Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-453/13/MCZ
z 17 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 kwietnia 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 17 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania otrzymanego z Republiki Czeskiej odszkodowania za utracony zarobek w związku ze stwierdzoną chorobą zawodową - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 kwietnia 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie sposobu opodatkowania otrzymanego z Republiki Czeskiej odszkodowania za utracony zarobek w związku ze stwierdzoną chorobą zawodową.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W 2010 r. u Wnioskodawcy, w czasie pracy na terenie kopalni zlokalizowanej w Republice Czeskiej, stwierdzono chorobę zawodową. W następstwie tej choroby, ze względu na stan zdrowia, był on stale niezdolny do wykonywania dotychczasowej pracy i na podstawie orzeczenia lekarskiego w czerwcu 2010 r., na mocy porozumienia, rozwiązany został stosunek pracy z kopalnią.

Następnie płatnik X z siedzibą na terenie Republiki Czeskiej zawarł z Wnioskodawcą (poszkodowanym) „oznámení” o udzieleniu odszkodowania za utratę zarobku według art. § 371 czeskiego kodeksu pracy.

Świadczenie otrzymane przez Wnioskodawcę stanowi odszkodowanie (mimo, że tłumaczy się także: rekompensata/renta) w świetle prawa czeskiego i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej - z czeskiego kodeksu pracy i z przepisów wykonawczych do ustawy. Podstawą prawną wypłaty świadczenia jest art. 371 czeskiego kodeksu pracy. Zawarte w lipcu 2010 „oznámení” jest zawiadomieniem o realizacji przez czeskiego pracodawcę ustawowego obowiązku oraz zawiera szczegóły dotyczące wypłaconego odszkodowania i obowiązków z tym związanych i samo w sobie nie stanowi podstawy wypłaty odszkodowania. Świadczenie otrzymane przez Wnioskodawcę nie jest rentą wypłacaną na podstawie Kodeksu cywilnego.

Świadczenie otrzymywane przez Wnioskodawcę stanowi odpowiednik odszkodowania, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Wysokość rekompensaty za utratę zarobku równa się różnicy między przeciętnym miesięcznym zarobkiem brutto po przeszeregowaniu, ewentualnie tzw. zarobkiem fikcyjnym wraz z ewentualną częściową rentą inwalidzką w wysokości według odpowiednich regulacji przepisów o zabezpieczeniu socjalnym.

Rekompensata za stratę na zarobku przyznawana jest co miesiąc według rzeczywiście osiągniętego przez Wnioskodawcę zarobku. Poszkodowany ma względem płatnika obowiązek zgłaszania wszelkich okoliczności, które mogą mieć wpływ na wysokość prawa do renty, między innymi wzrost renty/emerytury, bezpośrednio po każdej waloryzacji, wymierzenia innej renty lub innej ważnej zmiany. W wypadku nie dostarczenia potrzebnych dokumentów w ustalonym terminie - odszkodowanie za stratę zarobku nie jest wypłacane (zawieszone).

Od wypłaconych świadczeń, o których mowa powyżej płatnik z siedzibą na terenie Republiki Czeskiej pobierał zaliczki na podatek dochodowy. Wnioskodawca składał również rozliczenia roczne dochodów na terenie Czech. Jednakże na wniosek Wnioskodawcy po okazaniu „zaświadczenia o miejscu zamieszkania lub siedzibie dla celów podatkowych" wystawionego przez polski urząd skarbowy, tamtejsza administracja skarbowa dokonała zwrotu całego podatku dochodowego pobranego od wypłaconych świadczeń (odszkodowania), za rok 2011.

Renta inwalidzka nie została przyznana Wnioskodawcy i tym samym nigdy nie będzie wypłacana.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy otrzymane przez Wnioskodawcę świadczenie ze źródeł położonych w Czechach mające charakter odszkodowawczy, jest zwolnione z podatku dochodowego na gruncie prawa polskiego i tym samym nie wykazuje się go w zeznaniu podatkowym PIT-36?

Zdaniem Wnioskodawcy świadczenie wypłacane w Czechach podlega zwolnieniu z podatku dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym nie wykazuje się go w zeznaniu podatkowym PIT-36.

