Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-675/13/AA
z 1 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 28 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 02 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu nakładów na modernizację i poprawę stanu faktycznego lokalu mieszkalnego – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 02 lipca 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu nakładów na modernizację i poprawę stanu faktycznego lokalu mieszkalnego.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest właścicielem lokalu mieszkalnego przeznaczonego do stałego wynajmowania, a obecnie zajmowanego przez osoby, wobec których zasądzono eksmisję z lokalu oraz przyznano prawo do otrzymania lokalu socjalnego. Ponieważ Gmina nie wywiązuje się z obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego, Wnioskodawca co kilka miesięcy występuje do Gminy z żądaniem wypłaty odszkodowania i odszkodowanie takie otrzymuje w wysokości ustalonej przez Gminę. Przy ustalaniu wysokości odszkodowania Gmina bierze pod uwagę lokalizację, metraż oraz standard i stan techniczny lokalu. W uzasadnieniu wysokości przyznanego odszkodowania Gmina wskazuje, iż podniesienie standardu lokalu skutkowałoby wyższą kwotą odszkodowania. Z informacji uzyskanych w Gminie przez Wnioskodawcę wynika, że Gmina nie posiada lokalu socjalnego z przeznaczeniem dla lokatorów Wnioskodawcy i nie będzie go posiadała w przewidywalnej przyszłości, zatem odszkodowanie będzie prawdopodobnie wypłacane jeszcze przez długi okres czasu.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy udokumentowane nakłady poniesione przez Wnioskodawcę na modernizację i poprawę stanu faktycznego lokalu, powodujące wzrost wysokości odszkodowania z tytułu nie dostarczenia przez Gminę lokalu socjalnego, mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodu otrzymanego w formie tego odszkodowania?

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro poniesienie udokumentowanych wydatków na modernizację i poprawę stanu technicznego lokalu skutkuje wyższym odszkodowaniem przyznawanym przez Gminę, wydatki te pozostają w związku przyczynowym z przychodem i są ponoszone w celu osiągnięcia przychodu, a także nie znajdują się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Stanowią one zatem, zdaniem Wnioskodawcy, koszt uzyskania zarówno odszkodowania wypłacanego przez Gminę jak i przychodów z najmu uzyskanych po wykonaniu wyroku eksmisyjnego.

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

W przypadku niemożności jednoznacznego zaliczenia danego przychodu do jednego ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy, przychód ten należy kwalifikować jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w pkt 9 tegoż przepisu.

Stosownie do art. 20 ust. 1 za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Sformułowanie „w szczególności” wskazuje, iż definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe. Do przychodów z innych źródeł należy zatem zaliczyć każdy przychód, który spełnia łącznie dwa warunki: po pierwsze – nie jest zaliczany do źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1-8 ustawy, a po drugie – nie jest wyłączony z przedmiotowego zakresu podatku dochodowego od osób fizycznych.

Przychód uzyskany z tytułu odszkodowania za niedostarczenie lokalu socjalnego osobom, wobec których zasądzono eksmisję spełnia oba warunki, a zatem należy zakwalifikować go do przychodów, o których mowa w art. 20 ust. 1 w związku z art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. do przychodów z innych źródeł.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca jest właścicielem lokalu mieszkalnego przeznaczonego do stałego wynajmowania, a obecnie zajmowanego przez osoby, wobec których zasądzono eksmisję z lokalu oraz przyznano prawo do otrzymania lokalu socjalnego. Ponieważ Gmina nie wywiązuje się z obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego, podatnik co kilka miesięcy występuje do Gminy z żądaniem wypłaty odszkodowania i odszkodowanie takie otrzymuje w wysokości ustalonej przez Gminę. Przy ustalaniu wysokości odszkodowania Gmina bierze pod uwagę lokalizację, metraż oraz standard i stan techniczny lokalu. W uzasadnieniu wysokości przyznanego odszkodowania Gmina wskazuje, iż podniesienie standardu lokalu skutkowałoby wyższą kwotą odszkodowania, w związku z czym Wnioskodawca zamierza ponieść udokumentowane nakłady na modernizację i poprawę stanu faktycznego przedmiotowego lokalu.

Zdaniem Wnioskodawcy nakłady te stanowią zarówno koszt uzyskania przychodu z tytułu otrzymanego od Gminy odszkodowania jak i przychodów z najmu uzyskanych po wykonaniu wyroku eksmisyjnego.

Z powyższym stanowiskiem nie można się zgodzić.

