INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 11.07.2012 r. (data wpływu 24.07.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu dla pracowników z tytułu korzystania ze zbiorowych środków transportu organizowanego na terenie zakładu produkcyjnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.07.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia przychodu dla pracowników z tytułu korzystania ze zbiorowych środków transportu organizowanego na terenie zakładu produkcyjnego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca – Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością jest spółką należącą do grupy kapitałowej S.A. Spółka z o.o. prowadzi swoją działalność gospodarczą na terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A. Dosyć rozległy teren jest własnością Spółki S.A., a Spółka z o.o. korzysta jedynie z obiektu znajdującego się na tym obszarze na podstawie zawartej ze Spółką S.A. umowy dzierżawy.

Na terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A. pracownicy Spółki z o.o. nie mogą korzystać z własnych środków transportu, np. samochodów osobowych, które pozostawiają przed bramą wjazdową na teren zakładu. Po przekroczeniu bramy wjazdowej na teren zakładu produkcyjnego Spółki S.A. pracownicy Spółki z o.o., z uwagi na znaczną odległość bramy od miejsca faktycznego wykonywania przez nich pracy korzystają ze zbiorowych środków komunikacji (autobusów) zorganizowanego przez pracodawcę.

Na chwilę obecną Spółka z o.o. zapewnia swoim pracownikom możliwość skorzystania ze zbiorowych środków transportu organizowanego na terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A.,jednocześnie Spółka z o.o. jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych działając na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 ze zm.) zalicza wartość świadczenia przyznanego w ten sposób swoim pracownikom do ich przychodu ze stosunku pracy, a w konsekwencji uwzględnia wartość świadczeń osiąganych przez pracowników z tego tytułu w podstawie wymiaru podatku dochodowego od osób fizycznych oraz składek na ubezpieczenia społeczne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w przypadku ponoszenia przez Spółkę z o.o. kosztów transportu zbiorowego pracownikówzatrudnionych przez Spółkę z o.o. na terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A., celem umożliwienia im dotarcia od bramy wejściowej zakładu do: miejsca faktycznego wykonywania pracy, Spółka z o.o. powinna zaliczać wartość przyznanego w ten sposób świadczenia dla swoich pracowników do ich przychodu ze stosunku pracy, a w konsekwencji, czy powinna ona uwzględniać wartość świadczeń osiąganych przez pracowników z tego tytułu w podstawie wymiaru podatku dochodowego od osób fizycznych zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 ze zm.)...

Stanowisko Wnioskodawcy:

Zgodnie z treścią art. 94 pkt 2 Kodeksu pracy pracodawca jest zobowiązany w szczególności organizować pracę w sposób zapewniający pełne wykorzystanie czasu pracy, jak również osiąganie przez pracowników, przy wykorzystywaniu ich uzdolnień i kwalifikacji, wysokiej wydajności i należytej jakości pracy. W związku z powyższym oraz mając na uwadze fakt, iż pracownicy Spółki z o.o. nie mogą poruszać się na stosunkowo rozległym terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A. własnymi środkami transportu, jak również fakt, iż to Spółkę obciąża ryzyko prowadzenia działalności gospodarczej, spółka zapewnia swoim pracownikom możliwość skorzystania z transportu zbiorowego organizowanego na terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A. transport ten zapewnia pracownikom dotarcie od bramy wejściowej zakładu do miejsca faktycznego wykonywania pracy.

Jednocześnie na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 ze zm.) Spółka jako płatnik traktuje przyznane w ten sposób świadczenia jako przychód zatrudnionych pracowników ze stosunku pracy, a w konsekwencji uwzględnia wartość świadczeń osiąganych przez pracowników z tego tytułu w podstawie wymiaru podatku dochodowego od osób fizycznych.

Zdaniem spółki wskazane powyżej działanie jest zgodne z prawem, na poparcie czego przedstawia poniżej własne stanowisko zaistniałego stanu faktycznego: za przychód w potocznym tego słowa znaczeniu należy rozumieć każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną, jak i niepieniężną, w tym otrzymane świadczenia nieodpłatne.

