Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-653/13/AA
z 2 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 24 czerwca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 26, 30 sierpnia i 13 września 2013 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej:

• w części dotyczącej kosztów zakupu środków kosmetycznych, pampersów, prania bielizny, prywatnych porad lekarskich, telefonów – jest nieprawidłowe,
• w pozostałej części – jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 24 czerwca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na braki formalne wniosku, pismem z dnia 22 sierpnia i 05 września 2013 r. znak: IBPB II/1/415-653/13/AA wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Przedmiotowy wniosek uzupełniono w dniu 26 sierpnia (uiszczenie opłaty), 30 sierpnia i 13 września 2013 r. (pozostałe braki formalne).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym (I grupa inwalidztwa). Przebywa w domu opieki całą dobę. Nie chodzi samodzielnie, porusza się wyłącznie na wózku inwalidzkim (także w pomieszczeniach mieszkalnych), a chcąc zmienić kondygnację porusza się windą. Nie jest w stanie samodzielnie wykonać podstawowych potrzeb życiowych, takich jak: przygotowanie posiłków, zakup artykułów spożywczych, ubranie się, utrzymanie porządku w domu, załatwienie potrzeb fizjologicznych, ułożenie do spania, poranne wstawanie, itp. Do pomocy w wykonywaniu ww. czynności jest potrzebna pomoc innej osoby.

Wnioskodawca jest osobą samotną, nieposiadającą rodziny, która mogłaby pomóc w wykonywaniu powyższych czynności. Uważa, iż choruje przewlekle na cukrzycę i miażdżycę, która uniemożliwia swobodne chodzenie. Wnioskodawca wskazał, iż będąc osobą niepełnosprawną w stopniu uniemożliwiającym swobodne poruszanie się wymaga opieki pielęgniarskiej w domu opieki, w którym przebywa.

Wnioskodawca utrzymuje się z emerytury w kwocie 2.821 zł, na którą to kwotę składają się emerytura oraz dodatek pielęgnacyjny. Innych dochodów nie posiada.

Placówka, w której przebywa Wnioskodawca jest niepublicznym zakładem opieki zdrowotnej (dom opieki). Wnioskodawca ponosi odpłatność za pobyt w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym. Odpłatność świadczona dla domu opieki obejmuje usługi opiekuńcze dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Koszt pobytu wynosi 2.580 zł miesięcznie i obejmuje odpłatność za koszty pobytu (zakwaterowania), wyżywienia, opieki w poruszaniu się na wózku inwalidzkim, pomocy pielęgnacyjnej w czasie zabiegów, codzienną pomoc utrzymania w czystości całego organizmu, pomoc przy oddawaniu stolca.

Poza kwotą objętą rachunkiem Wnioskodawca ponosi także dodatkowe miesięczne wydatki, tj. koszty zakupu lekarstw (200 zł), środków kosmetycznych, pampersów (2 szt. dziennie) oraz koszty prania bielizny w domu opieki, telefonów, itp. Po pokryciu wydatków koniecznych nie pozostaje Wnioskodawcy żadna kwota na własne potrzeby.

Wnioskodawca wskazał, iż wprawdzie nazwa placówki, w której przebywa brzmi „DOM OPIEKI X”, jednakże zakres prowadzonych w tym domu usług jest taki jak w domu opiekuńczo-pielęgnacyjnym.

Wnioskodawca pragnie uzyskać ulgę podatkową uwzględniającą wszystkie koszty, tj. 2.580 zł i koszty dodatkowe.

Zdaniem Wnioskodawcy, uwzględnienie wniosku będzie zgodne z przepisami podatkowymi oraz zasadami współżycia społecznego w państwie polskim, w szczególności gdy od kwoty emerytury, tj. 2.821,33 zł odejmie się koszt pobytu w domu opiekuńczym. Kwota jaka pozostanie, tj. 321 zł nie wystarcza na pokrycie dodatkowych miesięcznych wydatków, tj.: kosztów leków, kosmetyków, zakupu pampersów, prania bielizny, prywatnych porad lekarskich, itp. Wnioskodawca nie posiada innych dochodów, z których mógłby pokryć powyższe wydatki i dlatego zwolnienie z części podatku dochodowego będzie słuszne i celowe.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Ww. wydatki ustawodawca określił enumeratywnie w art. 26 ust. 7a ww. ustawy. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym. Za wydatki, o których mowa powyżej uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego;
   
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności;
   
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym;
   
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne;
   
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
   
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2280 zł;
   
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa;
   
