Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-669/13/JP
z 27 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 z późn. zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 25 czerwca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura – 28 czerwca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zakupu przez pracodawcę szczepień ochronnych i lekarstw dla pracowników delegowanych w zagraniczną podróż służbową - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych zakupu przez pracodawcę szczepień ochronnych i lekarstw dla pracowników delegowanych w zagraniczną podróż służbową.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, wysłał swoich pracowników w podróż służbową do Etiopii oraz Nigerii, krajów o tropikalnym i subtropikalnym klimacie, w których występuje ryzyko zachorowania na choroby tropikalne zagrażające zdrowiu oraz życiu oddelegowanych pracowników, w szczególności: żółtą gorączkę, żółtą febrę, zapalenie wątroby typu A + B, błonicę, tężec, dur brzuszny, polio, cholerę, zakażenia meningokokowe A + C czy malarię. W ramach tej delegacji Spółka zobowiązała się pokryć koszty szczepień oraz leków zgodnie z art. 229 § 6 Kodeksu pracy.

Szczepieni są pracownicy, których wyjazd służbowy został przez Wnioskodawcę przewidziany w przyszłości.

Pracownicy przed wyjazdem zgłaszają się do lekarza chorób tropikalnych, który w zależności od stanu zdrowia oraz przebytych szczepień kieruje ich na dalsze badania oraz zaleca wykupienie leków przeciwko malarii. W związku z powyższym koszty szczepień są zróżnicowane w zależności od danego pracownika. Lekarz wobec jednych szczepienia uznaje jako niekonieczne, zaś wobec drugich zaleca dalsze szczepienia jako wymagane.

Spółka z własnych środków obrotowych pokrywa koszty tych szczepień, w przypadku zaś osób, które poniosły własny koszt szczepienia bądź zakup leków, zwraca im te wydatki.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki poniesione przez pracodawcę na zakup lekarstw oraz na dokonanie szczepień ochronnych w celu zapobieżenia zachorowaniu na choroby tropikalne pracowników odbywających podróż służbową do kraju, w którym występuje realne ryzyko zachorowalności na jedną z zakaźnych chorób tropikalnych, stanowi dla tych pracowników przychód ze stosunku pracy?

Zdaniem podatnika wartość powyższych szczepień, koniecznych w regionach, do których wysyła pracownika pracodawca, nie jest przychodem w naturze dla pracownika.

W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, iż art. 12 ust. 1 ustawy a podatku dochodowym od osób fizycznych uznaje za przychody świadczenia w naturze, lub świadczenia nieodpłatne dla osoby fizycznej.

Nie można pominąć faktu, że przychodem pracownika ze świadczenia nieodpłatnego jest wymierne przysporzenie - po jego stronie. Pracownik, by uznać, że otrzymał świadczenie musi odnieść korzyść ze świadczenia.

Tymczasem, w tym przypadku pracownik otrzymuje jedynie nieprzyjemności związane ze szczepieniami, które są wymagane jedynie z uwagi na żądanie pracodawcy wyjazdu w miejsca zagrożone specyficznymi chorobami oraz ryzykuje powikłania zdrowotne (niektóre z tych leków np. przeciwko malarii są szkodliwe dla zdrowia i w przypadku konieczności ich użycia pracownik dozna szeregu dolegliwości i problemów zdrowotnych).

Prawdziwym i jedynym beneficjentem świadczenia - czyli beneficjantem korzyści ze szczepień, i wizyt lekarskich jest pracodawca, gdyż bez tego wyjazd służbowy pracownika byłby niemożliwy.

Pracownik nie jest zainteresowany tymi świadczeniami, co więcej często sobie ich nie życzy, jednak nie może odmówić wyjazdu służbowego i związanych z tym przygotowań.

Już tylko z tego punktu widzenia, zdaniem Wnioskodawcy, nie można uznać, że pracownik uzyskał świadczenie od pracodawcy, ponieważ więcej niż „korzyści" z przymusowych czynności lekarskich i naruszenia integralności cielesnej, będzie miał strat i nieprzyjemności. Nie została więc spełniona przesłanka z art. 12 ust. 1 ustawy.

