INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

uwzględniająca prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2145/11

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów – uwzględniając prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, sygn. akt III SA/Wa 2145/11 (data wpływu 8 lipca 2013 r.) – stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 7 marca 2011 r. (data wpływu do Izby Skarbowej 14 marca 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania kwoty zasądzonej przez Sąd w związku z przewlekłością postępowania sądowego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia z opodatkowania kwoty zasądzonej przez Sąd w związku z przewlekłością postępowania sądowego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Prawomocnym Postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 11 stycznia 2010 r. zasądzono na rzecz Wnioskodawcy kwotę 2.000 zł od Skarbu Państwa –Prezesa Sądu Rejonowego kwotę 2.000 zł oraz 100 zł tytułem zwrotu wniesionej opłaty od skargi. Orzeczenie zapadło na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843), z jednoczesnym orzeczeniem przewlekłości postępowania. Sąd Rejonowy wykonał wyrok wypłacając Wnioskodawcy zasądzone kwoty w 2010 r. Obecnie Wnioskodawca otrzymał wypełniony PIT-8C wraz z informacją o przekazaniu go również do Urzędu Skarbowego.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy kwota zasądzona przez Sąd Okręgowy na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843) podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych w kontekście przepisu art. 21 ust. 1 pkt 3 tej ustawy i czy podlega wykazywaniu i przesyłaniu do Urzędu Skarbowego przez płatnika w PIT-8C...

Zdaniem Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 21 pkt 1 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są:

„otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem” żaden z wymienionych w ustawie wyjątków nie dotyczy przedstawionego stanu faktycznego.

Zdaniem Wnioskodawcy suma pieniężna zasądzona w oparciu o przepisy art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. 2004 r. Nr 179 poz. 1843 ze zm.) jest zadośćuczynieniem, kumulującym w sobie funkcje: kompensacyjną prewencyjną i represyjną, o którym mowa w art. 21 pkt 1 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych Dz. U. z 1991 r. Nr 80 poz. 350 ze zm. Potwierdza to również stanowisko Ministerstwa Finansów zawarte w odpowiedzi z dnia 15 czerwca 2007 r. na interpelację poselską Nr XX, której w imieniu MF udzielił Podsekretarz .

W odpowiedzi tej P. D stwierdził, że na gruncie przepisów updof pojęcie odszkodowania jest tożsame z pojęciem zadośćuczynienia i stanowi przychód z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy.

Dlatego też, zdaniem Wnioskodawcy, zadośćuczynienie przyznane wyrokiem sądu powinno korzystać ze zwolnienia przewidzianego dla odszkodowań w art. 21 ust. 1 pkt 3b updof. Znowelizowany od 1 stycznia 2009 r. (Dz. U. 2008 Nr 209 poz. 1316) katalog zwolnień od podatku dochodowego obejmuje nie tylko określone rodzaje odszkodowań, lecz także zadośćuczynienia. Zgodnie z nowym brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 3, 3a i 3b ustawy o PIT zwolnione z opodatkowania są zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (z pewnymi wyjątkami); zadośćuczynienia otrzymane na podstawie przepisów o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa polskiego; inne zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie (z pewnymi wyjątkami). Dotychczasowe przepisy wprost zwalniały z podatku jedynie określone odszkodowania. Tymczasem w prawie cywilnym istnieją dwa pojęcia: odszkodowanie (za szkodę majątkowa) i zadośćuczynienie (za szkodę niemajątkową). Zadośćuczynienia nie były wyraźnie objęte zwolnieniami. W praktyce urzędy skarbowe często odmawiały podatnikom stosowania zwolnienia dla uzyskanego zadośćuczynienia, co budziło liczne spory. Choć zdarzały się i takie urzędy, które twierdziły, że pojęcie odszkodowania zawarte w przepisach ustawy o PIT odnosi się również do zadośćuczynienia. Nowelizacja ustawy o PIT z 6 listopada 2008 r. jednoznacznie rozstrzygnęła wątpliwości.

W dniu 18 maja 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie wydał interpretację indywidualną Nr IPPB4/415-247/11-2/SP, stwierdzając, że zasądzona Wnioskodawcy kwota podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym na zasadach ogólnych, jako przychód z innych źródeł, o którym mowa w art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który zgodnie z treścią art. 45 ust. 1 omawianej ustawy należy wykazać w zeznaniu podatkowym składanym za rok, w którym nastąpiła jej wypłata. Sąd jest zobligowany na podstawie art. 42a ustawy, do sporządzania i przekazania:

1. Wnioskodawcy, któremu wypłacono zasądzone kwoty na mocy przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. oraz
2. urzędowi skarbowemu właściwemu dla jego miejsca zamieszkania
   
   

informacji PIT-8C o wysokości przychodu z innych źródeł w terminie do końca lutego roku następującego po roku wypłacenie przedmiotowej kwoty.

