Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu
ILPP1/443-343/13-2/AI
z 19 lipca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Zrzeszenia, przedstawione we wniosku z dnia 10 kwietnia 2013 r. (data wpływu 22 kwietnia 2013 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości uzyskania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 kwietnia 2013 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie możliwości uzyskania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest Zrzeszeniem i zarejestrowanym podatnikiem VAT. Wnioskodawca składa deklaracje VAT za okresy kwartalne. Od czerwca 2008 r. Zainteresowany nie wykonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług ani nie dokonuje zakupów towarów i usług opodatkowanych tym podatkiem. W deklaracjach VAT-7K, począwszy od deklaracji za czwarty kwartał roku 2005 wykazywana jest (w różnych kwotach), nadwyżka podatku naliczonego nad należnym. Od tego okresu rozliczeniowego, w każdej kolejnej deklaracji, Wnioskodawca wykazywał nadwyżkę i nie domagał się zwrotu nadpłaconego podatku, wykazując ją do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. Aktualna kwota nadwyżki (na rok 2013) jest tożsama z kwotą wykazaną w deklaracji VAT-7K za drugi kwartał roku 2008, kiedy to Zainteresowany zaprzestał wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Wnioskodawca wykazywał nadwyżkę do przeniesienia, ponieważ liczył, że ponownie będzie wykonywał czynności opodatkowane tym podatkiem, co wynikało z faktu, iż w swej działalności bazował na działalności rolniczej, która uzależniona była od dopłat unijnych. Wnioskodawca skupował dotowane płody rolne od rolników korzystających z ryczałtu (ze stawką VAT 5%), a następnie sprzedawał je z niższą stawką (3%) do przetwórcy płodów rolnych. Wobec zaprzestania dotowania produkcji pomidorów, bo w tym zakresie prowadzony był skup, Zainteresowany zaprzestał działalności, oczekując na wystąpienie dotacji do innych warzyw, co do dziś nie nastąpiło. W związku z tym, oraz brakiem perspektyw na kolejne dotacje, Wnioskodawca postanowił zakończyć działalność i wystąpić o zwrot nadwyżki podatku od towarów i usług.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy żądanie zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, którego kwota składa się z nadwyżek wykazywanych za poszczególne kwartały kolejnych lat podatkowych począwszy od nadwyżki wykazanej w drugim kwartale 2005 roku częściowo wygasło wskutek upływu okresu 5 lat licząc od końca roku podatkowego, za który były składane poszczególne kwartalne deklaracje z wnioskiem o przeniesienie nadwyżki na kolejny okres rozliczeniowy?

Zdaniem Wnioskodawcy, art. 87 ust. 1 ustawy o podatku VAT przewiduje, iż w przypadku, gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy. Ustawodawca rozróżnia więc czynność obniżenia i zwrotu podatku. O ile podatnik skorzysta z obniżenia podatku w następnych okresach, nie może żądać zwrotu podatku.

Zwrot różnicy podatku następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika (art. 87 ust. 6). W myśl art. 86 ust. 19 ustawy o VAT, jeżeli w okresie rozliczeniowym podatnik nie wykonywał czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz nie wykonywał czynności poza terytorium kraju, kwotę podatku naliczonego może przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy.

Zgodnie z art. 86 ust. 13 ustawy o podatku od towarów i usług, podatnik może obniżyć kwotę podatku należnego, o ile nie uczynił tego w terminach wskazanych w ust. 10, 11, 12, 16 i 18 tego artykułu, przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego. Przepis ten dotyczy czynności, którą ustawodawca określił mianem „obniżenia”, a więc chodzi o dokonanie zabiegu w postaci pomniejszenia wartości podatku należnego o kwotę podatku zapłaconego przez podatnika w formie naliczonej przez innych podatników, co wyraźnie wskazuje treść ust. 1 tego przepisu, według której, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Obniżenie, co wynika z powołanego art. 86 ust. 13, może nastąpić w ściśle określonych terminach.

