2013.09.02 - Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-557/13/BW
z 2 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 listopada 2011r., sygn. akt III SA/Gl 2516/10 (data wpływu do tut. organu prawomocnego wyroku 17 czerwca 213r.) oraz wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2013r. sygn. akt I FSK 639/12, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 15 kwietnia 2010r. (data wpływu 23 kwietnia 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 15 lipca 2010r. znak: … (data wpływu 21 lipca 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntu, stanowiącego własność Skarbu Państwa, na rzecz Gminy, w zamian za zaległości podatkowe w podatku od nieruchomości należy traktować jako czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie ustalenia czy przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntu, stanowiącego własność Skarbu Państwa, na rzecz Gminy, w zamian za zaległości podatkowe w podatku od nieruchomości należy traktować jako czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 15 lipca 2010r. znak: … (data wpływu 21 lipca 2010r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca (Spółka Akcyjna) Umową z dnia 10 listopada 2006r. zawartą pomiędzy Miastem, reprezentowanym przez prezydenta Miasta, a nim, reprezentowanym przez Prezesa Zarządu, określił warunki przejęcia przez Miasto prawa wieczystego użytkowania nieruchomości gruntowej w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatku od nieruchomości za lata 2005-2006. Podstawa prawna: art. 66 par. 1 pkt 2 i par. 2 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 z późniejszymi zmianami; uchwała Rady Miasta z dnia 31 sierpnia 2006r. Nr ... w sprawie wyrażenia zgody na przejęcie przez Miasto prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej niezabudowanej.

Następnie Aktem notarialnym z dnia 27 listopada 2006r. Repertorium "A" numer ... zawarto Umowę przeniesienia prawa użytkowania wieczystego gruntu w zamian za zaległości podatkowe. Prawo użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej niezabudowanej obejmowało działkę o numerze geodezyjnym 829/3, o powierzchni 30.066 m², wpisaną w księdze wieczystej oznaczonej jako ... Sądu Rejonowego w /…/, stanowiącej własność Skarbu Państwa. Działka ta położona była na terenach przemysłowych, oznaczonych w rejestrze gruntów (wydany przez Prezydenta Miasta /…/ dnia 15 listopada 2006r. nr ...) symbolem Ba. Zgodnie z operatem szacunkowym z dnia 26 września 2005r. sporządzonym przez rzeczoznawcę majątkowego wartość rynkowa przedmiotowego prawa ustalona została na kwotę 360.792,00 zł netto. Zaległości podatkowe Wnioskodawcy z tytułu podatku od nieruchomości za lata 2005-2006 wynosiły 369.280,31 zł wraz z odsetkami. Do wartości rynkowej w kwocie 360.792,00 zł doliczono podatek od towarów i usług według stawki 22% w kwocie 79.374,24 zł, co dało kwotę brutto 440.166,24 zł. Tak też wystawiono Fa VAT, zgodnie z postanowieniem Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w /…./ z dnia 26 lipca 2006r. znak ..., uzyskanym na skutek złożonego przez Wnioskodawcę dnia 24 kwietnia 2006r. Wniosku o udzielenie informacji w trybie art. 14a par. 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Wnioskodawca podatek od towarów i usług w kwocie 79.374,24 zł uiścił w deklaracji VAT-7 za 12/2006, przesłanej do PŚUS w /…/ dnia 25 stycznia 2007r., a uregulowanej wraz z odsetkami przelewami bankowymi w dniach 26 i 29 stycznia 2007r. oraz 13 lutego 2007r.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy zawarcie umowy o przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu, stanowiącego własność Skarbu Państwa, na rzecz Gminy, której celem jest wygaśnięcie zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości należy traktować jako czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy, w powyższej sprawie nie stosuje się przepisów ustawy o podatku od towarów i usług. Przeniesienia prawa majątkowego w zamian za zaległości podatkowe nie jest zarówno odpłatną dostawą towarów ani odpłatnym świadczeniem usług (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług). Zgodnie z art. 66 par. 1 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz gminy, powiatu lub województwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetów. Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 26.06.2008r., sygn. akt I FSK 714/07, czynności, o jakich mowa w art. 66 ustawy Ordynacja podatkowa, stanowią dodatkowy mechanizm poboru podatku, stąd też nie jest możliwe obciążanie ich podatkiem od towarów i usług (opublikowany LEX nr 485304). Nadto Naczelny Sąd Administracyjny w dniu 8.10.2007r. w sprawie o sygn. akt I FPS 2/07 podjął następującą uchwałę: przeniesienie własności rzeczy na rzecz Skarbu Państwa w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa (art. 66 par. 1 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa) nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu w świetle art. 2 ust. 3 pkt 3b ustawy z dnia 8.01.1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.). Również po zmianie przepisów, tj. po wejściu w życie ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r., Nr 54, poz. 535, ze zm.), a więc przy zastosowaniu przepisów ustawy obowiązującej w dacie zawarcia umowy pomiędzy Miastem i Wnioskodawcą kolejne wyroki sądów potwierdzają że w niniejszej sprawie brak podstaw dla przyjęcia opodatkowania czynności objętej umową podatkiem od towarów i usług. I tak, zdaniem Wnioskodawcy, stanowisko jego potwierdza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 15 stycznia 2009r., sygn. akt I SA/Rz 699/08, w którym sąd stwierdził, że czynności, o jakich mowa w art. 66 Ordynacji podatkowej, stanowią dodatkowy mechanizm poboru podatku, stąd też nie jest możliwe obciążanie ich podatkiem od towarów i usług.

