INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z o. o. przedstawione we wniosku z dnia 20 czerwca 2013 r. (data wpływu 24 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wypłaty dywidendy niepieniężnej w postaci wierzytelności pożyczkowej – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie wypłaty dywidendy niepieniężnej w postaci wierzytelności pożyczkowej.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Sp. z o.o. (dalej jako: Spółka lub Wnioskodawca) planuje połączenie ze spółką zależną – „Ax” Sp. z o.o. (dalej jako: „Ax”). Na skutek planowanego połączenia Wnioskodawca, jako spółka przejmująca, zostanie sukcesorem generalnym „Ax” (spółki przejmowanej).

„Ax” posiada wierzytelność w walucie obcej z tytułu pożyczki wobec innego podmiotu funkcjonującego w ramach grupy „A” (dalej jako: Spółka z Grupy).

Na gruncie przepisu art. 494 ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 z późn. zm.) w wyniku planowanego połączenia, Wnioskodawca – jako spółka przejmująca wstąpi we wszystkie prawa i obowiązki „Ax”. Jednocześnie, także z punktu widzenia prawa podatkowego, zgodnie z przepisem art. 93 § 2 w zw. z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. Nr 137, poz. 926 z późn. zm.), Wnioskodawca wstąpi we wszelkie przewidziane w przepisach prawa podatkowego prawa i obowiązki przejmowanej spółki.

W świetle powyższego, na skutek dokonanego połączenia Wnioskodawca stanie się wierzycielem Spółki z Grupy z tytułu pożyczki w walucie obcej, udzielonej uprzednio przez „Ax”.

Jednocześnie, Spółka nie wyklucza dokonania wypłaty na rzecz swojego udziałowca – „Ay” – dywidendy w formie niepieniężnej w postaci wierzytelności pożyczkowej w walucie obcej w stosunku do Spółki z Grupy. Wypłata dywidendy zostałaby dokonana w oparciu o stosowną uchwałę zgromadzenia wspólników, określającą w sposób bezpośredni formę wypłaty dywidendy jako niepieniężną.

Umowa Spółki nie zawiera postanowienia zakazującego wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

W związku z przedstawionym powyżej opisem zdarzenia przyszłego Spółka wnosi o potwierdzenie, że wypłata dywidendy niepieniężnej w postaci wierzytelności pożyczkowej w walucie obcej, będzie zdarzeniem neutralnym podatkowo po stronie Spółki, w szczególności nie będzie powodowała powstania przychodu do opodatkowania (w wysokości ewentualnej różnicy pomiędzy wartością wierzytelności pożyczkowej w walucie obcej z dnia jej powstania a jej wartością z dnia wydania w formie dywidendy rzeczowej).

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłata dywidendy niepieniężnej w postaci wierzytelności pożyczkowej w walucie obcej nie będzie skutkowała powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu. Na gruncie obowiązujących przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 21, poz. 86) brak jest jakiejkolwiek podstawy prawnej dla opodatkowania przedmiotowej czynności po stronie wypłacającego.

Uzasadnienie stanowiska Spółki.

1. Charakter prawny wypłaty dywidendy niepieniężnej.

Wypłata dywidendy przez spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością stanowi formę partycypowania przez udziałowca w zysku wypracowanym przez spółkę po opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Zgodnie z treścią przepisu art. 191 § 1 Kodeksu spółek handlowych, „wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1”.

Zgodnie z poglądem prezentowanym w doktrynie, prawo do udziału w zyskach spółki stanowi jedno z najważniejszych uprawnień udziałowców. Wspólnicy, „wnosząc wkłady na pokrycie kapitału zakładowego spółki, wyposażają przez to spółkę w środki pozwalające na uruchomienie oraz prowadzenie działalności gospodarczej i spodziewają się uzyskać w określonej perspektywie wypłaty zysku spółki stanowiące swoiste wynagrodzenie za oddanie spółce wartości majątkowych” (por. J. Bieniak, Kodeks spółek handlowych. Komentarz, Legalis). Prawo to konkretyzuje się w formie podjęcia uchwały o wypłacie dywidendy.

W związku z wypłatą dywidendy po stronie wypłacającego nie powstaje żadne roszczenie zwrotne - wypłata dywidendy stanowi bowiem jednostronne świadczenie spółki na rzecz udziałowca. Należy jednocześnie wskazać, że wypłata dywidendy jest szczególnym rodzajem czynności prawnej. Tytułem do uzyskania przysporzenia przez udziałowców nie jest w tym przypadku żadna z umów cywilnoprawnych, lecz uchwała zgromadzenia wspólników. Ponadto, w związku z bezpośrednim uregulowaniem wypłaty dywidendy na gruncie Kodeksu spółek handlowych oraz braku jakichkolwiek zewnętrznych odwołań do innych aktów prawnych, nie mają do niej zastosowania przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 z późn. zm.) dotyczące innych instytucji prawa cywilnego, w szczególności w zakresie umowy sprzedaży czy spłaty wierzytelności.