Wskazać należy w tym miejscu, że podobnego zabiegu użył ustawodawca w ustawach o podatku dochodowym od osób prawnych i fizycznych, w których zakreślił podatnikom możliwość zaliczania określonej kategorii wydatków do podatkowych kosztów uzyskania przychodów, o ile zaliczenie nastąpi w określonym terminie (np. art. 22 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – „Koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione, z zastrzeżeniem ust. 5, 6 i 10.”; w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych występuje kilka wariantów potrącalności kosztów uzyskania przychodów). Pozwala natomiast zdecydowanie dłużej rozliczać stratę wynikłą z nadwyżki kosztów nad przychodami. W przepisach ustawy o podatku od towarów i usług regulujących obniżenie i zwrot podatku brak jest odesłania do przepisów Ordynacji podatkowej o przedawnieniu zobowiązań podatkowych. Przedawnienie zgodnie z przyjętą definicją jest sankcją dla uprawnionego za to, że w określonym czasie nie czyni użytku ze swego prawa lub nie dochodzi zobowiązania. Jednakże przepisy, w tym Ordynacji podatkowej, przewidują, że dla zniweczenia skutków przedawnienia, wystarczy podjęcie przez uprawnionego pewnych czynności, które przerywają bieg przedawnienia. Czynnością taką może być dyspozycja co do przeniesienia nadwyżki do rozliczenia na kolejny okres. Przepisy ustawy Ordynacja podatkowa nie przewidują stosowania do zwrotu nadwyżki podatku przepisów o przedawnieniu, regulują natomiast kwestię nadpłaty podatku, którą w istocie stanowi nadwyżka podatku VAT naliczonego nad należnym (tak wyrok NSA Warszawa, l GSK 709/10, z dnia 01.12.2011 r.– zwrot podatku (w podatkach od towarów i usług, od czynności cywilnoprawnych, podatku akcyzowym) traktowany jest analogicznie jak nadpłata, ale wyłącznie we wskazanym w tym przepisie zakresie, a mianowicie w zakresie obejmującym: a) zaliczenie (art. 76 i art. 76a o.p., zaliczenie, o którym mowa w art. 76 § 2 pkt 1 następuje z dniem złożenia deklaracji wykazującej zwrot podatku), b) zwrot (przekazania kwoty zwrotu podatku) podatnikowi (art. 77b o.p.), c) wygaśnięcia prawa do zwrotu i zaliczenia (na poczet przyszłych zobowiązań), d) wygaśnięcia prawa do złożenia wniosku o zwrot lub takie zaliczenie (art. 80 o.p.)).

Zgodnie z art. 80 § 1 Ordynacji, prawo do zwrotu nadpłaty podatku wygasa po upływie 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin jej zwrotu.

Wnioskodawca wykonywał czynności opodatkowane podatkiem od towarów i usług do drugiego kwartału 2008 roku włącznie, zatem do tego czasu miał prawo do przenoszenia kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, bowiem przy prowadzeniu działalności opodatkowanej podatkiem VAT istniała możliwość skorzystania z obniżenia lub zwrotu.

Od momentu definitywnego zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT, Wnioskodawca mógł i powinien złożyć wniosek o zwrot nadpłaconego podatku VAT. Ponieważ art. 80 § 1 Ordynacji podatkowej przewiduje, że prawo do zwrotu nadpłaty wygasa po upływie 5 lat od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin zwrotu, stwierdzić należy, iż Zainteresowany może domagać się zwrotu pełnej kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, gdyż prawo to wygaśnie dopiero 31 grudnia 2013 r. (pięć lat od końca roku kalendarzowego 2008 upłynie właśnie 31 grudnia 2013 r.).

