INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 10 lipca 2013 r. (data wpływu 12 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu wypłaty poszkodowanemu zadośćuczynienia – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu wypłaty poszkodowanemu zadośćuczynienia.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

V prowadzą działalność gospodarczą w ramach spółki cywilnej X. Jest to firma wykonująca roboty ogólnobudowlane, w której wykorzystywane są urządzenia wprawiane w ruch za pomocą sił przyrody.

W dniu 26.10.2009 r. jeden z pracowników uległ wypadkowi, do którego doszło w czasie wykonywania pracy. Pracownik, stojąc na rusztowaniu, odbierał farby od innego pracownika. Przy jednej z prób podania farby pracownik zauważył, że rusztowanie zaczyna się niebezpiecznie wychylać. Widząc to zeskoczył z rusztowania, a rusztowanie przewróciło się. Wskutek wypadku poszkodowany pracownik doznał wieloodłamowego złamania kości pięty. Z uwagi na uraz kości pięty lewej uszczerbek na zdrowiu wynosi 10%. Poszkodowany pracownik w okresie zatrudnienia nie podlegał ubezpieczeniu społecznemu. Pracodawca wypłacił pracownikowi kwotę 3.840,00 zł.

Poszkodowany wniósł do Sądu Rejonowego powództwo o zasądzenie na jego rzecz zadośćuczynienia za krzywdę doznaną w wyniku wypadku przy pracy. Sąd w wyroku z dnia 25 września 2012 r. uznał powództwo pracownika za uzasadnione i zasądził od V: kwotę 30.000,00 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami, a także kwotę 1.200,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwotę 702,07 zł tytułem zwrotu kosztów procesu. Łączny koszt jaki poniosła spółka w dniu wypłacenia zadośćuczynienia wynosi 40.133,65 zł. Sąd oparł swoje rozstrzygnięcie na przepisach art. 435, art. 445 w zw. z art. 444 kodeksu cywilnego. X spełnili wszelkie obowiązki wobec poszkodowanego pracownika nałożone na nich wyrokiem Sądu Rejonowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy kwota 30.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami stanowiąca zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, kwota 1.200,00 zł stanowiąca zwrot kosztów zastępstwa procesowego, kwota 702,07 zł stanowiąca zwrot kosztów procesu, wypłacone poszkodowanemu pracownikowi mogą stanowić koszty uzyskania przychodów Spółki...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wskazanych przez ustawodawcę w art. 23 tejże ustawy. Wydatek, aby mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, musi spełnić łącznie następujące warunki: został poniesiony przez podatnika, ma charakter definitywny oraz pozostaje w związku z uzyskiwanymi przez podatnika przychodami, przy czym związek może mieć charakter bezpośredni lub pośredni, jest należycie udokumentowany przez podatnika oraz nie został wskazany przez ustawodawcę w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów.

W wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 22 kwietnia 2009 r. wskazano, że za koszt poniesiony w celu osiągnięcia przychodu uznaje się taki koszt, który pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym, gospodarczym z przychodem, źródłem przychodu. „Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie, zachowanie źródła przychodów, nawet kiedy ten cel finalnie nie zostanie osiągnięty, kiedy podatnik nie osiągnie spodziewanego przychodu czy utraci źródło przychodu. Związek między poniesionym kosztem a prowadzoną działalnością gospodarczą nie zakłada konieczności osiągnięcia zamierzonego rezultatu. (...) Poniesiony koszt uzyskania przychodów nie musi być kosztem niezbędnym, koniecznym dla uzyskania przychodów. Podatnik ma prawo do subiektywnej oceny racjonalności podejmowanych decyzji w prowadzonej działalności gospodarczej, której organy podatkowe nie powinny kwestionować. Ocena racjonalności poniesionego przez podatnika kosztu powinna być dokonywana na podstawie okoliczności towarzyszących poniesieniu danego kosztu.”