Za takim stanowiskiem przemawia również charakter podatku od towarów i usług, który ma dotyczyć konsumpcji, co przejawia się z jednej strony w jego neutralności dla podatnika, a z drugiej, w faktycznym obciążeniu tym podatkiem finalnego odbiorcy -konsumenta. Niecelowe jest nakładanie dodatkowych obciążeń podatkowych na podmiot, który - będąc w trudnej sytuacji finansowej - korzysta z takiej właśnie formy wygaśnięcia zobowiązań podatkowych. Nadto wyrokiem z dnia 29.10.2009r., sygn. akt III Sa/Wa 901/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego na rzecz Prezydenta Miasta w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków lokalnych, podatków stanowiących dochody budżetu, nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wobec powyższego, zdaniem Wnioskodawcy, jego stanowisko jest w pełni uzasadnione.

W dniu 23 lipca 2010r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający z upoważnienia Ministra Finansów, wydał dla Wnioskodawcy indywidualną interpretację znak: IBPP2/443-372/10/BW uznając stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Pismem z dnia 12 sierpnia 2010r. (data wpływu 18 sierpnia 2010r.) - złożonym na podstawie art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Wnioskodawca wezwał tut. organ do usunięcia naruszenia prawa w ww. interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego z dnia 23 lipca 2013r. znak: IBPP2/443-372/10/BW.

W odpowiedzi na ww. wezwanie Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach pismem z dnia 6 września 2010r. znak: IBPP2/443W-48/10/BW stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej.

Wnioskodawca na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego z dnia 23 lipca 2013r. 2010r. znak: IBPP2/443-372/10/BW, złożył, kierowaną do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Gliwicach, skargę z dnia 30 września 2010r. (data wpływu 7 października 2010r.), w której wniósł o uchylenie w całości zaskarżonej interpretacji indywidualnej.

Wyrokiem z dnia 15 listopada 2011r. sygn. akt III SA/Gl 2516/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

W ww. wyroku Sąd stwierdził, iż w niniejszej sprawie skarga okazała się zasadna.

Sąd stwierdził, że przedmiotem sporu między stronami była kwestia charakteru spłaty zaległego zobowiązania podatkowego przy wykorzystaniu art. 66 O.p. w rozumieniu ustawy o VAT.

Skarżąca zadała pytanie, czy zawarcie umowy o przeniesienie prawa użytkowania wieczystego gruntu, stanowiącego własność Skarbu Państwa na rzecz gminy, której celem jest wygaśnięcie zobowiązania podatkowego z tytułu podatku od nieruchomości należy traktować jako czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

W ocenie skarżącej powyższe działanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż jest to szczególny rodzaj wygaśnięcia zobowiązania podatkowego. Organ natomiast stoi na stanowisku, iż tego rodzaju czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, gdyż czynność w postaci przeniesienia prawa użytkowania wieczystego stanowi dostawę w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT. w zw. z art. 7 ust. 1 tej ustawy.

W tym miejscu należy przypomnieć, że art. 66 § 1 O.p. jest szczególnym mechanizmem pobierania podatku przez przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz:

Skarbu Państwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa;
gminy, powiatu lub województwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetów.

Sąd wskazał, że jak wynikało z treści wniosku Spółka spłaciła zaległe podatki od nieruchomości przez przeniesienie na rzecz Prezydenta Miasta prawa użytkowania wieczystego nieruchomości gruntowej, niezabudowanej obejmującej działkę o powierzchni 30.066 m² stanowiącej własność Skarbu Państwa. Od tej czynności Spółka zapłaciła podatek VAT w kwocie 79.374,24 zł wykazany w deklaracji VAT-7 za grudzień 2006r., w dniach 26 i 29 stycznia 2007r. oraz 13 lutego 2007r.

