INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni, przedstawione we wniosku z dnia 4 sierpnia 2013 r. (data wpływu 6 sierpnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie oznaczenia na paragonach fiskalnych nazw odzieży używanej oraz pozostałych towarów wymienionych we wniosku – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 6 sierpnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie oznaczenia na paragonach fiskalnych nazw odzieży używanej oraz pozostałych towarów wymienionych we wniosku oraz dotyczącej zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Niżej podpisana (dalej zwana Wnioskodawczynią) prowadzi działalność gospodarczą polegającą na handlu detalicznym odzieżą używaną w sklepie osiedlowym. Sprzedaż ewidencjonowana jest za pomocą kasy rejestrującej.

Wnioskodawczyni od początku roku podatkowego 2012 korzysta ze zwolnienia z podatku od towarów i usług na podstawie art. 113 ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług.

W toku wykonywania działalności Wnioskodawczyni nabywa odzież używaną w jednostkach masy (tj. nabywa np. 600 kg odzieży, bez podziału na konkretne egzemplarze).

Zakupioną odzież Wnioskodawczyni sortuje i dzieli na dwie zasadnicze grupy:

1. odzież przeznaczoną do sprzedaży według masy (tj. klient wybiera odzież, która następnie jest ważona, a cena do zapłaty uzależniona jest od jej masy) – tzw. „odzież na wagę”;
2. odzież przeznaczoną do sprzedaży na sztuki (tj. każda sztuka odzieży w tej grupie posiada własną cenę jednostkową, niezależnie od jej wagi) – tzw. „odzież wycenioną”.
   
   

O zakwalifikowaniu danego egzemplarza odzieży do jednej z ww. kategorii decyduje jego stan (z uwagi na charakter odzieży używanej w danej partii towaru nabywanej przez Wnioskodawczynię znajdują się egzemplarze w różnym stanie, w tym również uszkodzone, zabrudzone) i potencjalna atrakcyjność. Ponadto, w ramach odzieży wycenionej znajdują się egzemplarze o różnej cenie, której wysokość jest uzależniona od rodzaju danego egzemplarza odzieży oraz jego atrakcyjności (np. markowa marynarka ma cenę wyższą od zabrudzonych spodni).

W praktyce handlu odzieżą używaną do Wnioskodawczyni w danej partii towaru trafiają niepowtarzalne egzemplarze odzieży, np. marynarka danej marki w określonym kolorze i rozmiarze w danej partii towaru nie powtarza się, a co więcej, marynarka o takich samych właściwościach może już nigdy nie trafić do sklepu Wnioskodawczyni. Podkreślenia wymaga, że Wnioskodawczyni nie kupuje towaru w sposób analogiczny do sklepów z odzieżą fabrycznie nową, tj. nie zamawia np. 40 sztuk danego egzemplarza odzieży w jednym rozmiarze.

Towar Wnioskodawczyni kupuje co do zasady raz w tygodniu. Niezwłocznie po dostawie towar oferowany jest klientom.

Wnioskodawczyni w celu opisu egzemplarzy odzieży na potrzeby podatkowe stosuje kody towaru wprowadzone do kasy rejestrującej. Ze względu na ww. opisaną specyfikę działalności Wnioskodawczyni stosuje następujące kody towaru, odpowiadające rodzajom odzieży oferowanym w sklepie Wnioskodawczyni: 1 odzież na wagę, 3 odzież przeceniona, 100 bluzka damska, 101 sweter damski,102 sukienka, 103 spódnica, 104 marynarka damska, 105 kamizelka damska, 106 garsonka, 107 gorset, 108 kurtka damska, 109 płaszcz damski, 110 kombinezon narciarski damski, 111 spodnie damskie, 112 dres damski, 113 topik, 114 getry, leginsy, 115 krótkie sp. damskie, 200 koszula męska, 201 sweter męski, 202 T-shirt męski, 203 bluza męska, 205 kamizelka męska, 206 garnitur, 207 bokserka, 208 kurtka męska, 209 płaszcz męski, 210 komb. narc. męski, 211 spodnie męskie, 212 dres męski, 213 krawat, 215 krótkie sp. męskie, 300 bluzka dziecięca, 301sweter dziecięcy, 302 sukienka dziecięca, 303 spódnica dziecięca, 304 marynarka dziecięca, 305 kamizelka dziecięca, 308 kurtka dziecięca, 309 płaszcz dziecięcy, 310 kombinezon dziecięcy, 311 spodnie dziecięce, 312 dres dziecięcy, 313 pajacyk, 315 krótkie sp. dziecięce, 400 biustonosz, 401 majtki, 402 kalesony, 403 podkoszulek, 404 koszula nocna, 405 pidżama, 406 szlafrok, 407 kpl. bielizny, 408 kostium kąpielowy, 500 komplet pościeli, 501 poszewka, 503 narzuta, 504 ręcznik, 505 serweta, obrus, 506 ścierka, 507 firanki, 600 buty damskie, 601 buty męskie, 604 skarpetki, 605 rajstopy, 606 czapka, 607 szalik, 608 rękawiczki, 609 apaszka, 610 torebka, 611 plecak, 612 pasek, 613 zabawka, 614 biżuteria, 615 portfel, biżuteria.