Ponoszone przez Spółkę z o.o. koszty transportu zbiorowego pracowników na terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A. stanowią zatem pewien rodzaj przysporzenia majątkowego po stroniepracowników, a tym samym generują po ich stronie swoisty przychód. Jednakże, w przedmiotowej sprawie najistotniejsze jest ustalenie, czy wartość uzyskiwanego w ten sposób świadczenia należy uznać za przychód ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z przywołanym powyżej przepisem za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z językowej wykładni powyższej definicji przychodu ze stosunku pracy wynika, iż do przychodów tych należałoby zaliczyć wartość świadczenia ponoszonego przez pracodawcę celem zapewnienia transportu zbiorowego pracowników spółki zorganizowanego na zamkniętym terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A. Powyższe wynika również z orzecznictwa sądowego, gdzie zarówno Sąd Najwyższy, jak i Naczelny Sąd Administracyjny przyjmują, iż do przychodów pracowników pracodawca winien wliczać świadczenia polegające na częściowym pokrywaniu kosztów z tytułu opłat za przejazdy pracowników z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem.

W wyroku z dnia 24 października 2003 r. (sygn. akt III Rn 8/03) Sąd Najwyższy, stwierdził, iż pracodawca jako płatnik, który obowiązany jest obliczać, pobierać i odprowadzać do właściwego urzędu skarbowego w ciągu roku podatkowego zaliczki na poczet podatku dochodowego od przychodów pracowników, jakie w u niego uzyskują ramach stosunku zatrudnienia (art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), powinien wliczać do przychodów swych pracowników także świadczenia realizowane w ramach ciążącego na pracodawcy obowiązku wynikającego z zakładowego układu zbiorowego pracy, a polegającego na częściowym pokrywaniu kosztów z tytułu opłat pracowników za przejazdy z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem do miejsca zamieszkania.

Z kolei w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2010 r. (sygn. akt II FSK 1208/09), Sąd ten stwierdził, iż uzyskując możliwość skorzystania z organizowanych przez pracodawcę, bezpłatnych dojazdów do i z pracy - pracownik otrzymuje przysporzenie majątkowe, które ma kluczowe znaczenie dla zakwalifikowania przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia. Przy czym świadczenie pracodawcy na rzecz pracownika polega na zagwarantowaniu pracownikowi możliwości bezpłatnego korzystania z dojazdów, zaś pracownik otrzymując taką możliwość – uzyskuje przysporzenie majątkowe, mające postać nieodpłatnego świadczenia. Skoro więc nie budzi żadnych wątpliwości spełnienie świadczenia przez pracodawcę, który zapewniając bezpłatne przejazdy zadeklarowanym pracownikom - daje świadczenie, to jego symetrycznym odbiciem i skutkiem, jest - otrzymanie nieodpłatnego świadczenia przez pracownika. Ma ono postać przysporzenia majątkowego o wartości oferowanych mu usług dojazdu do pracy.

W przedmiotowej sprawie teren zamkniętego zakładu produkcyjnego Spółki S.A. jest własnością Spółki S.A., a Spółka z o.o. korzysta jedynie z obiektów znajdujących się na tym terenie na podstawie zawartej ze Spółką S.A. umowy dzierżawy, co oznacza, iż transport pracowników Spółki z o.o. od bramy zakładu produkcyjnego Spółki S.A. do miejsca faktycznego świadczenia przez nich pracy na terenie zakładu produkcyjnego, winien być traktowany jako częściowy transport z miejsca ich zamieszkania do miejsca świadczenia przez nich pracy na rzecz Spółki. Ponoszone zatem przez Spółkę z o.o. koszty tego transportu, w świetle przytoczonej powyżej argumentacji, w szczególności orzecznictwa sądowego, winny być, jak ma to miejsce obecnie, zaliczane przez spółkę do przychodów jej pracowników ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity Dz. U. z 2010 r., Nr 51, poz. 307 ze zm.), a w konsekwencji wartość świadczeń osiąganych przez pracowników z tego tytułu winna być przez Spółkę uwzględniana do podstawy wymiaru podatku dochodowego od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta. Stosownie zaś do pkt 9 tegoż artykułu źródłem przychodów są również inne źródła.

