Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB2/415-466/13-2/TS
z 27 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pani przedstawione we wniosku z dnia 4 lipca 2013 r. (data wpływu 8 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu kosztów przeprowadzonego zabiegu wstrzyknięcia toksyny – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 lipca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości odliczenia od dochodu kosztów przeprowadzonego zabiegu wstrzyknięcia toksyny.

W przedmiotowym wniosku przedstawiony został następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni od półtora roku choruje na dystonię szyjną potocznie zwaną kurczowym kręczem karku lub kręczem szyi. Jest to choroba neurologiczna, która poprzez wzmożone napięcie i ruchy mimowolne powoduje przechylenie i skręcenie głowy w bok, do tyłu lub przodu. Długotrwałe napięcie mięśni powoduje dokuczliwy ból oraz sprawia Wnioskodawczyni kłopoty z wykonywaniem wielu czynności. Aby częściowo złagodzić niepełnosprawność, niewielką ilość toksyny wstrzyknięto do odpowiednich mięśni szyi i karku. Wpłynęło to na rozpoczęcie i zwiększenie zakresu ćwiczeń tych mięśni, przywracając prawidłowe ustawienie głowy oraz umożliwiło Wnioskodawczyni wykonywanie codziennych czynności życiowych, poprawiając ograniczoną wcześniej sprawność ruchową. Toksyna botulinowa „A” jest preparatem stosowanym od wielu lat m.in. w terapii kurczu mięśni oczu, twarzy i szyi oraz znalazła zastosowanie w leczeniu i rehabilitacji kurczu mięśni. Wnioskodawczyni jest osobą niepełnosprawną z umiarkowanym stopniem niepełnosprawności, na co posiada potwierdzające, powyższy fakt dokumenty. Zabieg wykonany był w miesiącu lutym bieżącego roku przez lekarza neurologa, odpłatnie w prywatnym gabinecie, na co Wnioskodawczyni posiada również stosowny rachunek.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w ramach przysługującej Wnioskodawczyni ulgi rehabilitacyjnej może Ona odliczyć w zeznaniu podatkowym, koszty przeprowadzonego zabiegu tj. wydatków związanych z podaniem toksyny botulinowej typu „A” do mięśni odpowiedzialnych za ruchy mimowolne ?

Zdaniem Wnioskodawczyni, opisane wydatki podlegają odliczeniu od dochodu na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych i można je rozliczyć w zeznaniu podatkowym w ramach ulgi rehabilitacyjnej. Pod pojęciem rehabilitacji Wnioskodawczyni rozumie zorganizowany system działania, obejmujący usprawnienia fizyczne, psychiczne, społeczne i zawodowe. Proces rehabilitacji ma spowodować usunięcie skutków choroby, zmniejszenie następstwa nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby osobom chorym przywrócić ich społecznie przydatną sprawność, to znaczy, że wydatki na cele rehabilitacyjne to wydatki związane z przywracaniem w możliwie wysokim stopniu sprawności organizmu oraz przystosowaniem osoby niepełnosprawnej do czynnego udziału w życiu społecznym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), podstawę obliczenia podatku, z zastrzeżeniem art. 29-30c oraz art. 30e, stanowi dochód ustalony zgodnie z art. 9, art. 24 ust. 1, 2, 3b-3e, 4, 4a-4e, ust. 6 lub art. 24b ust. 1 i 2, lub art. 25, po odliczeniu kwot wydatków na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, poniesionych w roku podatkowym przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne.

Z cytowanego przepisu wynika zatem, że podatnik będący osobą niepełnosprawną lub podatnik, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne jest uprawniony do odliczenia od dochodu osiągniętego w danym roku podatkowym, kwot wydatków poniesionych w tym roku na cele rehabilitacyjne oraz wydatków związanych z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych.

W art. 26 ust. 7a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca wyraźnie wskazał, które wydatki uznaje za „wydatki” poniesione na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawniające osobę niepełnosprawną do dokonania odliczeń od dochodu. Katalog ten jest katalogiem zamkniętym.

Przepis art. 26 ust. 7a ww. ustawy stanowi, że wydatkami, które uprawniają do skorzystania z przedmiotowej ulgi są wydatki poniesione na:

1. adaptację i wyposażenie mieszkań oraz budynków mieszkalnych stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
2. przystosowanie pojazdów mechanicznych do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
3. zakup i naprawę indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego,
4. zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności,
5. odpłatność za pobyt na turnusie rehabilitacyjnym,
6. odpłatność za pobyt na leczeniu w zakładzie lecznictwa uzdrowiskowego, za pobyt w zakładzie rehabilitacji leczniczej, zakładach opiekuńczo-leczniczych i pielęgnacyjno-opiekuńczych oraz odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne,
7. opłacenie przewodników osób niewidomych I lub II grupy inwalidztwa oraz osób z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczonych do I grupy inwalidztwa, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł,
8. utrzymanie przez osoby niewidome i niedowidzące, zaliczone do I lub II grupy inwalidztwa oraz osoby z niepełnosprawnością narządu ruchu zaliczone do I grupy inwalidztwa psa asystującego, o którym mowa w ustawie o rehabilitacji zawodowej, w kwocie nieprzekraczającej w roku podatkowym 2.280 zł,
9. opiekę pielęgniarską w domu nad osobą niepełnosprawną w okresie przewlekłej choroby uniemożliwiającej poruszanie się oraz usługi opiekuńcze świadczone dla osób niepełnosprawnych zaliczonych do I grupy inwalidztwa,
10. opłacenie tłumacza języka migowego,
11. kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 roku życia,
12. leki - w wysokości stanowiącej różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami w danym miesiącu a kwotą 100 zł, jeśli lekarz specjalista stwierdzi, że osoba niepełnosprawna powinna stosować określone leki (stale lub czasowo),
13. odpłatny, konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne:
    1. osoby niepełnosprawnej - karetką transportu sanitarnego,
    2. osoby niepełnosprawnej, zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa, oraz dzieci niepełnosprawnych do lat 16 - również innymi środkami transportu niż wymienione w lit. a),
14. używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne – w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280 zł,
15. odpłatne przejazdy środkami transportu publicznego związane z pobytem:
    1. na turnusie rehabilitacyjnym,
    2. w zakładach, o których mowa w pkt 6,
    3. na koloniach i obozach dla dzieci i młodzieży, o których mowa w pkt 11.
    