Bezspornym było to, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego jest jednym z przypadków wygaśnięcia zobowiązania z mocy art. 66 O.p. Jednakże, jak wynika z wydanej interpretacji organ podatkowy zdefiniował tę czynność jako odpłatną dostawę rozumianą jako przeniesienie prawa rozporządzenia towarami jak właściciel czyli spełniającą wymogi czynności opodatkowanej z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT i art. 7 ust. 1 tej ustawy.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie stwierdził, iż podziela powyższy pogląd, co nie oznacza, że czynność opisana przez podatnika podlega opodatkowaniu podatkiem VAT. Przeniesienie prawa użytkowania wieczystego, co do zasady jest odpłatną dostawą i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ale w przypadku przeniesienia prawa użytkowania wieczystego przez podatnika na rzecz gminy jako zapłaty zaległości podatkowych obowiązek podatkowy nie powstaje, gdyż podatnik nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu przeniesienia tego prawa, a jedynie dokonuje zapłaty podatku w naturze (za zgodą wierzyciela).

Sąd wskazał, że istotą użytkowania wieczystego jest to, że właściciel oddaje użytkownikowi wieczystemu do użytkowania grunt, pozbawiając się władztwa nad nim i godząc się na to, że gruntu używał będzie użytkownik wieczysty. Taka jest treść jego świadczenia. Wykonanie tego świadczenia w całości następuje z chwilą ustanowienia prawa wieczystego użytkowania. Wówczas to bowiem właściciel oddaje grunt do używania i przyjmuje na siebie określone zobowiązania, mocą których zgadza się na znoszenie (tolerowanie) ograniczenia swojego prawa własności do gruntu.

Prawo użytkowania wieczystego jest uregulowane w Kodeksie cywilnym (art. 244 – art. 284 K.c.) oraz art. 210, art. 43-50 ustawy z 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2004r. Nr 261, poz. 2603 ze zm., w skrócie u.g.n.), przy czym Kodeks cywilny reguluje wyłącznie zagadnienia cywilnoprawne a ustawa dodatkowo zagadnienia administracyjnoprawne. Użytkowanie wieczyste zostało bowiem uregulowane jako prawo pośrednie łączące w sobie cechy zarówno prawa własności, jak i ograniczonych praw rzeczowych (por. Kodeks cywilny, Pietrzykowski (red.), Komentarz, t. 1, 2005, s. 654).

Zgodnie z art. 232 K.c. przedmiotem użytkowania wieczystego mogą być nieruchomości gruntowe stanowiące własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego, lub ich związków. W porównaniu z zapisami Kodeksu zakres przedmiotowy użytkowania wieczystego został znacznie rozszerzony w ustawie o gospodarce nieruchomościami, która dopuszcza możliwość ustanowienia tego prawa na wszystkich nieruchomościach gruntowych stanowiących własność Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego bez względu na ich położenie i przeznaczenie, z wyłączeniem jednakże nieruchomości rolnych wchodzących w skład Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa (art. 210 u.g.n.).

Podmiotem prawa użytkowania wieczystego może być każda osoba fizyczna i prawna, a także tzw. podmiot ustawowy, o ile z przepisów określających jej zdolność prawną nie wynika nic innego. Podmiotem tym może być Skarb Państwa, co do gruntów stanowiących własność jednostek samorządu terytorialnego, jak też jednostka samorządu terytorialnego (ich związek) co do gruntów będących własnością Skarbu Państwa lub innych takich jednostek (art. 14 ust. 1 u.g.n.). Użytkowanie wieczyste może przysługiwać wspólnie kilku osobom.

Mając na względzie powyższe, zdaniem Sądu, należy stwierdzić, że użytkowanie wieczyste jest prawem majątkowym, a więc może mieć do niego zastosowanie art. 66 § 1 O.p.

Sąd wskazał, że w uchwale składu 7 sędziów z 8 października 2007r., sygn. akt I FPS 2/07 przedmiotem rozstrzygnięcia Naczelnego Sądu Administracyjnego była kwestia opodatkowania podatkiem VAT czynności przeniesienia własności rzeczy na rzecz Skarbu Państwa w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa lub jednostek samorządu terytorialnego (art. 66 § 1 pkt 1 O.p.) jednakże nie dotyczyła ona aktualnie obowiązującego stanu prawnego, co powoduje, że nie może mieć ona zastosowania wprost. Przedstawione w niej poglądy można jednak przez analogię zastosować w niniejszej sprawie bowiem charakter podatku VAT nie uległ zmianie. Z zawartej w uchwale tezy wynika, że: "Przeniesienie własności rzeczy na rzecz Skarbu Państwa w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa (art. 66 § 1 pkt 1 O.p.) nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu w świetle art. 2 ust. 3 pkt 3 b ustawy z 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.). Nadto, zgodnie z nowelą ustawy VAT z 1993r. i wprowadzeniem od 26 marca 2002r. zwolnienia przedmiotowego – art. 7 ust. 1 pkt 5 a nie było wątpliwości, że jest to czynność, która nie rodzi obowiązku podatkowego."