W ocenie Wnioskodawcy treść tego artykułu, odwołując się do przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie ogranicza się jedynie do polskiego systemu prawnego, a więc w kontekście tej regulacji mogą być brane pod uwagę również przepisy prawa wewnętrznego innych państw. Ponadto biorąc pod uwagę postanowienia zawarte w treści art. 10,12,18 i 39 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską należy przeprowadzać taką interpretację przepisów prawa krajowego, aby nie dyskryminować osób, które uzyskały świadczenia z zagranicy.

Z uwagi na fakt, że otrzymywane świadczenie jest odszkodowaniem wypłacanym na podstawie czeskiego kodeksu pracy i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej i nie jest wypłacane na podstawie ugody czy też umowy, Wnioskodawca stwierdził, że odszkodowanie to korzysta ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób fizycznych i nie trzeba go wykazywać w zeznaniu podatkowym.

Wnioskodawca wskazał, iż w podobnej sprawie ww. stanowisko przedstawił organ podatkowy w indywidualnej interpretacji:

• z dnia 26 marca 2012 r. sygn. akt IBPB11/1/415-1040/11/HK oraz
• z dnia 27 września 2012 r. sygn. akt IBPB 11/1/415-632/12/MCZ.
  
  

Zdaniem Wnioskodawcy należy zaakceptować również argumentację zawartą w wyrokach WSA w Gliwicach - wyrok z dnia 6 września 2011 r. sygn. akt 1SA/GI 541/11 oraz wyrok z dnia 13 września 2011 r. sygn. akt 1SA/GI 546/11.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Na wstępie, należy zauważyć, iż począwszy od dnia 01 maja 2004 r., czyli od dnia akcesji Rzeczpospolitej Polskiej do Unii Europejskiej, z uwagi na zasadę interpretacji prawa wewnętrznego w sposób umożliwiający sprawne funkcjonowanie gospodarki w ramach integracji europejskiej, interpretacja prawa wewnętrznego powinna być dokonywana w zgodności z prawem europejskim (por. ETS Marleasing, C-106/89, 13 listopada 1991 r., Zb. Orz. s. 1-4135).

Za źródło istnienia obowiązku dokonywania wykładni prawa krajowego w świetle celu i brzmienia norm wspólnotowych należy uznać art. 10 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską. Przepis ten stanowi, że państwa członkowskie podejmują wszelkie właściwe środki w celu realizacji zobowiązań wynikających z prawa wspólnotowego.

Zgodnie z art. 18 tego Traktatu, każdy obywatel Unii ma prawo do swobodnego przemieszczania się i przebywania na terytorium państw członkowskich, z zastrzeżeniem ograniczeń i warunków ustanowionych w samym Traktacie i środkach przyjętych w celu jego wykonania.

Z kolei art. 39 TWE ustanawia zasadę swobody przepływu osób wewnątrz Wspólnoty.

Żaden przepis prawa krajowego nie może naruszać tych fundamentalnych zasad wspólnotowego prawa pierwotnego, przy czym takie naruszenie istnieje zarówno wtedy, gdy prawo krajowe wprost ogranicza te zasady ustanawiając np. zakaz przemieszczania się, jak też wtedy, gdy prawo krajowe w sposób pośredni, faktyczny prowadzi do skutku ograniczającego te zasady, gdyż niekorzystnie różnicuje sytuację prawną obywatela w zależności od pewnych kryteriów niedopuszczalnych z punktu widzenia wymogów prawa wspólnotowego. Takim kryterium jest m.in. kryterium podejmowania pracy zarobkowej, jeśli ma ono znaczenie dla sytuacji prawnopodatkowej obywatela.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Stosownie do art. 3 ust. 1a ww. ustawy za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

W myśl art. 4a ww. ustawy powołane wyżej przepisy art. 3 ust. 1 i 1a stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

Ustawodawca przesądził zatem, że zgodnie z zasadą nieograniczonego obowiązku podatkowego (art. 3 ust. 1 cyt. ustawy) osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Stąd też do tej kategorii osób mają zastosowanie ogólne reguły podatkowe korygowane wyłącznie treścią umów międzynarodowych w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu (art. 4a ww. ustawy). Co do zasady więc osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej osiągające dochody za jej granicą charakteryzują się taką samą cechą istotną jak osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i nie osiągające dochodów pochodzących z innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej.