Zdaniem Wnioskodawcy, za koszt uzyskania przychodu może być uznane wypłacone poszkodowanemu pracownikowi zadośćuczynienie za doznaną krzywdę. Spółka wywiązując się z obowiązków w stosunku do pracownika, który uległ wypadkowi przy pracy wzmacnia swój pozytywny wizerunek wśród pozostałych pracowników. Osoby zatrudnione zyskują pewność, że jeżeli w przyszłości doszłoby do wypadków przy pracy mogą liczyć na pomoc finansową oraz wsparcie ze strony pracodawcy. Pozostali pracownicy zyskują również komfort i poczucie bezpieczeństwa, co przekłada się na wzrost mobilizacji do pracy i zaangażowanie w wykonywane obowiązki służbowe. Poprzez wywiązywanie się z tych obowiązków Spółka ogranicza ryzyko odejść pracowników do innych zakładów pracy. (tak słusznie wskazuje Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 13 lipca 2010 r. sygn. akt I SA/Wr 538/10) „(...) przedsiębiorca, który nie wywiązuje się ze swoich zobowiązań (również tych wynikających z wyroków sądowych), w szczególności tych w stosunku do pracowników (obecnych i byłych) może utracić część swoich kontrahentów, a także stracić prawdopodobną możliwość działania na niektórych rynkach. Możliwości takie, jakkolwiek trudne do uchwycenia, jeśli chodzi o wyliczenie konkretnych kwot pieniężnych, pozostają jednak w związku przyczynowym z ponoszonym wydatkiem.” (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 25 maja 2011 r. sygn. akt ILPB3/423-411/10/11-5/JG). Sąd w wyroku zasądzającym zadośćuczynienie uznał, że odpowiedzialność Spółki wobec pracowników za następstwa wypadków przy pracy opiera się na zasadzie ryzyka. Zasada odpowiedzialności cywilnej została uregulowana w art. 435 § 1 kc, zgodnie z którym „prowadzący na własny rachunek przedsiębiorstwo lub zakład wprawiany w ruch za pomocą sił przyrody (pary, gazu, elektryczności, paliw płynnych itp.) ponosi odpowiedzialność za szkodę na osobie lub mieniu, wyrządzoną komukolwiek przez ruch przedsiębiorstwa lub zakładu, chyba że szkoda nastąpiła wskutek siły wyższej albo wyłącznie z winy poszkodowanego lub osoby trzeciej, za którą nie ponosi odpowiedzialności.”

Odpowiedzialność ta powstaje bez względu na winę prowadzącego przedsiębiorstwo, a także bez względu na to, czy szkoda nastąpiła w warunkach zachowania bezprawnego. Sąd uznał, że szkoda na osobie doznana przez poszkodowanego pracownika stanowi normalne następstwo ruchu przedsiębiorstwa Wnioskodawcy i gdyby nie prowadzona działalność gospodarcza do powstania szkody by nie doszło. Jak wskazał Sąd, już samo funkcjonowanie zakładu wprawianego w ruch za pomocą sił przyrody stwarza niebezpieczeństwo wyrządzenia szkody, niezależnie od działania lub zaniechania prowadzącego taki zakład. W związku z tym, że prowadzenie działalności gospodarczej w formie firmy ogólnobudowlanej wiąże się z możliwością wystąpienia ryzyka wypadku przy pracy, koszty ponoszone przez Spółkę w związku ze ziszczeniem się ryzyka należy uznać jako gospodarczo i racjonalnie związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Powyższe uwagi potwierdzają sądy administracyjne.

Na przykład w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 11 stycznia 2011 r. (sygn. akt I SA/Łd 1313/10) czytamy, że: „wypłata odszkodowania (renty wyrównawczej) nie wykracza poza szeroko przyjęty zakres działalności gospodarczej. Mieści się w pojęciu kosztów związanych z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Nie wykracza także poza cel działalności jakim jest osiągnięcie przychodu, gdyż możliwość zaistnienia wypadku, za który odpowiedzialność jest oparta na zasadzie ryzyka jest nierozerwalnie związana z normalnym funkcjonowaniem przedsiębiorstwa. Dlatego wypłata odszkodowania za wypadek przy pracy oparta na zasadzie ryzyka jest wydatkiem mieszczącym się w pojęciu tzw. kosztów pracowniczych, niezbędnych do osiągnięcia celu w postaci uzyskania przychodu.” Obowiązek wypłaty zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w związku z wypadkiem przy pracy nałożony jest na Spółkę na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego. Brak wywiązania się Spółki z ww. obowiązków wobec pracownika, narażałoby Spółkę na wszczęcie postępowania egzekucyjnego i ponoszenie dodatkowych kosztów ściągnięcia zasądzonych należności.

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki na zapłatę zadośćuczynienia dla poszkodowanego pracownika należy potraktować, jako tzw. pracowniczy koszt prowadzonej działalności. Jak wskazano w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 10 lutego 2011 r. sygn. akt ITPB3/423-176/10/11-S/PS „(…) wydatki poniesione przez Spółkę z tytułu odszkodowania, zadośćuczynienia i renty wiążą się bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją wypadków przy pracy. Przedmiotowe wydatki są konsekwencją zatrudnienia pracowników („wydatki pracownicze”), dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444-446 Kodeksu cywilnego). Przez fakt, iż Spółka wywiązuje się z ciążących na niej obowiązków w sytuacji, gdy pracownicy ulegną wypadkom przy pracy, pozostałe zatrudnione w Spółce osoby mają pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń. Tym samym tego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika pośrednio przyczyniają się do uzyskiwania przychodów.”

