Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPP2/443-540/13-7/KW
z 9 października 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749, z późn. zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 2 lipca 2013 r. (data wpływu 4 lipca 2013 r.) uzupełnionym pismami z dnia 11 września 2013 r. (data wpływu 16 września 2013 r.) oraz 4 października 2013 r. (data wpływu 7 października 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz udokumentowania czynności ustanowienia służebności gruntowej na rzecz osoby fizycznej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 lipca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania oraz udokumentowania czynności ustanowienia służebności gruntowej na rzecz osoby fizycznej.

Przedmiotowy wniosek uzupełniono pismami z dnia 11 września 2013 r. oraz 4 października 2013 r. poprzez doprecyzowanie opisu sprawy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący zaistniały stan faktyczny.

W dniu 16.05.2013 r. Spółka dokonała sprzedaży prawa wieczystego użytkowania działek wraz z prawem własności budowli (częściowo utwardzonych kostką brukową) osobom fizycznym na podstawie aktu notarialnego Repertorium A nr ….

W § 7 tego aktu ustanowiona została „na czas nieoznaczony nieodpłatnie dla każdoczesnego wieczystego użytkownika lub właściciela zbytej nieruchomości służebność gruntowa, polegająca na prawie przejazdu i przechodu przez część działki stanowiącą drogę. Skapitalizowaną wartość tej służebności strony określiły na kwotę 2.000,00 złotych.”

Jednocześnie w § 8 powyższego aktu notarialnego kupujący oświadczyli, że „ustanawiają na rzecz sprzedającego – właściciela instalacji wody użytkowej, instalacji kanalizacji deszczowej, kanalizacji sanitarnej – służebność nieodpłatną, polegającą na udostępnieniu uprawnionym przedmiotowej nieruchomości składającej się z powyższych działek w zakresie umiejscowienia i utrzymania tych instalacji we właściwym stanie technicznym, w celu usunięcia awarii, konserwacji, modernizacji i przeprowadzenia innych niezbędnych prac.” Skapitalizowaną wartość tej służebności strony określiły na kwotę 2.000,00 zł.

Ponadto Zainteresowany wskazał, że jest zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Sprzedaż na rzecz osób fizycznych stanowi niewielką część obrotu Spółki. Wnioskodawca prowadzi ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kasy rejestrującej tylko w stosunku do transakcji z osobami fizycznymi, nieobjętych zwolnieniem zgodnie z § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29.11.2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. poz. 1382). Wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (tak jest traktowana usługa służebności) – pkt 24 załącznika do powyższego rozporządzenia, stanowi czynność zwolnioną z ewidencjonowania w kasie rejestrującej (w Spółce wszystkie transakcje dokumentowane są fakturami VAT).

Ustanowienie służebności gruntowej zostało dokonane na rzecz osób fizycznych, a z aktu notarialnego nie wynika, że nabywają one nieruchomość na rzecz prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Ww. osoby nie są więc podatnikami podatku VAT. Osoby fizyczne, na rzecz których została ustanowiona służebność gruntowa, nie wystąpiły do Spółki z żądaniem wystawienia faktury za tę czynność, lecz to Wnioskodawca ma problem z dokumentowaniem świadczenia wzajemnego przez te osoby, tj. zgodnie z § 8 aktu notarialnego, służebności polegającej na udostępnieniu nabytych działek. Osoby te nie prowadząc działalności gospodarczej i nie będąc podatnikami VAT nie będą wystawiać faktur na rzecz Spółki.