Z uwagi na to, że Wnioskodawca jest rezydentem polskim (ma miejsce zamieszkania w Polsce), a otrzymywane odszkodowanie z tytułu choroby zawodowej jest wypłacane z Czech, zastosowanie w niniejszej sprawie ma umowa między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Czeskiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 24 czerwca 1993 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 47, poz. 189) obowiązująca w roku podatkowym, o którym mowa w stanie faktycznym, tj. w 2011 r. (z dniem 12 czerwca 2012 r. weszła w życie umowa z dnia 13 września 2011 r. mająca zastosowanie do dochodów osiąganych od 01 stycznia 2013 r.).

Ww. umowa nie zawiera przepisu odnoszącego się wprost do odszkodowań, zatem w myśl tej umowy odszkodowanie należy zakwalifikować jako tzw. „inny dochód”, którego zasady opodatkowania reguluje art. 22 ust. 1 powołanej umowy.

Zgodnie z tym przepisem części dochodu osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie (tj. w Polsce), bez względu na to, skąd one pochodzą, które nie zostały wymienione w poprzednich artykułach niniejszej umowy, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie (tylko w Polsce).

Zatem otrzymane świadczenie w postaci odszkodowania (rekompensaty) z tytułu choroby zawodowej, pochodzące z Czech a wypłacane osobie mającej miejsce zamieszkania w Polsce, podlega opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

W świetle art. 24 ust. 1 ww. umowy polsko - czeskiej w przypadku osoby mającej miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce podwójnego opodatkowania unikać się będzie w sposób następujący:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga dochód lub posiada majątek, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w Republice Czeskiej, to Polska zwolni, z uwzględnieniem postanowień punktu b) i ustępu 3, taki dochód lub majątek od opodatkowania. Polska może przy obliczaniu kwoty podatku od pozostałego dochodu lub majątku tej osoby zastosować stawkę podatkową, która byłaby zastosowana, gdyby dochód zwolniony od opodatkowania w powyższy sposób nie był tak właśnie zwolniony z opodatkowania.
2. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Polsce osiąga część dochodu, który zgodnie z postanowieniami artykułów 10, 11 i 12 może być opodatkowany w Republice Czeskiej, to Polska zezwoli na potrącenie od podatku od dochodu tej osoby kwoty równej podatkowi dochodowemu zapłaconemu w Republice Czeskiej. Jednakże takie potrącenie nie może przekroczyć tej części podatku, która została obliczona przed dokonaniem potrącenia i która odpowiada tej części dochodu, która została osiągnięta w Republice Czeskiej.
   
   

Jak z powyższego wynika do opodatkowania ww. świadczenia w Polsce zastosowanie mają przepisy polskiego prawa podatkowego – ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 tej ustawy wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

Zauważyć należy, iż treść przywołanej regulacji nie odwołuje się do przepisów konkretnych ustaw czy wydanych na ich podstawie przepisów wykonawczych. To oznacza, iż stosowania przywołanego zwolnienia od podatku nie można ograniczać do odszkodowań wydanych na podstawie przepisów ustaw i wydanych na ich podstawie rozporządzeń wchodzących w skład polskiego prawodawstwa.

Stosownie do treści art. 1 Konwencji w sprawie odszkodowania za wypadki przy pracy, przyjętej w Genewie w dniu 10 czerwca 1925 r. (Dz. U. z 1937 r. Nr 86, poz. 617) każdy Członek Międzynarodowej Organizacji Pracy, ratyfikujący niniejszą konwencję, zobowiązuje się do zapewnienia stosownego odszkodowania ofiarom wypadków przy pracy lub członkom ich rodziny.