Kodeks spółek handlowych nie wprowadza również ograniczeń w odniesieniu do formy wypłaty dywidendy. W konsekwencji, dopuszczalna jest wypłata dywidendy zarówno w formie pieniężnej, jak i niepieniężnej, co znajduje potwierdzenie na gruncie doktryny:

„Kodeks spółek handlowych nie zabrania jednak, by umowa spółki przewidywała możliwość wypłaty zysku w formie rzeczowej, np. w produktach spółki - podobnie może to czynić także uchwała wspólników” (J. Bieniak, Kodeks spółek handlowych. Komentarz, Legalis). Forma wypłaty dywidendy jest uzależniona od treści podjętej przez wspólników uchwały, o ile umowa danej spółki nie zabrania dokonania wypłaty w postaci niepieniężnej.

W świetle powyższego należy podkreślić, iż na gruncie uregulowań Kodeksu spółek handlowych brak jest rozróżnienia w odniesieniu do form dokonywania wypłaty dywidendy. W szczególności, Kodeks spółek handlowych nie ustanawia jakiejkolwiek preferencji lub hierarchii w zakresie wyboru określonej formy. Konsekwentnie, w myśl przepisów prawa handlowego obie formy wypłaty dywidendy należy uznać za równorzędne. Wybór najbardziej optymalnej formy wypłaty dywidendy zależy zatem od decyzji wspólników, którzy, mając na uwadze uwarunkowania biznesowe, w szczególności kwestie zapewnienia płynności finansowej podmiotu wypłacającego dywidendę, mogą preferować wypłatę dywidendy ,,w naturze”.

2. Brak podstaw prawnych dla rozróżnienia skutków podatkowych wypłaty dywidendy w formie pieniężnej oraz dywidendy w formie niepieniężnej na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Na gruncie obowiązujących przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 10 ust. 1 tej ustawy) wypłata dywidendy skutkuje powstaniem przychodu podlegającego opodatkowaniu po stronie wspólnika. Zgodnie z założeniem o racjonalności prawodawcy, należy podkreślić, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych wprost wskazuje podmiot, który wskutek wypłaty dywidendy otrzymuje określone przysporzenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wymienia się zarazem wypłaty dywidendy jako zdarzenia generującego powstanie przychodu po stronie podmiotu dokonującego wypłaty.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że na gruncie literalnego brzmienia przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych brak jest jakichkolwiek przesłanek do różnicowania prawnopodatkowych skutków wypłaty dywidendy w formie pieniężnej i niepieniężnej. Ustawodawca nie wprowadził żadnych przepisów o charakterze lex specialis, które nakładałyby obowiązek podatkowy w przypadku wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej także po stronie wypłacającego. W świetle powyższego, różnicowanie konsekwencji podatkowych w odniesieniu do wypłaty dywidendy w formie pieniężnej i niepieniężnej, poprzez uznanie, że w wyniku wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej powstaje przychód zarówno po stronie otrzymującego, jak i wypłacającego prowadziłoby do podwójnego opodatkowania, a w konsekwencji nierównego traktowania podatników na gruncie analogicznych stanów faktycznych. Postępowanie takie nie tylko naruszyłoby konstytucyjną zasadę równości wobec prawa, ale także stałoby w sprzeczności do dyrektywy wykładni lege non distinguente nec nostrum est distinguere. W przypadku bowiem, kiedy ustawodawca nie wprowadza wprost rozróżnienia na gruncie obowiązujących przepisów prawa, nie powinno się w tym zakresie dokonywać interpretacji sprzecznej z zamierzeniem prawodawcy.

Wnioskodawca pragnie podkreślić, że powyższy argument został również podniesiony w orzecznictwie sądów administracyjnych rozstrzygających w analogicznych stanach faktycznych. Przykładowo, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w wyroku z dnia 15 listopada 2012 r. (sygn. I SA/Ke 527/12) wskazał, że: „we wspomnianych regulacjach racjonalny ustawodawca wskazuje zatem podmiot, który na skutek wypłaty dywidendy uzyskuje opodatkowane przysporzenie majątkowe, co ma określone konsekwencje w zakresie obowiązków skarżącej jako płatnika i może być wystarczającym argumentem dla zanegowania stanowiska organu interpretacyjnego”.

Reasumując powyższe uwagi, należy wskazać, że bez względu na formę wypłaty dywidendy konsekwencje podatkowe na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych będą tożsame, tj. powstanie przychód po stronie podmiotu otrzymującego dywidendę, natomiast nie może być mowy o powstaniu jakiegokolwiek przysporzenia podlegającego opodatkowaniu dla podmiotu wypłacającego (o czym szerzej będzie mowa w następnym punkcie niniejszego wniosku).

Wydanie w ramach dywidendy aktywów innych niż pieniądze nie stanowi odrębnej transakcji skutkującej powstaniem przychodu po stronie wypłacającego, ale jest wypełnieniem przez wypłacającego jednostronnego zobowiązania wynikającego z uchwały zgromadzenia wspólników.

3. Pojęcie przychodu na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wprowadza definicji legalnej pojęcia przychodu. W przepisie art. 12 ust. 1 ustawy prawodawca wskazał otwarty katalog przysporzeń, które stanowią przychód w rozumieniu prawa podatkowego.