Zdaniem Wnioskodawcy, dopiero zaprzestanie wykonywania czynności obłożonych podatkiem VAT, uaktualniło konieczność wystąpienia z wnioskiem o zwrot, ponieważ od tej daty, podatnik nie miał innego sposobu na „zagospodarowanie” owej nadwyżki. Podatnik w ustawowych terminach dokonał obniżenia podatku należnego o podatek naliczony i wydawał kwartalne dyspozycje o przenoszeniu nadwyżki na kolejne okresy. Dopóki Wnioskodawca wykonywał czynności generujące podatek należny, miał możliwość wykorzystania nadwyżki, zwłaszcza, gdyby wystąpiła sytuacja odwrotna, czyli nadwyżka podatku należnego nad naliczonym. W dacie zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych możliwość taką utracił i powinien zadysponować nadwyżką podatku naliczonego, żądając jej zwrotu. Zaprzestanie wykonywania czynności opodatkowanych nastąpiło w roku 2008, a więc okres wygaśnięcia prawa do zwrotu biegnie od 1 stycznia 2009 r. i jeszcze nie upłynął.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawowa zasada dotycząca możliwości odliczenia podatku naliczonego została sformułowana w art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą. W przepisie tym wskazano, iż zgodnie z art. 86 ust. 1 w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Stosownie do art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

– z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Podatnikami, zgodnie z zapisem art. 15 ust. 1 ustawy, są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – na mocy ust. 2 powołanego artykułu, w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 marca 2013 r. – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Należy nadmienić, iż od dnia 1 kwietnia 2013 r., powyższy przepis ma następujące brzmienie: „działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych”.

Z powyższego wynika, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia tego dokonuje podatnik podatku od towarów i usług oraz gdy towary i usługi, z których nabyciem podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, tzn. takich, których następstwem jest określenie podatku należnego (powstanie zobowiązania podatkowego).

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza zatem możliwość dokonania obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystania do czynności zwolnionych od podatku VAT oraz niepodlegających temu podatkowi.

Należy zauważyć, iż formułując w art. 86 ust. 1 ustawy warunek związku ze sprzedażą opodatkowaną, ustawodawca nie uzależnia prawa do odliczenia od związku zakupu z obecnie wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi. Wystarczającym jest, że z okoliczności towarzyszących nabyciu towarów lub usług przy uwzględnieniu rodzaju prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej wynika, że zakupy te dokonane są w celu ich wykorzystania w ramach jego działalności opodatkowanej.

Zatem, w podatku od towarów i usług obowiązuje zasada tzw. „niezwłocznego odliczenia podatku naliczonego”. Zasada ta wyraża się tym, że podatnik, aby skorzystać z prawa do odliczenia, nie musi czekać aż nabyty towar lub usługa zostaną odsprzedane lub efektywnie wykorzystane na potrzeby działalności opodatkowanej.

W każdym przypadku należy dokonać oceny, czy intencją podatnika wykonującego określone czynności, z którymi łączą się skutki podatkowo–prawne, było wykonywanie czynności opodatkowanych.

Dodatkowo zauważyć należy, iż prawo do obniżenia kwoty podatku należnego powstaje w rozliczeniu za okres, w którym podatnik otrzymał fakturę albo dokument celny, z zastrzeżeniem pkt 2-5 oraz ust. 11, 12, 16 i 18 (art. 86 ust. 10 pkt 1 ustawy).

Stosownie do art. 86 ust. 11 ustawy, jeżeli podatnik nie dokona obniżenia kwoty podatku należnego w terminach określonych w ust. 10, może obniżyć kwotę podatku należnego w deklaracji podatkowej za jeden z dwóch następnych okresów rozliczeniowych.

Jeżeli podatnik nie dokonał obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w terminach, o których mowa w ust. 10, 11, 12, 16 i 18, może on obniżyć kwotę podatku należnego przez dokonanie korekty deklaracji podatkowej za okres, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego, nie później jednak niż w ciągu 5 lat, licząc od początku roku, w którym wystąpiło prawo do obniżenia podatku należnego (art. 86 ust. 13 ustawy).