Dodatkowo jednak należy wziąć pod uwagę następujące okoliczności oraz treść art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy. Spółka jest zobowiązana do ponoszenia kosztów profilaktycznej opieki zdrowotnej wynikającej z Kodeksu Pracy (art. 229 § 6), ale również do świadczeń, w tym szczepień ochronnych, wynikających z ustawy z dnia 06 września 2001 r. o chorobach zakaźnych (Dz. U. Nr 126, poz.1384), w szczególności z art. 17 ust. 1 i 4. Kierując się wytycznymi Ministra Zdrowia w rozporządzeniu z dnia 28 listopada 2005 r. w sprawie wykazu stanowisk oraz szczepień ochronnych wskazanych do wykonania pracownikom podejmującym pracę lub zatrudnionym na tych stanowiskach, uważamy że szczepienia przeciw wirusowemu zapaleniu wątroby typu A oraz żółtej gorączce mają charakter obowiązkowy. Otrzymane zatem świadczenie przez pracownika w postaci obowiązkowego szczepienia nie stanowi dochodu tego pracownika w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli świadczenie to jest wolne od podatku dochodowego (korzysta ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy).

Tak uznał Dyrektor Izby Skarbowej w interpretacji nr IPPB2/4160-81/08-2/MK z dnia 12 grudnia 2008 r. uznając, że opłacanie przez pracodawcę kosztów obowiązkowej opieki z zakresu medycyny pracy nie powoduje u pracowników powstania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie bowiem z art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r Kodeksu pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94, z późn. zm.) wstępne, okresowe i kontrolne badania lekarskie są przeprowadzane na koszt pracodawcy. Poza zakresem profilaktycznej opieki zdrowotnej określonej w Kodeksie pracy, pracodawca jest także zobowiązany do ponoszenia kosztów przeprowadzania innych zabiegów leczniczych, w tym szczepień ochronnych (art. 17 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 06 września 2001 r. o chorobach zakaźnych (Dz. U. z 2001 r., Nr 126, poz. 1384). Ponadto należy wskazać, iż zgodnie ze stanowiskiem Ministerstwa Finansów wyrażonym w piśmie z dnia 03 listopada 2008 r. Nr PK3/033/721-1/MWY/1088/2008, gdy pracodawca ponosi inne koszty profilaktycznej opieki zdrowotnej pracowników, niezbędnej z uwagi na warunki pracy, wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi jego przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 222 Kodeksu pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 717 z późn. zm.) w razie zatrudniania pracownika w warunkach narażenia na działanie szkodliwych czynników biologicznych pracodawca stosuje wszelkie dostępne środki eliminujące narażenie, a jeżeli jest to niemożliwe - ograniczające stopień tego narażenia, przy odpowiednim wykorzystaniu osiągnięć nauki i techniki. Ponadto Pracodawca prowadzi rejestr prac narażających pracowników na działanie szkodliwych czynników biologicznych oraz rejestr pracowników zatrudnionych przy takich pracach.

Natomiast minister właściwy do spraw zdrowia, stosownie do postanowień ww. art. 222a § 3 Kodeksu pracy, uwzględniając zróżnicowane działanie czynników biologicznych na organizm człowieka oraz konieczność podjęcia niezbędnych środków zabezpieczających przed zagrożeniami wynikającymi z wykonywania pracy w warunkach narażenia na działanie czynników biologicznych, określił w drodze rozporządzenia z dnia 22 kwietnia 2005 w sprawie szkodliwych czynników biologicznych dla zdrowia w środowisku pracy oraz ochrony zdrowia pracowników zawodowo narażonych na te czynniki (Dz. U. z 2005 r., Nr 81, poz. 718):

1. klasyfikację i wykaz szkodliwych czynników biologicznych,
2. wykaz prac narażających pracowników na działanie czynników biologicznych,
3. szczegółowe warunki ochrony pracowników przed zagrożeniami spowodowanymi przez szkodliwe czynniki biologiczne, w tym rodzaje środków niezbędnych do zapewnienia ochrony zdrowia i życia pracowników narażonych na działanie tych czynników, zakres stosowania tych środków oraz warunki i sposób monitorowania stanu zdrowia narażonych pracowników,
4. sposób prowadzenia rejestrów prac narażających pracowników na działanie szkodliwych czynników biologicznych i rejestru pracowników zatrudnionych przy tych pracach oraz sposób przechowywania i przekazywania tych rejestrów do podmiotów właściwych do rozpoznawania lub stwierdzania choroby zawodowej.
   
   

Zgodnie z § 4 ust. 1 ww. rozporządzenia, w celu ochrony pracowników przed zagrożeniami spowodowanymi przez szkodliwy czynnik biologiczny, pracodawca jest obowiązany do stosowania, na warunkach określonych w rozporządzeniu, wszelkich dostępnych środków eliminujących narażenie lub ograniczających stopień tego narażenia, zwanych dalej „środkami zapobiegawczymi”.

Natomiast zgodnie z § 3 ww. rozporządzenia w załączniku nr 2 znajduje się wykaz prac narażających pracowników na działanie czynników biologicznych. Punkt 8 załącznika dotyczy prac w innych okolicznościach niż wymienione w punktach 1 - 7 załącznika, podczas których jest potwierdzone narażenie na działania czynników biologicznych.

