2013.10.07 - Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP2/443-629/13-3/AKr
z 7 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z 2 lipca 2013 r. (data wpływu 8 lipca 2013 r.) uzupełnionym pismem z 13 września 2013 r. (data wpływu 16 września 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nazewnictwa towarów na paragonie oraz możliwości sprawdzenia prawidłowości transakcji przez nabywcę – prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie nazewnictwa towarów na paragonie oraz możliwości sprawdzenia prawidłowości transakcji przez nabywcę. Wniosek został uzupełniony 16 września 2013 r. o doprecyzowanie własnego stanowiska w sprawie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca (dalej również Spółka) prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej odzieży i akcesoriów. Sprzedaż prowadzona jest poprzez sieć sklepów na terytorium Polski.

Spółka oferuje szeroki asortyment odzieży oraz akcesoriów, takich jak: torby, paski, kapelusze, apaszki, buty, biżuteria, okulary. Zgodnie z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. 2011 Nr 54, poz. 535, dalej: ustawa o VAT), dokonując sprzedaży tych produktów, Spółka prowadzi ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas fiskalnych. Każda transakcja sprzedaży jest rejestrowana za pomocą kasy rejestrującej, a wydruk paragonu fiskalnego jest wydawany nabywcy.

W związku z tym, Spółka zastanawia się, czy stosowane przez nią paragony fiskalne spełniają wymogi rozporządzenia Ministra Finansów z 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 15 marca 2013 r., poz. 363) (dalej: rozporządzenie w sprawie kas) w zakresie stosowanych oznaczeń (nazewnictwa) sprzedawanych towarów.

Nazwy na paragonie a oznaczenia na odzieży.

Obecnie na paragonie fiskalnym odzież jest opisywana poprzez wskazanie:

grupy towarów (rodzaju towaru), do jakiej należy nabyta sztuka odzieży, jak np.: bluzka, spodnie, sukienka,
numeru referencyjnego towaru – indywidualnie ustalonego dla danego modelu odzieży, np. bluzka czarna z długim rękawem w cętki, spodnie ze zwężonymi nogawkami jasnoniebieskie w paski, sukienka na ramiączkach jedwabna biała, itd.

W konsekwencji, w momencie zakupu klient ma możliwość porównania nazw i opisów towarów na paragonie z tymi, które znajdują się na etykiecie zewnętrznej oraz na wszywce, celem określenia, którego zakupionego produktu dotyczy dana pozycja na paragonie.

Nazwy na paragonie a oznaczenia na akcesoriach.

Akcesoria są identyfikowane na paragonie również poprzez dwie informacje, tj.:

oznaczenie grupy towarów, do jakiej należy nabyte akcesorium, m.in.: torba, pasek, kolczyki, bransoletka, okulary, pierścionek,
wskazanie numeru referencyjnego – indywidualnie przypisanego do konkretnego modelu akcesorium, np. torba kwadratowa ze skóry ekologicznej niebiesko-czarna, pasek metalowy złoty, itd.

Informacje te znajdują się także na etykiecie zewnętrznej, która jest połączona z każdą sztuką akcesoriów i która także zawiera m.in. cenę produktu, jak również na metce wewnętrznej, trwale połączonej z każdym towarem.

W konsekwencji, w momencie zakupu klient ma możliwość porównania nazw i opisów towarów na paragonie z tymi, które znajdują się na etykiecie zewnętrznej lub metce wewnętrznej, celem określenia, którego zakupionego produktu dotyczy dana pozycja na paragonie.

Stawka VAT.

Wszystkie towary (odzież i akcesoria) sprzedawane przez Spółkę podlegają opodatkowaniu VAT według stawki 23%. Tym samym, niezależnie od sposobu opisania towaru na paragonie, nie ma ryzyka, że do danego towaru zostanie zastosowana nieprawidłowa stawka VAT, przez co kwota podatku należnego nie jest narażona na uszczuplenie.

Dodatkowe informacje w sklepie.