Wnioskodawca podkreślił, że zgodnie z aktem notarialnym służebność gruntowa została ustanowiona „na czas nieoznaczony nieodpłatnie dla każdoczesnego wieczystego użytkownika lub właściciela zbytej nieruchomości”. Również służebność kupujących na rzecz Wnioskodawcy została ustanowiona nieodpłatnie, a skapitalizowaną wartość każdej służebności strony określiły na kwotę 2.000,00 zł. W dotychczasowej działalności Spółki były wzajemne służebności z podmiotami będącymi czynnymi podatnikami VAT. Zgodnie z art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, obie strony – zarówno Spółka jak i nabywca, traktowały ustanowienie powyższych służebności jako odpłatne świadczenie usługi w zamian za usługę wzajemną, wzajemnie obciążając się co miesiąc fakturami VAT na kwotę brutto równą skapitalizowanej wartości tych służebności. Nie dochodziło przy tym do rozliczeń gotówkowych, gdyż należności z faktur były wzajemnie kompensowane w terminie 14 dni od daty wystawienia faktur.

Wnioskodawca wskazał, że pytanie dotyczy wątpliwości, czy ustanowienie nieodpłatnie wzajemnych służebności stanowi odpłatne świadczenie usług i podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, czy w związku z tym postępował dotychczas prawidłowo? Dodatkowo problem pojawił się z chwilą zbycia nieruchomości osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jak w tej sytuacji dokumentować usługę służebności (brak faktur od nabywcy)? Stanowisko w tej sprawie Zainteresowany przedstawił we wniosku.

Zainteresowany doprecyzował, iż czynność ustanowienia służebności klasyfikuje według PKWiU z 2008 r. w grupie 68.20.12.0 – wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami niemieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy ustanowienie służebności gruntowej w powyższym przypadku podlega opodatkowaniu podatkiem VAT?
2. Jeśli tak, to jak udokumentować powyższą czynność jeśli kupującym jest osoba fizyczna?
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, ustanowienie służebności gruntowej wpływa na obowiązki w zakresie podatku od towarów i usług. Każda ze stron będzie powstrzymywała się od wykonywania swoich uprawnień użytkownika wieczystego na rzecz drugiej w ustalonym zakresie. Zgodnie z ustawą o VAT stanowić to będzie odpłatne świadczenie w zamian za usługę wzajemną, czyli będzie to odpłatne świadczenie usług, pomimo braku rozliczeń gotówkowych z tego tytułu. Oznacza to, że kwota 2.000,00 zł traktowana jako kwota brutto (łącznie z podatkiem VAT), stanowi podstawę opodatkowania usługi u jednej i u drugiej strony powyższej transakcji.

W dotychczasowej działalności podobne transakcje były prowadzone z podmiotami będącymi podatnikami VAT. W związku z tym co miesiąc wzajemnie wystawiane były faktury VAT, ujmowane w ewidencji podatkowej, nie dochodziło do rozliczeń gotówkowych między stronami. Usługa ustanowienia służebności rozliczana była podobnie jak usługi najmu i dzierżawy nieruchomości.

W przedstawionym powyżej przypadku, gdy kupującym są osoby fizyczne (niebędące podatnikami VAT), usługa służebności nie będzie dokumentowana fakturami VAT, tylko zostanie zaewidencjonowana jako sprzedaż bezrachunkowa na podstawie aktu notarialnego. W związku z tym, sprzedający jako podatnik VAT zobowiązany jest do naliczenia i odprowadzenia należnego podatku VAT, przy jednoczesnym braku możliwości jego odliczenia.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zaistniałego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Za odpłatne świadczenie usług, zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy, uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego z tytułu nabycia, importu lub wytworzenia tych towarów lub ich części składowych;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Jak wynika z przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, co do zasady świadczenie usług podlega opodatkowaniu wówczas, gdy ma charakter odpłatny (wyjątki przewiduje powołany art. 8 ust. 2 ustawy). Ustawa o podatku od towarów i usług nie wskazuje jednak na formę odpłatności, jak również nie definiuje tego pojęcia.

Orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej wskazuje, że odpłatność ma miejsce, gdy:

1. istnieje bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów lub świadczeniem usług a otrzymanym wynagrodzeniem będącym świadczeniem wzajemnym;
2. dostawcę towarów lub usługodawcę łączy z odbiorcą stosunek prawny, z którego wynika obowiązek dostawy towarów lub świadczenia usług oraz wysokość wynagrodzenia (świadczenia wzajemnego) za dokonanie tych czynności;
3. wynagrodzenie jest wyrażalne w pieniądzu, co oznacza, że istnieje możliwość określenia ceny wyrażonej w pieniądzu w stosunku do świadczenia wzajemnego stanowiącego wynagrodzenie za dostawę towarów lub świadczenie usług.
   
   

Na podstawie powyższych rozważań należy stwierdzić, że wynagrodzenie (zapłata) może mieć postać zarówno świadczenia pieniężnego, jak i rzeczowego (określonego w naturze), np. w przypadku dostawy towaru w zamian za świadczenie usługi, czy też w sytuacji zamiany towarów bądź usług.

Odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju oznacza wykonanie tych czynności za wynagrodzeniem. Przepisy podatkowe nie zawierają jakichkolwiek ograniczeń, co do formy zapłaty. Wynagrodzenie (zapłata) nie musi nastąpić w formie świadczenia pieniężnego. Może to być również świadczenie rzeczowe. Taki sposób rozliczania wzajemnych należności przedsiębiorców nie stanowi naruszenia dyspozycji zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. 2013 r., poz. 672, z późn. zm.), który zastrzega jedynie, że bezpośrednie przepływy pieniężne powinny odbywać się w formie bezgotówkowej. Inne sposoby wykonania zobowiązań skutkujące zapłatą nie zostały wyłączone.

Świadczenia rzeczowe mogą również zostać uznane za transakcje barterowe. Barter w polskim prawie uważa się za jeden z rodzajów umowy zamiany.

Prawną istotę umowy zamiany regulują przepisy prawa cywilnego, a zwłaszcza art. 603 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.), zgodnie z którym przez umowę zamiany każda ze stron zobowiązuje się przenieść na drugą stronę własność rzeczy w zamian za zobowiązanie do przeniesienia własności innej rzeczy. W rozumieniu Kodeksu cywilnego umowa zamiany jest więc umową konsensualną, wzajemną i zobowiązującą. A zatem Kodeks cywilny – odnosząc się do zamiany jako rodzaju stosunku zobowiązaniowego – wskazuje, że przedmiotem zamiany mogą być rzeczy. Natomiast z treści art. 604 Kodeksu cywilnego wynika, że do zamiany stosuje się odpowiednio przepisy o sprzedaży.

Celem umów barterowych jest niedokonywanie dodatkowych rozliczeń pieniężnych pomiędzy kontrahentami, a w konsekwencji maksymalne uproszczenie obrotu gospodarczego, w tym oczywiście rozliczeń podatkowych. Należy podkreślić, że barter polega nie tylko na równoważącej się wartościowo transakcji towar za towar, lecz również: usługa za usługę, towar za usługę, lub usługa za towar. Podstawowym założeniem i istotą umów barteru jest brak konieczności ponoszenia dodatkowych świadczeń, a to, czy strony umówią się na wymianę towaru za towar, usługi za usługę czy też towaru za usługę nie ma istotnego znaczenia.

Barter jest więc pojęciem szerszym, obejmującym swoim zakresem zamianę usług, zamianę towaru na usługę i usługi na towar. Z punktu widzenia polskiego prawa cywilnego barter jest rodzajem umowy zamiany, polegającej na równoważącej się wartościowo wymianie towaru na towar lub usługi na usługę (ewentualnie usługi na towar lub towaru na usługę), gdzie nie wchodzą w grę dodatkowe rozliczenia pieniężne między kontrahentami.

W przypadku transakcji barterowych, w tym również zamiany usług, świadczenie usługi stanowi zapłatę jeśli zostały spełnione następujące warunki:

• istnieje bezpośredni związek pomiędzy dokonywanymi wymiennie czynnościami, czyli pomiędzy czynnością opodatkowaną a otrzymaną za nią zapłatą,
  

• istnieje możliwość określenia wartości świadczonych usług w pieniądzu.
  