Ponadto podkreślić należy, iż ustawodawca przyznał podatnikowi prawo do odliczenia podatku naliczonego w określonych terminach, pod warunkiem spełnienia przez niego zarówno tzw. przesłanek pozytywnych, to jest m. in. tego, że zakupy będą wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych oraz niezaistnienia przesłanek negatywnych, określonych w art. 88 ustawy. Przepis ten określa listę wyjątków, które pozbawiają podatnika prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

W myśl art. 87 ust. 1 ustawy, w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

Z powyższego przepisu wynika zatem, iż w sytuacji, gdy u podatnika występuje nadwyżka kwoty podatku naliczonego nad podatkiem należnym uprawnienia podmiotu: do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu bezpośredniego tej różnicy, mają charakter równorzędny i od podatnika zależy, z którego uprawnienia skorzysta.

Szczegółowe regulacje dotyczące terminu zwrotu i warunków niezbędnych do jego otrzymania zawierają regulacje art. 87 ust. 2-10 cyt. ustawy.

Na podstawie art. 87 ust. 2 ustawy, zwrot różnicy podatku, z zastrzeżeniem ust. 6, następuje w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika w banku mającym siedzibę na terytorium kraju lub na rachunek podatnika w spółdzielczej kasie oszczędnościowo-kredytowej, której jest członkiem, wskazane w zgłoszeniu identyfikacyjnym, o którym mowa w odrębnych przepisach, lub na wskazany przez podatnika rachunek banku lub na rachunek spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej, jako zabezpieczenie udzielanego przez ten bank lub przez tę kasę kredytu, na podstawie złożonego przez podatnika, do naczelnika urzędu skarbowego, w terminie do złożenia deklaracji podatkowej, pisemnego, nieodwołalnego upoważnienia organu podatkowego, potwierdzonego przez bank lub spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową udzielających kredytu, do przekazania tego zwrotu. Jeżeli zasadność zwrotu wymaga dodatkowego zweryfikowania, naczelnik urzędu skarbowego może przedłużyć ten termin do czasu zakończenia weryfikacji rozliczenia podatnika dokonywanego w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej lub postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontroli skarbowej. Jeżeli przeprowadzone przez organ czynności wykażą zasadność zwrotu, o którym mowa w zdaniu poprzednim, urząd skarbowy wypłaca należną kwotę wraz z odsetkami w wysokości odpowiadającej opłacie prolongacyjnej stosowanej w przypadku odroczenia płatności podatku lub jego rozłożenia na raty.

Według art. 87 ust. 5a ustawy, w przypadku gdy podatnik nie wykonał w okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1, podatnikowi przysługuje, na jego umotywowany wniosek złożony wraz z deklaracją podatkową, zwrot kwoty podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu od podatku należnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na terytorium kraju lub poza tym terytorium, w terminie 180 dni od dnia złożenia rozliczenia, z zastrzeżeniem art. 86 ust. 19. Na pisemny wniosek podatnika urząd skarbowy dokonuje zwrotu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie 60 dni, jeżeli podatnik złoży w urzędzie skarbowym zabezpieczenie majątkowe. Przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a i ust. 4a–4f stosuje się odpowiednio.

Wskazać przy tym należy, że jeżeli w okresie rozliczeniowym podatnik nie wykonywał czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz nie wykonywał czynności poza terytorium kraju kwotę podatku naliczonego może przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy (art. 86 ust. 19 ustawy).

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem wszystkich kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Zgodnie z treścią art. 70 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku.

Istotą przedawnienia uregulowanego w art. 70 Ordynacji podatkowej jest to, że na skutek upływu czasu zobowiązanie podatkowe wygasa z mocy prawa, zobowiązanie podatkowe bowiem przestaje istnieć.

Zatem, dokonywanie przez podatnika wszelkich zmian dotyczących rozliczeń podatku od towarów i usług może nastąpić do momentu, w którym nie ulega przedawnieniu zobowiązanie podatkowe za dany okres rozliczeniowy.

