Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-381/13-2/GJ
z 30 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21.05.2013r. (data wpływu 27.05.2013r.) o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27.05.2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny/zdarzenie przyszłe

Sp. z o.o., zwana dalej: „Spółką” prowadzi działalność w zakresie tramwajowej komunikacji zbiorowej. Do prowadzenia działalności Spółka poza taborem tramwajowym wykorzystuje również tory tramwajowe, sieć trakcyjną i inną infrastrukturę, zwane dalej: „infrastrukturą tramwajową”. Infrastrukturę tramwajową tworzy kilkaset środków trwałych. Infrastruktura tramwajowa stanowi własność Spółki oraz znajduje się na gruntach, które w większości stanowią własność Innych podmiotów (Skarbu Państwa, gminy, innych osób prawnych, czy też osób fizycznych). Na gruntach tych znajdują się również sieci: wodociągowo-kanalizacyjna, telekomunikacyjna, elektro-energetyczna, gazociągowa itp. należące do Innych podmiotów prowadzących tego rodzaju działalność. Spółka dokonuje potrzebnych remontów, budowy, przebudowy, rozbudowy czy też modernizacji infrastruktury tramwajowej. Zdarza się, że inny podmiot (właściciel, użytkownik wieczysty, bądź inna osoba uprawniona do prowadzenia prac na gruntach), zwany dalej: „Inwestorem” chce przeprowadzić na danym terenie Inwestycję, np. budowa (przebudowa) drogi, sieci wodociągowo-kanalizacyjnej, telekomunikacyjnej, elektro-energetycznej, gazociągowej, czy też budowa linii metra. Inwestycje te w niektórych sytuacjach kolidują z istniejącą infrastrukturą tramwajową, tzw. „kolizja”. W takich sytuacjach Inwestor zwraca się do Spółki z wnioskiem o wyrażenie zgody na usunięcie kolizji. Regułą jest, że Spółka wyraża zgodę na usunięcie kolizji z infrastrukturą tramwajową, która umożliwi Inwestorowi realizację planowanej przez niego inwestycji. W niektórych przypadkach Spółka zawiera z Inwestorem stosowną umowę lub porozumienie, które określa zakres i zasady przeprowadzenia prac.

W związku z tym, iż zmiana przebiegu infrastruktury tramwajowej następuje z inicjatywy Inwestora, podmiotem odpowiedzialnym za dokonanie uzgodnionych prac jest Inwestor. Inwestor dokonuje koniecznych prac we własnym zakresie, najczęściej zlecając prace podwykonawcom.

Usunięcie kolizji z inwestycją realizowaną przez Inwestora polega na przełożeniu lub przebudowaniu infrastruktury tramwajowej, której właścicielem jest Spółka, co w praktyce sprowadza się do ingerencji w jeden lub klika środków trwałych. Ingerencja ta może dotyczyć wszystkich lub tylko niektórych (np. jednego) elementów danego środka trwałego.

Przełożenie kolidującej infrastruktury tramwajowej

W celu realizacji własnej inwestycji Inwestor na własny koszt dokonuje przełożenia kolidującej infrastruktury tramwajowej poprzez jej czasowy demontaż a następnie odtworzenie w tym samym bądź w nieco innym miejscu w tej samej technologii co kolidująca część infrastruktury tramwajowej, a jeśli odtworzenie w pierwotnej technologii nie jest możliwe z uwagi na postęp techniczny lub technologiczny, w innej zbliżonej technologii. Przełożenie na ogól nie jest wykonywane z materiałów użytych do pierwotnej budowy infrastruktury tramwajowej, lecz z materiałów nowych tego samego lub podobnego rodzaju o tych samych lub podobnych właściwościach.

Ze względów technicznych nie jest możliwe wykorzystanie uprzednio zdemontowanych elementów, ponieważ na skutek demontażu tracą określone właściwości techniczne (np. poprzez ich uszkodzenie). Konieczność zastosowania innych materiałów wynika z faktu, iż obecnie nie jest możliwe nabycie elementów potrzebnych do przebudowy infrastruktury tramwajowej, produkowanych w technologii sprzed lat (np. kilkunastu, czy kilkudziesięciu). Podkreślić należy, iż zasadnicze właściwości infrastruktury tramwajowej po przełożeniu pozostają bez zmian.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z wykonaniem przez Inwestora prac (przełożenie lub przebudowa) na infrastrukturze tramwajowej Spółki, w ramach usuwania kolizji , powstanie dla Spółki w obu przypadkach przychód podatkowy?

Zdaniem Spółki w przedstawionym wyżej stanie faktycznym nie wystąpi dla niej przychód podatkowy ani w związku z przełożeniem ani w związku z przebudową kolidującej części infrastruktury tramwajowej.