  

Wobec powyższego realizowane w oparciu o umowę zamiany przeniesienie własności towarów lub usług stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem jest niczym innym jak dwiema odpłatnymi dostawami towarów lub dwoma odpłatnymi świadczeniami usług.

W tym miejscu wskazać należy, że stosownie do art. 353 § 2 ustawy Kodeks cywilny świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Służebność jest obciążeniem cudzej nieruchomości, mającym na celu zwiększenie użyteczności innej nieruchomości albo zaspokojenie określonych potrzeb oznaczonej osoby fizycznej.

Służebność gruntową definiuje art. 285 § 1 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, nieruchomość można obciążyć na rzecz właściciela innej nieruchomości (nieruchomości władnącej) prawem, którego treść polega bądź na tym, że właściciel nieruchomości władnącej może korzystać w oznaczonym zakresie z nieruchomości obciążonej, bądź na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właścicielowi nieruchomości obciążonej nie wolno wykonywać określonych uprawnień, które mu względem nieruchomości władnącej przysługują na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności.

Zgodnie z dokonanym podziałem służebności zawartym w art. 285 § 1 Kodeksu cywilnego, służebność czynna polega na tym, że właściciel jednej nieruchomości (tzw. nieruchomości władnącej) jest uprawniony do korzystania w oznaczonym zakresie z nieruchomości innego właściciela (tzw. nieruchomości obciążonej). Właściciel nieruchomości obciążonej ma zatem obowiązek znoszenia pewnych działań właściciela nieruchomości władnącej, np. przechodu czy przejazdu, czerpania wody, oparcia budynku o mur sąsiada, itd. Służebność bierna polega zaś na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej zostaje ograniczony w możności dokonywania w stosunku do niej określonych działań, bądź też na tym, że właściciel nieruchomości obciążonej jest zobowiązany do niewykonywania określonych uprawnień względem nieruchomości władnącej na podstawie przepisów o treści i wykonywaniu własności. Służebności bierne ograniczają właściciela nieruchomości w wykonywaniu uprawnień wynikających z treści prawa własności.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT, dokonał sprzedaży prawa wieczystego użytkowania działek wraz z prawem własności budowli (częściowo utwardzonych kostką brukową) osobom fizycznym na podstawie aktu notarialnego. Zgodnie z aktem notarialnym została ustanowiona nieodpłatnie służebność gruntowa na czas nieoznaczony dla każdoczesnego wieczystego użytkownika lub właściciela zbytej nieruchomości, polegająca na prawie przejazdu i przechodu przez część działki stanowiącą drogę. Jednocześnie w przedmiotowym akcie notarialnym kupujący ustanowili na rzecz Wnioskodawcy – właściciela instalacji wody użytkowej, instalacji kanalizacji deszczowej, kanalizacji sanitarnej – służebność nieodpłatną, polegającą na udostępnieniu uprawnionym przedmiotowej nieruchomości składającej się z powyższych działek w zakresie umiejscowienia i utrzymania tych instalacji we właściwym stanie technicznym, w celu usunięcia awarii, konserwacji, modernizacji i przeprowadzenia innych niezbędnych prac. Skapitalizowaną wartość każdej służebności strony określiły na kwotę 2.000,00 zł. Ustanowienie służebności gruntowej zostało dokonane na rzecz osób fizycznych, a z aktu notarialnego nie wynika, że nabywają one nieruchomość na rzecz prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Ww. osoby nie są podatnikami podatku VAT. Osoby fizyczne, na rzecz których została ustanowiona służebność gruntowa, nie wystąpiły do Spółki z żądaniem wystawienia faktury za tę czynność.