Zgodnie z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 29 czerwca 2009 r. sygn. akt I FPS 9/08 oraz linią orzeczniczą sądów, przepis art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej ma zastosowanie również do rozliczeń, w których obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług przekształcił się w kwotę zwrotu różnicy podatku lub nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym, która może być zadeklarowana przez podatnika do przeniesienia na następny miesiąc.

Należy zauważyć, iż np. w wyroku z dnia 30 września 2009 r. sygn. akt I SA/Bk 295/09 WSA w Białymstoku stwierdził, iż przedawnienie, o którym mowa w art. 70 Ordynacji podatkowej, dotyczy wszystkich elementów konstrukcyjnych podatku, które wynikają z tego samego obowiązku podatkowego, co potencjalne zobowiązanie podatkowe. Odnosi się to w szczególności do nadwyżki podatku należnego nad naliczonym w podatku od towarów i usług. Nie jest bowiem pozbawione logiki rozumowanie, według którego, jeżeli przedawnia się zobowiązanie główne (podstawowe), to przedawniają się również związane z nim lub towarzyszące mu inne prawa lub obowiązki, na zasadzie prostego wnioskowania a maiori ad minus. Przyjęcie poglądu, wedle którego nadwyżka podatku naliczonego nad należnym w podatku od towarów i usług w ogóle nie podlegałaby przedawnieniu, prowadziłoby do ciągłego utrzymywania niepewności sytuacji prawnej podatnika. W każdym czasie można byłoby wszcząć wobec niego postępowanie podatkowe. W pełni satysfakcjonującego rozwiązania nie daje też stanowisko, zgodnie z którym weryfikowanie nadwyżki podatku naliczonego nad należnym możliwe jest do momentu „przedawnienia się okresów”, w których ta nadwyżka zostanie rozliczona. Trzeba bowiem pamiętać, że również w tych okresach nie musi powstać zobowiązanie podatkowe. Po odliczeniu tej nadwyżki od podatku należnego, podatek może być „zerowy”. Zatem w tych przypadkach problem przedawnienia w dalszym ciągu pozostawałby nierozwiązany. Zdaniem Sądu, nie można dopuścić do niczym nieograniczonego w czasie korygowania innych, oprócz samego zobowiązania podatkowego, elementów konstrukcyjnych podatku. Nadwyżka podatku naliczonego nad należnym, tak samo jak zobowiązanie podatkowe, są wynikami rozliczenia podatnika za dany okres. Trudno od wyniku tego rozliczenia uzależniać to, czy dany okresy rozliczeniowy podlega przedawnieniu, czy też nie. Ograniczenie zastosowania instytucji przedawnienia, poprzez odniesienie jego skutków wyłącznie do ściśle rozumianego zobowiązania podatkowego, miałoby i ten negatywny skutek, że podatnik musiałby przez nieograniczony czas przechowywać dokumentację podatkową (art. 86 § 1 O.p.).

Z opisu sprawy wynika, iż Wnioskodawca jest zarejestrowanym podatnikiem VAT. Wnioskodawca składa deklaracje VAT za okresy kwartalne. Od czerwca 2008 r. Zainteresowany nie wykonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ani nie dokonuje zakupów towarów i usług opodatkowanych tym podatkiem. W deklaracjach VAT-7K, począwszy od deklaracji za czwarty kwartał roku 2005 wykazywana jest (w różnych kwotach), nadwyżka podatku naliczonego nad należnym. Od tego okresu rozliczeniowego, w każdej kolejnej deklaracji, Wnioskodawca wykazywał nadwyżkę i nie domagał się zwrotu nadpłaconego podatku, wykazując ją do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. Aktualna kwota nadwyżki (na rok 2013) jest tożsama z kwotą wykazaną w deklaracji VAT-7K za drugi kwartał roku 2008, kiedy to Zainteresowany zaprzestał wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT. Wnioskodawca wykazywał nadwyżkę do przeniesienia, ponieważ liczył, że ponownie będzie wykonywał czynności opodatkowane tym podatkiem, co wynikało z faktu, iż w swej działalności bazował na działalności rolniczej, która uzależniona była od dopłat unijnych. Wnioskodawca skupował dotowane płody rolne od rolników korzystających z ryczałtu (ze stawką VAT 5%), a następnie sprzedawał je z niższą stawką (3%) do przetwórcy płodów rolnych. Wobec zaprzestania dotowania produkcji pomidorów, bo w tym zakresie prowadzony był skup, Zainteresowany zaprzestał działalności, oczekując na wystąpienie dotacji do innych warzyw, co do dziś nie nastąpiło. W związku z tym, oraz brakiem perspektyw na kolejne dotacje, Wnioskodawca postanowił zakończyć działalność i wystąpić o zwrot nadwyżki podatku od towarów i usług.

