INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 12 grudnia 2011 r. (data wpływu 14 grudnia 2011 r.), uzupełnionym pismem z dnia 14 marca 2012 r. (data wpływu 15 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej – jest:

• nieprawidłowe w odniesieniu do pytania pierwszego,
• prawidłowe w odniesieniu do pytania drugiego.

UZASADNIENIE

W dniu 14 grudnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ulgi rehabilitacyjnej.

Z uwagi na fakt, że przedmiotowy wniosek nie spełniał wymogów określonych w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, pismem z dnia 7 marca 2012 r., nr ILPB2/415-1183/11-2/ES, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania.

Jednocześnie poinformowano Zainteresowanego, że stosownie do postanowień art. 139 § 4 w zw. z art. 14d Ordynacji podatkowej, okresu oczekiwania między wezwaniem przez organ a uzupełnieniem wniosku przez Wnioskodawcę nie wlicza się do trzymiesięcznego terminu przewidzianego na wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego.

Wezwanie wysłano w dniu 7 marca 2012 r., skutecznie doręczono w dniu 12 marca 2012 r., natomiast w dniu 15 marca 2012 r. (data nadania 14 marca 2012 r.) do tut. Organu wpłynęła odpowiedź na ww. wezwanie, w której Wnioskodawca uzupełnił ww. wniosek.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca chciałby skorzystać z ulgi rehabilitacyjnej, tj. odliczenia od podstawy opodatkowania w zeznaniu rocznym za 2011 r. wydatku za używanie samochodu dla potrzeb związanych z przewozem na zabiegi lecznicze żony oraz wydatków na zakup naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności.

1. Od 24 września 2008 r. żona Zainteresowanego choruje na nowotwór piersi z przerzutami do kości, od tego miesiąca jest leczona w Centrum (…).
   Małżonka Wnioskodawcy jest leczona środkami farmakologicznymi (chemia): A podawana co 21 dni oraz B podawany co 28 dni, które przyjmuje w szpitalu. Powyższa sytuacja zmusza małżonków do wizyt w szpitalu 3-4 razy w miesiącu.
   Żona Zainteresowanego posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności z dnia 5 kwietnia 2011 r. wydane przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności ważne do 30 kwietnia 2014 r. Dochodem żony jest emerytura w wysokości 816,65 zł oraz dodatek pielęgnacyjny w wysokości 174,97 zł.
2. Syn Wnioskodawcy od urodzenia, tj. 19 maja 1983 r. jest osobą niepełnosprawną. Urodził się z rozszczepem kręgosłupa, niedowładem kończyn dolnych oraz uszkodzonymi zwieraczami.
   W związku z tym, większość czasu spędza w łóżku i na wózku inwalidzkim. W mieszkaniu porusza się na wózku ręcznym, natomiast na dworze na wózku akumulatorowym (elektrycznym). Od ciągłego przebywania w pozycji siedzącej lub leżącej tworzą się odleżyny, które bardzo ciężko się goją.
   Zainteresowany szukając informacji o sposobach leczenia odleżyn, napotkał w Internecie wzmianki o materacu przeciwodleżynowym zmiennociśnieniowym na łóżko i poduszce przeciwodleżynowej, dwukomorowej na siedzisko wózka inwalidzkiego.
   Syn Wnioskodawcy posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności w stopniu znacznym z dnia 13 lipca 2009 r. wydane przez Powiatowy Zespół d/s Orzekania o Niepełnosprawności - na stałe.
   Dochodem syna jest renta socjalna w wysokości 540,62 zł oraz zasiłek pielęgnacyjny w wysokości 153,00 zł.

W piśmie stanowiącym uzupełnienie do wniosku Zainteresowany wyjaśnił co następuje.

