Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-551/13/IK
z 13 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 13 czerwca 2013 r. (data wpływu 17 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z podatku VAT do usług świadczonych na rzecz towarzystwa ubezpieczeniowego - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2013 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zastosowania zwolnienia z podatku VAT do usług świadczonych na rzecz towarzystwa ubezpieczeniowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Przedmiotem działalności Wnioskodawcy – S. jest gromadzenie środków pieniężnych swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej.

W świetle ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych (Dz. U. z 2012 r., poz. 855), S. jest spółdzielnią, do której w zakresie nie uregulowanym odmiennie ustawą stosuje się przepisy ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze. W celu zapewnienia ochrony ubezpieczeniowej osobom, z którymi S. zawarła umowy dotyczące któregoś z oferowanych przez siebie produktów finansowych, S. nawiązała współpracę z B. (zwanym dalej „Towarzystwem”). Celem współpracy było zapewnienie klientom (członkom, którzy zawrą ze S. umowę dotyczącą produktu finansowego) ochrony ubezpieczeniowej w ramach grupowego ubezpieczenia - na życie lub ubezpieczenia majątkowego (np. ubezpieczenia od utraty pracy, ubezpieczenia mieszkania, NNW, itp.). Przedmiotem ochrony ubezpieczeniowej zapewnianej przez Towarzystwo jest życie lub mienie członków S. objętych ochroną ubezpieczeniową.

W związku z powyższym, Towarzystwo i S. zawarły umowę ubezpieczenia, na podstawie której S. zobowiązała się m.in. do:

1. informowania członków S. o ochronie ubezpieczeniowej udzielanej na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej przez S. z Towarzystwem,
2. udostępnienia każdemu ubezpieczonemu wyciągu z ww. umowy, zawierającej warunku udzielanej ochrony ubezpieczeniowej,
3. przesłania do Towarzystwa do dziesiątego dnia kalendarzowego każdego miesiąca wykazu ubezpieczonych,
4. wyliczania wysokości składki i terminowego jej opłacania według zasad opisanych w umowie ubezpieczenia.
   
   

Ponadto, S. zobowiązała się do prowadzenia obsługi technicznej ubezpieczenia, polegającej w szczególności na:

1. administrowaniu danymi osobowymi ubezpieczonych (członków S.),
2. informowaniu klientów/członków S. o warunkach umowy ubezpieczenia, przekazywaniu im wyciągów z umowy ubezpieczenia, odbieraniu od klientów deklaracji przystąpienia do ubezpieczenia,
3. sporządzaniu dla Towarzystwa okresowych raportów dotyczących klientów przystępujących i rezygnujących z ubezpieczenia,
4. przekazywaniu do Towarzystwa, w związku z zajściem zdarzenia ubezpieczeniowego, wniosków o wypłatę świadczenia na podstawie aktu zgonu, informacji o aktualnym w dniu zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego salda zadłużenia ubezpieczonego oraz jego deklaracji zgody - stosownie do instrukcji i procedur dotyczących wymiany informacji i dokumentów między S. i ubezpieczonymi a Towarzystwem, uzgodnionych przez S. i Towarzystwo.
   
   

Dodatkowo Strony zawarły umowę zlecenia, na mocy której Towarzystwo powierzyło S. obsługę techniczną wspomnianej wyżej umowy ubezpieczenia na życie członków S. objętych ochroną ubezpieczeniową. Towarzystwo zobowiązało się przeszkolić pracowników S. w zakresie zleconych czynności oraz wypłacać za wykonanie owych czynności wynagrodzenie płatne miesięcznie na podstawie faktury VAT wystawionej przez S..

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy usługi obsługi technicznej ubezpieczenia świadczone przez S. na podstawie zawartej z Towarzystwem umowy zlecenia podlegają zwolnieniu od podatku od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług jako usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek?

Stanowisko Wnioskodawcy:

W ocenie Wnioskodawcy czynności obsługi technicznej ubezpieczenia, świadczone na podstawie umowy zlecenia zawartej z Towarzystwem, stanowią usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, korzystają zatem ze zwolnienia przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a ustawy w okresie od dnia 01.01.2011 r. do dnia 31.12.2013 r., stawka podatku wynosi 23%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1 oraz z art. 146f.

