Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-784/13-2/IM
z 4 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 19 czerwca 2013 r. (data wpływu 4 lipca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych:

• w zakresie przychodów – jest nieprawidłowe
• w zakresie kosztów uzyskania przychodów
• w części dotyczącej księgowania faktur kosztowych – jest nieprawidłowe
• w części dotyczącej rozliczenia norweskiego podatku od wartości dodanej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie przychodów oraz w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

M. jest wspólnikiem spółki jawnej pod nazwą „A” i posiada w niej 10% udziałów.

„A” Spółka Jawna wykonuje roboty budowlano-montażowe na nieruchomościach na terenie Królestwa Norwegii. Za wykonane prace wystawia faktury VAT dla kontrahentów z 25% podatkiem obowiązującym w tym kraju. Dokonuje również zakupów towarów, od których odlicza podatek naliczony. Dla celów rozliczeń podatkowych VAT spółka zarejestrowana jest jako czynny podatnik na terenie Królestwa Norwegii i tam dokonuje zapłaty podatku należnego pomniejszonego o podatek naliczony. Spółka w Polsce prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów metodą uproszczoną, ustala dochód proporcjonalnie do posiadanych udziałów i rozlicza podatek dochodowy od osób fizycznych:

• jeden wspólnik - podatek dochodowy liniowy,
• drugi wspólnik - podatek dochodowy na zasadach ogólnych.
  
  

Działalność gospodarcza prowadzona jest przez spółkę posiadającą siedzibę na terytorium Polski.

Spółka nie posiada na terytorium Norwegii zakładu w rozumieniu art. 5 Konwencji między Rzeczypospolitą Polską a Królestwem Norwegii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu wraz z Protokołem do tej Konwencji podpisanej w Warszawie dnia 9 września 2009 r. (Dz. U. z 2010 r. Nr 134 poz. 899).

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie przychodów.

1. Czy do przychodów w Polsce ujmowanych w podatkowej księdze przychodów i rozchodów należy zaliczyć kwoty wynikające z faktur wystawionych kontrahentom norweskim w wielkościach netto czy brutto (z należnym 25% podatkiem)?
2. Czy faktury kosztowe od zakupów dokonywanych na terenie Królestwa Norwegii w podatkowej księdze przychodów i rozchodów należy ujmować w kwotach netto czy brutto?
3. Czy w kosztach, w podatkowej księdze przychodów i rozchodów należy ujmować podatek płacony na terenie Królestwa Norwegii tzw. MOMS? Jeśli tak, to w jakiej dacie – płatności deklaracji, czy dowodem wewnętrznym w wysokości podatku należnego za każdy miesiąc, kiedy ma miejsce sprzedaż?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek od wartości dodanej VAT (ang. - Value Added Tax) stosowany na terytorium kraju, jak i MVA (ang. Market Value Added) czyli w tłumaczeniu „rynkowa wartość dodana” stosowany na terytorium Królestwa Norwegii są podatkami tożsamymi i różni je jedynie nazewnictwo anglojęzyczne. Dlatego ich mechanizmy i fundamentalne zasady opodatkowania jedynie obrotu netto są takie same.

Zważywszy, iż sprzedaż usług budowlanych wykonywanych na nieruchomościach jest opodatkowana co do zasady na terytorium kraju, na terenie którego jest położona nieruchomość, to w omawianym przypadku miejscem świadczenia usług oraz miejscem opodatkowania podatkiem VAT jest Królestwo Norwegii i tam też ten podatek jest rozliczany. W obrocie krajowym podatnik posługuje się jedynie wartościami wyrażonymi w wielkościach netto.

Podatek od wartości dodanej płacony na terytorium Królestwa Norwegii nie powinien być ujmowany ani w przychodach, ant w kosztach, gdyż podatnik jest tylko pośrednikiem w jego zapłacie. Wprowadzanie go do księgi powoduje tylko „sztuczne” zawyżenie obrotów, co nie jest bez znaczenia.

Faktury od zakupów dokonywanych na terenie Królestwa Norwegii powinny być ujmowane w kwotach netto, natomiast zapłata podatku od wartości dodanej w Norwegii jest dla polskiego podatnika tylko „rozrachunkiem”.

Zgodnie z art. 14 ust. 1 pkt 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przychodem jest:

kwota podatku od towarów i usług:

1. nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub
2. dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi, o których mowa w lit. a) w tej części w jakiej dokonano korekty powodującej zwiększenie podatku odliczonego zgodnie z art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów w art. 23 pkt 43 stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odsprzedaży lub świadczenia usług zwolnionych od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów i usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. c) kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Jak widać z przytoczonych przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie ma w nich mowy, aby do przychodów lub kosztów zaliczać podatek VAT rozliczany na terytorium państwa innego niż miejsce siedziby przedsiębiorstwa.