Niemniej jednak, na gruncie bogatego dorobku doktryny oraz praktyki prawa podatkowego, a także wykładni przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy przyjąć, że, co do zasady, przychodem staje się każde definitywne przysporzenie majątkowe podatnika, zwiększające jego majątek w sposób trwały, które jednocześnie nie zostało wymienione w enumeratywnym katalogu przysporzeń niestanowiących przychodu zawartym w art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz nie zostało wyłączone z opodatkowania (por. Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz pod red.: A. Obońska, Legalis). Próbę dookreślenia rozumienia pojęcia przychodu podjął przykładowo Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 maja 1998 r. (sygn. SA/Sz 1305/97) wskazując, że: „z istoty podatku dochodowego wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem – jako źródłem dochodu – jest tylko taka wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa. Otrzymanymi pieniędzmi lub wartościami pieniężnymi są zatem w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 omawianej ustawy podatkowej tylko takie wartości, które powiększają aktywa majątkowe podatnika, a więc takie, którymi może on rozporządzać jak własnymi”. W związku z powyższym, w celu dokonania oceny, czy na skutek danego zdarzenia prawnego doszło do powstania przychodu podatkowego, należy zweryfikować, czy po stronie podatnika doszło do definitywnego zwiększenia jego aktywów majątkowych.

Konkludując powyższe rozważania, Wnioskodawca pragnie wskazać, że w procesie interpretacji pojęcia przychodu podatkowego należy mieć na uwadze:

• katalog przysporzeń unormowany w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych;
• wypracowane przez praktykę oraz doktrynę prawa podatkowego rozumienie pojęcia przychodu, a także
• normy konstytucyjne wskazujące zasadę wyłączności ustawy w prawie daninowym.
  
  

Zgodnie bowiem z przepisem art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, „nakładanie podatków, innych danin publicznych, określanie podmiotów, przedmiotów opodatkowania i stawek podatkowych, a także zasad przyznawania ulg i umorzeń oraz kategorii podmiotów zwolnionych od podatków następuje w drodze ustawy”. Wskazana norma ma zasadnicze znaczenie nie tylko w procesie stanowienia, ale także stosowania prawa. Jak bowiem wskazuje się w doktrynie „w państwie prawa stosowanie prawa podatkowego musi być podporządkowane zasadzie ustawowej miarodajności opodatkowania oraz jego równości. Ingerencja administracji i sądów w sferę majątkową podmiotu opodatkowanego może być dokonywana wyłącznie według miar ustawowych. (...) W prawie podatkowym granice między stanowieniem i stosowaniem prawa powinny być wyraźnie zakreślone. Administracja podatkowa powołana jest przede wszystkim do stosowania prawa podatkowego zaś jego stanowienie przez administrację ma charakter uzupełniający i powinno się odbywać jedynie w granicach zakreślonych przez upoważnienie ustawowe” (R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995 r., str. 68-69).

W świetle opisu zdarzenia przyszłego stanowiącego przedmiot niniejszego wniosku, na skutek wypłaty dywidendy nie dojdzie do żadnego przysporzenia majątkowego po stronie Wnioskodawcy. Zgodnie z przedstawioną charakterystyką prawną dywidendy, jej wypłata nie spowoduje powstania po stronie wspólnika zobowiązania do wykonania jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego na rzecz Wnioskodawcy. Ponadto, należy zwrócić szczególną uwagę na fakt, iż w wyniku wypłaty z zysku w formie niepieniężnej, nie dojdzie do zwiększenia wartości aktywów majątkowych Spółki. Przeciwnie, w rezultacie realizacji zobowiązania względem udziałowca w postaci wypłaty dywidendy w postaci wierzytelności pożyczkowej w walucie obcej dojdzie do uszczuplenia majątku Wnioskodawcy (zmniejszenia stanu Jego aktywów).

W konsekwencji, wypłata dywidendy w formie niepieniężnej pozostanie neutralna z perspektywy regulacji art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy wskazać, iż brak przysporzenia majątkowego w przypadku wypłaty dywidendy w naturze podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 22 lutego 2013 r. (sygn. II FSK 1771/11) wskazując, że: „w wyniku wypłaty z zysku w formie rzeczowej wartość rynkowa pozostałych w spółce aktywów nie wzrośnie. Zmianie ulegną jedynie rodzaj i struktura aktywów spółki. Wypłata z zysku w formie rzeczowej spowoduje natomiast przesunięcie danej pozycji z aktywów na pasywa w bilansie spółki. Nie powstanie jednak z tego tytułu żadne przysporzenie majątkowe, a więc przychód podatkowy w spółce” (podkreślenie Wnioskodawcy).

Mając na uwadze przytoczone poglądy doktryny oraz orzecznictwo sądów administracyjnych, w ocenie Spółki, brak jest podstawy prawnej dla uznania, iż wypłata dywidendy w jakiejkolwiek formie powoduje powstanie przychodu podatkowego po stronie wypłacającego. Przyjęcie odmiennego stanowiska prowadziłoby do naruszenia zasady zakazu podwójnego opodatkowania, bowiem dywidenda (niezależnie od formy) wypłacana jest z zysku po opodatkowaniu.

Nadto, w ocenie Wnioskodawcy, uznanie, że wypłata dywidendy skutkuje powstaniem przychodu po stronie wypłacającego doprowadziłoby do naruszenia zakazu stosowania wykładni rozszerzającej w prawie podatkowym. Mając na uwadze ingerencyjny charakter prawa podatkowego, w demokratycznym państwie prawnym zakres przedmiotu opodatkowania powinien zostać precyzyjnie określony w ustawach podatkowych. Z założenia bowiem system prawa podatkowego stanowi prawnie zamknięty system norm. Wykładnia norm prawa podatkowego nie powinna zatem doprowadzać do rozszerzenia zakresu zastosowania przepisów nakładających na obywateli obciążenia publicznoprawne. Złamanie zakazu stosowania wykładni rozszerzającej prowadzi w konsekwencji do naruszenia wyinterpretowanej z cytowanego powyżej przepisu art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej naczelnej zasady polskiego porządku prawa podatkowego – nullum tributum sine lege.

