Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB4/415-287/13-2/JK
z 17 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 26.04.2013 r. (data wpływu 29.04.2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.04.2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych sprzedaży nieruchomości.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca został powołany do całości spadku po Panu M. P. w testamencie sporządzonym w dniu 25 stycznia 2010 roku przez notariusza w formie aktu notarialnego, (dalej: „testament”). W dniu 10 sierpnia 2010 roku zmarł Pan M. P. Dnia 07 lutego 2011 roku Wnioskodawca złożył przed notariuszem oświadczenie o przyjęciu spadku z dobrodziejstwem inwentarza w formie aktu notarialnego. W dniu 09 listopada 2012 roku Sąd Rejonowy wydał postanowienie o stwierdzeniu nabycia całości spadku po Panu M. P. przez Wnioskodawcę z dobrodziejstwem inwentarza w postępowaniu. W skład spadku po Panu M. P. wchodzą prawa i roszczenia z tytułu przejęcia przez gminę m.st. Warszawa nieruchomości stanowiącej zabudowaną działkę gruntu o Nr 1640A, o powierzchni 955 m², objętej księgą hipoteczną lit. B” (dalej: nieruchomość), na podstawie dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) (dalej: „prawa i roszczenia”). Pan M. P. nabył prawa i roszczenia w drodze dziedziczenia po swoich rodzicach: Panu W. i Pani A. P. Fakt dziedziczenia poświadcza prawomocne postanowienie o stwierdzeniu nabycia spadku z dnia 17 kwietnia 1973 roku wydane przez Sąd Powiatowy, I Wydział Cywilny, oraz akt poświadczenia dziedziczenia z dnia 02 września 2009 roku, sporządzony przez notariusza,. Pan W. i Pani A. P. nabyli prawa i roszczenia od Pana A. i Pani B. G. w dniu 10 listopada 1959 roku na mocy umowy przelewu sporządzonej w dniu 10 listopada 1959 roku, w formie aktu notarialnego w Państwowym Biurze Notarialnym przed notariuszem. Obecnie Wnioskodawca dochodzi ustanowienia na jego rzecz prawa użytkowania wieczystego na nieruchomości w trybie art. 7 dekretu z dnia 26 października 1945 roku o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279), w tym stwierdzenia nieważności decyzji Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy wydział Gospodarki Komunalnej i Mieszkaniowej z dnia 19 lutego 1973 roku, , w przedmiocie odmowy ustanowienia użytkowania wieczystego nieruchomości skierowanej do A. i W. P. Po ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego na nieruchomości, Wnioskodawca rozważa odpłatne zbycie tego prawa na rzecz osoby trzeciej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy odpłatne zbycie przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego gruntu nabytego na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu nieruchomości na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279) będzie stanowiło źródło przychodu na podstawie ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), jeśli zbycie nastąpi przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono na rzecz Wnioskodawcy prawo użytkowania wieczystego nieruchomości tj. wydano na jego rzecz ostateczną decyzję administracyjną o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz zawarto z Wnioskodawcą umowę o ustanowieniu tego prawa?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c) ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: „updof”), odpłatne zbycie prawa wieczystego gruntów jest źródłem przychodu, jeśli nie nastąpiło w wykonaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie.

Z powyższego wynika, iż cel zbycia prawa wieczystego gruntów oraz upływ czasu od nabycia tego prawa są nierozłącznymi kryteriami decydującymi o zakwalifikowaniu odpłatnego zbycia jako źródła przychodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W przedstawionym stanie faktycznym Wnioskodawca, będący następcą prawnym pod tytułem ogólnym (spadkobiercą testamentowym) uprawnionego do praw i roszczeń zamierza odpłatnie zbyć prawo użytkowania wieczystego nieruchomości po jego „nabyciu” na podstawie art. 7 ust. 1 dekretu. Wprawdzie Wnioskodawca planuje zbycie tego prawa nie w wykonaniu działalności gospodarczej, ale przed upływem pięciu lat licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło jego „nabycie”.

