INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 01.05.2012 r. (data wpływu 07.05.2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 07.07.2012 r. (data nadania 07.07.2012 r., data wpływu 10.07.2012 r.) na wezwanie z dnia 29.06.2012 r. (data nadania 29.06.2012 r., data doręczenia 07.07.2012 r.) Nr IPPB4/415-390/12-2/SP o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych od zagranicznego pracodawcy – jest:

• prawidłowe – odnośnie opodatkowania w Polsce wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Polsce, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Chinach, Danii i Francji,
• nieprawidłowe – opodatkowania w Polsce wynagrodzenie za pracę wykonywaną na terenie Indii.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 07.05.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania dochodów uzyskiwanych od zagranicznego pracodawcy.

Z uwagi na braki formalne, pismem z dnia 29.06.2012 r. (data nadania 29.06.2012 r., data doręczenia 07.07.2012 r.) Nr IPPB4/415-390/12-2/SP tut. Organ wezwał Wnioskodawczynię do uzupełnienia przedmiotowego wniosku poprzez doprecyzowanie stanu faktycznego.

Pismem z dnia 07.07.2012 r. (data nadania 07.07.2012 r., data wpływu 10.07.2012 r.) Wnioskodawczyni uzupełniła wniosek w terminie.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni posiada miejsce zamieszkania dla celów podatkowych w Polsce, jest obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej. W dniu 23.04.2012 r. podpisała umowę z firmą indyjską nie posiadającą przedstawicielstwa w Polsce, ani w innym kraju UE. Wnioskodawczyni wskazała, iż jest to umowa o pracę. Praca będzie świadczona głównie w Polsce (z kilkoma wyjazdami służbowymi do różnych krajów – na łączny czas około 2 miesięcy w roku). Wnioskodawczyni odbędzie kilka wyjazdów na terytorium Europy w celu spotkania z partnerami handlowymi i badania rynku – max 10 dni w ciągu roku, po kilka dni każdy wyjazd. Nie są to wyjazdy do pracy stacjonarnej, tylko na spotkania, targi, odwiedzenie sklepów. Jeden lub dwa wyjazdy do siedziby pracodawcy do Indii – każdy na okres około 9 – 14 dni.

Wyjazdy służbowe w okresie od 23 kwietnia 2012 r. (odbyte):

• Frankfurt, Niemcy – w dniach 21-23 kwietnia 2012 r.
• Londyn i Manchesyter, Wielka Brytania – w dniach 28 czerwca – 6 lipca 2012 r.
  
  

Wyjazdy służbowe w okresie od 23 kwietnia 2012 r.(planowane):

• HongKong, Chiny – w dniach 26-30 lipca 2012 r.
• Kopenhaga, Dania – w dniach 8-10 sierpnia 2012 r.
• Frankfurt, Niemcy – w dniach 22-29 sierpnia 2012 r.
• Londyn i Birmingham, Wielka Brytania – w dniach 2-6 września 2012 r.
• Paryż, Francja – w dniach 10-12 września 2012 r.
  
  

Kolejne wyjazdy służbowe nie są Wnioskodawczyni na razie znane.

Pracodawca indyjski posiada tylko placówkę w Indiach, w Mangalore w stanie Karnataka.

Według Wnioskodawczyni, zgodnie z art. 44 ust. 1a i 3a jest zobowiązana do wpłacania zaliczek na podatek dochodowy – ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych – najniższa stawka podatkowa – 18%. Dodatkowo Wnioskodawczyni dobrowolnie zgłosiła się do ubezpieczenia emerytalnego-rentowego oraz zdrowotnego. Pracodawca twierdzi, iż umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania miedzy Polską a Indiami z dnia 21.06.1989 r., Dz. U. Nr 8, poz. 46, nakazuje mu wpłacanie za Wnioskodawczynię 15% podatku na terytorium Indii i przekazywanie Jej stosownego certyfikatu. Dla Wnioskodawczyni zostanie do zapłaty na terytorium Polski tylko 3%.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z umową pomiędzy Polską a Indiami o unikaniu podwójnego opodatkowania, zwłaszcza w świetle art. 15, prawne jest opłacanie 15% podatku dochodowego od osób fizycznych na terytorium Indii a pozostałe na terytorium Polski...

