Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP1/443-526/13/AW
z 25 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) – Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 maja 2013 r. (data wpływu 17 czerwca 2013 r.), uzupełnionego pismem z dnia 13 września 2013 r. (dat wpływu 16 września 2013 r.), o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zbycia w drodze aportu działek budowlanych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 17 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. organu ww. wniosek o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zbycia w drodze aportu działek budowlanych.

Wniosek został uzupełniony pismem z 13 września 2013 r. (data wpływu 16 września 2013 r.) będącym odpowiedzią na wezwanie tut. Organu z 6 września 2013 r. nr IBPP1/443-526/13/AW.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca wraz z żoną, w roku 2009 i 2010, umową kupna-sprzedaży nabyli do majątku wspólnego prywatnego prawo własności niezabudowanych ówcześnie działek budowlanych. W roku 2010, na podstawie umowy najmu prywatnego (nie w ramach działalności gospodarczej!), Wnioskodawca (jeden z małżonków), wydzierżawił owe działki, Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (zwanej dalej Spółką X). Wnioskodawca jest udziałowcem większościowym Spółki X. Spółka X na owych gruntach, na podstawie wydanego Spółce X pozwolenia na budowę, w latach 2009-2012 wybudowała budynki gospodarcze. Spółka X prowadzi w nich swoją działalność gospodarczą – do nadal. Wnioskodawca w styczniu 2013 r., jako osoba fizyczna, rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie najmu i dzierżawy.

Zarejestrował się do podatku VAT stając się czynnym podatnikiem VAT. Wprowadził własną decyzją owe działki budowlane do ewidencji środków trwałych prowadzonej swej działalności. Wnioskodawca co miesiąc obciąża Spółkę X fakturą VAT za dzierżawę owych gruntów. Wnioskodawca nie prowadzi na tych działkach żadnej działalności gospodarczej (taką działalność prowadzi Spółka X). Wnioskodawca dzierżawi te działki.

Wnioskodawca zamierza:

1. wycofać ze swej ewidencji środków trwałych wzmiankowane działki budowlane przekazując je ponownie do majątku prywatnego, osobistego obojga małżonków,
2. zaprzestać prowadzenia swej działalności gospodarczej (jako osoba fizyczna) wyrejestrowując ją z CEIDG,
3. wykreślić się (Wnioskodawca) z rejestru podatników czynnych VAT składając do właściwego US oświadczenie o rezygnacji ze statusu czynnego podatnika VAT i zaprzestaniu wykonywania czynności podlegających podatnikowi VAT,
4. określić wartość rynkową prawa własności do działek budowlanych w drodze operatu szacunkowego (np. na kwotę A),
5. razem z żoną (współwłaścicielem) wnieść aportem, z majątku prywatnego, dorobkowego, obojga małżonków owe prawo własności do wzmiankowanych działek budowlanych – w zamian za nowo wyemitowane przez Spółkę udziały (100 udziałów) Spółki X,
6. udziały zostaną objęte w połowie przez Wnioskodawcę (50 udziałów) w zamian za 1/2 prawa współwłasności do działek o wartości rynkowej stanowiącej połowę wartości A (dalej A:2) a w połowie przez jego małżonkę (50 udziałów) w zamian za 1/2 prawa we współwłasności (A:2),
7. wartość nominalna objętych tak przez Wnioskodawcę (50) i jego żonę (50) udziałów, będzie niższa niż poszczególne wartości rynkowe wnoszonych praw współwłasności (A:2) (w związku z czym w Spółce X wystąpi tzw. agio).
   
   

Po przeprowadzeniu tych operacji, Wnioskodawca jak i jego żona, będą tylko udziałowcami Spółki X, nie będą prowadzić żadnej działalności gospodarczej, nie zamierzają wnosić innych aportów do innych spółek, ani w dającej się przewidzieć przyszłości, nie będą podatnikami VAT.