Jak wynika z załącznika nr 1, choroby narażające pracowników na działanie czynników biologicznych zostały zakwalifikowane do grupy 3 i 4 zagrożenia biologicznego, tj. do czynników które mogą wywoływać u ludzi ciężkie choroby, są niebezpieczne dla pracowników, a rozprzestrzenianie ich w populacji ludzkiej jest bardzo prawdopodobne. W stosunku do grupy 3 zazwyczaj istnieją skuteczne metody profilaktyki lub leczenia. Natomiast do grupy 4 zagrożenia nie istnieją skuteczne metody profilaktyki lub leczenia.

Jednocześnie na podstawie § 16 ww. rozporządzenia, w przypadku wystąpienia lub możliwości wystąpienia w środowisku pracy szkodliwego czynnika biologicznego, przeciw któremu jest dostępna szczepionka, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 06 września 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach. Pracodawca zleca wykonywanie prac związanych z narażeniem na kontakt ze szkodliwym czynnikiem biologicznym zakwalifikowanym do grupy 3 lub 4 zagrożenia pracownikom właściwie zabezpieczonym, w tym uodpornionym przy użyciu dostępnych szczepionek.

Mając zatem na uwadze powyższe uregulowania prawne należy uznać, iż wydatki poniesione przez pracodawcę na zakup świadczenia medycznego w postaci szczepień ochronnych dla pracowników narażonych na kontakt z zakaźnymi chorobami tropikalnymi nie stanowią przychodu pracownika. Przemawia za tym fakt, iż dokonanie przedmiotowych szczepień ochronnych dla pracowników z uwagi na ich warunki pracy, jest obowiązkiem pracodawcy wynikającym z ww. norm prawa pracy.

A zatem wartość tego rodzaju świadczeń, otrzymanych przez pracownika od pracodawcy, nie stanowi jego przychodu w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Uważamy, że zasada ta dotyczy wszelkich szczepień ochronnych w tym: żółtej febry, zapalenia wątroby typu B, błonicy, tężca, duru brzusznego, polio, cholery, zakażenia meningokokowego A + C, malarii jako, że przepisy nakazują użycie „wszelkich dostępnych” (z punktu widzenia wiedzy medycznej) środków zabezpieczenia zdrowia pracownika, a nie tylko tych, które wymieniono w przepisach.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z treścią przepisów art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 roku, poz. 361 z późn. zm.), wyrażających zasadę powszechności opodatkowania, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, za wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z kolei, zgodnie z przepisami art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast, stosownie do postanowień art. 12 ust.1 powołanej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z treści wniosku wynika, iż Wnioskodawca, z tytułu zagranicznej podróży służbowej swoich pracowników do Etiopii oraz do Nigerii – tj. do krajów o tropikalnym i subtropikalnym klimacie, ze względu na występujące tam ryzyko zachorowania pracowników na choroby tropikalne zagrażające ich zdrowiu i życiu, w szczególności na: żółtą gorączkę, żółtą febrę, zapalenie wątroby typu A + B, błonicę, tężec, dur brzuszny, polio, cholerę, zakażenia meningokokowe A + C, malarię, pokrywa koszty, zaleconych przez lekarza chorób tropikalnych, szczepień oraz lekarstw, na podstawie przepisów art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Jak zaznaczył Wnioskodawca, koszty tych szczepień bądź leków, pokrywa z własnych środków lub dokonuje zwrotu wydatków poniesionych przez delegowanych pracowników na ich zakup.

Przenosząc przedstawione wyżej zdarzenie przyszłe na grunt powołanych przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy zauważyć, iż przychodem podlegającym opodatkowaniu jest przychód otrzymany przez podatnika lub postawiony do jego dyspozycji. Oznacza to, że podatnik musi otrzymać konkretne przysporzenie finansowe. Zasada ta ma zastosowanie również do przychodów określonych w przepisach art. 12 ww. ustawy. W związku z tym, przychodami ze stosunku pracy lub stosunków pokrewnych, są wszystkie świadczenia, które konkretny pracownik otrzymuje ze środków pracodawcy z tytułu pozostawania w stosunku pracy lub pokrewnym. Przy czym nie jest istotne, czy pracodawca pokrywa wypłatę tych świadczeń ze środków własnych, czy też pośrednio poprzez zapewnienie wypłaty tych świadczeń ze źródeł bezpośrednio z pracodawcą niezwiązanych.