Na podstawie obowiązującego od dnia 01.01.2011 r. art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

W opinii Wnioskodawcy, wykonywane przez S. czynności obsługi technicznej ubezpieczeń grupowych (podlegające m.in. na administrowaniu danymi osobowymi ubezpieczonych, informowaniu klientów S. o warunkach umowy ubezpieczenia, sporządzaniu dla Towarzystwa okresowych raportów dotyczących klientów przystępujących i rezygnujących z ubezpieczenia; przekazywaniu do Towarzystwa wniosków o wypłatę świadczenia, informacji o aktualnym w dniu zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego, saldzie zadłużenia ubezpieczonego oraz jego deklaracji zgody) stanowią usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek. S. jest bowiem ubezpieczającym, czyli podmiotem, który zawiera z ubezpieczycielem umowę ubezpieczenia i uiszcza składkę. Przewidziane zaś w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VA T zwolnienie dotyczy właśnie przypadku, w którym dany podmiot (S.) zawiera z zakładem ubezpieczeniowym umowę ubezpieczenia, a umowa ta jest zawierana na cudzy rachunek.

Regulacja ta dotyczy zatem ubezpieczeń grupowych i innych ubezpieczeń zbiorowych. Ubezpieczeniem zbiorowym jest bowiem taki stosunek prawny, w którym przedmiotem jednej umowy jest po stronie ubezpieczającej większa liczba osób (w przypadku Wnioskodawcy - członków S.). Cechą takich umów jest możliwość objęcia nimi zbiorowości, która nie jest ostatecznie zdefiniowana w chwili zawierania umowy ubezpieczenia. Innymi słowy, w takim przypadku do umowy ubezpieczeniowej przystąpić mogą kolejne osoby spełniające określone warunki (pracownicy, współpracownicy, kontrahenci ubezpieczającego itp). W takim przypadku, jeżeli ubezpieczający z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia świadczy odpłatne usługi (np. na rzecz Towarzystwa), to wówczas korzystają one ze zwolnienia od podatku VAT na podstawie omawianego przepisu.

Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż usługi polegające na obsłudze technicznej ubezpieczenia podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT. Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca stoi na stanowisku, iż usługi świadczone na podstawie umowy o współpracy podlegają zwolnieniu z opodatkowania podatkiem od towarów i usług na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Stosownie do art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jednakże, w myśl art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Podkreślić także należy, iż zarówno w treści ustawy, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Według art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, zwalnia się od podatku usługi ubezpieczeniowe, usługi reasekuracyjne i usługi pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, a także usługi świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, z wyłączeniem zbywania praw nabytych w związku z wykonywaniem umów ubezpieczenia i umów reasekuracji.

Zgodnie z art. 43 ust. 13 ustawy, zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Przepisu ust. 13 nie stosuje się do świadczenia usług stanowiących element usług pośrednictwa, o których mowa w ust. 1 pkt 7 i 37-41 (art. 43 ust. 14 ustawy).

Natomiast zgodnie z art. 43 ust. 15 ustawy, zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Zatem, w pierwszej kolejności należy określić jakie czynności miał na myśli prawodawca formułując w art. 43 ust. 1 pkt 37 zwolnienie dla świadczonych usług ubezpieczeniowych, usług reasekuracyjnych i usług pośrednictwa w świadczeniu usług ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych.

Stosownie do art. 135 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L Nr 347, str. 1 ze zm.), państwa członkowskie zwalniają następujące transakcje: transakcje ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, wraz z usługami pokrewnymi świadczonymi przez brokerów ubezpieczeniowych i agentów ubezpieczeniowych.

Zauważyć należy, że terminy używane do określenia zwolnień podatku przewidziane w artykule 13 Dyrektywy muszą być wiernie interpretowane, jako że stanowią wyjątki od ogólnej zasady, która mówi, że podatek VAT pobierany jest od każdej usługi świadczonej odpłatnie przez podatnika (patrz w szczególności sprawa 348/87 Stichting Uitvoering Financiele Acties (1989) ECR 1737, paragraf 13 i sprawa C-287/00 Commission v. Germany (2002) ECR I-5811, paragraf 43).

