Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-917/10/13-S/TW
z 3 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 19 kwietnia 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 404/11 oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1769/11 – stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2010 r. (data wpływu 12 sierpnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 sierpnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z 11 października 2010 r., znak ILPB1/415-917/10-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem rozpatrzenia podania jedynie w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

Wezwanie skutecznie doręczono 14 października 2010 r., a 25 października 2010 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej 20 października 2010 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca organizuje dla swoich pracowników różnego rodzaju imprezy integracyjne, tj. spotkania wigilijne, okolicznościowe z okazji 15-lecia firmy, imprezy rekreacyjno-sportowe. Spółka uważa, że imprezy te sprzyjają wytworzeniu dobrej atmosfery w pracy, wpływają na zacieśnienie więzi pracowników z firmą oraz poprawiają motywację pracowników do pracy. Pracownicy uczestniczą w imprezach nieodpłatnie. Podczas spotkań integracyjnych pracownicy Spółki mogą skorzystać z usług gastronomicznych lub cateringowych świadczonych przez firmy wynajmowane przez Spółkę. Należy przy tym zaznaczyć, że pracownicy nie mają przydzielonych racji żywnościowych. Każdy z pracowników ma możliwość wyboru, jaki posiłek (artykuł spożywczy) chce zjeść, jakie napoje chce wypić, itp. Spółka nie ewidencjonuje ilości spożytych przez danego pracownika produktów. Pracownicy mogą również skorzystać z „atrakcji” zapewnianych przez Spółkę (np. mogą wziąć udział w zawodach sportowych, w dyskotece, itp.). Spółka nie prowadzi ewidencji pozwalającej na ustalenie, który z pracowników z jakich „atrakcji” skorzystał. Organizując imprezę Spółka zawiera różne umowy z firmami zewnętrznymi. Może się zdarzyć, że Spółka wybiera jedną firmę zewnętrzną odpowiedzialną za zorganizowanie całości imprezy (np. imprezy rekreacyjno-sportowe). W takim wypadku Spółka otrzymuje fakturę obejmującą łączny koszt imprezy, tj. wynagrodzenie firmy zewnętrznej. Obejmuje ona poszczególne koszty związane z imprezą np. koszty wynajmu terenów zielonych, wyżywienia, oprawy muzycznej, itp. Spółka może też zdecydować się na organizację imprezy samodzielnie. Przykładowo Spółka wybiera restaurację, w której ma odbyć się spotkanie pracowników i otrzymuje fakturę za usługę gastronomiczną. Imprezy te są finansowane ze środków obrotowych Spółki. W Spółce jest tworzony Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, ale jest on wykorzystywany na pożyczki dla pracowników, zapomogi oraz dofinansowanie do różnego typu wypoczynku pracowników i ich rodzin. Finansowanie dodatkowo imprez i spotkań integracyjnych z funduszu socjalnego ograniczyłoby finansowanie innych świadczeń socjalno-bytowych dla zatrudnionych pracowników. Spółka – co do zasady – ustała szacunkowo ilość pracowników chcących wziąć udział w imprezie, zbierając dane liczbowe od kierowników poszczególnych działów. Liczbę uczestników ustala się w celu określenia skali imprezy, tak aby firma świadcząca usługi wiedziała ile przygotować posiłków, jaką salę wynajęć, itp.). Przy wejściu na imprezę nie prowadzi się listy obecności. Spółka podkreśla, że to jej zależy na uczestnictwie załogi w imprezach integracyjnych. W przypadku, gdy świadczenie miałoby być opodatkowane podatkiem dochodowym od osób fizycznych pracownicy w większości nie skorzystaliby z możliwości udziału w organizowanych imprezach.

W związku z powyższym zadano następujące pytania w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych.

1. Czy wzięcie udziału w imprezie integracyjnej zorganizowanej przez pracodawcę prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Spółka powinna zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę w związku z tym, że wzięli oni udział w imprezie integracyjnej?
2. Czy wzięcie udziału w imprezie integracyjnej pracowników i członków rodzin prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych? Jeżeli tak – jak wyliczyć dochód do opodatkowania skoro Wnioskodawca nie dysponuje imienną listą uczestników?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, uczestnictwo pracownika w imprezie integracyjnej nie prowadzi do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zdaniem Spółki nie ma ona obowiązku doliczania jakichkolwiek kwot do przychodu pracownika uczestniczącego w imprezie integracyjnej i pobierania z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń łub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zgodnie natomiast z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych postanowiono, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. 1 pkt 6 i 9. art. 19 i art. 20 ust. 3. są: otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby pracownik skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby precyzyjne ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji u pracowników biorących udział w imprezie integracyjnej nie dojdzie do powstania przychodu, skoro pracodawca nie może ustalić, jakie faktycznie świadczenia otrzymali poszczególni pracownicy (co skonsumowali w czasie imprezy, z jakich konkretnie atrakcji dodatkowych skorzystali).

