Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPB1/415-666/13-3/AG
z 5 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 4 czerwca 2013 r. (data wpływu 7 czerwca 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 czerwca 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej określenia sposobu naliczania diet z tytułu podróży służbowych pracownika oraz dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostały przedstawione następujące zdarzenia przyszłe.

1. Pracownik przebywał w podróży służbowej 9 godzin.
   Pracownik spożył w trakcie podróży służbowej posiłek (obiad) za posiłek zapłacił kartą służbową. Faktura wystawiona została na pracodawcę.
2. Pracownik przebywał w podróży służbowej 11 godzin.
   Pracownik spożył w trakcie podróży służbowej posiłek (kolację) zapłacił za posiłek gotówką. Pracodawca zwrócił mu poniesione koszty, faktura wystawiona została na pracodawcę (kwota 70 zł).
3. Pracownik przebywał w podróży służbowej 10 godzin.
   Pracownik spożywał śniadanie i obiad. Faktura została wystawiona na pracodawcę. Kwota faktury przekracza kwotę należnej diety (kwota 200 zł).
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy należną pracownikowi dietę należy pomniejszyć o 50% z kwoty 30 zł czyli o 15 zł czy może 50% z kwoty należnej diety 15 zł czyli o 7,50 zł w związku ze spożywaniem podczas wyjazdu posiłku (obiadu)?
2. Czy należna pracownikowi dietę należy pomniejszyć o 25% z kwoty 30 zł czyli o 7,5 zł czy może 25% z kwoty należnej diety 15 zł czyli o 3,75 zł w związku ze spożywaniem podczas wyjazdu posiłku (kolacji)? Czy wypłacić pracownikowi dietę pomimo, iż faktura za spożyty posiłek przekracza wartość diety. Jak ostatecznie ustalić przychód pracownika i jaka jest jego wartość?

• 3a. Jak należy rozliczyć pracownika? Czy należną dietę w wysokości 15 zł należy pomniejszyć o 50% z kwoty 30 zł (tj. 15 zł) i 25 % z kwoty 30 zł (7,50 zł)? Wtedy wynik byłby ujemny.
  
• 3b. Jak należy ustalić przychód pracownika w związku z fakturą przekraczającą wartość diety?
  
  

Przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest odpowiedź na pytanie oznaczone numerem 3b, tj. w części dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika. Natomiast w zakresie pytań oznaczonych nr 1, 2 i 3a, tj. w części dotyczącej określenia sposobu naliczania diet z tytułu podróży służbowych pracownika, podanie rozstrzygnięto w dniu 5 września 2013 r. postanowieniem nr ILPB1/415-666/13-2/AG.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 1, należy dietę pomniejszyć o 50% z kwoty 30 zł w związku z faktem, iż pracownik miał zapewniony obiad podczas wyjazdu.

Wnioskodawca jest zdania, w zakresie pytania oznaczonego nr 2, że należy dietę pomniejszyć o 25 % w związku z faktem, iż pracownik miał zapewnioną kolację podczas wyjazdu.

Wypłacamy pracownikowi dietę pomniejszoną o 25 % (tj. 7,5 zł). Przychód ustala w następujący sposób:

70 zł (faktura) + 7,5 zł (wypłacona dieta) = 77,5 zł (całość) 77,5 zł -15 zł (należna dieta) = 62,5 zł. Przychód pracownika wyniósłby 62,5 zł.

Zdaniem Wnioskodawcy, w zakresie pytania oznaczonego nr 3a, w wyniku pomniejszeń Zainteresowany uzyskałby wynik ujemny i dlatego dokonuje umniejszeń do wysokości diety.

Wnioskodawca uważa, w zakresie pytania oznaczonego nr 3b, że jeżeli faktura przekracza kwotę diety to nadwyżka ponad dietę jest opodatkowana.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c, oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Z przepisu art. 11 ust. 1 cyt. ustawy wynika, że przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Na mocy art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Natomiast ust. 4 tego artykułu definiuje pojęcie pracownika, w świetle którego za pracownika w rozumieniu ustawy uważa się osobę pozostającą w stosunku służbowym, stosunku pracy, stosunku pracy nakładczej lub spółdzielczym stosunku pracy.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy, wolne od podatku są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Na podstawie ww. przepisu przysługujące pracownikom z tytułu odbytych podróży służbowych, w terminie i w miejscu określonym przez pracodawcę, diety oraz zwrot kosztów za przejazdy, dojazdy, noclegi, a także inne wydatki określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych.

Odrębnymi przepisami o których mowa powyżej są przepisy obowiązującego od dnia 1 marca 2013 r. rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r., poz. 167).

Zatem przedmiotowe zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest limitowane wysokością diet i innych należności za czas podróży służbowej określonych w ww. rozporządzeniach.

Dieta za dobę podróży przeznaczona jest na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży. Pracownik nie otrzymuje diety, jeżeli zapewniono mu bezpłatne całodzienne wyżywienie. Rezygnacja przez pracodawcę z wypłacania diety na rzecz zapewnienia bezpłatnego wyżywienia nie oznacza bowiem, że w takiej sytuacji zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) ww. ustawy nie określa limitu dla należności związanych z wyżywieniem pracownika podczas podróży służbowej.

W świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne jest natomiast, że niezależnie od formy, w jakiej pracodawca zapewnia pracownikom wyżywienie podczas wykonywania zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy, ze zwolnienia od podatku korzysta tylko ta część otrzymanego świadczenia związanego z wyżywieniem, która nie przekracza wysokości diety określonej w przepisach rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej.

Zgodnie z art. 31 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku opisu wynika, że pracownik Wnioskodawcy przebywał w podróży służbowej 10 godzin. Pracownik spożywał śniadanie i obiad. Faktura została wystawiona na pracodawcę. Kwota faktury przekracza kwotę należnej diety.

Wnioskodawca jest zdania, że jeżeli faktura przekracza kwotę diety to nadwyżka ponad dietę jest opodatkowana.

Stwierdzenie Wnioskodawcy jest właściwe.

Reasumując, nadwyżka kosztów wyżywienia ponad kwotę diety określoną w rozporządzeniu w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy. W konsekwencji więc Wnioskodawca, jako płatnik, ma obowiązek pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy.

W tym miejscu podkreślić jednak należy, że pojęcie „podróży służbowej” należy do zakresu prawa pracy, a w konsekwencji rozstrzygnięcie kwestii dotyczącej obowiązku, czy zasadności wypłacania przez Wnioskodawcę diet i innych należności przysługujących pracownikowi z tytułu odbywania podróży służbowych nie leży w kompetencji organów podatkowych upoważnionych do wykonywania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od zaistniałego w rzeczywistości, wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.