W uzupełnieniu wniosku podano ponadto, że:

1. Przedmiotem aportu będzie 5 wyodrębnionych działek.
   
2. Celem zakupu niezabudowanych ówcześnie działek budowanych o łącznej powierzchni 22.128 m² była lokata kapitału. Od momentu zakupu do czasu oddania nieruchomości w dzierżawę działki nie były wykorzystywane.
   
3. Przedmiotowe działki nie były wykorzystywane do celów prywatnych.
   
4. Zakup nieruchomości nie był udokumentowany fakturą VAT gdyż sprzedawca był osobą fizyczną.
   
5. Przedmiotowe działki zostały wydzierżawione na podstawie zawartej umowy dzierżawy.
   
6. Wnioskodawca jest udziałowcem większościowym od 10 września 2004 r.
   
7. Wiodącym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki z o.o. jest sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek, sprzedaż hurtowa i detaliczna pozostałych pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli, konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli, sprzedaż hurtowa i detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli.
   
8. Wnioskodawca w żaden sposób nie uatrakcyjnił nabytych działek.
   
9. W treść wniosku wkradł się błąd pisarski. Spółka wykorzystywała działki na podstawie umowy dzierżawy zawartej w styczniu 2010 r. natomiast budynki gospodarcze zostały wybudowane w okresie 2010-2012 po otrzymaniu pozwolenia na budowę w październiku 2010 r.
   
10. Działki są przedmiotem umowy dzierżawy od stycznia 2010 r. do nadal.
    
11. Zgodnie z wydaną decyzją z dnia 18 października 2010 r. zatwierdza ona projekt budowlany i udziela pozwolenia na budowę dla zamierzenia budowlanego pn. „...”.
    
12. Wnioskodawca wyraził zgodę na wybudowanie budynków przez Spółkę z o.o. na gruncie stanowiącym jego własność na podstawie oświadczenia złożonego pisemnie w dniu zawarcia umowy dzierżawy.
    
13. Przedmiotem aportu ze strony Wnioskodawcy będą wyłącznie działki (grunt).
    
14. Przed wniesieniem prawa własności działek umowa dzierżawy zostanie rozwiązana i nie nastąpi rozliczenie nakładów.
    
15. Wnioskodawca przed dokonaniem aportu nie wejdzie w ekonomiczne posiadanie budynków posadowionych na tych działkach.
    
16. W stosunku do przedmiotowych działek Wnioskodawca nie podejmował działań takich jak wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla zbywanego terenu, zmianę przeznaczenia terenu czy decyzję o wyłączeniu gruntów z produkcji rolnej ani żadnych innych o podobnym charakterze.
    
17. Wnioskodawca oprócz działek opisanych we wniosku nie posiada innych przeznaczonych w przyszłości do zbycia.
    
18. Wnioskodawca dokonywał wcześniej zbycia innych nieruchomości niż te opisane we wniosku wg poniższego zestawienia:
    
    • 28 września 1994 r. sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu niezabudowanego położonego w Z. na rzecz osób fizycznych,
      
    • 6 lutego 1998 r. sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu niezabudowanego położonego w Z. na rzecz Spółki z o.o. z siedzibą w K.W.,
      
    • 5 stycznia 2001 r. sprzedaż prawa własności niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w Z. na rzecz Spółki z o.o. z siedzibą w Z.,
      
    • 15 kwietnia 2004 r. sprzedaż prawa własności niezabudowanej nieruchomości gruntowej (rola) położonej w P. gmina G., na rzecz osoby fizycznej,
      
    • 12 listopada 2007 r. sprzedaż prawa własności niezabudowanej nieruchomości gruntowej położonej w ... na rzecz osób fizycznych.
    Z tytułu powyższych czynności Wnioskodawca nie był zobowiązany do odprowadzenia podatku VAT.
    
    

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wniesienie aportu przez Wnioskodawcę będzie podlegało podatkowi VAT?