Wnioskodawca nie zgodził się ze stanowiskiem tutejszego organu i w dniu 27 maja 2011 r. (data wpływu 30 maja 2011 r.) wniósł wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na ww. wezwanie pismem z dnia 10 czerwca 2011 r. Nr IPPB4/415-247/W/11-4/SP (skutecznie doręczonym w dniu 16 czerwca 2011 r.) organ podatkowy podtrzymał swoje stanowisko zawarte w interpretacji indywidualnej.

W dniu 27 czerwca 2011 r. wpłynęła do tut. organu skarga z dnia 21 czerwca 2011 r. na ww. interpretację indywidualną, w której wniesiono o jej uchylenie.

Wyrokiem z dnia 14 maja 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sygn. akt III SA/Wa 2145/11 uchylił zaskarżoną interpretację i stwierdził, że uchylona interpretacja nie może być wykonana w całości.

W wyroku tym Sąd, stwierdził, że skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd zauważył, że negatywna ocena stanowiska Skarżącego została uzasadniona przez Organ dwoma okolicznościami. Po pierwsze Minister powołał się na wyrok WSA w Łodzi (I SA/Łd 768/09), według którego nazwanie przez Ustawodawcę, w art. 12 ust. 4 ustawy o skardze, wypłaconej kwoty sumą pieniężną”, a nie „odszkodowaniem” lub zadośćuczynieniem”, każe uznać, że kwota ta nie korzysta ze zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym. Po drugie Organ ocenił – według orzekającego Sądu dość arbitralnie – że otrzymana przez Skarżącego kwota nie ma charakteru odszkodowania ani zadośćuczynienia.

Z powyższymi argumentami Sąd nie zgodził się.

Sąd wyjaśnił, że Skarżący, w tym zwłaszcza reprezentujący go pełnomocnik z urzędu, trafnie wskazali, że o statusie kwoty otrzymanej na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o skardze świadczy nie jej nazwa, lecz rzeczywisty jej charakter, tytuł prawny i cel, jakiemu służy. Otóż kwota otrzymywana na tej podstawie ma zrekompensować negatywne przeżycia psychiczne i moralne związane z przewlekłością postępowania sądowego oraz z naruszeniem prawa (nie dobra osobistego) do rozpoznania sprawy sądowej bez zbędnej zwłoki (vide przywoływane w piśmie z dnia 24 kwietnia 2012 r. orzeczenia SN o sygn. III SPP 163/05, III SPP 154/05 oraz SPK 10/05). Kwota ta, poza funkcją represyjną i prewencyjną, ma też znaczenie kompensacyjne. Inaczej mówiąc – ma na celu zadośćuczynienie za krzywdę, jaką strona poniosła wskutek wadliwie skonstruowanego systemu wymiaru sprawiedliwości albo wadliwe działającego systemu wymiaru sprawiedliwości w praktyce.

Jak stwierdził Sąd, Minister ma rację twierdząc, że wypłacona Skarżącemu kwota nie jest odszkodowaniem, o czym świadczy już to, że ustawa o skardze określa granice wypłacanej kwoty (od 2.000 zł do 20.000 zł), podczas gdy odszkodowanie ma z definicji pokrywać rzeczywistą szkodę. O słuszności tego poglądu Ministra świadczy też a contrario art. 15 ustawy o skardze skoro uprawniona osoba może dochodzić odszkodowania poza otrzymaną sumą, to wypłacona jej uprzednio kwota nie może być takim odszkodowaniem. Niemniej Organ niesłusznie uznał, że wypłacona kwota nie jest zadośćuczynieniem. Właściwy sąd zasądzając tę kwotę zobowiązany jest zbadać, czy uprawniona osoba poniosła jakąkolwiek krzywdę. Skoro więc krzywda jest przesłanką zasądzenia tej kwoty („sumy pieniężnej”), to w istocie stanowi ona zadośćuczynienie za krzywdę.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym w brzmieniu z roku 2010, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkami, które niewątpliwie w niniejszej sprawie nie wystąpiły. Otrzymana przez Skarżącego w roku 2010 suma pieniężna pełni rolę takiego właśnie zadośćuczynienia. Nadzwyczaj trafnie wskazał Skarżący, że skoro Państwo przyjęło na siebie obowiązek (zresztą wymuszony raczej przez orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka) zrekompensowania swoim obywatelom niedogodności wynikających z przewlekłych postępowań sądowych, to niezrozumiałe byłoby roszczenie tego samego Państwa o opodatkowanie tak uzyskanego przysporzenia majątkowego. Akceptując taki punkt widzenia należałoby uznać, że Państwo oczekuje korzyści wynikających z własnego, bezprawnego zaniechania realizacji prawa obywatela do rozpoznania sprawy sądowej (zakończenia postępowania przygotowawczego) w rozsądnym terminie.