Spółka rozważa wprowadzenie w sklepach informacji skierowanej do klientów, wskazującej na możliwość sprawdzenia prawidłowości dokonanej przez nich transakcji, poprzez porównanie oznaczeń na paragonie i na metce/etykiecie. Informacja taka byłaby umieszczona przy kasach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy opisany w stanie faktycznym, obecnie stosowany przez Spółkę sposób określania towarów na paragonie jest zgodny z § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas?
Czy opisany w stanie faktycznym, obecnie stosowany przez Spółkę sposób określania towarów na paragonie jest zgodny z § 8 ust. 2 zd. 1 rozporządzenia w sprawie kas?
W razie negatywnej odpowiedzi na powyższe pytania, czy uczyniłoby zadość wymogom rozporządzenia w sprawie kas dodatkowe umieszczenie przez Spółkę wyżej opisanej informacji skierowanej do klientów przy kasach w sklepach?

Zdaniem Wnioskodawcy, obecnie stosowany przez Spółkę sposób określania towarów na paragonie, jak opisano w stanie faktycznym, jest zgodny zarówno z § 8 ust. 1 pkt 6, jak i ust. 2 zd. 1 rozporządzenia w sprawie kas.

Zgodnie z przytoczonymi przepisami:

„ § 8.1. Paragon fiskalny zawiera co najmniej:

(…)

6) nazwę towaru lub usługi pozwalającej na jednoznaczną ich identyfikację;

(…)

2. Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwić nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji.”

Zdaniem Spółki, wykładni powyższych regulacji należy zwłaszcza dokonywać przez pryzmat celu, dla osiągnięcia którego wydane zostało rozporządzenie w sprawie kas. Rozporządzenie w sprawie kas ma służyć realizacji celów fiskalnych, poprzez wprowadzenie rozwiązań gwarantujących prawidłowe ustalanie i wykonanie zobowiązań podatkowych. W szczególności, zgodnie z art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy o VAT, rozporządzenie w sprawie kas ma uwzględniać „potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących (...) oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku”.

W konsekwencji Spółka uważa, że interpretacja zacytowanych przepisów z uwzględnieniem wymienionych celów prowadzi do wniosku, że:

nazwa towaru na paragonie fiskalnym ma umożliwić jego jednoznaczną identyfikację tu moment zakupu, tj. w chwili otrzymania paragonu przez nabywcę,
treść paragonu fiskalnego ma umożliwić nabywcy w momencie zakupu weryfikację, czy w związku z transakcją na paragonie jest umieszczona prawidłowa ilość nabytych rzeczy, ich cena jednostkowa oraz cena łączna,
tym samym wypełnienie tych przepisów przez sprzedawcę należy oceniać w momencie zakupu tj. na chwilę otrzymania paragonu przez nabywcę.

Oznacza to, że przy ocenie przestrzegania tych przepisów przez Spółkę należy wyraźnie podkreślić, że przepisy te ustanawiają obowiązki w obrębie prawa podatkowego, a nie na gruncie prawa cywilnego. Dlatego ocena wypełniania tych przepisów powinna odnosić się do zobiektywizowanego momentu, jakim jest chwila dokonania zakupu, a ściślej moment otrzymania paragonu dokumentującego daną transakcję. Nieuprawnione jest zaś twierdzenie, że paragon powinien umożliwiać jednoznaczną identyfikację w dowolnym czasie, a w szczególności po podjęciu wobec nabytej rzeczy przez nabywcę takich działań, które mogą uniemożliwić identyfikację, pomimo takiej wcześniejszej możliwości – w momencie dokonania transakcji i otrzymania paragonu fiskalnego.

Mając to na uwadze, nie ulega wątpliwości, że system oznaczeń odzieży i akcesoriów stosowany przez Spółkę spełnia wymogi rozporządzenia w sprawie kas w zakresie nazewnictwa towarów na paragonie oraz możliwości sprawdzenia prawidłowości transakcji przez nabywcę, jeżeli ocena zgodności tego systemu z rozporządzeniem jest dokonywana w momencie zakupu, tj. w chwili otrzymania paragonu fiskalnego przez kupującego.

W tym momencie klient ma bowiem możliwość jednoznacznej identyfikacji zakupionego towaru, którego dotyczy dana nazwa na paragonie. Wynika to z faktu, że:

nazwa odzieży na paragonie fiskalnym – składająca się z nazwy słownej (grupy towarów) oraz numeru referencyjnego – jest tożsama z oznaczeniami znajdującymi się na etykiecie zewnętrznej ubrania, jak i na metce wewnętrznej,
nazwa akcesoriów na paragonie fiskalnym – składająca się z nazwy słownej (grupy towarów) oraz numeru referencyjnego – jest tożsama z oznaczeniami umieszczonymi na etykiecie zewnętrznej danego akcesorium, jak i na metce wewnętrznej.

