Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP4/443-251/13-4/ISN
z 4 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o.o. , przedstawione we wniosku z dnia 13 maja 2013 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie 3 czerwca 2013 r.) uzupełnionym pismem z dnia 13 sierpnia 2013 r. (data wpływu 20 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 3 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie odliczenia podatku naliczonego z tytułu importu towarów. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 sierpnia 2013 r. (data wpływu 20 sierpnia 2013 r.) o informacje doprecyzowujące opis sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

S. Sp. z o.o. (dalej Spółka) jest podmiotem gospodarczym należącym do grupy kapitałowej SI AG w Szwajcarii. Podstawowym przedmiotem działalności Spółki jest świadczenie usług przerobu materiału powierzonego, w wyniku których wytwarzane są meble stanowiące wyposażenie statków. Meble wytwarzane są przez Spółkę z materiału powierzonego przez ST AG w Szwajcarii. ST AG jest więc właścicielem materiałów służących do produkcji mebli. Firma ta zakupuje te materiały spoza Unii Europejskiej i są one przesyłane bezpośrednio do Spółki, która dokonuje odprawy celnej i jest wykazana w dokumencie SAD jako odbiorca towaru. Spółka dokonuje tej odprawy we własnym imieniu i na własną rzecz lub przez przedstawiciela pośredniego działającego w imieniu własnym lecz na rzecz Spółki. Urząd Celny dopuszcza te towary do obrotu po uprzednim uregulowaniu przez Spółkę należności celnych, tj. cła i podatku VAT. Świadczone usługi są przedmiotem sprzedaży do ST AG w Szwajcarii. Spółka za wykonaną usługę (produkcja mebli z materiału powierzonego) obciąża na podstawie wystawionych faktur ST AG w Szwajcarii, która posiada numer identyfikacji podatkowej (NIP) nadany przez urząd w Niemczech, gdyż dla celów podatkowych ST AG został zarejestrowany w Niemczech.

W złożonym uzupełnieniu Spółka poinformowała, że jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT. Usługi świadczone przez Spółkę nie są opodatkowane na terytorium kraju, są opodatkowane na terytorium innych państw, np. Szwajcarii czy Niemiec. Usługi wykonywane przez Spółkę uprawniałyby Spółkę do odliczenia podatku naliczonego, gdyby były wykonywane w kraju, a Spółka posiada dokumenty z których wynika związek pomiędzy importowanymi towarami a świadczonymi usługami.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałym stanie faktycznym – zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT – Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku VAT zapłaconego w związku z importem materiałów i wykazanego w dokumencie odprawy celnej dopuszczanych do obrotu materiałów powierzonych Spółce przez ST AG?

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 86 ust. 1 ustawy o VAT w pełni upoważnia Spółkę do odliczenia podatku VAT uregulowanego w trakcie procedury celnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.) – zwanej dalej ustawą – opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Z opisu sprawy wynika, że Spółka w ramach prowadzonej działalności gospodarczej świadczy usługi przerobu materiału powierzonego przez ST AG w Szwajcarii, w wyniku których wytwarzane są meble stanowiące wyposażenie statków. ST AG jest właścicielem materiałów służących do produkcji mebli. Firma ta zakupuje te materiały spoza Unii Europejskiej i są one przesyłane bezpośrednio do Spółki, która dokonuje odprawy celnej i jest wykazana w dokumencie SAD jako odbiorca towaru. Spółka dokonuje odprawy we własnym imieniu i na własną rzecz lub przez przedstawiciela pośredniego działającego w imieniu własnym lecz na rzecz Spółki. Urząd Celny dopuszcza towary do obrotu po uprzednim uregulowaniu przez Spółkę należności celnych, tj. cła i podatku VAT. Świadczone usługi są przedmiotem sprzedaży do ST AG w Szwajcarii. Spółka za wykonaną usługę (produkcja mebli z materiału powierzonego) obciąża na podstawie wystawionych faktur ST AG w Szwajcarii. Usługi świadczone przez Spółkę nie są opodatkowane na terytorium kraju, lecz są opodatkowane na terytorium innych państw, np. Szwajcarii czy Niemiec.

Na mocy art. 2 pkt 1 ustawy, przez terytorium kraju rozumie się terytorium Rzeczpospolitej Polskiej (…).

Przez terytorium państwa trzeciego rozumie się terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej (…) – art. 2 pkt 5 ustawy.

W myśl art. 2 pkt 7 ustawy, przez import towarów rozumie się przywóz towarów z terytorium państwa trzeciego na terytorium Unii Europejskiej.

