Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi
IPTPB1/415-459/13-2/AP
z 24 września 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112 poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 7 lipca 2013 r. (data wpływu 9 lipca 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie miejsca opodatkowania przychodów z działalności gospodarczej prowadzonej w Polsce i we Francji – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 lipca 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej w zakresie robót budowlanych na terytorium Polski i Francji. Opodatkowany jest na zasadach ogólnych oraz prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów. Wnioskodawca jest czynnym podatnikiem VAT, zgłoszonym jednocześnie do transakcji wewnątrzwspólnotowych.

Wnioskodawca wykonuje swoje usługi zarówno na terytorium Polski, jak i Francji. Wnioskodawca nie jest w stanie przewidzieć, czy pobyt we Francji w roku kalendarzowym przekroczy 183 dni w roku kalendarzowym, czy też nie. W związku z tym, że w 2013 r. roboty na terenie Francji zaczęły się wcześniej, bo już w lutym, może zaistnieć taki stan faktyczny, że pobyt przekroczy 183 dni, choć niekoniecznie, w zależności od zamówień.

Czas trwania poszczególnych budów we Francji realizowanych na podstawie odrębnych kontraktów wynosi 4-5 tygodni, po czym Wnioskodawca wraca do Polski na 1-3 tyg. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Francji biura, pełnomocnika, czy przedstawicielstwa, bądź innego stałego miejsca prowadzenia działalności. Nie prowadzi na terytorium Francji zakładu w rozumieniu umowy zawartej pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r. Lokalizacja geograficzna poszczególnych budów ulega zmianie.

Działalność we Francji opiera się tylko i wyłącznie na zawieranych z francuskim zleceniodawcą kontraktach - umowach o roboty budowlane. Wnioskodawca posiada dobre relacje z francuskim zleceniodawcą co sprawia, że znacząca część Jego usług jest realizowana na terytorium Francji (około 95% przychodów). Zlecone we Francji usługi Wnioskodawca wykonuje z udziałem swoich pracowników. Ośrodek interesów życiowych (osobistych i gospodarczych) znajduje się w Polsce, w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy całość dochodów uzyskiwanych z tytułu świadczonych usług, zarówno na terytorium Polski, jak i Francji, podlega opodatkowaniu w Polsce?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, całość swoich dochodów, zarówno z tytułu świadczonych usług na terytorium Polski, jak i we Francji, powinien opodatkować w Polsce.

Miejsce zamieszkania, ośrodek interesów życiowych (osobistych oraz gospodarczych) Wnioskodawca posiada w Polsce. Treść art. 3 ust. la ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby, jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która: 1) posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub 2) przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. Powyższe przesłanki rozdzielone są spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek, aby uznać, że osoba posiadająca miejsce zamieszkania podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów, zarówno w kraju, jak i poza granicami. Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby mającej miejsce zamieszkania na terytorium RP przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób jeśli chodzi o określenie grupy osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych.

Wnioskodawca posiada polskie obywatelstwo, językiem ojczystym jest język polski. W Polsce mieszka i przebywa Jego rodzina. W Polsce znajduje się zamieszkiwane przez Wnioskodawcę i Jego rodzinę mieszkanie. Zawsze po zakończonym kontrakcie wraca do Polski, do swojej rodziny. Wnioskodawca wykonuje jakąś usługę w Polsce i ponownie, jak uda się podpisać nowy kontrakt, po 1-3 tygodni wyjeżdża na 4-6 tygodni.

Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium RP uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Polski dłużej niż 183 dni w ciągu roku podatkowego. Według Wnioskodawcy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę uznania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium RP centrum interesów życiowych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).

Przy czym w myśl art. 3 ust. 1a ww. ustawy, za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:

1. posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2. przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
   
   

Stosownie do treści art. 4a cyt. ustawy, przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W myśl z art. 7 ust. 1 umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodów i majątku, podpisanej dnia 20 czerwca 1975 r. (Dz.U. z 1977 r. Nr 1 poz. 5 ze zm.), zyski z przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Umawiającym się Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Przy czym w myśl art. 3 ust. 1 lit. d) ww. umowy, jeżeli z treści przepisu nic innego nie wynika określenia „przedsiębiorstwo Umawiającego się Państwa” i „przedsiębiorstwo drugiego Umawiającego się Państwa”, oznaczają odpowiednio przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w jednym Umawiającym się Państwie albo przedsiębiorstwo prowadzone przez osobę mającą miejsce zamieszkania lub siedzibę w drugim Umawiającym się Państwie.