Tym samym, w chwili otrzymania paragonu klient może porównać znajdujące się na nim grupę towarów i numer referencyjny, składające się na nazwę towaru w rozumieniu § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w prawie kas, z takimi samymi oznaczeniami na etykiecie zewnętrznej lub metce wewnętrznej dla jednoznacznego ustalenia (identyfikacji) nabytej rzeczy, której dotyczy dana nazwa towaru na paragonie.

Jednocześnie, takie oznaczenia towaru na paragonie oraz na etykiecie zewnętrznej umożliwiają klientowi sprawdzenie prawidłowości transakcji, gdyż ma on możliwość sprawdzenia, czy znajdujące się na paragonie fiskalnym inne informacje odnoszące się do konkretnej, nabytej rzeczy – o których mowa w § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas – są zgodne z rzeczywistością, czyli:

czy cena jednostkowa towaru jest zgodna z ceną widniejącą na etykiecie zewnętrznej i ewentualnie na półce, wieszaku, itp., na których dana rzecz znajdowała się w sklepie przed zakupem,
czy ilość sztuk danej rzeczy uwidoczniona na paragonie jest zgodna z rzeczywiście nabytą ilością,
czy wartość sumaryczna sprzedaży danego towaru odpowiada iloczynowi ceny jednostkowej zakupionych sztuk danej rzeczy.

Ponadto, system nazewnictwa towarów stosowany przez Spółkę nie zagraża prawidłowemu ustaleniu zobowiązania podatkowego związanego ze sprzedażą towarów. Wynika to z faktu, że sprzedaż wszystkich produktów oferowanych w sklepach należących do Spółki jest opodatkowana stawką VAT 23%. Dlatego też do wszystkich sprzedawanych towarów na paragonie stosowana jest stawka 23%. Nie występuje więc ryzyko, że do sprzedaży danego towaru zostanie przyporządkowana nieprawidłowa stawka VAT.

Podsumowując, zdaniem Spółki, stosowany przez nią system nazewnictwa towarów na paragonie fiskalnym, jak opisano w stanie faktycznym, jest wystarczający do realizacji przez Spółkę wymogów § 5 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 zd. 1 rozporządzenia w sprawie kas.

Taka argumentacja doznaje wzmocnienia w świetle uzasadnienia do projektu rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących z 14 marca 2013 r. i powołanego tam, w kontekście § 8 ust. 1 pkt 6 tego rozporządzenia, wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 9 marca 2010 r. sygn. akt I FSK 63/09. We wzmiankowanym projekcie Minister Finansów wskazał, że nazwa towaru na paragonie powinna umożliwiać organowi podatkowemu weryfikację prawidłowego rozliczenia podatku, zaś kupującemu – kontrolę dokonanych zakupów. Wniosek taki został wywiedziony z uzasadnienia wyroku NSA, w którym uznano, że dla realizacji celu przepisów dotyczących ewidencji obrotu za pomocą kas rejestrujących, w tym możliwości kontroli przez klienta prawidłowości transakcji, „na paragonie fiskalnym musi być zamieszona nazwa towaru pozwalająca nabywcy na jednoznaczne sprawdzenie ilości, rodzaju oraz cen jednostkowych poszczególnych, zakupionych przez niego towarów”.

Paragony fiskalne stosowane przez Spółkę spełniają wymogi wynikające z wyroku NSA, gdyż określają ilość i ceny jednostkowe nabytych towarów, które są możliwe do jednoznacznej identyfikacji na podstawie nazwy użytej na paragonie.

Spółka zwraca ponadto uwagę na stan faktyczny, który został zakwestionowany wymienionym wyrokiem. Sprawa dotyczyła ewidencji sprzedaży m.in. różnego rodzaju gazet i czasopism za pomocą nazw określających grupę towarów i stawkę podatku, tj. „prasa 0%”, „prasa 7%”, „prasa 22%”. Ocena prawna NSA dotycząca przepisów o ewidencji za pośrednictwem kas zmierzała więc przede wszystkim do wyraźnego przekreślenia możliwości oznaczania towarów na paragonie tylko za pomocą rodzaju towaru, bez jego indywidualizacji. Świadczy o tym kolejne zdanie przytoczone także w projekcie rozporządzenia z 14 marca 2013 r.; „(...) system ogólnego (rodzajowego) określania na paragonie nabytych towarów nie zapewnia w sposób należyty kontrolnej i ochronnej wobec konsumenta funkcji informacyjnej, jaką spełniać ma paragon fiskalny”.