10. opłacenie tłumacza języka migowego;
    
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia;
    
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo);
    
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a;
    
    
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł;
    
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

Wydatki na cele rehabilitacyjne, zgodnie z przepisem art. 26 ust. 7b tejże ustawy, podlegają odliczeniu od dochodu tylko wówczas, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W razie, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

Zgodnie z art. 26 ust. 7 pkt 4 ww. ustawy wysokość wydatków na cele określone w ust. 1, z zastrzeżeniem ust. 7c, ustala się na podstawie dokumentu stwierdzającego ich poniesienie, zawierającego w szczególności: dane identyfikujące kupującego (odbiorcę usługi lub towaru) i sprzedającego (towar lub usługę), rodzaj zakupionego towaru lub usługi oraz kwotę zapłaty - w przypadkach innych niż wymienione w pkt 1-3.

W myśl art. 26 ust. 7d cyt. ustawy, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f pkt 1 tejże ustawy ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności.
   
   

Z wniosku wynika, że Wnioskodawca jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym (I grupa inwalidztwa) i utrzymuje się z emerytury i dodatku pielęgnacyjnego w łącznej kwocie 2.821 zł. Wnioskodawca ponosi odpłatność (w kwocie 2.580 zł) za pobyt w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym, gdzie świadczone są usługi opiekuńcze dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa. Powyższa odpłatność obejmuje koszty pobytu, wyżywienia, opieki w poruszaniu się na wózku inwalidzkim, pomocy pielęgnacyjnej w czasie zabiegów, codzienną pomoc utrzymania w czystości całego organizmu, pomoc przy oddawaniu stolca. Ponadto, Wnioskodawca ponosi dodatkowe wydatki, tj. koszt zakupu lekarstw (200 zł), środków kosmetycznych, pampersów (2 szt. dziennie), prania bielizny, telefonów, itp. Po pokryciu wszystkich koniecznych wydatków Wnioskodawcy nie pozostaje żadna kwota na własne potrzeby.

Jak już wyżej wskazano, za wydatki na cele rehabilitacyjne, zgodnie ww. art. 26 ust. 7a pkt 6 cyt. ustawy, uważa się odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje m.in. takiego pojęcia jak „zakład pielęgnacyjno-opiekuńczy”, w związku z tym należy posiłkować się ustawą z dnia 15 kwietnia 2011 r. o działalności leczniczej (Dz. U. z 2013 r., poz. 217).

Podmiotami leczniczymi, zgodnie z art. 4 ust. 1 ww. ustawy są m.in.:

• przedsiębiorcy w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2010 r., Nr 220, poz. 1447, z późn. zm.) we wszelkich formach przewidzianych dla wykonywania działalności gospodarczej, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej,
• samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej,
• fundacje i stowarzyszenia, których celem statutowym jest wykonywanie zadań w zakresie ochrony zdrowia i których statut dopuszcza prowadzenie działalności leczniczej,
• posiadające osobowość prawną jednostki organizacyjne stowarzyszeń, o których mowa powyżej,

– w zakresie, w jakim wykonują działalność leczniczą.

W myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy działalność lecznicza polega na udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Świadczenie zdrowotne, zgodnie z definicją wyrażoną w art. 2 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy to działania służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regulujących zasady ich wykonywania.

Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 12 ww. ustawy stacjonarne i całodobowe świadczenie zdrowotne inne niż świadczenie szpitalne to świadczenia opiekuńcze, pielęgnacyjne, paliatywne, hospicyjne, świadczenia z zakresu opieki długoterminowej, rehabilitacji leczniczej, leczenia uzależnień, psychiatrycznej opieki zdrowotnej oraz lecznictwa uzdrowiskowego, udzielane pacjentom, których stan zdrowia wymaga udzielania całodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowotnych w odpowiednio urządzonych, stałych pomieszczeniach.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ww. ustawy stacjonarne i całodobowe świadczenia zdrowotne inne niż szpitalne mogą polegać na:

1. udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych i wyrobów medycznych, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
2. udzielaniu całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację pacjentów niewymagających hospitalizacji, oraz zapewnianiu im produktów leczniczych potrzebnych do kontynuacji leczenia, pomieszczeń i wyżywienia odpowiednich do stanu zdrowia, a także prowadzeniu edukacji zdrowotnej dla pacjentów i członków ich rodzin oraz przygotowaniu tych osób do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych;
3. udzielaniu świadczeń zdrowotnych polegających na działaniach usprawniających, które służą zachowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia.
4. sprawowaniu wszechstronnej opieki zdrowotnej, psychologicznej i społecznej nad pacjentami znajdującymi się w stanie terminalnym oraz opieki nad rodzinami tych pacjentów.
   