W myśl art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 24-25 nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zatem, ustalenie przychodu i źródła przychodu dokonywane jest w celu ustalenia dochodu – po uwzględnieniu kosztów. Co do zasady kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty (nakłady) poniesione w celu uzyskania przychodu. Jednakże dany koszt (rzeczywisty wydatek) może stanowić – w świetle powołanego powyżej przepisu – koszt uzyskania przychodu wyłącznie z jednego źródła przychodów.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem, kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z uzyskanym przychodem. Z oceny związku z uzyskanym przychodem winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie mógł się przyczynić do osiągnięcia przychodu z danego źródła. Aby wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodu winien, w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zgodnie z art. 18 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.) jeżeli gmina nie dostarczyła lokalu socjalnego osobie uprawnionej do niego z mocy wyroku, właścicielowi przysługuje roszczenie odszkodowawcze do gminy, na podstawie art. 417 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).

Z przepisu art. 417 § 1 ww. Kodeksu cywilnego wynika, iż za szkodę wyrządzoną przez niezgodne z prawem działanie lub zaniechanie przy wykonywaniu władzy publicznej ponosi odpowiedzialność Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorialnego lub inna osoba prawna wykonująca tę władzę z mocy prawa.

Jeżeli wykonywanie zadań z zakresu władzy publicznej zlecono, na podstawie porozumienia, jednostce samorządu terytorialnego albo innej osobie prawnej, solidarną odpowiedzialność za wyrządzoną szkodę ponosi ich wykonawca oraz zlecająca je jednostka samorządu terytorialnego albo Skarb Państwa (art. 417 § 2 Kodeksu cywilnego).

Z powyższych przepisów wynika, iż ustawodawca nałożył na gminę określone powinności w przypadku niewywiązania się z obowiązku dostarczenia lokalu socjalnego.

Zatem, wypłata odszkodowania z tego tytułu następuje z mocy przepisów prawa, a poniesione przez Wnioskodawcę ewentualne nakłady na modernizację mieszkania bez wątpienia nie są wydatkami poniesionymi w celu uzyskania przychodu, choć pośrednio, jak wskazał Wnioskodawca, mogą mieć wpływ na wysokość przyznanego odszkodowania.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, że nie został spełniony podstawowy warunek pozostawania wyżej wymienionych kosztów w związku przyczynowym z przychodem z tytułu odszkodowania wypłaconego Wnioskodawcy przez Gminę – w związku z niedostarczeniem lokalu socjalnego osobom z zasądzoną eksmisją; koszty te nie są bowiem poniesione w celu uzyskania odszkodowania, jak również w celu zachowania czy też zabezpieczenia źródła przychodu.

Niezależnie od tego czy Wnioskodawca poniesie nakłady na modernizację i poprawę stanu technicznego przedmiotowego lokalu, czy też nie – odszkodowanie i tak zostanie wypłacone przez Gminę. Wnioskodawca ponosi ww. nakłady (koszty) z własnej inicjatywy, w celu podwyższenia standardu swojego lokalu mieszkalnego, który, jak wskazuje Wnioskodawca, przeznaczony jest do wynajmowania – a zatem nie mają one bezpośredniego związku z wypłaconym odszkodowaniem od Gminy. Wpływ poniesionych i udokumentowanych nakładów na podwyższenie kwoty odszkodowania, wypłaconego przez Gminę – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – nie powoduje spełnienia przesłanki pozostawania ich w związku przyczynowym z uzyskanym przychodem i ponoszenia w celu osiągnięcia tegoż przychodu. Natomiast, właściwe udokumentowanie i fakt nie znajdowania tych wydatków na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy jest niewystarczające aby uznać powyższe nakłady za koszty uzyskania przychodu otrzymanego odszkodowania od Gminy.

To oznacza, iż nie ma żadnych podstaw prawnych aby poniesione przez Wnioskodawcę udokumentowane nakłady w związku z modernizacją i poprawą stanu technicznego lokalu mieszkalnego zaliczyć do kosztów uzyskania przychodu z tytułu odszkodowania otrzymanego od Gminy – w związku z niedostarczeniem lokalu mieszkalnego osobom z zasądzoną eksmisją. Koszty te nie mają bowiem żadnego związku z otrzymywanym odszkodowaniem; fakt jego wypłacenia Wnioskodawcy nie był uzależniony od poniesienia ww. wydatków.

Zaznaczyć jednak należy, że modernizacja i poprawa stanu technicznego przedmiotowego lokalu mieszkalnego może spowodować podwyższenie wartości początkowej tego lokalu. Wartość ta będzie podstawą do naliczenia odpisów amortyzacyjnych mogących stanowić koszt uzyskania przychodu z tytułu najmu tego lokalu. Zatem, powyższe wydatki będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z najmu poprzez odpisy amortyzacyjne.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.