1. Żona Wnioskodawcy osiągnęła dochód za 2011 r. w wysokości 11 217,02 zł. Natomiast syn w wysokości 7 303,26 zł.
2. Małżonka Zainteresowanego nie ma określonej grupy inwalidzkiej. Posiada emeryturę od miesiąca czerwca l996 r., na którą przeszła po przepracowaniu 20 lat ze względu na opiekę nad dzieckiem niepełnosprawnym.
   Aktualnie posiada orzeczenie o niepełnosprawności w stopniu znacznym ważne do 30 kwietnia 2014 r.
3. Wydatki poniesione z tytułu używania samochodu osobowego oraz zakupu materaca przeciwodleżynowego na łóżko, poduszki przeciwodleżynowej na siedzisko wózka, akumulatorów do elektrycznego wózka inwalidzkiego nie zostały przez nikogo dofinansowane, ani nie zwrócone w jakiejkolwiek formie.
   Zostały zakupione z własnych środków.
4. Ww. wydatki nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów ani nie zostały odliczone od przychodu i nie zostały zwrócone w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Wnioskodawca może odliczyć wydatki poniesione na używanie własnego samochodu na dojazdy na zabiegi lecznicze w wysokości 2 280,00 zł za rok podatkowy 2011, zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych...
2. Czy Zainteresowany może odliczyć od dochodu wydatki poniesione na zakup materaca przeciwodleżynowego zmiennociśnieniowego na łóżko, poduszki przeciwodleżynowej na siedzisko wózka inwalidzkiego oraz akumulatorów do elektrycznego wózka inwalidzkiego zgodnie z art. 26 ust. 7a pkt 3 ww. ustawy...

Zdaniem Wnioskodawcy, w świetle ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym, od osób fizycznych, tj. art. 26 ust. 7a pkt 3 i pkt 14 przysługuje Mu prawo odliczenia od podstawy opodatkowania w zeznaniu rocznym za rok 2011 kwoty 2 280 zł za używanie samochodu na dojazdy na zabiegi lecznicze żony, jak również odliczenie kosztów zakupu materaca przeciwodleżynowego na łóżko, poduszki przeciwodleżynowej i akumulatorów do wózka inwalidzkiego elektrycznego.

W ocenie Zainteresowanego wyżej wymienione zabiegi i środki pomocnicze umożliwiają wykonywanie podstawowych czynności życiowych niepełnosprawnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe w odniesieniu do pytania pierwszego,
• prawidłowe w odniesieniu do pytania drugiego.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307) podstawę obliczenia podatku z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2 lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z cytowanego przepisu wynika zatem, że podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne jest uprawniony do odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym, kwot wydatków poniesionych w tym roku na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

Rodzaje wydatków na cele rehabilitacyjne uprawniające do odliczeń od dochodu przed opodatkowaniem zawiera art. 26 ust. 7a ww. ustawy, natomiast zasady i warunki dokonywania tych odliczeń określone zostały w ust. 7b-7g tego artykułu.

Przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za wydatki, o których mowa w ust. 1 pkt 6 ww. ustawy, uważa się wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nie przekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2 280 zł,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a,
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2 280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W oparciu o art. 26 ust. 7c cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wysokość wydatków na ww. cele ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie, z wyjątkiem wydatków, o których mowa w ust. 7a pkt 7, 8 i 14.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do racy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Stosownie do art. 26 ust. 7e ww. ustawy, przepisy ust. 7a-7d i ust. 7g stosuje się odpowiednio do podatników, na których utrzymaniu pozostają następujące osoby niepełnosprawne: współmałżonek, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice współmałżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowe – jeżeli w roku podatkowym dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9 120 zł.

Na podstawie art. 26 ust. 7f cyt. ustawy o podatku dochodowym ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności.
2. II grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy albo
   2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7g ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odliczenie, o którym mowa w ust. 1 pkt 6 wyżej cytowanej ustawy może być dokonane również w przypadku, gdy osoba, której dotyczy wydatek, posiada orzeczenie o niepełnosprawności wydane przez właściwy organ na podstawie odrębnych przepisów obowiązujących do dnia 31 sierpnia 1997 r.

Biorąc zatem pod uwagę przytoczone powyżej przepisy, należy stwierdzić, iż Wnioskodawca miałby możliwość odliczenia wydatków poniesionych na używanie własnego samochodu na dojazdy na zabiegi lecznicze małżonki, tylko w sytuacji, gdyby Jego żona była osobą pozostającą na jego utrzymaniu.

Stosownie do powołanego wyżej art. 26 ust. 7e osobą pozostającą na utrzymaniu może być współmałżonek, jeżeli w roku podatkowym jego dochód nie przekroczył kwoty 9 120 zł.

Natomiast we wniosku Zainteresowany wyraźnie wskazał, iż małżonka Zainteresowanego posiadająca aktualnie orzeczenie o niepełnosprawności o stopniu znacznym, osiągnęła dochód za 2011 r. w wysokości 11 217,02 zł, a więc w wysokości przekraczającej kwotę 9 120 zł. Tak więc na gruncie przepisów podatku dochodowego od osób fizycznych, małżonka Wnioskodawcy nie jest osobą pozostającą na Jego utrzymaniu.