Tym samym, zasadniczy pogląd NSA sprowadzał się do nieprawidłowości ewidencji towarów na kasie za pomocą samej grupy towarów. Taki stan rzeczy nie ma miejsca w przypadku paragonów fiskalnych stosowanych przez Spółkę, gdyż, jak wskazano w stanie faktycznym, nazwa towaru składa się z oznaczenia słownego grupy towarów oraz numeru przypisanego indywidualnie do każdego modelu sprzedawanych towarów. Paragony wydawane w sklepach Spółki umożliwiają dzięki temu jednoznaczną identyfikację towarów nabytych przez klienta (na moment zakupu).

Dodatkowo, Spółka wskazuje, że z uwagi na techniczne możliwości kas rejestrujących – ilość znaków przewidzianych na nazwę oraz pojemność pamięci kasy – jak również uwzględniając wielość i różnorodność asortymentu oferowanego w sprzedaży przez Spółkę, obiektywnie nie istnieje możliwość zastosowania takich oznaczeń słownych, które w sposób jednoznaczny pozwalałyby na identyfikację każdej dostępnej do nabycia rzeczy, bez konieczności porównania danych znajdujących się na paragonie fiskalnym z danymi umieszczonymi na etykiecie zewnętrznej lub metce wewnętrznej połączonej z daną rzeczą.

Z tego względu Spółka nie może być obarczana konsekwencjami ewentualnego braku możliwości jednoznacznej identyfikacji towaru na podstawie paragonu w momencie innym niż chwila dokonania zakupu i otrzymania paragonu, jeżeli jest to spowodowane działaniami kupującego podjętymi wobec nabytej rzeczy, w szczególności polegającymi na odcięciu etykiety zewnętrznej oraz ewentualnie też metki, połączonych z rzeczą. Innymi słowy, co wynika też z wcześniejszej argumentacji Spółki, ratio legis omawianych regulacji nie jest ustanowienie możliwości jednoznacznej identyfikacji towaru w każdym czasie (czyli de facto konieczności) na podstawie samego paragonu fiskalnego, lecz tylko w momencie zakupu. Odmienna interpretacja przepisów oznaczałaby dla Spółki obowiązek zapewnienia możliwości identyfikacji opierającej się tylko na oglądzie danej rzeczy (sztuki ubrania lub akcesoriów), niewymagającej porównania oznaczeń na paragonie z tymi widniejącymi na etykiecie lub metce.

W sytuacji, gdyby istniejący system oznaczeń budził wątpliwości co do prawidłowego wykonania przepisów rozporządzenia w sprawie kas (co jednak zdaniem Spółki nie ma miejsca), Spółka rozważa wprowadzenie w sklepach informacji wskazującej klientom możliwość sprawdzenia prawidłowości dokonanego zakupu, poprzez porównanie oznaczeń na paragonie z oznaczeniami na etykiecie/metce. Takie rozwiązanie miałoby zapewnić każdorazowe sprawdzenie prawidłowości transakcji przez kupującego w chwili otrzymania przez niego paragonu. Tym samym, to uprawnienie klienta ulegałoby faktycznej realizacji w momencie otrzymania paragonu.

Wówczas bowiem niezależnie od tego, jaką rzecz nabyłby klient w odniesieniu do każdej nabytej rzeczy będzie istnieć możliwość – na podstawie otrzymanego paragonu fiskalnego– jednoznacznej identyfikacji towaru oraz możliwość sprawdzenia przez klienta prawidłowości dokonanej transakcji.

Ewentualne rozwinięcie oznaczeń stosowanych przez Spółkę na paragonach wymagałoby modyfikacji systemu ewidencjonowania towarów, który jest skoordynowany na poziomie ponadpaństwowym. Koszty modyfikacji tego systemu przekraczałyby poziom racjonalny z ekonomicznego punktu widzenia. Dlatego jedyną dostępną dla Spółki alternatywą do obecnego systemu jest wprowadzenie dodatkowych rozwiązań o charakterze pomocniczym, które zapewniłyby możliwość jednoznacznej identyfikacji towaru oraz sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji przez nabywcę na podstawie paragonu w momencie zakupu, tj. w chwili otrzymania paragonu przez klienta.