Z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika zatem wprost, że „przychód ze stosunku pracy powstaje w momencie otrzymania lub pozostawienia do dyspozycji podatnika pieniędzy i wartości pieniężnych oraz otrzymania (ale nie samego postawienia do dyspozycji) wartości świadczeń w naturze oraz innych nieodpłatnych świadczeń”.

W związku z powyższym, Spółka uważa, że samo wzięcie udziału przez pracownika w imprezie integracyjnej nie doprowadzi do powstania u niego przychodu. Zdaniem Spółki, opodatkowaniu może podlegać jedynie konkretne i faktycznie otrzymane przez pracownika świadczenie.

Potwierdza to, zdaniem Spółki, wyrok WSA z dnia 10 grudnia 2007 r., sygn. III SA/Wa 1302/07. Z wyroku tego wynika, że jeśli pracodawca nie może ustalić, jakie świadczenie nieodpłatne pracownik faktycznie otrzymał, to nie powinien zwiększać przychodów pracownika z tytułu umowy o pracę. Spółka uważa, że w przedstawionej w stanie faktycznym sytuacji nie dojdzie do powstania przychodu u pracownika, gdyż Spółka nie jest w stanie określić wartości nieodpłatnych świadczeń otrzymanych przez poszczególnych pracowników. Spółka wie (szacunkowo), ile osób zostało zaproszonych na imprezę, ale nie zawsze jest jej wiadomo, czy rzeczywiście ta ilość osób zaproszonych przyszła czy korzystała (oraz w jakim zakresie) ze świadczeń oferowanych w czasie imprezy. Spółka pragnie raz jeszcze podkreślić, że nie sprawdza i nie ewidencjonuje co i w jakich ilościach pracownik zjadł, czy wypił, czy bawił się na dyskotece, czy brał udział w zawodach sportowych, itp.

Zdaniem Spółki wyrażone przez nią stanowisko jest zgodne z interpretacją WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 7 maja 2009 r., sygn. I SA/Wr 1326/08. Zdaniem tego sądu, jeśli pracodawca zakupuje towary i usługi związane z imprezą integracyjną, jednak nie jest w stanie wskazać w jakim rozmiarze poszczególni uczestnicy imprezy korzystali z zakupionych towarów i usług, to nie dochodzi do powstania przychodu u pracowników uczestniczących w imprezie. W ocenie sądu z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie wynika, że w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. Samo pozostawienie do dyspozycji określonych świadczeń nie prowadzi jeszcze do powstania przychodu dla pracowników. Zatem o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby pracownik skorzystał z postawionych do jego dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby precyzyjne ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W przypadku braku imiennej listy pracowników i członków rodzin, Spółka nie ustala przychodu do opodatkowania pracownikom, ale dokonuje wyłączenia z podstawy opodatkowania koszt całej imprezy z podatku dochodowego od osób prawnych ze względu na uczestnictwo członków rodzin.

Podsumowując Spółka uważa, że w stanie faktycznym opisanym we wniosku o interpretację nie dojdzie do powstania przychodu u jej pracowników. W związku z tym, Spółka nie powinna doliczać do przychodów żadnych kwot. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie pozwala na szacunkowe ustalanie przychodu pracowników (ustalanie przychodów „wirtualnych”) i nie zawiera przepisów, które pozwalałyby na takie obliczenie przychodu pracownika. W szczególności nie jest dopuszczalne na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych doliczanie do przychodów pracownika kwoty ustalonej w wyniku podzielenia kosztów poniesionych przez Spółkę w związku z organizacją imprezy przez liczbę osób zaproszonych na imprezę.

W dniu 12 listopada 2010 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu wydał interpretację indywidualną nr ILPB1/415-971/10-4/TW stwierdzając, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 sierpnia 2010 r. jest nieprawidłowe.

Wezwanie do usunięcia naruszenia prawa wniesiono 3 grudnia 2010 r. (data nadania 30 listopada 2010 r.). Odpowiedź na ww. wezwanie została udzielona pismem z 29 grudnia 2010 r. nr ILPB1/415W-155/10-2/AP. W dniu 25 stycznia 2011 r. wpłynęła do tutejszego Organu skarga na ww. interpretację, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z 19 kwietnia 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 404/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu uchylił zaskarżoną interpretację.

Pismem z 7 czerwca 2011 r. nr ILRP-007-161/11-2/AM od powyższego wyroku została złożona skarga kasacyjna.

Dnia 2 lipca 2013 r. do tut. Organu wpłynął wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1769/11 oddalający skargę kasacyjną.