Jednocześnie zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 167, poz.1322, z późn. zm.) z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługują następujące świadczenia:

1. „zasiłek chorobowy” - dla ubezpieczonego, którego niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
   
2. „świadczenie rehabilitacyjne” - dla ubezpieczonego, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy;
   
3. „zasiłek wyrównawczy” - dla ubezpieczonego będącego pracownikiem, którego wynagrodzenie uległo obniżeniu wskutek stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
   
4. „jednorazowe odszkodowanie” - dla ubezpieczonego, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu;
   
5. „jednorazowe odszkodowanie” - dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty;
   
6. „renta z tytułu niezdolności do pracy” - dla ubezpieczonego, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
   
7. „renta szkoleniowa” - dla ubezpieczonego, w stosunku do którego orzeczono celowość przekwalifikowania zawodowego ze względu na niezdolność do pracy w dotychczasowym zawodzie spowodowaną wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową;
   
8. „renta rodzinna” - dla członków rodziny zmarłego ubezpieczonego lub rencisty uprawnionego do renty z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej;
   
9. „dodatek do renty rodzinnej” - dla sieroty zupełnej;
   
10. dodatek pielęgnacyjny;
    
11. pokrycie kosztów leczenia z zakresu stomatologii i szczepień ochronnych oraz zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne w zakresie określonym ustawą.

W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca otrzymuje z Republiki Czeskiej odszkodowanie (rekompensatę) za utracony zarobek, zgodnie z zawartym z pracodawcą tzw. „oznámení” o udzieleniu odszkodowania za utracony zarobek. „Oznámení” jest zawiadomieniem o realizacji przez pracodawcę ustawowego obowiązku oraz zawiera szczegóły dotyczące wypłaconego odszkodowania i obowiązków z tym związanych i samo w sobie nie stanowi podstawy jego wypłaty (odszkodowanie jest wypłacane na podstawie czeskiego Kodeksu pracy).

Świadczenie to nie jest rentą wypłacaną na podstawie Kodeksu cywilnego.

Świadczenie otrzymane przez Wnioskodawcę stanowi odpowiednik odszkodowania, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 3 wyżej powołanej ustawy o ubezpieczeniu z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Świadczenie otrzymane przez Wnioskodawcę jest wypłacane na podstawie przepisów czeskiego Kodeksu pracy, stanowi odszkodowanie w świetle prawa czeskiego i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej (art. 371 Kodeksu pracy) oraz zapisów wykonawczych do ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny i powołane wyżej przepisy prawa należy zauważyć, iż zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną).

Na podstawie art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 02 kwietnia 1997 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 78, poz. 483, z późn. zm.) źródłami powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej są: Konstytucja, ustawy, ratyfikowane umowy międzynarodowe oraz rozporządzenia.

Przepis art. 3 pkt 2 ww. Ordynacji podatkowej stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o przepisach prawa podatkowego rozumie się przez to przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych.

Przepisy wewnętrzne prawa czeskiego nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa Rzeczypospolitej Polskiej, zatem działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach nie jest upoważniony do interpretowania tychże przepisów, a tym samym do rozstrzygnięcia, czy wysokość lub zasady ustalania ww. odszkodowania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, obowiązujących w wewnętrznym ustawodawstwie czeskim. W tej kwestii jest związany opisem stanu faktycznego zawartego we wniosku.

Należy jednak zauważyć, iż treść cyt. art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, odwołując się do treści przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, nie wyklucza przepisów prawa wewnętrznego innych państwach (w tym przypadku Czech). Co więcej, biorąc pod uwagę postanowienia zawarte w treści cyt. art. 10, 12, 18 i 39 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską – należy stwierdzić, iż koniecznym jest aby, przy interpretowaniu przepisów prawa krajowego nie dyskryminować osób, które świadczenia uzyskują z zagranicy.

Mając zatem na uwadze postanowienia art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wskazanie opisu stanu faktycznego, że przedmiotowe świadczenie stanowi odszkodowanie w świetle prawa czeskiego i zasady jego wypłaty wynikają z przepisów rangi ustawowej (art. 371 Kodeksu pracy) oraz zapisów wykonawczych do ustawy i że nie jest wypłacane na podstawie ugody czy też umowy należy stwierdzić, iż odszkodowanie to korzysta ze zwolnienia na podstawie uregulowań polskiego prawa podatkowego. Tym samym nie należy wykazywać go w zeznaniu podatkowym.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Organ jednocześnie zaznacza, iż interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli jednak przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym Skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270, późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.