Niemniej, w świetle przedstawionej argumentacji, Spółka utrzymuje, że stosowane przez nią obecnie nazewnictwo sprzedawanych towarów na paragonach fiskalnych jest już wystarczające do spełnienia wymogów wynikających z rozporządzenia w sprawie kas, gdyż:

nazwa towaru na paragonie fiskalnym pozwala na jednoznaczną identyfikację nabytej rzeczy (sztuki odzieży lub akcesoriów) w chwili dokonania zakupu i otrzymania paragonu przez klienta, a w konsekwencji
paragon fiskalny umożliwia klientowi sprawdzenie prawidłowości transakcji w momencie jej dokonania i otrzymania tegoż paragonu.

W uzupełnieniu do wniosku Spółka poszerzyła swoje stanowisko, w związku z wydanym dnia 9 sierpnia 2013 r. pismem Ministra Finansów (sygn. PT7/8183/145/527/MHL/13), w którym przedstawione zostały nowe wyjaśnienia w sprawie interpretacji przepisu rozporządzenia w sprawie kas, dotyczącego nazwy na paragonie.

We wspomnianym piśmie Minister Finansów wskazał bowiem m.in., że oznaczenie towaru na paragonie powinno przede wszystkim umożliwiać prawidłowe przyporządkowanie odpowiedniej stawki VAT, a jednocześnie użyta nazwa powinna być zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem, aby spełniony był warunek jednoznacznej identyfikacji, o którym mowa w § 8 ust. 1 pkt 6 rozporządzenia w sprawie kas.

W konsekwencji, zdaniem Ministra Finansów, dopuszczalne jest przykładowo stosowanie jednej nazwy „pomidor” dla oznaczenia różnych odmian pomidorów, dostępnych w sprzedaży u danego podatnika, o ile wszystkie odmiany objęte są taką samą stawką VAT. Dopiero wprowadzenie do asortymentu pomidorów opodatkowanych inną stawką VAT, np. pomidorów suszonych, dla których zastosowanie ma stawka 8%, będzie powodować konieczność użycia bardziej rozbudowanych nazw, odróżniających pomidory „zwykłe” od suszonych.

Zdaniem Spółki, przyjęcie wskazanej linii interpretacyjnej potwierdza prawidłowość oznaczeń stosowanych przez nią na paragonach fiskalnych w świetle rozporządzenia w sprawie kas. Każdy sprzedawany towar jest bowiem oznaczany poprzez nazwę odpowiadającą danej sztuce odzieży (np. bluzka, spodnie, sukienka) lub akcesoriów (np. torba, pasek, kolczyki, bransoletka, okulary, pierścionek), a tym samym nazwa na paragonie jest zgodna z towarem będącym przedmiotem obrotu.

Ponadto, stosowane nazwy wskazują jednoznacznie, że właściwą dla nich stawką podatku jest stawka 23%.

Jednocześnie, Spółka przypomina, że wszystkie towary przez nią sprzedawane podlegają opodatkowaniu VAT według stawki 23%, w związku z czym przyjęty sposób nazewnictwa nie wpływa w żaden sposób na wybór stawki podatku. Wszystkie sprzedawane towary są zarejestrowane na kasie rejestrującej jako opodatkowane stawką 23%.

W konsekwencji również kwota podatku należnego z tytułu sprzedaży towarów oferowanych przez Spółkę nie jest narażona na uszczuplenie.

Dodatkowo, Spółka zwraca uwagę, że Minister Finansów we wskazanym wyżej piśmie podkreślił, że stosowanie bardziej rozbudowanego nazewnictwa, zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów, jest również dopuszczalne. W tym kontekście Spółka rozumie, że stosowane przez nią numery referencyjne, indywidualnie przypisane do danego, unikalnego towaru, obok nazw zgodnych z charakterem (rodzajem) rzeczy (tj.: bluzka, spodnie, kolczyki, torebka), należy postrzegać właśnie jako nazewnictwo umożliwiające jeszcze dalej idącą identyfikację niż wymagana przepisami rozporządzenia w sprawie kas.

Dzięki temu, nie może być wątpliwości, że takie nazewnictwo umożliwia nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Tym samym, oznaczenia używane dotychczas na paragonach fiskalnych przez Spółkę spełniają również wymóg, o którym mowa w § 8 ust. 2 zd. 1 rozporządzenia w sprawie kas.