    
    

Na podstawie art. 26 ust. 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wydatki, o których mowa w ust. 7a, podlegają odliczeniu od dochodu, jeżeli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo sfinansowane (dofinansowane) z tych funduszy (środków), odliczeniu podlega różnica pomiędzy poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) z tych funduszy (środków) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.

W myśl art. 26 ust. 7d cytowanej ustawy warunkiem odliczenia wydatków, o których mowa w ust. 7a, jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek:

1. orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach, lub
2. decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy, rentę szkoleniową albo rentę socjalną, albo
3. orzeczenia o niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia, wydanego na podstawie odrębnych przepisów.
   
   

Zgodnie z art. 26 ust. 7f ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w przepisach ust. 7a jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa – należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
   1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
   2. znaczny stopień niepełnosprawności,
II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz.U. z 2011 r. Nr 127, poz. 721 z późn. zm.), Ustawa ta dotyczy osób, których niepełnosprawność została potwierdzona orzeczeniem:

1. zakwalifikowaniu przez organy orzekające do jednego z trzech stopni niepełnosprawności określonych w art. 3 lub
2. o całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy na podstawie odrębnych przepisów, lub
3. o niepełnosprawności, wydanym przed ukończeniem 16 roku życia

- zwanych dalej „osobami niepełnosprawnymi”.

Natomiast w myśl art. 3 ust. 1 ww. ustawy, ustala się trzy stopnie niepełnosprawności, które stosuje się do realizacji celów określonych ustawą:

1. znaczny;
2. umiarkowany;
3. lekki.
   
   

Orzeczenie ustalające stopień niepełnosprawności stanowi także podstawę do przyznania ulg i uprawnień na podstawie odrębnych przepisów (ust. 2).

Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ww. ustawy, rehabilitacja osób niepełnosprawnych oznacza zespół działań, w szczególności organizacyjnych, leczniczych, psychologicznych, technicznych, szkoleniowych, edukacyjnych i społecznych, zmierzających do osiągnięcia, przy aktywnym uczestnictwie tych osób, możliwie najwyższego poziomu ich funkcjonowania, jakości życia i integracji społecznej.

Z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że Wnioskodawczyni posiada orzeczenie o stopniu niepełnosprawności w stopniu umiarkowanym. Od półtora roku Wnioskodawczyni choruje na dystonię szyjną, potocznie zwana kurczowym kręczem karku lub kręczem szyi. Jest to choroba neurologiczna, która poprzez wzmożone napięcie i ruchy mimowolne powoduje przechylenie i skręcenie głowy w bok, do tyłu lub przodu. Długotrwałe napięcie mięśni powoduje dokuczliwy ból oraz sprawia Wnioskodawczyni kłopoty z wykonywaniem wielu czynności. Aby częściowo złagodzić niepełnosprawność, niewielką ilość toksyny botulinowej „A” wstrzyknięto do odpowiednich mięśni szyi i karku. Wpłynęło to na rozpoczęcie i zwiększenie zakresu ćwiczeń tych mięśni, przywracając prawidłowe ustawienie głowy oraz umożliwiło Wnioskodawczyni wykonywanie codziennych czynności życiowych, poprawiając ograniczoną wcześniej sprawność ruchową. Zabieg został wykonany odpłatnie w lutym 2013 r., w prywatnym gabinecie przez lekarza neurologa na co Wnioskodawczyni posiada również stosowne rachunki.

W świetle powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, że katalog wydatków rehabilitacyjnych zawarty w art. 26 ust. 7a ww. ustawy jest katalogiem zamkniętym, co oznacza, że jedynie enumeratywnie wymienione wydatki rehabilitacyjne podlegają odliczeniu od dochodu. Ustawodawca określił wyraźnie, które wydatki uważa się za „wydatki” poniesione na cele rehabilitacyjne oraz związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych, uprawnionych do odliczeń od dochodu. W pkt 6 powyższego przepisu wskazał m.in. odpłatność za zabiegi rehabilitacyjne.

Z powyższego wynika, że jeżeli istotnie – jak twierdzi Wnioskodawczyni – wskazany zabieg podania toksyny botulinowej „A” do mięśni szyi i karku jest zabiegiem rehabilitacyjnym, Wnioskodawczyni będzie uprawniona do odliczenia od dochodu kwot wydatkowanych na ww. zabieg, jeśli nie zostały sfinansowane (dofinansowane) ze środków zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, zakładowego funduszu aktywności, Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych lub ze środków Narodowego Funduszu Zdrowia, zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, albo nie zostały zwrócone podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

Należy jednak zaznaczyć, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzują takich pojęć jak „zabiegi rehabilitacyjne” czy „zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne”, i co się z tym wiąże rozstrzygnięcie jakie zabiegi wchodzą w zakres zabiegów rehabilitacyjnych wykracza poza kompetencje organu podatkowego. Właściwym do niepodważalnego określenia charakteru przedmiotowej usługi medycznej (czy jest to zabieg leczniczy, czy rehabilitacyjny) jest Minister Zdrowia a nie Minister Finansów.

W związku z powyższym stanowisko Wnioskodawczyni należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.