Warto wskazać, iż pod pojęciem „nabycie” prawa użytkowania wieczystego nieruchomości Wnioskodawca rozumie wydanie na swoją rzecz ostatecznej decyzji administracyjnej o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego nieruchomości, a następnie zawarcie umowy o ustanowieniu tego prawa. Z prawnego punktu widzenia „nabycie” prawa użytkowania wieczystego nieruchomości przez Wnioskodawcę będzie zwrotem nieruchomości, czyli przywróceniem stosunków prawnych sprzed wywłaszczenia. Ostateczna decyzja administracyjna o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego nieruchomości spowoduje więc przejście prawa własności na wnioskodawcę, jako następcę prawnego pod tytułem ogólnym (spadkobiercę) byłych właścicieli nieruchomości.

Quasi-restytucyjny i rekompensacyjny charakter „nabycia” przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego nieruchomości ma istotne znaczenie dla zastosowania w przedstawionym stanie faktycznym art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c) updof. Wprawdzie na podstawie ostatecznej decyzji administracyjnej może dojść do ustanowienia prawa użytkowania wieczystego nieruchomości na rzecz Wnioskodawcy, a następnie do zawarcia z Wnioskodawcą umowy użytkowania wieczystego nieruchomości. Jednakże czynności te nie mogą być traktowane jako nabycie prawa wieczystego użytkowania gruntów w rozumieniu ww. przepisu (podobnie: Wyrok Sądu Najwyższego z 07 maja 2002 r., sygn. akt: III RN 18/02, Monitor podatkowy 2002/6 s. 2; postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydane 10 października 2005 r. przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Grójcu, sygn. 1407/N-005/US/37/05/DD; postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego wydane 10 stycznia 2004 r. przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Limanowej, sygn. PDOF.415/17/03; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 grudnia 1996 r., sygn. akt: FPS 7/96).

W świetle powyższego, należy uznać, iż odpłatne zbycie przez Wnioskodawcę prawa użytkowania wieczystego nieruchomości ustanowionego w trybie art. 7 ust. 1 dekretu nie będzie stanowiło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. c) updof, jeśli zbycie zostanie dokonane przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło ustanowienie prawa użytkowania wieczystego nieruchomości tj. wydania na rzecz Wnioskodawcy ostatecznej decyzji administracyjnej o ustanowieniu użytkowania wieczystego i zawarcia umowy o ustanowieniu tego prawa (podobnie: pismo Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 29 stycznia 2009 roku, IPPB2/415-1505/08-2/AS; pismo Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 25 czerwca 2009 roku, IPPB4/415-412/09-2/SP; pismo Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 02 października 2009 roku, IPPB/415-488/09-2/SP).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej opisanego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisami art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), źródłem przychodów jest odpłatne zbycie, z zastrzeżeniem ust. 2:

1. nieruchomości lub ich części oraz udziału w nieruchomości,
2. spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
3. prawa wieczystego użytkowania gruntów,
4. innych rzeczy

- jeżeli odpłatne zbycie nie następuje w wykonywaniu działalności gospodarczej i zostało dokonane w przypadku odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w lit. a)-c) – przed upływem pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie lub wybudowanie, a innych rzeczy – przed upływem pół roku, licząc od końca miesiąca, w którym nastąpiło nabycie; w przypadku zamiany okresy te odnoszą się do każdej z osób dokonującej zamiany.

Podkreślić należy, iż przepis cytowanego wyżej art. 10 ust. 1 pkt 8 ww. ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych formułuje generalną zasadę, że nie płaci się podatku dochodowego, jeśli od końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego gruntów upłynęło 5 lat. W związku z tym, jeśli od końca roku, w którym nastąpiło nabycie nieruchomości lub ich części lub udziału w nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego upłynęło 5 lat, sprzedaż tej nieruchomości oraz prawa użytkowania wieczystego nie podlega w ogóle opodatkowaniu.

Prawo własności w systemie prawnym jest traktowane jako prawo o najszerszej treści i w porównaniu z innymi prawami, jako prawo najsilniejsze w stosunku do rzeczy. Własność jest bezterminowym prawem – trwa tak długo, jak długo istnieje rzecz, która jest przedmiotem własności.