Mając na uwadze powyższe, Spółka wnosi o uwzględnienie przez tut. Organ podatkowy najnowszych wyjaśnień Ministra Finansów z 9 sierpnia 2013 r. przy wydawaniu interpretacji indywidualnej.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Obowiązek stosowania kasy rejestrującej w celu ewidencjonowania sprzedaży towarów lub usług wynika bezpośrednio z art. 111 ustawy. W ust. 1 powołanego artykułu postanowiono, iż podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Powyższy przepis określa generalną zasadę, z której wynika, iż obowiązek prowadzenia ewidencji sprzedaży przy zastosowaniu kasy rejestrującej dotyczy wszystkich podatników, którzy dokonują sprzedaży na rzecz określonych w nim odbiorców, tj. osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych. Zatem podstawowym kryterium decydującym o obowiązku stosowania ewidencji za pomocą kas rejestrujących jest status nabywcy wykonywanych przez podatnika świadczeń.

Stosownie do treści art. 111 ust. 3a pkt 1 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać wydruku paragonu fiskalnego lub faktury z każdej sprzedaży oraz wydawać oryginał wydrukowanego dokumentu nabywcy.

Zgodnie z art. 111 ust. 3a pkt 2 i pkt 9 ustawy, podatnicy prowadzący ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących są obowiązani dokonywać niezwłocznie zgłoszenia właściwemu podmiotowi prowadzącemu serwis kas rejestrujących każdej nieprawidłowości w pracy kasy oraz prowadzić i przechowywać dokumentację o przebiegu eksploatacji kasy rejestrującej, z uwzględnieniem przepisów wydanych na podstawie ust. 7a i ust. 9 pkt 1.

W myśl art. 111 ust. 7a pkt 1 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia sposób prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących, w tym o zastosowaniu specjalnym dla specyficznego rodzaju działalności, oraz warunki używania kas przez podatników, uwzględniając potrzebę właściwego ewidencjonowania obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących przez podatników, o których mowa w ust. 1, oraz potrzebę przeciwdziałania nieewidencjonowaniu obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas przez tych podatników, jak również zapewnienia kontroli prawidłowości rozliczania podatku.

Należy wskazać, że od dnia 1 kwietnia 2013 r. obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz.U. z 2013 r., poz. 363), zwanego dalej rozporządzeniem w sprawie kas rejestrujących.

Stosownie do § 2 pkt 12 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, przez paragon fiskalny rozumie się wydrukowany przez kasę dla nabywcy w momencie sprzedaży dokument potwierdzający dokonaną transakcję sprzedaży.

Jak wynika z § 8 ust. 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących, paragon fiskalny zawiera co najmniej:

imię i nazwisko lub nazwę podatnika, adres punktu sprzedaży, a dla sprzedaży prowadzonej w miejscach niestałych - adres siedziby lub miejsca zamieszkania podatnika;
numer identyfikacji podatkowej podatnika (NIP);
numer kolejny wydruku;
datę oraz godzinę i minutę sprzedaży;
oznaczenie „PARAGON FISKALNY”;
nazwę towaru lub usługi pozwalającą na jednoznaczną ich identyfikację;
cenę jednostkową towaru lub usługi;
ilość i wartość sumaryczną sprzedaży danego towaru lub usługi z oznaczeniem literowym przypisanej stawki podatku;
wartość rabatów lub narzutów, o ile występują;
wartość sprzedaży brutto i kwoty podatku według poszczególnych stawek podatku po uwzględnieniu rabatów lub narzutów;
wartość sprzedaży zwol nionej od podatku;
łączną kwotę podatku;
łączną kwotę sprzedaży brutto;
oznaczenie waluty, w której rejestrowana jest sprzedaż, przynajmniej przy łącznej kwocie sprzedaży brutto;
kolejny numer paragonu fiskalnego;
numer kasy i oznaczenie kasjera - przy więcej niż jednym stanowisku kasowym;
numer identyfikacji podatkowej nabywcy (NIP nabywcy) - na żądanie nabywcy;
logo fiskalne i numer unikatowy kasy.

Paragon fiskalny musi być czytelny i umożliwiać nabywcy sprawdzenie prawidłowości dokonanej transakcji. Paragon fiskalny może zawierać w miejscu określonym dla nazwy, o której mowa w ust. 1 pkt 6, również opis towaru lub usługi stanowiący rozwinięcie tej nazwy (§ 8 ust. 2 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących).

