliczenie z drugim inwestorem poprzez wystawianie faktur z tytułu usług krótkotrwałego zakwaterowania. Tym samym rozstrzyganie o prawidłowości zastosowanej przez Wnioskodawcę stawki podatku, określonej w fakturze, dokumentującej rozliczenia z drugim inwestorem jest bezcelowe.

Nie ma za to przeszkód, aby Wnioskodawca obciążał drugiego inwestora połową kosztów związanych z nabyciem towarów i usług niezbędnych do prowadzenia i utrzymania pensjonatu. Są to określone w umowie wewnętrzne rozliczenia obu inwestorów, w tym Wnioskodawcy, związane z współprowadzeniem pensjonatu.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, ul. Jana Kazimierza 5, 85-035 Bydgoszcz, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.