W dopuszczonych prawem sytuacjach – u podstaw zwrotu wywłaszczonej nieruchomości (także przejętej wskutek karnego przymusu) leży wola prawowitego właściciela, a w przypadku jego śmierci wola jego spadkobierców.

Prawo użytkowania wieczystego jest silnym prawem rzeczowym, lokującym się w hierarchii tych praw bezpośrednio po prawie własności, a przed ograniczonymi prawami rzeczowymi, co pozwala na potraktowanie ustanowienia użytkowania wieczystego jako swoistej restytucji stosunków własnościowych.

Oddanie w użytkowanie wieczyste gruntu skomunalizowanego dekretem z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz. U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), w wypadku spełnienia przesłanek przewidzianych w tym akcie prawnym przez ubiegającego się o to dotychczasowego właściciela tego gruntu lub jego następców prawnych, miało niewątpliwie charakter rekompensacyjny.

Przepis art. 7 ust. 1 ww. dekretu przewidywał, że:

• dotychczasowy właściciel gruntu, prawni następcy właściciela, będący w posiadaniu gruntu, lub osoby prawa jego reprezentujące, mogą w ciągu 6 miesięcy od dnia objęcia w posiadanie gruntu przez gminę zgłosić wniosek o przyznanie na tym gruncie jego dotychczasowemu właścicielowi prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną;
  

• gmina uwzględni wniosek, jeżeli korzystanie z gruntu przez dotychczasowego właściciela da się pogodzić z przeznaczeniem gruntu według planu zabudowania, a jeżeli chodzi o osoby prawne – ponadto, gdy użytkowanie gruntu zgodnie z jego przeznaczeniem w myśl planu zabudowania nie pozostaje w sprzeczności z zadaniami ustawowymi lub statutowymi tej osoby prawnej;
  

• w razie uwzględnienia wniosku gmina ustali, czy przekazanie gruntu nastąpi tytułem wieczystej dzierżawy, czy na prawie zabudowy, oraz określi warunki, pod którymi umowa może być zawarta;
  

• w przypadku nieuwzględnienia wniosku, gmina zaofiaruje uprawnionemu, w miarę posiadania zapasu gruntów - na tych samych warunkach dzierżawę wieczystą gruntu równej wartości użytkowej, bądź prawo zabudowy na takim gruncie;
  

• w razie niezgłoszenia wniosku, przewidzianego w ust. 1, lub nieprzyznania z jakichkolwiek innych przyczyn dotychczasowemu właścicielowi wieczystej dzierżawy albo prawa zabudowy, gmina obowiązana jest uiścić odszkodowanie w myśl art. 9.
  
  
  

Jak wynika z przytoczonej regulacji, prawodawcy niewątpliwie chodziło o zrekompensowanie dotychczasowym właścicielom (ich następcom prawnym) przejścia na własność gminy miasta Warszawy gruntów stanowiących dotąd ich własność. W dekrecie od razu uregulowano kwestię stosownych rekompensat. Odzyskanie prawa wieczystej dzierżawy z czynszem symbolicznym lub prawa zabudowy za opłatą symboliczną (art. 7 ust. 1 dekretu, obecnie prawa wieczystego użytkowania) było ustawowo zagwarantowaną formą rekompensaty.

W przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nabył prawa i roszczenia do nieruchomości w spadku po Panu M. P. zmarłym w dniu 10.08.2010 r. Pan M. P. nabył prawa i roszczenia w drodze dziedziczenia po swoich rodzicach Pana W. i A. P. Natomiast rodzice Pana M. P. ww. prawa nabyli umową przelewu od Państwa A. i B. G.

Instytucję przelewu (cesji) regulują przepisy art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. (t. j. Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z art. 509 § 1 Kodeksu cywilnego, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Przelew wierzytelności jest swoistą konstrukcją prawną, przewidzianą w ogólnych zasadach zobowiązań prowadzącą do zmiany osoby wierzyciela podczas, gdy przedmiot zobowiązania pozostaje ten sam. Umowy cesji wierzytelności należą do czynności prawnych rozporządzających o skutkach zbliżonych do umowy przenoszącej własność.