W konkluzji, podzielając pogląd wyrażony w wyroku WSA w Bydgoszczy (I SA/Bd 680/09), a nadto nie godząc się z poglądem zaprezentowanym w wyroku WSA w Łodzi (I SA/Łd 768/09), Sąd uznał, że otrzymana przez Skarżącego w roku 2010 suma pieniężna jest zwolniona z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym.

Od powyższego wyroku została złożona przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie pismem z dnia 10 sierpnia 2012 r. skarga kasacyjna, w której wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku.

Następnie pismem z dnia 3 kwietnia 2013 r., Nr IO-007-156/12 tut. organ wycofał wniesioną skargę kasacyjną.

Postanowieniem z dnia 14 czerwca 2013 r. sygn. akt II FSK 2910/12 Naczelny Sąd Administracyjny umorzył postępowanie kasacyjne.

Wobec powyższego, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2145/11 stał się prawomocny z dniem 14 czerwca 2013 r.

W dniu 8 lipca 2013 r. do tut. organu wpłynął odpis prawomocnego wyroku wraz z aktami.

W świetle obowiązującego stanu prawnego – biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 maja 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 2145/11 stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z ogólną zasadą sformułowaną w art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a, i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, wolne od podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.
   
   

W myśl natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3b) ww. ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.
   
   

Wskazać przy tym należy, że odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jaki doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Co prawda w doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowanie jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia zadośćuczynienia z doznaną krzywda (uszczerbkiem niematerialnym), jednakże tego rodzaju rozróżnienia nie dokonywały przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na gruncie przepisów powołanej ustawy, pojęcie odszkodowania było utożsamiane z pojęciem zadośćuczynienia. Odszkodowanie stanowi co do zasady przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania podlegają opodatkowaniu. Niektóre z nich, wymienione zostały w katalogu zwolnień od podatku. Jednakże korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku wynika, że prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 11 stycznia 2010 r. zasądzono na rzecz Wnioskodawcy kwotę 2.000 zł od Skarbu Państwa – Prezesa Sądu Rejonowego kwotę 2.000 zł oraz 100 zł tytułem zwrotu wniesionej opłaty od skargi. Orzeczenie zapadło na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843), z jednoczesnym orzeczeniem przewlekłości postępowania.

Na wstępie organ podatkowy wyjaśnia, iż powołana przez Wnioskodawcę ustawa z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2004 r. Nr 179, poz. 1843) zmieniona została ustawą z dnia 20 lutego 2009 r. o zmianie ustawy o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. z 2009 r. Nr 61, poz. 498). Z treści art. 3 ustawy zmieniającej wynika, iż ustawa wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia, czyli od dnia 16 kwietnia 2009 r., a zatem nowe brzmienie ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki obowiązuje od dnia 01 maja 2009 r. i w brzmieniu tym ma zastosowanie w przedmiotowej sprawie.

W art. 1 ust. 1 ustawodawca wskazał, iż ustawa reguluje zasady i tryb wnoszenia oraz rozpoznawania skargi strony, której prawo do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki zostało naruszone na skutek działania lub bezczynności sądu lub prokuratora prowadzącego lub nadzorującego postępowanie przygotowawcze.

Zgodnie z art. 6 ust. 3 omawianej ustawy, skarga może zawierać żądanie wydania sądowi rozpoznającemu sprawę albo prokuratorowi prowadzącemu lub nadzorującemu postępowanie przygotowawcze zalecenia podjęcia w wyznaczonym terminie odpowiednich czynności oraz zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej, o której mowa w art. 12 ust. 4.