Powyższa definicja kładzie nacisk przede wszystkim na czynność faktyczną, czyli przywóz towaru. Dla zaistnienia importu nie ma znaczenia cel przywozu bądź stosunek prawny, w ramach którego dokonano przywozu.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 64 Rozporządzenia Rady (EWG) Nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r., ustanawiającego Wspólnotowy Kodeks Celny (Dz. U. UE L Nr 302, poz. 1 ze zm.), zwanego dalej WKC, z zastrzeżeniem art. 5 zgłoszenia celnego może dokonać każda osoba, która przedstawi lub doprowadzi do przedstawienia właściwym organom celnym towaru, którego dotyczy zgłoszenie, razem ze wszystkimi dokumentami, których przedłożenie jest niezbędne do zastosowania przepisów regulujących procedurę celną, do której towar jest zgłaszany.

W oparciu o art. 201 ust. 1 lit. a WKC, dług celny w przywozie powstaje w wyniku dopuszczenia do obrotu towaru podlegającego należnościom przywozowym.

W myśl art. 201 ust. 2-3 WKC, dług celny powstaje w chwili przyjęcia zgłoszenia celnego. Zasadniczo za dłużnika uznaje się zgłaszającego, jednak w przypadku przedstawicielstwa pośredniego dłużnikiem jest również osoba, na rzecz której składane jest zgłoszenie celne.

W myśl art. 4 pkt 9, 12 i 18 WKC:

• „dług celny” oznacza nałożony na osobę obowiązek uiszczenia należności celnych przywozowych (dług celny w przywozie) lub należności wywozowych (dług celny w wywozie), które stosuje się do towarów określonych zgodnie z obowiązującymi przepisami wspólnotowymi;
• „dłużnik” oznacza każdą osobę zobowiązaną do zapłacenia kwoty długu celnego;
• „zgłaszający” oznacza osobę, która dokonuje zgłoszenia celnego we własnym imieniu, albo osobę, w której imieniu dokonywane jest zgłoszenie celne.
  
  

Wspólnotowy Kodeks Celny przewiduje dwa rodzaje przedstawicielstwa (art. 5 ust. 2 WKC):

• bezpośrednie, gdzie przedstawiciel działa w imieniu i na rzecz innej osoby i
• pośrednie, gdzie przedstawiciel działa we własnym imieniu, lecz na rzecz innej osoby.
  
  

Przedstawicielem, stosownie do art. 75 ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 727) z zastrzeżeniem art. 78, może być każda osoba, o której mowa w art. 4 pkt 1 Wspólnotowego Kodeksu Celnego. Przedstawicielem może być, w szczególności, agencja celna, spedytor, przewoźnik.

Wspólnotowy Kodeks Celny przewiduje możliwość występowania przedstawiciela na rzecz osoby reprezentowanej, ale w imieniu własnym, określając taką formę reprezentacji jako przedstawicielstwo pośrednie. Działanie takie wywołuje skutki zarówno dla przedstawiciela, jak i dla reprezentowanego. Konstrukcja przyjęta w przypadku przedstawicielstwa pośredniego zakłada poniesienie przez przedstawiciela większej odpowiedzialności za swoje działania, w zamian za traktowanie go jako zgłaszającego. Przedstawiciel pośredni jest zatem dłużnikiem solidarnie z osobą, na rzecz której jest składane zgłoszenie celne.

W świetle powyższych regulacji zasadne jest twierdzenie, że w przypadku importu towarów dokonywanego przez przedstawiciela pośredniego, obowiązek uiszczenia cła ciąży zarówno na przedstawicielu, jak i jego zleceniodawcy (polski przedsiębiorca – importer).

W myśl art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy, podatnikami są również osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, na których ciąży obowiązek uiszczenia cła, również w przypadku, gdy na podstawie przepisów celnych importowany towar jest zwolniony od cła albo cło na towar zostało zawieszone, w części lub w całości, albo zastosowano preferencyjną, obniżoną lub zerową stawkę celną.

Zgodnie z art. 26a ust. 1 ustawy, miejscem importu towarów jest terytorium państwa członkowskiego, na którym towary znajdują się w momencie ich wprowadzenia na terytorium Unii Europejskiej.

Z art. 33 ust. 1 ustawy wynika, że podatnicy, o których mowa w art. 17 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 1b, są obowiązani do obliczenia i wykazania w zgłoszeniu celnym kwoty podatku, z uwzględnieniem obowiązujących stawek (…).

Szczególne zasady wymiaru i poboru podatku w imporcie wiążą się ze specyfiką importu jako czynności opodatkowanej podatkiem od towarów i usług. Przede wszystkim należy podkreślić, że obowiązek zapłaty podatku z tytułu importu towarów ciąży na osobach przywożących towary, bez względu na to, czy są one podatnikami w rozumieniu art. 15 ustawy czy też nie. W konsekwencji każdy podmiot importujący towary obowiązany jest uiścić podatek z tytułu importu towarów, ponieważ w tym przypadku podatek obciąża czynność faktyczną, jaką jest przywóz towarów.