Natomiast określenie „zakład”, w myśl art. 5 ust. 1-2 ww. umowy, oznacza stałą placówkę, w której całkowicie albo częściowo wykonuje się działalność przedsiębiorstwa, a w szczególności:

1. miejsce zarządzania,
2. filię,
3. biuro, w którym prowadzona jest działalność handlowa,
4. zakład fabryczny,
5. warsztat,
6. kopalnię, kamieniołom albo inne miejsce wydobywania bogactw naturalnych,
7. budowę albo montaż, które trwają przez okres dłuższy niż 12 miesięcy.
   
   

Zauważyć przy tym należy, iż dwunastomiesięczny okres, o którym mowa w ww. przepisie, to okres faktycznego istnienia (funkcjonowania) placu budowy, wykonywania prac budowlanych, instalacyjnych, montażowych lub związanej z nimi działalności nadzorczej lub doradczej, a nie okres wskazany (wynikający) z zawartych przez podatnika umów.

Upływ okresu prowadzenia budowy decyduje o ustanowieniu zakładu w państwie źródła. Początku biegu tego okresu należy upatrywać w faktycznym rozpoczęciu prac, służących prowadzonej budowie.

Plac budowy będzie istniał zatem od dnia, kiedy zostały podjęto pierwsze prace o charakterze przygotowawczym w celu rozpoczęcia budowy. Podobnie zakończenie istnienia placu budowy związane jest z faktycznym przekazaniem budowy zamawiającemu, czyli należy wliczyć również, np. okres potrzebny na sprawdzenie budynku i poddanie testom instalacji, które to prace są integralną częścią zamknięcia projektu.

Ponadto do tego okresu należy wliczyć również przerwy czy przestoje, które są związane z naturą prac budowlanych, montażowych lub instalacyjnych.

Zakończenie prowadzenia budowy (montażu, instalacji) następuje wtedy, gdy roboty budowlane zostaną całkowicie wykonane.

Jako moment zakończenia budowy można zasadniczo przyjąć dzień podpisania ostatecznego protokołu odbioru robót budowlanych.

Jak już wskazano, przedsiębiorstwo mające siedzibę w jednym Państwie, a prowadzące działalność na terytorium drugiego, co do zasady, podlega opodatkowaniu w państwie swojej siedziby. Państwu, w którym prowadzona jest działalność, służy prawo do opodatkowania zysków osiąganych przez przedsiębiorstwo pochodzące z innego kraju, pod warunkiem, że przedsiębiorstwo to prowadzi działalność w tym państwie w formie zakładu. W przeciwnym przypadku, dochody przedsiębiorstwa zagranicznego podlegają opodatkowaniu w państwie jego siedziby.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w zakresie robót budowlanych na terytorium Polski i Francji. Wnioskodawca nie jest w stanie przewidzieć, czy pobyt we Francji w roku kalendarzowym przekroczy 183 dni w roku kalendarzowym, czy też nie. W związku z tym, że w 2013 r. roboty na terenie Francji zaczęły się wcześniej, bo już w lutym, może zaistnieć taki stan faktyczny, że pobyt przekroczy 183 dni, choć niekoniecznie w zależności od zamówień. Wnioskodawca nie posiada na terytorium Francji biura, pełnomocnika, czy przedstawicielstwa, bądź innego stałego miejsca prowadzenia działalności. Nie prowadzi na terytorium Francji zakładu w rozumieniu umowy zawartej pomiędzy Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w Warszawie dnia 20 czerwca 1975 r. Lokalizacja geograficzna poszczególnych budów ulega zmianie. Ośrodek interesów życiowych (osobistych i gospodarczych) znajduje się w Polsce, w miejscu zamieszkania Wnioskodawcy.

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy oraz przedstawiony przez Wnioskodawcę opis stanu faktycznego stwierdzić należy, że skoro Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą w Polsce i nie posiada zakładu w rozumieniu art. 5 cyt. Konwencji, to dochód osiągany z tytułu takiej działalności - zgodnie z tą umową - podlega opodatkowaniu wyłącznie w państwie rezydencji, tj. w Polsce. W takim przypadku nie następuje podwójne opodatkowanie przychodu, a zatem nie należy stosować przewidzianej w umowie metody zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu. Całość uzyskiwanego z działalności gospodarczej dochodu podlega bowiem opodatkowaniu tylko w Polsce na zasadach przewidzianych w polskim prawie podatkowym.

Końcowo wskazać należy, że jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny będzie różnił się od zaistniałego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.