Sąd stwierdził, że jak wskazano wyżej konstrukcja podatku od towarów i usług nie uległa zmianie i dotyczy świadczeń pieniężnych w obrocie gospodarczym. Nadal pojęcie "w zamian za zaległości podatkowe" nie jest tożsame z pojęciem "odpłatna dostawa". Nadto podatek VAT dotyczy konsumpcji, co przejawia się w neutralności dla podatnika i faktycznym obciążeniem konsumenta. Zasadą jest odliczanie podatku naliczonego z wcześniejszej fazy obrotu, czynności zaistniałych w obrocie gospodarczym, w związku z którymi powstała wartość dodana. Za takie czynności nie można uznać wywiązywania się z obowiązków podatkowych nawet w formie rzeczowej. Podmiot, który w formie przeniesienia prawa użytkowania wieczystego dokonuje zapłaty zaległości podatkowych nie uczestniczy w obrocie gospodarczym, nie wydaje towaru w miejsce świadczenia pieniężnego. Również druga strona nie jest przedsiębiorcą ani konsumentem, tylko organem państwa uzyskującym dla jednostki samorządu terytorialnego należny jej dochód budżetowy.

W obowiązującym stanie prawnym (art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług. Zgodnie z art. 7 ust. 1 przez dostawę towarów rozumie się także przeniesienie prawa do rozporządzenia towarami jak właściciel, w tym oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste – pkt 6 i zbycie prawa użytkowania wieczystego – pkt 7. Pkt 6 i pkt 7 art. 7 ust. 1 został dodany art. 1 pkt 4 lit. a) i b) ustawy z dnia 7 listopada 2008r. (Dz. U. Nr 209, poz. 1320) zmieniającej niniejszą ustawę z dniem 1 grudnia 2008r.

Z tą datą ustanowienie i zbycie prawa wieczystego użytkowania gruntów zostało jednoznacznie i wyraźnie określone jako dostawa towarów czyli czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem VAT.

Pozostaje ustalenie elementu odpłatności.

Sąd wskazał że zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym w wyroku z 14 stycznia 2011r., sygn. akt I FSK 105/10, który sąd orzekający podzielił w całej rozciągłości, stwierdzenie, że "brak w ustawie o VAT zapisów wprost wyłączających z opodatkowania podatkiem od towarów i usług, czynności polegających na uregulowaniu zobowiązania podatkowego przez przeniesienie na wskazany podmiot prawa wieczystego użytkowania gruntu nie jest przeszkodą do uznania, że czynność taka nie podlega opodatkowaniu, bowiem nie spełnia warunku odpłatnej dostawy." W przypadku umów zawieranych w warunkach art. 66 O.p. Spółka nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu przeniesienia prawa wieczystego użytkowania na organ podatkowy, lecz dokonuje zapłaty podatku w naturze. Umowa jest tylko formą dokumentowania zapłaty, pokwitowaniem.

Art. 66 § 1 O.p. określa szczególny przypadek wygaśnięcia zobowiązania podatkowego przez przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz odpowiednio Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego w zamian za zaległości podatkowe. Dalsze przepisy art. 66 O.p. określają zasady, na jakich dokonuje się przeniesienia własności, w szczególności w § 2 przewidziano, że w przypadku zaległości podatkowej z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu gminy, powiatu lub województwa przeniesienie następuje na wniosek podatnika na podstawie umowy zawartej między wójtem, burmistrzem (prezydentem miasta) starostą albo marszałkiem województwa a podatnikiem.

Zarówno w dotychczas zapadłych orzeczeniach w tym przedmiocie (również wskazanych przez stronę skarżącą), jak i w doktrynie, podkreśla się złożoność tak zawieranej umowy. Umowa przenosząca własność rzeczy lub praw majątkowych ma charakter umowy cywilnoprawnej, a charakter administracyjnoprawny ma jedynie zgoda naczelnika urzędu skarbowego na zawarcie tej umowy (por. wyroki NSA z 30 czerwca 2004r. sygn. akt FSK 221/04 i z 13 grudnia 2005r. sygn. akt I FSK 373/05). Stanowisko to jest w pełni zasadne, jednakże uznanie, że przeniesienie własności rzeczy w zamian za zaległości podatkowe następuje w drodze prywatnoprawnej, nie zmienia istoty regulacji zawartej w art. 66 O.p., która nie odnosi się do obrotu gospodarczego, lecz wprowadza szczególny mechanizm poboru podatków.

Zdaniem Sądu, za zasadne należy uznać stanowisko NSA wyrażone w wyroku z 16 stycznia 2007r. sygn. akt I FSK 500/06, który, wychodząc z zawartej w art. 6 O.p. legalnej definicji podatku (jako publicznoprawnego, nieodpłatnego, przymusowego oraz bezzwrotnego świadczenia pieniężnego na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu lub gminy, wynikającego z ustawy podatkowej) uznał, że określenie podatku jako świadczenia pieniężnego nie oznacza, że pojęcie to jest tożsame znaczeniowo z pojęciem "świadczenia pieniężnego", użytym w art. 2 ust. 3 pkt 3 b VAT z 1993r. Podatek nie jest bowiem świadczeniem pieniężnym, które może być uzyskiwane "w zamian" za inne świadczenie (czy "w miejsce" innego świadczenia), gdyż zasadniczą cechą podatku jest jego jednostronność i nieekwiwalentność. Podatek stanowi bowiem świadczenie pieniężne nakładane na dany podmiot przez władzę publiczną, któremu nie towarzyszy wzajemne świadczenie tej władzy.