Jest ustalonym prawem precedensowym, że zwolnienia te stanowią niezależne pojęcia prawa wspólnotowego, którego celem jest uniknięcie rozbieżności w stosowaniu systemu podatku VAT w poszczególnych Państwach Członkowskich. W związku z powyższym tut. Organ wydając interpretację w stanie prawnym od dnia 1 stycznia 2011 r. określa ich zakres z wykorzystaniem treści zapisów prawa unijnego i krajowego oraz orzecznictwa sądów.

Dyrektywa nie podaje definicji transakcji ubezpieczeniowych ani usług pokrewnych świadczonych przez maklerów i pośredników ubezpieczeniowych. Natomiast „czynność ubezpieczeniowa”, w ogólnie przyjętym rozumieniu, charakteryzuje się tym, że ubezpieczyciel, w zamian za wcześniejsze opłacenie składki ubezpieczeniowej, zobowiązuje się w przypadku wystąpienia ryzyka objętego umową ubezpieczenia do spełnienia na rzecz ubezpieczonego świadczenia określonego w momencie zawarcia umowy. Czynność ubezpieczeniowa, w każdym wypadku związana jest z istnieniem stosunku umownego między usługodawcą, który domaga się zwolnienia (od podatku) a osobą, której ryzyko jest objęte ubezpieczeniem, czyli ubezpieczonym.

Jeśli chodzi o transakcje ubezpieczeniowe TSUE w sprawie C-8/01 orzekł jednak, że istotą transakcji ubezpieczeniowej jest w ogólnym rozumieniu, iż ubezpieczyciel zobowiązuje się, w przypadku, gdy zaistnieje ryzyko objęte ubezpieczeniem, świadczyć ubezpieczonemu usługę uzgodnioną podczas zawierania umowy w zamian za uprzednią wpłatę składki (sprawy: Card Protection Plan C-349/96, paragraf 17 i Skania C-240/99, paragraf 37).

Trybunał wprawdzie orzekł, że wyrażenie „transakcje ubezpieczeniowe” nie obejmuje wyłącznie transakcji dokonywanych przez samych ubezpieczycieli, ale zasadniczo jest na tyle obszerne, że obejmuje zapewnienie ochrony ubezpieczeniowej przez podatnika, który sam nie jest ubezpieczycielem, ale w kontekście polisy blokowej dostarcza swoim klientom taką ochronę, korzystając z wpływów od ubezpieczyciela, który przyjmuje na siebie ryzyko objęte w ubezpieczeniu (sprawy: Card Protection Plan, paragraf 22 i Skandia, paragraf 38).

Jednak w akapicie 41 sprawy Skandia Trybunał podtrzymał stanowisko, że zgodnie z definicją transakcji ubezpieczeniowych zawartą w akapicie 39 niniejszego wyroku okazuje się, iż tożsamość osoby, której świadczy się usługę, jest istotna w rozumieniu definicji rodzaju usług objętych artykułem 13B(a) Szóstej Dyrektywy i że transakcja ubezpieczeniowa nieodzownie pociąga za sobą istnienie umowy między dostawcą usługi ubezpieczeniowej i osobą, która jest ubezpieczona na wypadek ryzyka, czyli ubezpieczonym.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest m.in. pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczenia na zasadach określonych w ustawie z dnia 28 lipca 1990 r. o działalności ubezpieczeniowej.

W celu zapewnienia ochrony ubezpieczeniowej osobom, z którymi Wnioskodawca zawarł umowy dotyczące któregoś z oferowanych przez siebie produktów finansowych, Wnioskodawca nawiązał współpracę Towarzystwem Ubezpieczeń. Celem współpracy było zapewnienie klientom (członkom, którzy zawrą z Wnioskodawcą umowę dotyczącą produktu finansowego) ochrony ubezpieczeniowej w ramach grupowego ubezpieczenia - na życie lub ubezpieczenia majątkowego (np. ubezpieczenia od utraty pracy, ubezpieczenia mieszkania, NNW, itp.). Przedmiotem ochrony ubezpieczeniowej zapewnianej przez Towarzystwo Ubezpieczeniowe jest życie lub mienie członków Wnioskodawcy objętych ochroną ubezpieczeniową.