W myśl art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 z późn. zm.), zwanej dalej: „ustawą o CIT” przychodami są otrzymane pieniądze i wartości pieniężne. Z kolei zgodnie z punktem 2 in principio tegoż ustępu przychód stanowi również wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń. Tym samym w świetle tych przepisów przychodem są m.in. otrzymane nieodpłatnie świadczenia. Pojęcie to nie zostało jednak zdefiniowane w ustawie o CIT. W sytuacji braku definicji legalnej pojęcia „otrzymać nieodpłatnie świadczenie”, uzasadnione wydaje się odwołanie do wykładni językowej. I tak „otrzymać” to stać się odbiorcą, dostać coś w darze lub w zamian za coś (Słownik języka polskiego PWN, t. 2, red. M. Szymczak, s. 569). „Nieodpłatny” to taki, za który się nie płaci (ibidem, s. 344). „Świadczenie” to rzeczownik od „świadczyć”, czyli wykonywać coś na czyjąś rzecz (ibidem, t. 3, s. 458).

Z tego wynika, iż aby otrzymać nieodpłatnie świadczenie, konieczne jest istnienie woli po stronie dającego przekazania świadczenia. Musi zatem istnieć przekazanie czegoś, wykonanie czegoś na rzecz drugiego podmiotu w sposób nieodpłatny, czyli de facto obciążający kosztami dającego.

Ponadto analiza językowa tego pojęcia prowadzi do wniosku, iż otrzymujący (odbiorca) świadczenie powinien mieć z tego tytułu określoną (realną) korzyść finansową, tj. majątkowe przysporzenie. To wskazuje, iż w sytuacji gdy odbiorca osiągnie realną korzyść finansową, to musi się to odbyć czyimś kosztem - kosztem dającego.

Zatem, aby powstał przychód z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia, to po pierwsze określony podmiot musi być odbiorcą świadczenia, po drugie świadczenie musi faktycznie istnieć (być) i po trzecie odbiorca z tytułu otrzymania konkretnego świadczenia powinien mieć przysporzenie majątkowe wyrażające się realną korzyścią finansową.

Pogląd taki wyraził również Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z dnia 15 kwietnia 2008r., sygn. akt I SA/Gl 768/07 (publ. Lex nr 467120) stwierdzając, iż termin ,,nieodpłatne świadczenie” w rozumieniu przepisów prawa podatkowego obejmuje zdarzenia prawne i gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub też wszystkie zdarzenia gospodarcze i prawne w działalności, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie mające konkretny wymiar finansowy”.

Podobnie Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 16 czerwca 2011 r. sygn. akt II FSK 974/10 (publ. Lex nr 847174) wskazał, że: „Podstawową cechą nieodpłatnego świadczenia jest to, że otrzymujący przysporzenie nie jest zobowiązany do jakiegokolwiek świadczenia wzajemnego, np. obniżki ceny z tytułu sprzedaży towaru lub świadczonej usługi. Pojęcie nieodpłatnego świadczenia obejmuje te spośród nich, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub też których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar majątkowy czy finansowy. Kluczową cechą świadczenia nieodpłatnego jest więc to, że otrzymujący takie świadczenie nie jest zobowiązany do wykonania jakiekolwiek świadczenia wzajemnego. Aby zatem dane świadczenie mogło być uznane za świadczenie nieodpłatne konieczne jest, by polegało ono wyłącznie na jednostronnym przysporzeniu po stronie podmiotu, który świadczenie to uzyskał”.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki, w sytuacjach opisanych w stanie faktycznym nie powstaje po stronie Spółki przychód podatkowy z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia, czy też częściowo odpłatnego. W przedmiotowej sytuacji Inwestor usuwając kolizję ma jedynie odtworzyć stan pierwotny, zniszczonej w wyniku prowadzenia własnej inwestycji, infrastruktury tramwajowej, w sensie funkcjonalnym i użytkowym. Przełożenie infrastruktury tramwajowej, bez wprowadzenia ulepszeń na wniosek Spółki, nie skutkuje powstaniem przysporzenia w majątku Spółki, ponieważ faktycznie Inwestor realizuje własną inwestycję, której nie byłby w stanie zrealizować bez przełożenia infrastruktury tramwajowej. Zatem dokonane przez Inwestora działania w celu usunięcia kolizji nie są świadczeniami, których odbiorcą jest Spółka. Podkreślić należy, iż Spółka potencjalnie ponosi ryzyko wystąpienia strat związanych z wykonywanymi przez Inwestora pracami ingerującymi w ciągłość lub długość infrastruktury tramwajowej. Usuwanie kolizji przez Inwestora może oznaczać dla Spółki straty wynikające z konieczności wstrzymania ruchu tramwajowego na odcinkach, w których prowadzone są prace przez Inwestora. To z kolei, w celu zapewnienia prawidłowej realizacji komunikacji zbiorowej, wymusza na organizatorze lokalnego transportu zbiorowego, wypracowanie rozwiązań pozwalających na obejście części przekładanego/przebudowywanego odcinka infrastruktury tramwajowej. W związku z tym, działania Inwestora związane z usuwaniem kolizji powodują utrudnienia w prowadzeniu działalności przez Spółkę.