Sąd stwierdził, że podatnik regulując podatek, nie uzyskuje nic w zamian. Również organy państwa (samorządu terytorialnego), zgadzając się na pobranie podatku (a ściślej - podatku, który stał się już zaległością podatkową, na skutek niezapłacenia w terminie) przy wykorzystaniu umownej formy przeniesienia własności, przewidzianej w art. 66 § 2 O.p., nie dokonują ekwiwalentnej czynności prawnej, o której mowa w art. 2 ust. 3 pkt 3 b ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym. Wykonują one jedynie swoje kompetencje w zakresie egzekwowania dochodów publicznych w sferze imperium państwa, jeżeli nawet odbywa się to przy wykorzystaniu instrumentów prywatnoprawnych, w tym wypadku umowy między podatnikiem a starostą wykonującym zadania z zakresu administracji rządowej (działającym we współdziałaniu z urzędem skarbowym). Rozważania powyższe dotyczą co prawda art. 66 O.p. w kontekście uchylonego przepisu, jednak pozostają nadal aktualne, gdyż wyjaśniają istotę - mechanizm poboru podatku, z którego wynika, że podatek jest świadczeniem pieniężnym jednostronnym i nieekwiwalentnym.

Reasumując, stwierdził, że podatek od towarów i usług jest podatkiem konsumpcyjnym, uiszczanym przez finalnego konsumenta na ostatnim szczeblu obrotu, a podstawę opodatkowania stanowią czynności wykonywane w ramach obrotu gospodarczego. Natomiast celem zawarcia umowy o przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych w trybie art. 66 O.p. jest wyłącznie wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, a więc zobowiązania o charakterze publicznoprawnym. Dlatego nie można stwierdzić, iż czynność ta jest realizowana w ramach obrotu gospodarczego, a nadto, że powoduje osiągnięcie wartości dodanej, która bezspornie stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Biorąc powyższe pod rozwagę, Sąd orzekający stanął na stanowisku, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego na rzecz Prezydenta Miasta w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków lokalnych stanowiących dochody budżetu nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Tak więc wydając zaskarżoną interpretację, organ naruszył wskazane przepisy prawa materialnego w związku z art. 66 O.p., które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy.

Od powyższego wyroku Minister Finansów, reprezentowany przez pełnomocnika, złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Wyrokiem tego Sądu z dnia 20 marca 2013r. sygn. akt I FSK 639/12 skarga kasacyjna została oddalona.

W ww. wyroku NSA stwierdził, iż skarga kasacyjna Ministra Finansów nie znajduje usprawiedliwionych podstaw, albowiem przyjęta przez Sąd pierwszej instancji wykładnia przepisów prawa materialnego jest prawidłowa.

NSA wskazał, że stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Zgodnie zaś z art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie. Z powyższych uregulowań wynika zatem, że obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług może powstać w wypadku przeniesienia własności towarów z nakazu organu władzy publicznej, czy też z mocy samego prawa, ale wyłącznie w sytuacji gdy następuje to w zamian za odszkodowanie, tj. na zasadzie ekwiwalentności. Wówczas dwustronna czynność prawna byłaby również czynnością wzajemną, rodzącą obowiązek świadczenia przez obie strony tejże czynności i to wiązałoby się z powstaniem obowiązku podatkowego.

Tymczasem kluczowy dla rozstrzygnięcia sprawy jest art. 66 § 1 pkt 2 O.p., zgodnie z którym szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz gminy, powiatu lub województwa – w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetów. Już z samej treści tego uregulowania wynika zatem wyraźnie, że mowa jest o "szczególnym przypadku wygaśnięcia zobowiązania podatkowego", co wyklucza potraktowanie tego rodzaju czynności jako klasycznej umowy o charakterze cywilnoprawnym.

NSA stwierdził, iż słusznie uznał Sąd pierwszej instancji, że na tle rozpoznawanej sprawy aktualny pozostaje pogląd wyrażony przez Naczelny Sąd Administracyjny w składzie 7 sędziów w uchwale z 8 października 2007r., I FPS 2/07, zgodnie z którym przeniesienie własności rzeczy na rzecz Skarbu Państwa w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa jest czynnością niepodlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. NSA wskazał, że wspomniana uchwała podjęta została na gruncie uprzednio obowiązującej ustawy z 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm,.), jednakże znajduje ona zastosowanie w tej sprawie, albowiem istota problemu dotyczy nie tyle przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, ale mechanizmu poboru podatku na gruncie Ordynacji podatkowej.