Wyżej wymienione kody towarów znajdują się również na paragonach fiskalnych wydawanych klientom zakupującym dany towar, tj. stanowią one nazwę towaru umieszczoną na paragonie fiskalnym. Sprzedaż w sposób ww. Wnioskodawczyni będzie prowadziła również w przyszłości. W ramach danej kategorii odzieży objętej jednym kodem Wnioskodawczyni oferuje egzemplarze odzieży w różnej cenie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy stosowane przez Wnioskodawczynię nazwy towarów umieszczone na paragonie fiskalnym spełniają wymagania stawiane nazwie towaru uwidocznionej na paragonie fiskalnym wynikające z § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 roku w sprawie kas rejestrujących, a jeżeli nie spełniają tych wymagań, to jaki stopień szczegółowości opisu towaru Wnioskodawczyni powinna przyjąć...

Zdaniem Wnioskodawczyni, stosowane przez Wnioskodawczynię nazwy towarów zamieszczane na wydawanych klientom paragonach fiskalnych spełniają wymagania stawiane im przez § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 roku w sprawie kas rejestrujących. Zgodnie ze wskazanym przepisem, paragon fiskalny powinien zawierać nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację. W ocenie Wnioskodawczyni, popartej treścią „Wyjaśnień Ministerstwa Finansów dotyczących „jednoznacznej nazwy na paragonie fiskalnym”, przy ustalaniu szczegółowości nazw towarów zawartych na paragonach fiskalnych należy wziąć pod uwagę specyfikę działalności danego podatnika.

W związku z zarysowaną wyżej specyfiką działalności Wnioskodawczyni, a w szczególności w związku z niepowtarzalnością danych egzemplarzy odzieży trafiających do sklepu Wnioskodawczyni, nie jest uzasadnione stosowanie bardziej szczegółowych nazw produktów oferowanych przez Wnioskodawczynię. Gdyby bowiem uznać, że odzież powinna zostać zidentyfikowana jednoznacznie wraz ze wskazaniem w jej nazwie wszystkich cech pozwalających na jej identyfikację, to Wnioskodawczyni zostałaby zmuszona do dokonywania cotygodniowego opisu nowego towaru (w związku z faktem, że towar do sklepu dostarczany jest co do zasady raz w tygodniu) oraz wprowadzania nazw o bardzo wysokim stopniu szczegółowości (np. marynarka męska marki …, czarna, prążki, rozmiar M, zabrudzenie prawy rękaw). Jak już zostało wskazane powyżej, egzemplarz odzieży o danych cechach może już nigdy więcej nie trafić do sklepu Wnioskodawczyni, co dodatkowo powoduje, że ewentualna szczegółowa nazwa towaru byłaby bardzo często nazwą jednorazową, gdyż żaden inny towar nie odpowiadałby jej opisowi.

Stosowane przez Wnioskodawczynię oznaczenia (nazwy towarów) wymienione wyżej w opisie zdarzenia przyszłego stanowią, przy uwzględnieniu specyfiki prowadzonej przez Wnioskodawczynię działalności oraz oferowanego asortymentu towarów, wystarczającą podstawę do dokonania jednoznacznej identyfikacji towaru, gdyż obejmują wszystkie części garderoby oferowane w sklepie Wnioskodawczyni, a w połączeniu z ceną jednostkową danego towaru pozwalają na jednoznaczną identyfikację zakupionego przez klienta towaru.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe

Obowiązek w zakresie prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących wynika z art. 111 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą.