Z kolei, zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym, jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Na podstawie art. 11 ust. 2a ww. ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
2. jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione - według cen zakupu,
3. jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
4. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
   
   

Należy pokreślić, iż ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika – do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Odrębnymi przepisami, o których mowa powyżej, jest rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167). W świetle przytoczonych przepisów, zgodnie z § 2 rozporządzenia, z tytułu podróży służbowej zagranicznej, odbywanej w terminie i miejscu określonym przez pracodawcę, pracownikowi przysługują:

1. diety,
   
2. zwrot kosztów:
   1. przejazdów,
   2. dojazdów środkami komunikacji miejskiej,
   3. noclegów,
   4. innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb.
   
   

Ponadto, według postanowień § 4 powołanego rozporządzenia, pracownikowi, który w czasie podróży zagranicznej poniósł inne niezbędne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, zwraca się je w udokumentowanej wysokości. Wydatki te obejmują opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży zagranicznej. Z kolei, w § 19 ww. rozporządzenia określono, że w przypadku choroby powstałej podczas podróży zagranicznej pracownikowi przysługuje zwrot udokumentowanych niezbędnych kosztów leczenia za granicą. Zwrot tych kosztów następuję ze środków pracodawcy, z wyjątkiem świadczeń gwarantowanych udzielonych zgodnie z przepisami o koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego w Unii Europejskiej. Natomiast nie podlegają zwrotowi koszty zakupu leków, których nabycie za granicą nie było konieczne, koszty zabiegów chirurgii plastycznej i kosmetycznych oraz koszty nabycia protez ortopedycznych, dentystycznych lub okularów. W razie zgonu pracownika za granicą, pracodawca pokrywa koszty transportu zwłok do kraju.

Przy zastosowaniu ww. regulacji, istotne jest, by pracownik odbył podróż służbową. Przepisy prawa podatkowego nie zawierają definicji podróży służbowej. W związku z tym, należy posłużyć się definicją wynikającą z przepisów art. 775 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r., Nr 21, poz. 94 z późn. zm.). Zgodnie z tym przepisem, podróżą służbową jest wykonywanie przez pracownika na polecenie pracodawcy zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. Z tytułu podróży służbowej przysługują pracownikowi należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż pracodawca jest zobowiązany do dokonania zwrotu, przysługujących pracownikowi wydatków przez niego poniesionych w czasie zagranicznej podróży służbowej oraz takich wydatków, które zostały przez pracodawcę określone lub uznane.

W świetle powołanych przepisów, niewątpliwie, pracodawca ma obowiązek poniesienia kosztów niezbędnego leczenia za granicą oraz kosztów zakupu niezbędnych leków za granicą, a także kosztów transportu zwłok do kraju.

Skoro zatem, jest to obowiązek pracodawcy, to należy przyjąć, iż poniesienie przez pracodawcę przed wyjazdem pracowników kosztów badania lekarskiego, szczepień (zapobiegających zachorowaniom) oraz kosztów leków, które to koszty pracodawca ponosi w celu redukcji lub eliminacji zachorowań pracowników wysłanych służbowo do krajów o niekorzystnym zdrowotnie klimacie, powoduje zabezpieczenie się pracodawcy przed ewentualnymi, nieprzewidzianymi wydatkami związanymi ze zwrotem udokumentowanych kosztów leczenia za granicą oraz wydatków poniesionych na nabycie koniecznych leków. Wobec tego wydatki te należy uznać, jako odpowiednią realizację obowiązku narzuconego pracodawcy w postaci ewentualnego zwrotu należności przysługujących pracownikowi z tytułu niezbędnych kosztów leczenia za granicą. W związku z tym, brak jest podstaw, by przyjąć, że pracodawca kieruje się chęcią zapewnienia korzyści swojemu pracownikowi, który został oddelegowany do wykonania zadania stanowiącego przedmiot działalności pracodawcy. Dlatego też, wartość zapłaconych z tego tytułu kwot przez Wnioskodawcę nie stanowi przychodu dla pracownika odbywającego zagraniczną podróż służbową, w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W sytuacji natomiast, gdy taki wydatek ponosi pracownik, a pracodawca dokonuje jego zwrotu - zastosować należy zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż jak wynika z treści wniosku, wskazane świadczenia ponoszone są w związku z odbywaną podróżą służbową.