Należy także wskazać, że wydatki poniesione z tytułu zwrotu kosztu zastępstwa procesowego oraz z tytułu zwrotu kosztu procesu mogą stanowić koszty uzyskania przychodu. Zgodnie bowiem z art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego „strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu).” W omawianej sprawie Spółka zgodnie z wyrokiem sądu zwróciła poszkodowanemu pracownikowi ww. koszty. Udział w postępowaniu sądowym był naturalnym ryzykiem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Na uwagę zasługuje również fakt, że art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera katalog zamknięty wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Takiemu wyłączeniu nie podlegają świadczenia przyznawane poszkodowanym w wypadku przy pracy pracownikom na podstawie regulacji Kodeksu cywilnego oraz koszty zastępstwa procesowego i koszty procesu.

W świetle przytoczonych argumentów Wnioskodawca podtrzymuje swoje stanowisko, jakoby wydatki w postaci zadośćuczynienia oraz zwrot kosztów zastępstwa procesowego oraz kosztów procesu na rzecz pracownika, który uległ wypadkowi przy pracy mogły stanowić koszty uzyskania przychodów po stronie Spółki.

Reasumując, poniesienie omawianych wydatków jest konsekwencją zatrudniania pracowników, klasyfikuje się je do tzw. wydatków pracowniczych. Obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów Kodeksu cywilnego. Rzetelne wywiązywanie się przez pracodawcę z nałożonych na niego obowiązków wobec pracowników, którzy są poszkodowani w wypadku przy pracy, wywołuje u pozostałych pracowników poczucie bezpieczeństwa i pewności, że w podobnej sytuacji oni także nie zostaną pozbawieni należnych im świadczeń. Sprzyja to umacnianiu pozytywnych relacji między pracodawcą a pracownikami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Przywołana regulacja wskazuje, że definicja kosztów uzyskania przychodów – dla celów podatku dochodowego – składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną. Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego – co do zasady – poniesienia wydatku,
• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu lub jego zachowani albo zabezpieczenia.
  
  

Drugi z tych elementów stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie może zostać ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Przepis art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza że każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

W konsekwencji nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki może podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z celem osiągnięcia przychodów, to ten cel musi być widoczny. Ponoszone koszty winny ten cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny. Dany podmiot ma prawo zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów w przypadku, gdy wydatki te pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Kosztami uzyskania przychodów będą zatem takie koszty, które spełniają łącznie następujące warunki:

• zostały poniesione przez podatnika,
• pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą,
• ich poniesienie miało na celu uzyskanie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
• nie zostały wyłączone z kategorii kosztów podatkowych mocą art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• zostały właściwie udokumentowane.
  
  

W tym miejscu wskazać należy, że z treści art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych w wysokości określonej przez właściwego ministra oraz dodatkowej składki ubezpieczeniowej w przypadku stwierdzenia pogorszenia warunków pracy.

Zauważyć należy jednocześnie, że przepis ten odnosi się wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t. j. Dz. U. z 2009 r. Nr 167, poz. 1322 ze zm.), w której określono rodzaje i zasady przyznawania jednorazowych świadczeń z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych. Ustawa powyższa używa pojęcia jednorazowego odszkodowania w dwóch znaczeniach:

• jako jednorazowe odszkodowanie dla pracownika, który doznał stałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu oraz
• jako jednorazowe odszkodowanie dla członków rodziny zmarłego pracownika lub rencisty (art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy).
  
  

Zgodnie natomiast z art. 3 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, za wypadek przy pracy uważa się nagłe zdarzenie wywołane przyczyną zewnętrzną powodujące uraz lub śmierć, które nastąpiło w związku z pracą:

1. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika zwykłych czynności lub poleceń przełożonych;
2. podczas lub w związku z wykonywaniem przez pracownika czynności na rzecz pracodawcy, nawet bez polecenia;
3. w czasie pozostawania pracownika w dyspozycji pracodawcy w drodze między siedzibą pracodawcy a miejscem wykonywania obowiązku wynikającego ze stosunku pracy.
   
   

Podkreślić należy, że wypadek przy pracy może stanowić czyn niedozwolony w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.). W Tytule VI Księgi Trzeciej określone zostały zasady odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym oraz świadczenia zmierzające do naprawienia szkody. Świadczeniami przysługującymi w takiej sytuacji są m.in. kwota pieniężna jako zadośćuczynienie z tytułu doznanej krzywdy.

Na gruncie prawa cywilnego rozróżnia się szkodę majątkową i szkodę niemajątkową. W przeciwieństwie do szkody na mieniu, szkoda na osobie obejmuje uszczerbki wynikające z uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia, pozbawienia życia, a także naruszenia innych dóbr osobistych człowieka. Zasady naprawienia szkody regulują przepisy art. 444 § 1 i art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego. Pracownicy, którzy doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, oprócz świadczeń określonych w ustawie o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, mogą domagać się przyznania od pracodawcy świadczeń uzupełniających oraz kwoty pieniężnej jako zadośćuczynienia z tytułu doznanej krzywdy.

Na podstawie art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego, w razie uszkodzenia ciała lub wywołania rozstroju zdrowia naprawienie szkody obejmuje wszelkie wynikłe z tego powodu koszty. Na żądanie poszkodowanego zobowiązany do naprawienia szkody powinien wyłożyć z góry sumę potrzebną na koszty leczenia, a jeżeli poszkodowany stał się inwalidą, także sumę potrzebną na koszty przygotowania do innego zawodu.

Przepis art. 445 § 1 Kodeksu cywilnego stanowi natomiast, że w przypadkach przewidzianych w art. 444 tej ustawy sąd może przyznać poszkodowanemu odpowiednią sumę tytułem zadośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę.

Reasumując, przedstawione wyżej definicje „jednorazowego odszkodowania”, „wypadku przy pracy”, wskazują, że pojęciom tym nadano ścisłe znaczenie. Skoro więc przepis art. 23 ust. 1 pkt 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych używa wspomnianych pojęć, oznacza to, że przepis ten odnosi się jak wspomniano wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w powołanej powyżej ustawie o ubezpieczeniach społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, nie zaś do odszkodowań wypłacanych przez pracodawców na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

Podsumowując, przedmiotowe wydatki w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wraz z odsetkami, koszty zastępstwa procesowego oraz zwrot kosztów procesu należy poddać analizie w kontekście postanowień przepisu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z informacji przedstawionych we wniosku wynika, że pracownik Wnioskodawcy uległ wypadkowi podczas wykonywanej pracy. W konsekwencji Wnioskodawca został zobowiązany orzeczeniem Sądu do wypłaty pracownikowi zadośćuczynienia za krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami, a także kwotę 1.200,00 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, kwotę 702,07 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

W tym miejscu należy wyjaśnić, że nie każdy wydatek związany z prowadzoną działalnością gospodarczą, to wydatek poniesiony w celu uzyskania przychodów lub zachowania (zabezpieczenia) źródła przychodów. Jednak wydatki poniesione przez Wnioskodawcę z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę wiążą się z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją wypadków przy pracy. Przedmiotowe wydatki są konsekwencją zatrudnienia pracowników („wydatki pracownicze”), dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa (art. 444-446 Kodeksu cywilnego). Przez fakt, że Wnioskodawca wywiązuje się z ciążących na Nim obowiązków w sytuacji, gdy pracownicy ulegną wypadkom przy pracy, pozostałe zatrudnione w firmie Wnioskodawcy osoby mają pewność, że w podobnej sytuacji również nie zostaną pozbawione należnych im świadczeń. Tym samym tego rodzaju wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika przyczyniają się do uzyskiwania przychodów.

Reasumując, wypłata na rzecz poszkodowanego pracownika i zasądzone wyrokiem sądu zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wraz z ustawowymi odsetkami stanowi dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W odniesieniu natomiast do kwestii możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego należy zauważyć, że poniesienie tych wydatków jest niezbędne, ponieważ dokonywane jest w związku ze sprawami pracowniczymi prowadzonymi przeciwko Wnioskodawcy prowadzącemu działalność gospodarczą. Zainteresowany ponosi te wydatki w obronie swoich praw i w konsekwencji może je zaliczyć do kosztów podatkowych. Poniesienie kosztów sądowych oraz kosztów zastępstwa procesowego ma na celu uchronienie źródła przychodu - majątku wykorzystywanego do działalności gospodarczej, a udział w postępowaniu sądowym jest naturalnym ryzykiem związanym z prowadzoną działalnością gospodarczą Wnioskodawcy.

Zatem, koszty sądowe oraz koszty zastępstwa procesowego związane z prowadzonymi przeciwko firmie Wnioskodawcy sprawami pracowniczymi - na podstawie art. 22 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - można uznać za koszt uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie odnosząc się do powołanego przez Wnioskodawcę pisma urzędowego co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tut. Organ informuje, że zostało ono wydane w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Sądów Administracyjnych tut. Organ informuje, że w myśl zasady wyrażonej w art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) zostały one wydane w indywidualnych sprawach i dotyczą wyłącznie tych spraw, w których zapadły.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.