Ponadto, należy także wskazać, iż zgodnie z zasadą in dubio pro tributario, wszelkie wątpliwości powstające w trakcie interpretacji przepisów prawa podatkowego powinny być rozstrzygane na korzyść podatnika. Postulat ten bowiem gwarantuje realizację fundamentalnych standardów demokratycznego państwa prawnego.

Zasadność podniesionych powyżej argumentów potwierdza orzecznictwo sądów administracyjnych. Przykładowo, w wyroku z dnia 3 marca 2011 r. (sygn. I SA/Po 912/10) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu stawia zarzut naruszenia zasady in dubio pro tributario w przypadku przyjęcia wykładni, zgodnie z którą w przypadku wypłaty dywidendy w naturze dojdzie do powstania przychodu po stronie wypłacającego.

We wskazanym wyroku Sąd podkreślił, że: „skoro wprost z przepisów prawa nie wynika, aby wypłacenie dywidendy niepieniężnej powodowało powstanie po stronie podatnika obowiązku podatkowego, to a contrario nie można a priori rozszerzać katalogu źródeł przychodu dla celów podatku dochodowego od osób prawnych. Rację ma zatem strona skarżąca, że taka interpretacja przepisów prawa podatkowego narusza zasadę in dubio pro tributario. Uwzględniając cel i charakter dywidendy, nie sposób określić, jakie przysporzenie po stronie Spółki miałoby powstać poprzez świadczenie przedmiotu dywidendy uprawnionym akcjonariuszom. To Spółka przekazuje im część posiadanego majątku (zysku), albo w formie pieniężnej, albo rzeczowej, o ile spełnione zostaną przewidziane umową Spółki i przepisami prawa wymogi formalne” (podkreślenie Wnioskodawcy).

4. Brak analogii między wypłatą dywidendy niepieniężnej a innymi rodzajami czynności cywilnoprawnych.

W ocenie Spółki, do wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej nie znajdzie także zastosowania przepis art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie bowiem ze wskazanym przepisem: „Przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie. Jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej”.

Zakresem dyspozycji przepisu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte zostały zatem sytuacje, w których:

• następuje przeniesienie własności rzeczy lub praw w oparciu o tytuł prawny przewidujący ich zbycie oraz
• zbycie ma charakter odpłatny, a jego warunki określa zawarta pomiędzy stronami umowa.
  
  

W związku z wypłatą dywidendy w formie niepieniężnej dojdzie co prawda do przeniesienia prawa majątkowego w postaci wierzytelności pożyczkowej w walucie obcej, jednak sama czynność nie spełnia przesłanek zawartych w przepisie art. 14 ust. 1 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych. Regulacja tego przepisu wprost odnosi się do umowy sprzedaży, która jest czynnością prawną dwustronnie zobowiązującą i odpłatną, a tych cech nie posiada czynność prawna w postaci wypłaty dywidendy. Należy podkreślić, że wypłata dywidendy wspólnikom spółki kapitałowej ma charakter jednostronny, nieodpłatny – stanowi ona bowiem świadczenie spółki, jako dłużnika na rzecz wierzyciela, któremu nie towarzyszy zobowiązanie do jakiegokolwiek świadczenia ekwiwalentnego po stronie otrzymującego dywidendę.

Ponadto, w przypadku wypłaty dywidendy, źródłem zobowiązania nie jest umowa cywilnoprawna o charakterze wzajemnym, a uchwała podjęta przez wspólników. Tym samym, w analizowanym przypadku nie można mówić o pojęciu ceny ustanowionej na gruncie umownym. Posiłkowo należy raz jeszcze podkreślić, iż instytucja dywidendy została wprost uregulowana w przepisach Kodeksu spółek handlowych, które nie zawierają żadnego odniesienia do stosowania innych aktów prawnych w tym zakresie.

W świetle powyższych argumentów, nieuprawnioną wydaje się próba utożsamienia wypłaty dywidendy w naturze z jakąkolwiek inną czynnością cywilnoprawną, w szczególności umową sprzedaży, dokonaniem spłaty pożyczki czy zawarcia jakiejkolwiek podobnej umowy o charakterze wzajemnym.

Na marginesie, Spółka pragnie wskazać, że wypłaty dywidendy w jakiejkolwiek formie nie powinno się także uznawać za zwolnienie z długu. Instytucja ta normuje bowiem nieefektywny sposób wygaśnięcia zobowiązania. Przepis art. 508 Kodeksu cywilnego wskazuje, że: „zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje”.

Odnosząc powyższe na grunt analizowanego opisu zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że o zwolnieniu z długu można by mówić jedynie wówczas, gdyby udziałowiec Spółki uprawniony do dywidendy zwolnił Spółkę z obowiązku jej wypłaty, zgodnie z art. 508 Kodeksu cywilnego. W analizowanym przypadku nie dojdzie do zwolnienia Spółki z ciążącego na Niej obowiązku. Przeciwnie, Spółka wypłacając dywidendę w naturze, wykonałaby swoje zobowiązanie zgodnie z podjętą uchwałą zgromadzenia wspólników.