Ponadto Zainteresowany wskazał, że w dotychczasowej działalności prowadził podobne transakcje z podmiotami będącymi podatnikami VAT i w związku z tym co miesiąc wystawiane były faktury VAT. Czynność ustanowienia służebności Wnioskodawca klasyfikuje według PKWiU z 2008 r. w grupie 68.20.12.0 – wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami niemieszkalnymi własnymi lub dzierżawionymi.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz powołane przepisy prawa należy stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie podjęte przez obie strony umowy działania mają charakter świadczeń wzajemnych usług. Pomiędzy działaniami Wnioskodawcy oraz podmiotu, na rzecz którego ustanowiono służebność gruntową, tj. w jednym przypadku – podmiotu będącego podatnikiem VAT, a w innym przypadku – osoby fizycznej niebędącej podatnikiem VAT i nieprowadzącej działalności gospodarczej, występuje bezpośredni związek prawny, a tym samym ekwiwalentność i wzajemność świadczeń.

Wobec powyższego, ustanowienie służebności gruntowej przez Wnioskodawcę na rzecz każdoczesnego wieczystego użytkownika lub właściciela zbytej nieruchomości, polegającej na prawie przejazdu i przechodu przez część działki stanowiącą drogę i uzyskanie w zamian służebności, polegającej na udostępnieniu uprawnionym przedmiotowej nieruchomości w celu usunięcia awarii, konserwacji, modernizacji i przeprowadzenia innych niezbędnych prac dotyczących instalacji wody użytkowej, instalacji kanalizacji deszczowej oraz sanitarnej, których właścicielem jest Zainteresowany, jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W odniesieniu do okoliczności sprawy należy wskazać, iż została spełniona przesłanka opodatkowania czynności, tj. jej odpłatność. W przypadku bowiem transakcji barterowych istnieje bezpośredni związek między czynnością ustanowienia przez Wnioskodawcę służebności gruntowej, a otrzymanym w zamian wynagrodzeniem w postaci ustanowienia na rzecz Zainteresowanego służebności, polegającej na udostępnieniu uprawnionym przedmiotowej nieruchomości w celu usunięcia awarii, konserwacji, modernizacji i przeprowadzenia innych niezbędnych prac. Nie mamy zatem w tym przypadku do czynienia z nieodpłatnym świadczeniem usług przez Spółkę, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy.

Tym samym, ustanowienie służebności gruntowej przez Wnioskodawcę na rzecz zarówno podmiotu będącego podatnikiem VAT, jak i osoby fizycznej niebędącej podatnikiem VAT i nieprowadzącej działalności gospodarczej, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług stosownie do art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 1 wniosku ORD-IN należało uznać za prawidłowe.

Odnośnie udokumentowania czynności ustanowienia służebności gruntowej na rzecz osoby fizycznej wskazać należy, że zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

W myśl art. 106 ust. 4 ustawy, podatnicy, o których mowa w ust. 1-3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

Według art. 111 ust. 1 ustawy podatnicy dokonujący sprzedaży na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych są obowiązani prowadzić ewidencję obrotu i kwot podatku należnego przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Wskazać należy, że kasa rejestrująca jest szczególnego rodzaju ewidencją podatkową. Ma ona charakter ewidencji sprzedaży, gdyż zarejestrowaniu w niej podlegają transakcje opodatkowane wykonane przez podatnika na rzecz osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodarczej oraz rolników ryczałtowych.

Stosownie do art. 111 ust. 8 ustawy minister właściwy do spraw finansów publicznych może zwolnić, w drodze rozporządzenia, na czas określony, niektóre grupy podatników oraz niektóre czynności z obowiązku, o którym mowa w ust. 1, oraz określić warunki korzystania ze zwolnienia, mając na uwadze interes publiczny, w szczególności sytuację budżetu państwa.

I tak, w myśl § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012 r. w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących (Dz. U. poz. 1382), zwalnia się z obowiązku ewidencjonowania w danym roku podatkowym, nie później jednak niż do dnia 31 grudnia 2014 r., czynności wymienione w załączniku do rozporządzenia.