Zdaniem Wnioskodawcy, całość podatku powinna być płacona na terytorium Polski.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

W myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska (art. 4a ww. ustawy).

Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).

Jak wynika z opisu stanu faktycznego, Wnioskodawczyni – osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Polsce zawarła umowę o pracę z firmą indyjską nie posiadającą przedstawicielstwa w Polsce, ani w innym kraju UE. Pracodawca indyjski posiada tylko placówkę w Indiach. Praca będzie wykonywana głownie w Polsce. Wnioskodawczyni odbędzie kilka wyjazdów służbowych do: Frankfurt (Niemcy), Londyn, Manchesyter i Birmingham (Wielka Brytania), HongKong (Chiny), Kopenhaga (Dania), Paryż (Francja). Wyjazdy te będę trwały maksymalnie 10 dni w ciągu roku, po kilka dni każdy wyjazd. Wnioskodawczyni odbędzie także wyjazdy do siedziby pracodawcy do Indii – każdy na okres około 9 – 14 dni.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, iż Wnioskodawczyni podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu określonemu w art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. od całości swoich dochodów (przychodów), bez względu na położenie źródeł przychodów.

Z kolei miejsce opodatkowania dochodów z pracy, zgodnie z umowami o unikaniu podwójnego opodatkowania uzależnione jest nie tyle od podmiotu wypłacającego wynagrodzenie, co od miejsca wykonywania pracy. Zatem, zakres obowiązku podatkowego polskich rezydentów podatkowych wykonujących pracę za granicą modyfikowany jest przez umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania zawarte przez Polskę z krajem, w którym praca będzie wykonywana. Zgodnie z zasadą wyrażoną również w polskich umowach o unikaniu podwójnego opodatkowania, dochody osób fizycznych mających miejsce zamieszkania w jednym z umawiających się państw, uzyskiwane z tytułu pracy najemnej świadczonej na terytorium drugiego państwa, mogą być opodatkowane w tym państwie, w którym praca ta jest rzeczywiście wykonywana. Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia kwestii, gdzie uzyskiwane są wynagrodzenia w zamian za świadczoną pracę najemną, ma określenie miejsca jej wykonywania. Za miejsce wykonywania pracy należy uznać zawsze to miejsce, w którym osoba fizyczna przebywa, kiedy wykonuje pracę, za którą otrzymuje wynagrodzenie. Pierwszeństwo w opodatkowaniu dochodów z pracy najemnej ma zawsze to państwo, w którym praca jest wykonywana.

W przedmiotowej sprawie zastosowanie znajdą:

• Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Indii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Warszawie dnia 21.06.1989 r. (Dz. U. z 1990 r. Nr 8, poz. 46),
• Umowa między Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną Niemiec w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od majątku, podpisana w Berlinie dnia 14.05.2003 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 12, poz. 90),
• Konwencja miedzy Rzecząpospolitą Polską a Zjednoczonym Królestwem Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i od zysków majątkowych, podpisana w Londynie dnia 20.07.2006 r. (Dz. U. z 2006 r. Nr 250, poz. 1840),
• Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Chińskiej Republiki Ludowej w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, sporządzona w Pekinie dnia 07.06.1988 r. (Dz. U. z 1989 r. Nr 13, poz. 65),
• Konwencja między Rzecząpospolitą Polską a Królestwem Danii w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzona w Warszawie dnia 06.12.2001 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 43, poz. 368 ze zm.),
• Umowa między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku (Dz. U. z 1977 r. Nr 1, poz. 5).
  