Zdaniem Wnioskodawcy, powyższa charakterystyka dywidendy w sposób jednoznaczny rozstrzyga o braku możliwości utożsamienia wypłaty dywidendy niepieniężnej z jakąkolwiek inną instytucją prawa cywilnego. Hipotetyczne uznanie, że wykonanie zobowiązania Spółki w formie wypłaty dywidendy niepieniężnej należy na gruncie prawa podatkowego traktować na równi ze zbyciem prawa lub spłatą wierzytelności stanowi wnioskowanie per analogiam i w konsekwencji, prowadzi do sygnalizowanej już wykładni rozszerzającej przepisów prawa podatkowego. Podkreślić przy tym należy, że z uwagi na ingerencyjny charakter norm prawa podatkowego, na gruncie doktryny przyjęto zakaz analogii zaostrzającej. W myśl powyższego, zastosowanie analogii nie może doprowadzić do rozszerzenia obciążeń podatkowych uregulowanych na gruncie podatkowym. W szczególności, „poprzez analogię nie można tworzyć nowych stanów faktycznych podlegających opodatkowaniu, gdyż jest to obszar wolny od opodatkowania – znajdujący się na zewnątrz ram zakreślonych przez ustawę. Milczenie ustawodawcy co do podatkowości danego stanu faktycznego niezależnie od tego czy jest zamierzone, czy też wynika z błędu legislacyjnego, będzie zawsze stanowiło obszar wolny od opodatkowania, a nie lukę prawną podlegającą wypełnianiu w drodze analogii” (R. Mastalski, Wprowadzenie do prawa podatkowego, Warszawa 1995 r., str. 119-121).

Mając na uwadze powyższe rozważania, w ocenie Spółki, wypłata dywidendy w formie niepieniężnej stanowi czynność neutralną na gruncie podatku dochodowego z perspektywy wypłacającego.

1. Jednolita, utrwalona linia orzecznicza przemawiająca za neutralnością dokonania wypłaty w formie dywidendy rzeczowej.
   
   

Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż prezentowana powyżej interpretacja przepisów prawa podatkowego znajduje pełne potwierdzenie w linii orzeczniczej sądów administracyjnych, które w sposób konsekwentny wskazują, że wypłata dywidendy w formie niepieniężnej nie powoduje powstania obowiązku podatkowego po stronie wypłacającego.

Na dowód powyższego, należy przytoczyć przykładowe rozstrzygnięcia, które zapadły w analogicznych stanach faktycznych:

• wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 lutego 2012 r. (sygn. II FSK 1384/10), zgodnie z którym: „Wypłata z zysku w formie niepieniężnej w drodze przeniesienia własności części nieruchomości na udziałowców nie spowoduje po stronie spółki wypłacającej, jak powiedziano wyżej, powstania przychodu z odpłatnego zbycia na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy” (podkreślenie Spółki);
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 15 listopada 2012 r. (sygn. I SA/Ke 527/12), zgodnie z którym: „Zasadnie także wskazuje Spółka, że wypłata dywidendy następuje w wykonaniu uchwały, a zobowiązanie Spółki wobec wspólnika, wynikające z przepisów ustawowych, statutu spółki oraz uchwały zgromadzenia wspólników ma charakter jednostronny. Wywiązanie się Spółki z jej zobowiązania względem udziałowca nie stanowi czynności prawnej wzajemnej, której elementem jest cena. Wypłata dywidendy, bez względu na jej pieniężną czy niepieniężną formę nie stanowi przysporzenia majątkowego po stronie Spółki (podział wypracowanego zysku skutkuje wręcz obniżeniem wartości jej majątku), a zatem nie może stanowić źródła jej opodatkowanego przychodu” (podkreślenie Spółki);
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2012 r. (sygn. I SA/Po 699/12), w którym: „Sąd przyznał rację skarżącej Spółce, że przekazanie dywidendy w formie rzeczowej wspólnikom uprawnionym do dywidendy nie będzie rodzić po stronie Spółki obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób prawnych. W tym stanie rzeczy dokonana przez organy podatkowe wykładnia przepisu art. 12 u.p.d.o.p. w zaskarżonej interpretacji indywidualnej jest nie do zaakceptowania z punktu widzenia jej legalności” (podkreślenie Spółki);
• wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 18 września 2012 r. (sygn. I SA/Kr 615/12), zgodnie z którym: „W sytuacji faktycznej zaprezentowanej przez spółkę nie znajdzie nadto zastosowania art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Reguluje on sposób ustalania przychodów z odpłatnego zbycia nieruchomości, praw majątkowych oraz rzeczy ruchomych. Przeniesienie prawa własności akcji i udziałów w drodze wypłaty z zysku nie jest bowiem zbyciem, w wyniku którego powstaje po stronie spółki przychód, gdyż wypłata z zysku w formie rzeczowej nie stanowi odpłatnego zbycia praw. Przy wypłacie z zysku na rzecz wspólników nie dochodzi więc do określenia jakiejkolwiek ceny zbywanej rzeczy i praw majątkowych. Wypłata z zysku w formie niepieniężnej nie spowoduje zatem po stronie spółki wypłacającej, jak powiedziano wyżej, powstania przychodu z odpłatnego zbycia na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy” (podkreślenie Spółki).
  