   

Świadczenia, o których mowa w ust. 1 pkt 4, oraz świadczenia pielęgnacyjne i opiekuńcze mogą być udzielane także wyłącznie w warunkach domowych (art. 9 ust. 2 ww. ustawy).

W myśl art. 12 ust. 1 powoływanej ustawy stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych innych niż szpitalne udziela się w przypadku świadczeń, o których mowa w art. 9 ust. 1:

1. pkt 1 – w zakładzie opiekuńczo-leczniczym;
2. pkt 2 – w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym;
3. pkt 3 – w zakładzie rehabilitacji leczniczej,
4. pkt 4 – w hospicjum.
   
   

Jednostki te udzielają całodobowych świadczeń zdrowotnych, które obejmują swoim zakresem pielęgnację, opiekę i rehabilitację osób niewymagających hospitalizacji, oraz zapewniają im środki farmaceutyczne i materiały medyczne, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia. Działania przez nie prowadzone mają na celu przywrócenie choremu sprawności fizycznej i psychicznej, poprawę jakości życia, a także przystosowanie do nowych warunków oraz przygotowanie do samoopieki i samopielęgnacji w warunkach domowych.

Zatem, jeżeli istotnie, jak twierdzi Wnioskodawca ponoszona przez niego odpłatność w kwocie 2.580 zł, jest odpłatnością za pobyt w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym (placówka, w której przebywa posiada status zakładu pielęgnacyjno-opiekuńczego, o którym mowa w ustawie o działalności leczniczej; świadczy usługi pielęgnacyjno-opiekuńcze) należy stwierdzić, że wydatek Wnioskodawcy związany z pobytem w tym zakładzie stanowi wydatek określony w art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i tym samym może podlegać odliczeniu od dochodu w myśl art. 26 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy.

Organ pragnie jednakże podkreślić, że nie jest uprawniony do badania jaką w istocie jest placówka, w której Wnioskodawca przebywa. Rozstrzygnięcia w zakresie odliczeń dokonał więc na podstawie informacji wskazanych przez Wnioskodawcę.

Z kolei art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki na cele rehabilitacyjne uważa wydatki poniesione m.in. usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

Ustawodawca nie określił w przepisach ustawy o podatku dochodowym, jakie czynności mieszczą się w pojęciu „usług opiekuńczych”. W tym zakresie należy uwzględnić przepisy z innych dziedzin prawa szczegółowo charakteryzujących tego rodzaju usługi. W przypadku usług opiekuńczych przepisami tymi mogą być regulacje zawarte w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r., poz. 189, z późn. zm.).

Zgodnie z art. 50 ust. 1 ww. ustawy osobie samotnej, która z powodu wieku, choroby lub innych przyczyn wymaga pomocy innych osób, a jest jej pozbawiona, przysługuje pomoc w formie usług opiekuńczych lub specjalistycznych usług opiekuńczych.

Usługi opiekuńcze lub specjalistyczne usługi opiekuńcze mogą być przyznane również osobie, która wymaga pomocy innych osób, a rodzina, a także wspólnie niezamieszkujący małżonek, wstępni, zstępni nie mogą takiej pomocy zapewnić (art. 50 ust. 2 cyt. ustawy)

W myśl ust. 3 tegoż artykułu usługi opiekuńcze obejmują pomoc w zaspokajaniu codziennych potrzeb życiowych, opiekę higieniczną, zaleconą przez lekarza pielęgnację oraz, w miarę możliwości, zapewnienie kontaktów z otoczeniem.

Specjalistyczne usługi opiekuńcze są to usługi dostosowane do szczególnych potrzeb wynikających z rodzaju schorzenia lub niepełnosprawności, świadczone przez osoby ze specjalistycznym przygotowaniem zawodowym (art. 50 ust. 4 cyt. ustawy).