  

Zgodnie z art. 16 ust. 1 umowy polsko-indyjskiej, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 17, 18, 19, 20, 21 i 22 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, mogą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, będą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nie przekraczające łącznie 183 dni odpowiednio "poprzedniego roku" lub "roku dochodowego"; i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez osobę lub w imieniu osoby, która nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle art. 15 ust. 1 umowy polsko-niemieckiej, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 17, 18 i 19 uposażenia, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca najemna wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Jak wynika z ust. 2 ww. przepisu. bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni podczas dwunastomiesięcznego okresu, rozpoczynającego się lub kończącego w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Stosownie do treści art. 16 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej, postanowienia ustępu 2 niniejszego artykułu nie mają zastosowania do wynagrodzenia otrzymywanego przez osobę mającą miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie, zwaną w tym ustępie "pracownikiem", oraz wypłacanego przez lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Umawiającym się Państwie, jeżeli praca ta wykonywana jest w tym drugim Państwie, i jeżeli:

1. pracownik wykonuje w ramach pracy najemnej również usługi na rzecz osoby innej niż pracodawca, która kontroluje bezpośrednio lub pośrednio sposób wykonania tych usług, i
2. pracodawca nie ponosi odpowiedzialności lub ryzyka za skutki pracy wykonanej przez pracownika.
   
   

Zgodnie z art. 14 ust. 1 Konwencji polsko-angielskiej, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 15, 17, 18 i 19 niniejszej Konwencji, pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

Natomiast jak wynika z ust. 2 ww. przepisu, bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma miejsca zamieszkania lub siedziby w drugim Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle art. 15 umowy polsko-chińskiej, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18, 19, 20 i 21 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, będą podlegać opodatkowaniu tylko w tym Umawiającym się Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tam wykonywana, to osiągane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Umawiającym się Państwie.

Z ust. 2 tego przepisu wynika, iż bez względu na postanowienia ustępu 1 niniejszego artykułu wynagrodzenia, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej w drugim Umawiającym się Państwie, będą podlegać opodatkowaniu tylko w pierwszym wymienionym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie łącznie przez okres lub okresy nie dłuższe niż 183 dni podczas danego roku kalendarzowego i
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w jego imieniu, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby, oraz
3. wynagrodzenia nie są wypłacane przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Umawiającym się Państwie.
   
   

W myśl art. 14 ust. 1 umowy polsko-duńskiej, z uwzględnieniem postanowień artykułów 15, 17 i 18 pensje, płace i inne podobne wynagrodzenia, które osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie. Jeżeli praca jest tak wykonywana, to otrzymywane za nią wynagrodzenie może być opodatkowane w tym drugim Państwie.

W świetle art. 14 ust. 2 ww. umowy, bez względu na postanowienia ustępu 1, wynagrodzenie, jakie osoba mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie otrzymuje za pracę najemną wykonywaną w drugim Umawiającym się Państwie, podlega opodatkowaniu tylko w tym pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie przez okres lub okresy nieprzekraczające łącznie 183 dni w okresie dwunastu miesięcy, rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym, i
2. wynagrodzenie jest wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który ma miejsce zamieszkania lub siedzibę w pierwszym wymienionym Państwie, i
3. wynagrodzenie nie jest ponoszone przez zakład, który pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

Zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy polsko-francuskiej, z zastrzeżeniem postanowień artykułów 16, 18 i 19 pensje, płace i podobne wynagrodzenia, które osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że praca wykonywana jest w drugim Umawiającym się Państwie.

Jeżeli praca jest tam wykonywana, wówczas osiągnięte za nią wynagrodzenia podlegają opodatkowaniu w tym drugim Państwie.

Natomiast z art. 15 ust. 2 tej umowy, wynika, iż bez względu na postanowienia ustępu 1 wynagrodzenia, jakie osoba fizyczna mająca miejsce zamieszkania w Umawiającym się Państwie osiąga z pracy najemnej, wykonywanej na terenie drugiego Umawiającego się Państwa, podlegają opodatkowaniu tylko w pierwszym Państwie, jeżeli:

1. odbiorca przebywa w drugim Państwie podczas jednego lub kilku okresów, nie przekraczających łącznie 183 dni w danym roku podatkowym,
2. wynagrodzenia są wypłacane przez pracodawcę lub w imieniu pracodawcy, który nie ma w tym drugim Państwie miejsca zamieszkania lub siedziby,
3. wynagrodzenia nie są ponoszone przez zakład lub stałą placówkę, którą pracodawca posiada w drugim Państwie.
   
   

W świetle powyższych przepisów należy stwierdzić, iż wynagrodzenia pracownika mającego miejsce zamieszkania w Polsce, podlegają opodatkowaniu tylko w Polsce, chyba że praca wykonywana jest na terytorium innego państwa (tj. w niniejszej sprawie w Indiach, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Chinach, Danii i Francji).