Należy bowiem zauważyć, iż szczepienia ochronne, zakupione przez Wnioskodawcę dla swoich pracowników, dotyczą chorób uznanych za choroby zakaźne, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 05 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (Dz. U. Nr 234, poz. 1570 z późn. zm.). Wspomniana ustawa reguluje, w szczególności przeprowadzanie szczepień ochronnych oraz ich kwalifikację. W celu zapobiegania chorobom zakaźnym i zakażeniom, osoby przebywające na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej są obowiązane do poddawania się szczepieniom ochronnym. Wykonywanie szczepień ochronnych reguluje z kolei Program Szczepień Ochronnych ze szczegółowym schematem stosowania poszczególnych preparatów szczepionkowych oraz wskazaniami do szczepień obowiązkowych, zwanych „obowiązkowymi szczepieniami ochronnymi” oraz do szczepień zalecanych, zwanych „zalecanymi szczepieniami ochronnymi”, zgodnie z przepisami art. 17 i art. 19 ww. ustawy. Wykonanie szczepienia ochronnego jest poprzedzone lekarskim badaniem kwalifikacyjnym w celu wykluczenia przeciwwskazań do wykonania szczepienia ochronnego. Następnie w myśl art. 17 ust. 4 oraz art. 19 ust. 6 ww. ustawy lekarz wydaje zaświadczenie ze wskazaniem daty i godziny przeprowadzonego badania. Szczepienia ochronne i poprzedzające ich wykonanie lekarskie badanie kwalifikacyjne oraz konsultacje specjalistyczne przeprowadzają odpowiedni świadczeniodawcy.

Mając na uwadze „Szczepienia Zalecane” zawarte w załączniku do Programu Szczepień Ochronnych na rok 2013, zawartym w Komunikacie Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 29 października 2012 r. (Dz. Urz. Min. Zdrow. z 2012 r., poz. 78), wydanym na podstawie ustawy o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi, zasadnym może być przyjęcie, iż w przypadku Wnioskodawcy, szczególnie zalecane są: szczepienie przeciwko WZW typu A osobom wyjeżdżającym do krajów o wysokiej i pośredniej endemiczności zachorowań na WZW typu A oraz szczepienie przeciwko żółtej gorączce osobom wyjeżdżającym za granicę, według wymogów kraju docelowego, zgodnie z zaleceniami Międzynarodowych Przepisów Zdrowotnych (dotyczy to w szczególności krajów Afryki oraz Ameryki Południowej).

Z kolei wskazać należy, iż przepisy rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 16 września 2010 r. w sprawie wykazu zalecanych szczepień ochronnych oraz sposobu finansowania i dokumentowania zalecanych szczepień ochronnych wymaganych międzynarodowymi przepisami zdrowotnymi (Dz. U. Nr 180, poz. 1215), określające w szczególności wykaz zalecanych szczepień ochronnych oraz sposób finansowania i dokumentowania zalecanych szczepień ochronnych wymaganych międzynarodowymi przepisami zdrowotnymi, wymieniają jako zalecane, w zasadzie wszystkie rodzaje szczepień, które zakupuje Wnioskodawca kierując swoich pracowników w zagraniczną podróż służbową.

W świetle powyższego, należy stwierdzić, iż w stosunku do pracowników Wnioskodawcy wyjeżdżających do krajów afrykańskich, pracodawca może poddawać ich zalecanym szczepieniom ochronnym przeciw chorobom zakaźnym, innym niż obowiązkowe szczepienia ochronne, za które ponosi koszty w całości.

Reasumując, skoro na pracodawcę został nałożony obowiązek zaszczepienia pracowników wyjeżdżających w zagraniczną podróż służbową i poniesienia z tego tytułu przez pracodawcę kosztów zakupienia i przeprowadzenia szczepień, to brak jest podstaw, by uznać, że pracodawca wykonując ten obowiązek kieruje się chęcią przysporzenia korzyści majątkowej pracownikowi.

W konsekwencji wypada przyjąć, iż obowiązek ten wraz z wyżej omówionym obowiązkiem zwrotu niezbędnych kosztów leczenia za granicą oraz zwrotu niezbędnych zakupionych leków za granicą i poniesienie z tytułu tych obowiązków odpowiednich wydatków przez pracodawcę, kwalifikuje działanie pracodawcy jako podjęte we własnym interesie, a nie w interesie pracownika. Stąd, zasadne jest uznanie, że wartość tych świadczeń, co do zasady jest dla pracownika neutralna pod względem podatkowym. To oznacza, iż w sytuacji, gdy to pracodawca bezpośrednio finansuje wskazane świadczenia – wartość tych świadczeń nie stanowi przychodu pracowników w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast w sytuacji, gdy to pracownik ponosi koszty wskazanych świadczeń, a pracodawca następnie dokonuje ich zwrotu, należy zastosować zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym, niezależnie od sposobu finansowania wskazanych świadczeń, związanych z podróżą służbową, świadczenia te nie stanowią dla pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.