Dnia 8 lipca 2013 r. do tut. Organu wpłynęło pismo Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 4 lipca 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 404/11 w sprawie doręczenia prawomocnego orzeczenia i zwrotu akt.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wskazał, że zgodnie z wykładnią przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dla przyjęcia powstania u danego pracownika przychodu w znaczeniu podatkowym, nie wystarczyła sama tylko możliwość udziału pracownika w imprezie integracyjnej, a w konsekwencji, możliwość skorzystania z oferowanych tam dóbr konsumpcyjnych, czy rozrywkowych. W kierunku przeciwnym natomiast błędnie zmierza wykładnia przepisów prawa podatkowego przeprowadzona w sprawie przez organ interpretacyjny.

Odwołując się do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, jego autor wskazał, że organizując (jako pracodawca) imprezy integracyjne dla pracowników, nie prowadzi listy osób uczestniczących w takich imprezach, a pracownicy nie mają wydzielonych porcji żywieniowych. Powyższe oznacza, że nie istnieje w praktyce możliwość stwierdzenia, czy dany pracownik rzeczywiście otrzymał oferowane mu przez pracodawcę świadczenie, oraz jaka była ostatecznie jego wartość.

Wyrażony w skarżonej interpretacji pogląd przeciwny organu, przyjmujący – jako podstawę opodatkowania pracownika – średni koszt imprezy, przypadający na uczestnika, po podzieleniu ogólnych kosztów spotkania przez liczbę osób w niej uczestniczących, nie znajdował zatem uzasadnienia w przepisach omawianej ustawy i naruszał dyspozycję art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Powyższe stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu podzielił również Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 26 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1769/11 wskazując m.in., że stanowisko organu podatkowego prezentowane w skardze kasacyjnej jest niezgodne z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż sprowadza się ono do tezy, że możliwa jest sytuacja, w której podatek należy zapłacić od wyższej wartości przychodu niż faktycznie otrzymany lub zapłacić, nawet gdy przychód nie został otrzymany. W opinii Sądu art. 11 ust. 1 ww. ustawy determinuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. W świetle powyższego, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania. Należy wobec tego uznać, że o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Spółka wyjaśniła natomiast, że obliczenie wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika nie jest możliwe. Przedstawiony stan faktyczny nie wyklucza również zaistnienia okoliczności, w której pracownik bierze udział w konkretnym spotkaniu integracyjnym, ale z różnych przyczyn nie korzysta z postawionych do jego dyspozycji świadczeń. Dla opodatkowania istotne jest to, czy danemu pracownikowi można przypisać konkretny, a nie statystyczny, czy potencjalny przychód. Nie można bowiem ustalać przychodu w drodze arytmetycznego działania polegającego na podzieleniu kosztów imprezy integracyjnej przez liczbę pracowników biorących w niej udział. Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie dają podstaw do wykonania takiego działania.

Zdaniem Sądu, uznać zatem należało, że wbrew zarzutowi skargi kasacyjnej, Sąd pierwszej instancji dokonał prawidłowej wykładni art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sąd ten słusznie przyjął, że nieodpłatne świadczenie dokonywane przez Spółkę na rzecz pracowników, w sytuacji kiedy nie można ustalić, którzy pracownicy i w jakim zakresie korzystali z tego świadczenia, nie powoduje powstania obowiązku podatkowego po stronie pracownika.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcia zawarte w wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z 19 kwietnia 2011 r. sygn. akt I SA/Wr 404/11 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 kwietnia 2013 r. sygn. akt II FSK 1769/11 – stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu tym podatkiem podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Przychodami z szeroko rozumianego stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość świadczeń pieniężnych w naturze, bądź ich ekwiwalenty – bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń. Z powyższego wynika, że przychodem ze stosunku pracy nie jest jedynie wynagrodzenie za pracę, ale także inne przysporzenia majątkowe, takie jak nieodpłatne świadczenia, czy też świadczenia częściowo odpłatne. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy zalicza się między innymi różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b ustawy (art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Stosownie do art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów m.in. przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy.

Przy zaistniałym stanie faktycznym przedstawionym we wniosku, w sytuacji gdy Spółka jako pracodawca organizując imprezy integracyjne dla pracowników nie prowadzi listy osób uczestniczących w takich imprezach, a pracownicy nie mają wydzielonych porcji żywieniowych, nie istnieje możliwość ustalenia, czy dany pracownik rzeczywiście otrzymał oferowane mu przez pracodawcę świadczenie, oraz jaka była ostatecznie jego wartość.

W takim zatem przypadku, co ma miejsce w rozpatrywanej sprawie, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby dany pracownik korzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Reasumując, z uwagi na brak możliwości zindywidualizowania otrzymanych przez pracowników świadczeń, z tytułu uczestnictwa w imprezie integracyjnej, ich wartość nie stanowi dla pracowników źródła przychodu, podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zatem na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w podatku dochodowym od osób fizycznych z ww. tytułu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.