Zatem biorąc pod uwagę ww. okoliczność należy stwierdzić, iż Wnioskodawcy nie przysługuje prawo do odliczenia od dochodu wydatków poniesionych tytułem używania własnego samochodu osobowego, na dowozy małżonki na niezbędne zabiegi lecznicze.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania numer 1 uznane zostało za nieprawidłowe.

W odniesieniu natomiast do możliwości odliczenia od dochodu wydatków poniesionych na zakup materaca przeciwodleżynowego zmiennociśnieniowego na łóżko, poduszki przeciwodleżynowej na siedzisko wózka inwalidzkiego oraz akumulatorów do elektrycznego wózka inwalidzkiego, tut. Organ stwierdza co następuje.

Zgodnie z cytowanym powyżej przepisem art. 26 ust. 7a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wydatki o których mowa w ust. 1 pkt 6, czyli wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych uważa się wydatki poniesione na: zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.

Mając na względzie powyższe przepisy należy stwierdzić, że podatnik w ramach ulgi rehabilitacyjnej może odliczyć od dochodu wyłącznie wydatki na zakup sprzętu, urządzeń indywidualnego przeznaczenia, niezbędnego w rehabilitacji oraz ułatwiającego wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności. Należy przy tym dodać, że określenie ”indywidualny sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne niezbędne w rehabilitacji” oznacza, że można zaliczyć do nich tylko i wyłącznie sprzęt, urządzenia i narzędzia techniczne, mające cechy sprzętu, urządzeń czy narzędzi o charakterze szczególnym (niestandardowym), konieczne w rehabilitacji osoby niepełnosprawnej i ułatwiające tej osobie wykonywanie czynności życiowych, których utrudnienie wykonania wynika z niepełnosprawności. Oznacza to, że taki sprzęt musi posiadać właściwości leczniczo -rehabilitacyjne. Z uregulowań zawartych w ww. przepisie wynika zatem, że: pomiędzy rodzajem nabytego sprzętu a rodzajem niepełnosprawności pozostawać musi ścisły związek, zakupiony sprzęt musi być wykorzystywany (używany) w rehabilitacji oraz służyć przywracaniu sprawności organizmu, cechą zakupionego sprzętu musi być jego indywidualny charakter.

Właściwym do stwierdzenia, czy dane urządzenie, sprzęt czy narzędzie jest niezbędne w rehabilitacji oraz będzie ułatwiać wykonywanie czynności życiowych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, jest w szczególności lekarz specjalista, który biorąc pod uwagę stan zdrowia konkretnej osoby może ten fakt potwierdzić, np. w wydanym zaświadczeniu.

Dla skorzystania z ulgi rehabilitacyjnej nie jest zatem wystarczające, by na nabywany sprzęt posiadał Wnioskodawca faktury – sprzęt ten (urządzenia, narzędzia techniczne) musi bowiem spełniać określone (omówione powyżej) wymogi.

Z przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego odnoszącego się do powyższego zagadnienia wynika, iż syn Wnioskodawcy posiada orzeczenie o znacznym stopniu niepełnosprawności z dnia 13 lipca 2009 r. wydane na stałe oraz osiągnął dochód za 2011 r. w wysokości 7 303,26 zł, czyli w kwocie nieprzekraczającej 9 120 zł. W związku z niepełnosprawnością syna Zainteresowany poniósł wydatki na nabycie: materaca przeciwodleżynowego zmiennociśnieniowego na łóżko, poduszki przeciwodleżynowej na siedzisko wózka inwalidzkiego oraz akumulatorów do elektrycznego wózka inwalidzkiego.

Należy zatem stwierdzić, że Wnioskodawca może odliczyć od dochodu wydatki poniesione na zakup dla niepełnosprawnego syna, będącego na Jego utrzymaniu: materaca przeciwodleżynowego zmiennociśnieniowego na łóżko, poduszki przeciwodleżynowej na siedzisko wózka inwalidzkiego oraz akumulatorów do elektrycznego wózka inwalidzkiego.

Końcowo należy podkreślić, że wszystkie ulgi podatkowe – w tym ulga rehabilitacyjna – funkcjonują w polskim systemie podatkowym na zasadzie wyjątku od zasady powszechności opodatkowania, określonej w art. 84 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Przepis art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych enumeratywnie wymienia wydatki na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych podlegające odliczeniu od dochodu. Katalog tych wydatków jest katalogiem zamkniętym, wobec czego nie może być traktowany rozszerzająco.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim, ul. Dąbrowskiego 13, 66-400 Gorzów Wielkopolski po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.