System podatkowy Królestwa Norwegii jest tak skonstruowany, że podatek MVA opłaca się w następujących terminach:

• 10 kwietnia: 1 termin VAT(styczeń, luty),
• 10 czerwca: 2 termin VAT (marzec, kwiecień),
• 10 sierpnia: 3 termin VAT (maj, czerwiec),
• 10 października: 4 termin VAT (lipiec, sierpień),
• 10 grudnia: 5 termin VAT (wrzesień, październik),
• 10 lutego: 6 termin VAT (listopad, grudzień).
  
  

W związku z tym ostatni termin płatności przypada na kolejny rok obrotowy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• w zakresie przychodów – nieprawidłowe
• w zakresie kosztów uzyskania przychodów
  • w części dotyczącej księgowania faktur kosztowych – nieprawidłowe
  • w części dotyczącej rozliczenia norweskiego podatku od wartości dodanej – prawidłowe.
  
  

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 2013 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Natomiast w myśl art. 22 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Jak stanowi art. 23 ust. 1 pkt 43 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

1. podatek naliczony:
   • jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,
   • w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,
2. podatek należny:
   • w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,
   • w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,
   • od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,
3. c) kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 22a-22o, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z art. 91 ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Ilekroć w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to – w myśl art. 5a pkt 17 ww. ustawy – ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U z 2011 r. Nr 177, poz. 1054).

W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa o podatku od towarów i usług stanowi bowiem implementację przepisów VI Dyrektywy dotyczącej wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Należy również zauważyć, że skrót VAT używany na oznaczenie polskiej ustawy o podatku od towarów i usług oznacza „Value Added Tax” – podatek od wartości dodanej. Pojęcie podatku od wartości dodanej obejmuje więc zarówno podatek od towarów i usług obowiązujący na terenie Polski, jak i podatek od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z tym przepisem, przez podatek od wartości dodanej rozumie się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem polskiego podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Z powyższego wynika więc, że pojęcia podatku od wartości dodanej oraz podatku od towarów i usług są tożsame. Oznacza to, że podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Ze względu na fakt, że Norwegia nie jest państwem członkowskim Unii Europejskiej, stąd też podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terytorium Królestwa Norwegii nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

Dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych, Wnioskodawca jest zatem zobowiązany uwzględniać:

• w przychodach podatkowych – wartość faktur z tytułu wykonywanych usług w kwocie brutto (przychód należny),
• w kosztach uzyskania przychodów – wartość faktur dokumentujących poniesione koszty w kwocie brutto (koszt poniesiony),
  

ponieważ w przedstawionej sytuacji nie mają zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych odnoszące się do podatku od towarów i usług.

Tak więc, co do kwestii zaliczania do kosztów uzyskania przychodów podatku płaconego na terenie Norwegii, podatnik – jak wyżej wskazano – zalicza do kosztów uzyskania przychodów całą wartość faktury dotyczącej poniesionego wydatku, a więc łącznie z zapłaconym, stosowanym na terenie tego kraju podatkiem od wartości dodanej.

Kosztem uzyskania przychodów nie będzie natomiast kwota, która w świetle przepisów norweskiego prawa podatkowego podlega wpłacie do stosownego urzędu, jest ona bowiem jedynie rozliczeniem tego podatku z norweskim organem podatkowym, które jako takie nie spełnia definicji kosztu uzyskania przychodu, zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższych stwierdzeń nieprawidłowym jest stanowisko Wnioskodawcy dotyczące wartości kwot, które mają być zaksięgowane w podatkowej księdze przychodów i rozchodów, wynikających z faktur wystawionych kontrahentom jak i faktur kosztowych od zakupów dokonywanych na terytorium Norwegii.

Prawidłowo natomiast Zainteresowany wskazuje, że rozliczenie norweskiego podatku od wartości dodanej jest dla polskiego podatnika tylko „rozrachunkiem” i nie stanowi dla niego kosztu uzyskania przychodów.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Jednocześnie tutejszy Organ informuje, że przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na zawarte we wniosku pytania. Przedmiotem tej interpretacji nie jest natomiast kwestia oceny innych zagadnień poruszanych przez Wnioskodawcę w opisie zaistniałego stanu fatycznego i własnego stanowiska w sprawie, ponieważ nie były one przedmiotem zapytań.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.