Tym samym z tytułu usuwania przez Inwestora kolizji Spółka nie ma (nie będzie miała) przysporzenia majątkowego wyrażającego się realną korzyścią finansową.

W przekonaniu Spółki, również w przypadku przebudowy infrastruktury tramwajowej nie dochodzi do nieodpłatnego świadczenia z tytułu jej ulepszenia, ponieważ dokonanie przez Inwestora ulepszeń w odbudowywanym kolidującym odcinku wymaga uprzednich uzgodnień w tym zakresie pomiędzy Inwestorem a Spółką. Ponadto Inwestor dokonuje przedmiotowych ulepszeń infrastruktury tramwajowej za odpłatnością ze strony Spółki. Inwestor obciąża Spółkę kosztami w wysokości nakładów poniesionych na zwiększenie wartości użytkowej kolidującej infrastruktury tramwajowej.

Tym samym, również w przypadku przebudowy infrastruktury tramwajowej nie dochodzi do nieodpłatnego przysporzenia majątkowego, ponieważ świadczenie Inwestora na rzecz Spółki polegające na ulepszeniu infrastruktury tramwajowej jest odpłatne.

Dodatkowo, w ocenie Spółki zaakcentowania wymaga, iż inicjatorem dokonania usunięcia kolizji jest zawsze Inwestor. Zmiana lokalizacji infrastruktury tramwajowej leży w interesie Inwestora oraz podmiotów korzystających później z jego inwestycji. Istotny jest również fakt, iż bez zgody Spółki na usunięcie kolizji konkretna inwestycja mogłaby w ogóle nie zostać zrealizowana. Z uwagi na rozległość infrastruktury tramwajowej, w wielu przypadkach brak zgody gestora na usunięcie kolizji spowodowałoby zaniechanie inwestycji, które niekiedy wiążą się z wdrożeniem rozwiązań korzystnych dla życia publicznego.

Zdaniem Spółki, warto zwrócić uwagę, iż na charakter odtworzeniowy przełożenia infrastruktury tramwajowej przy usuwaniu kolizji wskazują także przepisy ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 18, poz. 115, z późn. zm.). Mianowicie w art. 32 ust. 1 tej ustawy wskazano, że w przypadku gdy budowa lub przebudowa drogi w miejscu jej przecięcia się z inną drogą transportu lądowego (...) wodnego, korytarzem powietrznym w strefie lotniska lub urządzeniem typu liniowego (w szczególności linią energetyczną lub telekomunikacyjną, rurociągiem, taśmociągiem) powoduje naruszenie tych obiektów lub urządzeń albo konieczność zmian dotychczasowego ich stanu, przywrócenie poprzedniego stanu lub dokonanie zmiany należy do zarządcy drogi. Z kolei zgodnie z ust. 3 tego artykułu zarządca jest także odpowiedzialny za pokrycie kosztów przyłączy do urządzeń liniowych oraz przełożenie urządzeń liniowych w pasie drogowym, wynikających z naruszenia lub konieczności zmian stanu dotychczasowego urządzenia liniowego, w wysokości odpowiadającej wartości tych urządzeń i przy zachowaniu dotychczasowych właściwości użytkowych i parametrów technicznych. Natomiast do ulepszenia przedmiotowych przyłączy dochodzi tylko w wyniku uzgodnień zarządcy drogi z zainteresowaną stroną zgodnie, z którymi koszty ulepszeń pokrywa właściciel lub użytkownik (ust. 4).

Regulacje te potwierdzają, iż przełożenie urządzenia Infrastruktury tramwajowej ma na celu jedynie zmianę jego lokalizacji, a nie zmianę jego właściwości czy funkcjonalności. Do ulepszenia Infrastruktury tramwajowej dojdzie tylko wówczas, gdy Spółka i Inwestor ustalą odbudowę infrastruktury tramwajowej o większej wartości użytkowej, co Spółka określiła w stanie faktycznym jako przebudowę. W takim przypadku ponosi ona koszty ulepszeń, zatem nie może po jej stronie wystąpić przychód z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia, czy też częściowo odpłatnego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Spółki w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej przez Spółkę oceny swego stanowiska.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym/dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.