  

Powyższe stanowisko znajduje także oparcie w następujących orzeczeniach sądów administracyjnych:

• w wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 czerwca 2012 r. (sygn. II FSK 1260/11) oraz z dnia 14 marca 2013 r. (sygn. II FSK 1673/10);
• w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 lipca 2011 r. (sygn. I SA/Wr 707/11) oraz z dnia 23 lutego 2011 r. (sygn. I SA/Wr 1461/10);
• w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 lutego 2012 r. (sygn. III SA/Wa 1375/11) oraz z dnia 29 kwietnia 2010 r. (sygn. III SA/Wa 374/10);
• w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 8 kwietnia 2011 r. (sygn. I SA/Po 140/11) oraz z dnia 7 kwietnia 2011 r. (sygn. I SA/Po 98/11);
• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 listopada 2011 r. (sygn. I SA/Kr 1619/11);
• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 20 czerwca 2012 r. (sygn. I SA/Gl 1170/11);
• w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 25 marca 2010 r. (sygn. I SA/Ke 120/10):

w których stwierdzono jednoznacznie, że wypłata dywidendy w formie niepieniężnej nie powoduje powstania przychodu podlegającego opodatkowaniu po stronie spółki dokonującej tej wypłaty.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca pragnie podkreślić, iż pomimo faktu, że w polskim porządku prawnym orzecznictwo sądowe nie stanowi źródła obowiązującego prawa, pełni ono szczególną rolę w procesie interpretacji prawa przez organy podatkowe. Zgodnie bowiem z przepisem art. 14a Ordynacji podatkowej, „Minister właściwy do spraw finansów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowania przepisów prawa podatkowego przez organy podatkowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szczególności ich interpretacji, z urzędu lub na wniosek, przy uwzględnieniu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości (interpretacje ogólne)” (podkreślenie Wnioskodawcy).

Celem interpretacji podatkowych jest zatem dążenie do jednolitego stosowania przepisów prawa z uwzględnieniem dorobku między innymi polskich sądów administracyjnych. Konsekwentnie, pominięcie w wydawanej interpretacji prawa podatkowego interpretacji przepisów dokonanej na gruncie wyroków dotyczących analogicznych stanów faktycznych, może doprowadzić do naruszenia zasady zaufania do organów administracji publicznej, a przede wszystkim konstytucyjnej zasady równości obywateli.

Ponadto, na gruncie przepisu art. 14e Ordynacji podatkowej, „Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości”. Ustawodawca przyjął wprost, iż orzecznictwo sądów stanowi jedną z przesłanek weryfikacji poprawności wydanych interpretacji ogólnych oraz indywidualnych.

Skoro zatem Minister posiada kompetencje do zmiany wydanej interpretacji ex officio w związku z weryfikacją jej poprawności na gruncie wydanych rozstrzygnięć sądowych, tym bardziej powinien być obowiązany do uwzględnienia utrwalonej, jednolitej linii orzeczniczej na etapie wydawania interpretacji indywidualnych.

Jak wskazuje się w orzecznictwie sądów administracyjnych, „nie można przyjąć takiej wykładni powyższych przepisów, że z jednej strony ustawodawca nie nakłada na organ wydający interpretacje indywidualne obowiązku analizowania orzecznictwa zapadłego w innych sprawach, dotyczącego analogicznych sytuacji prawnopodatkowych, a z drugiej strony przyjmuje jednocześnie, że pominięcie takiego orzecznictwa może być przyczyną zmiany tak wydanej interpretacji” (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 5 grudnia 2012 r. (sygn. I SA/Po 699/12)).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) nie zawiera definicji przychodu. W art. 12 tej ustawy wymienione zostały jednak rodzaje przychodów, moment ich powstania i wyłączenia z katalogu przychodów.

Jako zasadę ustawodawca przyjął, że przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14 są w szczególności: otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, wartość umorzonych lub przedawnionych zobowiązań (art. 12 ust. 1 pkt 1 - 3 powołanej ustawy).

Zatem przychodem, co do zasady, jest każda wartość wchodząca do majątku podatnika, która:

• powiększa jego aktywa,
• ma definitywny charakter,
• którą podatnik może rozporządzać jak własną.
  
  

Istotne jest przy tym, że przychody podatkowe stanowią nie tylko nabycie rzeczy czy prawa, czyli zwiększenie aktywów danego podmiotu gospodarczego, ale są to także zwolnienia z ciążących na tym podmiocie obowiązków, czyli zmniejszenia pasywów.

Jednym z przepisów o charakterze szczególnym w stosunku do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest art. 14 tej ustawy, stanowiący w ust. 1, iż przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych, z zastrzeżeniem ust. 4 i 5, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie – jeżeli jednak cena bez uzasadnionej przyczyny znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy w wysokości wartości rynkowej. Wartość rynkową, o której mowa w ust. 1, rzeczy lub praw majątkowych określa się przy tym – zgodnie z art. 14 ust. 2 ww. ustawy – na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca odpłatnego zbycia.