Art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego, stanowi natomiast, iż umowa sprzedaży, zamiany, darowizny, albo inna umowa zobowiązująca do przenosi wierzytelność na nabywcę, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej albo że strony inaczej postanowiły.

Dla dokonania tej czynności prawnej nie jest wymagana – w zasadzie – zgoda dłużnika, który powinien być jednak zawiadomiony o przelewie. Zawiadomienie dłużnika nie jest wprawdzie warunkiem ważności dokonania przelewu w rozumieniu Kodeksu cywilnego, jednakże mają w tym interes prawny zarówno zbywca, jak i nabywca wierzytelności.

W wyniku przeniesienia (przelewu, cesji) wierzytelności wygasa u dotychczasowego wierzyciela (cedenta) stosunek zobowiązaniowy z dłużnikiem, powstają natomiast nowe stosunki zobowiązaniowe w rozumieniu cywilnoprawnym pomiędzy nabywcą wierzytelności (cesjonariuszem) a dłużnikiem oraz pomiędzy zbywcą a nabywcą wierzytelności, jeżeli przeniesienie wierzytelności jest odpłatne. Wobec powyższego, w niniejszej sprawie w wyniku zbycia praw i roszczeń do nieruchomości (wierzytelności) obok dotychczasowego wierzyciela pojawia się nowy – cesjonariusz.

W świetle powyższego, stwierdza się, iż w przedmiotowej sprawie nie doszło do restytucji wcześniej panujących stosunków prawnorzeczowych. Wnioskodawca nie był w przeszłości właścicielem, ani spadkobiercą właścicieli skomunalizowanej nieruchomości warszawskiej. Wnioskodawca prawa i roszczenia do przedmiotowej nieruchomości nabył w spadku po Panu M. P., którego rodzice nabyli ww. prawa umową przelewu od Państwa G. Na tej podstawie stał się podmiotem uprawnionym, na podstawie przepisów dekretu, do żądania ustanowienia i oddania w użytkowanie wieczyste gruntu. W znaczeniu prawnym dopiero ustanowienie na rzecz Wnioskodawcy użytkowania wieczystego nieruchomości będzie stanowiło nabycie prawa użytkowania wieczystego.

Przechodząc na grunt przepisów prawa podatkowego ustanowienie na rzecz Wnioskodawcy prawa użytkowania wieczystego nieruchomości stanowi jego nabycie w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co znajduje odzwierciedlenie, np. w wyroku WSA w Warszawie z dnia 29 września 2006 r., sygn. akt III SA/Wa 1541/06.

Po ustanowieniu na jego rzecz prawa wieczystego użytkowania nieruchomości Wnioskodawca zamierza ją sprzedać przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono na rzecz Wnioskodawcy prawo użytkowania wieczystego nieruchomości tj. wydano na jego rzecz ostateczną decyzję administracyjną o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego gruntu oraz zawarto z Wnioskodawcą umowę o ustanowieniu tego prawa.

Wobec powyższego, sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu będzie stanowiła przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Rozpatrując skutki podatkowe tej sprzedaży należy wziąć pod uwagę przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2009 r.

Zgodnie z zapisem art. 30e ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, od dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a) - c) podatek dochodowy wynosi 19% podstawy jego obliczenia. Stosownie do art. 30e ust. 2 ww. ustawy, podstawą obliczenia podatku, jest dochód stanowiący różnicę pomiędzy przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw określonym zgodnie z art. 19, a kosztami ustalonymi zgodnie z art. 22 ust. 6c i 6d, powiększoną o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, dokonanych od zbywanych nieruchomości lub praw.

Przy czym przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych oraz innych rzeczy, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8, jest ich wartość wyrażona w cenie określonej w umowie, pomniejszona o koszty odpłatnego zbycia. Jeżeli jednak cena, bez uzasadnionej przyczyny, znacznie odbiega od wartości rynkowej tych rzeczy lub praw, przychód ten określa organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej w wysokości wartości rynkowej (art. 19 ust. 1 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22 ust. 6c tej ustawy, koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), z zastrzeżeniem ust. 6d, stanowią udokumentowane koszty nabycia lub udokumentowane koszty wytworzenia, powiększone o udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie jej posiadania.