W myśl przepisu art. 111 ust. 1 ustawy, podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, że obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem kryterium decydującym o obowiązku stosowania do ewidencjonowania kas rejestrujących jest status nabywcy towarów lub wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać wydrukowany dokument nabywcy.

Według § 7 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące oraz warunków ich stosowania (Dz. U. Nr 212, poz. 1338, z późn. zm.), obowiązującego do dnia 31 marca 2013 r., zwanego dalej rozporządzeniem, podatnicy, z zastrzeżeniem ust. 2, są obowiązani spełniać następujące warunki przy prowadzeniu ewidencji przy zastosowaniu kas – dokonywać ewidencji każdej sprzedaży oraz wydruku paragonu fiskalnego lub faktury VAT z każdej sprzedaży, jak również wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Wyżej powołany przepis art. 111 ust. 3a pkt 1 wprowadzony został do ustawy o podatku od towarów i usług za pomocą przepisu art. 1 pkt 25 lit. a ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332). Zgodnie z art. 11 pkt 1 tej ustawy, ustawa weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2011 r., z wyjątkiem art. 1 pkt 25, art. 2 i 9, które wchodzą w życie z dniem 1 września 2011 r.

Według art. 9 ust. 7 ww. ustawy, dotychczasowe przepisy wykonawcze, wydane na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu dotychczasowym, zachowują moc do dnia wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 111 ust. 7a i 9 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż przez 24 miesiące od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy.

W myśl § 2 pkt 11 rozporządzenia, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r., przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany dla nabywcy przez kasę w momencie sprzedaży dokument fiskalny z dokonanej sprzedaży.

Jak wynika z § 5 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia, paragon fiskalny drukowany przez kasę musi zawierać następujące informacje:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych – adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika,
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP),
3. numer kolejny wydruku,
4. datę i czas (godzinę i minutę) sprzedaży,
5. nazwę towaru lub usługi i ewentualnie opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy,
6. cenę jednostkową towaru lub usługi,
7. ilość i wartość sprzedaży,
8. wartość sprzedaży i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku,
9. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku,
10. łączną kwotę podatku,
11. łączną kwotę należności,
12. kolejny numer paragonu fiskalnego,
13. kolejny numer kasy i oznaczenie kasjera – przy więcej niż jednym stanowisku kasowym,
14. logo fiskalne, zgodnie z załącznikiem nr 2 do rozporządzenia, oraz numer unikatowy kasy,
15. oznaczenie waluty przynajmniej przy łącznej kwocie należności, o której mowa w lit. k, w której dokonywana jest rejestracja sprzedaży.
    
    

Ponadto, w § 5 ust. 1 pkt 10 rozporządzenia wskazano, że paragon musi być czytelny i zawierać wszystkie dane, o których mowa w pkt 6, pozwalające nabywcy na sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji (…).

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznego zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

Stosownie od treści art. 111 ust. 6a ustawy, kasa rejestrująca służąca do prowadzenia ewidencji, o której mowa w ust. 1, musi zapewniać prawidłowe zaewidencjonowanie podstawowych danych dotyczących zawieranych transakcji, w tym wysokości uzyskiwanego przez podatnika obrotu i kwot podatku należnego, oraz musi przechowywać te dane lub też zapewniać bezpieczny ich przekaz na zewnętrzne nośniki danych. Pamięć fiskalna kasy rejestrującej powinna posiadać numer unikatowy, nadawany w ramach czynności materialno-technicznych przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych.

W myśl art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Jak stanowi art. 111 ust. 9 pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw gospodarki w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia szczegółowe kryteria i warunki techniczne, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz sposób oznaczania pamięci fiskalnej kas rejestrujących numerami unikatowymi, warunki ich przydzielania oraz dokumenty, które powinny być dołączone do kasy rejestrującej przy wprowadzaniu jej do obrotu.

