Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy
ITPB2/415-400a/13/MK
z 17 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 3 kwietnia 2013 r. (data wpływu – 8 kwietnia 2013 r.), uzupełnionym pismem z dnia 28 czerwca 2013 r. (data wpływu – 4 lipca 2013 r.) oraz pismem z dnia 4 lipca 2013 r. (data wpływu – 9 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty zwrotu części kosztów sądowych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty byłemu pracownikowi na podstawie zawartej ugody sądowej kwot pieniężnych.

Wniosek uzupełniono w dniu 4 lipca 2013 r. oraz 9 lipca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku oraz w piśmie uzupełniającym przedstawiono następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w dniu 26 kwietnia 2012 r. wypowiedział swojemu pracownikowi umowę o pracę z podaniem przyczyny wypowiedzenia - odmowa wykonywania przyjętych obowiązków służbowych – za trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia, w którym to pracownik otrzymał wynagrodzenie za pracę, a który upłynął w dniu 31 lipca 2012 r. Podstawą prawną wypowiedzenia pracownikowi umowy o pracę był art. 30 § 1 pkt 2 Kodeksu Pracy.

Pracownik wniósł pozew do Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych o uznanie wypowiedzenia za bezzasadne i zasądzenie odszkodowania w wysokości trzymiesięcznego wynagrodzenia w kwocie 9537,00 zł.

W dniu 11 marca 2013 r. Wnioskodawca i pracownik zawarli w przedmiotowej sprawie ugodę sądową o następującej treści:

1. Pozwany (Wnioskodawca) zobowiązuje się zapłacić na rzecz powódki kwotę 4500,00 zł tytułem odszkodowania oraz kwotę 673,00 zł tytułem 1/4 opłaty od pozwu w terminie 14 dni od dnia dzisiejszego na konto powódki znane pozwanemu;
2. Strony zgodnie oświadczają, że koszty zastępstwa procesowego znoszą się wzajemnie;
3. Strony zgodnie oświadczają, iż niniejsza ugoda czyni zadość wszelkim roszczeniom objętym niniejszym postępowaniem.

Wysokość, zasady ustalania opisanego we wniosku odszkodowania nie wynikały wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych, wydanych na podstawie tych ustaw lecz wynikały wprost z przepisów Kodeksu Pracy.

Ponadto odszkodowanie rekompensuje pracownikowi utracone przez niego korzyści w postaci wynagrodzenia za pracę, które by otrzymywał gdyby nie doszło do rozwiązania umowy o pracę.

Natomiast pod użytym sformułowaniem „opłata od pozwu” należy rozumieć wyłącznie opłatę od pozwu – wpis sądowy. Opłata ta nie zawiera żadnych innych kosztów związanych z postępowaniem sądowym, np. kosztów zastępstwa procesowego.

Ostatecznie w dniu 25 marca 2013 r. Wnioskodawca przekazał na konto bankowe byłego pracownika kwotę 4242,00 zł tytułem: 4500,00 zł – odszkodowanie oraz 673,00 zł – 1/4 opłaty od pozwu pomniejszone o 931,00 zł podatku dochodowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy zasadne było naliczenie i potrącenie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconego na podstawie wymienionej ugody sądowej odszkodowania?
2. Czy zasadne było naliczenie i potrącenie zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu zwrotu na podstawie wymienionej ugody sądowej 1/4 opłaty od pozwu?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie, natomiast w zakresie pytania pierwszego wniosek zostanie rozpatrzony odrębnym rozstrzygnięciem.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowo postąpił, potrącając podatek dochodowy od osób fizycznych od wypłaconej byłemu pracownikowi kwoty stanowiącej zwrot 1/4 kwoty tytułem opłaty od pozwu - wpis sądowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosownie do treści art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Na podstawie zaś art. 11 ust. 1 ww. ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia, przy czym – co istotne – musi być ono przez podatnika otrzymane lub postawione do jego dyspozycji.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że skutkiem zawartej przez Wnioskodawcę i byłego pracownika ugody sądowej było wypłacenie m.in. kwoty 673,00 zł tytułem 1/4 opłaty od pozwu.

Zgodnie z art. 98 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu), przy czym do niezbędnych kosztów procesu prowadzonego przez stronę osobiście lub przez pełnomocnika, który nie jest adwokatem, radcą prawnym lub rzecznikiem patentowym, zalicza się poniesione przez nią koszty sądowe, koszty przejazdów do sądu strony lub jej pełnomocnika oraz równowartość zarobku utraconego wskutek stawiennictwa w sądzie. Suma kosztów przejazdów i równowartość utraconego zarobku nie może przekraczać wynagrodzenia jednego adwokata wykonującego zawód w siedzibie sądu procesowego (art. 98 § 2).

Niemniej jednak koszty procesu, w którym zawarto ugodę, znosi się wzajemnie, jeżeli strony nie postanowiły inaczej (art. 104 Kodeksu).

Na gruncie art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (j.t. Dz. U. z 2010 r. nr 90, poz. 594 ze zm.) wskazać należy, że koszty sądowe obejmują opłaty i wydatki. Do uiszczenia kosztów sądowych obowiązana jest strona, która wnosi do sądu pismo podlegające opłacie lub powodujące wydatki, chyba że ustawa stanowi inaczej (ust. 2). Z kolei na podstawie art. 3 ust. 1 ww. ustawy opłacie podlega pismo, jeżeli przepis ustawy przewiduje jej pobranie, przy czym – w myśl ust. 2 pkt 1 – opłacie podlega pozew i pozew wzajemny.

Zatem wypłacona byłemu pracownikowi kwota 673,00 zł tytułem 1/4 opłaty od pozwu stanowi wyłącznie zwrot części faktycznie poniesionych wcześniej wydatków, jako niezbędnych kosztów procesu. Wobec czego nie stanowi ona przychodu podlegającego opodatkowaniu, gdyż osoba, na rzecz której uzgodniono zwrot części ww. opłaty, nie osiągnęła w takiej sytuacji przysporzenia majątkowego, z którym ustawa podatkowa wiąże określone skutki.

W świetle powyższego wypłacona kwota, faktycznie stanowiąca zwrot części kosztów sądowych (do których należy opisana we wniosku opłata), jest ze względu na ich zwrotny charakter obojętna podatkowo, tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zatem, w związku z wypłatą kwoty 673,00 zł tytułem 1/4 opłaty od pozwu, Wnioskodawca nie był w tym przypadku zobowiązany do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, Al. Zwycięstwa 16/17, 80-219 Gdańsk, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.