Jak wynika z treści cytowanych przepisów, zakresem zastosowania art. 14 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych objęte są przypadki odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych. Pod pojęciem „zbycia” tych składników majątku podatnika należy rozumieć odpowiednio przeniesienie prawa własności rzeczy lub przeniesienie prawa majątkowego na inny podmiot (nabywcę). Zbycie ma charakter odpłatny, gdy następuje za opłatą – gdy wiąże się z uzyskaniem od nabywcy świadczenia wzajemnego o określonej wartości. Wobec powyższego, w pojęciu „odpłatnego zbycia” mieści się zarówno klasyczna sprzedaż, czyli zobowiązanie się zbywcy do przeniesienia na nabywcę prawa własności rzeczy lub prawa majątkowego w zamian za zobowiązanie się nabywcy do zapłaty ceny ustalonej przez strony w umowie, jak i czynności prawne o podobnym charakterze (zamiana, wniesienie wkładu niepieniężnego do spółki, inna umowa zobowiązująca do przeniesienia własności rzeczy lub praw majątkowych w zamian za świadczenie wzajemne).

Zgodnie z przepisem art. 14 ww. ustawy przychodem z odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych jest: „ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie”. Posłużenie się przez ustawodawcę ogólnym pojęciem „wartość wyrażona w cenie” wskazuje, że analizowany przepis ma zastosowanie bez względu na ustaloną przez strony umowy formę odpłatności z tytułu zbycia rzeczy lub prawa majątkowego. Odpłatność tę (cenę) można określić w pieniądzu, jak i w postaci świadczenia niepieniężnego (np. w formie zwolnienia zbywającego z ciążących na nim zobowiązań wobec nabywcy, realizacji na rzecz zbywcy określonych usług, przeniesienia na zbywcę prawa własności rzeczy).

Przedstawiony przez Wnioskodawcę opis zdarzenia przyszłego wskazuje, iż Spółka planuje połączenie ze spółką zależną. Na skutek planowanego połączenia Wnioskodawca, jako spółka przejmująca, zostanie sukcesorem generalnym spółki przejmowanej. Spółka przejmowana posiada wierzytelność w walucie obcej z tytułu pożyczki wobec innego podmiotu funkcjonującego w ramach grupy. W wyniku planowanego połączenia, Wnioskodawca – jako spółka przejmująca wstąpi we wszystkie prawa i obowiązki spółki przejmowanej. W świetle powyższego, na skutek dokonanego połączenia Wnioskodawca stanie się wierzycielem spółki z grupy z tytułu pożyczki w walucie obcej, udzielonej uprzednio przez spółkę przejmowaną. Jednocześnie, Spółka nie wyklucza dokonania wypłaty na rzecz swojego udziałowca dywidendy w formie niepieniężnej w postaci wierzytelności pożyczkowej w walucie obcej w stosunku do spółki z grupy. Wypłata dywidendy zostałaby dokonana w oparciu o stosowną uchwałę zgromadzenia wspólników, określającą w sposób bezpośredni formę wypłaty dywidendy jako niepieniężną. Umowa Spółki nie zawiera postanowienia zakazującego wypłaty dywidendy w formie niepieniężnej.

Wskazać przy tym należy, iż dywidenda stanowi część zysku netto spółki kapitałowej (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym) przeznaczoną do podziału między udziałowców lub akcjonariuszy.

Prawo do dywidendy i sposób jego realizacji zostały unormowane ustawą z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.).

Zgodnie z art. 191 § 1 ww. ustawy, wspólnik ma prawo do udziału w zysku wynikającym z rocznego sprawozdania finansowego i przeznaczonym do podziału uchwałą zgromadzenia wspólników, z uwzględnieniem przepisu art. 195 § 1.

Na mocy art. 193 § 1 powołanej ustawy, uprawnionymi do dywidendy za dany rok obrotowy są co do zasady wspólnicy, którym udziały przysługiwały w dniu powzięcia uchwały o podziale zysku. Niemniej jednak, umowa spółki może upoważniać zgromadzenie wspólników do określenia dnia, według którego ustala się listę wspólników uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy). Dzień dywidendy wyznacza się w ciągu dwóch miesięcy od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 191 § 1 (art. 193 § 2 - 3 omawianej ustawy).

Jak wskazują powołane unormowania, dywidenda wynika z prawa wspólnika do udziału w zyskach spółki kapitałowej – jest skonkretyzowanym udziałem wspólnika w zysku wypracowanym przez tę spółkę w danym okresie i przeznaczonym do podziału stosowną uchwałą walnego zgromadzenia wspólników. Pozyskanie przez spółkę kapitałową środków na wypłatę dywidendy ma bezpośredni związek z wypracowaniem przez nią zysku (po opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych).

Należy przy tym zaznaczyć, że przepisy prawa handlowego nie określają formy, w jakiej dywidenda powinna zostać wypłacona wspólnikom spółki. Zatem przedmiotem dywidendy mogą być środki pieniężne, bądź też inne aktywa (wypłata dywidendy może nastąpić w formie pieniężnej, jak i – za zgodą wspólnika – poprzez wykonanie świadczenia niepieniężnego).

W tym miejscu wskazać należy, że zysk spółki kapitałowej jest ustalany w określonej kwocie pieniężnej. Zatem również dywidenda należna danemu wspólnikowi (wypłacana z zysku spółki), jest ustalana jako kwota pieniężna. Wartość dywidendy odpowiada bowiem części zysku przeznaczonego do podziału przypadającej na udziały posiadane przez wspólnika w kapitale zakładowym spółki.