W związku z powyższym, Towarzystwo Ubezpieczeniowe i Wnioskodawca zawarły umowę ubezpieczenia, na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się m.in. do:

1. informowania członków Wnioskodawcy o ochronie ubezpieczeniowej udzielanej na podstawie umowy ubezpieczenia zawartej przez Wnioskodawcę z Towarzystwem Ubezpieczeniowym,
2. udostępnienia każdemu ubezpieczonemu wyciągu z ww. umowy, zawierającej warunku udzielanej ochrony ubezpieczeniowej,
3. przesłania do Towarzystwa Ubezpieczeniowego do dziesiątego dnia kalendarzowego każdego miesiąca wykazu ubezpieczonych,
4. wyliczania wysokości składki i terminowego jej opłacania według zasad opisanych w umowie ubezpieczenia.
   
   

Ponadto, Wnioskodawca zobowiązał się do prowadzenia obsługi technicznej ubezpieczenia, polegającej w szczególności na:

1. administrowaniu danymi osobowymi ubezpieczonych,
2. informowaniu klientów/członków Wnioskodawcy o warunkach umowy ubezpieczenia, przekazywaniu im wyciągów z umowy ubezpieczenia, odbieraniu od klientów deklaracji przystąpienia do ubezpieczenia,
3. sporządzaniu dla Towarzystwa Ubezpieczeniowego okresowych raportów dotyczących klientów przystępujących i rezygnujących z ubezpieczenia,
4. przekazywaniu do Towarzystwa Ubezpieczeniowego, w związku z zajściem zdarzenia ubezpieczeniowego, wniosków o wypłatę świadczenia na podstawie aktu zgonu, informacji o aktualnym w dniu zajścia zdarzenia ubezpieczeniowego salda zadłużenia ubezpieczonego oraz jego deklaracji zgody - stosownie do instrukcji i procedur dotyczących wymiany informacji i dokumentów między Wnioskodawcą i ubezpieczonymi a Towarzystwem Ubezpieczeniowym, uzgodnionych przez Wnioskodawcę i Towarzystwo Ubezpieczeniowe.
   
   

Dodatkowo Strony zawarły umowę zlecenia, na mocy której Towarzystwo powierzyło Wnioskodawcy obsługę techniczną wspomnianej wyżej umowy ubezpieczenia na życie członków Wnioskodawcy objętych ochroną ubezpieczeniową. Towarzystwo zobowiązało się przeszkolić pracowników Wnioskodawcy w zakresie zleconych czynności oraz wypłacać za wykonanie owych czynności wynagrodzenie płatne miesięcznie na podstawie faktury VAT wystawionej przez Wnioskodawcę.

Odnosząc się do powyższego wskazać należy, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie precyzuje co należy rozumieć pod pojęciem umów ubezpieczenia na cudzy rachunek, zatem w celu dokładnego zdefiniowania tego pojęcia należy sięgnąć do regulacji prawa cywilnego.

Co prawda prawo podatkowe stanowi osobną od prawa cywilnego gałąź prawa, jednak przy stosowaniu prawa podatkowego należy posiłkować się prawem cywilnym, o ile nie stoi to w sprzeczności z przepisami prawa podatkowego, w szczególności w celu określenia natury stosunków cywilnoprawnych łączących podmioty cywilnoprawne (osoby fizyczne, prawne i jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej).

Ponadto, w przypadku gdy ustawy podatkowe posługują się pewnymi pojęciami nie definiując ich (jak np. własność, zdolność prawna, zasiedzenie), należy nadawać tym pojęciom znaczenie ustalone w prawie cywilnym, jako gałęzi prawa regulującej stosunki prywatne pomiędzy podmiotami cywilnoprawnymi. Inne stanowisko prowadziłoby do powstania niespójności w ramach systemu prawa, jak również do dowolności interpretacyjnej, umożliwiając różne rozumienie tych samych pojęć, takie stanowisko znajduje potwierdzenie w szczególności w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2002 r., sygn. P 7/00, w którym stwierdzone zostało, iż: „Uznając samodzielność regulacji Ordynacji podatkowej nie sposób zanegować faktu, iż prawo cywilne spełnia rolę tzw. prawa powszechnego, co usprawiedliwia odwołanie się do wykształconych w nim pojęć podstawowych”.