Zdaniem Wnioskodawcy, objęcie przez niego nowoemitowanych udziałów w Firmie X w zamian za aport rzeczowy w postaci prawa współwłasności gruntu w momencie gdy będzie to majątek prywatny Wnioskodawcy, a Wnioskodawca nie będzie w tym momencie prowadził żadnej działalności gospodarczej i nie będzie podatnikiem czynnym, ani nie będzie miał zamiaru wykonywać operacji aportu w przyszłości z zamiarem częstotliwym – nie będzie podlegało podatkowi VAT.

Uzasadnienie:

Z art. 5 ust. 1 pkt 1 i art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek:

• po pierwsze – dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług,
• po drugie – czynność wykonana jest przez podmiot, który jest podatnikiem VAT.
  
  

W kontekście powyższego stwierdzić należy, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowej lub okazjonalnej transakcji poza sferą prowadzonej (kiedyś) działalności gospodarczej.

Wnioskodawca wraz z żoną, w roku 2009 i 2010 umową kupna-sprzedaży, nabyli do majątku prywatnego wspólnego, dorobkowego – prawo własności gruntu.

Wnioskodawca w latach 2010-2012 czerpał pożytki z dzierżawy ww. nieruchomości – nie prowadząc działalności gospodarczej (najem prywatny). Od stycznia 2013 do nadal, jako podatnik czynny VAT, w ramach prowadzonej swej działalności gospodarczej, po wprowadzeniu owej współwłasności do ewidencji środków trwałych prowadzonej działalności gospodarczej, uzyskuje przychody z dzierżawy tego gruntu opodatkowane podatkiem VAT. Wnioskodawca nie umarza tego środka trwałego ani nie ponosi żadnych kosztów (wydatków) opodatkowanych podatkiem VAT związanych z gruntem.

Zamierzeniem Wnioskodawcy jest wykreślenie (wycofanie) owego środka trwałego z ww. ewidencji środków trwałych, likwidacja działalności gospodarczej Wnioskodawcy, rezygnacja ze statusu podatnika VAT czynnego i przeprowadzenie jednorazowej operacji aportu swego majątku prywatnego w zamian za udziały.

Wnioskodawca nie będzie prowadził w przyszłości żadnej działalności gospodarczej ani nie zamierza w przyszłości dokonywać podobnych aportów nieruchomości do spółki.

Wnioskodawca podnosi, że w omawianym zdarzeniu przyszłym pierwsza przesłanka zostanie spełniona (aport spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów) lecz skoro nie wystąpi druga z dwóch koniecznych – czyli by Wnioskodawca w zamierzonej czynności występował w charakterze podatnika – to ww. czynność nie będzie podlegała podatkowi VAT .

Stanowisko Wnioskodawcy potwierdzają wydane co prawda innym podatnikom, ale w podobnych sprawach, interpretacje indywidualne wydane przez:

• Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, dnia 10 listopada 2011 r. nr ILPP1/443-1096/11-4/AWa,
• Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, dnia 20 lutego 2012 r. nr IPPP2/443-1276/11-4/JO/AO.
  
  

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177 poz. 1054 ze zm.) zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy o VAT, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast stosownie do treści art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Według art. 2 pkt 22 cyt. ustawy, sprzedaż to odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Natomiast aport to wkład na utworzenie lub powiększenie majątku spółki, który daje prawo do udziału w jej zyskach. Przedmiotem aportu mogą być pieniądze (aporty pieniężne), rzeczy lub prawa (aporty rzeczowe) oraz umiejętności, kompetencje techniczne czy zawodowe.

Wniesienie wkładu wiąże się z przeniesieniem na spółkę wszelkich praw do przedmiotu wkładu, a więc także prawa własności, jeżeli przysługuje ono wspólnikowi.

W świetle wskazanych wyżej przepisów, należy stwierdzić, iż wniesienie aportu (wkładu niepieniężnego) w postaci nieruchomości do spółki prawa handlowego lub cywilnego spełnia definicję odpłatnej dostawy towarów, zawartej w art. 5 ust. 1 ustawy, a tym samym w rozumieniu art. 2 pkt 22 ustawy, uznawane jest za sprzedaż, ponieważ dostawa ta odbywa się za wynagrodzeniem (wniesienie aportu spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów a otrzymanym wynagrodzeniem w formie wyrażonych pieniężnie udziałów), a jej efektem jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel.

Ustawodawca w ww. przepisach – poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej – wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług.

Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,
2. braku opodatkowania,
3. zakłócenia konkurencji.
   
   

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,
2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,
3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.
   
   

Realizację tych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cytowany art. 5, 7 i 8 ww. ustawy, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 ustawy o podatku od towarów i usług.

Nie każda bowiem czynność stanowiąca dostawę towarów w rozumieniu art. 7 ustawy o VAT podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, musi być wykonana przez podatnika.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L 347 s. 1 ze zm.), „podatnikiem” jest każda osoba prowadząca samodzielnie w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel, czy też rezultaty takiej działalności. „Działalność gospodarcza” obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów lub uznanych za takie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie w sposób ciągły, majątku rzeczowego lub wartości niematerialnych w celu uzyskania z tego tytułu dochodu.

Opodatkowaniu VAT podlega, na podstawie art. 2 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE, odpłatna dostawa towarów na terytorium państwa członkowskiego przez podatnika działającego w takim charakterze.

Pojęcia „podatnik” i „działalność gospodarcza”, na potrzeby podatku od towarów i usług, zostały określone w art. 15 ust. 1 i ust. 2 ustawy o VAT.

Z treści art. 15 ust. 1 tej ustawy wynika, że podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ww. ustawy działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług w świetle powyższych przepisów jest spełnienie dwóch przesłanek łącznie: po pierwsze dana czynność ujęta jest w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie – czynność została wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, że każdy kto dokonuje czynności, które są konieczne do przyszłego wykorzystania nieruchomości dla celów działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ww. ustawy o VAT, powinien być uznany za podatnika podatku od towarów i usług.

Natomiast nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych, okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, że uznanie, czy dany podmiot w odniesieniu do konkretnej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług, wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do okoliczności faktycznych danej sprawy.

Konieczne jest zatem ustalenie, czy w świetle zaprezentowanego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca, w celu dokonania dostawy działek, podjął aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, co skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący „działalność gospodarczą” w rozumieniu tego przepisu, a więc za podatnika podatku od towarów i usług, czy też zbycie to nastąpiło w ramach zarządu jego majątkiem prywatnym.

Należy także zauważyć, iż Trybunał Sprawiedliwości UE w sprawach C-180/10 i C-181/10 orzekł, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej. Sama liczba i zakres transakcji sprzedaży nie mogą stanowić kryterium rozróżnienia między czynnościami dokonywanymi prywatnie, które znajdują się poza zakresem zastosowania dyrektywy, a czynnościami stanowiącymi działalności gospodarczą. Podobnie, zdaniem Trybunału, okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast – wyjaśnił Trybunał – w wypadku gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi Dyrektywy.

Zatem za podatnika należy uznać osobę, która w celu dokonania sprzedaży gruntów angażuje podobne środki wykazując aktywność w przedmiocie zbycia nieruchomości porównywalną do działań podmiotów zajmujących się profesjonalnie tego rodzaju obrotem, tj. działania wykraczające poza zakres zwykłego zarządu majątkiem prywatnym. Chodzi tu przykładowo o nabycie terenu przeznaczonego pod zabudowę, jego uzbrojenie, wydzielenie dróg wewnętrznych, działania marketingowe podjęte w celu sprzedaży działek, wykraczające poza zwykłe formy ogłoszenia, uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy terenu, czy wystąpienie o opracowanie planu zagospodarowania przestrzennego dla sprzedawanego obszaru, prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie usług developerskich lub innych tego rodzaju usług o zbliżonym charakterze. Przy czym na tego rodzaju aktywność „handlową” wskazywać musi ciąg powyżej przykładowo przytoczonych okoliczności, a nie stwierdzenie jedynie faktu wystąpienia pojedynczych z nich.

W sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji wystąpił ciąg wskazanych, w ww. orzeczeniach okoliczności związanych z dostawą opisanych działek.

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca w roku 2009 i 2010 umową kupna-sprzedaży nabył do majątku wspólnego prywatnego prawo własności niezabudowanych ówcześnie działek budowlanych. W roku 2010, na podstawie umowy najmu Wnioskodawca wydzierżawił owe działki, Spółce z ograniczoną odpowiedzialnością (zwanej dalej Spółką X). Wnioskodawca jest udziałowcem większościowym Spółki X. Spółka X na owych gruntach, na podstawie wydanego Spółce X pozwolenia na budowę, w latach 2010-2012 wybudowała budynki gospodarcze. Spółka X prowadzi w nich swoją działalność gospodarczą – do nadal. Wnioskodawca w styczniu 2013 r., jako osoba fizyczna, rozpoczął prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie najmu i dzierżawy. Zarejestrował się do podatku VAT stając się czynnym podatnikiem VAT. Wprowadził własną decyzją owe działki budowlane do ewidencji środków trwałych prowadzonej swej działalności. Wnioskodawca co miesiąc obciąża Spółkę X fakturą VAT za dzierżawę owych gruntów. Wnioskodawca zamierza wycofać ze swej ewidencji środków trwałych wzmiankowane działki budowlane przekazując je ponownie do majątku prywatnego, osobistego obojga małżonków, zaprzestać prowadzenia swej działalności gospodarczej, wykreślić się z rejestru podatników czynnych VAT, po czym wnieść do Spółki X aport w postaci 5 działek.

Ponadto Wnioskodawca podał, że celem zakupu niezabudowanych ówcześnie działek budowanych o łącznej powierzchni 22.128 m² była lokata kapitału. Od momentu zakupu do czasu oddania nieruchomości w dzierżawę działki nie były wykorzystywane, nie były też wykorzystywane do celów prywatnych. Zakup nieruchomości nie był udokumentowany fakturą VAT gdyż sprzedawca był osobą fizyczną. Przedmiotowe działki zostały wydzierżawione w styczniu 2010 r. na podstawie zawartej umowy dzierżawy Spółce X, której Wnioskodawca jest udziałowcem większościowym od 10 września 2004 r. Wiodącym przedmiotem działalności gospodarczej Spółki z o.o. jest sprzedaż hurtowa i detaliczna samochodów osobowych i furgonetek, sprzedaż hurtowa i detaliczna pozostałych pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli, konserwacja i naprawa pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli, sprzedaż hurtowa i detaliczna części i akcesoriów do pojazdów samochodowych z wyłączeniem motocykli. Wnioskodawca w żaden sposób nie uatrakcyjnił nabytych działek. Spółka wybudowała budynki na przedmiotowych działkach w oparciu o decyzję z dnia 18 października 2010 r. zatwierdzającą projekt budowlany i udzielającą pozwolenia na budowę dla zamierzenia budowlanego pn. „...”. Wnioskodawca wyraził zgodę na wybudowanie budynków przez Spółkę z o.o. na gruncie stanowiącym jego własność na podstawie oświadczenia złożonego pisemnie w dniu zawarcia umowy dzierżawy. Przedmiotem aportu ze strony Wnioskodawcy będą wyłącznie działki (grunt). Przed wniesieniem prawa własności działek umowa dzierżawy zostanie rozwiązana i nie nastąpi rozliczenie nakładów.

Wnioskodawca dokonywał w latach 1994-2007 zbycia 5 innych nieruchomości niż te opisane we wniosku. Jak wskazał, z tytułu powyższych czynności nie był zobowiązany do odprowadzenia podatku VAT.

W przedmiotowej sprawie mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której Wnioskodawca w całym okresie posiadania działek wykorzystywał je do działalności gospodarczej.