Wątpliwość Wnioskodawcy dotyczy kwestii prawa do żądania zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym.

Należy zauważyć, iż jak sam Wnioskodawca wskazał, planowana do zwrotu w roku 2013 kwota nadwyżki podatku naliczonego nad należnym nie jest kwotą wynikającą z rozliczenia kwartalnego deklaracji za II kwartał 2005 r., ale powstawała sukcesywnie w rozliczeniach VAT za kwartały poprzedzające jak i następujące po rozliczeniu za ww. kwartał. W deklaracjach począwszy od I kwartału 2006 r. wystąpił bieżący podatek naliczony i należny, zatem kwota nadwyżki z II kwartału 2005 r. stała się elementem rozliczenia kolejnych okresów rozliczeniowych.

Przypomnieć należy, że Wnioskodawca od czerwca 2008 r. nie wykonuje czynności opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, ani nie dokonuje zakupów towarów i usług opodatkowanych tym podatkiem. W świetle powyższego, przedmiotowa nadwyżka winna zostać zadysponowana w powyższej dacie.

Mając na uwadze przedstawiony opis sprawy oraz przywołany stan prawny należy stwierdzić, iż do kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, o której mowa we wniosku, mają zastosowanie przepisy Ordynacji podatkowej dotyczące przedawnienia zobowiązania podatkowego. Jednakże, na podstawie art. 70 § 1 Ordynacji podatkowej, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, którego kwota składa się z nadwyżek wykazywanych za poszczególne kwartały kolejnych lat podatkowych począwszy od nadwyżki wykazanej w drugim kwartale roku 2005, bowiem od końca roku, w którym Zainteresowany zaprzestał wykonywania czynności opodatkowanych, tj. czerwca 2008 r. nie upłynęło 5 lat.

Zatem, wynikająca z deklaracji nadwyżka powstała w drugim kwartale roku 2005 przenoszona na kolejne okresy rozliczeniowe do momentu zaprzestania wykonywania czynności opodatkowanych, tj. do czerwca roku 2008, winna być rozliczona najpóźniej do końca roku 2013. Po upływie wskazanego terminu nie ma podstaw prawnych do wystąpienia z żądaniem zwrotu nadwyżki.

Reasumując, odpowiadając na zadane pytanie stwierdzić należy, iż żądanie zwrotu nadwyżki podatku naliczonego nad należnym, którego kwota składa się z nadwyżek wykazywanych za poszczególne kwartały kolejnych lat podatkowych począwszy od nadwyżki wykazanej w drugim kwartale 2005 r. nie wygasło bowiem od końca roku, w którym Wnioskodawca zaprzestał wykonywania czynności opodatkowanych, a miało to miejsce w czerwcu 2008 r. – nie upłynął okres 5 lat.

Końcowo należy również dodać, że w niniejszej interpretacji przyjęto, iż Wnioskodawca nie zakończył prowadzenia działalności gospodarczej i pozostaje w gronie zarejestrowanych podatników VAT.

Informuje się ponadto, iż w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego, interpretacja traci ważność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.