W § 7 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia wskazano, iż podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani do weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług oraz ich właściwego przyporządkowania do stawek podatku oraz niezwłocznego zgłaszania prowadzącemu serwis kas każdej nieprawidłowości w jej pracy.

Należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2013 r. w zakresie sposobu prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U., poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie kas rejestrujących.

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Na podstawie § 6 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy, prowadząc ewidencję wydają nabywcy, bez jego żądania, paragon fiskalny.

W myśl § 6 ust. 1 pkt 5 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących wynika, że podatnik jest obowiązany do określenia sposobu przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług. Natomiast sposób ten określa sam podatnik uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

1. imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
2. numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
3. numer kolejny wydruku;
4. datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
5. oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
6. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
7. cenę jednostkową towaru lub usługi;
8. ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
9. wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
10. wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
11. wartość sprzedaży zwolnionej od podatku;
12. łączną kwotę podatku;
13. łączną kwotę sprzedaży brutto;
14. oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
15. kolejny numer paragonu fiskalnego;
16. numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
17. numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;
18. logo fiskalne i numer unikatowy kasy.
    
    

Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Zgodnie z § 8 ust. 3 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, informacje zawarte na paragonie fiskalnym powinny znajdować się w kolejności określonej w ust. 1, z wyjątkiem informacji o dacie oraz godzinie i minucie sprzedaży, a logo fiskalne i numer unikatowy kasy muszą być umieszczone centralnie w ostatniej linii paragonu fiskalnego.

Natomiast § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących wskazuje, że podatnicy stosujący kasy dokonują weryfikacji poprawności pracy kasy, ze szczególnym uwzględnieniem prawidłowego zaprogramowania nazw towarów i usług, wartości stawek podatkowych, waluty ewidencyjnej wraz z jej symbolem i wartością przelicznika, wskazań daty i czasu oraz właściwego przyporządkowania nazw towarów do stawek podatku.

Na podstawie § 14 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, podatnicy stosujący kasy niezwłocznie zgłaszają podmiotowi prowadzącemu serwis główny lub podmiotowi prowadzącemu serwis kas każdą nieprawidłowość w pracy kasy.

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Wprawdzie przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „nazwa towaru/usługi” oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć, zgodnie ze „Słownikiem Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005) nazwę jednostkową, tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Zgodnie z powołanym powyżej zapisem § 8 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny powinien zawierać m. in. nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację. Dodatkowo, zgodnie z brzmieniem ust. 2 § 8 ww. rozporządzenia, paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy. Wyżej wymienione przepisy stanowią doprecyzowanie i uszczegółowienie przepisów obowiązujących do 31 marca 2013 r. Ich wprowadzenie miało służyć, co do zasady, wyeliminowaniu sytuacji, w których podatnicy dla celów prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kasy rejestrującej posługują się nazwami (grupującymi oferowane towary i usługi), niezapewniającymi właściwej identyfikacji dostarczanych towarów i usług. Paragon fiskalny spełnia określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną – co jest szczególnie istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wtedy, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia z 2013 r.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany na paragonie opisać każdy towar (usługę), podać jego nazwę, ale też, nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru (usługi) winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru (usługi), a nie określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru (usługi), tak aby do każdego towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i aby użyta nazwa była, co do istoty, zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem (usługą), a ponadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedanego towaru (usługi).

Jak wskazano powyżej, sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam sprzedawca uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Przy czym nazwa towaru (usługi) winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru (usługi), zatem Wnioskodawca zobowiązany jest do szczegółowego określenia nazw towarów (usług) na paragonie fiskalnym w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Sposób „jednoznacznego” identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów i usług, jakie podatnik oferuje. Jeżeli podatnik dokonuje sprzedaży określonego rodzaju towarów lub świadczy określonego rodzaju usługi i wszystkie towary lub wszystkie usługi z danej kategorii mają jedną stawkę podatku VAT, podatnik może co do zasady, zaprogramować w kasie nazwę tego towaru lub usługi zgodnie z nazwą tej kategorii. Jeżeli jednak podatnik sprzedaje różne towary i usługi należące do różnych kategorii towarów lub usług, pomimo, że mają one taką samą stawkę podatku VAT, to podatnik powinien, co do zasady, oddzielnie je identyfikować. Sposób prowadzenia jednoznacznej identyfikacji ma zatem ścisły związek z asortymentem oferowanym przez podatnika.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą polegającą na handlu detalicznym odzieżą używaną w sklepie osiedlowym.