Stosując się do powyższej zasady należy zauważyć, że zgodnie z art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Natomiast zgodnie z art. 808 § 1 i § 2 Kodeksu cywilnego, ubezpieczający może zawrzeć umowę ubezpieczenia na cudzy rachunek. W takim przypadku ubezpieczający nie jest jednocześnie ubezpieczonym. Ubezpieczony nie musi być imiennie wskazany w umowie, chyba że jest to konieczne do określenia przedmiotu ubezpieczenia. Roszczenie o zapłatę składki przysługuje ubezpieczycielowi wyłącznie przeciwko ubezpieczającemu.

Z drugiej strony ubezpieczony jest uprawniony do żądania należnego świadczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela. Dodatkowo może żądać by ubezpieczyciel udzielił mu informacji o postanowieniach zawartej umowy oraz ogólnych warunkach ubezpieczenia w zakresie, w jakim dotyczą jego praw i obowiązków.

Powołane regulacje wskazują, iż umowa ubezpieczenia na cudzy rachunek jest konstrukcją prawną, w której ubezpieczający zawiera z ubezpieczycielem umowę w celu ochrony interesu osoby trzeciej – ubezpieczonego, przy czym ubezpieczyciel świadczy ochronę ubezpieczeniową bezpośrednio na rzecz ww. osoby trzeciej, na której rachunek została zawarta umowa. Osoba trzecia nie musi być jednoznacznie wskazana w zawartej z ubezpieczycielem umowie ubezpieczenia.

A zatem, należy uznać, iż ubezpieczenie na cudzy rachunek jest specyficzną formą ubezpieczenia odmienną od jego typowych form. Odmienność ubezpieczenia na cudzy rachunek polega przede wszystkim na tym, iż w ramach takiego ubezpieczenia ubezpieczający pełni szczególną rolę, gdyż zawarta umowa ubezpieczenia ma na celu ochronę nie jego interesów, a osób trzecich.

Jak wynika z opisu sprawy Bank jako podmiot zawierający umowy ubezpieczenia jest ubezpieczającym, zaś podmiotem ubezpieczonym każdorazowo (w odniesieniu do każdej zawartej umowy) pozostaje Klient (członek) przystępujący do umowy grupowego ubezpieczenia. W praktyce zatem Wnioskodawca zawiera umowy ubezpieczenia na cudzy rachunek, obejmując ochroną ubezpieczeniową swoich Klientów. W związku z zawieranymi przez Wnioskodawcę umowami grupowego ubezpieczenia, Wnioskodawca zobowiązuje się do wykonywania szeregu czynności mających na celu przystąpienie Klientów (członków) do umów grupowego ubezpieczenia, a także zapewnienie obsługi technicznej zawartych umów.

Z powyższego wynika, iż czynności, które Wnioskodawca wykonuje w ramach umów pełniąc rolę ubezpieczającego będą stanowiły usługi w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek. Powyższe czynności należy uznać za czynności związane z zawieraną przez Wnioskodawcę, jako podmiot ubezpieczający, umową ubezpieczenia na cudzy rachunek, bowiem przedmiotowe czynności mają na celu prawidłowe wykonanie umowy ubezpieczenia i są bezpośrednio z nią związane, a do ich wykonania zobowiązany będzie Wnioskodawca nie zaś inny podmiot. Należy zatem uznać, że Wnioskodawca pełniący rolę ubezpieczającego wykonuje czynności, które mieszczą się w zakresie „zawarcia umowy ubezpieczenia na cudzy rachunek”.

Reasumując, wskazane w stanie faktycznym usługi świadczone przez Wnioskodawcę, jako podmiot ubezpieczający na rzecz towarzystwa ubezpieczeniowego, tj. świadczone w ramach umowy o współpracy oraz polegające na obsłudze technicznej, korzystają ze zwolnienia od podatku od towarów i usług, określonego w art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy, jako czynności świadczone przez ubezpieczającego w zakresie zawieranych przez niego umów ubezpieczenia na cudzy rachunek.

Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe, jednakże prawidłowość stanowiska w części dotyczącej usług świadczonych w ramach umowy o współpracę wynika z art. 43 ust. 1 pkt 37 ustawy o VAT, a nie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, jak wskazał Wnioskodawca.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych oraz podatku dochodowego od osób fizycznych została zawarta w odrębnych rozstrzygnięciach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008 r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.