Zatem z przytoczonych przepisów wynika, jakie wymagania musi spełniać paragon fiskalny. Jednym z nich jest wymóg zawarcia na wydruku nazwy towaru lub usługi. Sprzedawca zobowiązany jest więc do wskazania nazwy towaru lub usługi tak, aby możliwe było przyporządkowanie temu towarowi lub usłudze odpowiedniej stawki podatku VAT.

Wprawdzie przepisy prawa podatkowego nie definiują pojęcia „nazwa towaru/usługi” oraz nie określają źródła stosowania tych nazw, jednakże przez nazwę towaru lub usługi należy rozumieć, zgodnie ze „Słownikiem Języka Polskiego” (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2005) nazwę jednostkową, tj. nazwę mającą tylko jeden desygnat.

Nazwa towaru lub usługi ma spełniać cele, dla jakich podatnik został zobowiązany do ewidencjonowania obrotu. Sprzedawca jest zobowiązany na paragonie opisać każdy towar (usługę), podać jego nazwę, ale też, nie może być to nazwa bardzo ogólna. Umieszczona na paragonie fiskalnym nazwa towaru winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru, a nie określoną grupę asortymentową sprzedawanego towaru, tak aby do każdego towaru możliwe było przyporządkowanie odpowiedniej stawki podatkowej i aby użyta nazwa była, co do istoty, zgodna z będącym przedmiotem obrotu towarem, a ponadto by powiązanie tej nazwy z ceną pozwoliło na indywidualne określenie sprzedanego towaru.

Jak wskazano powyżej, sposób przyporządkowania stawki podatku do nazw towarów i usług określa sam sprzedawca uwzględniając asortyment sprzedawanych towarów i usług. Przy czym nazwa towaru winna oznaczać nazwę jednostkową sprzedawanego towaru, zatem Spółka zobowiązana jest do szczegółowego określenia nazw towarów na paragonie fiskalnym w celu ich prawidłowej identyfikacji.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży detalicznej odzieży i akcesoriów. Sprzedaż prowadzona jest poprzez sieć sklepów na terytorium Polski. Spółka oferuje szeroki asortyment odzieży oraz akcesoriów, takich jak torby, paski, kapelusze, apaszki, buty, biżuteria, okulary. Spółka prowadzi ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas fiskalnych. Każda transakcja sprzedaży jest rejestrowana za pomocą kasy rejestrującej, a wydruk paragonu fiskalnego jest wydawany nabywcy.

Obecnie na paragonie fiskalnym odzież jest opisywana poprzez wskazanie:

grupy towarów (rodzaju towaru), do jakiej należy nabyta sztuka odzieży, jak np. bluzka, spodnie, sukienka,
numeru referencyjnego towaru – indywidualnie ustalonego dla danego modelu odzieży, np. bluzka czarna z długim rękawem w cętki, spod nie ze zwężonymi nogawkami jasnoniebieskie w paski, sukienka na ramiączkach jedwabna biała, itd.

Rodzaj towaru oraz jego numer referencyjny znajdują się zarówno na metce wewnętrznej (wszywce), która jest trwale połączona z każdą sztuką odzieży, jak również na etykiecie zewnętrznej, połączonej z odzieżą za pomocą linki, która zawiera dodatkowo m.in. kod kreskowy i cenę produktu. W konsekwencji, w momencie zakupu klient ma możliwość porównania nazw i opisów towarów na paragonie z tymi, które znajdują się na etykiecie zewnętrznej oraz na wszywce, celem określenia, którego zakupionego produktu dotyczy dana pozycja na paragonie.

Akcesoria są identyfikowane na paragonie również poprzez dwie informacje, tj.:

oznaczenie grupy towarów, do jakiej należy nabyte akcesorium, m.in.: torba, pasek, kolczyki, bransoletka, okulary, pierścionek,
wskazanie numeru referencyjnego – indywidualnie przypisanego do konkretnego modelu akcesorium, np. torba kwadratowa ze skóry ekologicznej niebiesko-czarna, pasek metalowy złoty, itd.