Po nabyciu działki zostały wydzierżawione spółce, w której Wnioskodawca jest udziałowcem, i która to spółka – za zgodą Wnioskodawcy – wybudowała na nich obiekty stacji kontroli pojazdów, myjni, serwisu i salonu samochodowego.

Należy mieć na uwadze, że w podatku VAT nie występuje pojęcie „najmu prywatnego” i „najmu w ramach działalności gospodarczej”. W świetle przepisów ustawy o VAT działalnością gospodarczą jest każda czynność najmu czy dzierżawy niezależnie od tego, czy wynajmujący działalność tę zarejestrował czy nie i niezależnie od tego czy przedmiot najmu (dzierżawy) stanowi środek trwały w jego zarejestrowanej działalności czy nie.

Zatem w sprawie będącej przedmiotem niniejszej interpretacji działki niewątpliwie były wykorzystywane przez Wnioskodawcę cały czas do działalności gospodarczej w postaci dzierżawy oraz do działalności gospodarczej spółki, w której Wnioskodawca jest większościowym udziałowcem. Nie były natomiast w żaden sposób wykorzystane do celów prywatnych.

W tym miejscu podkreślić należy, że pojęcie „majątku prywatnego” nie występuje na gruncie analizowanych przepisów ustawy o VAT, jednakże wynika z wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, w której zasadnym jest odwołanie się do treści orzeczenia TSUE w sprawie C-291/92 (Finanzamt Uelzen V. Dieter Armbrecht), które dotyczyło kwestii opodatkowania sprzedaży przez osobę, będącą podatnikiem podatku od wartości dodanej, części majątku niewykorzystywanej do prowadzonej działalności gospodarczej, a służącej jej do celów prywatnych. „Majątek prywatny” to zatem taka część majątku danej osoby fizycznej, która nie jest przez nią przeznaczona ani wykorzystywana dla potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej.

Ze wskazanego orzeczenia wynika zatem, że podatnik musi w całym okresie posiadania danej nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania części nieruchomości w ramach majątku osobistego, co w przedmiotowej sprawie nie miało miejsca, gdyż Wnioskodawca w żaden sposób nie wykorzystywał posiadanych nieruchomości do celów osobistych. Przykładem takiego wykorzystania nieruchomości mogłoby być np. wybudowanie domu dla zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych.

Potwierdzone to zostało również w wyroku TSUE z dnia 21 kwietnia 2005r., sygn. akt C-25/03 Finanzamt Bergisch Gladbach v. HE, który stwierdził, iż majątek prywatny to mienie wykorzystywane dla zaspokojenia potrzeb własnych.

W przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie ma miejsca, bowiem Wnioskodawca żaden sposób nie wykorzystał posiadanych działek do swoich prywatnych celów, wręcz przeciwnie, jak wykazano powyżej działki cały czas służyły celom działalności gospodarczej.

Zachowanie Wnioskodawcy prezentowane w odniesieniu do posiadanych działek, których dotyczy wniosek, skutkuje koniecznością uznania go za podmiot prowadzący działalność gospodarczą w rozumieniu przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, a więc za podatnika podatku od towarów i usług. Nie można zatem uznać, by w tej konkretnej sytuacji dostawa przedmiotowych działek stanowiła realizację prawa do rozporządzania majątkiem prywatnym Wnioskodawcy.

Mając zatem na uwadze przedstawiony opis sprawy i obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa należy stwierdzić, że planowana przez Wnioskodawcę dostawa działek dokonywana w formie aportu do spółki prawa handlowego stanowić będzie czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, gdyż Wnioskodawca będzie działał dla tej transakcji jako podatnik w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, prowadzący działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja indywidualna traci ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego zdarzenia przyszłego, bądź zmiany stanu prawnego.

Dodatkowo należy zauważyć, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach, w których indywidualnie oceniano stan faktyczny i stanowisko wnioskodawcy. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa i tut. organ nie jest nimi związany.

Ponadto tut. organ informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz.U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.