Uwzględniając skargę strony, sąd stwierdza, że w postępowaniu, którego skarga dotyczy, nastąpiła przewlekłość postępowania (art. 12 ust. 2 tej ustawy). Ustawa przewiduje również możliwość przyznania, na żądanie skarżącego, przyznane od Skarbu Państwa, a w przypadku skargi na przewlekłość postępowania prowadzonego przez komornika – od komornika, sumę pieniężną w wysokości od 2.000 złotych do 20.000 złotych (art. 12 ust. 4 ww. ustawy).

W wypadku przyznania sumy pieniężnej od Skarbu Państwa, wypłaty dokonuje sąd prowadzący postępowanie, w którym nastąpiła przewlekłość postępowania – ze środków własnych tego sądu (art. 12 ust. 5 pkt 1 ww. ustawy).

O statusie kwoty otrzymanej na podstawie art. 12 ust. 4 ustawy o skardze świadczy nie jej nazwa, lecz rzeczywisty jej charakter, tytuł prawny i cel, jakiemu służy. Otóż kwota otrzymywana na tej podstawie ma zrekompensować negatywne przeżycia psychiczne i moralne związane z przewlekłością postępowania sądowego oraz z naruszeniem prawa (nie dobra osobistego) do rozpoznania sprawy sądowej bez zbędnej zwłoki (vide przywoływane w piśmie z dnia 24 kwietnia 2012 r. orzeczenia SN o sygn. III SPP 163/05, III SPP 154/05 oraz SPK 10/05). Kwota ta, poza funkcją represyjną i prewencyjną, ma też znaczenie kompensacyjne. Inaczej mówiąc – ma na celu zadośćuczynienie za krzywdę, jaką strona poniosła wskutek wadliwie skonstruowanego systemu wymiaru sprawiedliwości albo wadliwe działającego systemu wymiaru sprawiedliwości w praktyce.

Wypłacona Wnioskodawcy kwota nie jest odszkodowaniem, o czym świadczy już to, że ustawa o skardze określa granice wypłacanej kwoty (od 2.000 zł do 20.000 zł), podczas gdy odszkodowanie ma z definicji pokrywać rzeczywistą szkodę. O słuszności tego poglądu Ministra świadczy też a contrario art. 15 ustawy o skardze skoro uprawniona osoba może dochodzić odszkodowania poza otrzymaną sumą, to wypłacona jej uprzednio kwota nie może być takim odszkodowaniem. Właściwy sąd zasądzając tę kwotę zobowiązany jest zbadać, czy uprawniona osoba poniosła jakąkolwiek krzywdę. Skoro więc krzywda jest przesłanką zasądzenia tej kwoty („sumy pieniężnej”), to w istocie stanowi ona zadośćuczynienie za krzywdę.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym w brzmieniu z roku 2010, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie, z wyjątkami, które niewątpliwie w niniejszej sprawie nie wystąpiły. Otrzymana przez Wnioskodawcę w roku 2010 suma pieniężna pełni rolę takiego właśnie zadośćuczynienia. Nadzwyczaj trafnie wskazał Skarżący, że skoro Państwo przyjęło na siebie obowiązek (zresztą wymuszony raczej przez orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka) zrekompensowania swoim obywatelom niedogodności wynikających z przewlekłych postępowań sądowych, to niezrozumiałe byłoby roszczenie tego samego Państwa o opodatkowanie tak uzyskanego przysporzenia majątkowego. Akceptując taki punkt widzenia należałoby uznać, że Państwo oczekuje korzyści wynikających z własnego, bezprawnego zaniechania realizacji prawa obywatela do rozpoznania sprawy sądowej (zakończenia postępowania przygotowawczego) w rozsądnym terminie.

W konkluzji, podzielając pogląd wyrażony w wyroku WSA w Bydgoszczy (I SA/Bd 680/09), a nadto nie godząc się z poglądem zaprezentowanym w wyroku WSA w Łodzi (I SA/Łd 768/09), Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, że otrzymana przez Wnioskodawcę w roku 2010 suma pieniężna jest zwolniona z podatku na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym.

Uwzględniając w przedmiotowej sprawie stanowisko Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie oraz mając na uwadze zaistniały stan faktyczny przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej stwierdzić zatem należy, iż wypłacona Wnioskodawcy kwota zasądzona przez Sąd zwolniona jest z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zatem nie podlega wykazywaniu i przesyłaniu do Urzędu Skarbowego przez płatnika w PIT-8C.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.