Przepisy nie uzależniają natomiast powstania tego obowiązku od warunku posiadania przez importera prawa do dysponowania towarem jak właściciel.

Jak podkreśliła Spółka, w przedmiotowej sprawie to Spółka jest podmiotem wykazanym w dokumencie celnym SAD jako odbiorca (importer) i to Spółka dokonuje odprawy celnej we własnym imieniu i na własną rzecz lub przez przedstawiciela pośredniego. Towary są dopuszczone do obrotu przez urząd celny po uregulowania należności celnych przez Spółkę, tj. po opłaceniu cła i podatku VAT.

Z powyższego wynika zatem, że to na Spółce ciąży obowiązek zapłaty podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów. Zaznaczyć jednocześnie należy, że możliwość zgłoszenia towarów do odprawy celnej w celu dopuszczenia do obrotu nie jest uzależnione od posiadania prawa własności tych towarów, czy też prawa do rozporządzania nimi.

Wątpliwości Spółki wiążą się z możliwością odliczenia podatku VAT zapłaconego z tytułu importu towarów.

W myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Kwotę podatku naliczonego stanowi – w przypadku importu towarów – suma kwot podatku wynikająca z dokumentu celnego i deklaracji importowej, z zastrzeżeniem pkt 5 (art. 86 ust. 2 pkt 2 ustawy).

Analiza przytoczonych przepisów wskazuje, że podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego jedynie w takim zakresie, w jakim importowane towary są wykorzystywane do wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Aby zatem podatnik miał prawo do odliczenia podatku naliczonego, musi istnieć związek pomiędzy importowanym towarem a czynnościami opodatkowanymi wykonywanymi przez podatnika.

Jak wynika z przedstawionych informacji, Spółka świadczy na rzecz kontrahenta szwajcarskiego usługę przerobu materiału powierzonego, w wyniku której wytwarzane są meble stanowiące wyposażenie statków. Jak wyjaśniła Spółka miejscem opodatkowania tych usług nie jest terytorium kraju. Usługi te są opodatkowane na terytorium innych państw, np. Szwajcarii czy Niemiec. Usługi wykonywane przez Spółkę uprawniałyby Spółkę do odliczenia podatku naliczonego, gdyby były wykonywane w kraju a Spółka posiada dokumenty, z których wynika związek pomiędzy importowanymi towarami a świadczonymi usługami.

Zgodnie z art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy, podatnik ma również prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, o której mowa ust. 2, jeżeli importowane lub nabyte towary i usługi dotyczą dostawy towarów lub świadczenia usług przez podatnika poza terytorium kraju, jeżeli kwoty te mogłyby być odliczone, gdyby czynności te były wykonywane na terytorium kraju, a podatnik posiada dokumenty, z których wynika związek odliczonego podatku z tymi czynnościami.

Jak wynika z powyższego przepisu, warunkiem do odliczenia podatku naliczonego związanego z usługami świadczonymi poza terytorium kraju jest to, aby – hipotetycznie – w przypadku wykonywania tych samych usług w kraju podatnikowi przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego.

Powołany przepis wymaga ponadto, aby podatnik posiadał dokumenty, z których wynikać będzie związek odliczonego podatku z czynnościami wykonywanymi poza terytorium kraju. Powinny to być przede wszystkim dokumenty potwierdzające dokonanie określonych czynności poza terytorium kraju, które będą jednocześnie opisywać te czynności.

Biorąc pod uwagę powołane przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że dokonując odprawy celnej materiałów stanowiących własność kontrahenta szwajcarskiego Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy z tytułu importu towarów związanych z usługami świadczonymi poza terytorium kraju, ponieważ posiada dokumenty z których wynika związek pomiędzy importowanymi towarami a usługami przez Spółkę świadczonymi.

Reasumując, w zaistniałym stanie faktycznym Spółka jest uprawniona do odliczenia podatku VAT zapłaconego w związku z importem materiałów powierzonych przez ST AG i wykazanego w dokumencie odprawy celnej dopuszczanych do obrotu materiałów, jednak na podstawie art. 86 ust. 8 pkt 1 ustawy a nie powołanego przez Spółkę art. 86 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego stanowisko Spółki, zgodnie z którym art. 86 ust. 1 ustawy w pełni upoważnia Spółkę do odliczenia podatku VAT uregulowanego w trakcie procedury celnej, należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.