Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-556/13-2/JK4
z 11 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani, przedstawione we wniosku z dnia 26 sierpnia 2013 r. (data wpływu 28 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu otrzymanego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów z tytułu otrzymanego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Od 2006 r. Wnioskodawczyni pracowała dla B., a przez ostatnie 3 lata wyjątkowo ciężko, ponad 12 godzin dziennie, w weekendy oraz kiedy Wnioskodawczyni była na zwolnieniu lekarskim. Z pracy Wnioskodawczyni wychodziła po godzinie 22.00. Wnioskodawczyni wskazała, że za to, że miała odwagę mówić o tym otwarcie, w dniu 13 marca 2012 r. Jej stanowisko zostało zlikwidowane, a Wnioskodawczyni została bez pracy. W dniu 30 marca 2012 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o wypłatę wynagrodzenia za nadgodziny za ostatnie 3 lata. B. swoim postępowaniem (nie odpowiadając na pisma) zmusił Wnioskodawczynię do zwrócenia się o pomoc do sądu.

Nawet PIP, pomimo orzeczenia wydanego, że stwierdzono nadużycia co do pracy w nadgodzinach, nie była w stanie pomóc Wnioskodawczyni, by otrzymała należne wynagrodzenie z B.

W lipcu 2013 r. podpisana została ugoda w sądzie i Wnioskodawczyni otrzymała należne wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, w wysokości 200.000,00 zł. Za usługę prawniczą Wnioskodawczyni zapłaciła 54.000,00 zł (z VAT).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy Wnioskodawczyni może odliczyć od dochodu za 2013 r. (w rozliczeniu PIT za ten rok) koszty kancelarii prawnej? (koszty poniesione w wysokości 54.000,00 zł)

Zdaniem Wnioskodawczyni, od ponad roku Wnioskodawczyni szuka pracy, ale z uwagi, że ma 50 lat nie jest to takie proste. Założyła własną działalność gospodarczą, ale jak się okazuje ten pomysł mieli inni w podobnej sytuacji, przez co pracy jest niewiele, czy raczej zapotrzebowanie na usługi doradcze jest nieduże. Wnioskodawczyni wskazała, że bez pomocy kancelarii prawnej nie byłaby w stanie sama wywalczyć od byłego pracodawcy należnego wynagrodzenia. B. nie odpowiadał na pisma Wnioskodawczyni, wysyłane zarówno do zarządu w W., jak i w M., gdzie mieści się właściciel. Kiedy Wnioskodawczyni sama pojawiła się na pierwszej rozprawie w sądzie, na pytanie sądu skierowane do prawnika B., „czy B. widzi możliwość ugody?”, prawnik kategorycznie stwierdził, że nie.

Podejmując walkę przed sądem przeciwko nieuczciwemu pracodawcy o należne wynagrodzenie (ponosząc koszty nie tylko kancelarii prawnej, ale i opłaty sądowej, gdyż w wypadku ugody, 50% opłaty sądowej Wnioskodawczyni musiała ponieść sama), udało się Wnioskodawczyni wygrać, dzięki czemu od kwoty 200.000,00 zł B. odprowadził ZUS oraz zapłacił podatek. Tak więc, Wnioskodawczyni chciałaby móc mieć możliwość odliczenia od dochodu osiągniętego w 2013 r. (ze stosunku pracy) kosztów poniesionych na kancelarię prawną. Bez tych kosztów jakikolwiek dochód, ani dla Wnioskodawczyni, ani dla państwa nie byłby możliwy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na mocy art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również przedmiotowe wynagrodzenie wynikające z ugody sądowej.

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jednakże należy zauważyć, że ustawodawca szczegółowo określił koszty ze stosunku pracy. Osobom posiadającym status pracownika uzyskującym przychody ze stosunku pracy przysługuje co do zasady, zgodnie z przepisami art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odliczenie jednej pełnej miesięcznej normy kosztów uzyskania przychodów niezależnie od wymiaru czasu pracy.