Natomiast art. 16 ust. 2 umowy polsko-indyjskiej, art. 15 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej, art. 14 ust. 2 Konwencji polsko-angielskiej, art. 15 ust. 2 umowy polsko-chińskiej, art. 14 ust. 2 Konwencji polsko-duńskiej, art. 15 ust. 2 umowy polsko-francuskiej, określa wyjątek od powyższej zasady, zgodnie z którym wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, czyli w Polsce, o ile łącznie zostaną spełnione określone w tym artykule wyjątki. Niespełnienie któregokolwiek z tych warunków powoduje, iż wynagrodzenie pracownika podlega opodatkowaniu na zasadach określonych w ustępie 1 odpowiednio w ww. przepisach, czyli w państwie, w którym praca jest wykonywana oraz w państwie miejsca zamieszkania podatnika.

W sytuacji natomiast, gdy warunki określone w cytowanych art. 14 ust. 2, art. 15 ust. 2 i art. 16 ust. 2 umów/konwencji zostaną spełnione łącznie, to otrzymywane przez osoby fizyczne mające miejsce zamieszkania dla celów podatkowych na terytorium Polski wynagrodzenie z tytułu pracy najemnej wykonywanej w innych krajach będzie podlegać opodatkowaniu wyłącznie w Polsce.

Uwzględniając powyższe należy zatem stwierdzić, iż wynagrodzenia za pracę wykonywaną w Indiach, z uwagi na niespełnienie przesłanki określonej w art. 16 ust. 2 lit. b) umowy – pracodawca ma siedzibę w Indiach – podlegają opodatkowaniu zgodnie z art. 16 ust. 1 umowy, tj. zarówno w Polsce, jak i w Indiach – bez względu na okres Pani przebywania w Indiach.

Jednocześnie, w celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania. (metodę wyłączenia z progresją).

Zgodnie z art. 24 ust. 2 umowy polsko-indyjskiej, w obu Umawiających się Państwach będzie się unikać podwójnego opodatkowania w następujący sposób:

1. Jeżeli osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę w Umawiającym się Państwie osiąga dochód, który zgodnie z postanowieniami niniejszej umowy może być opodatkowany w drugim Umawiającym się Państwie, to pierwsze wymienione Państwo będzie, z zastrzeżeniem postanowień litery b) niniejszego ustępu, zwalniać taki dochód od opodatkowania, jednakże może, przy obliczaniu podatku od pozostałego dochodu takiej osoby, zastosować stawkę podatku, która byłaby zastosowana, gdyby zwolniony dochód nie uzyskał takiego zwolnienia.
2. Każde z Umawiających się Państw przy nakładaniu podatków na osoby mające w nich miejsce zamieszkania lub siedzibę może włączyć do podstawy, od której te podatki są wymierzane, te części dochodu, które zgodnie z postanowieniami artykułów 11, 12 i 13 niniejszej umowy mogą być także opodatkowane w drugim Państwie, lecz zezwoli na potrącenie z kwoty podatku obliczonej na tej podstawie kwoty równej podatkowi zapłaconemu w drugim Umawiającym się Państwie. Takie potrącenie nie może jednak przekroczyć tej części podatku należnego w pierwszym wymienionym Państwie, wyliczonego przed dokonaniem potrącenia, która odnosi się do dochodu, który zgodnie z postanowieniami artykułów 11, 12 i 13 niniejszej umowy może być opodatkowany w tym drugim Państwie.
   
   

W świetle ust. 3 ww. przepisu, w rozumieniu postanowień ustępu 2 litera b) określenie "podatek zapłacony w drugim Umawiającym się Państwie" obejmuje jakąkolwiek kwotę, która byłaby płatna z tytułu podatku, z wyjątkiem jakiejkolwiek ulgi, w drodze potrącenia dozwolonego przy obliczaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu lub zwolnienia, obniżki podatku lub w inny sposób zgodnie z obowiązującym w drugim Umawiającym się Państwie prawem dotyczącym opodatkowania dochodów.