W toku wykonywania działalności Wnioskodawczyni nabywa odzież używaną w jednostkach masy (tj. nabywa np. 600 kg odzieży, bez podziału na konkretne egzemplarze). Zakupioną odzież Wnioskodawczyni sortuje i dzieli na dwie zasadnicze grupy:

1. odzież przeznaczoną do sprzedaży według masy (tj. klient wybiera odzież, która następnie jest ważona, a cena do zapłaty uzależniona jest od jej masy) – tzw. „odzież na wagę”;
2. odzież przeznaczoną do sprzedaży na sztuki (tj. każda sztuka odzieży w tej grupie posiada własną cenę jednostkową, niezależnie od jej wagi) – tzw. „odzież wycenioną”.
   
   

O zakwalifikowaniu danego egzemplarza odzieży do jednej z ww. kategorii decyduje jego stan (z uwagi na charakter odzieży używanej w danej partii towaru nabywanej przez Wnioskodawczynię znajdują się egzemplarze w różnym stanie, w tym również uszkodzone, zabrudzone) i potencjalna atrakcyjność. Ponadto, w ramach odzieży wycenionej znajdują się egzemplarze o różnej cenie, której wysokość jest uzależniona od rodzaju danego egzemplarza odzieży oraz jego atrakcyjności (np. markowa marynarka ma cenę wyższą od zabrudzonych spodni). Wnioskodawczyni w celu opisu egzemplarzy odzieży na potrzeby podatkowe stosuje kody towaru wprowadzone do kasy rejestrującej. Ze względu na ww. opisaną specyfikę działalności Wnioskodawczyni stosuje następujące kody towaru, odpowiadające rodzajom odzieży oferowanym w sklepie Wnioskodawczyni: 1 odzież na wagę, 3 odzież przeceniona, 100 bluzka damska, 101 sweter damski,102 sukienka, 103 spódnica, 104 marynarka damska, 105 kamizelka damska, 106 garsonka, 107 gorset, 108 kurtka damska, 109 płaszcz damski, 110 kombinezon narciarski damski, 111 spodnie damskie, 112 dres damski, 113 topik, 114 getry, leginsy, 115 krótkie sp. damskie, 200 koszula męska, 201 sweter męski, 202 T-shirt męski, 203 bluza męska, 205 kamizelka męska, 206 garnitur, 207 bokserka, 208 kurtka męska, 209 płaszcz męski, 210 komb. narc. męski, 211 spodnie męskie, 212 dres męski, 213 krawat, 215 krótkie sp. męskie, 300 bluzka dziecięca, 301sweter dziecięcy, 302 sukienka dziecięca, 303 spódnica dziecięca, 304 marynarka dziecięca, 305 kamizelka dziecięca, 308 kurtka dziecięca, 309 płaszcz dziecięcy, 310 kombinezon dziecięcy, 311 spodnie dziecięce, 312 dres dziecięcy, 313 pajacyk, 315 krótkie sp. dziecięce, 400 biustonosz, 401 majtki, 402 kalesony, 403 podkoszulek, 404 koszula nocna, 405 pidżama, 406 szlafrok, 407 kpl. bielizny, 408 kostium kąpielowy, 500 komplet pościeli, 501 poszewka, 503 narzuta, 504 ręcznik, 505 serweta, obrus, 506 ścierka, 507 firanki, 600 buty damskie, 601 buty męskie, 604 skarpetki, 605 rajstopy, 606 czapka, 607 szalik, 608 rękawiczki, 609 apaszka, 610 torebka, 611 plecak, 612 pasek, 613 zabawka, 614 biżuteria, 615 portfel, biżuteria.

Wyżej wymienione kody towarów znajdują się również na paragonach fiskalnych wydawanych klientom zakupującym dany towar, tj. stanowią one nazwę towaru umieszczoną na paragonie fiskalnym.

Wątpliwości Wnioskodawczyni dotyczą oceny czy stosowane przez Wnioskodawczynię nazwy towarów umieszczone na paragonie fiskalnym spełniają wymagania stawiane nazwie towaru uwidocznionej na paragonie fiskalnym.