Stosownie do art. 22 ust. 2 ustawy koszty uzyskania przychodów z tytułu stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej:

1. wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok podatkowy nie więcej niż 1.335 zł, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
   
2. nie mogą przekroczyć łącznie 2.002 zł 05 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
3. wynoszą 139 zł 06 gr miesięcznie, a za rok podatkowy łącznie nie więcej niż 1.668 zł 72 gr, w przypadku gdy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę,
4. nie mogą przekroczyć łącznie 2.502 zł 56 gr za rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.
   
   

Z powyższego wynika, że art. 22 ust. 2 ww. ustawy jest przepisem szczególnym w stosunku do przepisu art. 22 ust. 1. Wyłącza on jego zastosowanie poprzez ograniczenie wysokości kosztów uzyskania przychodów m.in. ze stosunku pracy, do ściśle określonej wartości, nie pozwalając tym samym na uznanie za koszty uzyskania przychodów z powyższego tytułu „wszelkich kosztów poniesionych w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów określonych w art. 23”.

Koszty uzyskania przychodu ze stosunku pracy zgodnie z zasadą ustanowioną w art. 22 ust. 2 określone zostały więc w kwocie zryczałtowanej, wysokość której uzależniono od tego, czy podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego lub więcej stosunku pracy oraz od tego, czy miejsce stałego lub czasowego zamieszkania podatnika położone jest poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za rozłąkę.

Jednakże, w myśl art. 22 ust. 13 ww. ustawy, przepisów ust. 2 pkt 3 i 4 oraz ust. 11 nie stosuje się w przypadku, gdy pracownik otrzymuje zwrot kosztów dojazdu do zakładu pracy, z wyjątkiem, gdy zwrócone koszty zostały zaliczone do przychodów podlegających opodatkowaniu.

Z kolei, na podstawie przepisu art. 22 ust. 11 ww. ustawy, jeżeli roczne koszty uzyskania przychodów, o których mowa w ust. 2, są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub zakładów pracy środkami transportu autobusowego, kolejowego, promowego lub komunikacji miejskiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika pracownika w wysokości wydatków faktycznie poniesionych, udokumentowanych wyłącznie imiennymi biletami okresowymi.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni pracowała dla B., a przez ostatnie 3 lata wyjątkowo ciężko, ponad 12 godzin dziennie, w weekendy oraz kiedy Wnioskodawczyni była na zwolnieniu lekarskim. W dniu 13 marca 2012 r. stanowisko Wnioskodawczyni zostało zlikwidowane i została bez pracy. W dniu 30 marca 2012 r. Wnioskodawczyni złożyła wniosek o wypłatę wynagrodzenia za nadgodziny za ostatnie 3 lata. B. swoim postępowaniem (nie odpowiadając na pisma) zmusił Wnioskodawczynię do zwrócenia się o pomoc do sądu.

W lipcu 2013 r. podpisana została ugoda w sądzie i Wnioskodawczyni otrzymała należne wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, w wysokości 200.000,00 zł. Za usługę prawniczą Wnioskodawczyni zapłaciła 54.000,00 zł (z VAT).

Należy stwierdzić z całą pewnością, że otrzymane na podstawie ugody sądowej wynagrodzenie stanowi w rzeczywistości wypłatę zaległego wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych, a zatem jest to wypłata zaległych należności z tytułu łączącego byłego pracownika z byłym pracodawcą stosunku pracy. W takim wypadku dla skutków (i obowiązków) powstałych na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych bez znaczenia pozostaje fakt, czy realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody sądowej. Tak więc, co do zasady, wypłacana kwota, dotycząca wynagrodzenia za godziny nadliczbowe stanowi przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, do którego należy stosować koszty uzyskania przychodu określone w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Tym samym, w sytuacji przedstawionej we wniosku, brak jest podstaw prawnych do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu kosztów poniesionych przez Wnioskodawczynię na kancelarię prawną za usługę prawniczą, bowiem otrzymane na podstawie ugody sądowej wynagrodzenie za pracę w godzinach nadliczbowych, stanowi źródło przychodu ze stosunku pracy, do którego znajdują zastosowanie koszty uzyskania przychodu, o których mowa w art. 22 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Powyższy przepis swym zakresem nie obejmuje kosztu poniesionego na kancelarię prawną za usługę prawniczą.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.