W myśl art. 27 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jeżeli podatnik, o którym mowa w art. 3 ust. 1, oprócz dochodów podlegających opodatkowaniu, zgodnie z ust. 1, osiągał również dochody z tytułu działalności wykonywanej poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub ze źródeł przychodów znajdujących się poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, zwolnione od podatku na podstawie umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub innych umów międzynarodowych - podatek określa się w następujący sposób:

1. do dochodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym dodaje się dochody zwolnione od tego podatku i od sumy tych dochodów oblicza się podatek według skali określonej w ust. 1,
2. ustala się stopę procentową tego podatku do tak obliczonej sumy dochodów,
3. ustaloną zgodnie z pkt 2 stopę procentową stosuje się do dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym.
   
   

Analizując stan faktyczny przestawiony we wniosku i uzupełnieniu, należy wskazać, iż wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Chinach, Danii i Francji, będzie podlegało opodatkowaniu tylko w Polsce, w przypadku gdy zostanie spełniony warunek wynikający z lit. a) odpowiedniego art. 14, 15 lub 16 umowy/konwencji, odnoszący się do okresu nie przekraczającego 183 dni w roku kalendarzowym albo też w okresie dwunastu miesięcy rozpoczynającym się lub kończącym w danym roku podatkowym.

Po spełnieniu powyższego warunku, wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Chinach, Danii i Francji, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

W związku z uzyskiwaniem dochodów z tytułu pracy wykonywanej w Polsce, należy natomiast uwzględnić jedynie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – podlegają one opodatkowaniu w Polsce zgodnie z ww. przepisami.

Odnosząc się do kwestii odprowadzenia podatku dochodowego w Polsce z tytułu otrzymywanych przez Panią wynagrodzeń należy wskazać, iż w myśl art. 44 ust. 1a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy osiągający dochody bez pośrednictwa płatników ze stosunku pracy z zagranicy są obowiązani bez wezwania wpłacać w ciągu roku podatkowego zaliczki na podatek dochodowy, według zasad określonych w ust. 3a.

Podatnicy uzyskujący dochody, o których mowa w ust. 1a, są obowiązani w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dochód był uzyskany, a za grudzień – w terminie złożenia zeznania podatkowego, wpłacać zaliczki miesięczne, stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. Za dochód, o którym mowa w zdaniu pierwszym, uważa się uzyskane w ciągu miesiąca przychody po odliczeniu miesięcznych kosztów uzyskania w wysokości określonej w art. 22 ust. 2 lub 9 oraz zapłaconych w danym miesiącu składek, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2. Przy obliczaniu zaliczki podatnik może stosować wyższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 3a ww. ustawy).

Podatnicy, o których mowa w art. 3 ust. 1, czasowo przebywający za granicą, którzy osiągają dochody ze źródeł przychodów położonych poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, są obowiązani w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym wrócili do kraju, wpłacić zaliczkę na podatek dochodowy stosując do uzyskanego dochodu najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1 (art. 44 ust. 7 ww. ustawy).

W myśl art. 44 ust. 3e ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych przepisy ust. 1a i 7 stosuje się z uwzględnieniem umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska. Przepisy art. 27 ust. 9 i 9a stosuje się odpowiednio.

Reasumując, należy stwierdzić, iż wynagrodzenie za pracę wykonywaną na terenie Indii podlega opodatkowaniu w Polsce i Indiach zgodnie z art. 15 ust. 1 umowy polsko-indyjskiej. W celu zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu tego dochodu w Polsce, należy zastosować określoną w ww. umowie metodę unikania podwójnego opodatkowania (metodę wyłączenia z progresją).

Wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Polsce, podlega opodatkowaniu tylko w Polsce.

Natomiast wynagrodzenie za pracę wykonywaną w Niemczech, Wielkiej Brytanii, Chinach, Danii i Francji, będzie podlegało opodatkowaniu tylko w Polsce po spełnieniu warunków wynikających odpowiednio z art. 15 ust. 2 umowy polsko-niemieckiej, art. 14 ust. 2 Konwencji polsko-angielskiej, art. 15 ust. 2 umowy polsko-chińskiej, art. 14 ust. 2 Konwencji polsko-duńskiej, art. 15 ust. 2 umowy polsko-francuskiej.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawczyni w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia przedstawionego w stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.