W § 2 rozporządzenia Ministra Polityki Społecznej z dnia 22 września 2005 r. w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych (Dz. U. z 2005 r., Nr 189, poz.1598, z późn. zm.) określono bardzo szeroko zakres czynności kwalifikowany do usług opiekuńczych. Zalicza się do nich m.in. pielęgnacja - jako wspieranie procesu leczenia, w tym:

1. pomoc w dostępie do świadczeń zdrowotnych,
2. uzgadnianie i pilnowanie terminów wizyt lekarskich, badań diagnostycznych,
3. pomoc w wykupywaniu lub zamawianiu leków w aptece,
4. pilnowanie przyjmowania leków oraz obserwowanie ewentualnych skutków ubocznych ich stosowania,
5. w szczególnie uzasadnionych przypadkach zmiana opatrunków, pomoc w użyciu środków pomocniczych i materiałów medycznych, przedmiotów ortopedycznych, a także w utrzymaniu higieny,
6. pomoc w dotarciu do placówek służby zdrowia,
7. pomoc w dotarciu do placówek rehabilitacyjnych.
   
   

W świetle przytoczonych powyżej uregulowań prawnych oraz wskazania przez Wnioskodawcę, iż odpłatność za pobyt w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym obejmuje odpłatność za usługi opiekuńcze dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa należy zauważyć, iż Wnioskodawcy jako osobie, która posiada znaczny stopień niepełnosprawności (I grupę inwalidztwa) przysługuje uprawnienie do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na usługi opiekuńcze, na podstawie art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeśli posiada dokumenty, potwierdzające wydatki z tego właśnie tytułu.

Jednocześnie nadmienić należy, iż w pojęciu usług opiekuńczych wymienionych w cytowanym wyżej rozporządzeniu nie mieszczą się usługi bytowe co ma istotne znaczenie zważywszy na treść art. 26 ust. 7a pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który wyraźnie wskazuje, iż wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione wyłącznie na usługi opiekuńcze. Nie można zatem uznać, iż usługi bytowe wchodzą w zakres pojęcia usług opiekuńczych.

Organ zaznacza, iż podobnie jak w przypadku informacji na temat ponoszenia odpłatności za pobyt w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym również w tym przypadku informację na temat odpłatności za usługi opiekuńcze przyjął jako element stanu faktycznego, bez oceniania (gdyż nie jest do tego uprawniony) czy istotnie wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę takie usługi obejmują.

Odnosząc się natomiast do dodatkowych wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę, na zakup lekarstw – prawo do ulgi rehabilitacyjnej należy ocenić poprzez analizę przepisu art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowi on, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6, uważa się wydatki poniesione na leki – w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo).

W przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych brak jest definicji „leku” – a zatem posiłkowo należy opierać się na definicjach zawartych w ustawie z dnia 06 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r., Nr 45, poz. 271, z późn. zm.). Z definicji tych wynika, że:

• lekiem aptecznym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece zgodnie z recepturą farmakopealną, przeznaczony do wydania w tej aptece;
• lekiem gotowym jest produkt leczniczy wprowadzony do obrotu pod określoną nazwą i w określonym opakowaniu;
• lekiem recepturowym jest produkt leczniczy sporządzony w aptece na podstawie recepty lekarskiej, a w przypadku produktu leczniczego weterynaryjnego – na podstawie recepty wystawionej przez lekarza weterynarii;
• produktem leczniczym jest substancja lub mieszanina substancji, przedstawiana jako posiadająca właściwości zapobiegania lub leczenia chorób występujących u ludzi lub zwierząt lub podawana w celu postawienia diagnozy lub w celu przywrócenia, poprawienia lub modyfikacji fizjologicznych funkcji organizmu poprzez działanie farmakologiczne, immunologiczne lub metaboliczne.
  
  

Jak z powyższego wynika osoba niepełnosprawna posiadająca stosowne orzeczenie o niepełnosprawności, która chce skorzystać z ulgi przewidzianej przez ustawodawcę w treści pkt 12 tegoż artykułu musi spełnić następujące warunki:

1. dokonać zakupu produktów spełniających cechy „leku”,
2. ponieść w danym miesiącu wydatki na zakup leków powyżej kwoty 100 zł,
3. posiadać dokument potwierdzającego poniesienie wydatku (faktury) – dowód poniesienia tegoż wydatku powinien być wystawiony na imię i nazwisko osoby niepełnosprawnej,
4. posiadać potwierdzenie przez właściwego lekarza specjalistę o konieczności stosowania zaleconych leków.
   
   

W związku z powyższym stwierdzić należy, że w przypadku poniesienia przez Wnioskodawcę wydatków na zakup „leków” w rozumieniu polskiego ustawodawstwa, zleconych przez lekarza specjalistę, który to lekarz stwierdził, że Wnioskodawca powinien stosować określone leki (stale lub czasowo), to Wnioskodawca, jeśli posiada imienny dowód z którego wynika, że poniósł wydatek, ma prawo zgodnie z treścią art. 26 ust. 7a pkt 12 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczyć wydatki poniesione na leki w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu, a kwotą 100 zł.