Zdaniem NSA, w tym miejscu powtórzyć należy argumenty zaprezentowane w cytowanej uchwale, a którymi słusznie posłużył się Sąd pierwszej instancji, że czynności, o jakich mowa w art. 66 O.p. stanowią dodatkowy mechanizm poboru podatku, skutkujący wygaśnięciem zobowiązań podatkowych, a zatem nie jest możliwe obciążanie ich podatkiem od towarów i usług. Dodatkowo zwrócić należy też uwagę na charakter podatku od towarów i usług, który ma dotyczyć konsumpcji, co przejawia się z jednej strony w jego neutralności dla podatnika, a z drugiej, w faktycznym obciążeniu tym podatkiem finalnego odbiorcy - konsumenta.

Zdaniem NSA, należy przychylić się również do zaprezentowanego w powołanej uchwale poglądu, że niecelowe jest nakładanie dodatkowych obciążeń podatkowych na podmiot, który - będąc w trudnej sytuacji finansowej - korzysta z takiej właśnie formy wygaśnięcia zobowiązań podatkowych. Podatek od towarów i usług jest podatkiem konsumpcyjnym, uiszczanym przez finalnego konsumenta na ostatnim szczeblu obrotu, a podstawę opodatkowania stanowią czynności wykonywane w ramach obrotu gospodarczego. Natomiast celem zawarcia umowy o przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych jest wyłącznie wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, a więc zobowiązania o charakterze publicznoprawnym. Dlatego, nie można stwierdzić, że czynność ta jest realizowana w ramach obrotu gospodarczego, a nadto, że powoduje osiągnięcie wartości dodanej, która bezspornie stanowi podstawę opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

NSA stwierdził, iż zarzut, że uchwała została podjęta w odniesieniu do uregulowania art. 2 ust. 3 pkt 3b U.p.t.u. z 1993r. nie ma znaczenia w porównaniu ze stanem prawnym obowiązującym pod rządami ustawy o podatku od towarów i usług z 2004r. Przepis art. 2 ust. 1 oraz ust. 3 pkt 3b u.p.t.u. z 1993r. wskazywał, w zakresie istotnym dla sprawy, na opodatkowanie sprzedaży towarów (ust. 1), jak również wydania towarów lub świadczenia usług w miejsce świadczenia pieniężnego (ust. 3 pkt 3b), zaś obecnie obowiązujący art. 5 obejmuje odpłatną dostawę towarów, czyli przeniesienie prawa do rozporządzaniem towarem jak właściciel, w tym zbycie użytkowania wieczystego (art. 7 ust. 1 pkt 7). W obu sformułowaniach jako istotę tych czynności należy wskazać odpłatne wydanie towaru. Jednakże w czynność, o której mowa w art. 66 § 1 O.p,. jest czynnością z zakresu poboru podatku. Została ona przewidziana w Ordynacji podatkowej, w jej Dziale III "Zobowiązania podatkowe", w Rozdziale VII tego działu zatytułowanym "Wygaśnięcie zobowiązań podatkowych". Przepis art. 59 § 1 O.p. wskazuje powody wygaśnięcia zobowiązania podatkowego, a to m.in. poprzez jego zapłatę – pkt 1, potrącenie – pkt 3, zaliczenie nadpłaty – pkt 4, jak również przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych – pkt 6.

Wobec tego tym istotnym elementem niepozwalającym na uznanie, że przeniesienie własności rzeczy lub prawa majątkowego w trybie art. 66 § 1 O.p. na rzecz Skarbu Państwa, gminy, powiatu lub województwa, w celu, bądź w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, podlega opodatkowaniu VAT, jest to, że w przypadku tej czynności mamy do czynienia z jednym ze sposobów poboru jednej z danin publicznych, tj. podatku od nieruchomości, charakteryzującego się cechą mającą znaczenie w sprawie, tj. nieekwiwalentnością. Nie ma wpływu na rozstrzygnięcie fakt, że do takiego wygaśnięcia zobowiązania podatkowego dochodzi z inicjatywy podatnika, ani to, że między organem jednostki samorządu terytorialnego, a podatnikiem zostanie zawarta stosowna umowa cywilnoprawna, bo jest ona częścią omawianej instytucji szczególnej formy zapłaty podatku. Przesądzającym jest natomiast fakt, że chodzi o zapłatę podatku, która może nastąpić w pieniądzu bądź w naturze, jako należności jednostronnie określanej przez państwo bądź jednostkę samorządu terytorialnego, a więc w sposób charakterystyczny dla stosunków administracyjno-prawnych, w odróżnieniu od cywilno-prawnych, bo wynikających ze stosunku podporządkowania. W tym miejscu jeszcze raz należy powołać nieekwiwalentność występującej w sprawie czynności zapłaty podatku, co wyklucza zaliczenie jej do odpłatnej dostawy towarów z art. 5 ust. 1 pkt 1 U.p.t.u.