Z powołanego wcześniej art. 111 ust. 3a pkt 2 ustawy wynika, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikacje prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Klient powinien mieć możliwość weryfikacji, czy cena deklarowana przez sprzedawcę jest taka sama jak cena wyszczególniona na paragonie. Podatnik powinien zadbać o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby konsument otrzymywał paragony z konkretnymi nazwami jednostkowymi towarów lub usług, pozwalającymi na ich jednoznaczną identyfikację.

Przy czym, nie oznacza to, że każdy towar powinien mieć odrębne kodowanie w kasie rejestrującej. Jak wyżej wskazano, można pogrupować towary według kategorii. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT. Jednocześnie nazwa usługi (towaru) na paragonie musi być tak skonstruowana, aby można było na tej podstawie w połączeniu z ceną dokładnie określić jaki został zakupiony towar czy usługa. Dopiero powyższe skutecznie zagwarantuje konsumentowi prawo do otrzymania dowodu nabycia towarów lub usług z uwidocznioną kwotą podatku oraz możliwość kontroli przez klienta czynności dotyczących prawidłowego ewidencjonowania transakcji i wystawienia dowodu potwierdzającego jej wykonanie. Zauważyć również należy, że im szerszy jest wybór towarów lub usług w danej grupie, to wymaga on bardziej szczegółowego określenia nazwy usługi w celu jej prawidłowej identyfikacji.

Zaznaczenia wymaga, że sprzedaż odzieży używanej „na wagę”, czyli w kilogramach jest swoistą sprzedażą, bowiem z założenia nie jest to sprzedaż określonego asortymentu odzieży lecz wszystkich rodzajów odzieży. Specyfika tej sprzedaży polega więc na tym, że cena nie jest zależna od asortymentu i w tej grupie może znaleźć się każdy rodzaj odzieży. Można zatem uznać, że odzież używana sprzedawana w kilogramach jest określoną kategorią towarów. W świetle powyższego, dla towarów z tej kategorii można zastosować jedną nazwę. Zatem w przypadku sprzedaży odzieży używanej na wagę (w kilogramach) w sytuacji, gdy nie występuje zróżnicowanie cenowe pomiędzy konkretnymi sztukami odzieży używanej tj. ustalana jest jedna cena za kilogram bez względu na rodzaj nabywanego towaru uznać należy, iż przyjęcie nazwy „1 odzież na wagę” jest prawidłowe, jako że uszczegółowienie na rodzaj i nazwę rodzajową nabywanej sztuki odzieży nie ma wpływu na ustalenie stawki VAT oraz wysokości podstawy opodatkowania. W świetle powyższego, dla pozostałych artykułów wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego również prawidłowa będzie nazwa towaru stosowana przez Wnioskodawczynię.

Końcowo wskazać należy na przepis § 37 rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U., poz. 363), zgodnie z którym, do dnia 30 września 2013 r. podatnicy mogli prowadzić ewidencję oraz zapewnić spełnienie warunków używania kas zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy obowiązującymi na dzień 31 marca 2013 r.

A zatem, rozporządzenie to jedynie wskazuje, że z upływem 30 września 2013 r. podatnicy są zobowiązani w pełni realizować przewidziany w przepisie wymóg wskazywania nazwy, która pozwoli na jednoznaczną identyfikację towaru lub usługi. Nie oznacza to jednak, że wcześniej akceptowane było prowadzenie ewidencji i stosowanie nazewnictwa bazującego, np. na grupach towarowych (grupach usług) w sposób niepozwalający na jednoznaczną identyfikację sprzedawanych towarów lub świadczonych usług.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz powołane przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że stanowisko Wnioskodawczyni w zakresie oznaczenia na paragonach fiskalnych nazw odzieży używanej sprzedawanej na wagę oraz pozostałych artykułów wymienionych w opisie zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zaznaczenia wymaga, że organ podatkowy jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślić wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

W niniejszej interpretacji rozpatrzono wniosek w części dotyczącej zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie oznaczenia na paragonach fiskalnych nazw odzieży używanej oraz pozostałych towarów wymienionych we wniosku. Natomiast w części wniosku dotyczącej zdarzenia przyszłego w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.