Stosownie do art. 22 ust. 6d ww. ustawy, za koszty uzyskania przychodu z tytułu odpłatnego zbycia, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c), nabytych w drodze spadku, darowizny lub w inny nieodpłatny sposób, uważa się udokumentowane nakłady, które zwiększyły wartość rzeczy i praw majątkowych, poczynione w czasie ich posiadania oraz kwotę zapłaconego podatku od spadków i darowizn w takiej części, w jakiej wartość zbywanej rzeczy lub prawa przyjęta do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn odpowiada łącznej wartości rzeczy i praw majątkowych przyjętej do opodatkowania podatkiem od spadków i darowizn.

Wysokość nakładów, o których mowa w ust. 6c i 6d, ustala się na podstawie faktur VAT w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług oraz dokumentów stwierdzających poniesienie opłat administracyjnych (art. 22 ust. 6e ww. ustawy).

Zgodnie z art. 30e ust. 4 ww. ustawy, po zakończeniu roku podatkowego podatnik jest obowiązany w zeznaniu podatkowym, o którym mowa w art. 45 ust. 1a pkt 3 wykazać:

1. dochody uzyskane w roku podatkowym z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a)-c) i obliczyć należny podatek dochodowy od dochodu, do którego nie ma zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 131, lub
2. dochody, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 131.
   
   

Należy jednakże zauważyć, że w myśl art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są dochody z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, o których mowa w art. 30e, w wysokości, która odpowiada iloczynowi tego dochodu i udziału wydatków poniesionych na własne cele mieszkaniowe w przychodzie z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych, jeżeli począwszy od dnia odpłatnego zbycia, nie później niż w okresie dwóch lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpiło odpłatne zbycie, przychód uzyskany ze zbycia tej nieruchomości lub tego prawa majątkowego został wydatkowany na własne cele mieszkaniowe; udokumentowane wydatki poniesione na te cele uwzględnia się do wysokości przychodu z odpłatnego zbycia nieruchomości i praw majątkowych.

Cele mieszkaniowe, których sfinansowanie przychodem z odpłatnego zbycia nieruchomości lub praw majątkowych uprawnia do skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania, wymienione zostały w art. 21 ust. 25 cytowanej ustawy.

Podsumowując, odpłatne zbycie prawa wieczystego użytkowania nieruchomości dokonane przed upływem pięciu lat od końca roku kalendarzowego, w którym ustanowiono na rzecz Wnioskodawcy prawo użytkowania wieczystego nieruchomości, tj. wydano na jego rzecz ostateczną decyzję administracyjną o ustanowieniu prawa użytkowania wieczystego gruntu stanowi źródło przychodu w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych podlegające opodatkowaniu 19% podatkiem dochodowym na zasadach określonych w art. 30e ustawy w brzmieniu obowiązującym od 01 stycznia 2009 r. Jednakże należy wskazać, że dochód ten może korzystać ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. pkt 131 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w części w jakiej zostanie wydatkowany, nie później niż w okresie 2 lat od końca roku podatkowego, w którym nastąpił odpłatne zbycie na cele mieszkaniowe, określone w art. 21 ust. 25.

Odnosząc się do powołanych we wniosku rozstrzygnięć organów podatkowych oraz orzeczeń sądowych, należy stwierdzić, iż rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego interpretację.

Ponadto podkreślić należy, że odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych, dokonane nawet w analogicznych zagadnieniach, nie mogą stanowić podstawy do żądania analogicznego rozstrzygnięcia sprawy Wnioskodawcy, jeżeli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa. Na podstawie art. 14e ustawy Ordynacja podatkowa, Minister właściwy do spraw finansów publicznych może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację ogólną lub indywidualną, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

W stosunku do powołanej przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej Nr IPPB4/415-412/09-2/SP z dnia 25 czerwca 2009 r. zostały podjęte działania w trybie art. 14e ustawy Ordynacja podatkowa, którą Minister Finansów z urzędu zmienił, stwierdzając jej nieprawidłowość.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r., Nr 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy). Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.