Podkreślenia wymaga, że o ile w ujęciu ekonomicznym, samo przeniesienie własności wierzytelności na udziałowca tytułem realizacji obowiązku wypłaty dywidendy może być traktowane w sposób tożsamy z wypłatą dywidendy w gotówce (spółka przekazuje określoną wartość ekonomiczną ze swojego majątku na rzecz wspólnika), o tyle skutki podatkowe realizacji tych świadczeń są zróżnicowane.

W sytuacji wypłaty dywidendy w formie pieniężnej, spółka wypłaca wspólnikowi kwotę odpowiadającą jego udziałowi w zysku. Wypłata dywidendy wymaga poniesienia przez spółkę wydatku w postaci przekazania środków pieniężnych o określonej wartości nominalnej, odpowiadającej ustalonej wartości dywidendy. Dochodzi zatem do przekazania wspólnikowi środków pieniężnych, które uprzednio – jako wartości wchodzące do majątku spółki – spółka ujęła dla celów rozliczeń podatkowych (odpowiednio jako przychody albo przysporzenia niestanowiące przychodu) w tej samej wartości nominalnej.

W przedmiotowej sprawie chodzi o skutki podatkowe zdarzenia wydania udziałowcowi Spółki wierzytelności pożyczkowej, w ramach realizacji zobowiązania Spółki do „wypłaty” dywidendy. W tym miejscu należy wyraźnie podkreślić, że organ rozpatrując „wypłatę” dywidendy rzeczowej czyni to w kontekście czynności rozporządzającej przeniesienia własności składnika majątkowego z jednego podmiotu na inny.

Należy bowiem zauważyć, że dywidenda pieniężna, która stanowi czysty zysk po opodatkowaniu podatkiem dochodowym jest dla spółki wypłacającej neutralna podatkowo. Wiąże się to z zasadą zakazu podwójnego opodatkowania. Dywidenda pieniężna została już opodatkowana podatkiem dochodowym, zatem jej wypłata nie wiąże się z powstaniem przychodu po stronie spółki ją wypłacającej. W sytuacji zaś dywidendy rzeczowej, składnik majątkowy traktowany jako dywidenda nie został opodatkowany. Zatem „wyzbycie” się go przez spółkę rodzi obowiązek podatkowy. Spółka jako dłużnik przenosząc na udziałowca jako wierzyciela własność swojego składnika majątku realizuje swoje zobowiązanie wypłaty dywidendy. Nie można przy tym uznać, że w takim przypadku składniki majątkowe pełnią de facto funkcję pieniądza i dywidenda rzeczowa podobnie jak pieniężna jest neutralna podatkowo. Składniki majątkowe przekazane wspólnikowi na własność stanowią element majątku Spółki, który wcześniej nie podlegał opodatkowaniu.

W ocenie Organu, wydanie udziałowcowi Spółki wierzytelności pożyczkowej, w ramach realizacji zobowiązania Spółki do „wypłaty” dywidendy skutkuje po stronie przenoszącego własność dłużnika – Spółki, powstaniem przychodu z odpłatnego zbycia praw majątkowych na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 14 ust 1 ustawy. W Spółce powstanie przychód podatkowy z tytułu odpłatnego zbycia rzeczy lub praw majątkowych w wysokości wartości rynkowej, a jednocześnie odpowiadającej wartości dywidendy przeznaczonej do wypłaty.

Przy czym należy wskazać, że pojęcie „zbycie” nie oznacza tylko umowy sprzedaży w rozumieniu ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny ( Dz. U. nr 16, poz. 93 ze zm.), w której z jednej strony następuje wydanie rzeczy, a z drugiej zapłata ceny tj. określonej kwoty pieniężnej. W art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mowa jest o odpłatnym zbyciu, a termin „zbycie” oznacza każdą formę przeniesienia własności.

Należy podkreślić, że z punktu widzenia konsekwencji podatkowych ww. sytuacja jest taka sama, jak ta w której podatnik dokonuje odpłatnego zbycia składnika majątkowego, tym samym osiąga przychód do opodatkowania. Uznanie, że przeniesienie, w drodze wypłaty dywidendy, własności składnika majątkowego należy traktować na równi z wypłatą dywidendy w gotówce spowodowałoby nierówne traktowanie podatników. Podatnik, który najpierw dokonuje sprzedaży składnika, a następnie reguluje swoje zobowiązania z tytułu dywidendy w formie pieniężnej byłby opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych, natomiast podatnik, który bezpośrednio, tj. poprzez przeniesienie własności składnika majątkowego wypłacałby dywidendę w formie niepieniężnej, nie osiągnąłby żadnego przychodu

Reasumując powyższe, w przedstawionym opisie zdarzenia przyszłego wypłata dywidendy w formie rzeczowej, tj. wierzytelności pożyczkowej spowoduje powstanie po stronie Spółki przychodu, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przychód ten nie będzie stanowić różnica pomiędzy wartością przedmiotowej wierzytelności z dnia jej powstania a jej wartością z dnia wydania, lecz wartość rynkowa wypłaconej dywidendy.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, iż są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określonym stanie faktycznym i tylko do nich się odnoszącymi, w związku z tym nie mają waloru wykładni powszechnie obowiązującej.

Z kolei odnośnie przywołania przez Spółkę poglądu występującego w doktrynie prawa podatkowego, zaznaczyć należy, że odzwierciedla on indywidualne stanowisko jego autora na dany temat. Ponadto dodaje się, że komentarze podatkowe znajdujące się w publikacjach nie posiadają waloru wykładni powszechnej normującej prawo.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.