Zgodnie z art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy, są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, iż przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa, wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b cyt. ustawy. Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

Jak wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego Spółka z o.o. prowadzi swoją działalność gospodarczą na terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A. Dosyć rozległy teren jest własnością Spółki S.A., a Spółka z o.o. korzysta jedynie z obiektu znajdującego się na tym obszarze na podstawie zawartej ze Spółką S.A. umowy dzierżawy.

Na terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A. pracownicy Spółki z o.o. nie mogą korzystać z własnych środków transportu, np. samochodów osobowych, które pozostawiają przed bramą wjazdową na teren zakładu. Po przekroczeniu bramy wjazdowej na teren zakłady produkcyjnego Spółki S.A. pracownicy Spółki z o.o., z uwagi na znaczną odległość bramy od miejsca faktycznego wykonywania przez nich pracy korzystają ze zbiorowych środków komunikacji (autobusów) zorganizowanego przez pracodawcę. Spółka z o.o. zapewnia swoim pracownikom możliwość skorzystania ze zbiorowych środków transportu organizowanego na terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A., jednocześnie jako płatnik podatku dochodowego od osób fizycznych zalicza wartość świadczenia przyznanego w ten sposób swoim pracownikom do ich przychodu ze stosunku pracy.

Korzystanie przez pracowników z transportu wewnętrznego i w sposób opisany we wniosku nie skutkuje powstaniem po ich stronie przychodu ze stosunku pracy. W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku pracy, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika skutkują powstaniem przychodu po jego stronie. W rozpatrywanej sprawie przewóz zatrudnionych osób nie spowoduje jednak powstania tego rodzaju przysporzenia. Należy bowiem odróżnić przewóz pracowników z miejsca ich zamieszkania do miejsca pracy od przejazdów odbywających się na terenie objętym realizacją zadań wynikających ze stosunku pracy. Specyfika pracy powoduje, że przejazdy pracowników mają na celu zapewnienie właściwej jej organizacji. Brak jest również interesu osobistego pracowników w korzystaniu z funkcjonujących środków transportu (pracownicy nie mają także możliwości korzystania na terenie zakładu z własnego lub też innego zorganizowanego transportu).

Tak więc bezpłatne przejazdy zatrudnionych pracowników Spółki z o.o. po obszarze objętym wykonywaniem przez nich pracy – na terenie Spółki S.A. - są nieodłącznym jej elementem i nie stanowią realizacji ich celów osobistych. Takie działanie jest natomiast podyktowane względami racjonalnymi i potrzebą zapewnienia odpowiedniej organizacji pracy. Wobec powyższego po stronie pracowników korzystających z przewozu – transportu zbiorowego pracowników na terenie zakładu nie powstaje przychód w podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przewóz pracownika na terenie zakładu pracy nie stanowi świadczenia na rzecz tego pracownika. Przewóz wiąże się z lokalizacją zakładu pracy i potrzebą pracodawcy.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż w przypadku ponoszenia przez Spółkę z o.o. kosztów transportu zbiorowego pracowników zatrudnionych przez Spółkę z o.o. na terenie zakładu produkcyjnego Spółki S.A., celem umożliwienia im dotarcia od bramy wejściowej zakładu do miejsca faktycznego wykonywania pracy, Spółka z o.o. nie powinna zaliczać wartość przyznanego w ten sposób świadczenia dla swoich pracowników do ich przychodu ze stosunku pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji Spółka z o.o. jako płatnik nie powinna uwzględniać wartość świadczeń osiąganych przez pracowników z tego tytułu do podstawy opodatkowania dochodów pracowników.

Końcowo - odnosząc się do przywołanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, iż orzeczenia te dotyczą konkretnych spraw podatników osądzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w niej zawarte są wiążące. Natomiast Organy podatkowe mimo, że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, iż nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.