Wśród czynności zwolnionych z obowiązku ewidencjonowania wymienionych w ww. załączniku do rozporządzenia, w poz. 24 znajdują się wynajem i usługi zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi, sklasyfikowane według PKWiU w grupowaniu ex 68.20.1.

Odnosząc przedstawiony opis sprawy do powołanych przepisów prawa wskazać należy, że w przedmiotowej sprawie, skoro osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, na rzecz której ustanowiono służebność gruntową, nie wystąpiła z żądaniem wystawienia faktury, to Wnioskodawca będący zarejestrowanym czynnym podatnikiem VAT nie jest zobowiązany do udokumentowania ww. czynności fakturą, stosownie do art. 106 ust. 4 ustawy w zw. z art. 106 ust. 1 ustawy.

Ponadto należy zauważyć, że stosownie do § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 listopada 2012 r. w powiązaniu z poz. 24 załącznika do ww. rozporządzenia czynności w zakresie wynajmu i usług zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKWiU ex 68.20.1), do których Wnioskodawca kwalifikuje czynności ustanowienia służebności gruntowej na rzecz osoby fizycznej, objęte są zwolnieniem z obowiązku ewidencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrujących. Tym samym, w sytuacji gdy przedmiotowe czynności na rzecz osoby fizycznej zostały prawidłowo sklasyfikowane przez Zainteresowanego, to wówczas Spółka jest zwolniona z ewidencjonowania ww. czynności przy zastosowaniu kasy rejestrującej.

Jednocześnie należy zauważyć, iż stosownie do treści art. 109 ust. 3 ustawy podatnicy, z wyjątkiem podatników wykonujących wyłącznie czynności zwolnione od podatku na podstawie art. 43 i 82 ust. 3 oraz zwolnionych od podatku na podstawie art. 113 ust. 1 i 9, są obowiązani prowadzić ewidencję zawierającą: kwoty określone w art. 90, dane niezbędne do określenia przedmiotu i podstawy opodatkowania, wysokość podatku należnego, kwoty podatku naliczonego obniżające kwotę podatku należnego oraz kwotę podatku podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego lub zwrotowi z tego urzędu oraz inne dane służące do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej, a w przypadkach określonych w art. 120 ust. 15, art. 125, 134, 138 – dane określone tymi przepisami niezbędne do prawidłowego sporządzenia deklaracji podatkowej.

Wobec powyższego, w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca winien ww. czynność ustanowienia służebności gruntowej na rzecz osoby fizycznej nieprowadzącej działalności gospodarczej uwzględnić w prowadzonej dla potrzeb podatku od towarów i usług ewidencji, stanowiącej podstawę do sporządzenia deklaracji podatkowej.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 wniosku ORD-IN uznaje się za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Zaznaczyć należy, iż na podstawie Komunikatu Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 24 stycznia 2005 r. w sprawie trybu udzielania informacji dotyczących standardów klasyfikacyjnych (Dz. Urz. GUS z 2005 r. Nr 1, poz. 11), zgodnie z zasadami metodycznymi klasyfikacji zasadą jest, że zainteresowany podmiot sam klasyfikuje prowadzoną działalność, swoje produkty (wyroby, usługi), towary, środki trwałe i obiekty budowlane według zasad określonych w poszczególnych klasyfikacjach i nomenklaturach, wprowadzonych rozporządzeniem Rady Ministrów lub stosowanych bezpośrednio na podstawie przepisów Wspólnoty Europejskiej. Wobec powyższego, tut. Organ nie jest uprawnionym do dokonywania klasyfikacji statystycznych oraz weryfikacji prawidłowości zaklasyfikowania przez Wnioskodawcę danego wyrobu bądź usługi do właściwego grupowania.

Ponadto należy wskazać, że wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (zapytania) Zainteresowanego. Inne kwestie przedstawione w opisie sprawy, które nie zostały objęte pytaniem nie mogą być – zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14f § 2 Ordynacji podatkowej – rozpatrzone.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.