Dokumentem, który poświadcza poniesienie ww. wydatków, zgodnie z powołanym wyżej art. 26 ust. 7 pkt 4 jest dokument, który zawiera dane personalne osoby niepełnosprawnej ponoszącej wydatek na ten cel. Dokumentem takim jest m.in. faktura VAT.

Ponadto należy nadmienić, że ulga rehabilitacyjna podlega odliczeniu od dochodu.

Wobec powyższego, w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Analizując pozostałe, dodatkowe wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę, tj. koszty zakupu środków kosmetycznych, pampersów (2 szt. dziennie), koszty prania bielizny, prywatnych porad lekarskich, telefony, itp. należy wskazać, że wśród pozostałych wydatków enumeratywnie przez ustawodawcę wymienionych w katalogu jako wydatki na cele rehabilitacyjne lub ułatwiające wykonywanie czynności życiowych (art. 26 ust. 1 pkt 7a omawianej ustawy) nie ma ww. wydatków. Należy zaznaczyć, że katalog ulg wymienionych w art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że odliczeniu podlegają jedynie wydatki enumeratywnie w nim wymienione. Rozszerzająca interpretacja przepisu art. 26 ust. 7a cyt. ustawy jest niedozwolona. Zgodnie bowiem z zasadą, przyjętą w orzecznictwie NSA, jak i w doktrynie prawa podatkowego, ulgi podatkowe są wyjątkiem od zasady równości i powszechności opodatkowania. Tak więc przepisy regulujące prawo do ulgi winny być interpretowane ściśle; niedopuszczalna jest ich interpretacja rozszerzająca. Tym samym brak jest podstaw do zastosowania omawianej ulgi w stosunku do ww. wydatków ponoszonych przez Wnioskodawcę.

Zatem, w tej części stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Końcowo wskazać należy, iż stosownie do treści § 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w związku z art. 14b § 6 ww. ustawy Ordynacja podatkowa, dyrektorzy izb skarbowych upoważnieni są w imieniu ministra właściwego do spraw finansów publicznych do udzielania pisemnych interpretacji indywidualnych w zakresie przepisów prawa podatkowego w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa w sprawach pozostających we właściwości naczelników urzędów i dyrektorów izb skarbowych oraz naczelników urzędów i dyrektorów izb celnych.

Zgodnie z art. 3 pkt 2 Ordynacji podatkowej, pod pojęciem przepisów prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych, przy czym mianem ustaw podatkowych – w rozumieniu art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej określa się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich.

Z powyższych regulacji wynika, że upoważniony Dyrektor Izby Skarbowej ma obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania ustaw podatkowych oraz wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych i ratyfikowanych umów międzynarodowych związanych z materią podatkową.

W związku z powyższym, stwierdzenie jaki charakter ma placówka, w której Wnioskodawca przebywa: czy jest to zakład lecznictwa uzdrowiskowego, zakład rehabilitacji leczniczej, zakład opiekuńczo-leczniczy i pielęgnacyjno-opiekuńczy, czy inny – nie należy do właściwości organu upoważnionego do wydania interpretacji indywidualnej. Zatem, ocena stanowiska Wnioskodawcy w tym zakresie dokonana została jedynie na podstawie przepisów prawa podatkowego i przy założeniu, iż zgodnie z treścią przedstawionego stanu faktycznego Wnioskodawca ponosi odpłatność za pobyt w zakładzie pielęgnacyjno-opiekuńczym, która to obejmuje usługi opiekuńcze dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa.

Nie należy również do właściwości organu upoważnionego do wydania interpretacji indywidualnej dokonywanie wyliczeń kwotowych, w jakiej wysokości podatnik może dokonać odliczenia od dochodu kwot wydatków poniesionych na cele rehabilitacyjne. Organ interpretując przepisy prawa podatkowego może wskazać jakiego rodzaju wydatki mogą zostać uznane za wydatki na cele rehabilitacyjne – zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Podsumowując Organ zaznacza, iż interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony przez Wnioskodawcę. Rolą postępowania w sprawie wydania indywidualnej interpretacji przepisów podatkowych nie jest bowiem ustalanie, czy przedstawiony we wniosku stan faktyczny jest zgodny ze stanem rzeczywistym. Jeżeli więc przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

W związku z dołączeniem do wniosku kserokopii dokumentów należy zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez Wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.