Z powołanego wcześniej art. 111 ust. 3a pkt 2 ustawy wynika, że to sprzedawca obowiązany jest dołożyć wszelkich starań aby nazwa towaru lub usługi na paragonie była tak skonstruowana, aby można było na jej podstawie dokładnie określić indywidualnie zakupiony towar lub usługę oraz aby umożliwiała ich właściwe przyporządkowanie do stawki podatku. Oznacza to, że podatnik powinien wystawiać paragony zawierające nazwy towarów na tyle szczegółowe, żeby z jednej strony pozwalały one organowi podatkowemu na weryfikacje prawidłowego rozliczenia podatku, a z drugiej strony zapewniły konsumentowi możliwość kontroli dokonywanych zakupów. Podatnik powinien zadbać o takie zaprogramowanie kasy rejestrującej, aby konsument otrzymywał paragony z konkretnymi nazwami jednostkowymi towarów lub usług, pozwalającymi na ich jednoznaczną identyfikację.

Jak wskazano wyżej, sposób „jednoznacznego” identyfikowania towarów i usług jest ściśle związany z asortymentem towarów i usług, jakie podatnik oferuje. Wnioskodawca dokonujący sprzedaży towarów pod nazwami, np.: bluzka, sukienka, spodnie, pasek, torebka, może zaprogramować na kasie stosując powyższe nazwy oferowanych tego typu towarów, jeżeli będą one podlegały opodatkowaniu tą samą stawką podatku VAT, wówczas taka nazwa tej kategorii towarów będzie dawała możliwość identyfikacji towaru. Jeżeli jednak w danej kategorii występuje zróżnicowanie stawek podatku VAT, to stosowanie ogólnej nazwy, np.: bluzka, sukienka, spodnie, pasek, torebka, nie wypełni przesłanki jednoznacznej identyfikacji towaru. Stosowanie jednej nazwy jest dozwolone również wtedy, gdy towary są oferowane po różnych cenach, z zastrzeżeniem przypadku, gdy podatnik ma w swojej ofercie towary objęte różnymi stawkami podatku VAT.

Podkreślić w tym miejscu należy, że opisane wyżej zasady dotyczące stosowania nazewnictwa spełniającego wymóg jednoznacznego identyfikowania towarów i usług, nie wykluczają stosowania przez podatników nazewnictwa zapewniającego bardziej szczegółowe rozróżnienie towarów. Stosowanie jednak na tyle rozbudowanego nazewnictwa ma dla podatników – zważywszy na treści § 8 ust. 2 zdanie 2 w związku z ust. 1 pkt 6 – charakter fakultatywny.

Końcowo wskazać należy na przepis § 37 rozporządzenia z dnia 14 marca 2013 r. w sprawie kas rejestrujących, zgodnie z którym, do dnia 30 września 2013 r. podatnicy mogą prowadzić ewidencję oraz zapewnić spełnienie warunków używania kas zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 111 ust. 9 ustawy obowiązującymi na dzień 31 marca 2013 r.

Rozporządzenie to jedynie wskazuje, że z upływem 30 września 2013 r. podatnicy będą zobowiązani w pełni realizować przewidziany w przepisie wymóg wskazywania nazwy, która pozwoli na jednoznaczną identyfikację towaru lub usługi. Nie oznacza to jednak, że obecnie akceptowane było prowadzenie ewidencji i stosowanie nazewnictwa bazującego, np. na grupach towarowych w sposób niepozwalający na jednoznaczną identyfikację sprzedawanych towarów lub świadczonych usług.

Wskazać należy, że paragon fiskalny spełnia określone funkcje (kontrolną, ochronną, informacyjną – co jest szczególne istotne z punktu widzenia nabywcy będącego konsumentem), których realizacja jest możliwa jedynie wówczas, gdy zawiera on wprowadzone w sposób prawidłowy dane wymienione w § 8 ust. 1 i 2 rozporządzenia.

Mając na uwadze powołane wyżej przepisy oraz opis sprawy należy stwierdzić, że stosowany przez Wnioskodawcę sposób określania towarów na paragonie jest zgodny z § 8 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 zdanie 1 rozporządzenia w sprawie kas rejestrujących.

W przedmiocie udzielenia odpowiedzi na zawarte we wniosku pytanie trzecie tut. Organ wyjaśnia, że w związku z uznanym za prawidłowe stanowiskiem w zakresie pytania pierwszego i drugiego, nie dokonano oceny stanowiska Wnioskodawcy w zakresie pytania trzeciego, ponieważ zagadnienie zawarte w tym pytaniu stało się bezprzedmiotowe.

Interpretacja dotyczy:

tniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym,
zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2
ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin