INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 28.06.2012 r. (data wpływu 04.07.2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału pracowników w imprezach i spotkaniach integracyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 04.07.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych udziału pracowników w imprezach i spotkaniach integracyjnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca swoją działalność prowadzi w różnych miejscach kraju oraz na terenie Niemiec, gdzie zlokalizowane są bazy obsługujące transport rurociągowy. Spółka zorganizowała i zamierza organizować w przyszłości imprezy i spotkania dla pracowników w celu ich zintegrowania, poprawy relacji interpersonalnych między nimi oraz budowania dobrej atmosfery w pracy. Koszty organizowanych spotkań ponoszone są i będą przez Spółkę ze środków obrotowych (dotyczy spotkań z okazji świąt, jubileuszy firmy) lub Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - imprezy rekreacyjno - sportowe. Ponoszone koszty dotyczą: usług gastronomicznych (poczęstunek, napoje), wynajmu ośrodka rekreacyjnego i animatorów prowadzących imprezy, zaproszenia artystów, którzy czasami uświetniają takie imprezy, drobnych upominków dla zwycięzców konkursów. Poczęstunek i napoje serwowany jest w formie „bufetu”. W czasie spotkań świątecznych, organizowanych na ogół w głównej siedzibie, na które przyjeżdżają pracownicy z różnych lokalizacji Spółki, oprócz zwyczajowego składania życzeń przekazywane są przez Zarząd informacje o sytuacji ekonomicznej Spółki, o ważnych wydarzeniach gospodarczych dla przedsiębiorstwa, planach i zamierzeniach, strategii. Pracownicy mają okazję spotkać się z Zarządem Spółki, wymienić informacje o codziennych problemach, utrudnieniach występujących w trakcie wykonywania swoich obowiązków.

W trakcie imprez rekreacyjno-sportowych, które odbywają się na ogół na wynajętym terenie (ośrodki rekreacyjne) organizowane są różnego rodzaju zabawy i zawody, których celem jest wyzwalanie umiejętności realizacji zadań zespołowych, współzawodnictwa, a jednocześnie wzajemne poznawanie się pracowników.

Uczestnictwo w imprezach oraz spotkaniach okolicznościowych nie jest obowiązkowe. Spółka nie jest w stanie prowadzić ewidencji pozwalającej na ustalenie, który z pracowników z jakich „atrakcji” skorzystał, jaka była wartość skonsumowanych posiłków, napojów. Pracownicy mogą brać udział w całej imprezie bądź jej części. Spółka nie jest w stanie ewidencjonować wejść i wyjść uczestników. Pracownicy przy wejściu okazują wynajętej ochronie identyfikatory, np. opaskę z logo Spółki.

Organizując imprezę, Spółka zawiera umowy z firmami zewnętrznymi podając orientacyjną ilość uczestników ustaloną w oparciu o stan zatrudnienia skorygowany o ilość osób, które w tym czasie pracują (firma pracuje w ruchu ciągłym) i przebywają na urlopach lub długich zwolnieniach lekarskich.

Zorganizowanie imprezy zleca się wariantowo:

• jednej firmie, która zapewnia kompleksową obsługę i wtedy nie są znane koszty wyżywienia i usług towarzyszących,
• lub poszczególne usługi zlecane są odrębnie, każda innemu podmiotowi, który wystawia fakturę za świadczoną usługę, a całość koordynuje Dział Marketingu lub Dział Pracowniczy.
  
  

Firmy wybierane są w oparciu o najkorzystniejszą ofertę cenową.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy wzięcie udziału w imprezie integracyjnej zorganizowanej przez pracodawcę będzie prowadzić do powstania u pracownika przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, a w konsekwencji, czy Spółka powinna zwiększać przychody pracowników z tytułu umowy o pracę w związku z tym, że mieli możliwość uczestniczyć lub uczestniczyli w imprezie integracyjnej, sportowo - rekreacyjnej lub okolicznościowym spotkaniu...
2. Jeżeli tak, to w jaki sposób Spółka powinna ustalić przychód pracownika z tytułu uczestnictwa lub możliwości wzięcia przez niego udziału w imprezie integracyjnej...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jako przychody, przepis ten wymienia: wypłaty pieniężne, świadczenia w naturze, inne nieodpłatne świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatne.

Konsekwencją takiego zróżnicowania przychodów jest wskazanie w kolejnych przepisach cytowanej ustawy sposobu obliczania wartości pieniężnej świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Sposób obliczania wartości dla każdej z tych kategorii świadczeń został określony odmiennie, czemu ustawodawca dał wyraz w ust. 2 i 3 art. 12 oraz ust. 2, 2a i 2b art. 11 u.p.d.o.f. dlatego, dla potrzeb wykazania, iż dane świadczenie jest przychodem, o którym mowa w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f., konieczne jest jego przyporządkowanie do jednej z kategorii świadczeń wymienionych w tym przepisie i zastosowanie właściwej metody obliczenia jego wartości, pamiętając, że ustawodawca nie przewidział możliwości ustalania wartości ww. świadczeń w inny sposób niż określony w przepisach ustawy. Jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według metod określonych przepisami tej ustawy, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.

Przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f, stanowi; iż przychodami; z zastrzeżeniem art. 14-16, art. 17 ust. l pkt 6 i 9, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Według regulacji zawartej w przytoczonym przepisie, ażeby pieniądze i wartości pieniężne mogły być traktowane jako przychód, wystarczy, by były one postawione do dyspozycji podatnika, natomiast świadczenia w naturze i inne nieodpłatne świadczenia mogą być uznane za przychód jedynie po otrzymaniu tych świadczeń przez podatnika.

Jeżeli Spółka zakupuje świadczenia, za które ponosi opłatę ryczałtowo za wszystkich pracowników, jednak nie jest w stanie ustalić w jakim zakresie dany pracownik z postawionych mu do dyspozycji świadczeń skorzystał i czy w ogóle skorzystał. Przepis art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f, warunkuje możliwość uznania za przychód wartości nieodpłatnego świadczenia jego otrzymaniem. Inaczej mówiąc, w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia). Zatem, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń, a ponadto możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w u.p.d.o.f.

Podobną ocenę wyrażono w wyroku WSA we Wrocławiu z dnia 7 maja 2009 r. sygn. I SA/Wr 1325/08 oraz wyroku WSA w Szczecinie z dnia 20 stycznia 2010 w sprawie I SA/Sz 862/09.

Reasumując Wnioskodawca stwierdził, że w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika (jak to ma miejsce w opisanej sprawie), gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo, bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów organizowanej imprezy. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owe świadczenie i jaka jest jego wartość. W konsekwencji Spółka jako pracodawca nie jest zobowiązana obliczyć, pobrać i odprowadzić do właściwego urzędu skarbowego zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych od tych przychodów.

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest zdarzenie przyszłe przedstawione we wniosku, natomiast w zakresie stanu faktycznego zostanie wydana odrębna interpretacja.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, źródłem przychodów jest stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 cytowanej ustawy przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Z powyższej definicji przychodów pracownika wynika, iż ustawodawca zaliczył do nich nie tylko otrzymane pieniądze, ale i świadczenia, które przybrały postać rzeczy, wykonywania usług, bądź udostępniania rzeczy lub praw.

Tak szerokie zdefiniowanie pojęcia przychodu pracownika wskazuje, iż w każdym przypadku, w którym uzyska on realną korzyść, będzie to rodzić obowiązek zwiększenia jego przychodu, z wyjątkiem świadczeń określonych w katalogu zwolnień przedmiotowych, zawartych w art. 21, 52, 52a i 52c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Biorąc powyższe pod uwagę do przychodów ze stosunku pracy (stosunku służbowego) zalicza się każde świadczenie, które pracownik otrzymał w związku z faktem pozostawania w stosunku pracy z pracodawcą. Do przychodów ze stosunku pracy zalicza się więc zarówno otrzymane przez pracownika pieniądze jak i wartość pieniężną świadczeń w naturze, świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, wartość innych nieodpłatnych lub świadczeń częściowo odpłatnych. Do nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych na rzecz pracownika związanych ze stosunkiem pracy należy zatem zaliczyć również różnego rodzaju spotkania o charakterze imprez integracyjnych, sportowo – rekreacyjnych, a w zasadzie ich wartość.

Jeżeli przedmiotem nieodpłatnego świadczenia lub świadczenia częściowo odpłatnego nie jest rzecz lub usługa wchodząca w zakres działalności pracodawcy, wartość pieniężną tego rodzaju świadczenia ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 - 2b ustawy (art. 12 ust. 3 ww. ustawy). Stąd też, w sytuacji usług zakupionych przez pracodawcę, wartość pieniężną tych świadczeń ustala się według cen zakupu.

W myśl przepisu art. 11 ust. 2a ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

• jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,

• jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu,

• jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,

• w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
  
  
  
  

Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zwalnia się od podatku wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy, iż zwolniona od podatku jest wartość rzeczowych jak i pieniężnych świadczeń otrzymywanych przez pracownika, jeżeli spełnione zostaną łącznie następujące przesłanki:

• świadczenia mają charakter świadczenia rzeczowego bądź pieniężnego,

• są w całości sfinansowane ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych,

• otrzymywane są w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych,

• ich wysokość nie przekracza w roku podatkowym kwoty 380 zł.
  
  

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) wynika, iż Wnioskodawca zorganizował i zamierza organizować w przyszłości imprezy i spotkania dla pracowników w celu ich zintegrowania, poprawy relacji interpersonalnych między nimi oraz budowania dobrej atmosfery w pracy. Koszty organizowanych spotkań ponoszone są i będą przez Spółkę ze środków obrotowych (dotyczy spotkań z okazji świąt, jubileuszy firmy) lub Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych - imprezy rekreacyjno - sportowe. Ponoszone koszty dotyczą: usług gastronomicznych (poczęstunek, napoje), wynajmu ośrodka rekreacyjnego i animatorów prowadzących imprezy, zaproszenia artystów, którzy czasami uświetniają takie imprezy, drobnych upominków dla zwycięzców konkursów.

Zatem wydatki związane z organizacją ww. spotkań zostaną sfinansowane przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych Spółki jak i z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, iż świadczenia uzyskane przez pracowników w związku z udziałem w spotkaniach mających charakter spotkań okolicznościowych, sfinansowanych ze środków obrotowych, jak i udziałem pracowników w spotkaniach integracyjnych, rekreacyjno – sportowych, sfinansowane z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych będą stanowić dla faktycznych uczestników spotkań (osób, które będą korzystać z zaproszenia) nieodpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Świadczenie to – w przypadku pracowników – należy zakwalifikować do przychodów ze stosunku pracy, określonych w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy przy tym wskazać, iż w sytuacji, gdy źródłem finansowania spotkań rekreacyjno – sportowych, organizowanych dla pracowników - jak wskazał Wnioskodawca - będą środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, to wówczas przychód jaki powstanie po stronie pracownika jako nieodpłatne świadczenie z racji uczestnictwa pracownika w ww. spotkaniu będzie zwolniony z opodatkowania na podstawie powołanego wyżej art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 380 zł, oczywiście przy zachowaniu pozostałych warunków określonych w tym przepisie.

Podkreślić jednak należy, iż na wysokość przychodu danej osoby powstałego w związku z jej uczestnictwem w ww. spotkaniach nie wpływa poziom wykorzystania poszczególnych atrakcji przewidzianych dla uczestników, bowiem cena, którą uiści Wnioskodawca za zorganizowanie spotkań nie będzie uzależniona od stopnia „skonsumowania” tych atrakcji przez uczestników. Innymi słowy, z podatkowego punktu widzenia bez znaczenia jest ile i jakie dania i napoje skonsumował pracownik, jak również w jakim zakresie skorzystał z atrakcji przewidzianych podczas spotkania.

Wartość nieodpłatnego świadczenia stanowić będzie koszt jednostkowy udziału poszczególnych uczestników w danym spotkaniu. Poruszoną przez Wnioskodawcę kwestię trudności w ustaleniu dokładnej liczby pracowników uczestniczących w ww. spotkaniach, należy uznać za problem organizacyjny, możliwy do rozwiązania. Wartość świadczenia, jaką Spółka winna doliczyć do przychodu danego pracownika należy obliczyć dzieląc łączną kwotę kosztów zorganizowania poszczególnych imprez integracyjnych przez liczbę pracowników zaproszonych (np. wszystkich, jeśli impreza była przewidziana na wszystkich pracowników) lub tych, którzy zdeklarowali swój udział (jeżeli takie deklaracje zbierano i sporządzono listę chętnych do udziału w spotkaniach), a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać tylko pracownikom uczestniczącym w danej imprezie.

Nie można więc zgodzić się z przywołaną przez Wnioskodawcę argumentacją, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym nie można mówić o powstaniu przychodu, bowiem w przypadku świadczeń nieodpłatnych opodatkowaniu może podlegać tylko przychód rzeczywiście otrzymany, a nie możliwy do otrzymania (wartość otrzymanego świadczenia, a nie możliwość skorzystania ze świadczenia), a ponadto, o przychodzie pracownika można by mówić, gdyby skorzystał z postawionych do dyspozycji świadczeń oraz możliwe byłoby ustalenie wartości tego świadczenia według metod określonych w u.p.d.o.f.

Należy podkreślić, iż nieodpłatnym świadczeniem – w przedstawionym we wniosku opisie – nie są poszczególne atrakcje dostępne w ramach ww. spotkań (jak posiłki, napoje, itd.), ale bezpłatny udział w zorganizowanym spotkaniu. Zatem potwierdzeniem otrzymania nieodpłatnego świadczenia przez pracownika jest jego uczestnictwo w adresowanej do niego imprezie, sfinansowanej przez pracodawcę. Tym samym otrzymanie nieodpłatnego świadczenia nie może być utożsamiane z jego skonsumowaniem i od tego uwarunkowane jego zaliczenie do przychodu podatkowego. Aby bowiem coś skonsumować należy tym najpierw dysponować (mieć postawione do dyspozycji), a w tym przypadku – otrzymać. Dlatego też w przedmiotowej sprawie pracownik otrzyma nieodpłatnie świadczenie o określonej wartości w związku z przyjściem na dane spotkanie, bez względu na to czy następnie będzie i ewentualnie w jakim stopniu konsumował posiłki, napoje czy atrakcje.

Skoro bowiem Wnioskodawca ponosi koszty zapewnienia pracownikom realizacji atrakcji związanych z ww. spotkaniami (okolicznościowymi czy też o charakterze integracyjnym), to w konsekwencji przedmiotem świadczenia, które uzyskają pracownicy, jest możliwość skorzystania z takich atrakcji, a nie ich realizacja. Możliwość ta posiada konkretną wartość finansową, ponieważ dla jej uzyskania, nie zaś w celu wykonania poszczególnych atrakcji (skorzystania z nich) należy ponieść konkretne wydatki. I takie właśnie wydatki Wnioskodawca poniesie. Z tego powodu prawo i wynikająca z niego możliwość nieodpłatnego korzystania z atrakcji gwarantowanych w ramach ww. spotkań stanowi nieodpłatne świadczenie w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro więc analizowane nieodpłatne świadczenie polega na udostępnieniu atrakcji, z których można skorzystać, to uprawniony otrzymuje je w momencie, w którym są mu te atrakcje postawione do dyspozycji. Przy czym podkreślić należy, iż ww. świadczenia stanowią przychód (ustalony w sposób powyżej wskazany), tylko dla osób, które faktycznie w imprezie (spotkaniach) będą uczestniczyć.

W związku z powyższym, wartość świadczeń jaka została poniesiona przez Wnioskodawcę ze środków obrotowych Spółki w ramach organizowanych dla pracowników spotkań o charakterze integracyjnym Wnioskodawca, działając jako płatnik, będzie miał obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłacanego pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z treścią art. 31, 32 i 38 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Podobnie sytuacja będzie wyglądała ze świadczeniami sfinansowanymi ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, jeżeli nie zostaną spełnione przesłanki do zwolnienia, określone w cytowanym powyżej art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, chyba że otrzymane świadczenie mieścić się będzie w zakresie zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 tej ustawy – wówczas od nadwyżki kwoty 380 zł powinien zostać naliczony podatek.

Przychód pracownika winien być ustalany poprzez podzielenie łącznej kwoty kosztów zorganizowania poszczególnych imprez integracyjnych przez liczbę pracowników zaproszonych lub tych, którzy zdeklarowali swój udział, a następnie tak ustaloną cenę jednostkową przypisać tylko pracownikom uczestniczącym w danej imprezie.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Odnosząc się do powołanych przez Wnioskodawcę wyroków Wojewódzkich Sądów Administracyjnych, które zdaniem Wnioskodawcy przemawiają za słusznością stanowiska przedstawionego we wniosku podkreślić należy, iż jakkolwiek orzeczenia kształtują pewną linię wykładni obowiązującego prawa, jednak dotyczą wyłącznie konkretnych spraw, w danym stanie faktycznym. Orzeczenia te zapadły w indywidualnych sprawach i w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację.

Jeżeli przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe będzie różniło się od zdarzenia przyszłego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego zdarzenia przyszłego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku ul.1-ego Maja 10, 09-402 Płock.