Zdaniem NSA, bez znaczenia jest przy tym argumentacja organu odwołująca się do niewyłączenia spornej czynności z zakresu działania U.p.t.u. na podstawie art. 6 tej ustawy, gdyż wyłączeniu na podstawie tego przepisu podlegają jedynie czynności co do zasady mieszczące się w zakresie przedmiotowym ustawy, a więc zaliczające się do czynności, o których mowa w art. 5 U.p.t.u., czyli np. objętych pojęciem "odpłatna dostawa". NSA stwierdził, że z przypadkiem takim nie mamy natomiast do czynienia w sprawie właśnie ze względu na brak cechy odpłatności.

Końcowo, NSA dodał, że stanowisko zaprezentowane przez Naczelny Sąd Administracyjny w tej sprawie jest zbieżne z dotychczasową linią orzeczniczą sądów administracyjnych (poza cytowaną wyżej uchwałą por. również wyrok NSA z 26 czerwca 2008r., I FSK 714/07, wyrok z 14 stycznia 2011r., I FSK 105/10, wyrok z 13 maja 2011r., I FSK 434/10, wyrok z 18 września 2012r., I FSK 1663/11 – dostępne w internetowej bazie orzeczeń: www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Z tych też względów Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) oddalił skargę kasacyjną.

W myśl art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność była przedmiotem zaskarżenia.

Mając na uwadze ocenę prawną wyrażoną przez Sąd obu instancji oraz stan prawny mający w sprawie zastosowanie, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej również ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
eksport towarów;
import towarów;
wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

W myśl art. 7 ust. 1 ww. ustawy o VAT przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.

Natomiast zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy o VAT, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Użytkowanie wieczyste stanowi prawo na rzeczy cudzej, ale daje użytkownikowi wieczystemu uprawnienia do dysponowania rzeczą w sposób zbliżony do praw właściciela, czym w istotny sposób różni się od ograniczonych praw rzeczowych, stanowiąc tym samym pośrednie ogniwo pomiędzy tymi prawami a własnością (G. Bieniek, S. Rudnicki: Nieruchomości - problematyka prawna, Warszawa 2005).

W świetle art. 233 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), (dalej K.c.) użytkownik wieczysty (osoba fizyczna lub prawna) może w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz przez umowę o oddanie gruntu Skarbu Państwa lub gruntu jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w użytkowanie wieczyste korzystać z gruntu z wyłączeniem innych osób.

Zgodnie z art. 66 § 1 ustawy z z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) szczególnym przypadkiem wygaśnięcia zobowiązania podatkowego jest przeniesienie własności rzeczy lub praw majątkowych na rzecz:

Skarbu Państwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody budżetu państwa;
gminy, powiatu lub województwa - w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatków stanowiących dochody ich budżetów.

W myśl § 2 ww. art. 66 przeniesienie następuje na wniosek podatnika:

w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 1, na podstawie umowy zawartej, za zgodą właściwego naczelnika urzędu skarbowego lub naczelnika urzędu celnego, między starostą wykonującym zadanie z zakresu administracji rządowej a podatnikiem;
w przypadku, o którym mowa w § 1 pkt 2, na podstawie umowy zawartej między wójtem, burmistrzem (prezydentem miasta), starostą albo marszałkiem województwa a podatnikiem.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca (na podstawie art. 66 § 1 pkt 2 oraz art. 66 § 2 pkt 2 ww. ustawy Ordynacja podatkowa) zawarł z Miastem, reprezentowanym przez prezydenta umowę przeniesienia prawa użytkowania wieczystego gruntu w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatku od nieruchomości za lata 2005-2006. Umowa ta została zawarta w listopadzie 2006r.

W przedmiotowej sprawie wyjaśnienia wymaga czy przeniesienie prawa wieczystego użytkowania gruntu, stanowiącego własność Skarbu Państwa, na rzecz Gminy, w zamian za zaległości podatkowe w podatku od nieruchomości należy traktować jako czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Odnosząc się do powyższego należy na wstępie wskazać, iż jak wynika z ww. przepisu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT dla uznania, iż dostawa towarów oraz świadczenie usługi podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bezwzględnym warunkiem jest „odpłatność” za daną czynność.

Odpłatność oznacza wykonanie czynności (dostawy towarów oraz świadczenia usług) za wynagrodzeniem. W znaczeniu potocznym wynagrodzenie to zapłata za pracę, należność, a także odszkodowanie, nagroda. Natomiast odpłatny to taki, który wymaga zapłacenia, zwrotu kosztów, płatny.

Powyższa analiza prowadzi do wniosku, że istotną cechą wynagrodzenia jest istnienie bezpośredniego związku pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług i otrzymaną zapłatą.

Można w tym miejscu wskazać, iż kwestia odpłatności była wielokrotnie przedmiotem rozstrzygnięć Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

I tak, w wyroku z dnia 15 lipca 1982r. w sprawie Hong-Kong Trade Development Council, TSUE stwierdził, iż wskazane powyżej czynności podlegają opodatkowaniu jedynie wtedy, gdy zostały wykonane odpłatnie. Analizując głębiej ten problem Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 8 marca 1988r. w sprawie Apple and Pear Development Council stwierdził, iż czynność można uznać za dokonaną odpłatnie, gdy istnieje bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść po stronie dostawcy towaru lub usługi, a ponadto odpłatność za otrzymane świadczenie (towar lub usługę pozostaje w bezpośrednim związku z czynnością, która miałaby być opodatkowana tym podatkiem).

Z kolei pojęcie „odpłatności” pojawiło się w orzeczeniu z dnia 5 lutego 1981r., które zapadło na tle przepisów I Dyrektywy VAT z dnia 11 kwietnia 1967r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych (67/227/EWEC). Trybunał wskazał, że termin „zapłata” stanowi integralną część przepisów prawa wspólnotowego, które nie odwołuje się do prawa państw członkowskich dla ustalenia jego znaczenia i zakresu. Stąd też wykładnia tego wyrażenia nie może być pozostawiona dyskrecjonalnemu władztwu każdego państwa członkowskiego. Ponadto Trybunał przypomniał, że świadczenie podlega opodatkowaniu jedynie w wypadku, gdy podstawę opodatkowania stanowi świadczenie wzajemne otrzymane przez świadczącego usługę. Musi również istnieć możliwość wyrażenia w pieniądzu wartości tego świadczenia wzajemnego. W końcu – jak wskazał Trybunał – świadczenie wzajemne musi stanowić pewną wartość subiektywną, gdyż podstawą opodatkowania jest świadczenie wzajemne rzeczywiście otrzymane, nie zaś wartość otrzymana według kryteriów obiektywnych.

Na uwagę zasługuje tutaj także orzeczenie w sprawie C-16/93 pomiędzy R.J. Tolsma a Inspecteur der Omzetbelasting Leeuwarden (Holandia), gdzie podkreślono, iż dla wystąpienia opodatkowania podatkiem od towarów i usług konieczne staje się zaistnienie bezpośredniego związku płatności z konkretną czynnością oraz istnienie konsumenta tej czynności.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług będzie podlegało tylko to świadczenie (dostawa lub usługa), w przypadku którego istnieje konsument, tj. odbiorca świadczenia odnoszący z niego choćby potencjalną korzyść. Dopóki nie istnieje podmiot, który odnosiłby lub powinien odnosić konkretne korzyści o charakterze majątkowym związanym z danym świadczeniem, dopóty świadczenie to nie będzie czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Należy wskazać, że w ww. wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 15 listopada 2011r. sygn. akt III SA/Gl 2516/10 Sąd stwierdził, że przeniesienie prawa użytkowania wieczystego, co do zasady jest odpłatną dostawą i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ale w przypadku przeniesienia prawa użytkowania wieczystego przez podatnika na rzecz gminy jako zapłaty zaległości podatkowych obowiązek podatkowy nie powstaje, gdyż podatnik nie otrzymuje żadnego wynagrodzenia z tytułu przeniesienia tego prawa, a jedynie dokonuje zapłaty podatku w naturze (za zgodą wierzyciela).

Z kolei Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyroku z dnia 20 marca 2013r. sygn. akt I FSK 639/12 stwierdził, że istotnym elementem niepozwalającym na uznanie, że przeniesienie własności rzeczy lub prawa majątkowego w trybie art. 66 § 1 O.p. na rzecz Skarbu Państwa, gminy, powiatu lub województwa, w celu, bądź w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego, podlega opodatkowaniu VAT, jest to, że w przypadku tej czynności mamy do czynienia z jednym ze sposobów poboru jednej z danin publicznych, tj. podatku od nieruchomości, charakteryzującego się cechą mającą znaczenie w sprawie, tj. nieekwiwalentnością. Zdaniem NSA, w tym miejscu jeszcze raz należy powołać nieekwiwalentność występującej w sprawie czynności zapłaty podatku, co wyklucza zaliczenie jej do odpłatnej dostawy towarów z art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u.

Mając na uwadze przedstawiony przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku opis sprawy, treść powołanych przepisów oraz ocenę prawną wyrażoną w ww. orzeczeniach WSA w Gliwicach oraz NSA w Warszawie stanowisko Wnioskodawcy uznające, że czynność przeniesienia prawa użytkowania wieczystego, w trybie art. 66 Ordynacji Podatkowej, w zamian za zaległości podatkowe z tytułu podatku od nieruchomości nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.

Reklama

O nas

Regulamin